ჩხუბით დაწყებული სიყვარული...3
2 854 ნახვა
_ნია, ადექი.
_5 წუთიც რაა
_კი მაგრამ დაგაგვიანდება ისედაც გვიან გაგაღვიძე
_ხოო? რომელი საათია
_9 ის დახევარია
_აუუ კარგი, ახლავე
–ხო და მალე, საჭმელი ჭამე, ისე არ წამოხვიდე ხომ იცი,მე მანქანაში დაგელოდები..
–კარგი
10 წუთში ქვევით ჩავედი და სკოლისკენ წავედი, მანქანაში ნიკამ ჩემი საყვარელი მუსიკა ჩართო.. ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი, თანაც ნიკა გზაში რაღა რაღაცეებს მიყვებოდა და ამანაც გამამხიარულა. სკოლაში მივედით, გარეთ ბავშვებიც იყვნენ, ელეც იყო და ანდროც... მანქანიდან რომ გადავედი, თითქოს ანდროს სახე გაუბრწყინდა, მაგრამ მე ყურადღება არ მიმიქცევია. სკოლაში შესვლას ვაპირებდი,როცა ჩემმა ძმამ გამომაბრუნა და მითხრა
_შენ ფული არ გინდა?
_აუ კი, ეგ სულ დამავიწყდა
_აჰა.. კარგი აბა ჭკვიანად ჩემო პატარავ, მაკოცა ჩამეხუტა და დამემშვიდობა...
კლასში ავედი, ჯგუფში არეულობა იყო, იქაურობა შეეცვალათ, მერხები გადაადგილებული იყო, ჩემ ადგილას არ დავმჯდარვარ, ფანჯარასთან ახლოს დავჯექი მარტო.. მშვენიერი ხედით დავტკი, ულამაზესი ამინდი იყო, თანაც რატომღაც განსხვავებული, შეიძლება ეგრეც სულ არ იყოს, მაგრამ რადგან კარგ ხასიათზე ვიყავი ასე ვთვლიდი. ცაში ავიხედე, ღრუბლები საოცრად ლამაზი იყო.
მაგრამ, ამ დროს ფიქრებიდან ჩემმა კლასელმა გამომიყვანა.
_მანდ ანდრო ზის
_არ მაინტერესებს, დღეიდან მე ვიჯდები
_რავი აბა მე გითხარი მაინც
_არ მაინტერესებს მეთქი!
ზარი დაირეკა, ანდროც შემოვიდა გეზით ჩემსკენ წამოვიდა...
_მანდ მე ვზივარ!
_არაუშავს, ახლა მე ვზივარ
_ადექი
_არ მაინტერესებს მეთქი, ვერ გაიგე? შენ სანამ აქ გადმოხვიდოდი მე აქ ვიჯექი.. გაიგე ეხლა..
ხმის ამოუღებლად წავიდა, შეწნააღმდეგება უნდოდა მაგრამ აღარაფერი უთქვამს
გაკვეთილები უაზროთ გავიდა.. რათქმაუნდა გარეთ ჩემი ძმა მელოდებოდა.. გამიხარდა..
_რას შვები ნიაა?
–რავი არაფერს. კარგ ხასიათზე ვაარ
_მეც ჩემო პატარავ იცი? ახალი სამსახური ვიშოვე, და ეს შენი დამსახურებააა..
_ვაა, რა მაგარიაა... რა სამსახურია?
_ფინანსტი ვარ დღეიიდან
_აუუ რა კარგია, ჩემი ნიჭიერი ხააარ...
_შენც ჩემი.
_აუუ გთხოვ რა, სადმე გავიდეთ კარგი? გავისეირნოთ..
_კარგი, დიდი სიამოვნებით
ბუნებაში გავედით, ვსეირნობდით, ბევრ რამეს ვიხსენებდით, როგორც სასიამოვნოს ასევე უსიამოვნოსაც. ძალიან ვიხალისეთ, გავერთრთ. ასევე მე ჩემი დაქალი გავაცანი. ანა 22 წლის იყო, ძალიან კეთილი, მეგობრული, ასევე ძალიან საყვარელი. ერთი შეხედვით ერთმანეთს კარგად შეეწყვნენ, შეიძლება ისიც ითქვას,რომ ერთმანეთი მოეწონათ. ორივე საყვარლები არიან, და თან უხდებიან ერთმანეთს, შესაძლებელია, შემდეგ მე მან ორივემ მადლობა გადამიხადონ, არ ვიცი რა მოხდება, მაგრამ ერთი შეხევით ასე ვფიქრობ. სახლში გვიან მივედით. ძალიან დაღლილი ვიყავი, და მალევე დავწექი, იმწუთასვე ჩამეძინა. მეორე დღეს სკოლაში წავედი, ანდრო ცდილობდა ჩემთან ურთიერთობა გამოეკეთებინა, ამიტომ არაფერში მეწინააღმდეგებოდა უფრო გულუხვი გახდა, არც უხეშობდა ჩემთან მიმართებაში. პირიქით ხანდახან მიცავდა კიდეც.. მეტი მნიშვნელოვანი არაფერი ხდებოდა, ასე უაზროთ გადიოდა დღეები, კვირეები.. ახალი არაფერი ხდებოდა.
ერთხელაც გადავწყვიტე რომ ჩემი ძმა და ანა ისევ შემეხვედრებინა ერთმანეთისთვის, რადგან ანა ნიკაზე მეკითხებოდა რაღაც რაღაცეებზე. მეუბნებოდა თუ როგორი საყვარელი იყო და კეთილი. ასევე ნიკაც ლაპარაკობდა მასზე, თან იმ დღის შემდეგ რატომღაც შეიცვალა, უფრო გულუხვი გახდა.. და აი ამიტომ ჩემ ძმას ვთხოვე რომ სადმე გავსულიყავით ასევე ანასაც, თავიდან უარზე იყო ჩემი ძმა რადგან დაღლილი იყო, მაგრამ ბოლოს მაინც დავითანხმე..ერთმანეთი რომ დაინახეს ორივეს სახე გაუბრწყინდა, ერთმანეთი უფრო კარგად გავაცანი დავაახლოვე და რავი რაც შემეძლო ყველაფერი გავაკეთე, მატ როგორც ეტყობოდათ ერთმანეტი მოეწონათ, არა არა ამაში უკვე დარწმუნებული ვარ.. რადგან ჩემი ძმა საშინლად დაბნეული იყო, ვერ ვიცანი რადგან ის ასეთი არასოდეს ყოფილა... ერთმანეთის ცქერით ტკბებოდნენ... ასე მშვენივრად განვრო საათებმა, უკვე გვიანი იყო, ამიტომ სახლში წავედით, ანას ვთხოვე რომ ჩემთან წამოსულიყო და დარჩენილიყო მაგრამ უარი განმიცხადა, და შემპირდა რომ სხვა დროს დარჩებოდა. სახლში რომ მივედით, კარებთან თაიგული იდო, ძალიან ლამაზი.
–ნეტა ვის უნდა მოეტანაა?
_რავი აბაა რას გაიგებ
_მიდი აბა ნია ნახე წერილი ხომარაა შიგნით?
_მაცალე შევიდეთ სახლში
სახლში შევედით, ყვევილები მაგიდაზე დავდე. და ოთახისაკენ გავეშურე, გამოსაცვლელად, მოვწესრიგდი და გარეთ გამოვედი, ნიკა წერილს კითხულობდა
გაკვირვებული სახით
_კი მაგრამ ანდრო ვინაა?
_ანდრო?!
_ხო ანდრო! მისი გამოგზავნილია ეს წერილიც და ეს ვარდებიც
_აჰა
_ვინააა?
_მოიცა, მაჩვენე წერილი მომეე..
_აჰაა
წერილი მომცა და გამიღიმა, წერილი გამოვართვი და წავიკითხე
„მაპატიე, პირველ დღეს უხეშად გამომივიდა, არ მინდოდა, ახლა ვნანობ. არ მინდოდა შენი გაღიზიანება. მოდი რაა ყველაფერი დავივიწყოთ და თავიდან დავიწყოტ, კარგი? ამ ყველაფრის გამოსწორება მინდა და მინდა რიმ გემეგობრო... ანდრო...“
ახლა მივხვდი ვინც იყო, თითქოს მესიამოვნა მაგრამ რატომ ვერ მივხვდი
_ვინაა ეგ ანდრო?
_ჩემი ამხხანაგია
_მერე რა უნდოდა რა უნდა აპატიო?! რა ხდება? (სახე შეეცვალა,, და გაბრაზდასავით)
–არა ნიკ ისეთი არაფერი, უბრალოდ ახალი გადმოსული იყო მაშინ და ცოტა გამაღიზიანა
_რატომ?
_მებლატავებოდა
_მაგას ვაკაჩავებ კარგად ახა. ხომ არ გაწუხებს?
_არა არა.. არ მაწუხებს, მითუმეტეს ამ ბოლო დროს პირიქით მიცავს.. როცა საჭიროა. თუ რამეა მეთვითონაც დავიცავ თავს!
_კარგი
_აუ კარგი წავედი ახლა რაა, მეძინება
–კაი დროებით მეეეც
რომ დავწექი, მალევე ჩამეძინა ხოლო დილას კი როგორც ყოველთვის ადგომა გამიჭირდა... ჩემ ძმას მივყავდი სკოლაში მაგრა იქიდან ვეღარ მაკითხავდა რადგან მან ხომ მუშაობა დაიწყო და ვეღარ ახერხებდა. სკოლაში რომ მივედი ჩემ ადგილას ანდრო იჯდა..
_შეგიძლია ადგე?
_კი მაგრამ ჩემი წერილი ნახე გუშინ?!
_კი
¬_მერე?
_რა მერე? კიმაგრამ შენ საიდან იცოდი მე სად ვცხოვრობდი?
_აა ეგ ელემ მითხრა, და რას მეტყვი იმაზე რაც მოგწერე?
_რავი რა უნდა გითხრა აბა, რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი?
_ესეიგი კი?
_ხოო კი
_მადლობა, და სახე ბაუბრწყინდა...
_არაფრის
_იცი, დიდიხანია მინდოდა მეთქვა ეს შენთვის მაგრამ ვერ ვბედავდი იცი მე შეე.....
ამ დროს ზარი დაირეკა
_რას მეუბნებოდი?
_არა არაფერს მერე გეტყვი.. დაბნეულად და არეულად რაპარაობდა..
მთელი გაკვეთილი მე მიყურებდა, თვალს არ მაშორებდა..
_5 წუთიც რაა
_კი მაგრამ დაგაგვიანდება ისედაც გვიან გაგაღვიძე
_ხოო? რომელი საათია
_9 ის დახევარია
_აუუ კარგი, ახლავე
–ხო და მალე, საჭმელი ჭამე, ისე არ წამოხვიდე ხომ იცი,მე მანქანაში დაგელოდები..
–კარგი
10 წუთში ქვევით ჩავედი და სკოლისკენ წავედი, მანქანაში ნიკამ ჩემი საყვარელი მუსიკა ჩართო.. ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი, თანაც ნიკა გზაში რაღა რაღაცეებს მიყვებოდა და ამანაც გამამხიარულა. სკოლაში მივედით, გარეთ ბავშვებიც იყვნენ, ელეც იყო და ანდროც... მანქანიდან რომ გადავედი, თითქოს ანდროს სახე გაუბრწყინდა, მაგრამ მე ყურადღება არ მიმიქცევია. სკოლაში შესვლას ვაპირებდი,როცა ჩემმა ძმამ გამომაბრუნა და მითხრა
_შენ ფული არ გინდა?
_აუ კი, ეგ სულ დამავიწყდა
_აჰა.. კარგი აბა ჭკვიანად ჩემო პატარავ, მაკოცა ჩამეხუტა და დამემშვიდობა...
კლასში ავედი, ჯგუფში არეულობა იყო, იქაურობა შეეცვალათ, მერხები გადაადგილებული იყო, ჩემ ადგილას არ დავმჯდარვარ, ფანჯარასთან ახლოს დავჯექი მარტო.. მშვენიერი ხედით დავტკი, ულამაზესი ამინდი იყო, თანაც რატომღაც განსხვავებული, შეიძლება ეგრეც სულ არ იყოს, მაგრამ რადგან კარგ ხასიათზე ვიყავი ასე ვთვლიდი. ცაში ავიხედე, ღრუბლები საოცრად ლამაზი იყო.
მაგრამ, ამ დროს ფიქრებიდან ჩემმა კლასელმა გამომიყვანა.
_მანდ ანდრო ზის
_არ მაინტერესებს, დღეიდან მე ვიჯდები
_რავი აბა მე გითხარი მაინც
_არ მაინტერესებს მეთქი!
ზარი დაირეკა, ანდროც შემოვიდა გეზით ჩემსკენ წამოვიდა...
_მანდ მე ვზივარ!
_არაუშავს, ახლა მე ვზივარ
_ადექი
_არ მაინტერესებს მეთქი, ვერ გაიგე? შენ სანამ აქ გადმოხვიდოდი მე აქ ვიჯექი.. გაიგე ეხლა..
ხმის ამოუღებლად წავიდა, შეწნააღმდეგება უნდოდა მაგრამ აღარაფერი უთქვამს
გაკვეთილები უაზროთ გავიდა.. რათქმაუნდა გარეთ ჩემი ძმა მელოდებოდა.. გამიხარდა..
_რას შვები ნიაა?
–რავი არაფერს. კარგ ხასიათზე ვაარ
_მეც ჩემო პატარავ იცი? ახალი სამსახური ვიშოვე, და ეს შენი დამსახურებააა..
_ვაა, რა მაგარიაა... რა სამსახურია?
_ფინანსტი ვარ დღეიიდან
_აუუ რა კარგია, ჩემი ნიჭიერი ხააარ...
_შენც ჩემი.
_აუუ გთხოვ რა, სადმე გავიდეთ კარგი? გავისეირნოთ..
_კარგი, დიდი სიამოვნებით
ბუნებაში გავედით, ვსეირნობდით, ბევრ რამეს ვიხსენებდით, როგორც სასიამოვნოს ასევე უსიამოვნოსაც. ძალიან ვიხალისეთ, გავერთრთ. ასევე მე ჩემი დაქალი გავაცანი. ანა 22 წლის იყო, ძალიან კეთილი, მეგობრული, ასევე ძალიან საყვარელი. ერთი შეხედვით ერთმანეთს კარგად შეეწყვნენ, შეიძლება ისიც ითქვას,რომ ერთმანეთი მოეწონათ. ორივე საყვარლები არიან, და თან უხდებიან ერთმანეთს, შესაძლებელია, შემდეგ მე მან ორივემ მადლობა გადამიხადონ, არ ვიცი რა მოხდება, მაგრამ ერთი შეხევით ასე ვფიქრობ. სახლში გვიან მივედით. ძალიან დაღლილი ვიყავი, და მალევე დავწექი, იმწუთასვე ჩამეძინა. მეორე დღეს სკოლაში წავედი, ანდრო ცდილობდა ჩემთან ურთიერთობა გამოეკეთებინა, ამიტომ არაფერში მეწინააღმდეგებოდა უფრო გულუხვი გახდა, არც უხეშობდა ჩემთან მიმართებაში. პირიქით ხანდახან მიცავდა კიდეც.. მეტი მნიშვნელოვანი არაფერი ხდებოდა, ასე უაზროთ გადიოდა დღეები, კვირეები.. ახალი არაფერი ხდებოდა.
ერთხელაც გადავწყვიტე რომ ჩემი ძმა და ანა ისევ შემეხვედრებინა ერთმანეთისთვის, რადგან ანა ნიკაზე მეკითხებოდა რაღაც რაღაცეებზე. მეუბნებოდა თუ როგორი საყვარელი იყო და კეთილი. ასევე ნიკაც ლაპარაკობდა მასზე, თან იმ დღის შემდეგ რატომღაც შეიცვალა, უფრო გულუხვი გახდა.. და აი ამიტომ ჩემ ძმას ვთხოვე რომ სადმე გავსულიყავით ასევე ანასაც, თავიდან უარზე იყო ჩემი ძმა რადგან დაღლილი იყო, მაგრამ ბოლოს მაინც დავითანხმე..ერთმანეთი რომ დაინახეს ორივეს სახე გაუბრწყინდა, ერთმანეთი უფრო კარგად გავაცანი დავაახლოვე და რავი რაც შემეძლო ყველაფერი გავაკეთე, მატ როგორც ეტყობოდათ ერთმანეტი მოეწონათ, არა არა ამაში უკვე დარწმუნებული ვარ.. რადგან ჩემი ძმა საშინლად დაბნეული იყო, ვერ ვიცანი რადგან ის ასეთი არასოდეს ყოფილა... ერთმანეთის ცქერით ტკბებოდნენ... ასე მშვენივრად განვრო საათებმა, უკვე გვიანი იყო, ამიტომ სახლში წავედით, ანას ვთხოვე რომ ჩემთან წამოსულიყო და დარჩენილიყო მაგრამ უარი განმიცხადა, და შემპირდა რომ სხვა დროს დარჩებოდა. სახლში რომ მივედით, კარებთან თაიგული იდო, ძალიან ლამაზი.
–ნეტა ვის უნდა მოეტანაა?
_რავი აბაა რას გაიგებ
_მიდი აბა ნია ნახე წერილი ხომარაა შიგნით?
_მაცალე შევიდეთ სახლში
სახლში შევედით, ყვევილები მაგიდაზე დავდე. და ოთახისაკენ გავეშურე, გამოსაცვლელად, მოვწესრიგდი და გარეთ გამოვედი, ნიკა წერილს კითხულობდა
გაკვირვებული სახით
_კი მაგრამ ანდრო ვინაა?
_ანდრო?!
_ხო ანდრო! მისი გამოგზავნილია ეს წერილიც და ეს ვარდებიც
_აჰა
_ვინააა?
_მოიცა, მაჩვენე წერილი მომეე..
_აჰაა
წერილი მომცა და გამიღიმა, წერილი გამოვართვი და წავიკითხე
„მაპატიე, პირველ დღეს უხეშად გამომივიდა, არ მინდოდა, ახლა ვნანობ. არ მინდოდა შენი გაღიზიანება. მოდი რაა ყველაფერი დავივიწყოთ და თავიდან დავიწყოტ, კარგი? ამ ყველაფრის გამოსწორება მინდა და მინდა რიმ გემეგობრო... ანდრო...“
ახლა მივხვდი ვინც იყო, თითქოს მესიამოვნა მაგრამ რატომ ვერ მივხვდი
_ვინაა ეგ ანდრო?
_ჩემი ამხხანაგია
_მერე რა უნდოდა რა უნდა აპატიო?! რა ხდება? (სახე შეეცვალა,, და გაბრაზდასავით)
–არა ნიკ ისეთი არაფერი, უბრალოდ ახალი გადმოსული იყო მაშინ და ცოტა გამაღიზიანა
_რატომ?
_მებლატავებოდა
_მაგას ვაკაჩავებ კარგად ახა. ხომ არ გაწუხებს?
_არა არა.. არ მაწუხებს, მითუმეტეს ამ ბოლო დროს პირიქით მიცავს.. როცა საჭიროა. თუ რამეა მეთვითონაც დავიცავ თავს!
_კარგი
_აუ კარგი წავედი ახლა რაა, მეძინება
–კაი დროებით მეეეც
რომ დავწექი, მალევე ჩამეძინა ხოლო დილას კი როგორც ყოველთვის ადგომა გამიჭირდა... ჩემ ძმას მივყავდი სკოლაში მაგრა იქიდან ვეღარ მაკითხავდა რადგან მან ხომ მუშაობა დაიწყო და ვეღარ ახერხებდა. სკოლაში რომ მივედი ჩემ ადგილას ანდრო იჯდა..
_შეგიძლია ადგე?
_კი მაგრამ ჩემი წერილი ნახე გუშინ?!
_კი
¬_მერე?
_რა მერე? კიმაგრამ შენ საიდან იცოდი მე სად ვცხოვრობდი?
_აა ეგ ელემ მითხრა, და რას მეტყვი იმაზე რაც მოგწერე?
_რავი რა უნდა გითხრა აბა, რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი?
_ესეიგი კი?
_ხოო კი
_მადლობა, და სახე ბაუბრწყინდა...
_არაფრის
_იცი, დიდიხანია მინდოდა მეთქვა ეს შენთვის მაგრამ ვერ ვბედავდი იცი მე შეე.....
ამ დროს ზარი დაირეკა
_რას მეუბნებოდი?
_არა არაფერს მერე გეტყვი.. დაბნეულად და არეულად რაპარაობდა..
მთელი გაკვეთილი მე მიყურებდა, თვალს არ მაშორებდა..
