მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. (8)

დილით მომიწია სამსახურში წასვლა.. ასე ადრე არ ვდგები ხოლმე და რატომღაც არ მესიამოვნა. ..
ყავა დავლიე და ტელევიზორი ჩავრთე..
- დღეს მოკლეს.. გაძარცვეს..
- ღმერთო.. მსოფლიო შეიშალა.
ვთქვი უკმაყოფილოდ და ყავა მოვსვი..
- სად არის სამართლიანობა? სად არიან ადამიანები?
ისევ მაწუხებდა წვეტიანი აზრები,თუმცა ბევრი რამ შეიცვალა ჩემშჲ..ის შარიანი, მოლაპარაკე გოგო სადღაც დაკარგულიყო.. ადამიანი,რომელსაც არაფერში უმართლებდა ახლა წარმატებული იურისტი იყო და სამართლიანობისთვის იბრძოდა... 10 საქმე და არცერთი წაგებული პროცესი.. ეს მე ვიყავი? .. ზოგჯერ ამაშჲ ეჭვი მეპარებოდა და ჩემს დიპლომებს შევხედავდი,რომლებიც საკუთარი შრომით მოვიპოვე. როგორც იტყვიან ამ 1 წელიწადში ფრთები გავშალე და გავფრინდი! ან პირიქით ციდან დავეშვი და ამ საზიზღარ სამყაროს თვალებში ჩავხედე.. ვისწავლე ,,ნაბიჭვრებთან“ ურთიერთობაც.. გრძნობების და ემოციების შეკავება..

ეს ძნელი იყო.. მიჭირდა საკუთარ თავთან ბრძოლა.. გამუდმებით თამაშჲ.. და ატანა იმის რასაც ცხოვრება ქვია..

ჩემს მანქანაში ჩავჯექი და გეზი სამსახურისკენ ავიღე,რომლის გახსენებაზე,მხოლოდ სიძულვილს ვგრძნობდი..

- ახალი კლიენტია..
- დაჭრა?მოკლა? თუ აწყენინა?
ვკითხე უკმაყოფილოდ და ხელით შუბლს შევეხე.
- გაძარცვა.
-ჰო ეგ გამომრჩა.
-შეხვალ? დაელაპარაკები?
-ხო ..
ოდნავ დაძაბულმა შევაღე დაკითხვის ოთახი ..
-რა გქვია?
ვკითხე ისე რომ ზედაც არ შემიხედია მისთვის.
- რატი.. ცანცარა!
სიცილი დაიწყო და მეც შევხედე .. დამეუფლა განცდა.. ის რომლის დავიწყებასაც ამაოდ ვცდილობდი.. ან თუნდაც არც მიცდია.
რაღაც მხრივ ის იყო საუკეთესო,განსხვავებული.. სიმპათიური,მიმზიდველი.. თუმცა მეორე მხრივ მძარცველი, უნამუსო .. და ამჟამად უკვე ეჭვმიტანილი.

- ნინა.. რა ლამაზი ხარ!
გამეღიმა.. და ვეადე სიწითლე დამემალა.
- რატომ არაფერს ამბობ? ადრე ვერ გაჩერებდი..
- ადრე,ადრე იყო.. მას შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა.. ქვეყნის ეკონომიკაც, კულტურაც,ტრადიციებიც და მეც..
- ვიცი ნაწყენი ხარ.. მაგრამ იცი, ეს ისევ შენს სასიკეთოდ გავაკეთე!
- მადლობელი ვარ ყოველი სიტყვისთვის .. იმ დღისთვის,როდესაც სახლიდან ნაგავივით გამომაგდე.. იმისთვის,რომ იმ ბინძურ ხალხში გამრიე.. და იმისთვის.. რომ მიმატოვე..
- ნაგავი ვარ! ვიცი.. მაგრამ იმ სიბინძურეს უნდა გამერიდებინე.. შენ ბედნიერი უნდა ყოფილიყავი.. გეცხოვრა ისეთი ცხოვრებით,როგორსაც იმსახურებდი! მე კი.. მე უკვე დავამთავრე სიცოცხლე და ახლა მხოლოდ ვარსებობ..
კარი რომ გაიჯახუნე.. მივხვდი რას ნიშნავს იყო იდიოტი.. გრძნობდე და არ იმჩნევდე.. გენატრებოდეს და არ ეძებდე.. მივხვდი,რომ ეს შენთვის იქნებოდა უკეთესი.. მე ვერ მოგცემდი იმას რასაც იმსახურებდი.. ხედავ? ახლა უკვე წარმატებული ქალი ხარ! ეს მინდოდა შენთვის..

-რატომ არ მომძებნე?
ვთქვი და ჩუმად ცრემლი მოვიწმინდე.
- არ შემეძლო.. უნდა გამიგო . რამდენჯერაც ვცადე იმდენჯერ ვუთხარი საკუთარ თავს რას ვაკეთებ? მისი ღირსი არ ვარ.. ის ბედნიერი უნდა იყოს,მას უნდა ჰქონდეს სრულფასოვანი ოჯახი.. უნდა სჯეროდეს! სწამდეს! და არა ჩემსავით მხოლოდ შურისძიებისთვის იარსებოს..
- საქმეზე გადახვალთ? მითხრა გამომძიებელმა რომელიც თვალს გვადევნებდა.
- აცადე..
უთხრა მეორე გამომძჲებელმა,რომელიც ქალი იყო და ჩვენი ისტორიით დაინტერესებული თვალს გვადევნებდა.
- და სიყვარული?
ვკითხე და გავჩუმდი..
- სიყვარული? მე არ შემიძლია სიყვარული! ამ დამპალმა სიცოცხლემ წამართვა. ყველაფერი წაიღო არც რამეს ნიშნავდა..


5 წუთი გავიდა მე კი ვდუმდი..
-არაფერს მეტყვი?
კარისკენ წავიდე და ჩუმად ვუთხარი...
-მე მიყვარდი..

ასეთი საშინელი ამინდი არ მინახავს! არც წვიმდა.. არც თოვდა.. მხოლოდ ქარი უბერავდა და მოჰქონდა ის სუსხი,რომელსაც ზამთარი ჰქვია.. მივაბიჯებდი,რუსთაველზე და ვფიქრობდი.. შევხედავდი წყვილებს,რომლებიც ერთმანეთთან ჩახუტებულები სიცივეს თავს არიდებდნენ.. ერთმანეთით თბებოდნენ.. ვხედავდი მოხუცებს,რომლებიც ერთად მიდიოდნენ და ნაოჭებს შორის დამალულ, კეთილ,სიყვარულით სავსე თვალებს ასხვებდნენ.. ვხედავდი ბავშვებს,რომლებიც ხელიხელ ჩაკიდებულები მირბოდნენ.. არ აინტერესებდათ არაფერი.. უბრალოდ უხაროდათ სიცოცხლე! ..