მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით, მიყვარხარ! VI
2 299 ნახვა
გულმა მაინც არ გამიძლო და მივწერე...
„რას შვები?“
„რომელი ხარ?“
„რაა იყო იმენა დღეს სკეიტ პარკში ვერ მიცანი, ეხლა ვერ მცნობ. რა დაგემართა?“
„აა ჯიჯი. ხოო კონტაკტები წამეშალა ყველა და ნომერი აღარ მქონდა. რას შვები?“
„რავი არაფერს ისეთს. ეხლა ამოვაღწიე.“
„სახლში ხარ?“
„არა, აქ ვარ.“
„ეე ხვალ გამომიარეთ რა შენ და მიკიმ.“
„ხო რავი ვნახოთ.“
მერე ცოტა ვიმესიჯეთ და ბოლოს დამეძინა...
ამის მერე რიგრიგობით ვიწყებდით წერას. ერთ დღეს მე ვიწყებდი, მეორე დღეს ის და ესე 2-3 კვირა.
დაიწყო არდადეგები და მე ბებოსთან და ბაბუსთან გადავსახლდი რასაც ქვია. ჩემთან სახლში რემონტი იყო და რა მინდოდა იქ?! აქ სუ უბანში ვეგდე და სუ სადღაც დავსეირნებდი.
ერთ დღეს ბებიამ მთხოვა ნათესავთან გამომყევი წერეთელზეო. კაი მეთქი. წავედით. უკან დაბრუნებისას გაჩერებაზე ვდგავარ და ავტობუსს ველოდები. გზის მეორე მხარეს გამოჩნდა ვიღაც ბიჭი. მაგარ ზმანზე, ჩემი მაისურის ფერი ვარდისფერი მაისური ეცვა, ქერა იყო. სახეს ვერ ვხედავდი მაგრამ შორიდანვე მომეწონა. გადმოვიდა გზაზე. ეეეჰჰეეე. ახლოს მოვიდა და... ჩემი და მისი გაფართოებული თვალები ერთმანეთს შეეჯახა.
- რრ..როგორ ხარ?
- კარგად შეენ?
- რავი. აქ რას აკეთებ?
- ნათესავთან ვიყავი.
- სახლში მიდიხარ?
- ხო, შენ?
- მეც. წამო მეტროთი არ გინდა?!
თვალებით ვანიშნე ბებიაჩემისკენ.
- უი. გაამარჯობაა.
- გამარჯობა.
- მივხვდი მივხვდი. გადმომჩურჩულა.
ბედი მაქ უზეესი. ავტობუსიც მოვიდა. ავედით. ბებია იქით მხარეს დაჯდა. ჩვენ კართან ვიდექით. ერთი გაჩერება წინა დღის მესიჯებზე ვლაპარაკობდით. მნიშვნელოვანზე არაფერზე.
- აუუ შენ ბებიაშენთან ერთად შორს ვერ წახვალ. მე წავედი ეხლა მეტროთი და საღამოა გამოთ რა.
- მიდი მიდი საღამოს გნახავ.
მეტროსთან ჩავიდა. მე კი გავაგრძელე გზა.
სახლში ავედი თუ არა ჩანთა დავაგდე, სენდვიჩი ვჭამე და სახლიდან გავვარდი. უბანში ჩავედი. როგორც ყოველთვის მთელი სასტავი აქ იყო. ხალხს მივესალმე და დათოს გვერდით დავჯექი. მეტი ადგილი არც იყო.
როგორც ყოველთვის სიცოცხლე გამიმწარა.
- აუუ რას მერჩიი?
- დეგენერატი ხარ..
- ვინ ვის ეუბნება... ღოროო!
როგორც ყოველთვის ერთმანეთი გავლანძღეთ. მალე მიკიც გამოჩნდა.
- არ მოდიხარ?
- სად?
- პირველში.
- იმასთან მიდიხარ?
- ჰო.
- ჰოო მოვდივარ.
მიკის ამ სასტავთან არ ქონდა კარგი ურთიერთობა, ამიტომ შორიდან მიესალმა და ჩემთან ერთად გააგრძელა გზა.
როგორც იქნა გაიპრანჭა პატარძალი და გამოეტია. ვაიმე, როგორ ვერ ვიტან ლოდინს, ეს კიდე საათი არ გამოდის ხოლმე.
- ვაიმეე. ეს ბებიასთან ერთად მოძრავი არსეებაა..
- რა რა...
- არაფერი.. ორივეს გაგვეცინა და გზა გავაგრძელეთ.
გზაზე უამრავი ნაცნობი შეეფეთა.
„რას შვები?“
„რომელი ხარ?“
„რაა იყო იმენა დღეს სკეიტ პარკში ვერ მიცანი, ეხლა ვერ მცნობ. რა დაგემართა?“
„აა ჯიჯი. ხოო კონტაკტები წამეშალა ყველა და ნომერი აღარ მქონდა. რას შვები?“
„რავი არაფერს ისეთს. ეხლა ამოვაღწიე.“
„სახლში ხარ?“
„არა, აქ ვარ.“
„ეე ხვალ გამომიარეთ რა შენ და მიკიმ.“
„ხო რავი ვნახოთ.“
მერე ცოტა ვიმესიჯეთ და ბოლოს დამეძინა...
ამის მერე რიგრიგობით ვიწყებდით წერას. ერთ დღეს მე ვიწყებდი, მეორე დღეს ის და ესე 2-3 კვირა.
დაიწყო არდადეგები და მე ბებოსთან და ბაბუსთან გადავსახლდი რასაც ქვია. ჩემთან სახლში რემონტი იყო და რა მინდოდა იქ?! აქ სუ უბანში ვეგდე და სუ სადღაც დავსეირნებდი.
ერთ დღეს ბებიამ მთხოვა ნათესავთან გამომყევი წერეთელზეო. კაი მეთქი. წავედით. უკან დაბრუნებისას გაჩერებაზე ვდგავარ და ავტობუსს ველოდები. გზის მეორე მხარეს გამოჩნდა ვიღაც ბიჭი. მაგარ ზმანზე, ჩემი მაისურის ფერი ვარდისფერი მაისური ეცვა, ქერა იყო. სახეს ვერ ვხედავდი მაგრამ შორიდანვე მომეწონა. გადმოვიდა გზაზე. ეეეჰჰეეე. ახლოს მოვიდა და... ჩემი და მისი გაფართოებული თვალები ერთმანეთს შეეჯახა.
- რრ..როგორ ხარ?
- კარგად შეენ?
- რავი. აქ რას აკეთებ?
- ნათესავთან ვიყავი.
- სახლში მიდიხარ?
- ხო, შენ?
- მეც. წამო მეტროთი არ გინდა?!
თვალებით ვანიშნე ბებიაჩემისკენ.
- უი. გაამარჯობაა.
- გამარჯობა.
- მივხვდი მივხვდი. გადმომჩურჩულა.
ბედი მაქ უზეესი. ავტობუსიც მოვიდა. ავედით. ბებია იქით მხარეს დაჯდა. ჩვენ კართან ვიდექით. ერთი გაჩერება წინა დღის მესიჯებზე ვლაპარაკობდით. მნიშვნელოვანზე არაფერზე.
- აუუ შენ ბებიაშენთან ერთად შორს ვერ წახვალ. მე წავედი ეხლა მეტროთი და საღამოა გამოთ რა.
- მიდი მიდი საღამოს გნახავ.
მეტროსთან ჩავიდა. მე კი გავაგრძელე გზა.
სახლში ავედი თუ არა ჩანთა დავაგდე, სენდვიჩი ვჭამე და სახლიდან გავვარდი. უბანში ჩავედი. როგორც ყოველთვის მთელი სასტავი აქ იყო. ხალხს მივესალმე და დათოს გვერდით დავჯექი. მეტი ადგილი არც იყო.
როგორც ყოველთვის სიცოცხლე გამიმწარა.
- აუუ რას მერჩიი?
- დეგენერატი ხარ..
- ვინ ვის ეუბნება... ღოროო!
როგორც ყოველთვის ერთმანეთი გავლანძღეთ. მალე მიკიც გამოჩნდა.
- არ მოდიხარ?
- სად?
- პირველში.
- იმასთან მიდიხარ?
- ჰო.
- ჰოო მოვდივარ.
მიკის ამ სასტავთან არ ქონდა კარგი ურთიერთობა, ამიტომ შორიდან მიესალმა და ჩემთან ერთად გააგრძელა გზა.
როგორც იქნა გაიპრანჭა პატარძალი და გამოეტია. ვაიმე, როგორ ვერ ვიტან ლოდინს, ეს კიდე საათი არ გამოდის ხოლმე.
- ვაიმეე. ეს ბებიასთან ერთად მოძრავი არსეებაა..
- რა რა...
- არაფერი.. ორივეს გაგვეცინა და გზა გავაგრძელეთ.
გზაზე უამრავი ნაცნობი შეეფეთა.
