რატომ უფრთხის გიორგი მოსიძე მოთამაშე ქალებს

ინტელექტუალური ტელეთამაშის "რა? სად? როდის?" წამყვანი გიორგი მოსიძე ქართველ ქალებს ქათინაურებს მხოლოდ სადღეგრძელოებში ეუბნება, რეალურად კი სულაც არ თვლის, რომ სხვებთან შედარებით ისინი რაიმე უპირატესობით სარგებლობენ. პროცენტულად საქართველოშიც იმდენივე სულელი ქალი ეგულება, რამდენიც სხვა ქვეყანაში. ჭკვიან მანდილოსანთან ურთიერთობა მისთვის კომფორტია, მაგრამ ქალი, რომელიც მოეწონება, ინტელექტუალური თამაშით გატაცებული არ უნდა იყოს. თავის ყველაზე სასურველ ქალს წლების წინ შეხვდა. ემილია ხალილოვა ის ერთადერთი აღმოჩნდა, ვის სამყაროშიც ყველაფერი აღმოაჩინა, რასაც ქალში ეძებდა.

– ბატონო გიორგი, რა უნდა მოგეწონოთ ქალში, რომ დადებითად შეაფასოთ?

– თქვენთან საუბარს ცნობილი ფრაზით დავიწყებ, რომ ქალებთან ერთად არსებობა არის გაუსაძლისი, მაგრამ უქალებოდ კიდევ უფრო გაუსაძლისია. რაც შეეხება თქვენს კითხვას, ქალი შეიძლება სულაც არ მომეწონოს, მაგრამ დადებითად შევაფასო. მაგალითად, ისლანდიის პრეზიდენტი, როგორც ქალი, არ მომწონს, მის მუშაობას კი დადებითად ვაფასებ. ქალი არც ძალიან მორცხვი უნდა იყოს და არც ძალიან თავისუფალი. მანდილოსანი, რომელიც მომეწონება, აუცილებლად უნდა იყოს ლამაზი, ჭკვიანი, ზრდილი და ისეთი ნაკითხი, რომ ხელოვნებაზე, ლიტერატურაზე და კინოზეც მელაპარაკოს. უნდა იცნობდეს პოეზიას, დრამატურგიას, სახვით ხელოვნებას.

– და ალბათ ინტელექტუალური თამაშებითაც უნდა იყოს გატაცებული.

– ინტელექტუალური თამაშები უნდა მოსწონდეს, მაგრამ არ არის სასურველი, თავად თამაშობდეს, რადგან ეს უკვე მაეჭვებს. მოთამაშე ქალი ჩემში თრთოლვას იწვევს, სასურველი არ არის იმიტომ, რომ მე თვითონ მოთამაშე ვარ და ამ შემთხვევაში გადაცემას "რა? სად? როდის?" არ ვგულისხმობ. როგორც უილიამ შექსპირმა თქვა, ჩვენი ცხოვრება თამაშია, ჩვენ ყველანი კი მოთამაშეები ვართ. მეც ცხოვრებას ისე ვუდგები, როგორც თამაშს. ვინაიდან თავად გარკვეული ავანტიურიზმი გამაჩნია, ამიტომ ავირჩევდი მანდილოსანს, რომელშიც ეს ავანტიურიზმი ნაკლებად არის. სხვათა შორის, თავის დროზე ავირჩიე კიდეც.

– როგორ შეხვდით თქვენს მეორე ნახევარს?

– ეს იყო სტრასბურგში, 1996 წლის შემოდგომაზე. ჩვენი ნავი მიაპობდა მდინარე ილის ნაპირებს და იქ ჩვენ ერთმანეთს პირველი კოცნა ვაჩუქეთ... მე და ემილია ხალილოვამ ერთმანეთი ევროსაბჭოს ახალგაზრდულ ღონისძიებაზე გავიცანით, სადაც ორივენი საქართველოს მხარეს წარმოვადგენდით. პირველი გრძნობა იქ ჩაისახა. ჩვენი ურთიერთობა თბილისში სამი წლის განმავლობაში გრძელდებოდა, 1999 წლის 26 ივნისს კი ქორწილით დაგვირგვინდა.

– რით მოგხიბლათ ემილიამ?

– ემილია ჩემს იდეალთან ყველაზე მიახლოებულია – ლამაზი, ჭკვიანი და განათლებულია. თავს არასდროს მაბეზრებს და არც არასოდეს მაგრძნობინებს, მე თუ მოვაბეზრებ. კერძო ბიზნესითაა დაკავებული, თავისი შემოსავალი აქვს და მუდმივად ფულს არ მთხოვს. როდესაც ევროპაში ან კიევში საქმიანი მივლინება მაქვს, არასოდეს წუწუნებს და პრობლემებს არ მიქმნის. სამი ჭკვიანი, ლამაზი და ნიჭიერი შვილი გამიჩინა და მათი აღზდით არის დაკავებული. ამავე დროს, ჩემი ცოლი ინტელექტუალურ თამაშს "რა? სად? როდის?" უყურებს, როგორც კონკურენტს, რომელიც მას მეუღლეში ეცილება. ის რომ არა, ოჯახში მეტ დროს გავატარებდი.

– რა შემთხვევაში შეიძლება ქალი მოსაბეზრებელი გახდეს?

– როცა ქალი ცდილობს, შენს პირად სამყაროში შემოვიდეს და რაღაც ერთიანი შექმნას, ეს უკვე მომაბეზრებელია. ქორწინების მიუხედავად, ადამიანების პირადი სამყაროები არ უნდა გაერთიანდეს, ყველა თავის სამყაროში უნდა დარჩეს. ეს ბედნიერი და სტაბილური ოჯახური ცხოვრების წინაპირობა გახლავთ. არსებობენ გოგოები, რომლებსაც ილუზია აწუხებთ, რომ ქმართან ერთად ერთ მთლიან სამყაროს შექმნიან. მე ამ იდეის კატეგორიული წინააღმდეგი ვარ.

– ქართველ ქალებზე ამბობენ, რომ ზედმეტად ზრუნავენ ქმრებზე და მართლაც უქმნიან განსაკუთრებულ გარემოს, სადაც ცხოვრება გაცილებით იოლია.

– ქალი ქალია და ძალიან გთხოვთ, ეს ილუზიები და ზღაპრები თავიდან ამოიგდოთ! ქალი ასეთიც არსებობს და ისეთიც, მაგრამ არ ვთვლი, რომ ქართველები უცხოელებისგან დიდად განსხვავდებიან. მითი და ილუზია იმის შესახებ, რომ ჩვენ განსაკუთრებული ერი ვართ, დროზე უნდა დავანგრიოთ და იმ დიდ ევროპულ ოჯახში შევიდეთ, რომლისკენაც ამდენი წელია გეზი გვაქვს აღებული. ბევრ ქართველ ქალს ვიცნობ, რომელიც ისეთივე თავისუფალია, როგორც უცხოელი ან პირიქით, საერთაშორისო ღონისძიებებზე საკმაოდ შებოჭილ უცხოელებსაც არაერთხელ შევხვედრივარ.

– თქვენ სხვა მამაკაცებივით არ ფიქრობთ, რომ ქართველი ქალი განსაკუთრებული სილამაზით გამოირჩევა?

– ესეც ზღაპარია! პირდაპირ გეტყვით, უკრაინელი ქალები უფრო ლამაზები არიან, ვიდრე ქართველები. ეს საკამათო თემაც არ არის და კაცები, რომლებიც უკრაინაში არიან ნამყოფი, ალბათ დამეთანხმებიან. თუმცა სადღეგრძელოებში, რასაკვირველია, ქართველ ქალს ტრადიციული ქათინაურებით ვადღეგრძელებთ ხოლმე.

– კიდევ ერთხელ რომ ჩამოგვიყალიბოთ ქალის იდეალი...

– ჩემთვის ქალი ქალია! კიდევ ერთხელ გეტყვით, ქალი უნდა იყოს სიმპათიური, ჭკვიანი, განათლებული, მომთმენი და მზადმყოფი მსხვერპლშეწირვისათვის. ასეთი შეიძლება იყოს იაპონელი, ჩინელი, ქართველი და რუსიც. ისიც უნდა ვთქვა, რომ სულელი ქალების პროცენტული რაოდენობა ყველა ერში იმდენივეა, რამდენიც საქართველოში.

– თქვენ გქონიათ სულელ ქალთან ურთიერთობა?

– რასაკვირველია და არაერთხელ. ასეთ ქალებთან ნაკლებად მაქვს ურთიერთობა, მაგრამ ზოგჯერ სამსახურის გამო მაინც მიწევს, რას ვიზამ. მე მაქვს პატივი, ჭკვიანი ქალების გარემოცვაში ვიცხოვრო, ეს ეხება როგორც ინტელექტკლუბს, ასევე ჩემ ირგვლივ მყოფ ახლობლებსაც. როგორც კი ისეთ კომპანიაში მოვხვდები, სადაც არცთუ ჭკვიანი გოგოები იყრინ თავს, ამას მყისიერად ვგრძნობ და ინტერესს ვკარგავ.

– როგორ გრძნობთ?

– დასკვნის გასაკეთებლად მანდილოსნის რამდენიმე ფრაზაა საკმარისი. ღირს თუ არა მასთან ურთიერთობის გაგრძელება, ამის დადგენა მისი რამდენიმე წინადადების შემდეგაც შეიძლება. ქალის ბოლომდე ამოცნობა პრაქტიკულად შეუძლებელია, რადგან მან ბოლომდე თვითონაც არ იცის, რა უნდა და თუ სრულყოფილად იცის, რა სურს, მაშინ ის ქალი არ არის.

– თქვენი მეუღლე აზერბაიჯანელია. ქართულ ტრადიციებს როგორ ეწყობა თუ ასეთი ტრადიციები ოჯახში არ გაქვთ?

– ჩემი მეუღლე თბილისში დაბადებული და გაზრდილია, ასე რომ, ჩვენს ტრადიციებთან შეგუება არც დასჭირვებია. ჩემი სიდედრ–სიმამრიც თბილისელი, მეიდნელი აზერბაიჯანელები არიან, უფრო მეტად თბილისელები, ვიდრე ჩვენი წინაპრები, რომლებიც წლების წინ რაიონებიდან დედაქალაქში ჩამოვიდნენ. ჩემი ცოლის ოჯახის ტრადიციებს თბილისურს დავარქმევდი, სადაც ყველაფერი ერთად არის შეხამებული.

– ქმრებს საგარეო საქმით აქტიურად დაკავებული ცოლი მაინცდამაინც არ მოსწონთ. თქვენ როგორ ეგუებით ბიზნესმენ მეორე ნახევარს?

– საქმიანი ქალები ძალიან მომწონს, მაგრამ ჩემი მეუღლე ძალიან არის დაკავებული. ამის გამო ხშირად ვწუწუნებ, რადგან ოჯახისთვის იმდენი დრო აღარ რჩება, როგორც ადრე. ამას მეორე მხარეც აქვს. ის თვითრეალიზებულია და თავს კარგად გრძნობს. ჩვენი კამათის თემა ძირითადად საყოფაცხოვრებო საკითხებია ან შვილების აღზრდას უკავშირდება. როცა საქმე გადაწყვეტილების მიღებას ეხება, აზრებს თანაბრად გამოვთქვამთ, მაგრამ საბოლოო გადაწყვეტილებას ყოველთვის მე ვიღებ, რადგან ოჯახის უფროსი ვარ. ჩემი მეუღლის აზრებს ვითვალისწინებ, მაგრამ გადაწყვეტილებას ვიღებ არა ისე, როგორც მე მსურს, არამედ როგორც ყველასთვის ჯობს. ოჯახი იმისთვის გვქვია, რომ ერთმანეთის სურვილები გავითვალისწინოთ და კომპრომისის საფუძველზე ორივე კმაყოფილი დავრჩეთ.

– შვილების აღზრდაში მონაწილეობთ თუ ეს საქმე ცოლისთვის გაქვთ მინდობილი?

– რასაკვირველია, ვმონაწილეობ. უმცროსი გიორგი მოსიძე თებერვალში 10 წლის ხდება, ელენე 8 წლის გახლავთ, ნიკუშა კი ახლახან 2 წლის გახდა. ის ჩვენი ოჯახის სიხარული და იმედია. ელენე კონსერვატორიის სამუსიკო სემინარიაში ფორტეპიანოს განხრით სწავლობს და ნინო ანანიაშვილის საბალეტო სტუდიაშიც დადის. რამდენიმე წლის შემდეგ მუსიკოსობასა და ბალერინობას შორის არჩევანის გაკეთებაც მოგვიწევს. ჩემდა სამწუხაროდ, წიგნის კითხვას ძირითადად ვაძალებთ, მაგრამ დღეს ინტერნეტში იმდენი ინფორმაციაა, რა წიგნიც უნდა მოვუტანო, იმის მულტფილმი უკვე ნანახი აქვთ. ამის შემდეგ წიგნის წაკითხვა რთულია. ეს 21–ე საუკუნის პრობლემაა და ჯერჯერობით ვერაფერი მოვუხერხეთ.

– გარეგნობით როგორი ქალები იქცევენ თქვენს ყურადღებას?

– მე მეინსტრიმული გემოვნების წარმომადგენელი ვარ და ისეთი ტოპმოდელები მომწონს, როგორებიც ახლა არიან პოპულარულები, ანუ უპირატესობას გამხდარ ქალებს ვანიჭებ. თხელი და გემოვნებით ჩაცმული ქალები მომწონს. ინტელექტი ძალზე მნიშვნელოვანია, მაგრამ მხოლოდ ინტელექტუალი, უშნო და უგემოვნო ქალი ჩემში ემოციას არ იწვევს.

– გემოვნება ყველას თავისი აქვს. თქვენი გაგებით გემოვნებით ჩაცმა რას გულისხმობს?

– სტილში უნდა იჯდეს და შავ ფერებში გამოწყობილი არ უნდა იყოს, რაც საქართველოში ძალიან გავრცელებულია.

– თქვენი აზრით, შავი ფერი რატომ არის ქალებში ასეთი აქტუალური?

– იმიტომ, რომ ფერადების შეხამებას გემოვნება სჭირდება, რომელიც წლების განმავლობაში ყალიბდება. ამის ტრადიცია საქართველოში არ გვაქვს, რადგან საბჭოთა პერიოდში ფერთა ასეთი გამა არ იყო. და კიდევ, ჩვენთან მუქი ფერის სამოსი იმიტომ აცვიათ, რომ ეს უფრო არაპრეტენზიულია და უფრო იაფად იშოვება. საქართველოში მასას რომ უგემოვნოდ აცვია, სიდუხჭირითაც არის გამოწვეული. ვერ ვიტყვი, რომ მაინცდამაინც ქართველი გოგოები არიან უგემოვნოები, რადგან თურქეთშიც ასევე უგემოვნოდ აცვიათ. თბილისის ქუჩებში უგემოვნოდ ჩაცმული ბევრი გოგო მხვდება. სამწუხაროდ, ოჯახში ისეთი არავინ ჰყავთ, ვინც რჩევას მისცემთ. შემიძლია ვთქვა, რომ ქართველი გოგონები ინგლისელებთან ან ფრანგებთან შედარებით, ნაკლებად გემოვნებიანები არიან.

– ქალისა და მამაკაცის ქორწინებამდელ თანაცხოვრებაზე რა აზრის ხართ?

– დაახლოებით 20 წლის წინ მეც საზოგადოების იმ ნაწილს ვეკუთვნოდი, რომლებიც ამის სასტიკი წინააღმდეგნი იყვნენ, მაგრამ გლობალიზაციამ საქართველოს თავისი ხელი დაატყო და ეს დამოკიდებულებაც ნელ–ნელა იცვლება. ვფიქრობ, ძალიან მალე ჩვენშიც დამკვიდრდება გერლფრენდ–ბოიფრენდის თანაცხოვრების სტილი. იმის მიუხედავად, ჩემთვის ეს მისაღებია თუ არა, ასე იქნება. დროთა სვლას ვერაფერი შეაჩერებს.

– თქვენმა შვილმა ელენემ რომ გადაწყვიტოს ასე ცხოვრება, არ დაუშლით?

– 10 წლით ადრე მსგავსი პროგნოზებისგან თავს შევიკავებ, თუმცა, როგორც ყველა მამას, მეც მზარავს იმის გაფიქრება, რომ ჩემი გოგო ადრე თუ გვიან უნდა გათხოვდეს. რას ვიზამ, ამასაც შევეგუები ოდესმე.

სოფიო ბოჭორიძე