მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით მიყვარხარ! IX
2 039 ნახვა
- უნამუსო ვიყო მართლა აქაა! აუ ეს სასტავი აქ არ მოიყვანო ეხლა!!!
უკან გავიხედე და მთელი სასტავით ეს დეგენერატი დამხვდა. გამეცინა. მასაც. გადავკოცნე და.. როჟას სიფათზე ეტყობოდა რომ ძაან მაგარი ბუხიო იყო..
- წამოიყოლე ვინმე და წამო რა..
- მმმ...
- ეე კაი მიდი რა..
- დეგენერატი ხარ რა... გამიღიმა, მეც და პირდაპირ ელენესკენ დავაწექი. ბიცები ეკეთა და დათოს სიმღერებს უსმენდა.
- ჩემ
- თავს გაფიცებ ეხლა წამო მარტო არ გამიშვა. ელენე ერთერთი უახლოესი დაქალი იყო და მიუხედავად იმისა, რომ ეს ადამიანი საშინლად არ მოსწონდა ჩემი აციმციმებული თვალების დანახვაზე დამთანხმდა. ამდენი ბიჭი იყო და მარტო ორი გოგო ტეხავდა, ხოდა მივედი ტაკოსთან იმანაც რა პრობლემააო. დათოს რო გავხედავდი ისეთი სიფათი ჰქოდა მეცინებოდა, მასაც მაგრამ ორივე თავს ვიკავებდით.
- წავედით? (ის)
- ჰოო.
- აა ხო გაიცანით ეს ჯიჯია. ესენი ჩემი ძმაკაცები არიან ჩამოთვლა მეზარება.
- სამიამოვნოა. ესენი ელენე და თაკო.
- ჩვენთვისაც სასიამოვნოა. ყველამ ერთდროულად გამოიღო სიგარეტი პირიდან და მიპასუხეს. ამაზე სამივე გოგოს გაგვეცინა.
- აუ დაკი სად მიგყავარ?
- ცუდ ადგილას ხო იცი რო არ წაგიყვან?
- ეგ ხო მარა მაინც, რო ვიცოდე.
- აქვე უბანში. ძმაკაცის დაბადების დღეა გარაჟებზე ვლოთაობთ.
- ვაი შენს პატრონს... სასტიკად გამეცინა, მასაც. მომწონდა ეს ბიჭი თან სასტიკად. თან პირობა მქონდა დადებული დედაენი ბაღში ბონისთან და პანდასთან, რომ ამას დავკერავდი და შედეგან ძეგლს მივიღებდი პარკში.
ხელი ჰქონდა ჩაკიდებული. თავიდან შეუმჩნევლივ ვინთავისუფლებდი. გოგოებს მივუტრიალდებოდი და „შემთხვევით“ გამეშვებოდა, მაგრამ ბოლოს უკვე ძალიან მომბეზრდა და დავდიოდით ესე სელისელ ჩაკიდებულები და გადაფსკვნილები ერთმანეთზე.
ბოლოს ძლივს მივაღწიეთ იმ გარაჟებამდე და პოლნი ბუხოი სასტავი აქაც. სასტიკად მეცინებოდა. გოგოებმა ამათთან რა გვინდა შენნაირი შერეკილები კი არ ვართო და მოშორებით გავიდნენ და ჭორაობა დაიწყეს. მე კი დაკიზე გადაფსკვნილი ვიდექი და ვუყურებდი როგორ სვსდა „ლედი გაგას მაიკიანი“ (სახელი მართლა არ ვიცი, ვისი დაბადების დღეც იყო.) ის ბიჭი ღვინოს. მერე ამანაც მიაყოლა ორი ჭიქა და ბოლოს მე გამომიწოდა.
- არ ვსვავ...
- დავიჯერო?
- ნუ კაი ხო ვსვავ მარა ეხლა ვერ დავლევ.
- რატო?
- სად ვარ დაგავიწყდა?
- აა ხო ბებია და ბაბუუა?
- ჰოო.
- დაიკიდე და დალიე რა.
- მე ხო ვთქვი არათქო.
- კაი შენ როგორც მინდა. - და კისერზე მაკოცა. - აა იმ დღეს ხო გაინტერესებდა რას ვცეკვავდი?!
- მერე?
- ტელეფონი მომეცი. იმ „ლედი გაგას მაიკიანმა“ ტელეფონი გაუწოდა. ამანაც გამოართვა და ელემფაოს პარტი როკი ჩართო.
- ტექტონიკს ვცეკვავ. და ცეკვა დაიწყო. მეღიმებოდა და გულში ვაკრიტიკებდი ხელი აგერიათქო. მაგრამ ამან რა იცოდა ამაზე უკეთესი დენსერი რო ვიყავი, თან ჰოპ-ჰოპის. როგორც იქნა მუსიკა დამთავრდა და ცეკვა შეაწყვეინა.
- ეეეე!
- კაი ხოო ნუ ჩხუბობ. უნდა წავიდა.
- ჰა? სახე ჩამოეშალა და ამაზე გულში რაღაც ჩამეღვარა. მემგონი მაგ გრძნობას ერქვა სიყვარული. ადამიანი 13 წლამდე სიყვარულის აზრზე არ ვიყავი. ვიცოდი რა იყო გართობა, ბიჭები, კლუბები, მაგრამ რა იყო სიყვარული ეს ამ ადამიანმა მასწავლა.
უკან გავიხედე და მთელი სასტავით ეს დეგენერატი დამხვდა. გამეცინა. მასაც. გადავკოცნე და.. როჟას სიფათზე ეტყობოდა რომ ძაან მაგარი ბუხიო იყო..
- წამოიყოლე ვინმე და წამო რა..
- მმმ...
- ეე კაი მიდი რა..
- დეგენერატი ხარ რა... გამიღიმა, მეც და პირდაპირ ელენესკენ დავაწექი. ბიცები ეკეთა და დათოს სიმღერებს უსმენდა.
- ჩემ
- თავს გაფიცებ ეხლა წამო მარტო არ გამიშვა. ელენე ერთერთი უახლოესი დაქალი იყო და მიუხედავად იმისა, რომ ეს ადამიანი საშინლად არ მოსწონდა ჩემი აციმციმებული თვალების დანახვაზე დამთანხმდა. ამდენი ბიჭი იყო და მარტო ორი გოგო ტეხავდა, ხოდა მივედი ტაკოსთან იმანაც რა პრობლემააო. დათოს რო გავხედავდი ისეთი სიფათი ჰქოდა მეცინებოდა, მასაც მაგრამ ორივე თავს ვიკავებდით.
- წავედით? (ის)
- ჰოო.
- აა ხო გაიცანით ეს ჯიჯია. ესენი ჩემი ძმაკაცები არიან ჩამოთვლა მეზარება.
- სამიამოვნოა. ესენი ელენე და თაკო.
- ჩვენთვისაც სასიამოვნოა. ყველამ ერთდროულად გამოიღო სიგარეტი პირიდან და მიპასუხეს. ამაზე სამივე გოგოს გაგვეცინა.
- აუ დაკი სად მიგყავარ?
- ცუდ ადგილას ხო იცი რო არ წაგიყვან?
- ეგ ხო მარა მაინც, რო ვიცოდე.
- აქვე უბანში. ძმაკაცის დაბადების დღეა გარაჟებზე ვლოთაობთ.
- ვაი შენს პატრონს... სასტიკად გამეცინა, მასაც. მომწონდა ეს ბიჭი თან სასტიკად. თან პირობა მქონდა დადებული დედაენი ბაღში ბონისთან და პანდასთან, რომ ამას დავკერავდი და შედეგან ძეგლს მივიღებდი პარკში.
ხელი ჰქონდა ჩაკიდებული. თავიდან შეუმჩნევლივ ვინთავისუფლებდი. გოგოებს მივუტრიალდებოდი და „შემთხვევით“ გამეშვებოდა, მაგრამ ბოლოს უკვე ძალიან მომბეზრდა და დავდიოდით ესე სელისელ ჩაკიდებულები და გადაფსკვნილები ერთმანეთზე.
ბოლოს ძლივს მივაღწიეთ იმ გარაჟებამდე და პოლნი ბუხოი სასტავი აქაც. სასტიკად მეცინებოდა. გოგოებმა ამათთან რა გვინდა შენნაირი შერეკილები კი არ ვართო და მოშორებით გავიდნენ და ჭორაობა დაიწყეს. მე კი დაკიზე გადაფსკვნილი ვიდექი და ვუყურებდი როგორ სვსდა „ლედი გაგას მაიკიანი“ (სახელი მართლა არ ვიცი, ვისი დაბადების დღეც იყო.) ის ბიჭი ღვინოს. მერე ამანაც მიაყოლა ორი ჭიქა და ბოლოს მე გამომიწოდა.
- არ ვსვავ...
- დავიჯერო?
- ნუ კაი ხო ვსვავ მარა ეხლა ვერ დავლევ.
- რატო?
- სად ვარ დაგავიწყდა?
- აა ხო ბებია და ბაბუუა?
- ჰოო.
- დაიკიდე და დალიე რა.
- მე ხო ვთქვი არათქო.
- კაი შენ როგორც მინდა. - და კისერზე მაკოცა. - აა იმ დღეს ხო გაინტერესებდა რას ვცეკვავდი?!
- მერე?
- ტელეფონი მომეცი. იმ „ლედი გაგას მაიკიანმა“ ტელეფონი გაუწოდა. ამანაც გამოართვა და ელემფაოს პარტი როკი ჩართო.
- ტექტონიკს ვცეკვავ. და ცეკვა დაიწყო. მეღიმებოდა და გულში ვაკრიტიკებდი ხელი აგერიათქო. მაგრამ ამან რა იცოდა ამაზე უკეთესი დენსერი რო ვიყავი, თან ჰოპ-ჰოპის. როგორც იქნა მუსიკა დამთავრდა და ცეკვა შეაწყვეინა.
- ეეეე!
- კაი ხოო ნუ ჩხუბობ. უნდა წავიდა.
- ჰა? სახე ჩამოეშალა და ამაზე გულში რაღაც ჩამეღვარა. მემგონი მაგ გრძნობას ერქვა სიყვარული. ადამიანი 13 წლამდე სიყვარულის აზრზე არ ვიყავი. ვიცოდი რა იყო გართობა, ბიჭები, კლუბები, მაგრამ რა იყო სიყვარული ეს ამ ადამიანმა მასწავლა.
