მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით, მიყვარხარ! VII
2 040 ნახვა
საათნახევარი ამ ხალხს ელაყბა. ბოლოს ისეთი სიფათი მქონდა კინიღამ შემომაკვდა. ვიბოდიალეთ, და სად მივდიოდით ჩვენთვითონ არ ვიცოდით.
- ისე სად მივდივართ?
- ამას კითხე, მე ამას მივყვები.. (მიკი)
- დაკი სად მივდივართ?!!
- მნიშვნელობა ააქ? (ის)
- როგორ?
- რავი.. მეორეში დავჯდეთ. თან ნაცნობებიც არ იჩითებიან მანდ. (ის)
- რა დაულაგებელ ხალხთან მაქ საქმე!
- ეეე (მიკი)
როგორც იქნა ავიარეთ ის საზიზღარი კიბეები, რომლის გახსენებაზეც გული მერევა და ყოველი ახლოს გავლის დროს გული მიჩერდება.
პარკში ავედით სა რაღაცა დანჯღრეულ აიწონა-დაიწონაზე დავჯექით მე და მიკი. ის ჩემს წინ იჯდა და ეწეოდა. რაღაცა სისულელეზე ვკამათობდით, ჩვენთვითონ არ ვიცოდით რაზე და დღემდე ვერ გავარკვიე საერთოდ რაზე.
- ჩხუბს მორჩით და წამოთ ავტობუსით ვიკატაოთ არ გინდათ? (ის)
- ავტობუსით არა! მეტროთი (მიკი)
- არცერთით
- ეე კაი რაა. მიდი წამო რა (მიკი)
- ამას ვინ ეკითხება?! (ის)
- უკაცრავად?
- შენ ვინ გეკითხება გინდა თუ არა! (ის)
ხელი მაჯაში ჩამავლო და კიბეებზე წამებზე ჩავირბინეთ. მიკი გვერდით მომყვებოდა და კვდებოდა სიცილით, იმაზე, თუ როგორ ვცდილობდი ჩემთვის ხელი გაეშვა.
- კაი რაა მტკივაა!
- სორი.(ის)
ხელი ოდნავ მოუშვა. ხელი აღარ მტკიოდა, მაგრამ მაინც არ მიშვებდა და თავს ვერც ვინთავისუფლებდი.
- აუუ კაი რაა. რატო ხარ ესეთი დეგენერატიი.
- არ ვარ დეგენერატიი. (ის)
- ხაარ. აუუ კაი მართლა რა სახლში დამბრიდავენ, უბანში რო არ ვიყო.
- შენ სად ცხოვრობ? (ის)
- ორთაჭალაში. რატო?
- ორთაჭალაში მეტრო არაა. ყველაზე ახლოს კიდე ისანია. ხოდა წამო ისნამდე და მერე ისევ უკან. (ის)
- შენ ხო არ გარეკეე! არ არსებობს!
- მე ხელს არ გიშვებ და ანუ მოდიხარ. (ის)
- ეეე. ნუ ხარ ბავშვი რა!
- კაი კაი. გპირდები 3 გაჩერება და უკან წამოვალთ. (ის)
- მპირდები?!
- შენთავს ვფიცავარ! (ის)
- როარა?!
- ეგ არ გამოვა. (ის) და ხელზე დამხედა. მერე გამახსენდა ხელს, რომ არ მიშვებდა.
- მარტო სამი!
- მე ხო დაგპირდი?! (ის)
მთელი გზა ვწუწუნებდი. აუ კაი რაა. ეე რა მინდა მეტროთი, წამოთ ფეხით ვისეირნოთ. და მსგავსი ფრაზებით ავიკელი ორივე მაგრამ ვის ესმოდა. მაჯაში ჩავლებული ხელი არ გამიშვა სანამ მეტროში არ შევედით.
- კაი მეტროთი მივდივართ მარა ბარათები არავის არ გვაქ.
- შენ მაგაზე ნუღელავ მე მაქ! (ის)
- შენ ხო მარა ჩვენ?
- უყურე! დაკის სკოლაა ეს! (ის)
"დამკვირვებელთან" თუ ვიღაცა ეგეთთან მივიდა და დაიყოლია ორი ერთი ბარათით გავეშვით. მერე მე დამიძახა. ესკალატორზე ჩავდიოდით მიკიმ რო დაგვიყვირა მეო?! უკან ამოვბრუნდით.
- კაი ხო. 10 წუთი დაგელოდებით ბარათი ამუშავდება და წამოხვალ. (ის) რაღაც სასტიკი ღიმილი იყო ორივეს სახეზე. წამში კიდე მიკი ჩემ გვერდით გაჩნდა.
- ეეე. მოიცა წეღან იქ არ იყავი?
- დაკის სკოლაა თქო ხო გითხარი? (ის)
- მოიცა როგორ მოასწარი ესე წამის მეასედში?
- ყურადღება უნდა გადაიტანოს იმ ქალმა და მერე გამოხვალ რა. (მიკი)
- შენ სუ გაფუჭდი ხო?!
- აიი ამასთან ძმაკაცობამ გამაფუჭა მე! (მიკი)
რაღაც საზარელი თვალებით გავხედე. იმას კიდე ისე გაეღიმა მე რო მიყვარსხოლმე. რაღაც ინტრიგნულად, საყვარლად და თან ცივად. ძალიან ბევრი რამით ვგავდით ერთმანეთ, მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთის გვერდით ორი თბილები ვხდებოდით...
- ისე სად მივდივართ?
- ამას კითხე, მე ამას მივყვები.. (მიკი)
- დაკი სად მივდივართ?!!
- მნიშვნელობა ააქ? (ის)
- როგორ?
- რავი.. მეორეში დავჯდეთ. თან ნაცნობებიც არ იჩითებიან მანდ. (ის)
- რა დაულაგებელ ხალხთან მაქ საქმე!
- ეეე (მიკი)
როგორც იქნა ავიარეთ ის საზიზღარი კიბეები, რომლის გახსენებაზეც გული მერევა და ყოველი ახლოს გავლის დროს გული მიჩერდება.
პარკში ავედით სა რაღაცა დანჯღრეულ აიწონა-დაიწონაზე დავჯექით მე და მიკი. ის ჩემს წინ იჯდა და ეწეოდა. რაღაცა სისულელეზე ვკამათობდით, ჩვენთვითონ არ ვიცოდით რაზე და დღემდე ვერ გავარკვიე საერთოდ რაზე.
- ჩხუბს მორჩით და წამოთ ავტობუსით ვიკატაოთ არ გინდათ? (ის)
- ავტობუსით არა! მეტროთი (მიკი)
- არცერთით
- ეე კაი რაა. მიდი წამო რა (მიკი)
- ამას ვინ ეკითხება?! (ის)
- უკაცრავად?
- შენ ვინ გეკითხება გინდა თუ არა! (ის)
ხელი მაჯაში ჩამავლო და კიბეებზე წამებზე ჩავირბინეთ. მიკი გვერდით მომყვებოდა და კვდებოდა სიცილით, იმაზე, თუ როგორ ვცდილობდი ჩემთვის ხელი გაეშვა.
- კაი რაა მტკივაა!
- სორი.(ის)
ხელი ოდნავ მოუშვა. ხელი აღარ მტკიოდა, მაგრამ მაინც არ მიშვებდა და თავს ვერც ვინთავისუფლებდი.
- აუუ კაი რაა. რატო ხარ ესეთი დეგენერატიი.
- არ ვარ დეგენერატიი. (ის)
- ხაარ. აუუ კაი მართლა რა სახლში დამბრიდავენ, უბანში რო არ ვიყო.
- შენ სად ცხოვრობ? (ის)
- ორთაჭალაში. რატო?
- ორთაჭალაში მეტრო არაა. ყველაზე ახლოს კიდე ისანია. ხოდა წამო ისნამდე და მერე ისევ უკან. (ის)
- შენ ხო არ გარეკეე! არ არსებობს!
- მე ხელს არ გიშვებ და ანუ მოდიხარ. (ის)
- ეეე. ნუ ხარ ბავშვი რა!
- კაი კაი. გპირდები 3 გაჩერება და უკან წამოვალთ. (ის)
- მპირდები?!
- შენთავს ვფიცავარ! (ის)
- როარა?!
- ეგ არ გამოვა. (ის) და ხელზე დამხედა. მერე გამახსენდა ხელს, რომ არ მიშვებდა.
- მარტო სამი!
- მე ხო დაგპირდი?! (ის)
მთელი გზა ვწუწუნებდი. აუ კაი რაა. ეე რა მინდა მეტროთი, წამოთ ფეხით ვისეირნოთ. და მსგავსი ფრაზებით ავიკელი ორივე მაგრამ ვის ესმოდა. მაჯაში ჩავლებული ხელი არ გამიშვა სანამ მეტროში არ შევედით.
- კაი მეტროთი მივდივართ მარა ბარათები არავის არ გვაქ.
- შენ მაგაზე ნუღელავ მე მაქ! (ის)
- შენ ხო მარა ჩვენ?
- უყურე! დაკის სკოლაა ეს! (ის)
"დამკვირვებელთან" თუ ვიღაცა ეგეთთან მივიდა და დაიყოლია ორი ერთი ბარათით გავეშვით. მერე მე დამიძახა. ესკალატორზე ჩავდიოდით მიკიმ რო დაგვიყვირა მეო?! უკან ამოვბრუნდით.
- კაი ხო. 10 წუთი დაგელოდებით ბარათი ამუშავდება და წამოხვალ. (ის) რაღაც სასტიკი ღიმილი იყო ორივეს სახეზე. წამში კიდე მიკი ჩემ გვერდით გაჩნდა.
- ეეე. მოიცა წეღან იქ არ იყავი?
- დაკის სკოლაა თქო ხო გითხარი? (ის)
- მოიცა როგორ მოასწარი ესე წამის მეასედში?
- ყურადღება უნდა გადაიტანოს იმ ქალმა და მერე გამოხვალ რა. (მიკი)
- შენ სუ გაფუჭდი ხო?!
- აიი ამასთან ძმაკაცობამ გამაფუჭა მე! (მიკი)
რაღაც საზარელი თვალებით გავხედე. იმას კიდე ისე გაეღიმა მე რო მიყვარსხოლმე. რაღაც ინტრიგნულად, საყვარლად და თან ცივად. ძალიან ბევრი რამით ვგავდით ერთმანეთ, მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთის გვერდით ორი თბილები ვხდებოდით...
