როცა გზები ისევ ირევა (1)

ზუსტად მახსოვს ყველაფერი..მისი გარეგნობა, ქცევები..ერთად გატარებული დრო..მოკლედ ეს პერიოდი ჩემი ცხოვრების წიგნში ამოუშლელ ფურცლად ჩაიწერა. მე მაშინ 14 წლის ერთი ჩვეულებრივი გოგონა ვიყავი. საკმაოდ ბავშვური..
მიყვარდა დეჭერობანას თამაში, ვგიჟდებოდი პატარებზე და საგულდაგულოდ ვუვლიდი ჩემი თოჯინების კოლექციას.გრძელ ღია წაბლისფერ თმებს მუდამ მაღლა ვიწევდი(რაზეც სულ მიბრაზდებოდა)მაგრამ მე ასე უფრო მომწონდა. თითქოს უფრო პატარად უფრო საყვარლად მაჩენდა.
კიდევ ერთი თვისება მქონდა რომელიც მისი საყვარელი იყო..თუ გავბრაზდებოდი ქვედა ტუჩს ისე ამოვბუზავდი საყვარელმა პატარა ბავშვებმა რომ იციან ხოლმე.ზოგჯერ ძალით მაბრაზებდა რომ შემდეგ ჩემს რეაქციაზე ეცინა..თემო 17წლის იყო. ჩემთან შედარებით(ნუ რა თქმა უნდა) ბევრად სერიოზული. საოცრად მუქი, შავი „ჩოლკა“ შუბლზე ჰქონდა ჩამოყრილი,
მის ქვემოდან კი უზომოდ, საოცრად ღრმა, მწვანე თვალები ანათებდნენ.
სად მე სად ის არა?
მაგრამ...მე და ის საუკეთესო მეგობრები ვიყავით.
ვინმე გამაბრაზებდა? ვაი მაგის ტყავის ბრალი! ჩემ წინ ყურებით დაკიდებდნენ და სანამ არ ვაპატიებდი(რაც არც ისე ხსირად ხდებოდა:დ) მანამ ასე გატანჯულნი ითხოვდნენ პატიებას..თაყვანისმცემელი მაწუხებდა? ორ-სამ დღეში ისე ააორთქლებდნენ თითქოს არც არასდროს ყოფილა...ალგებრაში გავჭედავდიი? არც ეგ იყო პრობლემა..ორ წამში ყველაფერი გასაგები ხდებოდა. zოგჯერ მეგონა მისთვის ჩემი აზრი ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო. გოგონა თუ მოეწონებოდა პირველი შემფასებელი მე ვიყავი. მეც რა თქმა უნდა არ ვაკლებდი კრიტიკას..“კარგი რა“..“ხედმეტად მსუქანია“..“ზედმეტად გამხდარია“..“გაღუნული ფეხები აქვს“..“წითელი თმები რა უბედურებააი“..“ქერები სულელები არიან“და ასე შემდეგ..ისიც მოთმინებით ისმენდა და ითვალისწინებდა მიღებულ რჩევებს. მეხმარებოდა ყველაფერში, ყოველთვის...მისთვის ან“შვილუკა“ ვიყავი ან “ლიზუკ“ ანაც „კოკორი“ სიმართლე
გითხრათ ეს ბოლო მომართვა სულაც არ მეპიტნავებოდა. ჯერ საერთოს“კოკორი“ რა მეტსახელიa? მერეც რითი დავიმსახურე ვერ ვხვდებოდი. ჩემს კითხვაზე „რატომ??? რითი ვგავარ კოკორსი“ მარტო იღიმოდა..იღიმოდა საოცრად თბილად, მერე თავზე ხელს მისმევდა(ჰმმ..ვითომ პატარა ბავშვს“) და არაფერსაც არ მპასუხობდა. ისე გაგრძელდა სანამ..(მოსაკლავი არააა ეხლა მამამისი? რა ჯანდაბამ მოუყვანა თავში შვილის ამერიკაში გაშვებაი ) ხო..უცხოეთმა დაგვაშორა. ის სწავლას უნდა გაყოლოდა მეც ჩემი საქმისთვის მიმეხედა..აი მიზეზი. იცით რა სიზუსტით მახსოვს გამომშვიდობების დღე.. აეროპორტში ქარის სისწრაფით მივრბოდი, წავიქეცი კიდეც და ფეხი ავიტყავე. მაინც მივაღწიე..უკვე გადიოდა. რომ დამინახა მწვანე თველაბი სიხარულით აევსო..მე კი ღაპაღუპით მომდიოდა ცრემლები..თავს ვერ ვიკავებდი, მამაჩემმა მითხრა ისე ღრიალებდი მთელი აეროპორტი შენ გიყურებდაო..ასეც იყო. ბოლო წუთებში მომიახლოვდა, „სულელო..რა გატირებსი“ აი ეს მითცრა და ხელში პატარა წერილი ჩამიკუჭა.
შემდეგი მოვლენებიდან ჩემს მეხსიერებაში მხოლოდ წერილის ეს სტრიქონები ჩარჩა #მე არასოდეს ვიქნები შორს..არ დამავიწყდები,
შენ ხომ ეს იცი? იმედია შენც..მიდოდა მეთქვა რატომ ხარ „კოკორი“..სანამ ყვევილი გაიფურჩქნება მანამდე პატარა
თუმცა ძალიან ლამაზი კოკორია..შემდეგ იწაფება,
იფურჩქნება მშვენდება და ულამაზეს ყვევილად იქცევა..ასე ხარ შენც. ოდესმე შენი სახით ულამაზესი პიროვნება ჩამოყალიბდება. მე მჯერა ამის..#

..მომატყუა..წავიდა და დაიკარგა, ვცდილობდი დავკონტაქტებოდი მაგრამ ალბათ მას არ უნდოდა ასე..მას მერე არაფერი მსმენია თემოზე,ჩვეულებრივ ვაგრძელებდი ცხოვრებას. რაღაც პერიოდის გადალახვა მომიწია მაგრამ ხომ იცით ყველაფერს ეჩვევა ადამიანი...ეხლა კი უკვე 18 წლის ვარ, გავიზარდე..არც ისეთი დაუცველი ვარ და არც ისეთი უმწეო..შევიცვალე, ხო ძალიან სევიცვალე მაგრამ...თმებს მაინც სულ ზემოთ ვიწევ, დავდივარ ინსტიტუტში და..აუ მემგონი მაგვიანდება!
-ლიზიკოოო...ადექი აწი..დროა, ისევ აგვიანებ ლექციაზე..
-ჰოო უკვე ვდგებიი?..დე..საჭმელი მზადაა?
-კი მოდი..
სწრაფად ამოვიცვი ჯინსი, წამოვინცე მაიკა, და სამზარეულოში შევვარდი. გაგიგია ადამიანს ყველაფრის ბოლო წუთზე კეთება გიყვარდეს..მაინც რა უპასუხისმგებლო ვარ!!:@@
-კარგი ასეთი დიდი ლუკმებით ნუ იტენი, დაიხრჩობი..შეწუხებით აღნიშნა დედაჩემმა.
რა თქმა უნდა არ მოვუსმინე, ბოლო ლუკმაც ჩავიდევი და გარეთ გავვარდი.
-ლიზიკო, შვილო ჩუსტებით აპირებ წასვლას? წამომეწია სახლიდან ხმა, ფეხებზე დავიხედე იქიდან ფუმფულა, ვარდისფერი ჩუსტები შემომცინოდნენ. ამან საბოლოოდ მომიშალა ნერვები. სახლის კარებში შევლასლასდი, ახალთახალი კედები გამოვათრიე და ძლივსძლიობით ჩავიცვი, 10 წუთში ლექცია მეწყებოდა..ჩემი სახლიდან სულ თავქუდმოდლეჯილი რო გავქცეულიყავი ინსტიტუტამდე მაინც მინიმუმ 15 წუთი მჭირდებოდა. მაინც არ ჩავიქნიე ხელი და სწრაფად გავუდექი გზას. ავტობუსმაც რა თქმა უნდა გამასწრო! მეორეში ავედი, ხალხით იყო გადატენილი..როგორ ავაღწიე ჩემი მიკვირს! ვიღაცას ავეკარი და ისე მივაღწიე ამ უპატრონო უნივერსიტეტამდე.ქოშინით შევაღე(უფრო შევლეწე) შესასვლელი კარები და დარცხვენილმა დავიკავე ადგილი
რა თქმა უნდა ლიკას გვერდით. ლიკა ჩემი საუკეთესო, უსაყვარლესი, გიჟი და საოცრად ენაჭარტალა(და მაინც როგორ მიყვარსსს....:დ) დაქალია..
მაგრამ დღეს ეს გოგონა რომელიც მთელი ლექცია ენას არ აჩერებდა, გასუსული დამხვდა. წყნარად იჯდა და უსმენდა.
**არააა...დღეს რაღაც საოცარი დღეა.**
-ლიკ..მოვედი
-გხედავ. ჩუ ეხა მასმენინე..
-ოჰოოო..უკაცრავად!
- ი..ისე კარგა ადრე ხარ მოსული:დ
-მადლობა თუ შემამჩნიე..
-კარგი რა გოგო! მაგარ დროს მოხვედი..ამ ჩვენმა მოხუცმა ლექტორმა ვიღაც პრაქტიკანტი მოიყვანა..ახალგაზრდა მაგაააააააარრრრრრრი სიმპატიური ბიჭი..ხოდა დღეს ის ჩაგვიტარებს..ისე მაინტერესებს როგორიიაა..მაღალიაოო, ტანადიაოო..მოკლედ მე რო მომწონს ზუსტად ეგეთია:დ
-უიმეე..შენ მეტი რა გადარდებს..და მოიცა სანდრო?? გავახსენე ჩემს დაქალს მაგრამ მალევე ვინანე
-ვინ სანდრო? ააა ახვლედიანი? არ მიხსენო კრეტინი, დეგენერატი, უზრდელი, მოღალატე, საზიზღარი, იდიოტი, სატანა, გამოტვინებული ღორი!
პირდაღებული ვისმენი ლიკას ლანძრვას..საერთოდ სანდროს" ქება:" მხოლოდ 2-3სიტყვით შემოიფარგლებოდა ხოლმე, მაგრამ ეხლა რაღაც საოცარი ჩაიდინა..ალბათ.
-რა ჩაიდინა საწყალმა:დ
-ხო, საწყალი გამომრჩა. რა ჩაიდინა და დაავიწყდა!
-რა დაავიწყდა?
-გუშინდელი დღე! ვერ გაიხსენა 23მაისი რა დღეა!
-აა..ეს რა მოსვლიაა..შევიცხადე. თუმცა ცოტა მიკლდა არ გამცინებოდა. შემრცხვა მეკითხა თუ რას აღნიშნავდნენ 23 მაისს..მართალია აზრზე არ ვიყავი მაგრამ ლიკასთვის ნერვების მოშლა ნამდვილად არ მსურდა.
-შენ ხო მაინც იცი რა დღე იყო გუშინ?
-კი აბა რა! მაგას რა დამავიწყებს..ჩემებურად, უკბილოდ ვიცრუე და საკმაოდ სერიოზული გამომეტყველებაც დავაყოლე მეტი დამაჯერებლობისთვის.
-აჰა! ჩემმა საუკეთესო დაქალმაც კი იცის ჩვენი შეხვედრის დღე და რიცხვი..მაგ კრეტინმა, დეგენერატმა, უზრდელმა...
-ჰო,ჰო კაი გასაგებია.
-მოიცა ეხა, არ მაინტერესებს ეგ. მაყურებინე ამ უსიმპატიურესი ყმაწვილისთვის..
**რა ეშველება ამ გოგოს** სინანულით გავაქნიე თავი და აუდიტორიას გადავხედე, ჩემდა გასაკვირად ყველა გასუსული იჯდა, თითქოს რაღაცას ელოდა. გოგონები ხო განსაკუტრებით. მეც უფრო კონფორტულად მოვკალათდი და საკმაოდ უინტერესოდ მივაყურადე ახალგაზრდას.
**რა ეშველება ამ გოგოს** სინანულით გავაქნიე თავი და აუდიტორიას გადავხედე, ჩემდა გასაკვირად ყველა გასუსული იჯდა, თითქოს რაღაცას ელოდა. გოგონები განსაკუტრებით. მეც უფრო კონფორტულად მოვკალათდი და საკმაოდ უინტერესოდ მივაყურადე ახალგაზრდას.დინჯად საუბრობდა, თავდაჯერებით.ეტყობა კარგად იცის რასაც ლაპარაკობს. ხმა საკმაოდ..საკმაოდ აი როგორ ვთქვა..თითქოს ნაცნობი? არა, რა ნაცნობი ვინ უნდა იყოს ჩემი ნაცნობი..და მაინც თითქოს ოდესღაც, სადღაც მსმენია,?არა..აუ ნეტა ვხედავდე, ვისურვე და გაბრაზებით შევანათე თვალები ჩემ წინ მჯდომ დიდთავიან გოგონას გაბურძგნული ხუჭუჭა თმით, რომელიც მთელ ხედს მიფარავდა! ცოტა ხანი აქეთ-იქით ვიწრიალე და რომ ვერაფერს გავხდი, გადავწყვიტე სხვა ადგილას გადავმჯდარიყავი, დავინახავდი მაინც...(რა ჭირად მინდოდა!) ის იყო ავდექი რომ ჩვენმა „მისტერ კრასავჩიკმა" როგორც ჩემს გვერდზე მჯდომმა ახალგაზრდამ მას უწოდა “ კითხვა დასვა, მე კი ფეხზე ამდგარი რომ შევრჩი დიდ მოპასუხედ ჩამთვალა.
-გისმენთ გოგონი..როგორც ვხედავ პასუხი უკვე გაქვთ. მკითხა მშვიდი ხმით, თავი კი ჩაქინდრა და საბუთებისკენ შეაჩერა მზერა.
ცივმა ოფლმა დამასხა, რის პასუხი რა პასუხი? კითხვა არ გამიგონია ნორმალურად..ერთ ადგილას გავჩერდი და ლიკას გავხედე საცოდავი თვალებით. მანაც მხრების აჩეჩვით მიპასუხა „აზრზე არ ვარო“..რაღა მექნა ან უნდა დავმჯდარიყავი..ან რამე სისულელე წამომეროშა..ორივე შემთხვევაში შედეგი ერთნაირი იქნებოდა. ახალი პრაქტიკანტის თვალში სულელად ხოლო ჩემი თანაკურსელების თვალში დასაცინად გამოჩენა. ბოლოს ძალა მოვიკრიბე და ხმის კანკალით ამოვილუღლუღე
-უკაცრავად...მე უბრალოდ გადაჯდომა მინდოდა...
დარბაზში ხარხარი გაისმა, მერჩევნა მიწა გამსკდომოდა და შიგ ჩავეტანე! **რა იდიოტობა დღეაა..ჯანდაბა ამ ინსტიტუტის და ამ ბიჭის თავს..უიმეე რათ მინდოდა ამის ნახვა, დავტეულიყავი ერთ ადგილას..**
-კარგით, ანუ პასუხი არ გაქვთ?
**ვერ მიხვდა რომ არ მაქვს?? მაინცდამაინც უკდა დააკონკრეტოს!ჰაჰ იდიოტი**
-არა!

-სამწუხაროა. ეხლა შეგიძლია დაბრძანდეთ ან..გადაბრძანდეთ.მიპასუხა ისე ჩემკენ არც გამოუხედავს..კრეტინი!.. სიბრაზისგან ქვედა ტუჩი ამებუზა, თავი დავხარე და შედარებით მოსახერხებელ ადგილას გადავჯექი. ორ წამში ყველას გადავავიწყდი, ისევ ამ ვაჟბატონს უსმენდნენ გასუსულები..ამ ადგილიდან გაცილებით კარგად ვხედავდი..მაღალი იყო, მუქი შავი თმები მოკლედ ჰქონდა შეჭრილი..საოცრად დახვეწილი და ლამაზი ნაკვთები ჰქონდა..
ჰმმ..ხო სიმპატიურია, ვერ იდავებ თან ახალგაზრდა იყო..ჩვენზე 1-2 წლით უფროსი..დაახლოებით...შეიძლება 3ით. ამ ფიქრებში გართული..(ისევ არ ვუსმენდი! არა რა..ჩემი გამოსწორება არ იქნება!) ვიყავი როდესაც პირდაპირ თვალებში შემხედა. აქ კი თითქოს სრული გადატრიალება მოხდა ჩემს თავში,გავშეშდი, გავქვავდი, არა უარსი..მემგონი საერთოდ დავკარგე აზროვნების უნარი. ტვინის შუა უბნიდან გამოკრთა "დე-ჟა-ვიუ"ს შეგრძნება,მუცელში კი რაღაცები აფარფატდნენ. საოცარი ღრმა, მწვანე თვალები ჰქონდა! ეტყობა მასაც რაღაც დაემართა, ლაპარაკი სეწყვიტა, ნერწყვიც გადაყლაპა..ცოტა ხანი თვალს არ მაცილებდა შემდეგ გაიხედა და მართალია ბლუკუნით მაგრამ მაინც გააგრზელა საუბარი. ლექციის ბოლომდე თავჩაღუნული ვიჯექი, თავში უამრავი აზრი მიტრიალება..მუქი თმები, ხმა..თვალები, საოცარი მწვანე თვალები..ღმერთო..იქნებ მეჩვენება, უბრალოდ ძალიან გავს და მეშლება..არ არსებობს..საერთოდ რამ მაფიქრებინა..ეხლა დავმშვიდდები და რომ ავიხედავ უკვე სულ სხვა იდგება ჩემს წინ, დავიიმედე თავი და ნელა, მორიდებიტ ავხედე..ტავი გვედზე ჰქონდა მიბრუნებული მხოლოდ პროფილსი ვხედავდი..და მაინც რა სასწაულია..როგორ გავს... მხოლოდ ეს ბოლო სიტყვები მიტრიალებდა გონებაში.

ლექციის დასრულების მაუწყებელმა ზარმა წამომახტუნა. გული ხელით მეჭირა, ადგილიდან ზვლივს გავინძერი..ლიკამ ჩემთან მოირბინა და სხაპასხუპით მომაყარა
-ჰაჰა, რა მოგივიდა!! ისე ხო სიმპატიურო ვინმეაა..ააუუ რა საყვარელია ხო?ხო??ხო??..ოლაა..ლიზიი..ლიზიი?
-ჰჰა?!?
-რა ჰა, კარგად ხარ?
-არც ისე..მითხარი..ეხლა ამ კაცს..ბიჭს..მწვანე ტვალები აქვს?უკვე სისულელეებს ვლაპარაკობდი და ვგრძნობდი რომ აზრებს ვერ ვიკრებდი.
- მწვანე? ჰმმ არ ვიცი სიმართლე გითხრა..არ გამიმახვილებია ყურეადღება მაგრამ მგონი...ხო..ისე სიმპატიურიაა ძაააააან..მოდი მივიდეთ.
-რააა? წამოვიკივლე და ლიკას მკლავში მოვუჭირე რომ შემეჩერებინა
-ხო რა იყო მივიდეტ გავიცნოთ..მადლობას გადავუხდი ამ ზე(საინტერესო) ლექციისთვის.
-არა..არა თუ ღმერთი გწამს არა..
-გოგო კარგად ხარ?..რამე ხო არ გტკივა?
-არაფერი არ მტკივა ვაა..უბრალოდ წავიდეთ რა..
-არააა! მე გავიცნო უნდა!
-ლიკა..გემუდარები..
-უი..უკვე გვიანია..აქეთ მოდის. კმაყოფილებიტ აღნიშნა ლიკამ..კინაღამ იქვე წავიქეცი, ჩვენკენ ის მოდიოდა..ის..
-გამარჯობათ გოგონებო. მშვიდად დაგვიკრა თავი.
გამარჯობათ გოგონებო. მშვიდად დაგვიკრა თავი.
-გამარჯობათ.. მე ლიკა ვარ, მოხიბლული გახლავართ..ნამდვილად ძალიან საინტერესო იყო..მაშინვე მიეჭრა ლიკა და ხელი ჩამოართვა.
-დიდი მადლობა..მაგრამ როგორც ჩანს ყველასთვის არა..გაიღიმა და ეხლა მე შემომხედა "თემომ"
უხმოდ, გაბრუბული ვიდექი და ვუყურებდი...ის არის..გადავწყვიტე საბოლოოდ. მაგრამ ამის დაჯერება არ მინდოდა. არ მინდოდა წარმომედგინა რომ ამ წუთას, ჩემ წინ ელეგანტურ სამოსში გამოწყობილი, გაზრდილი...დიახ..(ოხ არა!) თემო იდგა

ლიკამ გაკვირვებული შემომხედა, ვიდექი მუმიასავით არც ხმას ვიღებდი არც ვმოძრაობდი ,მემგონი იმაშიც კი შეეპარა ეჭვი საერთოდ ვიყავი თუ არა ცოცხალი.სიტყვებით ძნელია გადმოვცე თუ რას ვგრძნობდი,ეს ჩემთვის იმდენად რთული იყო რომ ვერავინ ვერ შეძლებდა ამის გაგებას. თემო ჩემტვის რარაც განსაკუთრებული,ბავშვური აკვიატება გახლდათ,რომელიც წარსულში დავტოვე ძალიან დიდი ძალისხმევის შედეგად და ეხლა მისი ხილვა მიცვალებულის ცოცხლად დანახვას უდრიდა.
-ჰაჰა, არა რას ამბობთ ლიზის ძალიან მოეწონა ლექცია დარწმუნებული ვარ..უ-უბრალოდ დღეს ცოტა ვერაა ხასიათზე და..სცადა მდგომარეობის განმუხტვა ლიკამ და ისეთი ძალით მკრა მუჯლუგუნი კინაღამ გადავყირავდი. გამოვფხიზლდი, სწრაფად ავაცილე თემოს თვალები და აქეთ-იქით დავიწყე ყურება, იქნებ მომეძნა გამოსავალი და აქაურობას მოვშორებულიყავი. როგორც იქნა ჩემდა სასიხარულოდ(ცხოვრებაში პირველად გამეხარდა ასე სანდროს დანახვა!) ჩვენკენ წამოწითლებული ახვლედა მოდიოდა. თვალები გაცეცხლებოდა და ეჭვიანობით ავსებული მზერით უყურებდა ლიკას
-ლიკ, სანდრო მოდის..ჩავჩურჩულე დაქალს.
-უი..წამო მალეე..არ მინდა დეგენერატის ნახვა..
-უკვე გვიანიაააააა...ჰაჰა აქეთ მოდის, ეხლა უკვე ნიშნის მოგებით მე ვუთხარი ლიკას. დაქალის თვალები დაწვრილდა, მარჯვენა წარბი აიზიდა და ბაგეს ღიმილი დაეფინა.
-მაგან ნახოს.თქვა მუქარით.-აქ რამდენი ხანი ხარ პრაკტიკანტად? მიმართა თემოს უფრო განაზებული ხმით.
-ერთი კვირით. შემდეგ ვნახოთ როგორ წარიმართება მოვლენები..
-ძალიან კარგი..უკაცრავად თქვენი სახელი? გესაუბრებით და არც კი ვიცი..
სხეულსი გამცრა..ტუჩებს მივაშტერდი ერთი სული მქონდა მათგან სახელი მომესმინა..ოღონდ თემო არა, ოღონდ თემო არა...
-თემური. მეგობრებისთვი თემო. თქვენ როგორც მივხვდი ლიკა..ხოლო ეს გოგონა..წამით შეჩერდა..ლიზა?
-დიახ,დიახ..სწორად მიხვდით..
-მე კი სანდრო. მოგვიახლოვდა ახვლე და ლიკას მხარზე ხელი გადახვია.მეორეთი მიიზიდა და ლოყაზე აკოცა.

ვიგრძენი რომ მე და თემო თითქმის ერთნაირ უხერხულობას განვიცდით თუმცა ჩემი მდგომარეობა უარესი იყო. ლიკამ ხელი მთელი სიძლიერით კრა და მოიშორა.
-წამო ლიზ, მივდივართ გასცა ბრძანება ჩემმა დაქალმა.
„როგორც იქნაა“
-ხო მოვდივარ. ვთქვი მეც მორჩილად.
-მოიცა რა ლიკ..უნდა ვილაპარაკოთ თავი მოისაწყლა სანდრომ.საცოდავი თვალები შეანათა ლიკას,თითქოს მოწყალებას თხოვდეს. ლიკამაც ისეთი ტონით უპასუხა თითქოს მოწყალებას არიგებდესო
-3 წუთი გაქვს. უკაცრავად ერთი წუთით გავალთ..ლიზიკო აქ დამელოდები. ფეხი არ გაადგა არსად..დამიბარა და სანდროს მიყვა. ამაზე სულ მთლად გამისკდა გული..ეხლა მარტო მე ვედექი წინ..ისიც ასე უზაროდ მომჩერებოდა და არსადაც წასვლას არ აპირებდა. რატო დამეყუდა აქ? რა უნდა?რა მეთქვა. მეთქვა რომ ვიცანი? იქნებ თვითონ ვერ მიცნო..ხო ასეა თვითინ ვერ მიცნო..და მაინც რამე რომ მითხრას...ოჰ არა..რა მეშველება..
-ლიზა, უკეტესი იქნება უფრო ყურადრებით თუ იქნებით ლექციაზე.
შევცბი.
*მოიკრიბე ეხლა ძალა და ნუ ხარ გამოშტერებულივით,სულელი არ ეგონო*
შევაგულიანე საკუთარი თავი...
-ყურადღებით?მე საკმაოდ ყურადღებიანი ადამიანი ვარ. ზოგიერთებისგან განსხვავებით! მივახალე და კინარამ ჩემ თავსვე ამოვაგლიჯე ენა.აშკარად ზედმეტი მომივიდა ეს შეგულიანება. ისეთი გაფართოებული თვალებით შემომხედა ნამდვილად იფიქრა რა მაგრა ვერ არის ან აფრენსო..რაღაც ამდაგვარი ნამდვილად..
-ვის გულისხმობთ?
-არავის..დაივიწყეთ.
-დღეს ნამდვილად ვერ ბრძანდებით ხასიათზე,
მომახალა თითქოს ჯიბრით. თან ისე უწმაწუროდ რომ ეხლა მე გამიხდა თვალები ფართო. მასთან ლაპარაკის დროს ტავი ორი წლის ბავშვი მეგონა რომელსაც უფროსი ტუქსავს..არადა ვინ გონია თავი სულ რაღაც 3 წლიტაა უფროსი.
-ჩემი ხასიათი თქვენ რა გესაქმებათ..
გაეცინა. ვერ მივხვდი რა ვთქვი სასაცილო თან ნერვები მომეშალა მე შოკში ვიყავი ის კი იცინოდა.
-და მაინც იქნებ არ ღირდეს ეგრე უხეშად უცნობებთან საუბარი?
**უცნობთანო.**ეხლა უკვე მე გამეცინა..ოღონდ ცინიკურად..
-..ჰმმ..ხო,ხო უცნობებთან,უფროსებთან და ასე შემდეგ. ზრდილობის წესები ვიცი..მაგრამ თქვენ..
გავთამამდი. ერტყობა ჩემმა სიტყვებმა შეაცბუნეს და ცოტა არ იყოს გააბრაზეს
-უკაცრავად რამე გაწყენინეთი მგონი არაფერი გამიკეთებია ისეთი თქვენი ასეთი რეაქცია დავიმსახურო.
-ამაში არ ვიქნებოდი დარწმუნებული, გამომცდელად გადავხედე. დაიბნა უაზროდ აცეცებდა თვალებს, ვერ მიხვდა რაშია საქმე ..ჰაჰ..
-კი მაგრამ...
-უკაცრავად როგორც ვხედავ ლიკა განთავისუფლდა..კარგად ბრძანდებოდეთ
-მოიცა, მოიცა ერთი წუთი რას გულისხმობ...
აღარ ვაცადე ჩანთას ხელი დავავლე და დარბაზიდან გამოვვარდი.
აღარც ლიკასთვის დამიცდია, ხელში მაგრად მქონდა ჩაბღუჯული ჩანთა და მთვრალივით მივბარბაცებდი. ვერ მიცნო..ვერ მიცნო! მერჩივნა საერთოდ არ მენახა არასდროს..რატომ გამოჩნდა. დარჩენილიყო ამერიკაში რა ჯანდაბამ ჩამოიყვანა თბილისში..ღმერთო ჩემო და მაინც ვერ ვიჯერებ..ისევ ჩემი თავის დარწმუნებასი ვიყავი რომ ლიკას ძახილი გავიგონე. ჩემს სახელს წიოდა და მომსდევდა, მაინც არ გავჩერდი არ მქონდა ახსნების თავი თუ რა მჭირს რა ხდება და ა. შ..ლიკა რისი ლიკაა ასე აუხსნელად გამიშვას. სმსი მომივიდა შემდეგი ტექსტით..
#იცოდე თუ არ გაჩერდები და არ დამელოდები ხმა არ გამცე არასდროს!#

ოჰჰჰ...ამოვიოხრე და შევჩერდი. თავი დახრილი მქონდა და მოთმინებიტ ველოდი მეგობარს. ისიც აქოშინებული მომვარდდა და შემანჯღრია
-ჭკუა სად დაკარგეეეე!!1 რა გჭირს ვერ ამიხსნი? ცუდად თუ ხარ მითხარი..და რავიცი?..ვეცდები დაგეხმარო..
-სახლში მინდა, ამოვღერღე გაბუტული ბავშვივით და თვალზე ცრემლი მომაწვა..სასწრაფოდ შევიკავე თავი და გზის გაგრძელება მოვინდომე მაგრამ ლიკას ხელმა მაინც გამაჩერა წინ დამიდგა და თვქლებში ჩამხედა
-ვაიმე ლიზ, ტირიხარ?... რა გჭირს მითხარი..ვერაფერი გავიგე..თან თამომ შემაჩერა რომ მოვდიოდი და შენზე მკითხა..რა ჭირსო..არ ვიცი მეთქი..ლიზა ქვიაო ხო? კი მეთქი და გვარი მიკთხა მერე მეც..
-რააი სწრაფად გამოვცოცხლდი. გგ..ვარი? უთხარი?
ლიკამ გაკვირვებით შემომხედა, რამ მოახდინა ჩემზე ასეთი შთაბეჭდილება ვერ მიხვდა.
-ხ..ო..რა იყო არ უნდა მეთქვა???
-რაო! რამე არ თქვა?
-არა..გაჩუმდა მაგრამ სახეზე შევატყვე გაფირდა, და ტითქოს ანერვუილდა..უკაცრავადო და გავიდა. მე კიდე შენ გამოგეკიდე..ვერ ვხვდები იცნობ თუ მე დამრჩა მცდარი შთაბეჭდილება.
-ნეტავ თამამად შემეძლოს არას თქმა!
-..ანუ კი?
-ანუ არ ვიცი…
-ვერ გავიგე!
ლიკას ნაღვლიანად ავხედე, მკლავში მკლავი გავუყარე ნელი ნაბიჯით დავიძარი და ახსნა განმარტებები დავიწყე
-შენ წარმოიდგინე არც მე მესმის რა ხდება. ჩემი თვალები რო არ მებას და არ ვხედავდე არ დავიჯერებდი მაგრამ მემგონი..ეს ჩვენი..ახალი პრაქტიკანტი..სიტყვა გამიწყდა, ნერწყვი ჩავყლაპე და გავაგრძელე. ლიკა გატრუნული მისმენდა
-თემოა...ჩავიჩურჩულე ტუჩების თრთოლვით. ლიკა 2 წამი უპასუხოდ მომსდევდა მერე გაეცინა და ეს ხარხარში გადაუვიდა
-აჰჰა..მითხრა რა ახალი ამბავი:დდდ თვითონ არ თქვა თემო მქვიაოო? და ამან შეგაწუხა? ასე არ მოგწონს ეს სახელი?
-აააა....გამაგიჟებ!!!!!!!!
-კაი ხოო…უიმეე..შენ კიდე ეგ გინდა..
-კარგი..აგიხსნი თავიდან. ეს თემო არის ის თემო...თემო წერეთელი..რომელზეც ლაპარაკით....
-ყურები გამომჭედეეე? ეს ის ბიჭია მთელი ბავშვობა რო შეალიე?
-ლიკა!
-რააააააა?? არაა ეგრეე? რაც მე თავი მახსოვს ეგ ბიჭი არ ამოგდიოდა თავიდა..სადღაც 16-17 წლამდე სულ ეგ გეკერა პირზე..მერე კი გამოფხიზლდი ცოტა მარა...ვაიმეე არ გამაგიჟოო..
-შენ კიდე რა გიჭირს..მე მკითხე
-დედაა..უნამუსოო!!!!! დამპალი..სანდროზე უარესი თუ იქნებოდა ვინმე არ მეგონა..იმას ის დაავიწყდა ჩვენი პირველი შეხვედრის დღე რა რიცხვი იყო და ამას ის ადამიანი დაავიწყდა რომელთანაც მთელი ბავშვობა ქონდა გატარებული.....წარმოგიდგენია?
-წარმომიდგენია...
-ისე რა თვალები აქვსს... სრულიად უადგილოდ წამოროშა ლიკამ.
ლიკას ამ სიტყვებზე გველნაკბენივიტ შევხტი და გაკვირვებული შევხედე..ლიკამაც აცა-ბაცად შემომხედა, მერე გაიხედა და თავი გაიმართლა
-რა იყო..მართლა..ხო კარგი! ეხა დაწყნარდი..ვინ მიგდია ერთი ეგეც რა. ააი ისე მოიქეცი თიოქს ვერ იცანი! ხოდა..ვსო..
-კარგი ერთი! ეგ რო ასეთი ადვილი იყოს..თან მემგონი მიხვდა რო ვიცანი..არ ვიცი რა ვქნა! თუმცა...იცი რას ვიზამი სანამ ეს აქ არის პრაქტიკანტად ანუ..ერთი კვირა
-ხო.
-ეს ერთი კვირა არ ვივლი უნიში..ვერ ვნახავ და ისე გადავიტან ამ დარტყმას..
-ჭკვიანოოო! მერე ზეგ რო ვაბარებთ ამ თვის მასალასი მაგას ვინღა ჩაგიბარებს?
-ოოოო......აღარ შემიძლია ამდენი...ყელში ამომივიდა! არ ვიცი რა ვქნა...ზეგ ჩავაბარებ და მერე აღარ ვივლი! აბა რა ვქნა
-ხო..შენთვისვე ჯობია ხვალ არ მოხვიდე..ცოტა დამშვიდდი მერე..მერე...ზეგ ერთად ჩავაბარეტ და მოვიფიქრებთ როგორ მოვიქცეთ. მაგრამ მაინც გირჩევ დაიკიდო რა საერთოდ...უბრალოდ არ მიაქციო ყურადღება, თითქოს აღარც არსებობს, ასე ძალიან გიჭირს?
არაფერი ვუპასუხე, უბრალოდ თავი მქონდა დახრილი და ნელი, უაზრო ნაბიჯებით მივყვებოდი გზას..
დაქალმა თბილად გამიღიმა, ხელი მხარზე გადამხვია და ისე ავუყევით ჩემი სახლის აღმართს.

გაგრძელება იქნება