მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით, მიყვარხარ! II

მეორე დილით დადუ ამოვიდა.
- წამოხვალ?
- სად?
- სკეიტით.
- ეხლავე.
სკეიტი ავიღე და გავედი.
- ისინი ვინ იყვნენ?
- ვინ?
- გუშინ.
- ა. ძმაკაცები, პახოდუ კლასელები.
- გასაგებია.
- ალექსას ევასე.
- რომელს? ქერას თუ მეორეს?
- მეორეს, ცხვირას.
- ვიის?
- ვეკაიფებით მაგაზე. მართლა რაღაცნაირი ცხვირი აქ.
- არ დავკვირვებივარ.
- წამო წვევით მაგარი დასაშვებებია.
- წამო შევეჯიბროთ.
- ჰა?
- შევეჯიბროთ თქო. იმ მაღაზიას ხო ხედავ? იქამდე ვინც მივა პირველი იმან მოიგო.
- ოჰ. მიფრთხილდი.
- მე შენ თუ შენ მე?
- რავი, ვნახოთ.
- ვნახოთ.
სკეიტები დაღმართზე მთელი სიჩქარით მიქროდა. ხან რა ბარდიურს შევასკდით ხან რას.
- ოლითი თუ ოლის გარეშე?
- არა პროსტა.
ვუკიოდით ერთმანეთს მთელს ხმაზე. (ვინც არ იცის ოლი რა არის იმის საყურადღებოდ ოლი ილეთია, რომელიც სკეიტით სრულდება.)
ერთელ კინაღამ მანქანამ გაგვიტანა, მაგრამ ბოლოს მაინც მოვიგე, რადგან დადუ გზაში ძმაკაცებს შეეფეთა და იმათმა შეაჩერეს.- რა ნიჩესნი როჟა ხარ რა!
- დასტოინაად! მე კი არ გამიჩერებიხარ!
- ცუდო!
- მადლობ.
- შენ რა გეშველება?!
- დასვენება მიშველის ეხლა. ისე არაფერი.
- ოჰ, დაიღალა გოგო.
- თან მაგრად. წამო ავახვიოთ რა.
- წამო წამო.
- ის ტიპი ვინ იყო?
- რომელი.
- იროკეზიანი. იმას გავდა… რა ქვია? ხო ცხვირას.
- არა ეგ არ იყო. ისე მაგრად გავს მართალი ხარ.
- წამო წამო.
სახლში ძლივს ავაღწიე. 5 წუთში კარზე ზარი იყო.
- რა ხდება?
- ორი წუთით წამო რა.
- ეხლა არ ამოვედით?
- აუ მიდი რა.
- კრეტინი ხარ! ბეეე. მე 2 წუთი ქვევით ჩავდივარ.
- ეხლა არ ამოხვედი?
- ორ წუთში აქ ვარ.
ლიფტის ღილაკს თითი მივაჭირე.
7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1.
დადუ სიცილით კვდებოდა.
- რა ხდება?
- გაიგებ.
- მითხარი.
- ნახავ თქო.
კარი გაიღო. პადიეზდიდან გავედით და იმხელაზე დაუსტვინა ყურებში წუილის გარდა არაფერი მესმოდა.
- ეჰეიი! მეტკინა ყური! ამას აქ რა უნდა?... დააათოოო!