მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით მიყვარხარ! VIII

მეტროთი "ვიკატავეთ". ბევრი ვიღადავეთ. ერთი გაჩერება იყო დარჩენილი, გვერდით მიკი მეჯდა, პირდაპირ კი ის. ვიღაც გოგო მიუჯდა. ნუ აშკარად ამაზე დიდი, მაგრამ ასაკი სულ არ ეკიდა?! ესეთი სიმპატიური ტიპი, თან აშკარად ეგონა, რომ მე და მიკი ვიყავით ერთად და მარტო დარჩენილი ბიჭის დაკერვა მოუნდა გოგოს! პირსინგზე დაუწყო ლაპარაკი. სად გაიკეთეო? საყვარელი პირსინგია სად იყიდეო? გიხდება ხო იციო?! ამ კომენტარებზე კი ნელნელა ვბრაზდებოდი, მაგრამ რეაქცია 0. თვითონ მე მიყურებდა და იმ გოგოს პასუხებს ისე სცემდა. მეც მას ვუყურებდი და თითქოს თვალებით ვლაპარაკობდით. მეჩვენებოდა, რომ ფიქრობდა აუ აახვიოს ამ გოგომო. ვინ იცის?! მარტო მან! ძლივს გამოაცხადეს ბოლო გაჩერებაო და ყველა რომ ჩავიდა მერ ჩავედით ჩვენ. ჯერ მისი კორპუსი იყო, ზევით კი ჩემი და მიკისი. ამიტომ გადავკოცნეთ და "გავუშვით". ჩვენ კიდევ სახლისაკენ დავაწექით. მიკი ავიდა, მე უბანში დავრჩი და ელენესთან ერთად დავიწყე ყველასგან მოშორებით კრუგებზე სეირნობა.
- დღეს რაღაცა კაი ხასიათზე ხარ.. რა ხდება?
- მომკლავ!
- რა ხდება?! ხმა გაუმკაცრდა.
- მომკლავ თქო!
- მითხარი ეხლა რა ხდება!
- აუ არ ვიცი, მგონი მიყვარდება!... მეთვითონ ვერ გამიგია!..
- ვიინ გოგო?!
- იის..
- ვინ ის?! თვალები შუბლზე აუვიდა, აშკარად მიხვდა ვინც..
- ჰოო აი ის, ვინც გაიფიქრე!
- მაზოხისტიხარ უნამუსო ვიყო!
- რატო ვარ მაზოხისტი?!
- თითქმის მთელ გლდანს ეგ უყვარს ხო არ გარეკე?! ნუ ვინც იცნობს იმაზე გეუბნები!
- მერე რაა! მე ხო იცი, მიუწვდომელები მომწონს და მისაწვდომელებად ვხდი ხოლმე!
- გეფიცები მაგარი შ.. გაქ!
- მე და შენ არა?!
- ვაიმეე! და შენ ხარ ჩემი დაქალიი?! რა დაგიშავე ღმერთო?!
- ოოოო! ნუ ხარ დამპალი. ბევრი ვილაყბეთ, მერე სიარული მოგვბეზრდა და სასტავთან დავჯექით. 5 წუთში დათოც ჩამოვიდა.
- ვაიმე დაიწყო ჩემი წამება.
- გაიცინა, თავზე დამადგა და თმაზე დამიწყო თაამში. - ვაა. შენ რა კაი ბიჭი ხარ დღეს?!
- ჰო რავი..
ორივეს გაგვეცინა. ბევრი ვიჭორავეთ სასტავმა. მე 9-ისთვის ავედი. ზოგი უფრო ადრე, ზოგიც ღამისთევით დარჩა. სახლში ავედი, ტელეფონი დასატენად შევაერთე. 3 წუთში მესიჯი მოვიდა. "რას შვები?"
"რავი..ეხლა ამოვედი უბნიდან.. შენ?"
"რავი უსაქმურობა მომბეზრდა.."
"ვააა... საღოლ... აღიარებ ხო რო უსაქმური ხარ?"
"ეხლა..."
ვმესიჯობდით შუა ღამემდე. ბოლოს უკვე სკეიტზე მკითხა.
"აუ სკეიტი სოფელში მიგაქ?"
"არამგონია. რატო?"
"აუ დამიტოვე სანამ ჩამოხვალ რა."
"შენი სადაა?"
"ძმაკაცს ვათხოვე და სოფელში წაუღია."
"რავი ვნახოთ."
"მიდი რა. არ გამიტეხო..."
"კაი ვნახოთ."
ბოლოს დავემშიდობე და დავიძინე. შუადღეს უბანში ვიყავი როცა ტელეფონზე ზარი შემოვიდა. დაკი იყო. ვა...
- ხოოუ.
- სად ხარ?
- უბანში რა იყო?
- აუ სამსახურიდან მოვდივარ ეხლა.. ბინგოსთან შემხვდები?
- ეგ სად ჯანდაბაშია?
მოკლედ ვერ ამისხსნა წესიერად და ბოლოს სხვა ადგილი დავთქვით.
- ოღონდ სკეიტი წამოიღე რა გთხოვ..
- დეგენერატი ხარ! კაი ხო!
- მიდი და 10 წუთში გნახავ.
სახლში ავედი, სკეიტი ჩამოვიტანე და გოგოებს გავყევი. ისინი სხვაგან დააწვნენ მე კი შეხვედრის ადგილზე დავრჩი. მალევე აქ იყო. გადამკოცნა, მომიკითხ. მერე სკეიტი გამომართვა.
- აუუ ეს რა არი?!
- აა უი ხოო. ბორბლები არ შეიმჩნიო დკდზე ვსრიალებდით მე ა მიკი და გავაფუჭე ბორბლები...
- კაი არაუშავს. კაუჩუკებს დავაყენებ..
- ვაა...
- ჰო რა იყო?!
- არაფერიი.
მოკლედ ცოტა ხანი ვილაპარაკეთ მერე დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და სახლებში დავაწექით.
სახლში ბებიაჩემმა ერთი ამბავი დამაწია ვის ათხოვეო?! მართლა არ მაინტერესებდა არაფერი! უბრალოდ მე ეს ადამიანი მიყვარდა! მამაჩემსაც არაფერი უთქვია ისეთი, არც დედაჩემს. მარტო ჩემი პატარტა ძმა (გიორგი) და ბებიაჩემი გაჰკიოდნენ...
მეორე დღეს უბანში ვიყავი და გადახურულში ვიჯექი ბავშვებთან ერთად. დათო წინ მეჯდა. უცებ რაღაცნაირად გაეცინა და მე მითხრა.
- მოგაკითხეს...
- ჰაა?
- დაკი..
- ნუ ხარ დეგენერატიი რა!
- უნამუსო ვიყო მართლა აქაა! აუ ეს სასტავი აქ არ მოიყვანო ეხლა!!!
უკან გავიხედე და მთელი სასტავით ეს დეგენერატი დამხვდა. გამეცინა. მასაც. გადავკოცნე და.. როჟას სიფათზე ეტყობოდა რომ ძაან მაგარი ბუხიო იყო..