მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით, მიყვარხარ! IV
2 147 ნახვა
ერთი თვის შემდეგ.
ფიზიკის გაკვეთილზე ვიჯექი. მასწავლებელს ვუსმენდი. ჩემი მობილური აზუზუნდა. მესიჯი იყო. გავხსენი. მიკისგან იყო (ამ დროისთვის დადუს ანუ დათოს უკვე მიკის ვეძახდით). მომიკითხა. მოკლედ, ვიმესიჯეთ დარჩენილი 5 წუთიც და 10 წუთიანი დასვენებაც. ზარიც დაირეკა და ინგლისური დაიწყო. პირველი მე მომაყოლეს, როგორც ყოველთვის და ყველა საგანში. შუა ლაპარაკისას ტელეფონმა რაღაც სასწაულად „დაარტყა“ვიბრო. ტელეფონი უკანა მერხზე ბონის დავუდე. ეგრევე მიხვდა რატომ.
გაკვეთილის მოყოლა დავამთავრე თუ არა ბონის გადავძახე.
- ვინაა სეჩ?
- მერავი, უცხო ნომერია ნახე..
- მომე..
ტელეფონი გამოვართვი.
„შენი გაცნობა შეიძლებაა?“
„რა გქვია?“
„დაკი. შენ?“
„ჯიჯი.“
„აა შენ ის არ ხარ?! იმ დღეს, მიკისთან..“
„აა შენ ის ხაარ?! ალექსა არა, მეორე.“
„კი ეგ ვარ : დ“
„კაია კაი.“
„რას საქმიანობ?“
„ვწერ ყველა ჟანრში და ყველაფერს და სკეიტი. შენ?“
„ვავავა მეც სკეიტი. ისე ნაწილები ხო არ მოგეპოვება? დავშალე ჩემი.“
„არა მე კერ არ მომიერხებია : დ“
ბევრი ვიმესიჯეთ ისეთ სულელობებზე როგორზეც ეხლა ვმესიჯობდით. ბოლოს ჩემი ტელეფონი მოკვდა. გაწელილი გაკვეთილებიც მალე დამთავრდა. მე დედაჩემთან შევედი, ფული გამოვართვი და სახლში გავვარდი.
საღამოს ისევ დაკისგან იყო მესიჯი.
„ისე, შენი ნომი მიკიმ მომცა.“
„ახალი ამბავი. ვის უნდა მოეცა მეტი?“
„ხო მართალი ხარ.“
დაახლოებით ორი კვირა, ვმესიჯობდით. ორი კვირის შემდეგ კი ბებიასთან და ბაბუასტან ავედი. ანგარიში მოკლული მქონდა. მაინც და მაინც ეხლა მომწერა.
„როგორ ხარ?“
„რა ხდებააა? რატოო არ მპაუხობ?“ ხუთ წუთში მეორე მესიჯი მოყვა.
მიკისთან ერთად ვსეირნობდი. ბოლოს იდეამ დაარტყა თავში ბანძობაა არაფერს ვაკეთებთ და წამო დაკის დაუძახოთო. კაი თქო.
მოკლედ გამოვიდა ისიც.
- სორი იმ დღეს ანგარიშზე არ მქონდა..
- კაი, დაიკიდე.
ვისეირნეთ, ვიბოდიალეთ… ბოლოს სახლებში დავიშალეთ. სულ არ ყოფილა ისეთი მხიარული როგორიც მესიჯობისას იყო.
ბევრი წუწუნის მერე ჩემი ძმა გავაგზავნე ჩასარიცხად.
საღამოს სახლში მივდიოდი. გზა საშინლად გაიწელა. მეც რა საქმე მქონდა და მივწერე.
„შენ სუ ესეთი წყნარი ხარ?!“
„ხან როგორ ხარ როგორ. დღეს ბანძ ხასიათზე ვარ.“
„აამ.. გასაგებიია..“
მთელი გზა ვმესიჯობდით. ბოლოს სახლამდეც მივაღწიე. მერე უკვე ვის ქონდა მაგისი თავი. ეგრევე კომპიუტერთან დავჯექი. ყველა სოციალურ ქსელზე სადაც დარეგისტრირებული ვიყავი, ყველგან ერთად შევედი. ვმესიჯობდი უკიდეგანოდ და უზომოდ ბევრ ხალხთან. ბოლოს ყველას კაი გავედი თქო მივწერე და დავიძინე.
სამი დღის განმავლობაში არ მიმიწერია. წესით იმას უნდა მოეწერა. ძირითადად ეგ იწყებდა მოწერას. არ მომწერა. არც მეორე დღეს, არც მესამე დღეს.
ფიზიკის გაკვეთილზე ვიჯექი. მასწავლებელს ვუსმენდი. ჩემი მობილური აზუზუნდა. მესიჯი იყო. გავხსენი. მიკისგან იყო (ამ დროისთვის დადუს ანუ დათოს უკვე მიკის ვეძახდით). მომიკითხა. მოკლედ, ვიმესიჯეთ დარჩენილი 5 წუთიც და 10 წუთიანი დასვენებაც. ზარიც დაირეკა და ინგლისური დაიწყო. პირველი მე მომაყოლეს, როგორც ყოველთვის და ყველა საგანში. შუა ლაპარაკისას ტელეფონმა რაღაც სასწაულად „დაარტყა“ვიბრო. ტელეფონი უკანა მერხზე ბონის დავუდე. ეგრევე მიხვდა რატომ.
გაკვეთილის მოყოლა დავამთავრე თუ არა ბონის გადავძახე.
- ვინაა სეჩ?
- მერავი, უცხო ნომერია ნახე..
- მომე..
ტელეფონი გამოვართვი.
„შენი გაცნობა შეიძლებაა?“
„რა გქვია?“
„დაკი. შენ?“
„ჯიჯი.“
„აა შენ ის არ ხარ?! იმ დღეს, მიკისთან..“
„აა შენ ის ხაარ?! ალექსა არა, მეორე.“
„კი ეგ ვარ : დ“
„კაია კაი.“
„რას საქმიანობ?“
„ვწერ ყველა ჟანრში და ყველაფერს და სკეიტი. შენ?“
„ვავავა მეც სკეიტი. ისე ნაწილები ხო არ მოგეპოვება? დავშალე ჩემი.“
„არა მე კერ არ მომიერხებია : დ“
ბევრი ვიმესიჯეთ ისეთ სულელობებზე როგორზეც ეხლა ვმესიჯობდით. ბოლოს ჩემი ტელეფონი მოკვდა. გაწელილი გაკვეთილებიც მალე დამთავრდა. მე დედაჩემთან შევედი, ფული გამოვართვი და სახლში გავვარდი.
საღამოს ისევ დაკისგან იყო მესიჯი.
„ისე, შენი ნომი მიკიმ მომცა.“
„ახალი ამბავი. ვის უნდა მოეცა მეტი?“
„ხო მართალი ხარ.“
დაახლოებით ორი კვირა, ვმესიჯობდით. ორი კვირის შემდეგ კი ბებიასთან და ბაბუასტან ავედი. ანგარიში მოკლული მქონდა. მაინც და მაინც ეხლა მომწერა.
„როგორ ხარ?“
„რა ხდებააა? რატოო არ მპაუხობ?“ ხუთ წუთში მეორე მესიჯი მოყვა.
მიკისთან ერთად ვსეირნობდი. ბოლოს იდეამ დაარტყა თავში ბანძობაა არაფერს ვაკეთებთ და წამო დაკის დაუძახოთო. კაი თქო.
მოკლედ გამოვიდა ისიც.
- სორი იმ დღეს ანგარიშზე არ მქონდა..
- კაი, დაიკიდე.
ვისეირნეთ, ვიბოდიალეთ… ბოლოს სახლებში დავიშალეთ. სულ არ ყოფილა ისეთი მხიარული როგორიც მესიჯობისას იყო.
ბევრი წუწუნის მერე ჩემი ძმა გავაგზავნე ჩასარიცხად.
საღამოს სახლში მივდიოდი. გზა საშინლად გაიწელა. მეც რა საქმე მქონდა და მივწერე.
„შენ სუ ესეთი წყნარი ხარ?!“
„ხან როგორ ხარ როგორ. დღეს ბანძ ხასიათზე ვარ.“
„აამ.. გასაგებიია..“
მთელი გზა ვმესიჯობდით. ბოლოს სახლამდეც მივაღწიე. მერე უკვე ვის ქონდა მაგისი თავი. ეგრევე კომპიუტერთან დავჯექი. ყველა სოციალურ ქსელზე სადაც დარეგისტრირებული ვიყავი, ყველგან ერთად შევედი. ვმესიჯობდი უკიდეგანოდ და უზომოდ ბევრ ხალხთან. ბოლოს ყველას კაი გავედი თქო მივწერე და დავიძინე.
სამი დღის განმავლობაში არ მიმიწერია. წესით იმას უნდა მოეწერა. ძირითადად ეგ იწყებდა მოწერას. არ მომწერა. არც მეორე დღეს, არც მესამე დღეს.
