კოცნის საფასური (5)(6)

_ ხმათა უმრავლესობით, მოვიფიქრე კიდეც დავალება! ნანი მივიდეს იმ უსიამოვნო ტიპთან და ერთი კოცნისთვის 10 ლარი გადაუხადოს! ა, ბატონო, ფულს მე ვდებ! მაინტერესებს, რა სიფათი დაედება, ამას რომ მოისმენს! ნუცამ ჩანთიდან ტკიცინა ათლარიანი ამოიღო და მაგიდაზე დადო. ნანის ფერი ეცვალა. სასმელმა თავისი ქნა, ღაწვები მასაც აუფორაჯა ორმა ფუჟერმა შამპანურმა, მაგრამ გონება არ არევია, რომ ასეთ გიჟურ წინადადებას დათანხმებოდა. _ არა! მაგას ვერ ვიზამ, ხომ არ გაგიჟდი! მიდი, სხვა რამე მოიფიქრე! შორს დაიჭირა. თითქოს ინტუიციამ უკარნახა, რომ უცნობთან ხუმრობა კარგს არაფერს მოუტანდა, მაგრამ ატკრციალებულ ქალებს რა შეაჩერებდა, თითქოს ყველას ჟინიანმა ტალღამ გადაუარა. _ ნანი, აბა, შენ იცი, არ შეგვარცხვინო. მიდი, თორემ უარესს მოვიფიქრებთ. მართლა სტრიპტიზს ხომ არ იცეკვებ, გოგო?! ნანი მიხვდა, დაქალები თავისას არ დაიშლიდნენ და ხელი ჩაიქნია. მათგან არც ერთს არ გაუჭირდებოდა ამ დავალების შესრულება და ნანი რა, წითელი კვერცხია? მართალია, უჭირს უცხო ადამიანებთან გაშინაურება, ვერ გრძნობს თავს მთლად თამამად, მაგრამ ახლა გამბედაობა შეემატა, სასმელმა თავისი ქნა. არადა, ისე, რა იცი, რა ხდება? იქნებ გაუმართლოს კიდეც და მოეწონოს იმ უცნობს? ან, უარეს შემთხვევაში, საერთოდ არ მიაქციოს ყურადღება? მაგრამ რომ აკოცოს, მერე სად წავიდეს? როგორ მოიქცეს? ამის წარმოდგენაზე კინაღამ გული წაუვიდა, მაგრმ საბოლოოდ მაინც მოიკრიბა გამბედაობა, საკუთარ თავს შეუძახა, აბა, შენ იცი, ნაძლევი არ წააგოო და გაუბედავი ღიმილით გაემართა უცხო მამაკაცისკენ, თან სიტყვებს ეძებდა, არ იცოდა, როგორ მიემართა და, საერთოდ, საიდან დაეწყო სათქმელი. მისკენ მიმავალ ნანის მამაკაცმა ყურადღება მაშინვე მიაქცია, ცივი თვალებითა და გაყინული სახით მასთან შესახვედრად მოემზადა. ნანიმ ნაბიჯს აუჩქარა. _ გამარჯობა! შიშით ხმა ჩაუწყდა, მისალმება ძლივს ამოღერღა და ჩაახველა, თითქოს ეს ძალას შემატებდა. უცნობი გაoცებული მიაჩერდა. _ გნებავთ რამე? გოგონამ გულღიად გაუღიმა, მაგრამ თვალებში შეხედვის შეეშინდა, ხელში ჩაბღუჯული ათლარიანი გაუწოდა და უთხრა. _ მე თქვენი კოცნის ყიდვა მინდა. როგორც ჩანს, საკმაოდ ხმამაღლა გამოუვიდა ნათქვამი, ირგვლივ სიჩუმე ჩამოწვა. _ მარტო ეს გინდათ? სხვა არაფერი? ღვარძლიანად ჩაიცინა მამაკაცმა, ბარის დახლს მიეყრდნო და თავხედი გოგონა ამრეზით აათვალიერ-ჩაათვალიერა. ნანის ისეთი გრძნობა დაეუფლა, თითქოს ამდენ ხალხში შიშველი იდგა, გაქცევა უნდოდა და ნაბიჯს ვერ დგამდა… მამაკაცმა ჯიბიდან საფულე ამოიღო, გოგონას 100-დოლარიანი გაუწოდა, ირონიულად გაუღიმა და ხმადაბლა, მაგრამ გარკვევით თქვა, რაც ალბათ ბევრმა გაიგონა. _ მეც მაქვს შენთან წინადადება. ას დოლარად მეტს ვითხოვ, ვიდრე კოცნას. მოსულა? ნანი გაშრა. სახეზე ალმურმა აჰკრა. თვალებში ცრემლი ჩაუდგა. ასეთი შეურაცხყოფა მისთვის არასდროს არავის მიუყენებია. როგორ გააწბილა ამ ვიღაცამ! ზურგიდანაც კი გრძნობდა სხვების დამამცირებელ მზერას. _ არც იოცნებოთ! სხვისი, დაბნეული ხმით წამოისროლა, რადგან მეტი ვერაფერი მოიფიქრა, შემდეგ მკვეთრი მოძრაობით შემობრუნდა და თავისი მაგიდისკენ გაემართა ტორტმან-ტორტმანით. ცდილობდა, ნაბიჯი არ აეჩქარებინა, რომ მისი წასვლა გაქცევას არ დამსგავსებოდა. ამასთან, საკმარისი იყო, ოდნავ ჩქარა გაევლო, რომ აუცილებლად წაიქცეოდა. თავზარდაცემული ძლივს ინარჩუნებდა წონასწორობას. სანამ მაგიდას მიუახლოვდებოდა, ერთბაშად გამოაფხიზლა იმ შეურაცხყოფამ, რომელიც უცხო მამაკაცმა მიაყენა. ტუჩები მაგრად მოკუმა. ეშინოდა, არ ატირებულიყო. იმ კაცზე კი არა, საკუთარ თავზე ბრაზობდა, მეგობრებს წინააღმდეგობა რომ არ გაუწია და სანაძლეოზე დათანხმდა. რა თამაშობანა აუტყდა? ხომ უგრძნობდა გული, რომ ეს ამბავი კარგად არ დამთავრდებოდა? ახია მასზე! _ რა მოხდა, რა გითხრა? გოგოებმა მის სახეზე მაშინვე ამოიკითხეს, რომ რაღაც საშინელება მოხდა. _ არაფერი, გულგრილად უპასუხა ნანიმ, არ გამიმართლა, იმ ტიპს საერთოდ არ ჰქონია იუმორის გრძნობა. _ მართლაც საზიზღარი ტიპია, არ უნდა წამოგვეწყო ეს უაზრობა. პატარა ბავშვებივით ვიქცევით, მიუხვდა თინიკო, მაგ დეგენერატს მეც არ ვაკოცებდი. მოდით, წავიდეთ აქედან, გვერდით, ღია კაფეში ნაყინი და ნამცხვრებია, ცოტას გავგრილდებით. სანამ გოგონები აიშლებოდნენ და ფულს გადაიხდიდნენ, ნანი გარინდული იჯდა. აღარსად აპირებდა წასვლას. თან გული უსკდებოდა, იმ კაცს არ შეემჩნია მისი აფორიაქება. როგორც კი ბარიდან გამოვიდნენ, ნანიმ თავის ტკივილი მოიმიზეზა, ტაქსი გააჩერა და მძღოლს მისამართი უკარნახა. მანქანის სავარძელში მოხერხებულად მოკალათდა, თვალები მილულა, მაგრამ უცნობის სახე და დამცინავი ღიმილი ვერ დაივიწყა. ვერაფრით მიმხვდარიყო, რა ემართებოდა, რატომ კანკალებდა ასე, რატომ ფიქრობდა ამდენს იმ თავხედზე? რატომ და იმიტომ, რომ დაამცირეს, დასცინეს და მასხრად აიგდეს. რა დიდი გამოცნობა ამას უნდა? სულელი ბავშვივით მოიქცა, სანაძლეოს რომ აჰყვა. იმან კი ყველაზე დამამცირებელი მეთოდით მოიცილა თავიდან, აბუჩად აიგდო და სამაგიერო გადაუხადა. არა, როგორმე უნდა ამოიგდოს გონებიდან ეს შემთხვევა, დიდი ამბავი, ერთმა ნაძირალამ თუ გული ატკინა. რაც იყო, იყო. მომავალში ჭკუას ისწავლის. შეცდომა ხომ ადინჯებს ადამიანს და ერთი ნაბიჯით ზრდის. თანდათან დამშვიდდა, ამასთან, დაიფიცა, რომ იმ ბარში აღარასდროს შედგამდა ფეხს. ახლა კი ბორჯომის სასტუმროში მარტო იყო ნომერში, საწოლზე მიწოლილი და იმ უცნაურ საღამოს იხსენებდა. მაშინ ეგონა, რომ იმ კოშმარისგან თავი სამუდამოდ დაიხსნა. საიდან უნდა სცოდნოდა, რომ სულ რაღაც ერთი თვის შემდეგ ის უცნაური უცნობი ქარიშხალივით შემოიჭრებოდა მის ცხოვრებაში, ააფორიაქებდა და გულს დაუსერავდა… ის მწარე დღეები თითქოს საკმარისი არ იყო, ახლა აქაც გამოეცხადა, ისევ ააფორიაქა, დააბნია. ნანიმ თავი უსუსურ არსებად იგრძნო. მაგ დეგენერატს სწორედ ამის მიღწევა უნდა ნანის გათელვა, დათრგუნვა, განადგურება, მაგრამ ვერ ეღირსება! ნანი აღარაა ის პატარა გოგო, სხვის ნება-სურვილზე რომ დადიოდა! ამ აზრმა დაამშვიდა. საბანი თავზე წაიხურა და მალე ჩაეძინა კიდეც. მეორე დილით, როდესაც სასტუმროს ბუფეტში სასაუზმოდ ჩავიდა, ირაკლი გამოეცხადა, მაკას ქმარი. იგი შეშფოთებული ჩანდა. _ ნანი, ახლახან ვასიკომ დამირეკა. ამინდი იცვლებაო. პილოტი შიშობს, რომ თბილისის აეროდრომი დაიკეტება და გაფრენას ჩქარობს, მით უმეტეს, რომ ერთი საათით ბაკურიანში მოუწევს დაფრენა. _ როგორ თუ ბაკურიანში? _ აბა რა ვიცი, რომელიღაც მგზავრს იქ წასვლა მოუსურვებია, დიდი ფულიც გადაუხდია და პილოტს ვინღა ჰკითხავს? უფროსობა რასაც უბრძანებს, ის უნდა გააკეთოს. იქნებ დარჩე კიდევ რამდენიმე დღე, სანამ ამინდი შეიცვლება და მერე მე თვითონ წაგიყვან ჩემი მანქანით, კარგი? გარდა ამისა, ისე შეგეჩვიეთ, არ გვემეტები გასამგზავრებლად, გაგვიჭირდება უშენოდ, ოღონდ მართლა. _ დიდი მადლობა, ირაკლი, მაგრმ თბილისში სასწრაფოდ უნდა დავბრუნდე, გადაუდებელი საქმე მაქვს. მეც ძალიან მომენატრებით, მაგრამ არა უშავს, რამდენიმე კვირაში ისევ ჩამოვალ. ცოტა არ იყოს, ეუხერხულებოდა ტყუილის თქმა. მშვენივრად იცოდა, რომ არანაირი გადაუდებელი საქმე არ ჰქონდა, მაგრამ აქ გაჩერება აღარ შეეძლო, არ უნდოდა, კვლავ შეფეთებოდა სანდრoს. ირაკლიმ წარბი აზიდა, რა გაეწყობაო, ნანის მოდურ სამგზავრო ჩანთას ხელი დაავლო და ჰოლში გავიდნენ. ამ დროს კარი გაიღო და ვასიკოც გამოჩნდა. ცრემლმორეული მაკა გადაეხვია დაქალს. კარგა ხანს იდგნენ ჩახუტებულები, შემდეგ ნანი ვასიკოს მანქანაში ჩაჯდა და ცოლ-ქმარს ნაღვლიანი მზერით მოხედა. _ მალე დაბრუნდი, ნანუკი, რა! ხელი დაუქნია მაკამ. _ აუცილებლად! არ მოიწყინოთ უჩემოდ! ღიმილით გამოჰყო თავი მანქანის ფანჯრიდან. მთელი გზა უხმოდ გაიარეს. ვასიკომ მანქანა პირდაპირ მიაყენა პატარა, თეთრ ვერტმფრენს. ნანი გადავიდა, კარი მიაჯახუნა და მოახლოებულ მამაკაცს ხელი გაუწოდა დასამშვიდობებლად. ეს უკანასკნელი კი მოეხვია, აკოცა და უთხრა. _ ჯერ კიდევ არ არის გვიან, იქნებ დარჩენილიყავი? _ არ შემიძლია, ვასიკო, ხომ იცი, სამსახური მაქვს, რომ არ გამოვცხადდე, საყვედურს მეტყვიან, შვებულება უკვე დამიმთავრდა, ნანიმ თბილად გაუღიმა და ვერც შეამჩნია, ორივენი “შენობით” მიმართვაზე როგორ გადავიდნენ. _ საინტერესო სამუშაო შენთვის აქაც მოიძებნება! გთხოვ, დარჩი, არ მინდა შენი დაკარგვა. “ჩვენ მაინც არაფერი გამოგვივა”, სინანულით გაიფიქრა გოგონამ, მამაკაცს ალერსით ჩამოუსვა ლოყაზე თითები და ვერტმფრენში ავიდა. სალონში სულ ოთხი სავარძელი იყო და ყველა თავისუფალი. მფრინავი თავის ადგილას იჯდა, თან ხელსაწყოებს ამოწმებდა. ნანი მიესალმა და ჰკითხა. _ მგზავრი მარტო მე ვარ? _ ერთს ველოდებით კიდევ და დავიძვრებით. როგორც კი ამოვა, არ დავაყოვნებთ. _ თქვეს, ამინდი შეიცვლებაო, საშიში ხომ არ იქნება ფრენა? _ აბა, წინასწარ რა გითხრათ. ჯერჯერობით სიმშვიდეა. მთავარია, ბაკურიანიდან გამოვფრინდეთ დროზე და იქ არ ჩავიკეტოთ. აი, ჩვენი მგზავრიც გამოჩნდააა! მხიარულად შესძახა პილოტმა. კიდევ კარგი, არ დააგვიანა, შვებით ამოისუნთქა ნანიმ და სავარძელში გასწორდა, მაგრამ როგორც კი “მგზავრს” შეხედა, გული საგულიდან ამოუხტა. _ ოჰოოო! რა უცნაური დამთხვევაა! დამცინავად გაიღიმა სანდრომ, თურმე ერთად ვმგზავრობთ. არ ვიცოდი, არ ვიცოდი?! შემდეგ ნანის გვერდით დაჯდა და ღვედები შეიკრა. ნანიმ განზე გაიხედა, პასუხი არ გაუცია. _ როგორც ყოველთვის, გაქცევით შველი თავს, არა? არ მოეშვა სანდრო. _ რა თქმა უნდა, კბილებშუა გამოცრა გოგონამ, აკანკალებული ხელებით ძლივს მოახერხა ღვედების შეკვრა, მაგრამ მოულოდნელად ისევ შეიხსნა და წამოდგა. არა, უნდა დარჩეს! ამ კაცთან ერთად ფრენა არ შეუძლია, თბილისამდე ვერ მოითმენს მის სარკასტულ “ბაიათებს”, მაგრამ ჩასვლა ვერ მოასწრო. ძრავა ამუშავდა და ვერტმფრენმა ჰაერში აიწია. ნანი შეტორტმანდა და წონასწორობა რომ არ დაეკარგა, სასწრაფოდ დაეშვა სავარძელზე. კარგა ხანი გავიდა, სანამ დამშვიდდებოდა და ხმის ამოღებას შეძლებდა. _ აქ როგორ აღმოჩნდი, სანდრო? გულგრილად შეეკითხა. _ აქ სად? ბორჯომში? კითხვა შეუბრუნა მამაკაცმა. _ არა, ვერტმფრენში. _ ააა! როგორ და… ბილეთი ვიყიდე და ისე, ჩვეული ცინიზმით ჩაიცინა სანდრომ. _ კი მაგრამ, გუშინ საღამოს არ გითქვამს, რომ წამოსვლას აპირებდი? _ არც შენ გიკითხავს, როგორც მახსოვს? ბაკურიანში მაქვს საქმე და საჩქაროდ უნდა გადავფრინდე, მანქანით ვერ ვასწრებ, შემდეგ კი თბილისამდეც გამოგყვებით. _ შენი მეგობრები ალბათ მოიწყენენ უშენოდ, უფრო ზუსტად, შენი მეგობარი ქალი, უკბინა ყოფილმა ცოლმა და მაშინვე ენა მოიკვნიტა. რა შტერია, ეს რამ ათქმევინა! ახლა იფიქრებს, რომ ეჭვიანობს! _ როგორც შევატყვე, შენი მეგობრებიც არანაკლებ დანაღვლიანდნენ შენი წამოსვლით. ვასიკო კობაძიხეს ისეთი უბედური სახე ჰქონდა წეღან, გული დამეთუთქა. რა ჰქენი, წამოსვლის წინ არ დაამშვიდე? _ ეგ შენი საქმე არ არის, უკმეხად მოუჭრა. _ სხვათა შორის, ჩვენ ჯერ კიდევ ცოლ-ქმარი გვქვია და ის, რაც შენ გეხება, ჩემი საქმეცაა. _ რომელ ცოლქმრობაზე მელაპარაკები ერთი! განა ოდესმე ერქვა ჩვენს ურთიერთობას ცოლქმრობა? ეგ მხოლოდ რამდენიმეთვიანი ფორმალობა იყო და მეტი არაფერი, გაწიწმატდა გოგონა. _ მერე რა? მე მაინც ვნერვიულობ შენ გამო. _ ნუ გეშინია, რამდენიმე კვირა და დამშვიდდები, სამუდამოდ გაგათავისუფლებ ჩემგან. _ ჰმ… დარწმუნებული ხარ, რომ ჩვენ საერთო არაფერი გვაქვს? ჩაიცინა სანდრომ. _ როგორ არა გვაქვს, გვაქვს! შენსავით მეც მოუთმენლად ველი გათავისუფლებას. აი, ეს გვაქვს საერთო. _ აი, ხომ ხედავ, რაღაც მაინც გვქონია. ორივეს ერთი სურვილი გვამოძრავებს. და რატომ ვკინკლაობთ? ამწუთას ყველაფერს არ ჯობია, დაბლა ჩავიხედოთ და ბუნება დავათვალიეროთ? ნახე, რა სილამაზეა! როდის იყო, ეგ საზიზღარი სილამაზეს ამჩნევდაო, გაიფიქრა ნანიმ, მაგრამ მაინც დაუჯერა მამაკაცს და მარცხნივ შეტრიალდა…


სანდრომ მუხლებზე დადებული კეისი გახსნა და იქიდან თაბახის დაბეჭდილი ფურცლები ამოიღო. “კიდევ კარგი, მაგ ქაღალდებს ჩაჰკირკიტებს და არ მელაპარაკება”, ოდნავ დამშვიდდა ნანი. იგი მალულად გახედავდა ხოლმე საქმეში ჩაფლულ მამაკაცს და სინანული კლავდა. მის გვერდით მისივე ქმარი იჯდა, მაგრამ ახლობელი და სათაყვანებელი კი არა, სრულიად უცხო, გულცივი მამაკაცი. ახლა ისინი ერთად მიფრინავენ ბაკურიანში და ვინ იცის, იქნებ სანდრო თბილისშიც წამოვიდეს, ხომ თქვა, იქაც საქმე მაქვს მოსაგვარებელიო. არა, მაინც ყოველთვის რა უცნაურია მათი შეხვედრა, უცნაური და შემთხვევითი. ბარში მომხდარი ავად სახსენებელი, დამამცირებელი ეპიზოდიდან ერთი თვეც არ იყო გასული, რომ ნანის ლექსომ დაურეკა და უთხრა, შაბათ-კვირას მამისეულ სახლში დიდი ოჯახური შეკრებაა დაგეგმილი და უნდა მოხვიდეო. ნანი შეწუხდა, ინტერვიუზე ფოთში აპირებდა გამგზავრებას. ძმას კი არაფრის გაგონება არ სურდა. _ ინტერვიუ ერთი-ორი დღე მოიცდის, არსად გაგექცევა. შენი ყოფნა აუცილებელია. ჩვენ სერიოზული პრობლემები შეგვექმნა და ერთი მდიდარი, ძალიან სერიოზული ბანკირი ფინანსურ დახმარებას შეგვპირდა. ისე უნდა დავხვდეთ, რომ არასდროს დაავიწყდეს და ჩვენზე კარგი შთაბეჭდილება დარჩეს. ნანის მისი ტონი არ მოეწონა. _ იქნებ გამაგებინო, რაშია საქმე? _ შენთვის ამის ცოდნა აუცილებელი არ არის, მარამ მაინც გეტყვი. კონცერნს ამჟამად უჭირს და დამატებითი კაპიტალის ჩადება სჭირდება. ამის მიღწევა კი საკმაოდ რთული აღმოჩნდა. ჩვენ მისი ფინანსისტები უნდა დავარწმუნოთ, რომ ტრადიციული, სანდო ფირმა გვაქვს და ჩვენი ნდობა შეიძლება. ასე რომ, გაემზადე, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ შენც დირექტორთა საბჭოს წევრი ხარ. _ მხოლოდ ქაღალდზე! წაკბინა ნანიმ. სინამდვილეში, ნანის წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რა ხდებოდა კონცერნში. ძალიან იშვიათად, წელიწადში რამდენჯერმე უხდებოდა რაღაც საბუთებზე ხელის მოწერა, ეს იყო და ეს. მისი იქ ყოფნა იმიტომ უნდოდათ, რომ იგი დირექტორა საბჭოს წევრი იყო და იმ სტუმარს აუცილებლად უნდა დახვედროდა. უბრალოდ, ლექსოს ცოლი დოდო სოფელში გაზრდილი გოგო იყო და არ იცოდა საპატიო სტუმრის მიღების წესები. ნანი ყველანაირად ცდილობდა, დოდოსთვის რაღაც ესწავლებინა, მაგრამ როგორც იტყვიან, არა შეჯდა მწყერი ხესაო… “ლექსოც არანაკლები შტერია”, გაიფიქრა ნანიმ. როგორ დააბა იმ გომბიომ, ახია მასზე, როცა დალევს, არ იცის, რას სჩადის და ოსტატურად დაგებულ მახეში ამიტომაც გაება. ნანი ვერ იტანდა ოჯახურ შეკრებებს. ლექსომ ეს იცოდა და უკანასკნელი არგუმენტი მოიშველია. _ ნანუკა, მამას შენი დიდი იმედი აქვს და ნუ გააწბილებ. ეს ლექსოს მხრიდან ნამდვილი შანტაჟი იყო, მაგრამ რა უნდა ექნა, მამას ხომ ვერ აწყენინებდა! წინასწარ რომ სცოდნოდა, რას მოუტანდა მისი რბილი, დამყოლი ხასიათი, იმ წუთას ფეხით გაიქცეოდა ფოთში და აღარასოდეს დაბრუნდებოდა! რედაქციაში მისულმა რედაქტორს უთხრა, რომ შეუძლოდ იყო და ფოთში ორშაბათს წავიდოდა, შემდეგ კი მორჩილად გაემართა მამისეული სახლისკენ. დოდო უაზროდ დაქროდა ოთახიდან ოთახში, რასაც ხელს მოჰკიდებდა, ყველაფერს აფუჭებდა. შემდეგ სამზარეულოში შერბოდა და მზარეულსა და მოსამსახურეს რაღაც წვრილმანზე უყვიროდა. _ როგორც იქნა, მობრძანდა თქვენი აღმატებულება! ასე შეხვდა რძალი მულს, კიდევ კარგი, სტუმარი იგვიანებს, ჯერ არაფერი გვაქვს მზად. მისთვის დერეფნის ბოლოს რომ ოთახია, ის მოვამზადე, ცისფერფარდებიანი, მაგრამ ლექსომ მითხრა, ჯობია, კაბინეტის გვერდით რომ საძინებელია, იქ მოვათავსოთო და ახლა აღარ ვიცი, რა ვქნა. _ კარგი, რა, დოდო, რა განერვიულებს? ყველაფერი მოგვარდება, მეც დაგეხმარები. რა იყო, სტუმარი ჯერ არ გვყოლია თუ რა? შენ სწორი არჩევანი გააკეთე, ცისფერი ოთახი უფრო შესაფერისი იქნება ბიზნესმენისთვის. ასე რომ, ნუ ფორიაქობ, უმჯობესია, სამზარეულოში გავიდეთ და ვნახოთ, რა ხდება, არის თუ არა ყველაფერი მომზადებული. დიდი ამბავი, ერთი ჩვეულებრივი სტუმარი მოგვივა და ეგ არის. რატომ ღელავ? _ რა ვიცი, გენაცვალე, მამაშენს და ლექსოს თუ დავუჯერებთ, ის სულაც არ არის ჩვეულებრივი სტუმარი. _ რატომ, პირს ბროსნანია? ჩაიცინა გოგონამ. _ როგორ ფიქრობ, ოთახში ყვავილები დავუდგათ? მის ირონიას ყურადღება არ მიაქცია რძალმა. _ თუ ცოლთან ერთად ჩამოდის, მაშინ არ იქნება ურიგო. _ მგონი, უცოლოა, ყოველ შემთხვევაში, მარტო მოდის, მაგრამ ყვავილებს მაინც შევიტან. _ სადაურია? _ ქართველია, მაგრამ კიევში აქვს მსხვილი ბანკებიო. _ კარგი, კარგი, ყველაფერი მოგვარდება. _ შენ რა გიჭირს, ამ სახლში სტუმარივით მოდიხარ. მე მკითხე, შენი ძმა რა დღეში მაგდებს, თუ სტუმარს ელოდება. ნანი თავის ოთახში შევიდა და ახალშეძენილი კაბა საკიდარზე ჩამოკიდა. ის იყო, სააბაზანოში შესვლა გადაწყვიტა, რომ ოთახში დოდო შემოვარდა. ხელში ყვავილების თაიგული ეჭირა. _ მოვიდა, სტუმარი უკვე მოვიდა! გეხვეწები, ეს ბუკეტი მის ოთახში შეიტანე და ლარნაკში ჩადე. ხომ იცი, ლექსოს არ უყვარს, სტუმარს რომ არ ვხვდები. შენ კიდევ არ ხარ ჩაცმული? დოდომ ალმაცერად შეათვალიერა მული, რომელსაც გახეხილი ჯინსი და უბრალო მაისური ეცვა, ასე აპირებ უცხო კაცის დახვედრას? _ ჰო, ასე ვაპირებ, არ შეიძლება? დოდო შეიშმუშნა. _ რა ვიცი, ისე გაცვია, ვიღაცას სპორტსმენი ეგონები ან მოსამსახურე. _ მაგარი შედარებაა, გულიანად გაეცინა ნანის, მის აზრს ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს. მე ეს “ნარიადი” მომწონს, დოდოს ჯინაზე თქვა ნანიმ, თუმცა ახალი კაბის ჩაცმას აპირებდა. _ რა ვიცი, მე მგონი, მამას და შენს ძმას შენი ჩაცმულობა არ მოეწონებათ. ისინი მაგ კაცზე მთელ იმედებს ამყარებენ. ნანის უკვე მოჰბეზრდა ამ თემაზე გაუთავებელი ლაპარაკი. _ მაინც ვინ არის ის კაცი ასეთი, მის გამო ასე რომ აფორიაქდით ყველანი? დიდი ამბავი, ალბათ ერით ფულიანი ტომარაა, ღიპგამობერილი და ამბიციური. დოდომ ბოლომდე აღარ მოუსმინა მულს, არც უპასუხა, ხელი ჩაიქნია და ბუზღუნით სასტუმრო ოთახისკენ გასწია. მარტო დარჩენილმა ნანიმ ტუჩებზე მკრთალი პომადა გადაისვა და სარკეში ჩაიხედა. ტანსაცმლის გამოცვლას აპირებდა, მაგრამ უცებ გადაიფიქრა, უცხო სტუმართან ასედაც მშვენივრად იგრძნობდა თავს. ამიტომ, კიდევ ერთხელ ჩაიხედა სარკეში და ყვავილების თაიგულით ცისფერფარდიანი საძინებლისკენ გაემართა. “როგორც ჩანს, დოდომ რაღაც მაინც ისწავლა,” გაიფიქრა, როდესაც გემოვნებით მორთულ ოთახში შევიდა. ლარნაკი ჟურნალების მაგიდაზე ჩამოდგა, თვითონ კი ფანჯარასთან მივიდა, რომელიც ბაღში გადიოდა და სიამოვნებით შეისუნთქა ყვავილების სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი. თუ ამ ფინანსურ გენიოსს ეს ოთახი არ მოეწონება, მაშინ მასზე ლაპარაკიც არ ღირს. აქედან გამომდინარე, კონცერნიც ბევრს ვერაფერს იზარალებს. ნანის უკვირდა, რატომ იყო ასე უარყოფითად და აგრესიულად განწყობილი ადამიანის მიმართ, რომელიც თვალით არ უნახავს და რომელიც მათ დახმარებას აპირებდა. ის-ის იყო, ფანჯარას მოსცილდა, რომ დახურულ კარს მიღმა ლექსოს ხმა შემოესმა ვიღაცას მხიარულად ელაპარაკებოდა. ეშმაკმა დალახვროს! იმის ნაცვლად, სტუმარი სასტუმრო ოთახში მიეღო და ხილითა და კოქტეილით მაინც გამასპინძლებოდა, პირდაპირ მისთვის განკუთვნილ ოთახში ამოუყვანია. რა უხერხულია სტუმარი შემოვა და უეცრად ვიღაც ქალს დაინახავს. რა, ესიამოვნება? სწორედ ამ დროს კარი გაიღო. ნანი ფანჯარასთან შედგა და სახეზე ღიმილი აიკრა. _ მე მგონი, ჩვენთან მოგეწონებათ, გაიგონა ძმის ხმა, რომელშიც ისეთი მონური ინტონაცია იგრძნობოდა, რომ ქალს უსიამოვნოდ გაააჟრჟოლა. _ დიდი მადლობა, მე უკვე მომწონს აქაურობა. უცნობს გულში ჩამწვდომი, ხავერდოვანი ხმა ჰქონდა. “რა ნაცნობი ტემბრია, ნეტავ სად გამიგია? იქნებ ვიცნობ კიდეც?” _ ამის გაფიქრება და ნანი ადგილზე გაშეშდა, ნაბიჯის გადადგმა გაუძნელდა, თვალები გაუფართოვდა. არა, ეს შეუძლებელია! ალბათ სიზმარია ან ეჩვენება ლექსოს გვერდით იდგა მამაკაცი, რომელმაც ბარში შეურაცხყოფა მიაყენა. იგი ახლა დამცინავად შეჰყურებდა გოგონას. _ მით უმეტეს, როგორც ვხედავ, ოცნების ასრულებაში დამეხმარეთ, დამატა სტუმარმა და ნანის თვალი თვალში გაუყარა. ნანი აღაშფოთა უცნობის თავხედურმა სიტყვებმა. ვინ უგდია ეს ტუტუცი, მის სახლში როგორ ბედავს ასე ლაპარაკს! _ ნანიკო, აქ რას აკეთებ? ლექსოს გაუკვირდა დის დანახვა. _ დოდომ მთხოვა, ყვავილები შეიტანეო ოთახში და აი… დაბნეულმა ძლივს ამოღერღა. _ ეს ჩემი დაა, ნანი, გაიცანით. ეს კი ჩვენი მეგობარი ალექსანდრე მიქელაძე გახლავთ. ნანიმ გულგრილად აიჩეჩა მხრები. სახეზე არაბუნებრივი ღიმილი შეეყინა. რა უნდა ექნა? ვალდებული იყო, კეთილმოსურნე დიასახლისის როლი ეთამაშა. _ საღამო მშვიდობისა, ბატონო ალექსანდრე. იქნებ ვერც იცნოს? რა კარგი იქნება, ვერ მიხვდეს, ვის სახლშიც მოხვდა, მაგრამ… _ ჩვენ ერთმანეთს შევხვედრივართ. მე ვიცნობ თქვენს დას, ორაზროვანი ღიმილით წარმოთქვა მამაკაცმა. გოგონა ლამის მოიკუნტა. ამ დეგენერატმა ახლა რომ პირი გააღოს და ყველაფერი დაფქვას ლექსოს თანდასწრებით, ხომ უნდა მოკვდეს? სანდროს სიამოვნებდა ნანის შეცბუნებული სახის ცქერა და თვალს არ აშორებდა. _ გაიხსენეთ ჩვენი პირველი შეხვედრა. გახსოვთ, საქმიანი წინადადებით რომ მომმართეთ? სამწუხაროდ, ის გარიგება არ შედგა და ამას დღემდე ვნანობ. _ მართლა? თვალები გაუფართოვდა ლექსოს, ნანისგან ამის შესახებ არაფერი მსმენია, ბატონო ალექსანდრე, სიმართლე რომ გითხრათ. ნანი გამეხებული იდგა და ხმას ვერ იღებდა. _ რა საჭიროა ფორმალობა, მე მეგობრები და ახლობლები სანდროს მეძახიან და გთხოვთ, თქვენც ასე მომმართოთ. ჩვენ ხომ ძველი ნაცნობები ვართ! რატომღაც, ნანის მიმართა სანდრომ. გოგონამ სიმწრისგან კბილი კბილს დააჭირა. როგორ უნდოდა ეს უტიფარი გაესილაქებინა! სამწუხაროდ, ამის გაკეთება არ შეიძლებოდა, პირიქით, სანდრო მათი კონცერნისთვის საჭირო ფიგურას წარმოადგენდა, ორი-სამი დღე როგორმე უნდა აეტანა, თანაც სახიდან ღიმილი არ უნდა მოეშორებინა. ნანის ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ ეს უსიამოვნო ტიპი მის გაღიზიანებასა და შეფარვით დაცინვას შეეცდებოდა. _ აბა, სანდრო, ჩვენ დაგტოვებთ, ცოტა დაისვენეთ, mოწესრიგდით და შემდეგ დაბლა შევხვდებით, დაარღვია ლექსომ უხერხული სიჩუმე. სანდრო თვალს არ აშორებდა ნანის და მის თვალებში ეშმაკურმა ნაპერწკლებმა გაიელვა. _ ნანი, იქნებ დარჩენილიყავით და დამხმარებოდით, ქალის ხელი მაინც სულ სხვაა, მამაკაცმა ისე გულწრფელად წარმოთქვა ეს სიტყვები, რომ ნანის ცოტა გაუკვირდა. _ რა თქმა უნდა, დარჩება კიდეც და დაგეხმარებათ კიდეც, მანამ უპასუხა ლექსომ, სანამ ნანი რამის თქმას მოასწრებდა. ნანიმ მრისხანედ გადახედა ძმას, მაგრამ მან ყურადღება არ მიაქცია. _ დოდო მელოდება ქვემოთ, საქმე მაქვს, ცივად წარმოთქვა ნანიმ, თქვენთან კი მოსამსახურეს გამოვგზავნი, ის უკეთ დაგეხმარებათ. სანდრომ გაიღიმა. _ დიდი მადლობა ზრუნვისთვის, მაგრამ ნუ შეწუხდებით, ჩემს თავს თავად მივხედავ. _ ამაში ეჭვიც არ მეპარება, კბილებში გამოცრა გოგონამ, ბოდიში მოიხადა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან. ლექსო კიბეზე წამოეწია. _ ნეტავ ვიცოდე, რა გემართება! რა გჭირს, გოგო? ისე ელაპარაკები ადამიანს, თითქოს პრეზიდენტის შვილი იყო! რატომ არ მითხარი, სანდროს თუ იცნობდი? სად გაიცანი? _ იცი, ლექსო, მართალი გითხრა, კარგად არც მახსოვს, მგონი ბიზნესმენთა სიმპოზიუმზე ვნახე. კმაყოფილი ხარ? რა მნიშვნელობა აქვს, სად გავიცანი? გაღიზიანებული ტონით მიუგო. _ რომ არ ჰქონდეს, არ შეგეკითხებოდი! ვერ მიხვდი, როგორ მოეწონე? იქნებ ეს ამბავი ჩვენი საქმის სასარგებლოდაც გამოვიყენოთ. ხომ იცი, რა მნიშვნელობა აქვს მიქელაძის კეთილგანწყობას ჩვენ მიმართ? _ ლექსო, იქნებ ამიხსნა, ისეთი რა პრობლემები აქვს კონცერნს, რომ ამ ტიპის დახმარება გახდა საჭირო? ბოლოს და ბოლოს, მე დირექტორთა საბჭოს წევრი ვარ და ვალდებული ხარ, საქმის კურსში ჩამაყენო! _ ახლა ამის დრო არ არის. ისე, სხვა დროს არ დაინტერესებულხარ ჩვენი საქმეებით და ახლა რა ბზიკმა გიკბინა? დაუღრინა ძმამ. _ სამწუხაროდ, მართალი ხარ და ახლა ვხვდები, რომ ვცდებოდი. როგორც ჩანს, ჯობდა, თავიდანვე დავინტერესებულიყავი. იქნებ აქამდე არც მისულიყო საქმე, არც ნანი დარჩა ლექსოს ვალში. სასტუმრო ოთახში შესვლამდე კი, ვერ მოითმინა და ხმადაბლა, ოდნავი მუქარის ტონით გადაულაპარაკა ძმას. _ ლექსო! თუ გგონია, რომ ჩემი დახმარებით შესაძლებელია სანდრო მიქელაძის გადმობირება, მწარედ ცდები. ჩვენ მეგობრები არ ვართ და ვფიქრობ, ვერც ვერასდროს გავხდებით. ასე რომ, ჩემით მანიპულირებას ნუ შეეცდები, კარგი? _ გასაგებია, ნანუკა, მაგრამ ისიც გაითვალისწინე, რომ მასთან ურთიერთობის გამწვავება ჩვენს საქმეს ავნებს. იქნებ ცოტა დაუფიქრდე. _ ვერ გავიგე, რას მთავაზობ. იმისთვის, რომ იმ ვაჟბატონის ყურადღება დავიმსახურო, მაინცდამაინც უნდა დავუწვე? დაიგესლა ნანი. _ ცოტა სიტყვებს დაუკვირდი, გოგო! იფეთქა ლექსომ, ხომ არ გავიწყდება, ვის ელაპარაკები! ნანი მიხვდა, რომ გადააჭარბა და ხმა გაკმინდა.


ავტორი: სვეტა კვარაცხელია