კოცნის საფასური( 1)(2)

ნანი სარკესთან იდგა და თავის ანარეკლს ათვალიერებდა. სამ კვირაში კარგა გემრიელად გაირუჯა. ახლა ძალიან უხდებოდა მისი საყვარელი კრემისფერი კაბა, უფრო მომხიბვლელს ხდიდა. _ დღეს საღამოს “მიქსში” მივდივართ! მოესმა ნანის მეგობრის, მაკას ხმა. მაკა ოთახში შემოვიდა და მის გვერდით დადგა. ნანი თმას ივარცხნიდა. _ ვისია ეს კლუბი? მგონი, ვასიკო კობახიძის, არა? გულგრილად იკითხა ნანიმ და ბოლო აკორდი “ჩაატარა”, დავარცხნილ თმაზე ფენის ცივი ჰაერის ნაკადი მიუშვა. მაკა სარკისკენ გადაიხარა, “ელი სააბის” ფლაკონი აიღო, თავი მოხსნა, ღრმად შეისუნთქა, სუნამო შეისხურა და მხოლოდ ამის შემდეგ უპასუხა. _ ასეც რომ იყოს, მერე რა? დაშავდა რამე? და კიდევ ერთხელ შეისხურა “ელი სააბი”, მაგარი სურნელი აქვს! _ ნუ დამიცალე, გეყოფა! მოჩვენებითად გაუბრაზდა ნანი, რამდენიმე წვეთიც საკმარისია, შუამდე კი არ უნდა დაიყვანო, თბილად გაიღიმა, არაფერიც არ დაშავდა, ისე ვიკითხე, უბრალოდ, მხრები აიჩეჩა და ფენი გამორთო. _ რა “ჟმოტი” გახდი ბოლო დროს, რა! მაკამაც გაიხუმრა და სუნამო ადგილზე დააბრუნა, ელი სააბიც კი არ გემეტება ჩემთვის. არა, მართლა, რატომ მკითხე ვასიკოზე? შენ ამაზე უბრალოდ არ გაამახვილებდი ყურადღებას. _ რატომ გკითხე და მგონია, რომ ისევ მაჭანკლობას აპირებ. მერამდენე კაცს მირიგებ, არ დამიმალო! _ მერედა, რა არის ამაში ცუდი? ვასიკო მაგარი მამაკაცია, სიმპათიური. ვერ ხედავ, როგორი აღნაგობა აქვს? გიჟდებიან ქალები, თან ფულიანია. აი, ვინ არის იდეალური მამაკაცი. ზუსტად საშენოა! ნანის წარბი არ შეუხრია, მშვიდად გასცა პასუხი. _ გეთანხმები, არაჩვეულებრივი მამაკაცია და შენს მაჭანკლობასაც მიეცემოდა აზრი, მე რომ გათხოვილი არ ვიყო. მაგრამ რა ვუყოთ, ქმარი რომ მყავს? როგორც ჩანს, შენ ეს უკვე დაგავიწყდა. მაკას სიცილი აუტყდა. _ მე დამავიწყდა? შენ კი გახსოვს? როგორ მიკვიიიირს! გათხოვილი გქვია და ქმარი მესამე წელია, თვალით არ გინახავს! ამას ეძახი შენ ცოლქმრობას? _ ჩვენ ასე გვირჩევნია, კვლავ აიჩეჩა ნანიმ მხრები, იქამდე მაინც, სანამ განქორწინებას არ გავაფორმებთ. _ აი, ხომ ხედავ? ნიშნის მოგებით შესძახა მაკამ. _ ჰო, ვხედავ და არ მინდა სანდროს რაიმე საბაბი მივცე, რომ მერე ყველაფერი მე არ დამაბრალოს. ჭორების თავი და ნერვები არ მაქვს. _ გამაგიჟებ პირდაპირ! გგონია, შენი სანდრო იქ, კიევში შენსავით პატიოსნად იქცევა? დაგრიალებს ალბათ ქალებში და არის ერთ ამბავში, შენ კი მონაზონივით განზე არ იყურები, არიქა, ვინმეს არ მოვეწონოო, გაუბრაზდა დაქალი. _ ეს მისი საქმეა, მისი ცხოვრებაა და აღარ მაინტერესებს. ის სხვაა, მე სხვა ვარ და სხვანაირად ვერ მოვიქცევი. _ იცი, რა მიკვირს, ნანი? თუ სანდრო არ აპირებდა თავისი მარტოხელა ცხოვრების წესის შეცვლას, შენზე რატომ დაქორწინდა? განაგრძობდა იერიშს მაკა. _ ვიცი რო? აბა, რა გითხრა, ალბათ ჰქონდა საამისო მიზეზი. _ შეიძლება ჰქონდა, არ გედავები, მაგრამ შენ რატომ დათანხმდი? არ ეშვებოდა მაკა. ნანიმ სარკეში გაუღიმა მეგობარს და ხმადაბლა მიუგო. _ მეც მქონდა მიზეზი, მერე ღრმად ამოიოხრა და სავარცხელი მთელი ძალით დაისვა თმაზე. _ ისეთი მიზეზი, რომ ერთ ჭერქვეშ მხოლოდ ერთი თვე იცხოვრეთ, არა? გაექილიკა მაკა. _ ერთი თვე კი არა, მთელი შვიდი კვირა! გაღიზიანებულმა შეუსწორა ნანიმ. _ არაჩვეულებრივი მახსოვრობა გქონია, ჩაიღიმა მაკამ, მაგრამ ალბათ არის ისეთი განცდა, რომლის დავიწყებაც ძნელია, რახან ასე აგაღელვა ჩემმა შენიშვნამ. _ მთლად მასეც არ არის… _ გასაგებია, ამჯერად აღარ ჩაეძია მეგობარი, მაგრამ რატომ იჩქარეთ? არ გიფიქრია, რომ ასე სწრაფად არ უნდა დაცილებულიყავით? იქნებ შეიძლებოდა სიტუაციის გამოსწორება? ამაზე არასდროს გილაპარაკიათ? _ ეჰ, მაკა… ჩვენი ქორწინება იმთავითვე განწირული იყო. ორივემ შეცდომა დავუშვით და მალევე მივხვდით ამას, მაგრამ უკვე გვიან იყო სინანული. ახლა მხოლოდ ერთი რამ მინდა რაც შეიძლება უმტკივნეულოდ და უხმაუროდ გავეყაროთ ერთმანეთს. რა თქმა უნდა, ოფიციალურად, თორემ არაოფიციალურად ისედაც დიდი ხანია, ურთიერთობა დამთავრდა. _ ჰოდა, მეც მაგას ვამბობ! დროა, პარალელურად ახალი რომანი წამოიწყო. _ არა, ჯერ მაგის დრო არ არის და ნუ ჩამჩიჩინებ ხანუმასავით, შემეშვი, თუ ქალი ხარ! ხომ ხედავ, მაქსიმალურად ვიკავებ თავს მამაკაცებთან ურთიერთობაზე. სხვათა შორის, მათ შორის ვასიკო კობახიძესაც ვგულისხმობ. სანამ საბოლოოდ არ გავთავისუფლდები სანდროსგან, არავისთან დაახლოებას არ ვაპირებ. არც არსად მეჩქარება, სიბერემდე ჯერ დიდი დროა. _ შინაბერობამდე, გინდოდა გეთქვა. _ თუნდაც. _ მაგრამ, იმედია, დღეს კლუბში წამოსვლაზე უარს არ იტყვი. ხვალ ისედაც მიემგზავრები და მერე როდის გნახავ, ღმერთმა უწყის. თან ვასიკოს ეწყინება, დაგვპატიჟა და უხერხულია, არ მივიდეთ. თან როგორ მთხოვა, ნანი აუცილებლად წამოიყვანეო. ირაკლიც წამოვა. კარგი? _ კარგი, ხო, კარგი. ვერ ხედავ, რომ ვემზადები? აბა რისთვის დავივარცხნე ეს თმა ასე საგულდაგულოდ? შეფარვით მაინც ვეპრანჭები სასიამოვნო მამაკაცებს, ფრიგიდული კი არ ვარ, მეც მაქვს რაღაც-რაღაც მოთხოვნილებები ხანდახან, გაიცინა ნანიმ და თვალების დახატვას შეუდგა, თქვენ ყველანი ქალაქში დაბადებულები ხართ და გინდათ, გავლენიანი ადამიანების გული მოიგოთ, ერიდებით მათ განაწყენებას, მე კი ერთი სოფლელი გოგო ვააარ! _ პროვინციულად მოუქცია ნანიმ და ენა გამოუყო მეგობარს. _ კარგი რა, ისე ლაპარაკობ, თითქოს რაღაცაში მადანაშაულებდე, მოიქუფრა მაკა და საათს დახედა, _ ოუ! რა დრო გასულა, მე კი ჯერაც არ ვარ მზად! წავალ, თავს მივხედავ, თორემ ხომ იცი, როგორი “პეროგარჭობილი” საზოგადოება იკრიბება იქ. მაკა პასუხს არ დალოდებია, დაქალს ლოყაზე აკოცა და გაუჩინარდა. ნანის სახიდან ღიმილი გაუქრა, შემობრუნდა და იქვე, ტაბურეტზე ჩამოჯდა. სულაც არ იზიდავს ვასიკოს მოსანადირებელ ბრძოლაში ჩაბმა. “თუმცა ვასიკო რა შუაშია, მე ჩემი თავისუფლების დათმობა არ მსურს”, გაიფიქრა თავისთვის. მაკა ისე იოლად ლაპარაკობდა ნანის ხანმოკლე ქორწინებაზე, თითქოს ვნებიანმა რომანმა ცხოვრების შემდგომ პროზას ვერ გაუძლო. ნეტავ, რა რეაქცია ექნება, რომ გაიგოს ნამდვილი მიზეზი, თუ რატომ გაჰყვა სანდროს ცოლად? სიყვარული აქ არაფერ შუაშია, ეს საქმიანი გარიგება იყო მხოლოდ. უბრალოდ, ამ ქორწინებით მის ქმარს უფლება ეძლეოდა, კონცერნის დირექტორთა საბჭოში თავისი ხმა ჰქონოდა. ყველაფერში ოჯახური ბიზნესი იყო დამნაშავე. კონცერნი! ჰმ! საქართველო და კონცერნი! იმდენი შეურცხვათ ამათ ცხვირი! რომ არა ბაბუა, ამათ ერთი უბრალო შპს-ც კი აღარ ექნებოდათ! ეს ყველაფერი კი ნანის ბაბუის მამამ მოიგონა. დღეს რომ ცოცხალი ყოფილიყო, იგი ალბათ, დიდად იამაყებდა თავისი წინდახედულებით. საქმე იმაში მდგომარეობდა, რომ ჟორჟმა, ანუ გიორგიმ, ასე ერქვა ბაბუის მამას, ჯერ კიდევ საფრანგეთში შექმნა კონცერნი, როცა ემიგრაციაში იმყოფებოდა ბოლშევიკებისგან დევნილი. იქაურ დოკუმენტებში კი იურიდიულად იყო გაფორმებული, რომ დირექტორთა საბჭოში მხოლოდ ოჯახის წევრები იქნებოდნენ გაერთიანებული. ბაბუა საქართველოში აღარ დაბრუნებულა და იქ დარჩა საცხოვრებლად, საფრანგეთში, სადაც უმდიდრესი ადამიანი გახდა. აბა რას წარმოიდგენდა ბაბუა, რომ პატრიარქალური ოჯახების ეპოქა დასრულდებოდა და კონცერნი დაიღუპებოდა, მით უმეტეს, რომ ოდესღაც დიდ ოჯახში თითზე ჩამოსათვლელი მამაკაცებიღა დარჩნენ და მათ შორის ცოტას თუ ჰქონდა ბიზნესმენისთვის საჭირო თვისებები. იმ შორეულ წლებში გაცილებით იოლი იყო ახალი კაპიტალის მოზიდვა გარიგებებითვის პატიოსანი სიტყვაც საკმარისი გახლდათ, ახლა კი… ნანის მამამაც მემკვიდრეობით მიიღო წინაპრების დანატოვარი კაპიტალი. საქართველოშიც დადგა ის დრო, როცა კონცერნის შექმნაც შეიძლებოდა და ოლიგარქადაც შეეძლო ადამიანს გადაქცეულიყო. ამიტომაც ოჯახური ტრადიცია გაგრძელდა. ახლა ეს ფრანგულ-ქართული კონცერნი სამშენებლო საქმიანობითაა დაკავებული და მამა და ძმა, ლექსო უძღვებიან. ნანის საქმრო სანდრო, წარმატებული ბანკირი, რომელიც მისი წყალობით მოხვდა კონცერნში, ჯენტლმენი არასდროს ყოფილა და მისთვის პატიოსნება, მოკრძალება და საყოველთაოდ მიღებული ნორმების დაცვა ლიტონი სიტყვები აღმოჩნდა. პირველივე დღიდან სანდრომ ნანის პირდაპირ მიახალა, რომ კონცერნის მრავალწლიანი პრესტიჟი მისთვის არაფერს ნიშნავდა, მას მხოლოდ მომავალი მოგება აინტერესებდა. არადა, კონცერნის საქმეები ბოლო წლებში არც ისე სახარბიელოდ წარიმართა. ვერა და ვერ აეწყო საქმე. ასე რომ, ფინანსებს მხოლოდ იმ შემთხვევაში გაიღებდა სანდრო, თუკი მისი ბანკი კონცერნის მართვაში მიიღებდა მონაწილეობას. როდესაც ნანის მამამ სანდროს კონცერნის წესდება შეახსენა, ამ უკანასკნელმა ცივად უპასუხა. _ ეს გადაულახავი პრობლემა არ გახლავთ, ბატონო ჩემო. თქვენ გასათხოვარი ქალიშვილი გყავთ, არც მე ვარ ცოლიანი. ამ ქვეყანაში ყველაფერი მოსულა, ამიტომ, თუ ერთმანეთი არ შეგვიყვარდება, ფიქტიურად ვიქორწინებთ და შემდეგ დავშორდებით. რამდენადაც ვიცი, განქორწინება ხელს არ შემიშლის, კონცერნის მართვაში მონაწილეობა მივიღო. ნანის მამა დააფიქრა პოტენციური სიძის სიტყვებმა და შინ დაბრუნდა თუ არა, გულდამძიმებულმა წამოიწყო შვილთან ლაპარაკი. _ მე იმ ვაჟბატონს მოვახსენე, რომ უშენოდ ვერაფერს გადავწყვეტ და თუ დათანხმდები, ეს მხოლოდ საქმანი გარიგება იქნება… აქ ყოველგვარი მიეთ-მოეთი გამორიცხულია. ხვდები ალბათ, რასაც ვგულისხმობ! თუ ასეთი ფიქტიური ქორწინება შენთვის მიუღებელი და შეურაცხმყოფელია, ჩვენ სხვა გამოსავალს მოვძებნით. შენ ამაზე წამითაც არ იდარდო. და თუ არაფერი გამოგვივა, მაგის დედაც ვატირე, რაც იქნება, იქნება, მშივრები არ დავიხოცებით. ნანის მისმა სიტყვებმა თავზარი დასცა და სავარძელში უღონოდ ჩაეშვა, მაგრამ მამის თანდასწრებით არაფერი შეიმჩნია და მშვიდად მიუგო. _ გამოსავალი იოლი მოსაძებნი რომ ყოფილიყო, მაშინ ასეთი წინადადებით ჩემთან ალბათ არ მოხვიდოდი, მამა. ასე არ არის? ოთახში გულის გამაწვრილებელი სიჩუმე ჩამოწვა. კარგა ხნის შემდეგ მამამ ხმა ამოიღო და დამარცხება აღიარა. _ მართალი ხარ, ნანი… პირადად მე სხვა გამოსავალს ამ ეტაპზე ვერ ვხედავ. არც ის მინდა, გაგწირო, მაგრამ ვიფიქრე, გარეგნულად შესანიშნავი კაცია, შეძლებულიცაა, საზოგადოებაში დაფასებულიც. იქნებ ეს გარიგება შემდეგ და შემდეგ სიყვარულშიც კი გადაგეზარდოთ. ამის იმედს ვიტოვებდი, როცა შენთან სალაპარაკოდ მოვდიოდი. _ კარგი, მამი, მე თანახმა ვარ. ბოლოს და ბოლოს, ქორწინება ხომ მხოლოდ ქაღალდზე გაფორმდება. მე არც პირველი ვარ და არც უკანასკნელი. რამდენი ვინმე აწერს ხელს რამდენ ვინმესთან რაღაც საქმიანი გარიგების სანაცვლოდ. ამით არაფერი დაშავდება. მთავარია, რომ მე არც საქმრო მყავს და არც არავინ მიყვარს, რომ ჩემმა ნაბიჯმა საყვარელი ადამიანი არ გაანაწყენოს. მერე კი, როგორც კი ფინანსური პრობლემები მოგვარდება და ჩემი ეგრეთ წოდებული ქმარი დირექტორთა საბჭოში მოხვდება, ჩვენც უხმაუროდ განვქორწინდებით. მაგრამ ნანი მწარედ შეცდა, ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო…



ნანიმ ხელები სახეზე აიფარა. გული გამალებით უცემდა. მოგონებებმა სული აუფორიაქა და ახლა დამშვიდება უჭირდა. გაღიზიანებული წამოხტა და ფეხშიშველა აივანზე გავარდა. სუნთქვა ეკვროდა. აკანკალებული თითებით აივნის მოაჯირს ჩააფრინდა და საღამოს გრილი ჰაერი ხარბად შეისუნთქა. ერთხანს იდგა ასე გარინდული. როგორც იქნა, ცოტათი მოეშვა, დაწყნარდა, ირგვლივ მიმოიხედა და გაიფიქრა, რომ შვებას სწორედ აქ, მაკასა და მისი ქმრის სასტუმროში თუ ჰპოვებდა. ნანი და მაკა პირველი კლასიდან მეგობრობდნენ. ათი წელი ერთ მერხზე ისხდნენ და სკოლის მერეც გააგრძელეს მეგობრობა, თუმცა სხვადასხვა პროფესია აირჩიეს ნანი ჟურნალისტი გახდა, მაკა ექიმი. მაკას ბედმა გაუღიმა: მისი მორიგეობის დროს საავადმყოფოში ავტოკატასტროფაში მძიმედ დაშავებული ირაკლი მიიყვანეს, რომელსაც ახალგაზრდა ექიმმა პირველი დახმარება აღმოუჩინა და არც მერე მოაკლო ყურადღება. შემდეგ მაკასა და ირაკლის ერთმანეთი შეუყვარდათ და როგორც კი მამაკაცი გამოჯანმრთელდა, ჯვარიც დაიწერეს. მეჯვარე, რა თქმა უნდა, ნანი იყო. ირაკლის ბორჯომში ორი საკუთარი სასტუმრო ჰქონდა და მაკაც მეუღლესთან ბორჯომში გადასახლდა. ნანიმ ბორჯომში შესანიშნავად გაატარა შვებულება მეგობრებთან და უკვე თბილისში გასამგზავრებლად ემზადებოდა. ვასიკო კობახიძე, ბორჯომის ერთ-ერთი პრესტიჟული კლუბის მეპატრონე, ირაკლის მეგობარი იყო და მას შემდეგ, რაც ნანი გაიცნო, თავისუფალ დროს მასთან ატარებდა. აშკარა იყო, მოსწონდა ლამაზი ქალი და ამას არც მალავდა. ნებისმიერი სხვა მოიხიბლებოდა ასეთი მამაკაცის ყურადღებით და სიამოვნებით გაიხსენებდა ბორჯომში გატარებულ დღეებს… ნებისმიერი, მაგრამ არა ნანი… რატომ? ვითომ იმიტომ, რომ გათხოვილია და ვალდებულია უერთგულოს კაცს, ვისაც მისი ქმარი ჰქვია? სანდროს იგი ალბათ აღარც ახსოვს. მაშ რა საჭირო იყო პომპეზური ჯვრისწერა? ფიქტიური ქორწინებისთვის უბრალო ხელის მოწერაც საკმარისი იქნებოდა, მაგრამ სანდრომ აიჩემა ბებიაჩემის ოცნებაა, ჯვარი სვეტიცხოველში დავიწერო და უარს ვერ ვეტყვიო. სანდროს ამქვეყნად არავინ ჰყავდა ბებიის გარდა, მშობლები ადრე დაეხოცა და ორი წლიდან ბებია, ტრადიციების დამცველი მოხუცი პედაგოგი ზრდიდა. საბედნიეროდ, ბებია ქუთაისში იყო და არ იცოდა, მისი სათაყვანებელი შვილიშვილი ცოლთან ერთად რომ არ ცხოვრობდა, რომ მათი ქორწინება მხოლოდ ფიქცია იყო და სხვა არაფერი. სანდროს თავისი მდგომარეობა არ ადარდებდა. მან თავისას მიაღწია, ნანის წყალობით კონცერნის დირექტორთა საბჭოს წევრი გახდა. ცოლს არანაირ ყურადღებას აღარ აქცევდა და თავისი ცხოვრებით ცხოვრობდა. მით უმეტეს, რომ ხშირად უწევდა კიევში ყოფნა, სადაც თავის დროზე უნივერსიტეტში სწავლობდა და ერთ მეგობართან ერთად ბანკიც დააარსა. ნანი შეეცადა მოეშორებინა უსიამოვნო მოგონებები და სანდროზე აღარ ეფიქრა… ოთახში შემობრუნდა, შავი, გულამოღებული კაბა ჩაიცვა, ზურმუხტისთვლებიანი მძივი გაიკეთა და სარკეში ჩაიხედა. დიდი არაფერი, სექსბომბა ნამდვილად არ არის, მაგრამ გარეგნობით მაინც ვერავინ დაიწუნებს, ვერავინ… სანდროს გარდა. საკუთარ თავზე გაბრაზდა, რა ხდება, რატომ აეკვიატა ეს სანდრო? რატომ ფიქრობს მასზე ამდენს, მას ხომ საერთოდ არ ახსოვს ნანის არსებობა? ვასიკოს კლუბის ორიგინალური შენობა პარკის ახლოს იდგა. ფანჯრები გაჩახჩახებული იყო და იქიდან მუსიკის ჰანგები იღვრებოდა. ამ სამეფოს მეპატრონე მას პირდაპირ ჰოლში ელოდებოდა. ნანის დანახვაზე ვასიკოს სახე გაუბრწყინდა, მაშინვე მასთან მივიდა და ხელზე ემთხვია. _ ნანი, საოცრება ხარ! მაკა, ვერ დაარწმუნე შენი დაქალი, რომ აქ ცოტა ხანს კიდევ დარჩეს და თბილისში არ წავიდეს? _ ჯერჯერობით არაფერი გამომივიდა, ხვალ დილით აპირებს გამგზავრებას. ამოიჩემა, სამსახურს ვერ დავკარგავო. ვასიკოს გაეღიმა. _ სამსახური რა პრობლემაა? თუ საჭიროა, აქაც გამოვუძებნით საქმეს. ნანიმ ღიმილით დააქნია თავი. _ თქვენი “მიქსის” საქმე ისედაც ბრწყინვალედ არის აწყობილი და რეკლამისა და საზოგადოებასთან ურთიერთობის სპეციალისტი არ გჭირდებათ. _ მე სხვა, თქვენთვის მისაღები ვაკანსიებიც მაქვს, არ ცხრებოდა მამაკაცი. _ გმადლობთ, მაგრამ მე ჩემი სამუშაო მაკმაყოფილებს და სხვას არ ვეძებ… ჯერჯერობით. _ კარგი, რა გაეწყობა. თქვენ ჩემს კლუბს პირველად ესტუმრეთ და მინდა თავად დაგათვალიერებინოთ იგი. ამის ნება ხომ მაინც მაქვს? _ მშვენიერი აზრია! წამოიძახა მაკამ, მე და ირაკლი აქ დავრჩებით, აქაურობა ზეპირად ვიცით, შენ კი ვასიკოს წაჰყევი. საძაგელი გოგო! თავისთვის გაიფიქრა ნანიმ და ნაძალადევი ღიმილით გაჰყვა მამაკაცს. ვასიკო სიამაყით ათვალიერებინებდა მართლაც შესანიშნავ, გემოვნებით მოწყობილ გარემოს. _ მაინც ვერ მოგხიბლეთ? იქნებ ჩვენთან დარჩენილიყავით? კიდევ ერთხელ სცადა ვასიკომ ნანის გადაბირება, როდესაც ისინი მის კაბინეტში შევიდნენ. _ ეს შეუძლებელია, მაგრამ მადლობელი ვარ შემოთავაზებისთვის. სხვათა შორის, ერთი აზრი მომივიდა. იქნებ თქვენ გადმოსულიყავით ჩვენს კონცერნში? თქვენისთანა ინიციატივიანი და საქმიანი ადამიანი ჩვენს ბიზნესს ნამდვილად წაადგება. ვასიკოს გაკვირვება დაეტყო სახეზე. _ რაშია საქმე, გაგიჭირდათ? _ ისე რა, ამოიოხრა ნანიმ, ცოტა პრობლემები დაგროვდა, მიმხედავი კი არავინაა. ხედავთ, როგორ არაპროფესიონალთან გაქვთ საქმე? იმის ნაცვლად, რომ მეთქვა, კონცერნი წარმატებულია და წინ მიიწევს-თქო, ცუდი რეკლამა გავუწიე. _ ნუ ნერვიულობთ, აქ ჟურნალისტები არ არიან და თქვენს საიდუმლოს აქედან ვერავინ გაიტანს, ვასიკომ დაკვირვებით შეათვალიერა ანი, თუ გული არ მიგიწევთ რეკლამისკენ, იქნებ სხვა საქმისთვის მოგეკიდათ ხელი? _ უკვე ვცადე. უნივერსიტეტის შემდეგ ჟურნალში ვმუშაობდი. _ მერე? მოგბეზრდათ? _ არა, მაგრამ ჩემმა ოჯახმა მაგრძნობინა, რომ ხელი სხვა საქმისთვის არ უნდა მომეკიდა. იცით, მათ თუ რამე გადაწყვიტეს, აუცილებლად მიაღწევენ თავისას. _ ოჰო… თქვენ მე კარგი იდეა მომაწოდეთ. იქნებ მეც თქვენსავით მოვიქცე? ნანიმ შეამჩნია, რომ ვასიკომ მისკენ გამოიწია და ისეთი სახე მიიღო, რომ მამაკაცი მიუხვდა და უკან დაიხია. _ მაპატიეთ, მაგრამ ამჟამად სერიოზული ცვლილებებისთვის მზად არ ვარ, ნერვიულად უპასუხა ნანიმ, მე ჯერ პირადი პრობლემები უნდა მოვაგვარო. _ ვიცი, რომ გათხოვილი ხართ, ფრთხილად დაიწყო ვასიკომ, მაკამ მითხრა. იცით, მეც განქორწინებული ვარ და… ეს დიდი ტრაგედია არ გახლავთ. ნანის ხმა არ ამოუღია. _ ოოო, ესე იგი, იმ ადამიანისადმი გრძნობა ჯერაც არ გაგნელებიათ! ვასიკოს ხმაში ეჭვი და ტკივილი ერთდროულად იგრძნობოდა. _ რა სისულელეა, ჩაეცინა ნანის, ჩვენ ისე ცოტა ხანს ვიყავით ერთად, რომ გრძნობებზე ლაპარაკიც კი ზედმეტია. _ ეს არაფერს ნიშნავს. ზოგჯერ საკმარისია, ადამიანს უბრალოდ თვალი მოჰკრა და მისი სახე გულში სამუდამოდ ჩაგრჩეს. _ შესაძლოა, თქვენ მართალი ხართ, მაგარამ მე სხვანაირად ვფიქრობ ადამიანი ჯერ კარგად უნდა გაიცნო და მხოლოდ ამის შემდეგ… _ მე დაგელოდებით… თუ საჭიროა, დაგელოდებით, არსად მეჩქარება… შეაწყვეტინა ვასიკომ. _ იცით? თქვენ არაჩვეულებრივი ადამიანი ხართ და ძალიანაც მომწონხართ, გაუღიმა ნანიმ. _ არა, ჯობია, ხმა არ ამოიღოთ, არაფერი მითხრათ, ვგრძნობ, რომ უარს მეტყვით, ამიტომ მირჩევნია, იმედით ვიცოცხლო. _ არ არის საჭირო ბანალური ფრაზები. თქვენ ხომ მე არ მიცნობთ, მხოლოდ ის იცით, რაც მაკამ გიამბოთ ჩემზე. ის კი ობიექტური არ არის ჩემ მიმართ და თანაც მაჭანკლობა უყვარს, ეს მისი ჰობია! არ დაუჯეროთ! არც ისე კარგი ადამიანი ვარ. _ აი, სწორედ ამიტომ გთხოვთ, ხვალ თბილისში არ გაემგზავროთ. ძალიან მინდა უკეთ გაგიცნოთ. იცით? რაც ცოლს დავშორდი, მას მერე განვიცდი. ერთი პერიოდი დეპრესიაშიც კი ჩავვარდი, მაგრამ თანდათან გავაცნობიერე, რომ ამით არ მთავრდება ყველაფერი, რომ ცხოვრება გრძელდება. როდესაც პირველად დაგინახეთ, იმ წუთას მივხვდი, რომ სწორედ ის ქალი ხართ, მე რომ მჭირდება. და ეს არ არის ბანალური ფრაზა, თუმცა კი ძალიან ჰგავს ბანალურს. ნანიმ თავი ჩაღუნა და ხმადაბლა მიუგო. _ მე მსიამოვნებს თქვენი ყურადღება, ამას არ დაგიმალავთ. უფრო მეტიც, დიდ პატივად მიმაჩნია, რომ მოგწონვართ, მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება. მე არ ვარ თავისუფალი დრო მჭირდება, რომ საკუთარ თავში გავერკვე და ამიტომ შინ აუცილებლად უნდა დავბრუნდე. იმედია, გესმით ჩემი. მამაკაცმა ამოიხვნეშა. _ რა გაეწყობა, ოღონდ ერთს გთხოვთ, არ დამივიწყოთ. _ პირობას გაძლევთ, გაეცინა ნანის, უბრალოდ, თბილისში საქმეები მელოდება და ამიტომ ვჩქარობ, თუმცა ძალიან მეჯავრება სამარშრუტო ტაქსით და ავტობუსით ჯაყჯაყი. _ რატომ ავტობუსით ან “მარშრუტკით”? ჩემი მანქანით გაგისტუმრებთ, თუ წინააღმდეგი არ იქნებით. _ არა, რას ამბობთ! არავითარ შემთხვევაში! _ და რატომ ასეთი კატეგორიული უარი? გაეღიმა მამაკაცს, რა გაეწყობა, ნება თქვენია. მაშინ იცით, რას გეტყვით? მიკვირს, მაკამ რომ არ გითხრათ. ჩვენ აქ აეროდრომი გვაქვს და შეგიძლიათ ვერტმფრენით ჩაფრინდეთ თბილისში. უფრო კომფორტულია, ახლავე დავრეკავ და ყველაფერს გავარკვევ. _ ზედმეტად წუხდებით ჩემი გულისთვის, დაიმორცხვა ქალმა. _ თქვენი გულისთვის უზედმეტესადაც შევწუხდები, თანაც მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება და წამითაც არ ვინანებ ამას, იდუმალი ხმით მიუგო მამაკაცმა და ჯიბიდან მობილური ამოიღო. ნანი მიხვდა, რომ ამ ენერგიულ ადამიანს წინააღმდეგობას ვერ გაუწევდა, უფრო მეტიც არც უნდოდა წინააღმდეგობის გაწევა, რადგან მისმა სიტყვებმა გული აუჩუყა. ნეტავ ქმრისგან მოესმინა ოდესმე მსგავსი რამ, მიახლოებული სიტყვები მაინც… ვასიკო საერთოდ არ ჰგავდა სანდროს. სანდრო ყველაფერს იღებდა და არაფერს გასცემდა… ნანიმ იგრძნო, როგორ მოეწურა გული. ვასიკომ ნომერი აკრიფა, ვიღაცას დაელაპარაკა და რაღაცაზე შეუთანხმდა. _ ყველაფერი მოვაგვარე, მოუბრუნდა ნანის, მაპატიეთ, რომ ასეთი ინიციატივა გამოვიჩინე და თქვენს თანხმობას არ დაველოდე. _ რას ამბობთ, მადლობელი ვარ, რომ ჩემი გულისთვის ასე გაისარჯეთ. ახლა კი, მგონი, დროა, ირაკლი და მაკა მოვძებნოთ. _ ოჰ! ისინი სულ გადამავიწყდა, რა ეგოისტი ვარ! წავიდეთ, შევუერთდეთ ბედნიერ წყვილს! ვასიკო წამოდგა, ნანის მიუახლოვდა და ხელები მხრებზე დააწყო. _ ნანი! შეიძლება ახლა დაგემშვიდობოთ? მინდა ეს მანამ გავაკეთო, სანამ მარტონი ვართ… ნანიმ გაუღიმა და რაღაც უმნიშვნელო სიტყვები ჩაილაპარაკა. ვასიკო მას აღარ უსმენდა, მამაკაცი ნელა დაიხარა და ქალს ტუჩებზე დაეკონა. ისე ნაზად, ფრთხილად აკოცა, თითქოს მძინარე არ გავაღვიძოო. ნანის თვალები უნებლიეთ დაეხუჭა. ვასიკომ მასში ვნება ვერ გააღვიძა, მაგრამ თავი მაინც კარგად იგრძნო, სასიამოვნო მოთენთილობამ დარია ხელი. _ ბედნიერი ვიქნები, თუკი ეს ჩვენი ურთიერთობის დასაწყისი აღმოჩნდება, ჩაიჩურჩულა მამაკაცმა და თვალი თვალში გაუყარა სახეალეწილ ქალს. “არა, სამწუხაროდ, გაგრძელება არ იქნება”, გაიფიქრა ნანიმ და მწარედ გაიღიმა. ასე კი გაიფიქრა, მაგრამ რატომღაც მოუნდა, ამ კოცნას მისი გონება და სხეული აეფორიაქებინა, აღეგზნო, რომ ამქვეყნად ყველაფერი დავიწყებოდა, რომ ამ ძლიერ მამაკაცთან სამუდამოდ დარჩენილიყო, მაგრამ რაღაც ეწეოდა თითქოს უკან, გული სასიკეთოს ვერაფერს პირდებოდა, გონების კარნახი კი ამ შემთხვევაში უძლური ჩანდა.

ავტორი: სვეტა კვარაცხელია