მე გადმოვცურავ ზღვას (7)
2 272 ნახვა
მე და გუგა გავდით გარეთ ისედაც საშინლად წვიმდა მაგრამ მასთან ყოფნისას ყველაფერი მავიწყდებოდა.უბრალოდ გზას მიუყვებოდით და 15წუთის შემდეგ მივხვდით რომ უკვე 3მაღაზიას გამოვცდით.გაგვეცინა და ერთ–ერთ მაღაზიაში შევედით.ბევრი შოკოლადი და ლუდი ვიყიდეთ.როგორცვე დავბრუნდით სახლში ნინი დაგვხვდა.გვითხრა რომ ირაკლი ვიღაცას ელაპარაკებოდა .ამ დროს ირაკლიმ გუგას დაუძახა,გუგამ პარკები სამზარეულოში შეიტანა და ირაკლისთან შევიდა.ზედმეტად არ მიიქცევია ყურადღება,მე და ნინიმ შოკოლადები ავიღეთ და ტელევიზორთან დავჯექით
–ირაკლი–
მარიამი და გუგა როგორცვე გავიდნენ მაშინვე მობილურის ხმა გავიგე.მარიამის მობილური იყო ავიღე და ოთახში შევედი
–გისმენთ
–პოლიციის უფროსი გორგი კიკნაძე
–დიახ გისმენთ
–თუ იცნობდით გეგა კობახიძეს?
–დიახ და მშვიდობაა?
–სამწუხაროდ გეგა ავარიის შედეგად გარდაიცვალა.ვმწუხვარ.
გეგა ჩვენი დეიდაშვილი იყო,რომელიც მარიამს და არა მარტო მარიამს მეც ძალიან მიყვარდა.მობილური გვათიშე და ლოგინზე დავეხეთქა ჯერ კიდევ ვერ ვაანალიზებდი იამს რომ ის გარდაიცვალა,ან მარიამისთვის როგორ უნდა მეთქვა არ ვიცოდი.გუგას დაუძახე და ყველაფერი მოუყევი გუგამ მთხოვა რომ მარიამისთვის არაფერი არ მეთქვა მაგრამ არ შეიძლებოდა გავიდი და მარიამს დაუძახე
–მარიიი
–ხო იკკ
–მოდი რა საქმე მაქ
–რა ხდება?
–გეგა ჩვენი დეიდაშვილი
–ხო
–ის...ავარიაში მოყვა და გარდაიცვალა
არ ვიცი ამ სიტყვების შემდეგ მარიამს რა დაემართა ცრემლები წამოუვიდა და ჩაიკეცა.მე გაქვავებული ვიდექი და ვუყურებდი ჩემ დას რომელსაც ჯერ ვერც კი წარმოედგინა რა მოხდა.ტირილი აუვარდა და ოთახში ავარდა.გუგა გაეკიდა მაგრამ მარიამმა კარები ჩაკეტა და ოთახიდან მარტო ტირილის ხმა ისმოდა.უცებ აზრზე მოვედი და ზევით ავარდი.მარიამი ოთახში არავის არ გვიშვებდა.20წუთი ვაბრახუნეთ კარებზე, ვეხვეწებოდით რომ გაეღო მაგრამ უშედეგოდ.ქბოლოს გუგას და ნინის ვთხოვე ქვევით ჩასულიყვნენ.მე კარების წინ დავდექი,ხელს დავეყრდენი და მარიამს უბრალოდ ვთხოვე რომ კარები გაეღო.ალბათ მიხვდა რომ ბავშვები ქვევით ჩავიდნენ,კარები გააღო და მაშინვე ჩამეხუტა.განწირული ხმით ტიროდა,არ ვიცოდი რა უნდა მექნა.მარიამმა ბოლოს ტირილნარევი ხმით მითხრა
–რატო ხდება ყველაფერი ესე? არ ვიცოდი რა მეთქვა მაგრამ ბოლოს რაც უცებ მომაფიქრდა ის პასუხი გავეცი
–ეს არის ცხოვრებაცხოვრება არაფერი არაა,არანაირი აზრი არ აქვს.ყველაფერი მაინც სიკვდილით იწყება.გეგა რომელიც როგორც ჩემი დეიდაშვილი ისე ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო.მაგრამ ის აღარ არის.რატომ ხდება ასე?მე ის მიყვარდა და არ მჯერა იმის რომ მის სახეს ვეღარ ვნახავ,მის ხმას ვეღარ გავიგებ...’’მარიამს კიდე უნდოდა გაგრძელება მაგრამ არ ვაცადე.ხელში ავიყვანე და ლოგინზე დავაწვინე.მე კი გვერდით დაუჯექი.10წუთი არ იყო გასული მარიამს ჩაეძინა მაგრამ მის თვალზე ჯერ კიდევ შერჩენოდა ცრემლი,რომელიც უმოწყალოდ მოდიოდა ქვევით.ძალიან მიჭირდა ასეტი მარიამის ყურება.ქვევით ჩავედი და დეიდას დაურეკე,რომლის ხმის გაგებაზეც ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.მთხოვა ჩავსულიყავით.გუგას და ნინის შევთავაზე რომ აქ დარჩენილიყვნენ მაგრამ ორივესგან მტკიცე უარი მივიღე.ჩემ ოთახში შევედი და ჩანთების ჩალაგება დავიწყე.ნინი შემოვიდა,მიხვდა რომ ძალიან ცუდათ ვიყავი მაგრამ მაგას რა მიხვედრა უნდოდა.ჩამომიჯდა და ლაპარაკი დამიწყო
–რას აპირებ?
–არ ვიცი,მარიამს ასეთს რომ ვხედავ მინდა ყველაფერი დავლეწო და ბოლო ხმაზე ვიყვირო.გეგა ჩემი ძმა იყო და ვერ წარმოვიდგენ რომ ის...მარიამი როგორ და რას გააკეთებს ამის შემდეგ აღარ ვიცი..გუგა სადაა?
–მარიამთან ავიდა...
ამის მერე არცერთს ხმა აღარ ამოგვიღია.ნინი გავიდა.მე სიგარეტი ამოვიღე,აივანზე გავედი და ცას ავხედე საიდანაც ამჯერად წვიმის ნაცვლად თოვდა.დაძინება ვცადე მაგრამ უშედეგოდ,სამზარეულოში გავედი და ლუდი ავიღე.ოთახში შესვლისას გუგა დავინახე და ვანიშნე რომ შემოსულიყო.3საათი ველაპარაკე,რა ტკივილსაც ვგრძნობდი ყველაფერს ვუყვებოდი.ბოლოს საათს დავხედე,ღამის სამი საათი იყო ამიტომ გუგა გავიდა და მეც ჩამეძინა.დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა,საათს დავხედე,დილის 7საათი იყო,ჩავიცვი და ოთახიდან გავედი.აი ოთახში კი მარიამი დამხვდა,ოღონდ ეს არ იყო მარიამი,არ ვიცი ეს რა იყო.ან ვინ იყო. ვხედავდი რომ იყო გოგონა რომელსაც ტირილისგან თვალები ჩაშავებული და დასიებული ჰქონდა.გეგას სურათი ხელში ეჭირა და ცრემლები მოსდიოდა.გუშინდელივით მის თვალებში მხოლოდ ტკივილი და ყველასადმი ზიზღის წაკითხვა შეიძლებოდა..არაამქვეყნიური ტკივილის.ატირებულმა მკითხა
–არ მივდივართ?
თანხმობის მიშნად თავი დაუქნიე და ოთახში შევედი.არაფრის თავი არ მქონდა ამიტომ საჭესთან დაჯდომა გუგას თხოვე.მე და მარი უკან ნინი კი წინ დაჯდა.მთელი გზა მარიამი სურათს ხელს არ უშვებდა.დამღლელი გზის შემდეგ ჩავედით თბილისში.აუთანელი დღეები წუთები წამები და თვეები იყო...გავიდა 3 თვე.ნინი და მე ისევე როგორც გუგა და მარიამი დავშორდით.ყველა თავის გზაზე წავიდა და ყველა ინდივიდუალური იყო გარდა მარიამისა....
–ირაკლი–
მარიამი და გუგა როგორცვე გავიდნენ მაშინვე მობილურის ხმა გავიგე.მარიამის მობილური იყო ავიღე და ოთახში შევედი
–გისმენთ
–პოლიციის უფროსი გორგი კიკნაძე
–დიახ გისმენთ
–თუ იცნობდით გეგა კობახიძეს?
–დიახ და მშვიდობაა?
–სამწუხაროდ გეგა ავარიის შედეგად გარდაიცვალა.ვმწუხვარ.
გეგა ჩვენი დეიდაშვილი იყო,რომელიც მარიამს და არა მარტო მარიამს მეც ძალიან მიყვარდა.მობილური გვათიშე და ლოგინზე დავეხეთქა ჯერ კიდევ ვერ ვაანალიზებდი იამს რომ ის გარდაიცვალა,ან მარიამისთვის როგორ უნდა მეთქვა არ ვიცოდი.გუგას დაუძახე და ყველაფერი მოუყევი გუგამ მთხოვა რომ მარიამისთვის არაფერი არ მეთქვა მაგრამ არ შეიძლებოდა გავიდი და მარიამს დაუძახე
–მარიიი
–ხო იკკ
–მოდი რა საქმე მაქ
–რა ხდება?
–გეგა ჩვენი დეიდაშვილი
–ხო
–ის...ავარიაში მოყვა და გარდაიცვალა
არ ვიცი ამ სიტყვების შემდეგ მარიამს რა დაემართა ცრემლები წამოუვიდა და ჩაიკეცა.მე გაქვავებული ვიდექი და ვუყურებდი ჩემ დას რომელსაც ჯერ ვერც კი წარმოედგინა რა მოხდა.ტირილი აუვარდა და ოთახში ავარდა.გუგა გაეკიდა მაგრამ მარიამმა კარები ჩაკეტა და ოთახიდან მარტო ტირილის ხმა ისმოდა.უცებ აზრზე მოვედი და ზევით ავარდი.მარიამი ოთახში არავის არ გვიშვებდა.20წუთი ვაბრახუნეთ კარებზე, ვეხვეწებოდით რომ გაეღო მაგრამ უშედეგოდ.ქბოლოს გუგას და ნინის ვთხოვე ქვევით ჩასულიყვნენ.მე კარების წინ დავდექი,ხელს დავეყრდენი და მარიამს უბრალოდ ვთხოვე რომ კარები გაეღო.ალბათ მიხვდა რომ ბავშვები ქვევით ჩავიდნენ,კარები გააღო და მაშინვე ჩამეხუტა.განწირული ხმით ტიროდა,არ ვიცოდი რა უნდა მექნა.მარიამმა ბოლოს ტირილნარევი ხმით მითხრა
–რატო ხდება ყველაფერი ესე? არ ვიცოდი რა მეთქვა მაგრამ ბოლოს რაც უცებ მომაფიქრდა ის პასუხი გავეცი
–ეს არის ცხოვრებაცხოვრება არაფერი არაა,არანაირი აზრი არ აქვს.ყველაფერი მაინც სიკვდილით იწყება.გეგა რომელიც როგორც ჩემი დეიდაშვილი ისე ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო.მაგრამ ის აღარ არის.რატომ ხდება ასე?მე ის მიყვარდა და არ მჯერა იმის რომ მის სახეს ვეღარ ვნახავ,მის ხმას ვეღარ გავიგებ...’’მარიამს კიდე უნდოდა გაგრძელება მაგრამ არ ვაცადე.ხელში ავიყვანე და ლოგინზე დავაწვინე.მე კი გვერდით დაუჯექი.10წუთი არ იყო გასული მარიამს ჩაეძინა მაგრამ მის თვალზე ჯერ კიდევ შერჩენოდა ცრემლი,რომელიც უმოწყალოდ მოდიოდა ქვევით.ძალიან მიჭირდა ასეტი მარიამის ყურება.ქვევით ჩავედი და დეიდას დაურეკე,რომლის ხმის გაგებაზეც ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.მთხოვა ჩავსულიყავით.გუგას და ნინის შევთავაზე რომ აქ დარჩენილიყვნენ მაგრამ ორივესგან მტკიცე უარი მივიღე.ჩემ ოთახში შევედი და ჩანთების ჩალაგება დავიწყე.ნინი შემოვიდა,მიხვდა რომ ძალიან ცუდათ ვიყავი მაგრამ მაგას რა მიხვედრა უნდოდა.ჩამომიჯდა და ლაპარაკი დამიწყო
–რას აპირებ?
–არ ვიცი,მარიამს ასეთს რომ ვხედავ მინდა ყველაფერი დავლეწო და ბოლო ხმაზე ვიყვირო.გეგა ჩემი ძმა იყო და ვერ წარმოვიდგენ რომ ის...მარიამი როგორ და რას გააკეთებს ამის შემდეგ აღარ ვიცი..გუგა სადაა?
–მარიამთან ავიდა...
ამის მერე არცერთს ხმა აღარ ამოგვიღია.ნინი გავიდა.მე სიგარეტი ამოვიღე,აივანზე გავედი და ცას ავხედე საიდანაც ამჯერად წვიმის ნაცვლად თოვდა.დაძინება ვცადე მაგრამ უშედეგოდ,სამზარეულოში გავედი და ლუდი ავიღე.ოთახში შესვლისას გუგა დავინახე და ვანიშნე რომ შემოსულიყო.3საათი ველაპარაკე,რა ტკივილსაც ვგრძნობდი ყველაფერს ვუყვებოდი.ბოლოს საათს დავხედე,ღამის სამი საათი იყო ამიტომ გუგა გავიდა და მეც ჩამეძინა.დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა,საათს დავხედე,დილის 7საათი იყო,ჩავიცვი და ოთახიდან გავედი.აი ოთახში კი მარიამი დამხვდა,ოღონდ ეს არ იყო მარიამი,არ ვიცი ეს რა იყო.ან ვინ იყო. ვხედავდი რომ იყო გოგონა რომელსაც ტირილისგან თვალები ჩაშავებული და დასიებული ჰქონდა.გეგას სურათი ხელში ეჭირა და ცრემლები მოსდიოდა.გუშინდელივით მის თვალებში მხოლოდ ტკივილი და ყველასადმი ზიზღის წაკითხვა შეიძლებოდა..არაამქვეყნიური ტკივილის.ატირებულმა მკითხა
–არ მივდივართ?
თანხმობის მიშნად თავი დაუქნიე და ოთახში შევედი.არაფრის თავი არ მქონდა ამიტომ საჭესთან დაჯდომა გუგას თხოვე.მე და მარი უკან ნინი კი წინ დაჯდა.მთელი გზა მარიამი სურათს ხელს არ უშვებდა.დამღლელი გზის შემდეგ ჩავედით თბილისში.აუთანელი დღეები წუთები წამები და თვეები იყო...გავიდა 3 თვე.ნინი და მე ისევე როგორც გუგა და მარიამი დავშორდით.ყველა თავის გზაზე წავიდა და ყველა ინდივიდუალური იყო გარდა მარიამისა....
