ჩხუბით დაწყებული სიყვარული...5

იქაურობა ძაან უბრალო იყო, თითქოს უკან რაღაც იმალებოდა, არა მართლა რაღაც იყო.. შემდეგ ვიგრძენი რომ მომიახლოვდა, ძალიან ახლოს მოვიდა, მის ხშირ სუთქვას და სუნსაც კი ვგრზნობდი,შენდეგ კი თვალზე ხელი ამაფარა, რატომღაც არ მესიამოვნა,მაგრამ უცებ ჩემს წინ რაღაც საოცრება იყო, იქაურობა სულ ვარდის ფურცლებით და ვარდებით იყო მოფენილი... ალაგ–ალაგ სანთლები.არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ხმას ვერ ვიღებდი და ვერ ვაზზროვნებდი,შემდეგ კი ყურში ჩამჩურჩულა „მიყვარხარ“. ამაზე კი სულ დავიბენი, საშინლად დავიბენი, ხმას ვერ ვიღებდი და გონებაში აზრებს ვალაგებდი, ის კი ისევ ჩმთან ახლოს იყო, არა უფრო ახლოს მოდიოდა, ვგრძნობდი რომ ისიც ნერვიულობდა, შემდეგ კი ძლივს თქვა და თან დაბნეული იყო.
_შენ?
დიდიხნის პაუზის შემდეგ ვუთხარი
_არვიცი, არ მიფიქრია მაგაზე,არ ვიცი დაფიქრება მჭირდება.
_კიი მაგრამ ჩემს მიმართ არაფერს გრძნობ, სულ მცირეოდენსაც?
_არ ვიცი, არ მიფიქრია მაგაზე, მე შენ მხოლოდ მეგობრად გთვლიდი, არ ვიცი
_მე კი არა, დიდიხანია მიყვარხარ, სულ მინოდდა ამის თქმა მაგრამ…
_მაგრამ, რა
_არა არაფერი
_მგონი რაღაცის თქმა გინდოდა
_ხოო, მმმმ..... შეყვარებული ხომ არ გყავს?
_არა
_კარგია
_ხო, ალბათ.. იცი ყველაფრისთვის გმადლობ, ძალიან მიყვარხარ როგორც მეგობარი და ძმაკაცი, მაგრამ როგორც შენ გინდა ისე არა, არვიცი.
_არაუშავს, იმედია მალე მეტყვი პასუხს
_ხო არ ვიცი, კარგი ახლა სახლში უნდა წავიდე
_აუ არა რა სადმე გავისეირნოთ
_აუუ
_მიდი გთხოვ, კარგი?
_რავი აბა, ნუუ კაი კაი
სკოლა რათქმაუნდა გავაცდინეთ და სასეირნოთ გავეშურეთ, ამინდი კარგი იყო, თუმცა დილას უფრო თბილი და მშვენიერი იყო, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად მაინც კარგი იყო, ჯერ ვსეირნობდით შემდეგ კი მან კაფეში დამპატიჟა, თავიდან უარზე ვიყავი მგრამ მერე დამითანხმა მაინც, როგორც მეგობარი მეგობარს პატიჟებს ისეო. ძალიან კარგი იყო, ვისიამოვნეთ ორიივემ, ვსაუბრობდით ვიცინოდით და რავი მაგრამ უცებ ტელეფონმა დარეკა, ჩემი ძმა მირეკავდა
_სად ხარ გოგო ამდენიხანი შენ?
_რავი სკოლიდან გავისეირნე
_აა, მალე მოხვალ?
_რავი აბა, რომელი საათია?
_6 ხდება და მალე მოხვალ შენთან თხოვნა მაქვს
_კაი მიდი მითხარი
_შეგიძლია, შენი მეობარი მოიყვანო ააქ?
_ანიი?
_ხოო, იციი ...
მაგრამ აღარ დაუბოლოვებინა
_კარგი კარგი, დღეს ორივე ერთად მოვალთ და მოემზადე, აბა შენ იცი.. მიყვარხარ
და ტელეფონი გავუთიშე...
_ვინ იყო ანნ?
_ჩემი ძმა იყო, აუ კარგი ახლა უნდა წავიდე, ჩემმა ძმამ მთხოვა რომ სახლში მივიდე.
_კარგი, გაგაცილებ
_აუუ, ჩემ დაქალს უნდა გავუარო და ის უნდა წავიყვანო და პირდაპირ სახლში არ მივდივარ და
_არაუშავს
_კარგი წამოდი მაშინ
მასთან ერთად რომ ვიყავი თავს დაცულად გგრძნობდი, რადგან პირველ რიგში ის ჩემი მეგობარი იყო, თანაც ჩემზე დიდი 18 წლის იყო... მე კი 16 ნუ მალე 17 ვხდებოდი. დღეს 25 მაისია, სკოლაც მალე მთავრდებოდა და ჩემი დაბადებისდღეც მალე მოვა, დაბადების დღე 5 ივნისს მაქვს... ბევრ არ ვპატიჟებდი, სულ რამოდენიმეს, ნიაკო, ელე და ანდრო, ასევე რავი თუ ვინმე მვიდოდა ან გავახსენდებოდი..
_სად მივდივართ? (ანდრო)
_ჩემ დაქალთან, ანასთან, არ იცნობ ხოომ?
_არა
_კარგი გაგაცნობ, ის გიცნობს, რაღაც რაღაცეებს ვუყვებოდი შენზე
_ჰოო? კარგია
დიდიხანი არ გვივლია, რადგან ახლოს ცხხოვრობდა ანა... ანდრო და ანა ერთმანეთს გავაცანი შემდეგ კი მე და ან სახლში წავედით, როგორც იქნა ძლივს დავითანხმე.. სახლში რომ მივედით, იქაურობა ჩემ ძმას ძალიან ლამაზად მოეწყო, სანთლები ყვავილები და რავი
_შენ ყოჩაღ, ნიიკ.. მე ხელს ხომ არ შეგიშლით?
_არა რა სისულელეა
იმ დღეს ნიკამ და ანამ ერთმანეთს უთხრეს რომ უყვარდათ ერთმანეთი, და შემდეგ ორივემ მადლობა გადამიხადეს, რადგან ერთმანეთი გავაცანი. ცოტახნის შემდეგ, ჩემს ოთახში ავედი, რაგდან არ მინდოდა მათთვის ხელი შემეშალა. ოთახში რომ ავედი, ვიმეცადინე და შემდეგ წამოვწექი და თან მუსიკების მოსმენა დავიწყე, მალევე ჩამეძინა,რადგან დაღლილი ვიყავი, მაგრამ ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა, ანდრო მირეკავდა.
_ალო, ხო რაიყო, რა გინდა?
_რას შვები?
_რავი არაფერს, ვისვენებდი, მეძინა და გამაღვიძე, საზიზღარო
_უი მართლა? მაპატიე
_არა არა არაუშავს, რაიყო რატომ დამირეკე?
_ფანჯრიდან გადმოიხედე
_რა ხდებაა?
_გადმოიხედე და გაიგებ.
_კარგი ახლავე...