მძულხარ კოსმოსამდე! იმის იქით მიყვარხარ! X

-ჰო უნდა წავიდე.
-წამოოო ერთი წამი.. მოშორებით გავედით.
-არ წახვიდე.
-ვერა აუცილებლად უნდა წავიდე.
-აი ვეღარასდროს მნახავ ეხლა თუ წახვალ. გამეცინა..
-რა გინდა?!
-15 წუთი დარჩი კიდე.
-მელოდებიან და თან ნახე რა სახეებით.
-ვეღარასდროს ვეღარ მნახავ! მეცინებოდა და თან ნერვები მეშლებოდა.
-10 წუთი მარტო.
-კაი..
ისევ იმათთან დავბრუნდით. 10 წუთი 3 წამი მეგონა. როგორც იქნა წასვლაზე დავიყოლიე. ვიღაცა ერთი ძმაკაცი წამოიყოლა. ავაღწიეთ უბნამდე, გოგოები სასტავთან მივიდნენ ჩვენ მოშორებით, სკამებზე დავჯექით. ნერვებზე მმომშალა ტელეფონიდან ყველა "ნაკლეიკა" - სტიკერი ამიძრო ჩონჩხის გარდა.
ბოლოს ვიწუწუნე ტეხავს იმათთან თქო, დავემშვიდობე და გოგოებთან მივედი.
- მომკლავ ხოო?
- წამო ერთი შეენ...
ელენემ რეჩები მიკითხა, მერე თაკომ რას ერჩი ამ გოგოს დაანებე თავიო.
- ნუ ნორმალური როჟაა მარა შენ ჯობიხარ დამიჯერე.
- ნუ ხარ საზიზღარი. ბ
ევრი ვიჭორავეთ და დავიშალეთ. ერთი-ორი დღე ისევ ჩვეულებრივ ვმესიჯობდით, მაგრამ მერე ეგრევე ქალისა და კაცის ურთიერთობებზე ჩაოვარდა საუბარი და რატომღაც მე მითხრა ვისთან იყო... ამაზე ეჭვიანობისგან მოვკვდი... საღამოს ისევ მივწერე მაგრამ მესიჯები 0. მერე არც თვითონ მოვუკითხივარ... სოფელში საქმე არ მქონდა და კონტექტებში ვეძებდი ნომრებს ვისთვის მიმეწრა. უცებ გადამეყარა ამ ადამიანის ნომერი. ვერ მოვითმინე და მივწერე.
"უნამუსო ხარ შეენ! სუ დაგავიწყდი? : დ რავა ხარ?"
პასუხი არ მომსვლია კვირების განმავლობაში. ერთხელ გადავეყარე პარკში. სასტავთან ერთად ვიყავი. მე არც შემიმჩნევია.
- აუ როგორ მევასება როჟები ესეთ ზმანზე რო არიან... გვითხრა ერთერთმა მეგობარმა...
ელენემ იმწამსვე გახედა. ერთერთ "ახლობელს" ელოდებოდა.
- ჯიჯი არ გაიხედო ჩემ თავს გაფიცებ.
ვინც რა უნდა დამაფიცოს ყოველთვის იმას ვაკეთებ რასაც მთხოვენ არ გავაკეთო. ასეთ მომენტებში განსაკუთრები. უკან გავიხედე და როგორც ყოველთვის ზე ზმანზე და "ნაუშნიკებგარჭობილი" მიაბიჯებდა ძმაკაცთან ერთად. დარწმუნებული ვიყავი რომ დამინახა და ნივიჟუ ჩამირტყა. ისევე დარწმუნებული ვიყავი, როგორც ვიცი, რომ ჯიჯის მეძახიან და არა რაღაც სხვას... იმ დღეს ნერვებზე მოშლილი ვიყავი საშინლად. თვით დათომაც ვერ გამამხიარულა, რომელიც ყოველთვის ახერხებს ჩემს გამხიარულებას, თუნდაც უჟმურ ხასიათზე იყოს.
ამის მერე 5 თვე გავიდა! 5 თვე და მე სკეიტზე დავრბივარ დღემდე. ცოცხალი თავით ამ მენახება... მემალება! მაგრამ რატომ? ჩემი ეშინია?! სრული სისულელე! მომცეს სკეიტი და სამუდამოდ წავშლი უბრალო მოგონებებსაც კი მასზე! დარწმუნებული ვარ ეს ისტორია მის ყურამდეც მივა. უკვე გამოჩნდნენ ნაცნობები. ეს ერთგვარი შეტყობინებაა...
ამ ისტორიის მთავარი სათქმელი კი იყო ის, რომ არ უნდა ენდო ადამიანს თუ ძალიან კარგად არ გაიცნობ. არ უნდა მისცე უფლება შემოიჭრას შენს ცხოვრებაში და წაგართვას სულის ნაწილი. სკეიტი ჩემთვის ამას წარმოადგენდა. ჩემს მაგალითზე, არ ენდოთ ყველა მწვანეთვალება, ქერა, სიმპატიურ და თქვენს გემოვნებაში „ჩამჯდარ“ ყველა ბიჭს. არა მარტო ჩამოთვლილი ნიშნებით... ისეც. გაიცანით და მერე მიიყვანეთ სულის ნაწილად გახდომამდე. შეიძლება შეგიყვარდეს, მაგრამ ბოლოს მაინც შეგძულდება, თან კოსმოსამდე, ან იმის იქითაც. ახლა მყავს საუკეთესო "საძმო", უახლოესი მეგობრები და რაც მთავარია სულ არ მადარდებს ეს ადამიანი.
ისტორიისთვის მადლობა ჩემს "იმ დროინდელ" დღიურს და ნინსონას, რომელმაც იდეა მომაწოდა ჩანაწერების მიხედვით ეს ისტორია დამეწერა და „მძულხარ კოსმოსამდე, იმის იქით მიყვარხარ დამერქმია“. მე ნამდვილად აღარ მიყვარხარ კოსმოსს იქით, სხვა ჩემი საქმე აღარაა.
მადლობთ ერთგულო მკითხველნო.
წყარო
ავტორი : M J C (JiJi)