კოცნის საფასური (3)(4)

მომიყევი, მოგეწონა? მოუთმენლად ჰკითხა მაკამ, როცა ნანი მასთან დაბრუნდა. _ რა უნდა მომწონებოდა? _ რა კი არა, ვინ? ვითომ ვერ ხვდები, რას გეკითხები, არა? _ ის ძალიან სიმპათიურია, მოკლედ მოუჭრა ნანიმ და ყავა მოსვა. _ ეს იგი მაინც გადაწყვიტე ხვალ წასვლა, ამოიოხრა მაკამ, სხვათა შორის, ირაკლიმ მითხრა, მაინც წავაო. _ შენი ირაკლი ჭკვიანი ბიჭია, გაეღიმა ნანის, აუცილებლად უნდა წავიდე, მაგრამ თუ კიდევ დამპატიჟებთ, ჩამოვალ. ნანიმ ირგვლივ მიმოიხედა. საცეკვაო მოედნის ირგვლივ, მაგიდებთან უამრავ სტუმარს მოეყარა თავი. ისმოდა ფუჟერების წკრიალი, საუბარი და ხმადაბალი სიცილი. სასიამოვნო მელოდიის ჰანგები იფრქვეოდა დარბაზში, მაგრამ ჯერჯერობით არავინ ცეკვავდა. ყველაფერს პატრონის გემოვნებიანი ხელი ეტყობოდა და საზოგადოებაც სოლიდური შეკრებილიყო. _ როგორ მომწონს აქაურობა, თანაც მიკვირს, რომ სეზონის ბოლოს ამდენი ხალხია. _ ჩვეულებრივ, ამ დროს ცოტა ხალხია, მაგრამ დღეს კიევიდან ჩამოვიდა დელეგაცია, ბიზნესმენების ჯგუფია, აქ გადაწყვიტეს თავმოყრა, თქვა მოახლოებულმა ირაკლიმ, სხვათა შორის, ერთი ცნობილი გამომცემელიცაა მათ შორის, მედიაჰოლდინგის მფლობელი, თუ არ ვცდები, ორლოვი უნდა იყოს გვარად. _ იგორ ორლოვი? რას ამბობ! მართლა? გაიოცა ნანიმ. _ ვერასდროს დავიჯერებდი, თუ მაგ ადამიანს ოდესმე შევხვდებოდი. მიხარია, რომ ჩამოვიდა. მისი წყალობით, ჩემი სასტუმროს ყველა ნომერი დაკავებულია, კმაყოფილებით განაცხადა ირაკლიმ. _ თქვენთან ყოფნა კი კარგია, მაგრამ მე ხვალ მაინც უნდა გავემგზავრო. იცით, ვასიკომ თვითმფრინავზე ადგილიც მიშოვა. _ მართლა? ყოჩაღ, ვასიკო, არადა, ძალიან ძნელია მაგის ბილეთის შოვნა. ალბათ მისი ხათრით ვიღაცას უარი უთხრეს და ადგილი შენ დაგითმეს. მშვიდმა მელოდიამ ნანი კარგ ხასიათზე დააყენა. კოქტეილს წრუპავდა, რამაც სასიამოვნოდ მოთენთა კიდეც, მაგრამ მაინც აწუხებდა რაღაც, უცნაური და აქამდე უჩვეულო მოუსვენრობა დაეუფლა. ამ დროს ვალსის მელოდია გაისმა, ირაკლიმ ხელი ჩაჰკიდა მაკას და მოედნის შუაგულში გაიყვანა. რა ბედნიერები არიან, როგორ უყვართ ერთმანეთი, გაიფიქრა ნანიმ და გაუკვირდა, შურის მაგვარმა გრძნობამ რომ გაჰკრა გულში. _ იქნებ ჩვენც მიგვებაძა მათთვის? ვასიკოს ცხელი სუნთქვა იგრძნო ყელთან. ნანი წამოწითლდა. _ რატომაც არა, მორცხვად გაიღიმა და მორჩილად მიჰყვა მამაკაცს უკან. ვასიკო შესანიშნავად ცეკვავდა და მკერდზე მაგრად ჰყავდა მიკრული ქალი. ნანი დაძაბული ცეკვავდა, თან ვასიკოს მხარს ზემოთ მოცეკვავე წყვილებს ათვალიერებდა. არა, ეს შეუძლებელია! შიშით გაიფიქრა, როდესაც თვალი მოჰკრა ახალგაზრდა მამაკაცსა და ქერათმიან ლამაზმანს, რომელსაც თავი პარტნიორის მხარზე ჩამოედო და რაღაცას ეტიტინებოდა. კაცი მას ყურადღებას არ აქცევდა, რადგან დამცინავი ღიმილით ნანის მისჩერებოდა. ამ უკანასკნელს კინაღამ გული შეუღონდა. უეცრად ცეკვა შეწყვიტა და გაფითრებულმა უხმოდ ახედა ვასიკოს. _ რა მოხდა, ნანი? ცუდად ხომ არ ხართ? შეშფოთდა მამაკაცი. _ არა, არა, კარგად ვარ, მაგრამ მირჩევნია, მაგიდასთან დავბრუნდეთ, რატომღაც, თავბრუ დამეხვა. ისინი მაგიდას მიუსხდნენ და ვასიკომ წყალი დაუსხა. _ არაფერია, გამივლის, ალბათ სასმელმა თუ იმოქმედა. ასეთ სიცხეში დალევა უკვე მეტისმეტია. ნანიმ ყინულივით ცივი წყალი მოსვა, მერე ვასიკო დაარწმუნა, რომ თავბრუს ხვევამ გაუარა, რადგან ცოტა ხნით მარტო დარჩენა მოუნდა. უნდოდა, როგორმე დელიკატურად მოეშორებინა მამაკაცი თავიდან. _ თქვენ ხომ მუშაობთ, ვასიკო, აქ უამრავი სტუმარია, გთხოვთ, იმათ მიხედოთ, მე კი მანამ გონს მოვალ. _ არ მინდა ასეთ მდგომარეობაში დაგტოვოთ, გამოუტყდა ვასიკო. როგორი მზრუნველი, ნაზი და სანდო კაცია, გაიფიქრა ნანიმ _ ნუ ღელავთ, უკეთ ვარ, უბრალოდ, ცოტა ხნით აივანზე გავალ და ყველაფერი რიგზე იქნება. როგორც იქნა, მოიცილა თავიდან თაყვანისმცემელი. წყლიან ჭიქას ხელი დაავლო და აივანზე გავიდა. იქვე მდგარ რბილ სკამზე ჩამოჯდა და ყლუპ-ყლუპად დაიწყო წყლის სმა, თან მოციმციმე სანთლებს გაჰყურებდა უაზროდ. მაინც რა უცნაურია, როგორ გაამართლა ანდაზამ ძაღლი ახსენე და ხელში ჯოხი მოიმარჯვეო. წეღან ის და მაკა სანდროზე ლაპარაკობდნენ და აგერ არ გამოეცხადა? მისტიკაა პირდაპირ! ბედის ირონიაც ამას ჰქვია! იქნებ შეცდა? ნუთუ მოეჩვენა? იქნებ ვეღარ იცნო და სხვა მამაკაცში აერია? არა, შეუძლებელია, ნამდვილად ვასიკო იყო. როგორ უნდა დავიწყებოდა მისი დამცინავი მზერა და ცინიკური ღიმილი? ამდენ მკითხაობას არ ჯობდა, უკან შებრუნებულიყო და კარგად დაკვირვებოდა მამაკაცს? ასე კი გაიფიქრა, მაგრამ ადგილიდან ადგომა და დარბაზში შებრუნება ვეღარ გაბედა. გაბრაზებულმა მუშტები შეკრა. პირდაპირ აუტანელია ყოფილ ქმარზე ამდენი ფიქრი და ნერვიულობა. სანდრო ამად არ ღირს, ის ხომ მასზე მხოლოდ ბიზნესის გამო დაქორწინდა. აი, ძალიან მალე ოფიციალურად განქორწინდებიან და ეს პრობლემაც მოიხსნება დღის წესრიგიდან. როგორც ჩანს, ეს დღეც დადგა, მორჩა! ეს პირდაპირ შოკია! ნანი და სანდრო ამ წლების მანძილზე ყოველნაირად ცდილობდნენ, ერთმანეთისთვის თავი აერიდებინათ და ხედავთ, რა მოხდა? ასე უეცრად და მოულოდნელად ბორჯომში შეეფეთნენ ერთმანეთს. რატომ არ შეუძლია ნანის, გულგრილად ჩაუაროს გვერდით, გაუღიმოს და თავი დაუკრას, როგორც უბრალო ნაცნობს? ან ადამიანს, რომელიც უკვე აღარ აინტერესებს, მაგრამ ოდესღაც რაღაც აკავშირებდა მასთან? ო, ღმერთო! რა საშინელ ხასიათზე დადგა! ჰაერი აღარ ჰყოფნიდა უკვე. სწრაფად წამოდგა, ხვეულ კიბეს ჩაუყვა და ბაღში ჩავიდა. ძლივს ამოისუნთქა, როცა მარტო დარჩა სიჩუმეში. ხის ქვეშ, ძელსკამზე ჩამოჯდა და თანდათან დამშვიდდა. სიამოვნებდა, საკუთარ ფიქრებთან მარტო რომ დარჩა. ნეტავ, რა ადარდებს? ალბათ არც სანდროს ესიამოვნა მაინცდამაინც მისი დანახვა. ის აქ სამუშაოდ და გასართობად ჩამოვიდა და მოულოდნელი განცდები სულაც არ სჭირდება. როდესაც ნანიმ და სანდრომ ცალ-ცალკე ცხოვრება გადაწყვიტეს, მამაკაცმა მას ისეთი თანხა შესთავაზა, ნანის შეეძლო არ ემუშავა და თავის გემოზე, უდარდელად ეცხოვრა ემოგზაურა და ძვირად ღირებული სამოსი შეეძინა, მაგრამ ქალმა ფულზე უარი თქვა. მიუხედავად იმისა, რომ გარიგების საფუძველზე გათხოვდა, თავის ქორწინებას კომერციულს ნამდვილად ვერ დაარქმევდა, ამიტომაც მთელი ამ თვეების განმავლობაში ჯიუტად იმეორებდა, მე მისი არაფერი მინდა, სულ არაფერი, საკუთარ თავს თვითონ მივხედავო. ნანიმ არც მამისეულ სახლში ისურვა ცხოვრება თავისი ძმის, ლექსოს მსგავსად. იგი თავს უფრო თავისუფლად და დამოუკიდებლად გრძნობდა ლამაზ, მყუდრო სამოთახიან ბინაში, რომელიც ბებიისგან ანდერძით ერგო. კონცერნში კი მუშაობდა, მაგრამ პარალელურ რეჟიმში მუშაობა არ შეუწყვეტია, ძმის დაჟინებული მოთხოვნის მიუხედავად, ჟურნალს თავი მაინც არ დაანება და ხშირად აქვეყნებდა სტატიებს. არა, მაინც რა მძიმე წელი გადაიტანა! არც ცოლქმრობაში გაუმართლა და ვერც კონცერნის საქმე აეწყო კარგად. მას შემდეგ, რაც კონცერნს სათავეში ლექსო ჩაუდგა, პრობლემებმა იმატა. ამას ისიც დაერთო, რომ მისმა ძმამ ერთი შტერი გოგო მოიყვანა ცოლად. გრილმა ნიავმა დაუბერა, ნანი მოიბუზა, ცოტა არ იყოს, შესცივდა. ალბათ ნერვიულობის ბრალია, რადგან მის სულში უფრო მეტი სიცივეა ჩაბუდებული. როგორმე თავი ხელში უნდა აიყვანოს და რაღაც მოიფიქროს, თუკი სანდრო კვლავ მასთან სიახლოვეს მოინდომებს. თუმცა რა სიახლოვეზეა ლაპარაკი, ახლა კი ნამდვილად აზვიადებს! ის ქერათმიანი არსება ისე შესციცინებდა თვალებში, რომ სანდრო ნანისთვის ვერ თუ არ მოიცლის, მით უმეტეს, რომ მარტო გასართობად არ უნდა იყოს ჩამოსული, იგი ხომ “ფულიანი” ტომრის იგორ ორლოვის წრეში ტრიალებს და როგორც ჩანს, საერთო საქმეც აკავშირებთ. ნანი სანდროს კარგად იცნობს, ის ნაბიჯსაც არ გადადგამს, თუ გამორჩენას არ მოელის. მას სწორედ ასე არ მოექცა? ალბათ ესეც მსგავსი შემთხვევაა და ეჭვიც არ ეპარება, რომ ორლოვთან თანამშრომლობამ სანდროს ბანკი საგრძნობლად გაამდიდრა. არა, მაინც რაში მაინტერესებს სანდრო და მისი ბანკი, ანდა ვისთან და როგორ ატარებს დროს. “ეს კაცი ჩემს აღელვებად და ფიქრად არ ღირს!” შეუძახა ნანიმ თავის თავს, “მე პატიოსნად შევასრულე ჩვენი გარიგების ყველა პუნქტი, ძალიან მალე მოეღება ჩვენს ქორწინებას ბოლო და თავისუფლად ამოვისუნთქავ”. მხოლოდ ახლა, ხის ქვეშ მჯდარმა გააცნობიერა, რა შეცდომაც დაუშვა უახლოეს წარსულში, როდესაც მამის თხოვნას ანგარიში გაუწია და იმ ცივსისხლიან “ნადირს” ცოლად გაჰყვა. წინასწარ რომ სცოდნოდა, რა საფიქრალს გაუჩენდა ეს ფიქტიური ქორწინება, ამ აფერაზე არაფრის დიდებით არ წავიდოდა. კვლავ ამოუყვა კიბეს, დარბაზში დაბრუნება გადაწყვიტა. ნელა ამოდიოდა, სვენებ-სვენებით. მაკას ეტყვის, რომ თავი ასტკივდა და სასტუმროში წავა. ნანის არ გაუგონია ნაბიჯების ხმა, მან ყოველთვის უჩუმრად იცოდა მოახლოება. თუმცა, რას გაიგონებდა იმ ხმაურში… ის იყო, თითქმის აათავა კიბე და მაღლა აიხედა, რომ სანდრო დაინახა, რომელიც ცალი ხელით მოაჯირს ჩაფრენოდა და ნანის ბოლო საფეხურზე ამოსვლის საშუალებას არ აძლევდა. ნანი გაშრა, როდესაც თითქმის მივიწყებული და ასე დამზაფრელი ხმა გაიგონა. _ საღამო მშვიდობისა, ჩემო საყვარელო მეუღლევ! ნანი გაუნძრევლად იდგა, ერთ დროს ძალიან ნაცნობმა ხმამ საშინლად ააფორიაქა. რაც შეეძლო, შეეცადა, მისი ასეთი მდგომარეობა სანდროსთვის შეუმჩნეველი ყოფილიყო, ამიტომ ამაყად ასწია თავი და მაქსიმალურად მშვიდად ჰკითხა. _ აქ რას აკეთებ, სანდრო? _ რა დამთხვევაა, ჩაეცინა მამაკაცს, მეც სწორედ ამ კითხვის დასმას ვაპირებდი, თუმცა მივხვდი, რომ ალბათ კონცერნმა გამოგგზავნა მნიშვნელოვან საქმეზე, მით უმეტეს, რომ ერთ-ერთი აქაური ბიზნესმენის კომპანიაში შეგამჩნიე. იცი, რა მაინტერესებს? მასთან მხოლოდ საქმიანი ურთიერთობა გაკავშირებს, თუ… _ რაღაც ვერ ვხედავ აუცილებლობას, ამ შეკითხვაზე პასუხი გაგცე, ამრეზით ახედა ქალმა, შენ სულაც არ გეხება, ვისთან რა ურთიერთობა მაქვს, გასაგებია? _ არ მეხება? როგორ არ მეხება, მე ხომ შენი ქმარი ვარ! გაიოცა სანდრომ და ცოტაოდენი პაუზის შედეგ ცინიკურად დაამატა, ჯერ კიდევ!.. შემდეგ კი ხმა გაიმკაცრა და გააგრძელა, ასე რომ, კეთილი ინებე და მიპასუხე. _ რაღაც ძალიან გვიან გაგახსენდა ეგ, ირონია არც ნანიმ დაიშურა, თუმცა მაინც გეტყვი: აქ დასასვენებლად ჩამოვედი, შვებულებას ვატარებ მეგობრებთან ერთად. _ ვასიკო კობახიძე შენი მეგობარია? _ ვასიკო ჩემი მეგობრების მეგობარია, აქ გავიცანი და მასაც დავუახლოვდი. კიდევ რა გაინტერესებს? _ რას ნიშნავს დაუხლოვდი, რამდენი ხანია, აქ ხარ? როგორ დაახლოვდით? ნანიმ ტუჩი მოიკვნიტა და თავი ძლივს შეიკავა, არ აყვირებულიყო. სანდროს ყოველი სიტყვა, როგორც ყოველთვის, შეურაცხმყოფელი იყო მისთვის. _ რატომ არაფერს მეუბნები? ბორჯომში ამ დროს ყოფნა საკმაოდ ძვირად ღირებული სიამოვნებაა შენი თანამდებობის ქალისთვის ან იქნებ სპონსორი გამოგიჩნდა, თუ მეგობრები დაგეხმარნენ? ნანი შეკრთა, სანდრომ ყველაფერი იცოდა მის შესახებ. ნუთუ ამ წლების განმავლობაში უთვალთვალებდა? აბა საიდან გაიგო, რომ მაკას ქმარს აქ სასტუმროები აქვს და იმათ მიიწვიეს? იქნებ არაფერი იცის და ეს უბრალოდ, სიტყვათა თამაშია მხოლოდ? ამის გაფიქრებაზე გუნება შეეცვალა. _ რა შენი საქმეა და რაში გაინტერესებს, ვინმე დამეხმარა თუ არა? შეუღრინა თავზე წამომდგარ ქმარს. _ სწორედ რომ ჩემი საქმეა, მუქარასავით გაისმა სანდროს ხმა, გირჩევნია აღიარო, რომ კონცერნმა გამოგგზავნა… თუ მართლა ისვენებ? _ ვითომ რატომ არ უნდა დავისვენო, უფლება არ მაქვს, შვებულება ავიღო? სხვათა შორის, ეს ჩემი პირველი შვებულებაა… უკანასკნელი სამი წლის მანძილზე! _ გინდა თქვა, რაც ჩვენ დავქორწინდით? ნანიმ არ უპასუხა. სანდრო კი არ ეშვებოდა. _ შენსას მიაღწიე შესანიშნავი კურორტი, მშვენიერი ბუნება და თავბრუდამხვევი რომანი შეძლებულ მამაკაცთან. შენც ხომ ეს გინდოდა? მაინც გაიტანე შენი, არა? _ უმჯობესია, საკუთარ თავს მიხედო! იფეთქა ქალმა, როგორც ვხედავ, არც შენ კარგავ დროს უქმად! უკმეხად მიუგო. _ ვიცი, რასაც გულისხმობ, საყვარელო, მაგრამ მინდა გითხრა, რომ ზოგჯერ პირველი შთაბეჭდილება შესაძლოა მცდარიც აღმოჩნდეს. “როგორ არა, ვაჟბატონო! კარგად გიცნობ!” გაიფიქრა ნანიმ და შეეცადა, რაც შეიძლება უდარდელად ეთქვა. _ თუ შეიძლება, გამატარე, ჩემი მეგობრები ალბათ უკვე მეძებენ. ისე, არც შენ გაწყენდა დაბრუნება, მოუთმენლად გელოდებიან! უკბინა ქმარს. _ გმადლობთ ზრუნვისთვის, არაფრად ჩააგდო სანდრომ ნანის რეპლიკა, სხვათა შორის, ჩვენ ბევრ რამეზე უნდა ვილაპარაკოთ. _ თუ განქორწინებას გულისხმობ, შეგიძლია რამდენიმე დღე კიდევ მოითმინო და ამ პრობლემას ჩვენი ადვოკატები უჩვენოდაც მოაგვარებენ. _ შვებულება მოდურ კურორტზე და განქორწინების დაჩქარება, ირონიულად გაწელა სანდრომ სათქმელი, ეს მეტად საინტერესო და საგულისხმო ფაქტია. ნანი შეცბა, მას სანდროს ხმაში მუქარა მოესმა. არა, უმჯობესია, ახლავე, ერთხელ და სამუდამოდ ყველაფერი გაარკვიოს და ამაღამ მშვიდად დაიძინოს, თორემ შეიძლება ნერვიულობისგან გული გაუსკდეს. _ არა მგონია, ჩვენი განქორწინება რაიმე პრობლემასთან, ქონების გაყოფასთან ან პრეტენზიებთან იყოს დაკავშირებული. _ კი, მაგრამ რა ვუყო გაცრუებულ ოცნებას და დამსხვრეულ გულს, ეს არ არის მხედველობაში მისაღები?! ჩაიცინა სანდროს. ნანი გაბრაზდა ერთი ამას დამიხედეთ, ვინ ლაპარაკობს გაცრუებულ ოცნებებზე, უტიფარი! დასცინის კიდეც! _ გარიგების დროს იმედგაცრუებებზე არაფერი თქმულა, ნიშნის მოგებით მიუგო ქალმა, მე ჩემი პირობა პირნათლად შევასრულე და ძალიან გთხოვ, სისულელეებს თავი დაანებე. შენი საშაყირო არ ვარ. მინდა, რაც შეიძლება მალე დამთავრდეს ეს ვითომ ურთიერთობა. სანდრო კი არ ცხრებოდა.



არა, ჩემო ლამაზო და მშვენიერო, ასე არ გამოვა. თუ გინდა, ვიომოთ, მაგრამ ხარ კი მზად? მე რაღაც აზარტში შევედი. ნანი გული საშინლად უცემდა და მარჯვენა ხელი უნებურად გულთან ახლოს, მკერდზე მიიდო. _ აჰააა, ხედავ, რაში ყოფილა საქმე? მის ხელს თვალი გააყოლა მამაკაცმა, საქორწინო ბეჭედს აღარ ატარებ თურმე. _ დიახაც, აღარ ვატარებ. რა საჭიროა თავის მოკატუნება? _ მართალი ხარ, შენ ხომ ყოველთვის პირდაპირი იყავი. _ სანდრო, თავი დამანებე. ხომ იცი, რომ ჩვენი ქორწინება მხოლოდ ქაღალდზე არსებობდა. რატომ არ გინდა, რომ ყველაფერი სწრაფად და უმტკივნეულოდ დასრულდეს? შენც დაისვენებ და მეც, ზედმეტ ტვირთს მოვიშორებთ თავიდან. სანდრომ მხრები აიჩეჩა. _ მე, უბრალოდ, არ მიყვარს დაუმთავრებელი საქმეები. როგორ შეიძლება იმის დასრულება, რაც არასდროს ყოფილა! გაიფიქრა ნანიმ, მაგრამ ხმამაღლა სულ სხვა რამ თქვა. _ ნუთუ დაგავიწყდა ჩვენი დაქორწინების მიზეზები? შენ ხომ კონცერნის დირექტორთა საბჭოში მოხვედრა გინდოდა და ჩემი დახმარებით მიაღწიე კიდეც ამას. _ ჰოოო… მართლაც რომ დამავიწყდა ეს სისულელე. სანდროს ხმაში მრისხანე ტონმა გაიჟღერა. _ სხვათა შორის, შენამდე ამ შეზღუდვას ზიანი არავისთვის მიუყენებია. სანდრომ ლამის ზიზღით მოწკურა თვალები. _ თუკი ყველაფერი წესრიგში გქონდათ, მაშინ დახმარებისთვის ჩემს ბანკს რატომ მოადექით? იქნებ იმიტომ, ჩემო ძვირფასო, რომ შენმა ოჯახმა ბაბუის აწყობილი საქმე და დანატოვარი გაანიავა? _ როგორ ბედავ ჩემი ოჯახის შეურაცხყოფას! აფეთქდა ნანი. _ ზოგჯერ სიმართლის მოსმენა მტკივნეულია, ისევე როგორც იმის აღიარება, რომ კაპიტალი არამომგებიანად დააბანდეთ. ნანიმ ღრმა ამოიოხრა და შეეცადა, თავი ხელში აეყვანა. სანდროსთან კამათი კარგს არაფერს უქადდა. _ მე გირჩევ, ეს საკითხი განსახილველად დირექტორთა საბჭოზე გაიტანო, მე ხომ მხოლოდ კონცერნის უბრალო თანამშრომელი ვარ და ჩემთან ლაპარაკს აზრი არა აქვს. რაც შეეხება ჩვენს შეუღლებას, აქ ყველაფერი ნათელია ოჯახური იდილია არ შედგა, ყველაფერი დასრულდა. _ ცდები, ჩემო მშვენიერო, ხმადაბლა წარმოთქვა სანდრომ, არაფერიც არ დამთავრებულა, უფრო ზუსტად, ჯერ არც დაწყებულა. მთავარი წინ გველოდება. ნანი ასეთ თავხედობას არ მოელოდა. მან ხელი ჰკრა მამაკაცს და გაიქცა. შემდეგ ნაბიჯი შეანელა და ბარისკენ აიღო გეზი, მაგრამ ზურგს უკან სანდროს გამჭოლ მზერას მაინც გრძნობდა _ კიდევ კარგი, გამოჩნდი, ძალიან შეგვაშინე და შენს საძებნელად ვაპირებდით ახლა წამოსვლას, მიაყარა მაკამ, როცა გაფითრებული ნანი დაინახა. _ რა იყო, სად უნდა დავკარგულიყავი? დაბლა ჩავისეირნე, ბაღში. უდარდელი ტონით მიუგო მეგობარს და მზერა აარიდა. რამდენიმე წუთის შემდეგ, როდესაც მეგობრები რესტორნიდან გამოვიდნენ, ნანიმ გაბედა და სანდროს მაგიდისკენ გააპარა მზერა, აინტერესებდა, კიდევ უთვალთვალებდა თუ არა მამაკაცი. მაგრამ სანდროს მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, თავის ქერათმიან ლამაზმანთან “ღიმილფრქვევით” იყო გართული. “ძალიანაც კარგი”, გაიფიქრა ნანიმ და ტუჩები ბრაზიანად მოკუმა. ვასიკომ დამშვიდობებისას ნანის ხელზე აკოცა და ალერსიანად ჩახედა თვალებში. ნანიმაც გაუღიმა და შეეცადა, გულის სიღრმეში რაღაც გრძნობა მაინც აღმოეჩინა ამ სიმპათიური და მზრუნველი მამაკაცის მიმართ, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. მანქანაში მაკა ხმადაბლა ელაპარაკებოდა ქმარს და ცდილობდა, მეგობარი არ შეეწუხებინა. ნანის კი თავში სანდროსთან შეხვედრა და საუბარი უტრიალებდა. ფიქრობდა, რა იგულისხმა სანდრომ, როცა უთხრა, ჯერ არ დაწყებულაო, მაგრამ ვერა და ვერ მიხვდა. ალბათ ბედისწერაა, რომ ამდენი წლის შემდეგ ბორჯომში შეხვდნენ ერთმანეთს და ისიც ერთსა დ იმავე კლუბში. ეს რომ რომელიმე დიდ ქალაქში მომხდარიყო, როგორმე აიცდენდა ამ შეხვედრას, როგორც ამას ადრე ახერხებდა. ნანიმ ყოველთვის იცოდა სანდროს ადგილსამყოფელი და ამიტომ თავად ცდილობდა, მისგან რაც შეიძლება შორს ყოფილიყო. როდესაც სანდროს მამამისის სახლში იწვევდნენ სტუმრად, მიზეზს გამოძებნიდა, რომ იქ არ მისულიყო და ქმარს არ შეხვედროდა _ რაღა მაინცდამაინც მაშინ გამოგიჩნდება საქმე, როცა ის ვაჟბატონი ჩვენთან სტუმრობს? ბუზღუნებდა ლექსო, რატომ უნდა გაართოს დოდომ! ხომ იცი, მისი როგორ ეშინია, ლამის გული წაუვიდეს. დოდოსთან დაკავშირებით ნანის საკუთარი აზრი ჰქონდა: მისი ღრმა რწმენით, მის რძალს, ლექსოს ცოლს, სანდროსნაირები ვერ შეაშინებდა. თავის რძალთან ურთიერთობა ნანის უჭირდა, მაგრამ ამას არასდროს ამჟღავნებდა. _ რატომ გიკვირს, ლექსო? დოდო შენი ცოლია, შენ კი კონცერნის დირექტორთა საბჭოს თავმჯდომარე ხარ. ასე რომ, კონცერნის სტუმრების მიღება და გართობა მისი პირდაპირი მოვალეობაა, ცივად მიუგო ნანიმ, წამითაც არ დაინდო ძმა. დოდო ყოველ მოხეხებულ მომენტს იყენებდა და ეწუწუნებოდა ქმარს, რომ ნანი თავს არიდებდა მოვალეობას და საკუთარ ქმარზე ზრუნვას რატომღაც, მას ავალებდა. ის, რომ ნანისა და სანდროს ქორწინება ფიქტიური იყო, ოჯახმა დოდოს დაუმალა, ვინაიდან ამ ამბავს ერთ წამში მთელ თბილისს მოსდებდა. _ ლექსო, ჩემო კარგო, მოგიწევს რაიმე მიზეზის გამოძებნა, რათა დოდოს აუხსნა, რატომ არ ვესწრები ამ შეხვედრებს, უთხრა მაშინ ნანიმ ძმას მორიგი საყვედურის მოსმენისას, დოდოს დასამშვიდებლად არ ვაპირებ სანდროსთან შეხვედრას, მით უმეტეს, ვიცი, რომ მას ეს არ სიამოვნებს. ნანი სიმართლეს ამბობდა, ამაში სავსებით იყო დარწმუნებული. ამიტომ ახლა ეჭვები კლავდა _ მათი ეს შეხვედრა შემთხვევითი იყო? რატომ ჩაუსაფრდა სანდრო ბაღში? რატომ უთხრა ის უცნაური სიტყვები? რამდენიმე დღეში სამუდამოდ დაშორდებიან ერთმანეთს და რატომ ემუქრება? ნანიმ მოსვენება დაკარგა… რაც უნდა მოიმოქმედოს, იმ ვაჟბატონს მაინც არაფერი გამოუვა. დირექტორთა საბჭოს წევრობა მარადიული თანამდებობა არ არის, ნებისმიერი წევრის საბჭოდან გამოყვანა ხმათა უმრავლესობით შეიძლება. თუმცა მსგავსი პრეცედენტი ჯერ არ ყოფილა. ღმერთო, ნეტავ კონცერნმა მოახერხოს და დაფინანსების სხვა წყარო გამონახოს, მაშინ სანდრო და მისი ბანკი სამუდამოდ წარსულს ჩაჰბარდება… სასტუმროში ნანიმ მაკას ციტრამონი გამოართვა და თავის ნომერში განმარტოვდა. დილით გასამგზავრებლად უკვე მზად იყო, ბარგიც ჩალაგებული ჰქონდა. მხოლოდ კბილის ჯაგრისს აიღებს, კბილის პასტას და მორჩა, დანარჩენი მოგვარებულია. ნანი ტუალეტის მაგიდასთან ჩამოჯდა და სარკეში ჩაიხედა რა საშინელი სიფათი შემოსცქერის! გაფითრებული, დაღლილი სახე. უეცრად მსუბუქად შეჰკივლა: თავისი ანარეკლის თვალიერებისას შენიშნა, რომ ყელზე აღარ ეკეთა მარჯნისთვლიანი კულონი. თავი ხელებში ჩარგო და ჩაფიქრებულს გაახსენდა, როგორ ისტერიულად აწვალებდა ძეკვს, რათა სანდროს ცინიკური მზერისთვის თავი აერიდებინა. ალბათ მაშინ დაკარგა ბებიის სახსოვარი… ამ ბოლო დროს შესაკრავი ხშირად ეხსნებოდა ისედაც, რამდენჯერ დაეკარგა და იპოვა. ოხხხ. როგორ სძულს ეს კაცი! არა, მაინც რატომ ფიქრობს ამდენს მასზე, ქვეყანაზე სხვა მამაკაცი დაილია? მორჩა! ყველაფერი წარსულში დაასამარა, დღეიდან… არა, უფრო სწორად, ამ ღამიდან იგი ახალ ცხოვრებას იწყებს! სანდროს გარეშე და ვისთან ერთად, ამას დრო უჩვენებს. იქნებ სულაც ვასიკოსთან ერთად! ეჰ… რა სულელია და მიამიტი… გადაწყვეტილების მიღება ერთია და შესრულება მეორე. შესრულებაც არიs და შესრულებაც. თქმა ადვილია, გაკეთება ძნელი. ოთახში ცხელოდა და ვერც მოთუხთუხე ვენტილატორი აგრილებდა ჩახუთულ ჰაერს. ნანი მოუსვენრად წრიალებდა საწოლში, დაძინება უჭირდა და ამ ჯაბახანა ვენტილატორის ზუზუნი ხომ საერთოდ ნერვებს უშლიდა. ხელი გადაიწვდინა გამაგრილებლისკენ და გამორთო. “არა, როგორ მითხრა? ჯერ არაფერი დამთავრებულა, ახლა ვიწყებო. ეს კი ალბათ იმას ნიშნავს, რომ არ მომასვენებს და მუდმივად დამიწყებს თვალთვალს. რა საშინელებაა! ვიცოდე მაინც, რა უნდა, რა აქვს ჩაფიქრებული. რატომ არ მომეშვება? ის მასკარადი ხომ ჩავამთავრეთ? აწი მიხედოს თავის ცხოვრებას, ნახოს სხვა, ვისკენაც მართლა გაუწევს გული და დაქორწინდეს. მე რა, ხელს შევუშლი, თუ? ჩემგან რაღა უნდა, ვერ გამიგია. აბა, შენ იცი, პატივცემულო მდიდარო ბიჭუნავ! მდიე კუდში, წამით არ მომაშორო თვალი, ვნახოთ, ვისი აჯობებს. მაინც არაფერი გამოგივა, ეს კი კარგად ვიცი”. ქალმა ერთი ღრმად ამოიოხრა და გვერდი იცვალა, თუმცა ფიქრი მაინც არ შეუწყვეტია. აქ, ამ პატარა ქალაქში ვერსად დაემალება, მაგრამ როგორც კი წავა, დაეკარგება და მერე ეძებოს. მან მხოლოდ მამის ხათრით გადადგა ეს უაზრო ნაბიჯი, ახლა კი, კეთილი ინებოს მამამისმა და ამ კაცის მუქარისგან დაიცვას როგორმე. კვლავ ამოიოხრა საბრალო მამა, რამდენჯერ მოუხადა ბოდიში სანდროს გამო. მაგრამ ის რა შუაშია, ნანი ხომ ბავშვი არ იყო, ჭკუა რატომ არ იხმარა? უნდა გამოეჩინა სიმტკიცე და ამ სულელურ წინადადებას არ დათანხმებოდა. მაშინ ამ დღეშიც არ აღმოჩნდებოდა! არც კონცერნში მუშაობაზე უნდა დათანხმებულიყო. “არა, მაინც რატომ მიმძიმს ხოლმე უარის თქმა? ჟურნალში საქმე კარგად მიმდიოდა, ხელფასიც მეტი მქონდა და ჟურნალისტობაც მომწონდა. იქ საჭირო ვიყავი, ახლა რაღა შემრჩა ხელში? უინტერესო სამსახური და აგრესიული, არაფრად ღირებული ვითომ ქმარი”. ვერა და ვერ მოისვენა. თვალზე რული არ ეკარებოდა და მახსოვრობაში ამოუტივტივდა ერთი შემთხვევითი შეხვედრა. ეს იყო მოგონება, რომლის გახსენებაც არასდროს სურდა და მეხსიერების შორეულ, ყველაზე ბნელ კუნჭულში საგულდაგულოდ ინახავდა. ეს მოგონება აფორიაქებდა, სულს უმღვრევდა, არ ასვენებდა და ისე ნათლად ჩაებეჭდა გონებაში, თითქოს სულ ახლახან მოხდა და არა რამდენიმე წლის წინ. მეგობარი გოგონები ერთ ბარში შეიკრიბნენ. ნანიკო დაბრუნდა საქორწინო მოგზაურობიდან და დაქალს შეხვედრა მოუწყვეს. ნანის სასწრაფო რეპორტაჟი ჰქონდა დასამთავრებელი და ცოტათი დააგვიანა. როდესაც ის ბარში მივიდა, გოგონებს უკვე დალეული ჰქონდათ რამდენიმე ფუჟერი შამპანური და თვალები უჟუჟუნებდათ, თან მასხრობის ხასიათზეც დამდგარიყვნენ. ხმამაღლა ლაპარაკობდნენ და თვალებგაბრწყინებულები და ღაწვებშეფაკლულები მეტიჩრულად კისკისებდნენ. ნანი მოიღუშა ჯერ ერთი, დალევა არ უყვარდა დიდად და მეორეც, შამპანურს თვალის დასანახავად ვერ იტანდა. “რა გაუძლებს ახლა ამდენ მთვრალ ქალს”, უკმაყოფილოდ გაიფიქრა და ინანა, რომ წამოვიდა. მისმა მეგობრებმა უშნო ტკარცალით ბარის სტუმრების ყურადღება ეგრევე მიიქციეს, მათ შორის უმეტესობას მამაკაცები წარმოადგენდა. ზოგი კი ღიმილით უცქერდა აღტყინებულ მხიარულ კომპანიას, თუმცა უმრავლესობას მათი ქცევა აშკარად არ მოსწონდა. ერთ-ერთ მათგანს სახეზე ისეთი დაუფარავი ზიზღი აღბეჭდვოდა, რომ, მტრისას!.. უცნობი ოდნავ მოშორებით, ბარის გრძელი დახლის ბოლოში იდგა და თავის მეზობელს ესაუბრებოდა. მაღალი მამაკაცი იყო, სახის მკაცრი, დახვეწილი ნაკვთები ჰქონდა, ნაცრისფერი თვალები ცივი და გამჭოლი გამოხედვით, ტუჩებზე კი დამცინავი ღიმილი აეკრა. ელეგანტური რუხი ფერის პიჯაკი ეცვა. რა საინტერესო, უჩვეულო გარეგნობა აქვსო, გაიფიქრა ნანიმ და რატომღაც, გული აუჩქროლდა. ჰო, ზუსტად ეს სიტყვა მიესადაგება იმ შეგრძნებას, მაშინ რომ დაეუფლა. ამ კაცისგან ძალა და უშიშრობა იგრძნობოდა და კიდევ ადამიანებზე გავლენის მოხდენა. ალბათ უყვარს, როცა თავისზე სუსტებს მართავს, დაასკვნა ნანიმ და უცნობს თვალი აარიდა. ცოტა ხნის შემდეგ მალულად კვლავ გაიხედა მისკენ. უეცრად შეამჩნია, უცნობმა როგორ მოავლო მოჭუტული თვალებით მზერა გოგონებს და ნანის მკერდს როგორ დააშტერდა. ისეთი თვალებით უყურებდა, გოგონა სკამს მიელურსმნა. სანამ აზრზე მოვიდოდა, უცნობი გულგრილად შებრუნდა და თავის თანამეინახესთან საუბარი განაგრძო. სოფომ ნანის მუჯლუგუნი წაჰკრა. _ იცნობ მაგ ტიპს? _ არა, საიდან, პირველად ვხედავ, დაბნეულმა თავი გადააქნია. აღელვება რომ დაეფარა, გააკეთა ის, რასაც სხვა დროს არასდროს გააკეთებდა. ფუჟერი შუშხუნა შამპანურით გააპიპინა და სულმოუთქმელად გამოცალა. _ ყოველ შემთხვევაში, ეგ ტიპი აქ ვყელას ჯობია. ნახე, რა კაცია! განაცხადა ნანიკომ. _ რაღაც არ მომწონს აქაურობა, წარმოთქვა ნანიმ მოულოდნელად, ნეტავ სხვაგან შევკრებილიყავით, საშინელი მოწყენილობაა. _ მოწყენილობა იქნება, გენაცვალე, აბა რა, ხუთი საათის შემდეგ მოხვედი და… ჩვენ ისეთი დრო ვატარეთ, ვერ ხედავ, აქეთ აქვს მთელ დარბაზს თვალები დაყვლეპილი. მაგრამ ვაქცევთ ყურადღებას? არა, რა თქმა უნდა, შესძახა სოფომ, უი, რა გამახსენდა! ტაში შემოკრა უეცრად, გინდათ, სტუდენტობა გავიხსენოთ? გავითვალოთ, ყველამ ერთად დავლიოთ და ვინც წააგებს, იმან სურვილი შეასრულოს! ნანიმ უკმაყოფილოდ გააქნია თავი. რა საჭირო იყო შეჯიბრი, მან წინასწარ იცოდა, რომ წააგებდა. შამპანურის სუნსაც ვერ იტანდა და დალევას როგორღა მოახერხებდა? მაგრამ წეღან რომ დალია? ეგ ისე, გულის გასამაგრებლად გააკეთა თუ მღელვარების დასაფარავად… რა მნიშვნელობა აქვს! სწრაფად არათუ შამპანურს, წყალსაც კი ვერ სვამდა, მაგრამ მეგობრებს ხათრი ვერ გაუტეხა და თამაშში აჰყვა, იქნებ ხასიათი გამომიკეთდესო. მოჰკიდა ხელი ფუჟერს, სიგნალს დაელოდა, მაგრამ, რა თქმა უნდა, როგორც კი სასმლის დალევას შეუდგა, ეგრევე იგრძნო, როგორ არ სიამოვნებდა და… დააგვიანა. გოგონები სიცილით ბჟირდებოდნენ, სანამ იგი სასმისს ბოლომდე დაცლიდა. როგორც იქნა, სული მოითქვა, პირი ხელის ზურგით მოიწმინდა, ცარიელი ფუჟერი მაგიდაზე ხმაურით დადგა და ნიშნის მოგებით გადახედა დაქალებს. _ მოთმინებით ველოდები თქვენს “განაჩენს”, ომახიანად შესძახა და ხელები გაშალა, ჰა, რა ვქნა, ვიმღერო? ვიცეკვო? თუ სტრიპტიზი მოვაწყო? უეცრად ნუცა წამოხტა, თვალებში ჭინკები აუციმციმდა, ტაში შემოჰკრა და შესძახა.


ავტორი: სვეტა კვარაცხელია