გიორგი ვარდოსანიძე: "რუსკა მაყაშვილს არ ეწყინოს, მაგრამ მე უკეთესი პრიზი შემხვდა!"

2013 წელი მსახიობ გიორგი ვარდოსანიძისა და მოცეკვავე სალომე ჭაჭუასთვის იღბლიანად დაიწყო. პროექტში "ცეკვავენ ვარსკვლავები" მართალია, ვერ გაიმარჯვეს, ფინალში რუსკა მაყაშვილთან და ოთო ფოლადაშვილთან დამარცხდნენ, მაგრამ ამაზე გული საერთოდ არ სწყდებათ, განსაკუთრებით – გიორგის, რადგან თვლის, რომ თავის კონკურენტზე ბევრად კარგი პრიზი ხვდა წილად. სამთვიანი რეჟიმი გიორგისთვის ძალიან რთული აღმოჩნდა და ყოველგვარი დიეტის გარეშე 20 კილო დაიკლო. როგორც ამბობს, ნევროზიც "აიკიდა", მაგრამ შედეგი ამად ნამდვილად ღირდა.

– ახლა, როცა ემოციები უკვე ჩაცხრა, როგორ შეაფასებდით ამ პროექტში თქვენს მონაწილეობას, რა მოგიტანათ ამ კონკურსმა?
გიორგი: ძალიან დიდი და მაგარი გამოცდილება მივიღე. 10 სამეჯლისო და 2 სხვა ცეკვა ვისწავლე, რამდენად კარგად გამომივიდა, სხვა თემაა, მაგრამ ხომ ვისწავლე?! ამას გარდა, ბევრი კარგი ადამიანი გავიცანი. პოპულარობას ვერ დავარქმევ, მაგრამ ხალხისგან მეტი სითბო და მხარდაჭერა ვიგრძენი. ეს არ მავიწყდება, ამ გრძნობას ვაფასებ და სულ ჩემთან ვატარებ. ხალხის მადლიერი ყოველთვის ვიქნები. მე და სალომეს მთელი ქვეყანა გვერდით გვედგა.
სალომე: ამ პროექტმა მეც ბევრი კარგი რამ მომიტანა. პირველ რიგში, კიდევ ერთი გამოცდილება მივიღე, რადგან ორი სეზონია, რაც ამ კონკურსში ვმონაწილეობ. ხალხის მხრიდან ძალიან დიდი სიყვარული და სითბო დავინახე. მიხარია, რომ ასეთი სითბო მოდის; მიხარია, რომ ჩემი ამდენი წლის შრომა, ვარჯიში დაფასდა.
– გიორგი, წინა ინტერვიუში ნათქვამი გაქვთ, როცა გაიგეთ, სალომე თქვენი მეწყვილე იქნებოდა, გაგიხარდათ, მაგრამ ამავე დროს შეგეშინდათ კიდეც. პროექტის ბოლომდე გაგყვათ ეს განცდა?
სალომე: ვეზიზღებოდი!
გიორგი: არა, იტყუება! რას ჰქვია, მეზიზღებოდი! თავიდანვე ვიცოდი, რა შარში ვყოფდი თავს. სალომეს გვერდით ცეკვას ერთი დიდი მინუსი და ერთი დიდი პლუსი აქვს. ცოტა რთულია, სალომე ცეკვას რომ იწყებს, ხალხის ყურადღება შენკენ გადმოიტანო. რაღაცას გააკეთებდა და მე არავის ვახსოვდი, თუმცა ეს პლუსი იყო, რომ მე კარგად მემუშავა, ღირსეული პარტნიორი ვყოფილიყავი. ეს ჩემთვის ათმაგად კარგი იყო, რადგან ასეთი პროფესიონალის გვერდით შენც თუ დაგინახეს, ძალიან მაგარია. რა ცეკვებიც კარგი გამოვიდა, ძირითადად სალომე აკეთებდა, მას ბრმად ვენდობოდი. თუ რაღაცას ვერ ვაკეთებდი, იმედიანად ვიყავი, რომ მასწავლიდა.
– სალომე, როგორი მოსწავლე და პარტნიორი იყო გიორგი?
სალომე: პროექტის დასაწყისში უფრო დამჯერი იყო. შუაში რაღაც "გაჭედვები" ჰქონდა. ალბათ იმიტომ, რომ მუხლი სტკიოდა, გაცივდა, თუმცა ყველაფერში ბოლომდე მომყვებოდა. დღეში ორჯერ ვვარჯიშობდით და ყველაზე მთავარი ის იყო, რომ გიორგის არაფერი ეზარებოდა.
გიორგი: აი, შუაში ყველაზე რთული პერიოდი მქონდა. ჩემი ორგანიზმი ისეთი გადაღლილი იყო, ორ მოძრაობას ვერ ვაბამდი. სულ ვწუწუნებდი, ნუ მთხოვ ისე, თითქოს მთელი ცხოვრება ამას ვცეკვავდი, შემიცოდე–მეთქი. სალომე, გაბრაზებული, ცალკე გადიოდა, მე აქეთ ცალკე ვიყავი, ვეუბნებოდი, თავი გამანებე, მაცადე–მეთქი.
– სალომე, გიორგის ასეთი საქციელი გწყინდათ?
სალომე: ვცდილობდი, ამისთვის ყურადღება არ მიმექცია, თუმცა ახლა ეს ყველაფერი ძალიან კარგად მახსენდება და მადლობას ვუხდი, რომ ასე კარგად ამყვა და, წესით, თვითონაც მადლობას უნდა მიხდიდეს.
გიორგი: დიდი მადლობა, სალომე, არ გეგონოს, რომ დაუნახავი ვარ. რა თქმა უნდა, მასთან ცეკვა დიდი სკოლაა. ყოველ ორშაბათს რუსთაველის სცენაზე ისე ვნერვიულობდი, როგორც თეატრში პრემიერის დღეს. წარმოუდგენელი ნევროზი ავიკიდე. მხოლოდ იმ რეჟიმის წყალობით, ყოველგვარი დიეტის გარეშე, 20 კილო დავიკელი. 91 კილო ვიყავი, ახლა 71 კილო ვარ. მართლა სერიოზული ნევროზი დამემართა, ყველაფერზე ვფეთქდებოდი, ყველაფერი ნერვებს მიშლიდა, ყველაფერი მაღიზიანებდა, მაგრამ ეს ყველაფერი ამად ღირდა, არაფერს ვნანობ. იგივე რომ განმეორდეს, ისევ სიამოვნებით მივიღებდი მონაწილეობას.
– სალომე, წინა პროექტში თქვენი შეყვარებული გიგი გაჩეჩილაძე მივიდა ფინალამდე, ამ სეზონზე პირიქით მოხდა, გიგი ჩამოშორდა კონკურსს და თქვენ გახვედით ფინალში.
სალომე: ძალიან მინდოდა, ფინალში გავსულიყავით და გამიმართლა. გიგის წინა სეზონზე გაცილებით ძლიერი პარტნიორი, თიკო სადუნიშვილი ჰყავდა. მე – პირიქით (ლევან როსტოშვილი) და წელს ძალიან მინდოდა, კარგი მეწყვილე მყოლოდა. როცა გავიგე, რომ ამ პროექტში გიორგი მონაწილეობდა, მოვინდომე, ჩემი პარტნიორი ყოფილიყო. არ მინდოდა, ისევ სუსტი მეწყვილე მყოლოდა და პროექტიდან ისევ გამოვვარდნილიყავი.
– ალბათ გული დაგწყდათ, თქვენმა შეყვარებულმა პროექტი რომ დატოვა, მით უფრო ძნელი იქნებოდა, როცა აუტსაიდერებში ერთად მოხვდით.
სალომე: წესით, გიგის უნდა დაეტოვებინა კონკურსი, ისეთი მეწყვილე არ ჰყავდა, რომ "გაექაჩა".

გიორგი: სალომეს შეყვარებული ჩვენ მოვიშორეთ, შეგვეწირა. ჩვენმა პირველმა აუტსაიდერობამ გიგი და თაკო გაჩეჩილაძე შეიწირა.
– პროექტის მიღმა დარჩენილი გიგი ალბათ სულ თქვენს წყვილს გულშემატკივრობდა.
სალომე: სულ გვერდში მედგა, კომპოზიციის შერჩევიდან დაწყებული, ყველაფერში მეხმარებოდა.
გიორგი: გიგი ყველაფერთან ერთად ნიჭიერი ქორეოგრაფიც არის. ცეკვის დადგმაში ძალიან გვეხმარებოდა, მარტივი ენით მიხსნიდა. ბიჭის ცეკვა სალომესთვის ხანდახან რთული ასახსნელი იყო, ამიტომ გიგი ძალიან მეხმარებოდა.
– თითქმის სამი თვე იყავით ერთად, ერთმანეთს მანამდეც იცნობდით, თუმცა ასე ახლოს – არა. რა თვისებები აღმოაჩინეთ ერთმანეთში?
გიორგი: სპექტაკლ "ვერის უბნის მელოდიებში" მივიღეთ მონაწილეობა. ბათუმში ერთად ვიყავით, სალომესთან იქაც კარგი ურთიერთობა მქონდა, მაგრამ რეალური გაცნობა ამ პროექტიდან დაიწყო. ოთხი თვის განმავლობაში ყოველდღე, 24 საათი ერთად ვიყავით. ამდენ დროს სახლში არ ვატარებდი. სალომე ცოტა სხვანაირი მეგონა.
– მაინც როგორი გეგონათ?
გიორგი: სიმართლე გითხრათ, უფრო ცივი ადამიანი მეგონა, რადგან საერთოდ არ ლაპარაკობს, თუმცა ამ ბოლო დროს ავალაპარაკე. ამიტომ მეგონა, რომ ურთიერთობაში უფრო ცივი და რაღაც "ისეთი" იქნებოდა. სალომე უბრალოდ კარგად უნდა გაიცნო.
სალომე: სხვათა შორის, გიორგი როგორიც არის, ისეთი მეგონა, სხვა წარმოდგენა მასზე არც მქონია.
– სალომე, გიორგის სპექტაკლები თუ გინახავთ ან მისი მონაწილეობით სერიალი "გოგონა გარეუბნიდან"?
გიორგი: არაფერიც არ აქვს ნანახი.
სალომე: სერიალში რომ მონაწილეობდა, ვიცოდი.
გიორგი: საერთოდ არ იცოდა, ვინ ვიყავი, ნუ, ახლა მეც ვიყო დიდი ვინმე, მაგრამ მაინც. არა უშავს, სამაგიეროდ ახლა აანაზღაურებს, ყველა სპექტაკლსაც ნახავს და ნელ–ნელა ჩემს პერსონასაც გაიცნობს.
– გიორგი, თქვენი შეყვარებული მთელ ამ ორომტრიალში სად იყო?
გიორგი: ჩემი მეგობრები, შეყვარებული, მშობლები ძალიან აქტიურები იყვნენ. ყოველთვის დარბაზში ისხდნენ, ბევრს ჟრიალებდნენ და მერე ყელი სტკიოდათ.
– სალომე, გიორგის შეყვარებული გაიცანით?
სალომე: რა თქმა უნდა. ძალიან ახლოს არ ვართ, მაგრამ ვიცნობ.
გიორგი: ყველა ყველას კარგად იცნობს.

– პროექტი დამთავრდა, ახლა ახერხებთ ერთმანეთთან შეხვედრებს?

გიორგი: მეც ძალიან დაკავებული ვარ, სალომეც, მოსწავლეები ჰყავს. 24 საათი ერთმანეთს ვეღარ ვხედავთ, მაგრამ ვცდილობთ, ტელეფონით მოვიკითხოთ. რადგან ჩვენი ურთიერთობა შედგა, ეს მეგობრობა არ დაიკარგება.
სალომე: გიორგი უკვე შოკშია, ცეკვა მოენატრა. იმ დღეს მომწერა, ცეკვა მინდაო. მანამდე რომ ვეუბნებოდი, იცოდე, ცეკვა ძალიან მოგენატრება–მეთქი, შანსი არ არისო, ამბობდა.
გიორგი: სულ ვწუწუნებდი, ცეკვა არასდროს მომენატრება, გამორიცხულია–მეთქი. 30 დეკემბრიდან 2 იანვრამდე სიცხე მქონდა, ვიწექი. 2 რიცხვში, დილით რომ გავიღვიძე და არც ცეკვა მქონდა საფიქრალი, არც კოსტიუმი, არც მუსიკა, ეს ყველაფერი რაღაცნაირად დამაკლდა.
– საზოგადოების დიდი ნაწილი თქვენს გამარჯვებას პროგნოზირებდა, თუმცა მეორე ადგილი გერგოთ წილად. აღიარეთ, გული დაგწყდათ?
გიორგი: გული საერთოდ არ დამწყვეტია. იმედია, რუსკას არ ეწყინება, თუ ვიტყვი, რომ მასზე ბევრად კარგი პრიზი მივიღე და თან იმ წამსვე. ჩავჯექი და რუსთაველის თეატრიდან ამ პრიზით წამოვედი. ავტოფარეხში მშვენიერი, ულამაზესი ავტომობილი მიდგას და ძალიან კმაყოფილი ვარ. მანამდე რა მანქანაც მყავდა, ამას არც შეედრება. "მიცუბიში კოლტი" საყვარელი იყო, წინ და უკან თავისთვის დაღოღავდა. ახლა "რენჯროვერ ევოუქი" მყავს, აი, ასეთი დიდი განსხვავება არის!
– ამბობენ, ბინა, რომელიც რუსკას პრიზად გადასცეს, ჯერ არც კი არის აშენებულიო. ამას გულისხმობდით, როცა თქვით, რომ უკეთესი პრიზი გხვდათ წილად?
გიორგი: როგორც ვიცი, აშენებული კი არის, მაგრამ ჯერ არ მიუციათ და მალე მისცემენ. მეორე ადგილის პრიზი ბევრად მერჩივნა, მაგრამ ასევე ძალიან მინდოდა, სალომეს სივიში ჩაეწერა, რომ პროექტის "ცეკვავენ ვარსკვლავები" გამარჯვებული იყო. ეს მას საქმეში ძალიან გამოადგებოდა. პირველი ადგილი კარგია, რუსკასაც ძალიან უხარია, მაგრამ მე მოცეკვავე არ ვარ, რომ შემდეგში ამ ტიტულით ვიამაყო. ჩემთვის ფინალისტობაც ძალიან ბევრს ნიშნავდა. თან მე და რუსკას ერთად გვინდოდა ფინალში ყოფნა. პირდაპირ გეტყვით, რომ, ერთადერთი, სალომეს გამო დამწყდა გული, რომ მის ტიტულს სიტყვა "ფინალისტი" არ შეემატა. თორემ მე ისეთი კმაყოფილი ვარ, ხმასაც კი არ ვიღებ.
– სალომე, თქვენ და რუსკას პარტნიორი ოთო ფოლადაშვილი კმაყოფილი ხართ პრიზებით?
სალომე: კი, ნამდვილად. წელიწადში ერთხელ, ყოველ აგვისტოს, შტუტგარტში დიდი და პრესტიჟული საერთაშორისო ტურნირი ტარდება. იქ მსოფლიოში საუკეთესო მოცეკვავე წყვილები ჩადიან. მე და ოთოს ამ ტურნირში მონაწილეობას დაგვიფინანსებენ.
– სალომე, გული ცოტათი მაინც არ დაგწყდათ, რომ ამდენი შრომის, ორი სეზონის წვალების შემდეგ გამარჯვებული მაინც ვერ გახდით?
სალომე: მერე რა, ამ შრომას მხოლოდ და მხოლოდ იმისთვის არ ვდებდი, რომ პირველ ადგილზე გავსულიყავი. პირველი ადგილი ურიგო არ იქნებოდა, მაგრამ არც მეორე ადგილზე მქონია პრობლემა, ამის გამო არც დეპრესია დამწყებია. ვთვლი, რომ ფინალში ორივეს თანაბარი შანსები გვქონდა, რუსკას ცეკვაც ძალიან მაგარი გამოვიდა და გიორგისიც.
– სალომე, მესამე სეზონში თუ მიიღებთ მონაწილეობას?
სალომე : მგონია, რომ ხალხს მოვბეზრდი. დაზუსტებით ვერ გეტყვით, მაგრამ ალბათ მონაწილეობას აღარ მივიღებ.
– ორივეს გყავთ შეყვარებული. ასეთი დატვირთული რეჟიმი საყვარელ ადამიანებთან ურთიერთობებზე როგორ აისახა?
გიორგი: ჩემს შეყვარებულსაც და გიგისაც ესმოდათ, რომ რაღაცეები უნდა მოგვეკლო. ურთიერთობებში სამი საათის ნაცვლად ერთი საათით უნდა შემოვფარგლულიყავით, რადგან საქმეს ასე სჭირდებოდა. ამიტომაც შეღავათები იყო თუნდაც მეგობრებისგან, შეყვარებულისგან. სახლში 11 საათზე კი მივდიოდი, მაგრამ მეორე დღეს 8 საათზე ვდგებოდი, ამიტომ მერჩივნა, კუნთები დამესვენებინა. ამ ყველაფერს მიგებდნენ. ეს თვეები ფაქტობრივად ამ საქმისთვის ვიყავი გადადებული. თეატრიც ძალიან დამეხმარა, რომ ეს ყველაფერი გაითვალისწინა.
– სალომე, თქვენი ყველაზე კარგად ალბათ მაინც გიგის ესმოდა, რადგან თვითონაც იგივე აქვს გამოცდილი.
სალომე: კი, როგორ არა, მაგრამ ხანდახან არც მაგას ესმოდა ხოლმე. დილიდან გიორგისთან ვიწყებდი ვარჯიშს, მერე მოსწავლეები მყავდა, მერე ისევ გიორგი და, გიგი რომ მენახა, სახლში ღამის 4 საათზე მივდიოდი. როცა მივხვდი, რომ ეს აღარ შემეძლო და ვეცემოდი, ვუთხარი. მოკლედ, გიგიმ გამიგო და ყველანაირად გვერდში მედგა.
– ახლა რითი ხართ დაკავებული, როგორია თქვენი გეგმები?
გიორგი: ახალ სპექტაკლზე ვმუშაობ. ასევე საკუთარი პროექტის გადაღებები მაქვს დაწყებული, რომელსაც ჯერ არ გაგიმხელთ, თუმცა მალე ნახავთ. რაღაც შემოთავაზებებია და იმის განხილვაც მიდის. ჩემი მეორე სახლი თეატრია, რომელსაც ყურადღება მოვაკელი და ამ ყველაფერს ახლა ვანაზღაურებ. კვირაში თითქმის 3–4 სპექტაკლში ვთამაშობ.
სალომე: ჩემს საქმეს დავუბრუნდი, რეჟიმში ჩავდექი, მოსწავლეებს ვამეცადინებ და, რაც ყველაზე მთავარია, ვვარჯიშობ. რაღაც შემოთავაზებები მაქვს, სადღაც წასვლასაც ვაპირებ და ვნახოთ, რა იქნება.

– ფაქტია, რომ წელი ძალიან იღბლიანად დაგეწყოთ.
გიორგი: ძალიან და, იმედია, მთელი წელი ასე გაგრძელდება ჩემთვისაც და სალომესთვისაც.
ეკა ლემონჯავა