შევსებული არსებობა (10)(11)

იქვე ჩამოჯდა.. დიდხანს უყურებდა მძინარე მზეთუნახავს.. თვალი ძლივს მოწყვიტა, თმა ორივე ხელით გადაიწია და ღრმად ამოისუნთქა. სალომეს გახედა..ფერი ისევ არ ედო..”რა დაალევინა იმ ნაბიჭვარმა” გაიფიქრა გულში და შეეცადა შეეღვიძებინა. არაფერი გამოუვიდა. ფეხსაცმელი სათუთად გახადა და საბანი გადააფარა. გოგოს თმა წვიმაში კიდევ უფრო დახვეოდა.. მის ლამაზ, ეშხიან სახეს გაფითრებაც კი საოცრად შვენოდა..ტუჩები მოხატულივით ჰქონდა, სიცოცხლის ნიშან-წყალი მარტო სუნთქვისას მოძრავ მკერდზე ეტყობოდა.ალექსანდრემ შეატყო როგორ აუჩქარდა გული.. როგორ გაუხშირდა სუნთქვა “რა უმწეოა და როგორი ძლიერი” გაიფიქრა და მისკენ დაიხარა, შუბლზე ჩამოგდებული კულული სახიდან გადაუწია. სალომეს ქალურობამ გააოგნა.. ის ერთადერთი იყო ამ წუთას მის გარშემო ვინც არ ხარჯავდა ძალისხმევას მის მოსახიბლად სხვადასხვა ხერხებით და ყველაზე უკეთ გამოსდიოდა ეს..ნელ-ნელა სისხლის მოწოლას გრძნობდა, სხეულის დაძაბულობას..ალმური წაეკიდა..მისი სურნელი ნელ-ნელა მატებდა სურვილს თუნდაც ერთი კოცნა დაეტოვებინა სამახსოვროდ, მაგრამ მისი სისუფთავე არ აძლევდა ნებას ასე მოქცეულიყო. სახეზე ისევ გადაუსვა ხელი..ყელამდე ჩააყოლა, მერე მისი უღონო, ნაზი ხელი აიღო და უზარმაზარ მუჭში მოაქცია. დიდხანს იჯდა ასე.. სალომე ოდნავ შეირხა და რაღაც ბგერა გამოსცა. ალექსანდრე წყალს დაწვდა და ისევ შეუდგა მის გამოფხიზლებას.. გოგომ თვალი გაახილა..თუმცა ეტყობოდა რეალობისგან ისევ ძალიან შორს იყო. _ სალომე გესმის ჩემი? _ ჰო.. – დაგუდულად, ძალიან ხმადაბლა ამოთქვა გოგომ _ როგორ ხარ? – სალომემ თავი გააქნია _ გინდა ჰაერზე გავიდეთ?.. სალომე.. – ისევ გაითიშა. სალომეს უმწეობამ ალექსანდრე ააღელვა..წარმოიდგინა რა მოხდებოდა კახას კლანჭებში რომ ჩავარდნილიყო.. _ დედას შ.......ი!!... – გამოსცრა და სავარძელზე მოკალათდა. ტელეფონი აიღო და თეონას დაურეკა _ თეონა სალომე ჩემთან არის, უსაფრთხოდ.. ნუ ნერვიულობ კარგად იქნება.. კახა რას შვრება? დემეტრეს სთხოვე სახლამდე მიიტანოს.. შენ წაიმოღე მისი ნივთები.. თუ დაურეკავენ რამე მოიფიქრე. – ალექსანდრემ კიდევ ერთხელ დახედა მძინარეს და ხელში აიყვანა, მანქანაში ჩასვა და სახლისკენ წაიყვანა. თეონა მალე მოვიდა..შეშინებული და ნანერვიულები იყო, სალომეს ისევ ეძინა, თეონა მასთან დარჩა. მზე უკვე ამოწვერილი იყო თვალი რომ გაახილა..თავი წამოწია და საშინელი სიმძიმე იგრძნო..სახლში როგორ მოხვდა..ღმერთო რა მოხდა გუშინ? ახსოვს კახას ხელკავით სადღაც მიყავდა..ნუთუ?..არა არაა... ოღონდ ეს არა.. სასწრაფოდ წამოხტა და ოთახიდან გამოვარდა, სასტუმრო ოთახში თეონა დაინახა და გაშეშდა _ სალომე აქ ხარ..ნუ გეშინია.. ყველაფერი უკან დარჩა..– მისკენ წავიდა თეონა..სალომეს შიში და გაურკვევლობა ეტყობოდა სახეზე _ რა ყველაფერი? - იკითხა უნდობლად _ გუშინ ალექსანდრემ გადაგარჩინა, ის რომ არა წარმოდგენაც არ მინდა ეხლა სად იქნებოდი.. შენ არაფერი გახსოოვს? _ მახსოვს კახას ხელკავით სადღაც მივყავდი.. _ სალო როგორც ჩანს გუშინ კახამ რაღაც ჩაგიყარა ჭიქაში..შენი გათიშვა უნდოდა..კაცმა არ იცის რატომ, რა მიზნით. კიბეზე რომ ჩახვედით მე ვიტრინიდან დაგინახე, გამოვედი და რამდენჯერმე დაგიძახე, მაგრამ არ მოგიხედავს. გამოკიდება დავაპირე, მაგრამ ალექსანდრეს შევეფეთე..ჩემს ყვირილზე გამოვიდა.. ის დაგედევნათ და ღმერთის წყალობით მოგისწრო, თორემ შენ უკვე აზრზე აღარ იყავი. _ და აქ მომიყვანა? ის? – სალომეს ზიზღი გამოეხატა სახეზე _ ის შემოეთრა მერე და სმა დაიწყო.. საშინლად დათვრა, დემეტრემ წაიყვანა სახლში. თავიდან თავისთან წაგიყვანა და მერე მოგიყვანა სახლში.. ჩანთა, საბუთები..ყველაფერი იქ დაგრჩა და სანამ ბანკეტი არ მორჩა ვერ წამოვედი..მანამდე კარს ვერ გააღებდა, თან ეშინოდა ოჯახის წევრები შეშინდებიანო.. მე ვუთხარი, რომ დედა ლეჩხუმში იყო.. _ ვაიმე დედა..დემეტრემ? ვაიმე..მან.. _ არაფერი გვითქვამს სალო ნუ გეშინია.. მარტო მე და ალექსანდრემ ვიცით, კახასაც ის მიხედავს – სალომეს ტირილი აუვარდა..დიდხანს იტირა. როგორ რცხვენოდა ეხლა ალექსანდრეს დანახვა..ეს რა შარში გაყო თავი.. თეონა საღამომდე არ მოშორებია. მისი წასვლის შემდეგ ლოგინში შეწვა და ლეპტოპი ჩართო.. კონტაქტებში ეასტერ მოაი-ს დაუწყო ძებნა..ის არ ჩანდა. სალომეს მალევე დაეძინა.. ღამის ორი საათი იქნებოდა, რომ კარზე ბრახუნმა გააღვიძა..შიშმა აიტანა, კართან ფრთხილად მივიდა და სადარბაზოში შუქი აანთო. გაოცდა..კართან ალექსანდრე თუხარელი იდგა. კარი სასწრაფოდ გააღო, ალექსანდრეს ორივე ხელი კარის კიდეზე შემოედო და დაყრდნობოდა.. სალომეს შეხედა და ხმაამოურებლად შეაბიჯა სახლში. _ დღეიდან აღარ შეგაწუხებს..არასოდეს! _ ბატონო ალექსანდრე.. _ არასოდეს მეთქი.. შეიძლება სამსახურში გამოსვლაც შერცხვეს..უახლოესი დღეები მაინც-ალექსანდრე დივანზე დაეშვა – ვერ ვაპატიებდი.. – გამოსცრა.. სალომე მიხვდა თუხარელი ნასვამი იყო. _ ყავას მოგიდუღებთ _ მეგონა ყავა არ გექნებოდა..წამოგიღე.. – სალომემ გაიღიმა და ყავა გამოართვა _ ძალიან მრცხვენია..არც ვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადოთ.. _ მადლობა? არ მჭირდება.. ამით ჩემს თავს უფრო ვუშველე ვიდრე შენ.. ჩემი არსებობა უნდა შემევსო – სალომე დუმდა _ არ იცი არა რა მიპასუხო?.. არ იცი რატომ მოვედი.. ნასვამი.. არა მთვრალი.. რატომ შევწუხდი ყავაზე – სტანდარტულ ფრაზას ხაზი გაუსვა თუხარელმა – არსებობა უნ..და შე..მევ..სო.. – სწრაფი ნაბიჯით გაემართა სალომესკენ..გოგომ უკან დაიხია და კედელს აეკრა, ალექსანდრემ ხელებით მის გარშემო კედელს მიაყრდნო და სახე ახლოს..ძალიან ახლოს მიუტანა _ საოცრება ხარ.. – ამის თქმა იყო და საკოცნელად მოემზადა..სალომე გაუძვრა, მაგრამ წელზე მოხვეულ ძლიერ ხელს ვეღარ გაექცა..მეორე ხელით თმა ჩაბღუჯა, თვალებში შეხედა და მიიახლოვა _ არ გაბედოთ.. – დაიჩურჩულა სალომემ და ფრაზა ალექსანდრე თუხარელის ტუჩებმა გააწყვეტინა.. რაც მეტად ცდილობდა თავის დაღწევას, მამაკაცი მეტად იმწყვდებდა ძლიერ, უზარმაზარ მკლავებში.. იბრძოდა სანამ სუნთქვა არ შეეკრა.. ალექსანდრემ მისი ცრემლები იგრძნო..თავი აუწია..თვალებში ჩახედა და სახე შეეცვალა..სალომე ტიროდა.. მამაკაცს ძალა გამოეცალა.. მაშინვე გაათავისუფლა მკლავებიდან და ნაბიჯი უკან გადადგა. სალომე მაგიდაზე ხელებით დაეყრდნო და თავი ჩაღუნა..უხმოდ..უხმოდ ტიროდა.. _ ცრემლებს არ ველოდი.. _ აბა რას.. _ პასუხს – კუშტად შეხედა და თვითონაც დაეყრდნო მაგიდას – ეს მჭირდება შენგან..შენ მჭირდები მთლიანად! _ რა სისულელეა.. – თავი გააქნია ცრემლნარევი ხმით სალომემ – რა გინდათ ჩემგან?..რა.. _ ის არა რაც კახას.. მე ყველაფერი მინდა რაც შენ გგულისხმობს.. ყველაფერი.. - დინჯად, დარწმუნებით და მკვეთრად თქვა ალექსანდრემ. სალომემ წყენით შეხედა ანთებულ, გამკაცრებულ თვალებში.. მიხვდა არ ტყუოდა..

ალექსანდრე ნელ-ნელა დაიძრა კარისკენ..მერე შებრუნდა და წავიდა. სალომე ადგილიდან არ იძვროდა..ისევ ღაპა-ღუპით მოსდიოდა ცრემლები.. ვერაფერი გაიგო..არც არაფერზე უნდოდა ფიქრი..საძინებლისკენ წალასლასდა და ნამტირალევს მკვდარივით დაეძინა. სამსახურში მისვლა ესიკვდილებოდა.. ჩაიცვა და უღიმღამოდ გაუდგა გზას. რა ხდება მის ცხოვრებაში.. რამდენი რამე დაატყდა ერთბაშად თავს.. ფიქრებში გართული კინაღამ სამსახურს გასცდა, სასწრაფოდ გააჩერებინა მარშრუტკა და გზას შეუყვა. გვერდზე ალექსანდრეს ჯიპმა ჩაუქროლა..სვლა შეანელა, სალომეს გული აუჩქარდა..მანქანამ სვლა განაგრძო. ფეხი აითრია.. არ უნდოდა მასთან შეხვედრა და უცებ ის ქალი გაახსენდა.. ქერა, ლამაზი, გამომწვევი.. “ასეთი ქალი” და უსიანოვნო შეგრძნებამ დაამძიმა.. რითია კახაზე უკეთესი?? კახა თავხედია, ალექსანდრე ნაკლებად.. “დასტოინად” გადადის შეტევაზე..მაგრამ საბოლოო ჯამში იმაზე მეტს მიაღწია, ვიდრე კახას სურდა. სალომეს ალექსანდრეს გუშინდელი სიტყვების არარ სჯეროდა..ამოტივტივებულმა ქერა ლამაზმანმა ნდობა მთლიანად წაშალა მისი ცნობიერებიდან და უცებ შიშმა აიტანა.. ის ღამით ალექსანდრე თუხარელის სახლში იყო..უგონოდ იწვა.. ნიკაპი აუკანკალდა. თავი სასწრაფოდ შეიკავა და ოთახში შევიდა, თეონა თბილი ღიმილით შეეგება.. _ სალო, როგორ ხარ.. – თეონა ჩაეხუტა და გულზე მაგრად მიიკრო. სალომემ ვეღარაფერი მოუხერხა ამდენ ემოციას, ასეთმა საქციელმა უფრო ამოუჯინა გული და ცრემლები ღაპა-ღუპით წამოსცვივდა.. _ სალო..სალო.. რას შვრები.. რა დროს ტირილია, ვინმე არ შემოვიდეს – სასწრაფოდ მოსწმინდა ცრემლები – რა განერვიულებს, ყველაფერი უკან დარჩა.. კახა სამსახურში აღარ მოსულა დღეს..ალბათ არც მოვა, იმ დეგენერატს ადგილი მიუჩინეს ალბათ უკვე.. – რა იცის თეონამ რა სტკივა სალომეს, არა ვერაფერს ეტყვის, გუშინ თუხარელი მთვრალი იყო..დღეს ეს ყველაფერი აღარც ემახსოვრება.. ასე შეიძლება გული გაუსკდეს..სასწრაფოდ ნინო უნდა ნახოს. კომპიუტერი ჩართო და ჩატვირთვის მოლოდინში ხელისგულები თვალებსა და შუბლზე აიფარა, რამოდენიმე წუთი ასე იჯდა, ღრმად ამოიოხრა და თეონას მიუბრუნდა. _ მართალი ხარ თეო.. ყველაფერმა ჩაიარა. ჩვეულებრივად გავაგრძელოთ მუშაობა, ვითომც არ მომხდარა, ასე უფრო ადვილია, ჩემთვის.. _ კარგი გოგო ხარ შენ, ტკბილო.. აბა რა, რა არის სანერვიულო – თვალი ჩაუკრა თეონამ და რამოდენიმე ფაილი გაუწოდა. მუშაობა უჭირდა, თავში ათასი ფიქრი, შიში, გაუგებრობა ერეოდა.. შესვენების დროც მოვიდა,კაფეში არ ჩაყვა ტეოს, არაფრის ჭამის სურვილი არ ჰქონდა..საზურგეზე გადაწვა და თვალები დახუჭა..მყუდროებას მარტო საათის ხმა არღვევდა..სკაიპის ხმამ გამოარკვია, გული აუჩქარდა, სასწრაფოდ გახსნა. ცეკვიდან სწერდა მეგობარი, რატომ გააცდინე ხომ მშვიდობააო. მოკლედ გასცა პასუხი, სამსახურის გამოო და ველი ჩაკეცა. კონტაქტებში ეასტერ მოაი-ს მოკრა თვალი და მიაშტერდა..მოეჩვენა, რომ მისი ნიშანი უსირცხვილოდ, ვერაგულად ენთო. დღე ისე მიილია თუხარელი არ შეხმიანებია..სალომემ ეჭვი გაამტკიცა, ზუსტად ექვს საათზე გამორთო კომპიუტერი და სახლისკენ გაემართა. კარგი იყო, რომ შაბათ-კვირა უწევდა.. ნინოს დაურეკა, საქმე მაქვს ამოდიო და მაღაზიაში შეიარა, რომ სასუსნავები დაეხვედრებინა ბავშვობის მეგობრისთვის. ცოტა ხანში ერთად ისხდნენ როგორც ადრე, ბავშვობაში, “ბებრულად” პლედგადაფარებულები და ჩაის სვამდნენ. სალომემ ყველაფერი თავიდან-ბოლომდე მოუყვა _ რეები მესმის.. გოგო შენ სად მუშაობ.. დაბმული მამაკაცების გამოსაცდელ კოლონიაში?? არა ვიცი, რომ ასეთები ყველგან ხდება, მაგრამ რაც შენ მომიყევი მეტისმეტია! მაგათ თავი ვინ ჰგონიათ? _ ეგ მაგიჟებს..არ ვიცი რამდენ ხანს გავძლებ ასე.. რომ არ მომეყოლა მოვკვდებოდი.. _ სალო, ალექსანდრემ რომ გაკოცა რამე იგრძენი? _ არ ვიცი, არა.. შიში.. რა გრძნობაზეა ლაპარაკი გეხვეწები.. მასზე საერთოდ არ მიფიქრია, თავიდანაც ხომ გითხარი ჩემი აზრი.. ის ქალი რომ ვნახე.. _ ეგ არაფერს ნიშნავს, თავისუფალი კაცია, რასაც უნდა იმას იზამს _ ეხლა ნუ დაიწყე შენც სამოცს გადაცილებული კლიმაქსიანი კაცივით.. რას ჰქვია რასაც უნდა..ის ქალი სამსახურში აკითხავს, თანამშრომლების თვალწინ.შენი აზრით ეს სერიოზული არ არის? ეგრე ყველა ნაშამ რომ იქ მოაკითხოს წარმოგიდნენია რა მოხდება? მაგრამ ეს აკითხავს.. _ არა მაგაში მართალი ხარ.. და რა ჯანნდაბა უნდა აბა შენგან? მათში ხო მარ ეშლები? _ აღარ ვიცი რა ვიფიქრო, ყველა ვერსია გაურკვევლობისკენ მიდის.. _ მოდი და დაიკიდე.. დაელოდე მოვლენებს, ნურაფერზე ინერვიულებ, ნურც იქ გატარებულ საათებზე გათიშული რომ იყავი.. რამე რომ მომხდარიყო მიხვდებოდი როგორღაც.. _ საქმე მაგაში არ არის.. ყველაფერი არ მომხდარა ვიცი, მაგრამ სადაც აქ შემომეჭრა და მაკოცა..იქ.. _ ვსიო..მორჩი! არაფერიც არ უკოცნია ჩათვალე. – კარგა ხანს ილაპარაკეს, სალომე განტვირთა გულის გადაშლამ. თეონამ მოსწერა გაცდენილი სამუშაო დღეებისთვის ხვალაც გვიწევს ნახევარ განაკვეთზე გასვლაო. სარეცხი სასწრაფოდ გარეცხა და მეორე დღისთვის რაც სჭირდებოდა რადიატორებზე გადაფინა, დანარჩენის გასაფენად აივანზე გავიდა. სველი სარეცხი მალე გაცივდა, ლამის თითები გაეყინა, უკვე ვეღარ იმორჩილებდა, ერთი სამაგრი ხელიდან გაუვარდა და ხმაურით ჩავარდა მეზობლის აივანზე. სალომემ გადაიხედა და გაშრა.. ეზოში ნაცნობი, შავი ჯიპი იდგა.. სასწრაფოდ შებრუნდა ოთახში, ნერვიულობისგან დასცხა, კართან მიიპარა და მიაყურადა.. იქ არავინ იდგა.კარგა ხანს ელოდა, მაგრამ არავინ გამოჩენილა, აივანზე გაბრუნდა და ფრთხილად გადაიხედა, მანქანა უკვე წასულიყო. მეორე დღეს შედარებით თავისუფალ ფორმაში გამოეწყო, ჩექმა, ჯინსი და ჩვეულებრივი სვიტერი გადაიცვა და თმა გაიშალა. თერთმეტ საათზე უკვე სამსახურში იყო, თეონა ჯერ არ ჩანდა. მუსიკა ჩართო და ჩაი მოიდუღა. კარი დემეტრემ გააღო _ ჩვენი ოქროს გოგო მოსულა – გაიღიმა მან – როგორ ხარ ჩემო კარგო, ხო მარ გადაგღალა ინვესტორების მასპინძლობამ? _ არა, არც ისე – გაუღიმა სალომემაც _ როგორ არც ისე.. სახეზე გაწერია, მაგრამ რას დაგაწუწუნებინებს კაცი, ყოჩაღი გოგო ხარ შენ! სამაგიეროდ ეხლა საახალწლოდ დიდ პრემიას ელოდე.. შემოსავლები საგრძნობლად გაიზრდება, ყველაფერი კარგად წავიდა ღმერთის წყალობით..შეკვეთების გაცილებით მეტი შემოდის, ამ პერიოდში სულ ასე იყო, მაგრამ საკმარისი ტექნიკის არ ქონის გამო ან ვერ ვიღებდით, ან ვიღებდით და მერე სხვას ვუკვეთავდით, მიზერული თანხა რჩებოდა ნერვების წყვეტის ფასად. ეხლა ნერვებსაც გავიფრთხილდებით. ჩვენი ცისფერთვალება ჩიტუნა რატომ იგვიანებს? _ არ ვიგვიანებ ბატონო დემეტრე, მოვედი.. - ქოშინით შემოვარდა თეონა და სასაცილოდ გაიღიმა, სიცივისა და სირბილისგან ლოყები მთლად გასწითლებოდა. სამი პრეზენტაცია ჰქონდათ დასამუშავებელი, ძირითადი ჩონჩხი დღესვე უნდა შეეკრათ, ამან დიდი დრო წაიღო.. მუშაობაში გართულმა სალომემ გვიან შენიშნა ანთებული სკაიპი.. _ შენი ნახვა მინდა, დღეს ლიტერატურულ კაფეში შევხვდეთ სამსახურის მერე, შვიდ საათზე.. _ მე ეხლაც მცალია, გისმენთ ბატონო ალექსანდრე – თავი “გაისულელა” სალომემ _ ეს სამსახურს არ ეხება, საღამოს გნახავ, ეხლა საქმეს მიხედე.. სალომე საშინლად გაბრაზდა..ვინ ჰქონია თავი? რატომ დაასკვნა, რომ სალომე მასთან შესახვედრად მივა როცა თითით მოუხმობს მაშინვე? აცადოს.. ყველაფერს ეტყვის რასაც ფიქრობს! სწორედაც რომ მივა დღეს ლიტერატურულ კაფეში და საბოლოოდ დაუსვამს ამ ყველაფერს წერტილს! დაე სამსახურის ფასად დაუჯდეს..მისი ღირსება გაცილებით მაღლა დგას.. შეხვედრამდე ერთი საათი იყო დარჩენილი..სალომე ადგილს ვერ პოულობდა, სიბრაზის დამალვა უჭირდა... არა ეს თუხარელმა არ უნდა შეამჩნიოს, ძალიან, ძალიან მშვიდად უნდა უთხრას ყველაფერი, ოღონდ ჯერ მას მოუსმენს, ნახოთ ერთი რა მოიმიზეზა. თავი ხელში აიყვანა და პრეზენტაციას მიუბრუნდა, ორშაბათისთვის წინ წაიგდო საქმე და დარჩენილი ერთი საათი ასე შეამოკლა. ზუსტად შვიდ საათზე გამორთო კომპიუტერი და ნელი, აუჩქარებელი ნაბიჯით გავიდა. გარეთ უკვე კარგად ბნელოდა, კაფეს რომ მიუახლოვდა უკვე რვის ათი წუთი იყო. ამოისუნთქა და კარი შეაღო. დარბაზის სიღმეში განმარტოებით მდგარ მაგიდასთან ალექსანდრე ელოდებოდა..