შევსებული არსებობა (6)(7)

_ დიდი მადლობა.. – დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ ჩუმად თქვა სალომემ..ალექსანდრემ კითხვით სავსე თვალები მიაპყრო. _ მე თქვენი სანთებელა შევნიშნე.. – ალექსანდრემ ინსტიქტურად დახედა სანთებელას და ოდნავ გაიღიმა, ისე, რომ სალომესთვის არც შეუხედავს..რამოდენიმე წამი გავიდა _არაფრის.. – ჩვეული სიდინჯით თქვა. კორპუსს მიუახლოვდნენ, სალომემ მადლობა გადაუხადა თუხარელს და დაემშვიდობა. ჩვეულ დროს გაეღვიძა..თითქოს მთელი ღამე სძინებოდა. სამსახურში დროზე მივიდა. _ სალო იცი დღეს ორის მერე შეგვიძლია წავიდეთ..ხვალ დილისთვის მოვემზადოთ, დემეტრე გვასვენებს, ისედაც გადაგქანცეთ ეს დღეებიო. აუ რა ადგება დილით შვიდზეე.. _ სამაგიეროდ გერგეტს ვნახავთ..რამდენჯერაც არ უნდა ავიდე ასე მგონია იგივე ემოცია მექნება _ მე არ ვარ ნამყოფი, ერთი სული მაქვს როდის მოვა ხვალინდელი დღე..შვებულებასავით გამოდის ორი დღე-ღამე მთაში, მაგარ სასტუმროში..უჰ.. ადმინისტრაცია დაგვემატა ხომ იცი..დირექტორმა მეც მოვდივარო გინდა თუ არა.. რა შუაშია ეხლა კახა ესპანელებთან, მაგრამ იცის გაუვა მავანის ნათესაობის გამო. _ კახა მოდის?? – სალომეს ცუდად გაკენწლა გულში – იცი ძალიან არ მომწონს ეგ ტიპი თეო, რაღაცნაირია, უტაქტო.. _ რამე გითხრა? ხომ არ მოეწონე? ამბობენ მაგარი ბაბნიკიაო, არადა ცოლ-შვილი ყავს _უსინდისო..რაღაც გადაკვრები ჰქონდა..არ მინდოდა უზრდელად გამომსვლოდა და როგორც შევძელი ტაქტიანად მივუთითე თავის ადგილი.. იმედია მიხვდა.. _ჰმ..არ მგონია.. ეხლა მწერს შენზე როცა მოვა ამოვიდესო.. სკაიპი არ ჩაგირთავს? _ ჯერ არა..ნეტავ ეხლა რა უნდა..რომ იცოდე რა სისულელეების გამო მეძახის.. _ იგონებს ალბათ რაღაცეებს, თორემ თარჯიმანი გვყავს სამსახურში. ფრთხილად იყავი სალო..თუ გინდა რომ ახვალ ზარი გამომიშვი და დაგირეკავ, ვითომ სასწრაფო საქმე გაქვს. _ მინდა! – თვალები გაუბრწყინდა სალომეს, ტელეფონი აიღო და გავიდა. კარი შეღებული დახვდა..კახა ტელეფონზე ლაპარაკობდა. ყურმილს ხელი დაადო და ტუჩების მოძრაობით ანიშნა შემოდიო. სალომე შევიდა და იქვე გაჩერდა. _ ჰო.. აბა რა ვქნა?.. დემეტრეს განყოფილებას ვერ დავავალებ..იმიტომ, რომ ეხლა ესპანელი ინვესტორები ყავთ სტუმრად და თავისი საქმეც ბევრი აქვთ.. თეონა დემეტრეს დირექტივებს ასრულებს, წამი არ აქვს თავისუფალი, სად სცალია ერთი კვირა მაგ სიცივეში გადმოვიდეს?.. სალომე? არა სალომე არსად არ წამოვა! მანდ ვერ გავყინავ მე ამისთანა გოგოს, ვერ გავიმეტებ, გადმოვიყვან ჩემთან და მეყოლება აქ, თავის საქმეს შეუთავსებს.. დამთავრებულია, არა მეთქი ეს ვარიანტი ამოაგდეთ.. როგორც გინდათ ისე მონახეთ.. – კახამ ტელეფონი დაკიდა. _შენი გადაყვანა უნდოდათ თვის ბოლოს ერთი კვირით პლოტერებთან.. – სალომეს ხმა არ ამოუღია, სიმკაცრეჩამდგარი თვალებით აგრძნობინა განაგრძეო.. _ ვინ გიშვებს? მაწყობს ეხლა მე შენი იქ გადასვლა? იქ ძალიან ცივა..არ მემეტები.. გადავწყვიტე ჩემთან გადმოგიყვანო..დემეტრე არ მეტყვის უარს.. – სალომეს ტვინში სისხლმა აასხა და ლაპარაკი უხეშად გააწყვეტინა.. _ იცით სანამ გადაწყვეტილებას მიიღებდით ჯერ ჩემთვის უნდა გეკითხათ! იქნებ მე არ მაწყობს ადმინისტრაციაში მუშაობა? ჩემს განყოფილებაში, ჩემი მიმართულებით უპრობლემოდ ვმუშაობ და არაჩვეულბრივად ვგრძნობ თავს.. თუ რაიმე დაგჭირდებათ და ჩემს პოსტთან იქნება კავშირში არ დაგზარდებით, უპრობლემოს შევასრულებ დავალებას ოღონდ აქ არა, ჩემს ოთახში, საკუთარ მაგიდასთან, აქედან ორი სართულით დაბლა! სხვა შემთხვევაში ძალიან გთხოვთ ტყუილად ნუ შეწუხდებით! – კახა საზურგეზე გადაწოლილიყო, მოჭუტული თვალებით ისმენდა სალომეს მონოლოგს და კბილით სათვალის ყურს აწვალებდა.. _ ასე მგონია ძალიან წუხდები აქ რომ ამოდიხარ.. _ დანიშნულების გარეშე სიარული უსარგებლოა და შემაწუხებელი.. _..და რატომ ფიქრობ, რომ უმიზეზოდ ამომყავხარ აქ? _ არ ვფიქრობ..ვხედავ _ იმას თუ ხედავ, რომ ძალიან ლამაზი ხარ? – თავი გვერდზე გადახარა კახამ – რომ სიმკაცრე კიდევ უფრო მეტად მომხიბვლელს გხდის? _ მაგის რა მოგახსენოთ..აი ამ წუთას რომ უსარგებლო, უადგილო და შეუფერებელ ლაპარაკს აქვს თქვენი მხრიდან ადგილი ეს ნათელია! _კომპლიმენტებზე ასე ცუდად რეაგირებ? _ ასეთ შემთხვევებში – კი! თუ საქმე არაფერი გაქვთ წავალ! _ ასეთი ქცევით უფრო მახელებ სალომე.. – ისე ისე გაწელა მისი სახელი..სალომე ბრაზისგან აწითლდა.. _ ვფიქრობ ეს ან თქვენ დაგიჯდებათ სამსახურის ფასად ან მე! _ მერე არ გეშინია? _ არა! – ხმამაღლა და მტკიცედ თქვა სალომემ. _ ..და რისი უნდა ეშინოდეს შეიძლება გავიგო? – ზღურბლზე ალექსანდრემ გადმოაბიჯა _ არაფრის, ვსაუბრობდით.. - მხრები აიჩეჩა უტაქტოდ კახამ და ურცხვად გაიღიმა _ მე დაგტოვებთ.. –სალომე კარისკენ წავიდა…ალექსანდრემ მრისხანებაჩამდგარი თვალები შეანათა.. შეატყო როგორ უთამაშებდა ყბები.. უსიტყვოდ გაიწია და გაატარა, გარეთ გასულს ალექსანდრეს მკვეთრი ხმა შემოესმა _ კახა რა ხდება მეთქი?!.. პასუხს აღარ დალოდებია ისე ჩაირბინა კიბეები და თავი საქმეში ჩარგო. რა უტაქტოა..ღმერთო როგორი უსინდისო.. სამყაროს ჭიპი ჰგონია თავი! მაგას ჰქონია სალომესთანაც გაუვა რაც სავარაუდოდ სხვებთან გასვლია! ასე რომ არ იყოს ასე ურცხვად არ დაუწყებდა შებმას.. ჰმ..არ გეშინიაო? სამსახურის დატოვებაც რომ მოუწიოს მაინც მიუჩენს თავის ადგილს! ალექსანდრეც რა დროულად შემოვიდა, ნეტავ რა უპასუხა? რა მნიშვნელობა აქვს..მთავარია გააფრთხილოს, რომ მსგავსი არაფერი იფიქროს..დანარჩენი მეორეხარისხოვანია. მეორე დილით დათქმულ დროს და ადგილას გაეშურა.. თბილი ტანსაცმლით გატენა ჩანთა.. საღამოს კაბაც არ დავიწყებია როგორც გააფრთხილეს. ხალხი უკვე იკრიბებოდა.. გივის საგულდაგულოდ გაეპრიალებინა მარშრუტკა. სალომემ ჩანთით მომავალი კახა დაინახა, მაშინვე ავიდა მარშრუტკაში და დემეტრეს და თეონას შორის მოიკალათა. გზას მხიარულად გაუყვნენ..საქმეზე მარტო აქა-იქ ისმოდა ლაპარაკი. ესპანურენოვანი თარჯიმანი როგორც იქნა ეშოვათ და სალომეს თარგმნა აღარ უწევდა. საოცარმა ხედებმა, რკინის წყალმა და უშველებელმა მთებმა უცხოელები მოხიბლეს..მთაში უკვე დაეთოვა, ტრასის ნაპირებში თოვლი იდო. რაც მაღლა ადიოდნენ უფრო და უფრო იმატებდა. ცოტაც და სოფლის ულამაზესი ხედი გადაიშალა.. თოვლი სამებაზე ასვლის პრობლემას ქმნიდა, თუმცა მოწადინებული ესპანელები ამან ვერ შეაშინა. დაუფიქრებლად გადაწყვიტეს ასვლა და ნელნელა აუყვნენ აღმართს, პერიოდულად ისვენებდნენ, სიარულის გასაადვილებლად თხილამურების ჯოხებიც წამოეღოთ. სალომე დაწინაურდა, სიარული არ უჭირდა, გერგეთზე ბევრჯერ იყო ნამყოფი და არც გზა ეშლებოდა. ყურთსასმენები გაიკეთა და მიკროსამყარო შეიქმნა, ხალხური მთის მელოდიების თანხლებით მთაში ადიოდა..საოცარი შეგრძნებაა..ამაღლებული. ბოლომდე რომ ააღწია შეჩერდა, აპარატი მოიმარჯვა და ხედების გადაღებას შეუდგა. გავაკებულზე სიარული გაუადვილდა, თოვლში ხრაშუნი კიდევ უფრო უკეთებდა განწყობას, თითქმის ბოლომდე იყო მისული, რომ ტელეფონმა დარეკა _ სალოო სად ხარ? _მე უკვე ამოვედი თეო.. სანამ მოხვალთ ფოტოებს გადავიღებ. _ უყურე..უკვე ასულაა.. – გასძახა თეონამ დანარჩენებს – კარგი დაგველოდე. სალომემ ზურგჩამთა მოიხსნა და ფოტოაპარატი მოიმარჯვა..საოცარი დღე იყო..მზიანი, კრიალა ცა..მყინვარწვერიც ჩანდა, ჩვეულებისამებრ ნისლში არ იყო გახვეული. ფოტოების გადაღებით რომ გული იჯერა პარალონი გაშალა, ქურთუკი და ქუდი გვერდზე გადადო და წამოწვა.. მკლავები სახეზე აიფარა, ზომიერად ხვეული, გრძელი თმა გამაგრებულ თოვლზე დაეფინა. სუფთა, ცოცხალი ჰაერი ღრმად შეუშვა ფილტვებში და მუსიკა გამორთო.. ეხლა მთის ხმა უფრო სასიამოვნო იყო. ნახევარ საათში დანარჩენებიც მოუახლოვდნენ და შეისვენეს..ესპანელები აღფრთოვანებს ვერ მალავდნენ..თარჯიმანი შეაწუხეს..ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ქუé პრეციოსო, ქუé ბელლო ისმოდა. ტაძარში მოწიწებით შევიდნენ, სანთლები იყიდეს და გაიშალნენ. _ აქ რომ ამოვდივარ ყოველთვის გალობის სურვილი მიჩნდება.. – ჩუმად დაიწყო დემეტრემ- ამას წინათ ვიკითხე და შეიძლებაო მითხრეს, მაგრამ მარტო ვერა, ერთ ხმაში არ გამოდის. თქვენ ხომ არ იცით რომელიმემ უფალო შეგვიწყალენ? ან შენ ხარ ვენახი? _ სალომე..სალომე მღერის.. – ტაში შემოკრა თეონამ – შენ არ მითხარი ბავშვობიდან ვმღერიოო? და ცეკვავს კიდეც.. – სალომეს გაეცინა, დემეტრემ ულაპარაკოდ მოკიდა ხელი და გვერდზე დაიყენა. _ მეორეს იტყვი? ბანს მოგცემ.. _ თქვენ როგორც გინდათ – დაიმორცხვა.. დემეტრე, თეონა და სალომე მაცხოვარის ხატთან მივიდნენ და ხმები გაანაწილეს.. ჰაერი ტკბილმა გალობამ გაჟღინთა,აკუსტიკამ სალომეს მეტი სითამამე მისცა, თვალები დახუჭა და ხმა თავისუფლად ამოუშვა. იქ მყოფები მათკენ დაიძრნენ.. გარშემო შემოეჯარნენ და სული განაბეს.


გალობა რომ დაასრულეს სალომემ მერეღა გაახილა თვალი.. თეონას თვალები აცრემლებოდა, ესპანელებს სასიამოვნო გაოცება დატყობოდათ სახეზე.. დრო და დრო თავს აქნევდნენ და ჩურჩულით აღტაცების შეძახილებს ისროდნენ.. კახას ცალი ხელი ნიკაპზე შემოედო და ტუჩები მოეკუმა, ალექსანდრე კი ზუსტად მის პირდაპირ იდგა, თვალმოუშორებლად უყურებდა და სუნთქვა გახშირებოდა. ქება-დიდების ეტაპი დადგა..ყველა მათ მიესია, სალომე შეეცადა შეუმჩნევლად გაპარულიყო. ტაძრიდან გამოსული არ იყო დემეტრე, რომ სალომეს ქება-დიდებას მოყვა.. _ შენ საერთოდ რამე ნაკლი გაგაჩნია? რა დედას გაუჩნდი შვილო ამისთანა?არა გეკითხები რამე ნაკლი გააქვს? _ რამდენიც გნებავთ – მორცხვად ჩაილაპარაკა სალომემ – და თუ ასე გააგრძელებთ კიდევ ერთი შემემატება..თავში ავარდნა ან ამპარტავნება. – ირგვლივმყოფებს გულიანად გაეცინათ, დემეტრე ისევ სალომეს მიუტრიალდა.. _ აი, ეგ შენი სიტყვები იმას მოწმობს, რომ მართლა არ გაქვს ნაკლი! დღეიდან გვერდიდან არ მომცილდები, ყველა სუფრაზე ჩემთან იქნები, შენნაირები სადღა არიან შვილო დღეს..ან შენ საიდან შემორჩი? _ მართლა საიდან შემორჩა.. – გაიმეორა კახამ ჩუმად. ფოტოსესიების და მცირეხნიანი გუნდაობის მერე ჯგუფი დაღმართზე დაეშვა, ხელიხელჩაკიდებულები ჩადიოდნენ, ხან ერთი დაეცემოდა ხან მეორე..მათი ხმამაღალი სიცილი მთის კრიალა ჰაერში უფრო ჟღერადი ხდებოდა. მარშრუტკა სასტუმრო”რუმს ყაზბეგისკენ” დაიძრა. მოსასვენებლად ოთახებში განაწილდნენ და საღამოს დაგეგმილ ქართული კულტურის საღამოსთვის მოემზადნენ. სასტუმროს ფოიეშივე უნდა შეკრებილიყვნენ, სლაიდი ჰქონდათ მომზადებული, უფრო მოკლემეტრაჟიანი ფილმივით იყო, ნახევარ საათს გრძელდებოდა და როგორც შეიძლებოდა მაქსიმალურად მოიცავდა საქართველოს კულტურიან-ეთნოსიან-ხელოვნებიან-სამზარეულოიან-ბუნებიანად. თეონა და სალომე ორადგილიან ნომერში განაწილდნენ და მაშინვე საწოლებზე მიეყარნენ. _ რა მაგარია აქ.. ძალიან ლამაზია ყაზბეგი – შთაბეჭდილებების ქვეშ იყო თეონა – ასეთი სილამაზე მარტო ფოტოშოპით დამუშავებულ სურათებშია.. სალვადორ დალიც არ დაიჯერებდა.. სალო, შენ იცი რომ ძალიან მაგრად მღერიი? – სალომეს გაეცინა..ეს ძალიან კარგად იცოდა, მაგრამ ქებაზე ყოველთვის უხერხულად გრძნობდა თავს. _ ჩვეულებრივად..შენ ჩემი მეგობრები უნდა ნახო.. რომ აგუგუნდებიან.. უჰჰ.. _ დემეტრემ თქვა ამ საღამოსაც მოუწევს სიმღერაო..ის საგალობელი იყო..ეხლა ხალხური სიმღერა მოვასმენინოთო.. კახა როგორ გიყურებდა შეამჩნიე? დამპალი! ნეტავ მოსვა თუხარელმა? რას მოდიოდა.. აქამდე ძაან “ვაჟნი” ეჭირა ხოლმე, თანამშრომლებთან ერთად არსად ყოფილა.. მაქსიმალურად ერიდე მაგას სალ.. _ სულ ვაიგნორებ, მარტო მისალმებით შემოვიფარგლები..ასე ძალიან ძნელია თეო, დაძაბული ვარ მუდმივად, რა ჯანნდაბა უნდა ასე უსინდისოდ რატომ იქცევა, ნუთუ ცოლმა მისი ოინები არ იცის?!.. _ მისნაირები ყველაფერს კარგად ნიღბავენ და არაფრის ეშინიათ..ვინ რას გაუბედავს, მინისტრის ცოლის ძმაა..”ტოჟე მნეე”.. კაი დავიკიდოთ..ისე არ გიცდია რომელიმე მუსიკალურ კონკურსში მიგეღო მონაწილეობა? _ არა, არ მიყვარს, არც გამჩენია სურვილი.. – შუბლი შეკუმშა სალომ _ ვინ წარმოდიგენს, რომ შენ ასეთი ჰობი გაქვს..ჰობი რაა..მეორე ცხოვრებაა, ცეკვაც..სიმღერაც..ხელოვნებით ხარ გაჯერებული, თან ასე ჭკვიანი.. _ კარგი კარგი გეყოფა – სიცილით გააწყვეტინა სალომემ – რატომ ვითომ.. ხელოვნების სიყვარული რა გასაკვირია, არაფერია ამაში განსაკუთრებული. _ როგორ არა..შენი გარეგნობის პატრონს წესით მოდელობაზე უნდა გეფიქრა _ ჰაჰაა..მოდელობა.. რომ იცოდე როგორ არ მიყვარს ეგ სფერო..უშინაარსო, ცარიელი სფეროა, ნაჭრების გროვაზე აწყობილი. მოდა მეც მიყვარს, მაგრამ ეს იმდენად ყოფითი კომპონენტია, რომ ალბათ სისულელეა ამას ცხოვრება მიუძღვნა..თან მთელი ინტრიგების და ათასი ჯანდაბების ფასად. _ სამაგიეროდ პოპულარულები ხდებიან.. _..და მერე ვის უყვარს პოპულარობა? ეგ კი არა ზედმეტი ყურადღება არ მიყვარს, მაშინვე სიმშვიდეს ვეძებ..არადა ბუნებით არ ვარ ასეთი მშვიდი ტიპი _ მაგიტომ გაიპარე წეღან ეკლესიიდან? – გადაიკისკისა თეონამ – დემეტრეს სად წაუხვიდოდი? _ აუ დემეტრე ძალიან კარგია..იცი როგორ პატივს ვცემ? რაღაცნაირი თბილია, მამასავით. _ხოო..დემეტრე ყველას უყვარს სამსახურში, არაჩვეულებრივი კაცია, ღვთისნიერი, არჩვეულებრივი ოჯახი ყავს, ცოლი ეკლესიაში გალობს, თვითონაც გალობდა ერთ დროს, პატრიარქის მგალობელი იყო, იქ გაიცნო. სამი შვილი ყავთ, სამივე უცხოეთშია. შენ.. მამა.. რაღაც ისე ახსენე – მორიდებულად გაიღიმა თეომ _ არა გარდაცვლილი არ არის, გაშორებულია დედასთან..მაგრამ ბავშვობის მერე აღარ მინახავს, არადა აქ ცხოვრობს, თბილისში, თავისი სურვილით მოხდა ასე..დედასთან ხუთწლიანი თანაცხოვრების მერე.დიდი ისტორიაა.. _მიგატოვათ? _არა..პირიქით, დედამ ვეღარ გაუძლო. კარგა ხანს სდია დედას, რომ დარწმუნდა დამბრუნებელი არ იყო იმის მერე ჩემზეც ჩაიქნია ხელი.. _ ხელი ჩაიქნია რას ნიშნავს? აღარ შეგხმიანებია? შენ რა შუაში იყავი? _ პირველი არ ხარ ვისაც ეგ კითხვა უჩნდება – სიცილით უპასუხა სალომემ – არ ვიცი, ასეთი ტიპია, ასე სურს და მორჩა.. _და რას ჰქვია მორჩა ვერ გავიგე? რომ დაბერდება გაახსენდება ცოდვები და ერთხელაც მოვა შენამდე..მერე კი იქნება ღირსი საკადრისი მიიღოს _ ალბათ ასე იქნება..მაგრამ მე რომ საკადრისი მივუზღო მაშინ მისნაირი ვიქნები..ღმერთმა მომცეს საშუალება, რომ დახმარების ხელი გავუწოდო და გავუწვდი..ისე, როგორც ნებისმიერ გაჭირვებული, ჩემამდე მოსული ადამიანისთვის არ დამეზარებოდა ხელის გაწვდენა და დახმარება. მჯერა ასე უფრო მიხვდება თავის საქციელს..სამაგიეროს გადახდა კი უფლის ნებაა.. უზენაესის გადასაწყვეტია როგორ დასჯის ან არ დასჯის. მართლა არ მაქვს ბოღმა გულში..ასე გამზარდა დედამ – ღიმილით დააყოლა.. _ ყოჩაღ..უკვე მიყვარს დედაშენი.. მარტომ ასე როგორ შეძლო..თან ასეთი გაგზარდა! _ ხომ იცი ნიცშესი არ იყოს რაც არ გკლავს ყველაფერი გაძლიერებს, პატარაობიდან გავითავისე, რომ ძლიერი უნდა ვიყო..იმდენად ძლიერი, რომ ყველა რომ შემომეცალოს გარშემო ასრებობის უნარი არ უნდა დავკარგო..ფეხზე დგომა უნდა შევძლო.. ამან ერთგვარი სტიმული მომცა და ამის გამო ალბათ სადღაც მადლობაც უნდა გადავუხადო მამაჩემს. სულ ვცდილობ ჩემით მივაღწიო ყველაფერს, ყველას დახმარების გარეშე..ის კი არა როცა რაიმე პრობლემა შემქმნია მომაბეზრებელ თაყვანისმცემლებთან ან სადმე ისეთი..მეგობრისთვისაც კი არ მითქვამს.. ჩემით პრობლემების გადაჭრა ადრევე ვისწავლე. საჩუქრის მიღებაც კი არ მიყვარს ვიღაცეებისგან..არ მინდა მერე თავი დავალებულად ვუიგრძნო..შეიძლება ის რაიმე კონკრეტული ნივთი ძალიან მინდოდეს, მაგრამ გავსკდები და არ ავიღებ..მე თვითონ ვიშრომებ და ვიყიდი. _ უცნაური გოგო ხარ თუ საოცარი ვეღარ გამიგია..ასეთი რამ პირველად მესმის სალო..ჩემს დაქალსაც იგივე მომენტი აქვს, მშობლები მის პატარაობაშივე გაშორდნენ, მაგრამ იმან სულ სხვა დასკვნა გამოიტანა..მარტო ქალი თურმე ვერაფერს გახდება ცხოვრებაშიო და არც სხვების შეთავაზებულ დახმარებას აპროტესტებს და საჩუქრებსაც სიამოვნებით ღებულობს..შენთვის რამხელა დაღი დაუსვია ამ ყველაფერს, ერთი შეხედვით თითქოს არაფერი, მაგრამ აი… თუმცა კაცმა არ იცის, ალბათ კარგიცაა ეს ყველაფერი, საოცარი კრედო გაქვს ცხოვრების.. _ერთხელ მოძღვარმაც მითხრა განსაცდელს შენივე სულის საცხონებლად გიგზავნის ღმერთიო..იმის მერე ყველა განსაცდელს მეფე ლეონიდესავით ვხვდები – გაიცინა მან – წინააღმდეგობა ყველაზე ფართო გზაა წარმატებისკენ. _ ეგეც ნიცშემ თქვა? _არა ეს მე.. – გოგოებს სიცილი აუტყდათ. ოთახში საგრძნობლად ციოდა, თეონა მიხვდა, რომ გართულებს აივნის კარის მიხურვა დავიწყებოდათ.ამაზე ცალკე იხალისეს, გამოიცვალეს, თავისუფალი ფორმები მოირგეს და ასე კისკისით გაემართნენ გასასვლელისკენ. ოთახიდან გამოსულებს დემეტრე შეეფეთათ. _ ჩქარა, ჩქარა, ჩავიდეთ.. ისინი ჩამოვიდნენ უკვე, მეც ალექსანდრეს დასაძახებლად ამოვედი – დემეტრემ გოგოების გვერდზე ოთახი შეაღო და დაიძახა..”სანდრო გველოდებიან უკვე”. ფოიეში შეკრებილებს მალევე შეუერთდნენ, ფილმის ჩვენებას აპლოდისმენტები მოყვა და სხვადასხვა კითხვები..შთაბეჭდილების ქვეშ მოყოლილი ესპანელები ყველაფრის დაწვრლებით ახსნას თხოვდნენ, დაიქადნეს ზაფხულშიც აუცილებლად ვეწვევით საქართველოსო. სალომესთან ერთ-ერთი მათგანი მივიდა და უთხრა “დემეტრე შეგვპირდა, რომ ქართული ხალხური სიმღერით გვასიამოვნებდით, შეგვიძლია მოვისმინოთო?” უარი აღარ უთხრა, დემეტრეს გადახედა, იმან მხრები აიჩეჩა, მე ხომ შეგპირდი დღეიდან მე და შენ სულ ყველგან ვმღერითო.. დივნებსა და პუფებში მოიკალათეს და კიდევ ერთხელ დატკბნენ სალომეს და დემეტრეს შესრულებული მთის ხალხური მელოდიებით. საღამოს სალომემ თბილად ჩაიცვა და გადაწყვიტა ეზოში გასულიყო, ყურთსასმენები მოიმარჯვა და ეზო გადაკვეთა.. გარეთ ისევ იდო თოვლი. სუფთა, სუსხიანი ჰაერი ნესტოებს უყინავდა, მაგრამ მაინც ხარბად ისუნთქავდა, აი განტვირთვა..აი დასვენება.. ათას ანტიდეპრესსანტს და ბედნიერების წამალს იგონებენ..რატომ არ შეიძლება ასეთ დროს უბრალოდ გამოხვიდე თოვლში და დატკბე?..მიმავალმა მხარზე ხელის დადება იგრძნო, შემოტრიალდა და კახა შერჩა ხელში.. _ მარტო სად მიდიხარ? ქალაქი ხომ არ გგონია? _ შორს არსად..თოვლში გამოვედი უბრალოდ _ რას უსმენ? _ ისეთი არაფერია, განვიტვირთე.. _ კარგი ხერხია განტვირთვის..აი მე ამ ბოლო დროს ვეღარაფერი მამშვიდებს, განსაკუთრებით მაშინ, როცა შენ ხარ სიახლოვეს. _ თქვენს მეუღლეს აუცილებლად ეცოდინება რაიმე ხერხი დარწმუნებული ვარ – ყალბი ღიმილი მოირგო გოგომ _ ის აქ არ არის, რომც იყოს მაინც არ იქნება დამაბრკოლებელი მიზეზი იმისა, რომ შენგან მივიღო წამალი.. _ ძალიან ცუდი თუ ასეა _ ეს გაბრკოლებს? ამიტომ მარიდებ თავს? მინდა იცოდე.. _ ბატონო კახა..მე არაფერი მაბრკოლებს და არც არაფერი მინდა ვიცოდე..ძალიან გთხოვთ ნუ მაიძულებთ უხეშობაში გადავიდე..მგონი საკმარისად გაგრძნობინეთ ჩემი დამოკიდებულება ამ ყველაფრის მიმართ და ნუღარ შეიწუხებთ თავს..ცუდს არაფერს ვგულისხმობ..უბრალოდ არჩევანში თავისუფალი ვარ და მე ასე გადავწყვიტე! _ გამოდის მაინც ჩემი სტატუსია ხელისშემშლელი.. _ პასუხი უკვე გაგცა.. - მოისმა მკაცრი, დინჯი ხმა..