როცა გზები ისევ ირევა (2)

დედაჩემი სახლში არ იქნებოდა, სამსახურში იყო წასული..ასევე მამიკოც. ყოველ დღე ასე სახლში მარტო.მხოლოდ დილაობით და მერე საღამოს ვხედავდი მშობლებს..მთელი დღე მე და ლიკა ვიყავით ან ჩემთან ან მასთან.. ანაც გარეთ(უფრო ხშირად გარეთ) შოპინგი, ძმაკაცები დაქალები..სწავლა...ჩვეულებრივი სტუდენტური ცხოვრება მქონდა. ეხლაც შემომთავაზა კინოში წავიდეთო მაგრამ უარი ვთქვი. გულს ვერ დავუდებდი და ვერც ვისიამოვნებდი..ჩემი ოთახის პატარა მაგრამ მყუდრო ლოგინზე ვიყავი წამოგორებული წინ მიკი მაუსის ნახატით გაფორმებული სურათების ალბომი მედო და სათუთად ვათვალიერებდი მოგონებებით გაჟღენთილ სურათებს. ეს ალბომიც მისი ნაჩუქარი იყო..ოდესღაც..ლიკა გვერდზე დამისკუპდა და ჩემთან ერთად ისიც ტკბებოდა სანახაობით.აი პირველი სურათიდან 6-7 წლის გოგონა იჭყიდებოდა, ხელში დიდი თოჯინა ეჭირა და იცინოდა. გვერდზე 10-11 წლის ბიჭი იდგა და თმებზე ექაჩებოდა, ისიც გაკრეჭილი.მეორე სურათი მაკდონალდსში იყო გადაღებული..მე „ჰეპი მილის“ საჩუქარს ვეძებდი თემოს კი პირი ჰამბურგერის სოუსით ქონდა მოთხვრილი..აი მესამე ატრაქციონზე...მეოთხე კი უფრო დიდობაში..ხელში გიტარა ეჭირა მე კი ვმღეროდი..(ნუ პირი მქოდა დაღებული და..:დ) ასეთი სირათების დასტას გადავავლეთ თვალი...ლიკა კინაღამ ატირდა, უფრო მე ვამშვიდებდი ვიდრე ის..

-სულეელი..ამოაყოლა ცრემლს..-როგორ შეიძლება ეს დაავიწყდეს..
-კაი ლიკ..არაუშავს..
-ხოო..მართალი ხარ..ჯანდაბამდე გზა ქონია..და მაინცცც...(ლიკას რომ ემოციურობის ღილაკი ჩაერთვებოდა მე მასთან ვერც კი მივიდოდი.)
-ხვალ უნივერსიტეტიდან პირდაპირ ჩემთან ამოდი გაიგე? მომიყვები რა ხდებოდა..რამეს თუ იკითხავს ჩემზე. სავარაუდოა უკვე მიცნო. მე დედიკოსგან თავს დავიძვრენ ვითომ გავცივდი..ტყუილები მეხერხებაა:დ ხოდა შენც ეგრევე ჩემთან ამოცუნცულდი..ასე გადავაგორებთ ერთ კვირას და მერე..ჩვეულებრივ იქნება ყველაფერი.
-მაგრამ იქნებ სამუდამოდ დაბრუნდა და ...
-ასეც რომ იყოს მე რა..ჩემთან კი არ დაბრუნებულა..
-და მაინც? არ ივლი ეს კვირა?
-და მაინც..არა..
-კაი ხო. ეხა წავედი მე შენ რახან არ მოდიხარ კინოში..წამო რააააააააააა
-არააა არაფერით..არ მინდა მართლა. შენ და ახვლე წადითJ) მე დავიძინებ
-ოოოეეე..ძილი არა ის კიდე:დ
-აბა ჰე! აღარ მივაქციე ყურადღება, კედლისკენ გადავბრუნდი, ხელები ლოყის ქვეშ ამოვიდე და თვალბი დავხუჭე. ლიკა ცოტა ხანი მაკვირდებოდა მერე ადგა და თითის წვერებზე გაიპარა ოთახიდან.
არ მიგვრზნია როგორ მოვიდა დედაჩემი, როგორ ჩამოღამდა და როგორ გახდა ღამის 11 საათი..მთელი ის დღე ლოგინში გავატარე..დედა სერიოზულად განერვიულდა ჩემს ჯანმრთელობაზე, თან ამას მოჩვენებიტი ხველა, ცემინება „ვაიმე თავიი“ „ვაიმე ხელი“ ვაიმე ფეხი“ დაემატა და..
შედეგად ლოგინში ვიყავი ჩაგორებული, 3 საბანში შეფუთული(არადა ზაფხულიააააააა) თავზე სველი ტილოთი, ყოველ საათში ჩაით მჭყიპავედნედ და სუპს მაძალებდნენ. აი რად დამიჯდა ინსტიტუტის ერთი დღე გაცდენა **არაუშავს ღირს..ღირსს..**ვამშვიდებდი თავს

როგორც იქნა დიდი წვალების შემდეგ დედა დავარწმუნე რომ უკეთ ვარ, ჩემი საყვარელი ფუნთუშები დავაბარე და სამსახურში გავისტუმრე. ლოგინიდან სწრაფად წამოვხტი და ლიკას გადავურეკე. „მოვდივარო“ ერთადერთი ეს მითხრა, მერე ტელეფონში მანქანის მუხრუჭის ხმა და ლიკას ლანძღვა მომესმა...ცოტა ხანი გაუგებარი ხმებიც მოდიოდა, ბოლოს როგორც იქნა დაკიდა. გული ამიჩქარდა, აქეთ-იქით დავიწყე ბოდიალი, თან ათასი ვარიანტი მიტრიალებდა თავში, თან ხვალინდელ დღეზე ფიქრი არ მშორდებოდა..მინდოდა თუ არა უნდა მენახა?..და მერე რა გარანტია მქონდა რომ შუა გამცდის დროს ტირილი არ ამივარდებოდა??..და ჩემი ამბავი რომ ვიცი უარესიც არ არის გამორიცხული, თუმცა იქნებ სულაც არ იყოს გამოცდაზე? ამ ერთადერთმა მანუგეშებელმა აზრემა გამკრა მაგრამ მალე ისიც ჩამიკლეს. კარებზე გაბმული ზარი გაისმა. მალე კი ლიკა ჩემს გვერდით იჯდა და ეტყობა არც ისე კარგი ამბისთვის მამზადებდა..(მე ასე მომეჩვენა)
-მიდი გოგო..მითხარი თორე გავგიჟდი ქალი..
-ორი ამბავი მაქვს..ისე რა და ცუდი
-ვაიმეე..წავიკნავლე
-ისე რათი დავიწყებ...
-მმ..იდი...
-იცის ვინც ხარ..
-ააჰჰ..ამას ველოდი...მაინც რა იცი? იქნებ...?
-ლექციის მერე გამაჩერა და შენზე მკითხა..რატო არ არისო, მე ვუთხარი გაციებულია და ასე რაში გაიტერესებს თქო? ისე შემომხედა ვინანე ეს რომ ვკითხე. უნდა ველაპარაკოო..გადაეციო...
მთელ სხეულში გამცრა **ველაპარაკოოო** წამით წარმოვიდგინე ჩვენ შორის გამართული საუბარი და მაშინვე მართლა 40 სიცხით მწოლარე ავადმყოფად ვიგრძენი თავი.
-გაგიჟდა...?
-აბა მე რა ვიცი? ასე კი მითხრა და...
-კარგი, კარგი..არაუშავს მთავარია ხვალ გამოცდაზე არ იყოს და მეტი ვერც ვნახავ
-ხოოო...ეხა ცუდი ამბავი..ხვალ გამოცდაზე ყველა ბავშვი სათითაოდ შევა დარბაზში და ინდივიდუალურად ჩააბარებს ჩვენს ბებრუხანას..მაგრამ ჯერ სად ხარ..მარტო მაგას კი არა კიდე ორ კაცს. ეგრე ვთქვათ „ჟიურის“ ხოდა..
-არაა..არა ეხლა შენ იმას არ იტყვი რასაც მე ვფიქრობ
-მაგის წინ მოგიწევს ჯდომა მაგის კითხვებზე პასუხი..და ნიშანსაც ის დაგიწერს, ეს თქვა და ისე შემომხედა თითოქოს ეს ყველაფერი მისი ბრალი ყოფილიყოს. ბოლო 15 წუთის განმავლობაში გაგებული სიახლეები ჩემმა ტვინმა სადღაც 10 წუთში ძლივს გადატვირთა, ლიკას საწყლად ავხედე და ესღა ვუთხარი
-ლიკა..
-ხო
-მიდი რა სამზარეულოსი გადი თერმომეტრი დევს და მომიტანე..მემგონი მართლა სიცხემ ამიწია
-კაი გეყო..რა არის ასეთი კატასტროფა? უბრალოდ ჩააბარებ გამოცდას სულ არ იფიქრო რო მის წინ. ლიას უყურე თვალებში და იმას აბარე..რავიცი აბა სხვა რა გირჩიოი
-აზრი არ აქვს დაღუპული ვარ. უბრალოდ დღეს ჩემთან დარჩი და ერთად ვიმეცადინოთ. ჯერეს ერთი მაგის წინ რო ვიჯდები ის არ მეყოფა კიდე თავი შევირცხვინო უცოდინრობითი ეგღა მაკლია...
-მართალი ხარ, კაი რა პრობლემაა დღეს აქ დავრჩები და ერთად მოვახერხებთ ყველაფერს..შენ ოღონდ მაგაზე არ ინერვიულო ოკი
-ოკ..გავუღიმე უხალისოდ მაგრამ თვითონაც კარგად ვიცოდი რომ მთელი ეს ღამე ნერვიულობაში ჩაივლიდა.
მართალიც ვიყავი...ლიკამ და მე დაახლოებით ღამის 2 საათამდე მივაღწიეთ, მერე უკვე ჩემი საწყალი დაქალი მოტყდა, თვალები ერთმანეთს მიაწება და სიზმრებში გადაეშვა. მე ისევ მივჩერებოდი უაზრო სიტყვებით აჭრელებულ კონსპექტებს მაგრამ გონება სულ სხვაგან დაფრინავდა.


დაახლოებით მილიონი ვარიანტი წარმოვიდგინე თუ როგორ შეიძლებოდა ხვალინდელი დღე წარმართულიყო, ვცდილობდი ყველანაირად ამეცილებინა ჩვენი დიალოგი მაგრამ მაინც რომ მოვეხელთებინე და დალაპარაკება განეზრახა? ალბათ თავს ვერ შევიკავებდი...ერთს კარგად გავულაწუნებდი სახეში. ამ აზრზე გამეღიმა..არადა რა კარგად ვიცოდი რომ ამას ვერ მოვახერხებდი..და საერთოდ რა გვქონდა სალაპარაკო? როგორც ვიცი წარსულს კი არ ჩხრიკავენ არამედ ივიწყებენ, მაშინ რაღათ უნდოდა ჩემთან ლაპარაკი? იქნებ მართლაც აქვს რაღაც ასახსნელი? აი მთელი ღამე რაში წამივიდა, ამ უსაფუძვლო ფიქრებში. და მაინც დილის 8 საათზე ფეხზე ვიყავი წამოჭიმული. 10-ის ნახევარზე გამოცდის დარბაზში უნდა ვმჯდარიყავი. დრო ისედაც მალე გადის და აბა 2 საათი რას დაიციდა...
ეხლა დარბაზის კარების წინ ვიდექი ბოლთის ცემით, არც ერთი ფრჩხილი აღარ შევიტოვე..ლიკამ სამი ჭიქა ყავა დამაცლევინა მაგრამ უშედეგოდ. ბავშვები შედიოდნენ და მალევე გამოდიოდნენ,ზოგს სულ არ აინტერესებდა შედეგი,ზოგი იმედგაცრუებული იყო ზოგი პირიქით. ერტერთმა გოგონამ ისიც კი თქვა ეს ახალი პრაქტიკანტი ძალიან მონდომებულია ამ კითხვების დასმაშიო... ეხლახანს შევიდა ახვლე..ლიკა და..
-ვაიმეე ერთ კითხვაზეც რო გამეცა უმაღლესი შეფასება იყო!სიხარულით გამოვარდა ლიკა, გავუღიმე მაგრამ იმის მაგივრად სიხარული გამომეხატა ტანჯულს უფრო ვგავდი..
-ყოჩაღ ლიკ..
-ლიზ..შენ ხარ ეხა..
-არა.
-კი
-არა
-შედი..
რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი, ზურგიდან ბიძგი ვიგრძენი და ოთახში ამოვყავი თავი. დარბაზის ბოლოს სკამი და მაგიდა იდგა იქ კი სამი კაცი მელოდა, ჩვენი ბებერი რექტორი, ვიღაც სათვალეებიანი ქალი და..ბიჭი რომელიც თვალს არ მაცილებდა..თემო წერეთელი.

ქალბატონო ლიზა, მობრძანდით, მობრძანდით...აი სკამი მოკალათდით და საკითხი აიღეთ..თბილად მიმიპატიჟა რექტორმა. ნელი, ზანტი ნაბიჯით გავემართე.თემო მიღიმოდა...ვერ მივხვდი ამ ღიმილის შინაარსს.შევიშმუშნე...მერე წარმოვიდგინე ჩემი თავი მისი გადმოსახედიდან და გონებაში ამომიტივტივდა სიტყვა სიამაყე..რატომ არ ვიცი, თავი მაღლა ავწიე და ჩემითვე ვაიძულე ამაყად, თვითდაჯერებით მოვქცეულიყავი. თითქოს არხეინად დავჯექი სკამზე და პირველივე ფურცელს დავავლე ხელი. თემოს დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი, გქონიათ ოდესმე ისეთი სიტუაცია თითქოს თვალებით გჭამენ?რაღაცას ცდილობენ,თითქოს სულში ჩაწვდომას? ხოდა ზუსტად ესე ვგრძნობდი ეხლა თავს..საკითხის ფურცელი ამოვატრიალე და...**მადლობა ღმერთს! ეს ხომ მილიონჯერ მაქვს წაკითხული...თითქმის ზეპირად ვიცი!**შვებით ამოვისუნთქე, ეტყობა ეს არც დანარჩენებს გამოპარვიათ
-ჰაჰა, მემგონი კმაყოფილი ხართ არა? თვალი ჩამიკრა მოხუცმა ქალბატონმა.
-დიახ..უფრო ჩავიჩურჩულე ვიდრე პასუხი გავეცი.
-მაშინ გისმენთ
დავიწყე მოყოლა...თავი დაბლა მქონდა დახრილი და ისე ვყვებოდი..არ არსებობდა მე რომ მისთვის შემეხედა ნამდვილად ავურევდი ყველაფერს მაგრამ..ვაი და ეს სათვალეებიანი ქალბატონი გაცდის რამეს? ყვავივით დამჩხავლა კეთილი ინებე თავი აწიე და ისე განაგრძე თხრობაო. გული შემეკუმშა მაგრამ ჩაჭრას მერჩივნა დავმორჩილებოდი. თავი ნელა ავწიე და ლიას დავუწუე თვალებში ყურება(ლიკამ რომ მირჩია)...უცებ ტვინმა გათიშვა დაიწყო ტვალები მაინც მისკენ გამეპარა...ეხლა ტვინი ნამდვილად აღარ მუშაობდა უბრალოდ პირი მექანიკურად იძახდა დაზუთხულ სტრიქონებს..ვინმეს რომ შევეჩერებინე მერე ვეღარც კი გავიმეორებდი სად ვიყავი. თემო მეტად სერიოზული სახით მიყურებდა, რექტორი ყოველ 5 წუთში რაღაცას ჯღაბნიდა ფურცელზე აი მეორე ქალბატონი კი არწივივით დიდი თვალებით და კეხიანი ცხვირით ცდილობდა ყოველ სიტყვაზე გამოვეჭირე. ის იყო ვამთავრებდი რომ..
-და ამ თემას არ ჩაუღრმავდებიი რაღაც გადაკვრით თქვი..თქვა და ხელში კალამი აათამაშა.
გავიტრუნე. ამ თემას ჩავუღრმავდეოო? რაც კი არსებობდა მემგონი ყველაფერი ვთქვი რაღა უნდა ამ ქალს?
-რრ-ა? მივხვდი ხმა არ ამომდიოდა. ხნავილს უფრო მივამსგავსე ამოთქმული სიტყვები და ამაზე გავწითლდი.
-რადა ამ თემას ჩაუღრმავდით თქო..
თვალი ერთ ადგილას გამიშტერდა სასწაული თუ გადამარჩენდა. და აი ისიც
-ქალბატონო ელენე, მემგონი ამ გოგონამ ყველაფერი თქვა რაც კი შეიძლება ითქვას. გამომექომაგა „ჩემი გმირი“
-თქვენ ეგრე ფიქრობთ? ეხლა თვალები თემოს შეანათა ქალბატონმა ელენემ.
-დარწმუნებული ვარ. მოკლედ მოუჭრა ამ ვაჟბატონმაც. მე წითელმა გადამკრა, ისევ გატრუნული ვიჯექი სკამზ

-კარგი..მემგონი მოვისმინეთ ყველაფერი, განაჩენი გამომიტანა ლიამ.-დაგიწერ მაღალ ნიშანს ოღონ სულ უმაღლესს არა..მოდი ჩვენი პრაკტიკანტი დაგისვამს რამდენიმე კითხვას და თუ გასცემ..
-არა!
-უკაცრავად?
-არა, დიდი მადლობა მაგრამ ნიშანი მაკმაყოფილებს
-კ--კარგი..როგორც გინდათ..
-მადლობთ. წამოვიყვირე და ელვის სისწრაფით ავდექი სკამიდან.კიდევ ერტხელ გადავუხხადე მადლობა ლიას როცა დავინახე როგორ ჩაწერა ნიშანი, უკან მოვბრუნდი და წამოვედი.
*გადავრჩი!!!* ესღა გავიფიქრე,მაგრამ ვაიჰ ჩემ ბედს...რა სიხარული,რის სიხარული. ჯერ არ ვიყავი გასული რომ ლიას ხმა გავიგე
-უკვე მიდიხართ?
მოვიხედე მაგრამ ეს მიმართვა მე არ მეხებოდა. თემოც ამდგარიყო და ჩემკენ მოდიოდა. ამის დანახვაზე სახეზე სისხლი მომაწვა და ფეხს ავუჩქარე. დარბაზიდან სწრაფად გამოვედი და არ შევჩერებულვარ...უკნიდან ფეხის ხმა გავიგე ვიღაც მომზდევდა..ნამდვილად! ნელ-ნელა კიდევ ავუჩქარე ფეხს უკვე ტითქმის მივრბოდი, ჩავირბინე პირველი კიბე, მეორე..მესამეზე კინაღამ ფეხი ამებლანდა მაგრამ ამჯერად გადავჩი..უკან მოვიხედე და გავფითრდი.. სულ რაღაც ორი ნაბიჯი გვაშორებდა
-ლიზა მოიცა! დამადევნა სიტყვები
ამოვიკივლე და რაც კი შემეძლო გავიქეცი სად მივრბოდი ან რისთვის? თან ვაგლახ სწრაფი ფეხებით რომ არ დაიბადები კაცი!...

უეცრად ჯერ ერთ მკლავზე ვიგრძენი ძლიერი ხელის შეხებაა მერე მეორეზე. ორ წამში მის ხელებში ვფართხალებდი თევზივით. ფეხებიც ვიქნიე ხელებიც,თავშიც ვურტყი და ფეხზეც კი დავადგი ფეხი მაგრამ ვერაფრით მოვტეხე. მემუდარებოდა რომ თუნდაც ერტი წამით გავჩერებოდი. რომ ვერაფერს გახდა ვერც ის ვერც მე, კიდევ უფრო მაგრად მომიჭირა ხელი და გარეთ გამათრია. ვწიოდი. გამიშვი, თავი დამანებე არ მინდა წამოსვალა.. და ა.შ მაგრამ რათ გინდა? გამოვილიე ოფლად დავიღვარე, ხელი მაგრად ქონდა დაჭერილი და სადღაც მივყავდი
-გამიშვი
-ჭირვეული ბავშვივით იქცევი!!!
-გამიშვი
ჩხუბით ვაგრძელებდით გზას
-რა გინდა ჩემთან??
-ლაპარაკი...
-მე უცნობებს არ ველაპარაკები!
-ოოოხხ...რა ბავშვი ხარ! ისეტი აღშფოთებით თქვა რომ მეც შემრცხვა. ღმერთო ჩემო ჭკუა საერთოდ არ მოგმატებია?
-სად მიგყავარ??
-ნახავ!
-გამიშვიი..მტკივააა
-ფეხი რო ჩამილურჯე კარგი იყო?
-თავს დააბრალე!
მაინც იგრძნო რომ მატკინა,მაშინვე შემიშვა ხელი მაგრამ მაინც დამიჭირა...ოღონდ უფრო რბილად,სასიამოვნოდ შემახო ხელი..

უცებ მოხუც კაცთან ამოვყავი თავი რომელიც ნაყინებს ყიდიდა. ვერაფერს მივხვდი, რა გვინდოდა აქ... ან რა დროს ნაყინი იყო
-უკაცრავად ერთი შოკოლადის ნაყინი თუ შეიძლება. ბძანებლური ტონით გამოართვა თემომ, ხურდა მისცა და ნაყინი მე გამომიწოდა. გამოვშტერდი ასეთი სისულელე თავში რამ მოუყვანა...
-რა გინდა? ვკითხე სრულიად დაბნეულმა
-აიღე..
-რათ მინდა?
-როცა ბრაზდებოდი სულ ასე გამოგისყიდდი ხოლმე..თქვა და გამიღიმა. გული გამეწურა კინარამ ტირილი დავიწყე. ეხლა ეს მეხუმრება კიდეც? ამას გონია შოკოლადის ნაყინით ვაპატიებ ამ ყველაფერს.?
-ვერ ხარ...კიდევ მე არ მომმატებია ჭკუა არაა?
-აიღე..
ნაყინს ხელი მოვკიდე და გამოვართვი..უცებ შევხედე და ისე მომინდა ამის გაკეთება თავი ვეღარ სევიკავე ნაყინი მოვისროლე და ორ წამში თემოს შავ თვებში ჩაწებებული შოკოლადის ნაყინი ამშვენებდა. დაახლოებიტ 3 წუთი გაუნძრევლად ვიდექით. უცებ ისტერიული სიცილი ამიტყდა, ტვალებიდან ცრემლებს ვყრიდი, ხარხარმა სუნთწა შემიკრა..მეგონა გაბრაზდებოდა მაგრამ პირიქით იმასაც გაეცინა მერე ახრახარდა..კარგი ხანი გასტანა ამ სიტუაციამ ბოლოს როგორც იწნა დავმშვიდდით...
-აბა...მომისმენ?
-მოვუსმენ თუ არა ვიღაც ტიპს რომელიც ჩემ წინ სულ ამოთხვრილი დგას?
-ხო..თუნდაც ასე ითქვას
-კარგი..გისმენ

გაგრძელება იქნება