ჩხუბით დაწყებული სიყვარული...7
2 480 ნახვა
გუშინ გვიან დავწექი, ამიომ დღეს ძალიან გამიჭირდა დილით ადგომა, აგრამ მაინც წავედი, ცოა დავაგვიანე მაგრამ მაინც, ანა კი ისევ ჩემთან იყო, მაგრამ მარტო არა ჩემი ძმა სასმაზურში არ წასულა, შკოლაში რომ მივედი გარეთ არავინ იყო, რადგან ზარი დარეკილი იყო. კლასამდე უცებ მივედი დ კარზე დავაკაკუნე, გეოგრაფია გვქონდა
_რატომ დააგვიანე?! მასწავლებელმა გაბრაზებული სახით მითხრა და თანაც მკაცრად
_ჩამეძინა
_მერე დაწოლილიყავი ადრე და არ ჩაგეძინებოდა? კომპიუტერთან რომ ზიხართ 24 საათი!
ამ დროს კლასში სიცილი ატყდა და ვიღაცამ მოაძახა: ვინცხააა შემოიყვანეთ მასავლებელო, რაა იყოთ გაცივდება გარეთ, და გულიანად გაიცინა
მე დაგიანება არ მჩვეოდა, ამიტომ ჯგუფში რომ შევედი ვიღაც ვიღაცეებმა წამოიძახეს: ვააა მოსულა ნია, ვა ვა.... უი შენ ცოცხალი ხააარ? როგორ მოხდა რომ დააგვიანე.... აუ სჰენ რაიყო რამ დაგაგვიანებინა რას შვებოდი ამნაირს გუშინ ღამით...
რაღაცის თქმას აპირებდნენ კიდე მაგრამ, მასწავლებელმა დაიყვირა
_არ უნდა თქვენი კომენტარები.. ნია დაჯექი შენ ადგილას, და მარიაჟობა არ გინდა რა..
_მარიაჟობააა? ეგ რა შუაშია
_დაჯექი მეთქი...
ამ დროს ვიღაცამ წამოიძახა, რას გვეპრანჭები გოგო, ვინ გევასება, უფროსწორად რამდენი გევასება
_ვაიმე საბა გაჩუმდი რაა.. არავიის არ ვემარიაჟები მე! და გაბრაზებული დავჯექი, ანდროს კი ჩაეცინა, ამაზე უფრო გავბრაზდი და ვუთხარი
_შენ რაგაცინებს?! შენ გგონია ჩემი ძმაკაცი რომ ხარ არაფერს გეტყვი, თქვენი საგლახაო არ ვარ რა ჩაიგდე ახლა ხმა, და შენ კიდე დაგტოვებ გაცინებულს.. გაბრაზებულ გულზე ვუთხარი ეს ყველაფერი, მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ ეს არ უნდა მეთქვა, ამ დროს ანდროს სახე შეეცვალა და თავი დამნაშევედ იგრძნო, მინდოდა ბოდიში მომეხადა მაგრამ მთელი ჯგუფის წინაშე ვერ ვეტყოდი. გაკვეთილები ძალიან ნელა იწელებოდა, დასვენებებზ ემინდოდა რომ ანდროსთვის ბოდიში მომეხადა მაგრამ ის ჯგუბში არ ჩერდებოდა, როგორც კი ზარი დაირეკებოდა გარეთ გავარდებოდა და შემდეგ არსად ჩანდა.. ელეს კი რაღაცის თქმა უნდოდა ანდროზე, და ასე მითხრა რომ სკოლა რომ დმთავრდებოდა მერე მეტყოდა, რადგან დასვენებები 5 წუთიანი გვქოდა და ყველაზე დიდი 10 და ვერ მოასწრებდა ალბათ მოყოლას. ოგორც იქნა დამთავრდა გაკვეთილები, შემდეგ კი მე ანდროს დავუწყე ძებნა მაგრამ არსად ჩადა, და მითუმეტეს ადრე გავიდა გაკვეთიიდან და სადღაც გაქრა, მოწყენილი იყო და ხმას არ იღებდა. ელემ სკოლიდან გამომიყვანა საჩქაროთ დაიქნე ბაღში დავჯექით
_აუ გოგო ძლივს რა, აუ ესეიგი რატო მინდოდა ახა ანდროს ნომერი
_ხოო თქვი ახა
_ხო ესეიგი, ანდრო ძალიან მომწონს, და მიტო მინდოდა დღეს უნდა მივწერო, თუ არ მომწერა ასე სახში მივაკითხავ, ოღონდ მითხარი სად ცხოვრობს, აუ ძაან მომწონს, მომწონს კი არა მიყვარს კიდეც, უსაყვარლესია.. აუ მგონი მეც მოვწონვალ რადგან სულ ცჰვენსკენ იყურება, უფროსწორად ჩემსკენ
ელე ჩემს გვერდით იჯდა სულ, ამიტომ მას ეგონა რომ ანდრო მას უყურებდა მაგრამ, ამასობაში მე მიყურებდა გამუდმებით, და მე ვუყვარდი
_აუ ელეე, დაივიწყე ანდრო!
_კი მაგრამ რატოომ? შეყვარებული ხო არ ყავს? ჰა არ ყავს ვიცი
_არ ყავს მაგრამ....
_რა მაგრამ თქვი!
_სხვა მოსწონს მაგას, უყვარს უფროსწორედ..
_ვიინ? არ უყვარს არავინ ან მე უყვარვარ (სახე შეეცვალა, და გაბრაზდა)
_იცი, მგას მეე ვუყვარვარ
_რრრააა?
_ხო, მართლა
_შეყვარებულები ხართ? (და საშინელი სახე მიიღო, ალბათ დამახჩობდა)
_არა, მე არ მიყვარს, ჯერ, მხოლოდ მომწონს
_შენ თავში ტვინი გააქ? ვაიმე მაგას ომ ვუყვარდე მეცხრეცაზე ვიქნებოდი ვაიმეეეე, აუუ მარა ჩემთვის კარგია რომ არ მოგწონს
ეს თქვა და გაბრაზებული წავიდა, მისი შეჩერება მინდოდა მაგრამ გაბრაზებულმა ფეხის სიჩქარეს მოუმატა და გაიქცა, ალბათ ტიროდა, შემეცოდა, მაგრამ რა ჩემი ბრალი იყო?
სანამ სახლში მივიდოდი, მანამდე მინდოდა რომ ანდროსთვის ფდამერეკა ან მენახა რომ ბოდიში მომეხადა, რომ დავურეკე ტელეფონი გათიშული ჰქონდა ხოლო შემდეგ სახლში მივედი და დედამისმა მიტხრა რომ სახლში მივიდა მააგრამ სადღაც წავიდაო.. ახლომახლო ძებნა დავუწყე და არსად არ იყო, დიდიხანი ვეძებდი,შემდეგ კი მისი ძმაკაცი შემხვდა და მას ვკითხე
_ანდრო თუ იცი სადაა?
_კი
_სადაა?
_რაში გაინტერესებს, ასე მითხრა არავის უთხრა ვინც არ უნდა იყოსო! და არა
_აუუ იდი გთხოვ, ძალიან გთხოოვ
_არა!
_მე ნი ვარ, მისი დაქალი დაა.... მაგრამ აღარ დამიმთავრებია _მითხარი გთხოოვ
_რად გინდა?
_ძალიან მინდა და მითხარი, დღესვე უნდა ვნახო აუცილებლად მიდი მითხარი რა..
_კარგი, სკოლასთან რომ არის ბაღი ხომ იცი აი ი სადღაც კაფეა და უქ არის მაგრამშეილება არ იყოს, ნუ სადმე მაქ ახლომახლო ნახე რა...
_კი მაგრამ მე მანდ ვიყავი და არ იყო
_ახლა წავიდა
_კარგი მადლობა
გავეშურე ბაღისკენ, პირველად კაფეში შევედი მაგრამ იქარ იყო, ხოლო შემდეგ კი ჩვენ საყვარელ ადგილას, ის კაფის უკან იყო, მყუდროდ და ჩუმი, და იქ იჯდა დავინახე, ძალიან ნაღვლიანი იჯდა სულ მარტოდმარტო, უხასიათოდ... მასთან მივედი, თავიდან ვერ შემამჩნია რადგან თავი ჩარგული ჰქონდა მაგრამ შემდეგ მას მივუახლოვდი, გვერდით მმივუჯექი და თავზე ხელი დავადე, მან შეშინებულმა თავი აწია, მაგრამ მე რომ შემხედა,ხმა არ ამოუღია, და ადგა წასვლას აპირებდა, მაგრამ შევაჩერე
_არ წახვიდე, მაპატიე, არ მინდოდ რომ შენთვი მეწყინებინა.. მაპატიე, მართლა. უბრალოდ ცუდად ვიყავი დაა
_კი მაგრამ ცუდად რომ ხარ და დაბოღმილი ხარ ჩემზე კი არ უნდა იყარო ჯავრი, ხომ იცი შენ შემთვის რამდენს ნიშნავ, უბრალოდ ცხოვრებაში ასე ცუდად არ ვყოფილვარ, თითქოს აფარერიათქო მაგრამ, ჩემთვის ეს ყველაფერი ძალიან დიდ რამეს ნიშნავს, გაიგე? გესმის
შემდეგ კი ხელი გამაშვებინა და ჩქარი ფეხით წავიდა თითქოს მირბოდა, ამაზე სულ გავგიჟდი, ის მიმირბოდა გარდოდა ჩემი ეშინოდა? ვერ ვხვდებოდი, ის კიდევ ერთხელ შევაჩერე და ახლლა ცოტა მკაცრად ვუთხარი
_დიდიხანი უნდა გდიო?! რაგემართებაა? ხომ გითხარი მაპატიე მეთქი?
_კი
_მერე
_რა მერე?
_მპატიობ
_კი
_ხოდა რატო გარბიხარ?
_რავი
_ნუ სულელობ ახლა, რაებს აკეთებ
_არ ვიცი , ვერ ვაზროვნებ
_მოდი აქ, ჩემთან
ის უხმოდ მოვიდა ჩემთან, ნელი ნაბიჟით, დინჯად...
_მაპატიე და ჩავეხუტე
ასე ჩახუტებულები ვიყავით დიდანს, შემდეგ კი სხლში წავედი...
ვიმეცადინე, შემდეგ კოპს მივუჯექი, იქაც ანროს ველაპარაკე, დიდხანს, სანამ ჩემმა ძმამ არ ამაგდო და არ მითხრა რომ დამეძინა, ასე უაზროდ გავიდა დღეები, მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა..
დღეს 4 ივნისია, ხვალ კი ჩემი დაბადების დღე, მე გახარებული ვემზადები... ცოტას ვპატიღებდი... მეგობრებს დავურეკე, ანდროს, ანის, და ახლა ელესთვის უნდა დამერეკა
_ალო ელე, რას შვები როგორ ხაარ
_ცუდად
_რატომ?
_მიტო
_კარგი, ხვალ ჩემ დაბადების დღეძე ხარ დაპატიჯებული
_არ მჭირდება მე შენი დაპატიჟბა და ეგეთები მე შემ მეგობრად აღარ გთვლი.
_რატომ დააგვიანე?! მასწავლებელმა გაბრაზებული სახით მითხრა და თანაც მკაცრად
_ჩამეძინა
_მერე დაწოლილიყავი ადრე და არ ჩაგეძინებოდა? კომპიუტერთან რომ ზიხართ 24 საათი!
ამ დროს კლასში სიცილი ატყდა და ვიღაცამ მოაძახა: ვინცხააა შემოიყვანეთ მასავლებელო, რაა იყოთ გაცივდება გარეთ, და გულიანად გაიცინა
მე დაგიანება არ მჩვეოდა, ამიტომ ჯგუფში რომ შევედი ვიღაც ვიღაცეებმა წამოიძახეს: ვააა მოსულა ნია, ვა ვა.... უი შენ ცოცხალი ხააარ? როგორ მოხდა რომ დააგვიანე.... აუ სჰენ რაიყო რამ დაგაგვიანებინა რას შვებოდი ამნაირს გუშინ ღამით...
რაღაცის თქმას აპირებდნენ კიდე მაგრამ, მასწავლებელმა დაიყვირა
_არ უნდა თქვენი კომენტარები.. ნია დაჯექი შენ ადგილას, და მარიაჟობა არ გინდა რა..
_მარიაჟობააა? ეგ რა შუაშია
_დაჯექი მეთქი...
ამ დროს ვიღაცამ წამოიძახა, რას გვეპრანჭები გოგო, ვინ გევასება, უფროსწორად რამდენი გევასება
_ვაიმე საბა გაჩუმდი რაა.. არავიის არ ვემარიაჟები მე! და გაბრაზებული დავჯექი, ანდროს კი ჩაეცინა, ამაზე უფრო გავბრაზდი და ვუთხარი
_შენ რაგაცინებს?! შენ გგონია ჩემი ძმაკაცი რომ ხარ არაფერს გეტყვი, თქვენი საგლახაო არ ვარ რა ჩაიგდე ახლა ხმა, და შენ კიდე დაგტოვებ გაცინებულს.. გაბრაზებულ გულზე ვუთხარი ეს ყველაფერი, მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ ეს არ უნდა მეთქვა, ამ დროს ანდროს სახე შეეცვალა და თავი დამნაშევედ იგრძნო, მინდოდა ბოდიში მომეხადა მაგრამ მთელი ჯგუფის წინაშე ვერ ვეტყოდი. გაკვეთილები ძალიან ნელა იწელებოდა, დასვენებებზ ემინდოდა რომ ანდროსთვის ბოდიში მომეხადა მაგრამ ის ჯგუბში არ ჩერდებოდა, როგორც კი ზარი დაირეკებოდა გარეთ გავარდებოდა და შემდეგ არსად ჩანდა.. ელეს კი რაღაცის თქმა უნდოდა ანდროზე, და ასე მითხრა რომ სკოლა რომ დმთავრდებოდა მერე მეტყოდა, რადგან დასვენებები 5 წუთიანი გვქოდა და ყველაზე დიდი 10 და ვერ მოასწრებდა ალბათ მოყოლას. ოგორც იქნა დამთავრდა გაკვეთილები, შემდეგ კი მე ანდროს დავუწყე ძებნა მაგრამ არსად ჩადა, და მითუმეტეს ადრე გავიდა გაკვეთიიდან და სადღაც გაქრა, მოწყენილი იყო და ხმას არ იღებდა. ელემ სკოლიდან გამომიყვანა საჩქაროთ დაიქნე ბაღში დავჯექით
_აუ გოგო ძლივს რა, აუ ესეიგი რატო მინდოდა ახა ანდროს ნომერი
_ხოო თქვი ახა
_ხო ესეიგი, ანდრო ძალიან მომწონს, და მიტო მინდოდა დღეს უნდა მივწერო, თუ არ მომწერა ასე სახში მივაკითხავ, ოღონდ მითხარი სად ცხოვრობს, აუ ძაან მომწონს, მომწონს კი არა მიყვარს კიდეც, უსაყვარლესია.. აუ მგონი მეც მოვწონვალ რადგან სულ ცჰვენსკენ იყურება, უფროსწორად ჩემსკენ
ელე ჩემს გვერდით იჯდა სულ, ამიტომ მას ეგონა რომ ანდრო მას უყურებდა მაგრამ, ამასობაში მე მიყურებდა გამუდმებით, და მე ვუყვარდი
_აუ ელეე, დაივიწყე ანდრო!
_კი მაგრამ რატოომ? შეყვარებული ხო არ ყავს? ჰა არ ყავს ვიცი
_არ ყავს მაგრამ....
_რა მაგრამ თქვი!
_სხვა მოსწონს მაგას, უყვარს უფროსწორედ..
_ვიინ? არ უყვარს არავინ ან მე უყვარვარ (სახე შეეცვალა, და გაბრაზდა)
_იცი, მგას მეე ვუყვარვარ
_რრრააა?
_ხო, მართლა
_შეყვარებულები ხართ? (და საშინელი სახე მიიღო, ალბათ დამახჩობდა)
_არა, მე არ მიყვარს, ჯერ, მხოლოდ მომწონს
_შენ თავში ტვინი გააქ? ვაიმე მაგას ომ ვუყვარდე მეცხრეცაზე ვიქნებოდი ვაიმეეეე, აუუ მარა ჩემთვის კარგია რომ არ მოგწონს
ეს თქვა და გაბრაზებული წავიდა, მისი შეჩერება მინდოდა მაგრამ გაბრაზებულმა ფეხის სიჩქარეს მოუმატა და გაიქცა, ალბათ ტიროდა, შემეცოდა, მაგრამ რა ჩემი ბრალი იყო?
სანამ სახლში მივიდოდი, მანამდე მინდოდა რომ ანდროსთვის ფდამერეკა ან მენახა რომ ბოდიში მომეხადა, რომ დავურეკე ტელეფონი გათიშული ჰქონდა ხოლო შემდეგ სახლში მივედი და დედამისმა მიტხრა რომ სახლში მივიდა მააგრამ სადღაც წავიდაო.. ახლომახლო ძებნა დავუწყე და არსად არ იყო, დიდიხანი ვეძებდი,შემდეგ კი მისი ძმაკაცი შემხვდა და მას ვკითხე
_ანდრო თუ იცი სადაა?
_კი
_სადაა?
_რაში გაინტერესებს, ასე მითხრა არავის უთხრა ვინც არ უნდა იყოსო! და არა
_აუუ იდი გთხოვ, ძალიან გთხოოვ
_არა!
_მე ნი ვარ, მისი დაქალი დაა.... მაგრამ აღარ დამიმთავრებია _მითხარი გთხოოვ
_რად გინდა?
_ძალიან მინდა და მითხარი, დღესვე უნდა ვნახო აუცილებლად მიდი მითხარი რა..
_კარგი, სკოლასთან რომ არის ბაღი ხომ იცი აი ი სადღაც კაფეა და უქ არის მაგრამშეილება არ იყოს, ნუ სადმე მაქ ახლომახლო ნახე რა...
_კი მაგრამ მე მანდ ვიყავი და არ იყო
_ახლა წავიდა
_კარგი მადლობა
გავეშურე ბაღისკენ, პირველად კაფეში შევედი მაგრამ იქარ იყო, ხოლო შემდეგ კი ჩვენ საყვარელ ადგილას, ის კაფის უკან იყო, მყუდროდ და ჩუმი, და იქ იჯდა დავინახე, ძალიან ნაღვლიანი იჯდა სულ მარტოდმარტო, უხასიათოდ... მასთან მივედი, თავიდან ვერ შემამჩნია რადგან თავი ჩარგული ჰქონდა მაგრამ შემდეგ მას მივუახლოვდი, გვერდით მმივუჯექი და თავზე ხელი დავადე, მან შეშინებულმა თავი აწია, მაგრამ მე რომ შემხედა,ხმა არ ამოუღია, და ადგა წასვლას აპირებდა, მაგრამ შევაჩერე
_არ წახვიდე, მაპატიე, არ მინდოდ რომ შენთვი მეწყინებინა.. მაპატიე, მართლა. უბრალოდ ცუდად ვიყავი დაა
_კი მაგრამ ცუდად რომ ხარ და დაბოღმილი ხარ ჩემზე კი არ უნდა იყარო ჯავრი, ხომ იცი შენ შემთვის რამდენს ნიშნავ, უბრალოდ ცხოვრებაში ასე ცუდად არ ვყოფილვარ, თითქოს აფარერიათქო მაგრამ, ჩემთვის ეს ყველაფერი ძალიან დიდ რამეს ნიშნავს, გაიგე? გესმის
შემდეგ კი ხელი გამაშვებინა და ჩქარი ფეხით წავიდა თითქოს მირბოდა, ამაზე სულ გავგიჟდი, ის მიმირბოდა გარდოდა ჩემი ეშინოდა? ვერ ვხვდებოდი, ის კიდევ ერთხელ შევაჩერე და ახლლა ცოტა მკაცრად ვუთხარი
_დიდიხანი უნდა გდიო?! რაგემართებაა? ხომ გითხარი მაპატიე მეთქი?
_კი
_მერე
_რა მერე?
_მპატიობ
_კი
_ხოდა რატო გარბიხარ?
_რავი
_ნუ სულელობ ახლა, რაებს აკეთებ
_არ ვიცი , ვერ ვაზროვნებ
_მოდი აქ, ჩემთან
ის უხმოდ მოვიდა ჩემთან, ნელი ნაბიჟით, დინჯად...
_მაპატიე და ჩავეხუტე
ასე ჩახუტებულები ვიყავით დიდანს, შემდეგ კი სხლში წავედი...
ვიმეცადინე, შემდეგ კოპს მივუჯექი, იქაც ანროს ველაპარაკე, დიდხანს, სანამ ჩემმა ძმამ არ ამაგდო და არ მითხრა რომ დამეძინა, ასე უაზროდ გავიდა დღეები, მნიშვნელოვანი არაფერი მომხდარა..
დღეს 4 ივნისია, ხვალ კი ჩემი დაბადების დღე, მე გახარებული ვემზადები... ცოტას ვპატიღებდი... მეგობრებს დავურეკე, ანდროს, ანის, და ახლა ელესთვის უნდა დამერეკა
_ალო ელე, რას შვები როგორ ხაარ
_ცუდად
_რატომ?
_მიტო
_კარგი, ხვალ ჩემ დაბადების დღეძე ხარ დაპატიჯებული
_არ მჭირდება მე შენი დაპატიჟბა და ეგეთები მე შემ მეგობრად აღარ გთვლი.
