შევსებული არსებობა (8)(9)

სალომე შეკრთა და უსიამოვნების მოლოდინში დაიძაბა.. ალექსანდრე მშვიდად მიუახლოვდა კახას და თვალი თვალში გაუყარა.. ხმა არ ამოუღია, იდგა ასე და არწივივით უმზერდა _ მერე ვილაპარაკოთ.. – გამოსცრა კახამ და ჩქარი ნაბიჯით დატოვა იქაურობა. სალომემ ამოისუნთქა. _ წავიდეთ? – მშვიდი ხმით იკითხა ალექსანდრემ, სალომემ თავი დაუქნია.. შეეცადა მაქსიმალურად მშვიდი იერი მიეღო. გზაში ხმა არ დაუძრავს არც ერთს, ნომრებს მიუახლოვდნენ _ ძილი ნებისა სალომე.. _ ძილი ნებისა ბატონო ალექსანდრე.. სალომეს ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ეხლახანს გადაარჩინა ლომმა აფთრის კლანჭებს და მეფურად მშვიდად და უსაფრთხოდ მიაცილა სამშვიდობომდე.. ეს ასე არ ჩაივლის.. მაინც რაღაცა მოხდება და ეს ყველაფერი იმ იდიოტის ხუშტურების გამო..უტაქტო და შეუგნებელი! რატომ ვერ იგებს ადამიანური ენით, რომ არაფერი გამოუვა? თეონა აბაზანაში დახვდა.. ლეპტოპი ჩართო.. სკაიპი მაშინვე აინთო.. ეასტერ მოაი სწერდა _ სალომე.. რის თქმაც ეხლა მინდა სამსახურს არ ეხება.. იმედია უტაქტობაში არ ჩამომართმევ _ გისმენთ ბატონო ალექსანდრე..რას ბრძანებთ.. _ შეეცადე სხვა დროს მსგავსი პრობლემა მარტომ არ გადაწყვიტო..ალბათ მიმიხვდი.. _ დიახ.. მიგიხვდით.. მაგრამ არ გამიჭირდება გამკლავება იმდენად, რომ ვინმეს ტვირთად დავაწვე.. _ ეგ არასწორია.. არ გჭირდება კატანას ქნევა მაშინ, როცა ეს სხვას უკეთ გამოუვა _ დიდი მადლობა.. პაუზა..სალომეს მანქანაში ნათქვამი მადლობა გაახსენდა და ალექსანდრეს სახე წარმოიდგინა, ალბათ ეხლაც ასე ელოდება განმარტებას თუ რატომ უხდის მადლობას _ ყურადღებისთვის და ყველაფრისთვის.. არ მინდოდა თქვენი მყუდროება დამერღვია და ჰაკამა მომერგო.. _ ისევ!.. ძილი ნებისა.. _ ძილი ნებისა.. სალომე დიდხანს იყო მიჩერებული მონიტორს..ალექსანდრე ჰაკამაში გამოწყობილი წარმოიდგინა..როგორც “უკანასკნელ სამურაიში”..ფიქრებში ჩაეძინა. მეორე დღეს თბილისში გაემგზავრნენ.. მუზეუმები მოიარეს, თბილისი დაათვალიერეს და საღამოს ბანკეტისთვის მოსამზადებლად დაიშალნენ. თბილისში წვიმდა. სალომემ შხაპი მიიღო და გამზადებას შეუდგა. მუქი, რუხი ფერის უსახელო, გამოყვანილი, მუხლზე სიგრძის კაბა ჩაიცვა, შავი ქამარი მოირგო და მაღალ ქუსლებზე შედგა. თმა აიკეცა.. “მხატვრული უწესრიგობა” მოიწყო და საღამოს მაკიაჟი გაიკეთა.ტაქსი გამოიძახა და სარკეში შეათვალიერა საკუთარი თავი. საოცრად ლამაზი იყო..თვითონვე მოეწონა. გამოყვანილი, წვრილი წელი, მაღალი მკერდი და კაბის გამო კიდევ უფრო გრძლად გამოჩენილი ფეხები. მართლა ჟურნალიდან გადმოსულს ჰგავდა. საათს დახედა, უკვე შვიდი საათი სრულდებოდა..სასწრაფოდ მოიცვა პალტო და ტაქსიში ჩაჯდა. საკმაოდ ელეგანტური, გემოვნებით მოწყობილი რესტორანი შეერჩიათ გარეუბანში, მშვიდ ადგილას, თეონა და სალომე ერთად ათვალიერებდნენ ინტერიორს. _ კარგია, რომ ბანკეტი აქ გადაწყდა, მომწონს ეს ადგილი – აღნიშნა თეონამ _ ჰო კარგია, მყუდროა, კაი გარემოა. ვნახოთ აბა როგორ მოეწონებათ ქართული ფლამენკო. _ მოეწონებათ.. მთავარი პირველი შთაბეჭდილება იყო..ეხლა უკვე ყველაფერი მოსწონთ მაგათ – გადაიკისკისა თეონამ. ადგილებზე განაწილდნენ, დარბაზში ხუთი-ექვსი მრგვალი მაგიდა იდგა, გემოვნებით გაფორმებული, დემეტრეს განყოფილებას როგორც ყოველთვის ერთად მოეყარა თავი. მხიარულება ნელ-ნელა აქტიურ ფაზაში გადავიდა, ესპანელი ინვესტორები სიურპრიზმა აღაფრთოვანა, საქართველოში ფლამენკოს ასეთ შესრულებას არ ველოდითო.. ქართული ცეკვის ნომრის ნახვის შემდეგ კარგა ხანს არ წყვეტდნენ ტაშს. ბიჭებმა ბუღი აადინეს პარკეტს.. ამ დროს ესპანელების თარჯიმანი ერთერთ მათგანთან ერთად დემეტრეს მიუახლოვდა _ ბატონო დემეტრე, ბატონ პედროს აინტერესებს ქართულ ცეკვაში ქალები მარტო განსაკუთრებულ შემთხვევებში ხომ არ ცეკვავენო.. ეტყობა სლაიდში ნანახი ერისიონის “ქალავ” დაამახსოვრდათ. _ჰმ..რა მოვუხერხო ეხლა ამას? სალომე.. უნივერსალური სამაშველო რგოლი ხარ.. უნდა იცეკვო _ეხლა? ააქ? ასე დაუგეგმავად?? _ როგორც შენ გინდა ისე..ოღონდ გულნაკული არ დაგვიტოვო ეს ხალხი, უარი არ გამაგონო, თორემ იმდენს გამღერებ სცენიდან არ ჩამოგიყვან იცოდე.. – თითი დაუქნია დემეტრემ ღიმილით და მუსიკის ჩასართავად გაემართა. მუსიკა ძალიან ნელი ტემპით იწყებოდა.. ამიტომ წინასწარ მოათავისუფლეს სცენა. ყველა ყურადღებით მიაჩერდა მოსრიალე სალომეს, დახვეწილი, საოცრად დახვეწილი მოძრაობები და პლასტიკა ჰქონდა, მელოდიამ ტემპს უმატა, სალომემაც..მერე კიდევ..უცებ ერთ-ერთი მოცეკვავე ბიჭი ოსტატურად ჩაუხტა წრეში. აზარტში შესულმა სალომემ ფეხსაცმელი თვალის დახამხამებაში გაიძრო ფეხიდან და გამოჩენილ მეწყვილეს აყვა. შველს ჰგავდა, ისე სხარტად ამოძრავებდა მოხდენილ, გრძელ წვივებს, ცოტა ძნელი დასაჯერებელიც კი იყო, რომ ასე ჩქარა ცეკვა შეიძლებოდა. ირგვლივ ყველაფერ ალმური ასდიოდა..ცეკვის დამთავრებას არავინ დაელოდა, მუსიკა რომ დამთავრდა ტაში კარგა ხნის აქუხებული იყო..დემეტრე მისკენ გაემართა, დაიჩოქა და ხელზე აკოცა..სალომემ შორს დაიჭირა და ხელი მიაშველა. საოცარი ნომრის “შემკვეთმა” პედრომაც მაშინვე იგივე გაიმეორა, დემეტრეს გვერდზე ამოუდგა და სალომეს მეორე ხელი გამოართვა.. უხერხულში ჩავარდნილმა ითხოვა ერთ წუთს ჰაერზე გავალო, ფეხსაცმელი ჩაიცვა და სასწრაფოდ გაერიდა იქაურობას.. აივანზე გავიდა და ღრმად ამოისუნთქა.. _ გაცივდები.. – მოესმა ალექსანდრეს ხმა და მაშინვე შემოტრიალდა. ალექსანდრემ თავისი პალტო მოახურა. გემოვნებით შერჩეული სუნამოს არომატიანმა, სამჯერ უფრო დიდმა პალტომ მთლიანად დაფარა სალომე. _ მადლობა.. – თბილად გაუღიმა მზრუნველს. _ შენი არ ვიცოდი რომელი იყო, ამიტომ ჩემი წამოვიღე _ არაუშავს, ეხლავე შევალ და.. _ იყავი! მინდა როცა ჩავიცვამ შენი ცეკვის სუნი ვიგრძნო.. – სალომემ გაიღიმა – შენ გიხმობდნენ..რატომ არ დარჩი.. _ ცეკვის მომენტი კარგია.. რასაც შემდგომ უხერხულ ეტაპზე ვერ ვიტყვი.. _ სად ისწავლე ეს ყველაფერი? _ ბავშვობიდან ვცეკვავ.. _ მარტო ცეკვაზე არ გეკითხები..ცეკვავ, მღერი და საკმაოდ ჭკვიანი ხარ.. ასეთ ასაკში.. _ ჩემი ასაკისთვის ჩემი აი ქიუ საშუალოზე ოდნავ მაღლა დგას..დიდი ვერაფერი შედეგია-თავი დაიმდაბლა სალომემ _ მაგ სტატისტიკის არ მჯერა..შენ ვერავინ გასწავლის რა არის ბედნიერებისთვის საჭირო..სავსე ხარ! და ამ ყველაფერს შენი სილამაზე უდგამს ტოტემს. _ ამის აღქმა ინდივიდუალურია.. დიდი მადლობა. _ ინდივიდუალურია როცა აფასებ, რომ ან კარგია ან ცუდი.. მთავარი ისაა, რომ შენ შენი იპოვე მიუხედავად იმისა მავანთათვის კარგი იყო თუ ცუდი. ამას ძალიან ბევრი ვერ ახერხებს.. _ შევიდეთ.. თორემ ჩემთვის შემოწირული პალტო შეიძლება გაციებად დაგიჯდეთ _ ავიტან.. – მტკიცედ თქვა ალექსანდრემ..სალომეს თვალს არ აცილებდა. გოგომ თბილად გაუღიმა და პირველი თვითონ დაიძრა დარბაზისკენ. შევიდა და განმარტოებით მდგარ სკამზე ჩამოჯდა, თეონა მაშინვე მიუსკუპდა და სასწრაფოდ მოუყვა როგორი აღტაცებული იყო მისით დარბაზი და პირველ რიგში პედრო. მათ ჭიქებით ხელში კახა მიუახლოვდათ _ კიდევ ერთი საოცარი სანახაობა..შენს ნიჭს გაუმარჯოს – ჭიქა ხელში მიაჩეჩა, თეონას კი თავისი დაუთმო. გვერდზე მაგიდიდან თავისთვისაც აიღო და განაგრძო.. _ არ შევმცდარვარ.. საოცარი ვინმე ხარ.. მინდა შენი სადღეგრძელო მთელი გულით და ქედის მოხრით შევსვა.. ძალიან გთხოვ ბოლომდე დაცალე! მეტი თხოვნა არ მექნება – მუდარა გაისმა ნასვამი კახას ხმაში. სალომემ თეონას გადახედა, თეონამ თვალით ანიშნა მიდი და შეგეშვებაო, ჩაისუნთქა და ჭიქა ბოლომდე დაცალა.. _ მადლობა.. მინდა ბოდიში მოგიხადო.. მინდა ჩემი საქციელი აგიხსნა.. აივანზე გავიდეთ თუ არ შეწუხდები _ ყველაფერი გასაგები ბატონო კახა..ნუ შეწუხდებით.. _ სალომე გთხოვ.. მინდა ბოლომდე ამოვთქვა.. – სალომემ ისევ გადახედა თეონას და პალტოს ასარებად წავიდა. სწორ ხაზზე გავლა გაუჭირდა, თითქოს რაღაც დატრიალდა..ნუთუ რამოდენიმე ყლუპმა ღვინომ ასე დაათრო? არა ეხლა თავი ხელში უნდა აიყვანოს, თორემ კახას საბოლოო, საკადრის პასუხს ვერ გასცემს, თვალები მაგრად დაუჭა..გაახილა და პალტოთი ხელში აივანზე გავიდა. კახა უკვე ელოდებოდა _ მინდა ბოდიში მოგიხადო ჩემი უტაქტობისთვის..ნება მომეცი სახლამდე მე მიგიყვანო..ამით მაინც გამოვისყიდი დანაშაულს.. _არ არის საჭირო ბატონო კახა..როცა დრო მოვა თვითონ წავალ.. მეგობარი მომაკითხავს-იცრუა..ღმერთო როგორ ეხვევა თავბრუ..თვალშიც უბნელდება..მეტს ვეღარ შეძლებს..თავს შეირცხვენს აქ რომ დარჩეს.. – უკაცრავად.. – ძლივს ამოილუღლუღა და კიბეზე დაეშვა..თვალების გახელა უჭირდა, თავი საშინლად დამძიმებოდა, მოხურული პალტო კიბეზევე დაუვარდა და გზა თხელი კაბის ამარამ განაგრძო. კახა მაშინვე უკან გაყვა.. ვიტრინიდან მომზირალ თეონას ეს არ გამოპარვია..აივანზე გავიდა..კახას სალომესთვის ხელკავი გამოედო და მიყავდა.. _ სალოომეეე.. – დაუყვირა თეონამ..არც ერთს მოუხედავს..ის სასწრაფოდ შემობრუნდა და ის ის იყო კიბეზე დაშვებას აპირებდა მის ხმაზე გამოსულ ალექსანდრეს შეასკდა.. _ სად მიდიხარ? სად არის სალომე? – თეონამ ხმის ამოღება ვერ მოახერხა, ნერწყვი გადაყლაპა და აკანკალებული ხელი მიმავალი წყვილისკენ გაიშვირა. _ შიგნით შედი და არავის არაფერი უთხრა..თუ გვიკითხავენ უთხარი, რომ სამივე ერთად წავედით – თეონამ თავი დაუქნია, ალექსანდრე სწრაფი ნაბიჯით დაეშვა კიბეზე და ლამის სირბილით დაეწია მიმავლებს. _ რაშია საქმე? – ზიზღნარევი, თავხედი ტონით შეეკითხა კახა _ რა სჭირს სალომეს? _ დათვრა და სახლამდე ვაცილებ, რა პრობლემაა?- ალექსანდრემ სალომეს გაფითრებულ, არეულ სახეს შეხედა და მაშინვე მიხვდა რაშიც იყო საქმე. _ შენ ხარ პრობლემა! რა გააკეთე? _ მეეე? არაფერი გამიკეთებია, ხომ გითხარი ვაცილებ მეთქი.. თვითონ მთხოვა.. სალომე ზომბის ნაბიჯებით ძლივს აგრძელებდა გზას..წვიმას მთლიანად დაესველებინა..ერთიანად ცახცახებდა. _ ნაბიჯი აღარ გადაადგა მისკენ შე – ალექსანდრეს საშინლელი მრისხანება ჩადგომოდა თვალებში..სახე უელავდა..კახა მიხვდა წინააღმდეგობის გაწევა ძალიან ცუდად დამთავრდებოდა და მოლბა _ სანდრო არ გინდა.. განსაკუთრებული არაფერი ხდება.. დავკე.. _ რა მინდა და რა არა მე უკეთესად ვიცი! ჩათვალე, რომ ჩემია.. დღევანდელ საქციელზე მერე ვილაპარაკოთ – თითოეული ფრაზა ისე ზიზღით და მრისხანებით გამოსცრა ალექსანდრემ კახა მიხვდა ცოტაც და აფეთქდებოდა.. ხმადაბლა შეიგინა და სწრაფი ნაბიჯით გაეცალა მათ. ალექსანდრე სალომეს დაეწია, სწრაფად მოაბრუნა და თავი აუწია. გოგო ერთიანად ცახცახებდა.. თვალები ჩაშავებოდა, წონასწორობის შეკავება უჭირდა.. _ სალომე როგორ ხარ? გესმის ჩემი? სალომე – მსუბუქად შეანჯღრია.სალომემ თვალები მილულა და ჩაიკეცა. ალექსანდრემ სწრაფად მიაშველა ხელი, მკლავზე გადაიწვინა და მანქანისკენ წაიყვანა. თბილ მანქანაში სალომემ ცახცახს უკლო..თუმცა თითქმის უგრძნობლად იწვა გადაწეულ სავარძელზე. ალექსანდრეს გზაში გაახსენდა, რომ სალომეს პალტოც და ჩანთაც რესტორანში დარჩა..მანქანა მოატრიალა და გეზი თავისი სახლისკენ აიღო. უზამრაზარ, გალავნიან სახლში შუქი აანთო..ღონეგამოცლილი სალომე ციმციმ აიყვანა ხელში და მეორე სართულს აუყვა. საძინებლის კარი გააღო და საწოლზე მიაწვინა.



იქვე ჩამოჯდა.. დიდხანს უყურებდა მძინარე მზეთუნახავს.. თვალი ძლივს მოწყვიტა, თმა ორივე ხელით გადაიწია და ღრმად ამოისუნთქა. სალომეს გახედა..ფერი ისევ არ ედო..”რა დაალევინა იმ ნაბიჭვარმა” გაიფიქრა გულში და შეეცადა შეეღვიძებინა. არაფერი გამოუვიდა. ფეხსაცმელი სათუთად გახადა და საბანი გადააფარა. გოგოს თმა წვიმაში კიდევ უფრო დახვეოდა.. მის ლამაზ, ეშხიან სახეს გაფითრებაც კი საოცრად შვენოდა..ტუჩები მოხატულივით ჰქონდა, სიცოცხლის ნიშან-წყალი მარტო სუნთქვისას მოძრავ მკერდზე ეტყობოდა.ალექსანდრემ შეატყო როგორ აუჩქარდა გული.. როგორ გაუხშირდა სუნთქვა “რა უმწეოა და როგორი ძლიერი” გაიფიქრა და მისკენ დაიხარა, შუბლზე ჩამოგდებული კულული სახიდან გადაუწია. სალომეს ქალურობამ გააოგნა.. ის ერთადერთი იყო ამ წუთას მის გარშემო ვინც არ ხარჯავდა ძალისხმევას მის მოსახიბლად სხვადასხვა ხერხებით და ყველაზე უკეთ გამოსდიოდა ეს..ნელ-ნელა სისხლის მოწოლას გრძნობდა, სხეულის დაძაბულობას..ალმური წაეკიდა..მისი სურნელი ნელ-ნელა მატებდა სურვილს თუნდაც ერთი კოცნა დაეტოვებინა სამახსოვროდ, მაგრამ მისი სისუფთავე არ აძლევდა ნებას ასე მოქცეულიყო. სახეზე ისევ გადაუსვა ხელი..ყელამდე ჩააყოლა, მერე მისი უღონო, ნაზი ხელი აიღო და უზარმაზარ მუჭში მოაქცია. დიდხანს იჯდა ასე.. სალომე ოდნავ შეირხა და რაღაც ბგერა გამოსცა. ალექსანდრე წყალს დაწვდა და ისევ შეუდგა მის გამოფხიზლებას.. გოგომ თვალი გაახილა..თუმცა ეტყობოდა რეალობისგან ისევ ძალიან შორს იყო. _ სალომე გესმის ჩემი? _ ჰო.. – დაგუდულად, ძალიან ხმადაბლა ამოთქვა გოგომ _ როგორ ხარ? – სალომემ თავი გააქნია _ გინდა ჰაერზე გავიდეთ?.. სალომე.. – ისევ გაითიშა. სალომეს უმწეობამ ალექსანდრე ააღელვა..წარმოიდგინა რა მოხდებოდა კახას კლანჭებში რომ ჩავარდნილიყო.. _ დედას შ.......ი!!... – გამოსცრა და სავარძელზე მოკალათდა. ტელეფონი აიღო და თეონას დაურეკა _ თეონა სალომე ჩემთან არის, უსაფრთხოდ.. ნუ ნერვიულობ კარგად იქნება.. კახა რას შვრება? დემეტრეს სთხოვე სახლამდე მიიტანოს.. შენ წაიმოღე მისი ნივთები.. თუ დაურეკავენ რამე მოიფიქრე. – ალექსანდრემ კიდევ ერთხელ დახედა მძინარეს და ხელში აიყვანა, მანქანაში ჩასვა და სახლისკენ წაიყვანა. თეონა მალე მოვიდა..შეშინებული და ნანერვიულები იყო, სალომეს ისევ ეძინა, თეონა მასთან დარჩა. მზე უკვე ამოწვერილი იყო თვალი რომ გაახილა..თავი წამოწია და საშინელი სიმძიმე იგრძნო..სახლში როგორ მოხვდა..ღმერთო რა მოხდა გუშინ? ახსოვს კახას ხელკავით სადღაც მიყავდა..ნუთუ?..არა არაა... ოღონდ ეს არა.. სასწრაფოდ წამოხტა და ოთახიდან გამოვარდა, სასტუმრო ოთახში თეონა დაინახა და გაშეშდა _ სალომე აქ ხარ..ნუ გეშინია.. ყველაფერი უკან დარჩა..– მისკენ წავიდა თეონა..სალომეს შიში და გაურკვევლობა ეტყობოდა სახეზე _ რა ყველაფერი? - იკითხა უნდობლად _ გუშინ ალექსანდრემ გადაგარჩინა, ის რომ არა წარმოდგენაც არ მინდა ეხლა სად იქნებოდი.. შენ არაფერი გახსოოვს? _ მახსოვს კახას ხელკავით სადღაც მივყავდი.. _ სალო როგორც ჩანს გუშინ კახამ რაღაც ჩაგიყარა ჭიქაში..შენი გათიშვა უნდოდა..კაცმა არ იცის რატომ, რა მიზნით. კიბეზე რომ ჩახვედით მე ვიტრინიდან დაგინახე, გამოვედი და რამდენჯერმე დაგიძახე, მაგრამ არ მოგიხედავს. გამოკიდება დავაპირე, მაგრამ ალექსანდრეს შევეფეთე..ჩემს ყვირილზე გამოვიდა.. ის დაგედევნათ და ღმერთის წყალობით მოგისწრო, თორემ შენ უკვე აზრზე აღარ იყავი. _ და აქ მომიყვანა? ის? – სალომეს ზიზღი გამოეხატა სახეზე _ ის შემოეთრა მერე და სმა დაიწყო.. საშინლად დათვრა, დემეტრემ წაიყვანა სახლში. თავიდან თავისთან წაგიყვანა და მერე მოგიყვანა სახლში.. ჩანთა, საბუთები..ყველაფერი იქ დაგრჩა და სანამ ბანკეტი არ მორჩა ვერ წამოვედი..მანამდე კარს ვერ გააღებდა, თან ეშინოდა ოჯახის წევრები შეშინდებიანო.. მე ვუთხარი, რომ დედა ლეჩხუმში იყო.. _ ვაიმე დედა..დემეტრემ? ვაიმე..მან.. _ არაფერი გვითქვამს სალო ნუ გეშინია.. მარტო მე და ალექსანდრემ ვიცით, კახასაც ის მიხედავს – სალომეს ტირილი აუვარდა..დიდხანს იტირა. როგორ რცხვენოდა ეხლა ალექსანდრეს დანახვა..ეს რა შარში გაყო თავი.. თეონა საღამომდე არ მოშორებია. მისი წასვლის შემდეგ ლოგინში შეწვა და ლეპტოპი ჩართო.. კონტაქტებში ეასტერ მოაი-ს დაუწყო ძებნა..ის არ ჩანდა. სალომეს მალევე დაეძინა.. ღამის ორი საათი იქნებოდა, რომ კარზე ბრახუნმა გააღვიძა..შიშმა აიტანა, კართან ფრთხილად მივიდა და სადარბაზოში შუქი აანთო. გაოცდა..კართან ალექსანდრე თუხარელი იდგა. კარი სასწრაფოდ გააღო, ალექსანდრეს ორივე ხელი კარის კიდეზე შემოედო და დაყრდნობოდა.. სალომეს შეხედა და ხმაამოურებლად შეაბიჯა სახლში. _ დღეიდან აღარ შეგაწუხებს..არასოდეს! _ ბატონო ალექსანდრე.. _ არასოდეს მეთქი.. შეიძლება სამსახურში გამოსვლაც შერცხვეს..უახლოესი დღეები მაინც-ალექსანდრე დივანზე დაეშვა – ვერ ვაპატიებდი.. – გამოსცრა.. სალომე მიხვდა თუხარელი ნასვამი იყო. _ ყავას მოგიდუღებთ _ მეგონა ყავა არ გექნებოდა..წამოგიღე.. – სალომემ გაიღიმა და ყავა გამოართვა _ ძალიან მრცხვენია..არც ვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადოთ.. _ მადლობა? არ მჭირდება.. ამით ჩემს თავს უფრო ვუშველე ვიდრე შენ.. ჩემი არსებობა უნდა შემევსო – სალომე დუმდა _ არ იცი არა რა მიპასუხო?.. არ იცი რატომ მოვედი.. ნასვამი.. არა მთვრალი.. რატომ შევწუხდი ყავაზე – სტანდარტულ ფრაზას ხაზი გაუსვა თუხარელმა – არსებობა უნ..და შე..მევ..სო.. – სწრაფი ნაბიჯით გაემართა სალომესკენ..გოგომ უკან დაიხია და კედელს აეკრა, ალექსანდრემ ხელებით მის გარშემო კედელს მიაყრდნო და სახე ახლოს..ძალიან ახლოს მიუტანა _ საოცრება ხარ.. – ამის თქმა იყო და საკოცნელად მოემზადა..სალომე გაუძვრა, მაგრამ წელზე მოხვეულ ძლიერ ხელს ვეღარ გაექცა..მეორე ხელით თმა ჩაბღუჯა, თვალებში შეხედა და მიიახლოვა _ არ გაბედოთ.. – დაიჩურჩულა სალომემ და ფრაზა ალექსანდრე თუხარელის ტუჩებმა გააწყვეტინა.. რაც მეტად ცდილობდა თავის დაღწევას, მამაკაცი მეტად იმწყვდებდა ძლიერ, უზარმაზარ მკლავებში.. იბრძოდა სანამ სუნთქვა არ შეეკრა.. ალექსანდრემ მისი ცრემლები იგრძნო..თავი აუწია..თვალებში ჩახედა და სახე შეეცვალა..სალომე ტიროდა.. მამაკაცს ძალა გამოეცალა.. მაშინვე გაათავისუფლა მკლავებიდან და ნაბიჯი უკან გადადგა. სალომე მაგიდაზე ხელებით დაეყრდნო და თავი ჩაღუნა..უხმოდ..უხმოდ ტიროდა.. _ ცრემლებს არ ველოდი.. _ აბა რას.. _ პასუხს – კუშტად შეხედა და თვითონაც დაეყრდნო მაგიდას – ეს მჭირდება შენგან..შენ მჭირდები მთლიანად! _ რა სისულელეა.. – თავი გააქნია ცრემლნარევი ხმით სალომემ – რა გინდათ ჩემგან?..რა.. _ ის არა რაც კახას.. მე ყველაფერი მინდა რაც შენ გგულისხმობს.. ყველაფერი.. - დინჯად, დარწმუნებით და მკვეთრად თქვა ალექსანდრემ. სალომემ წყენით შეხედა ანთებულ, გამკაცრებულ თვალებში.. მიხვდა არ ტყუოდა..