სიყვარულის თავგადასავალი თავი 2
2 681 ნახვა
საღამოს 7 საათი იყო. მე ოთახში ვიყავი და ვმეცადინეობდი, უფო სწორად უდა მემეცადინა, მაგრამ ამ დროს სასიყვარულო ჩანახატს ვწერდი ანდრიაზე. 5–მა წუთმა არ განვლო, რომ დედამ კარი შემოაღო.
–რას აკეთებ? მეცადინეობ?
–კი! ვუპასუხე მე და ფურცელი გვერდით გადავდე.
–ეგ რა არის? მითხრა დედამ და და ისე სწაფად აიღო ფურცელი რომ ვერ დავასწარი. ეხლა ნაღდად დამერხევა–გავიფქრე გულში. ფურცელი გაშალა და დაიწყო კითხვა. მე გავწითლდი, გავფითრდი, არ ვიცოდი რა მექნა, სად გავქცეულიყავი. სახეზე ეტყობოდა რომ გაბრაზებული იყო. შემომიბრუნდა და მითხრა:
–ერთი თვე არც კომპიუტერი, არც ტელევიზორი და არც იმ ვიღცაზე სასიყვარულო მოთხრობების წერა, მხოლოდ წიგნი და სწავლა. გაიგე?!
–ეგ სასიყვარულო მოთხრობა არაა! თან რატომაა ცუდი რომ შეყვარებული მყავს? გამიგე დედა გთხოვ. მის გარეშე ვერ ვარსებობ.
მგონი ეს არ უნდა მეთქვა, რადგან ისეთი სახე მიიღო, რომ არც ვიცოდი რას მიპირებდა. თუმცა მეტი არაფერი უთქვამს. გავიდა და კარი გაიხურა, თან მომაძახა რომ ყოველ ნახევარ საათში შემოვიდოდა!
დავიწყე ტირილი, მოთქმა. სიკვდილს ვნატრობდი. უცებ ტელეფონმა დაიწრიპინა. ანდრიასგან იყო წერილი.
–მაი, რას აკეთებ?
–არაფერს. მენატრები და ეს ცუდად მხდის. ძალიან მჭირდები. ნეტა ახლა აქ [center][/center]იყო :(
–დაიცადე ერთი წუთით...
ამ პასუხმა გამაკვირვა. ვიფიქრე თავი ხომ არ მოვაბეზრე მეთქი, მაგრამ უეცრად ეზოდან ხმა შემომესმა. ფანჯარაში გავიხედე და რას ვხედავ.
–ანდრია! აქ როგორ აღმოჩნდი? არ დაგინახონ, დედაჩემი ყოველ ნახევარ საათში შემოდის. აწი ალბად მალე შემოვა.
–მოდი გავიპაროთ. წავიდეთ სადმე შორს ამ ადგილიდან. სადმე ლამაზ და მშვიდ ადგილას. მაია! შენს გარეშე წუთითაც ვეღარ ვძლებ. წამომყევი, გთხოვ...
–მერე მშობლები?
–ჩემებს არც კი ვადარდებ დაშენები მიხვდებიან და გაიზიარებენ შენს გრძნობებს.
–და სწავლა? ვის რად უნდა უსწავლელი ცოლი?
–უსწავლელი? რას ამბობ? მე შენ ისეთი მიყვარხარ, როგორიც ხარ! და ეს დაიმახსოვრე!
–კარგი! თანახმა ვარ! წავიდეთ!
მალე მოვკრიბე ის ნივთები, რაც დამჭირდებოდა და გავიპარეთ. წინ გრძელი ღამე გვიცდიდა.
–რას აკეთებ? მეცადინეობ?
–კი! ვუპასუხე მე და ფურცელი გვერდით გადავდე.
–ეგ რა არის? მითხრა დედამ და და ისე სწაფად აიღო ფურცელი რომ ვერ დავასწარი. ეხლა ნაღდად დამერხევა–გავიფქრე გულში. ფურცელი გაშალა და დაიწყო კითხვა. მე გავწითლდი, გავფითრდი, არ ვიცოდი რა მექნა, სად გავქცეულიყავი. სახეზე ეტყობოდა რომ გაბრაზებული იყო. შემომიბრუნდა და მითხრა:
–ერთი თვე არც კომპიუტერი, არც ტელევიზორი და არც იმ ვიღცაზე სასიყვარულო მოთხრობების წერა, მხოლოდ წიგნი და სწავლა. გაიგე?!
–ეგ სასიყვარულო მოთხრობა არაა! თან რატომაა ცუდი რომ შეყვარებული მყავს? გამიგე დედა გთხოვ. მის გარეშე ვერ ვარსებობ.
მგონი ეს არ უნდა მეთქვა, რადგან ისეთი სახე მიიღო, რომ არც ვიცოდი რას მიპირებდა. თუმცა მეტი არაფერი უთქვამს. გავიდა და კარი გაიხურა, თან მომაძახა რომ ყოველ ნახევარ საათში შემოვიდოდა!
დავიწყე ტირილი, მოთქმა. სიკვდილს ვნატრობდი. უცებ ტელეფონმა დაიწრიპინა. ანდრიასგან იყო წერილი.
–მაი, რას აკეთებ?
–არაფერს. მენატრები და ეს ცუდად მხდის. ძალიან მჭირდები. ნეტა ახლა აქ [center][/center]იყო :(
–დაიცადე ერთი წუთით...
ამ პასუხმა გამაკვირვა. ვიფიქრე თავი ხომ არ მოვაბეზრე მეთქი, მაგრამ უეცრად ეზოდან ხმა შემომესმა. ფანჯარაში გავიხედე და რას ვხედავ.
–ანდრია! აქ როგორ აღმოჩნდი? არ დაგინახონ, დედაჩემი ყოველ ნახევარ საათში შემოდის. აწი ალბად მალე შემოვა.
–მოდი გავიპაროთ. წავიდეთ სადმე შორს ამ ადგილიდან. სადმე ლამაზ და მშვიდ ადგილას. მაია! შენს გარეშე წუთითაც ვეღარ ვძლებ. წამომყევი, გთხოვ...
–მერე მშობლები?
–ჩემებს არც კი ვადარდებ დაშენები მიხვდებიან და გაიზიარებენ შენს გრძნობებს.
–და სწავლა? ვის რად უნდა უსწავლელი ცოლი?
–უსწავლელი? რას ამბობ? მე შენ ისეთი მიყვარხარ, როგორიც ხარ! და ეს დაიმახსოვრე!
–კარგი! თანახმა ვარ! წავიდეთ!
მალე მოვკრიბე ის ნივთები, რაც დამჭირდებოდა და გავიპარეთ. წინ გრძელი ღამე გვიცდიდა.
