როცა გზები ისევ ირევა (3) დასასრული

წამო სკამზე ჩამოვჯდეთ და ისე..ბევრი გვაქვს გასარკვევი.
თავი მორჩილად დავუქნიე და უკან მივყევი..იმ წათას აღარ მახსოვდა არც გაბრაზება არც ტკივილი და არც არაფერი ერთადერთი რასაც ვხედავდი ჩემ წინ მიმავალი ადამიანი იყო. როგორც იქნა ვიპოვეთ თავისუფალი სკამი და დავსხედით.
თავი მისკენ მივაბრუნე და მივაჩერდი ველოდი როდის დაიწყებდა სათქმელს. მანაც დიდი ხანი არ შეაყოვნა ერთხელ გამომხედა და დაიწყო
-ამერიკაში რომ ჩავედი...თავიდან ყველაფერი კარგი მეჩვენებოდა..ისეთი შტაბეჭდილება შემექმნა თიტქოს სწორედ აქ ყოფნა მჭირდებოდა. მაგრამ 2 კვირაც არ იყო გასული რომ მივხვდი სქმის ნამდვილ ვითარებას. ეს ქვეყანა სრულიად სხვანაირია..ჩემი შეგნება,ცხოვრების წესი საერთოდ ადამიანური გაგება ძალიან შორს იყო ამათი შეგნებისგან. ადამიანებს ვერ ვუგებდი, მეგობრები მჭირდებოდა..შენ მჭირდებოდი. ისეტ შიტუაციასი ჩავვარდი რომ სწავლაც არ მახსოვდა. უკან დაბრუნება მოვინდომე..და იცი რატომ იმიტომ? რომ ვერ გავძელი..მეგონა ყველაფერი კარგად იქნებოდა უბრალოდ მოვახერხებდი შენგან შორს ყოფნას, მაგრამ ეს არც ისე ადვილი აღმოჩნდა. ზუსტად ერთი თვის თავზე მამაჩემს გამოვუცხადე რომ საქართველოში ვაპირებდი დაბრუნებას. თავიდან არანაირი ყურადღება არ მომაქცია ჩემ სურვილს თინეიჯერული ახირება უწოდა. მაგრამ მას შემდეგ რაც სახლიდან გამოვიპარე, ბილეთიც ვიყიდე და აეროპორტშიც მოვხვდი მიხვდა არც ისე მარტივად იყო ყველაფერი. ვერ იჯერებდა რომ ჩემს მომავალს, ამერიკაში სწავლას, კარგი პირობების პერსპექტივას მარტო იმიტომ ვუარყოფდი რომ...

უცებ გაჩერდა, ისევ ამომხედა. მე ხელები გადამეჯვარედებინა და მშვიდად ვუსმენდი. მისი სიტყვები უბრალოდ თავის გასამართლებელ საბუთად მეჩვენებოდა მაგრამ როგორც კი შემომხედა მის თვალებში დავინახე ის რასაც ვერ აგიღწერთ..ეს იყო გულწრფელობის შუქი. იმ წამს ყველანაირმა ეჭვმა საფუძველი დაკარგა მაშინ რომ ეთქვა ძაღლები მიფრინავენო მაგასაც დავიჯერებდი.
-განაგრძე. ხმის კანკალით ვუპასუხე.
-ვერ დაიჯერა რომ ამ ყველაფერს ვთმობდი შენ გამო.
ამ სიტყვებმა თავბრუ დამახვიეს..ჩემ გამო.. მე ვიყავი მიზეზიი რა სისულელეა... რატომ..მე?
-მეე? მე მიზეზი არა?
-გიკვირს?
-იტყუები ამოვიძახე და თვალებზე ცრემლი მომადგა-შენ არც კი გამომეხმაურე..არც ერთ ჩემ მონაწერზე პასუხი არ გამეცი..ტელეფონი მუდმივად გათიშული გქონდა...და მერე ასეთ რამეს როგორ მეუბნები?? ერთხელაც კი არ გიკითხავს ჩემი ამბავი, ბოლო ბოლო დაბადების დღეც კი არ მოგილოცია..არც ერთი. აქ უკვე რეღარ მოვითმინე და თვალებიდან ცრემლის ორი ბურთულა გადმომივარდა. მაინც ვეცადე გამეგრძელებინა
-მე მაინც გელოდებოდი ერთი.. ორი.. წელი..მერე კი...უკვე აზრი არაღ ქონდა.

-არა, ლიზ შენ არ გესმის მე მეორედაც ვცადე გამოქცევა რა მქონდა მაშინ ტვინში ვერ გეტყვი მაგრამ ამის მერე..მამაჩემმა შექმნა საშინელი პრობლემა, ყველანაირი კონტაქტი შენთან გადამიჭრა. მისი აზრით შენ იყავი ყველაფრის ხელისშემშლელი... ანგარისზე მერიცხებოდა მარტო ქვეყნის შიგნით სასაუბრო...მან არ იცოდა, ვერ გაიგო რომ მე შენ..
შევცბი. გაკვირვებით გავხედე. მანაც შეამჩნია რომ თითქოს რაღაც წამოსცდა..კუბონაკრავი ფერი დაედო და საშინლად ანერვიულდა
-შენ მე რა?
ვიგრძენი რომ ტონი შემეცვალა უფრო მკაცრი გამიხდა
-რომ..შენ ჩემთვის ძვირფასი ხარ..ძალიან. ანუ..უბრალოდ ვერ შევძელი შენთან განშორება. აი ასე მარტივად..3წლიდან ერთად ვიზრდებით და ეს ძნელია..


-კი მაგრამ ორი წელი?
-ერთი წელი საერთოდ არანაირად არ მქონდა საშვალება. ვერ გეტყვი როგორ ახერხებდა სრულიად ჩემს იზოლირებას..მერე კი არც ერთი შენი შეტყობინება ჩემამდე არ მოსულა. ამას დედაჩემის ჯანმრთელობის პრობლემაც დაერთო...1წელის მასზე ვიყავით გადართული,მძიმე მდგომარეობა ჰქონდა. დედა დავკარგე და ამან იმდენად იმოქმედა ჩემზე რომ სულ დავკარგე ბრძოლისუნარიოანობა...მამაჩემმაც ამით ისარგებდა მოკლედ..ყველაფერი ქნა რომ ჩვენი გზები გაეყო..
- მოახერხა კიდეც..
-ხო მაგრამ ეხლა ხომ შეგხვდიი ეხლა ხომ აქ მყავხარ აი აქ..ჩემ წინ? ხოდა იქნებ..უბრალოდ..ვეცადოთ..ყველაფერი ძველებურად იყოს.
ნაღვლიანად ავხედე, ისე მინდოდა მეც იგივე მეთქვა მაგრამ რაღაც მაჩერებდა. გულმა თითქოს ჩამჩურჩულა"ვერასდროს იქნება ყველაფერი ისე როგორც ადრე" და მეც ეს გავუმეორე
-გთხოვ ერთი შანსი..ერთი ცდა..
-მაშინ ბავშვები ვიყავით. გავიმართლე თავი
-და მერე რა? მეგობრობას დრო არყევს? თუ შენ არ გინდა..რა თქმა უნდა მე არ დაგაძალებ..თუ შენთვის წარსული ვარ და არ გინდა მომავლად ვიქცე..
-არა! არა ეგ არ მითქვამს შენ ხარ ის წარსული რომელსაც ვერ ვთმობ მაგრამ..მეშინია. ვაღიარე მოლოს და მორცხვად დავხარე თავი. თემო დაიბნა ალბათ ვერ მიხვდა რისი მეშინოდა. ამას მეც ვერ ვხვდებოდი თუმცა არა..ვხვდებოდი. მეშინოდა იმის რომ ჩემი მეგობრული გრძნობა არ იყო ნამდვილი. ეს უბრალოდ იყო ნიღაბი რომელიც ეფარებოდა მასზე არანაკლებ დიდ გრძნობას..სიყვარულს

-გეშინია? რისი..?
ჩამჩურჩულა ყურში.
უცებ სკამიდან წამოვხტი და სრულიად უაზროდ ვუთხარი..
-ნაყინი თავიდან ჩამიგეწვეთა და პიჯაკი დაგისვარა
-რაა?
-რაც გაიგე :დ და ხოო..ეგ ნაყინი არ შემერგო და არ გინდა მეორე მიყიდოოო?ჰა
-ლიზა..ვერ გავიგე
-რადა ერთ რამეs გეტყვი მე რომ შეგხვდი ეს ალბათ ბედის ირონიაა ხოდა ამ ერთხელ დაგიჯერებ თუ შეძლებ ყველაფერი ისე იყოს როგორც ძველად მაშინ..
-შევძლებ! დარწმუნებით,ომახიანად ამყვა.
-ხოდა მაშინ წამო და მიყიდა ნეყინი ტუ გინდა მომისყიდო:დ
-ჰაჰა..ეხავე..ლიზზზ..გინდა სახლში გაგაცილოი
-კაი მიდი..
-ლიიზზ..
-?
-ის გოგო როგორ მოგწონსი გამახედა ერთი შავგრემანი გოგონასკენ
-ჰაჰ..აყლაყუდა!
-ჰაჰაჰა ისევ ისეტი ხარ..იცი? მე შენთვის სურპრიზი მაქვს
-უკვე??
-ხო..აი ეხლ ა მომივიდა თავში.
-გისმენ
-ხვალ ხო შაბათიაი ღამის შვიდისთვის შენთან ამოვალ სახლში. ხოდა არაფერი დაგეგმო რა..ოკ?
-კაი მარა რატო?ვაპირებდი რაღაცას
-რას?მნიშვნელოვანია?
-პაემანია!
ამაზე შემომხედა და წარბიც არ შეურხევია
-გინდა ავაორთქლო?
-ჰაჰაჰა შენ ხო ს/ეცვლილხარ რას ამბობ. არაა,ვხუმრობ. და რა გეგმები გაქვს შენ?
-ამას ხვალ გაიგებ სურპრიზიაა თქოო
-ჰმჰ კაი, როგორც გინდა.
ავიჩეჩე მხრები, ნაყინი გავსინჯე და მშვიდად ეხლა უკვე ორნი გავუყევით ჩემი სახლის გზას..
იმ დღის მერე დამიბრუნდა ყველაფერი..ჩემი ბავშვობა, სიხალისე, თურმე რამდენი რამ მაკლდა…და ეს ყველაფერი მან ერთ დღეში მომცა. ჰოოო სასწაულმოქმედი ადამიანებიც, ხომ არსებობენ არა? მთელი გზა სანამ მაცილებდა სიცილით მომკლა..ამერიკის ამბებიც მომიყვა..იმდენი რამ იყო საინტერესო იმ წამს შემშურდა კიდეც მისი.მერე გავიხსენეთ ყველაფერი რაც კი შეიძლებოდა გაგვეხსენებინა, ჩემი ამბებიც მომაყოლა და როგორც იქნა სახლამდეც მიმაღწევინა. ბევრი კი ვეხვეწე რა სიურპრიზია მეთქი მაგრამ ვერაფერს გავხდი..მერე დაინახა რომ ქვედა ტუჩი მებუზებოდა და ჩაბჟირდა გახსოვს როგორ მიყვარდა ამას რო აკეთებდიოი რა ლამაზი სიცილი ქონდა..ულამაზესი.

და საერთოდ ასეთი პიროვნება არასდროს სემხვედრია ბევრი სიმპატიურ და ძალიან სიმპატიურ ადამიანსაც გადავყრივარ მაგრამ თემო სულ სხვა იყო..ისეთი გრძნობა მქონდა რომ ერთადერთი ბიჭია რომელთანაც თავს კარგად ვიგრძნობ...(ეეჰჰ სიყვარულის ეს პირველი ნაბიჯებიი) გამომშვიდობების მერე არ მინდოდა წასულიყო სულ, სულ ჩემთან მინდოდა დარჩენილიყო(აბა ეხა 4 წელიწადს ეგრე მარტივად აინაზღაურებს?) მაგრამ..საქმეები აქვს ბიჭს! ხვალინდელი ლექციისთვის გვიმზადებდა მასალას...
სახლში ისეთი გახარებული სევფრინდი დედაჩემი გადაირია. მეც რა თქმა უნდა ვუთხარი გამოცდა ისე კარგად ჩავაბარე აბა რას ელოდი მეთქი? მაინც დაეჭვდა როდის იყო მაგაზე თავს იკლავდიო, ცოტა ხანი ვცდილობდი დამერწმუნებინა მაგრამ არაფერი რომ არ გამოვიდა..
-მართლაა დეე
-კაი ერთი...
-რატო არ გჯერა?? არ უნდა მიხაროდეეს??
-კი მაგრამ..ეს ცოტა სხვა სიხარულია..ეგრე მგონია..
-ოოო...
-ვინ იყო ის რო მოგაცილა. მკითხა და თვალებში შემომხედა
გავშეშდი..ვუნახივარ თურმე..რას მაწვალებდა ამდენს თუ მნახა...
-აა..ეგ?
-მიდი ეხა რაღა აზრი აქვს დამალვას..
-კაი ხოოოოოოო! თემო იყო! თემო წერეთელი წარმოგიდგენია?
-ვინაა, ის თემო....? ის შავგრემანი ბიჭი?
-ხოოო...ის თემო! ხოდაა ხვალ მოვა 7ისთვის სახლში დავპატიჟე იმედია არ ხარ წინააღმდეგი...
-დედა..რა წინაარმდეგი პირიქით მარა..მე და მამაშენი სახლში არ ვიქნებით..დაა..
-მაგაზე არ ინერვიულო,მოვაგვარებ ჩემით თვალი ჩავუკარი დედაჩემს, მის მიერ დამზადებულ ნამცხვარს პატარა ნაჭერი მოვაციცქნე და ჩემს ოთახში ჩავიკეტე..წამოვგორდი საწოლზე ბალიში ჩავიხუტე და თვალე დავხუჭე..მე მიხაროდა,...მე ვფიქრობდი..და მე მიყვარდა.

ეს დღე თუ „ბომბა“ იყო თქვენ მეორე უნდა გენახათ. პირველი სასწაული ის იყო რომ უნიში ლიკაზე ადრე გამოვცხადდი. გადაირია გოგო იქ რომ დავხვდი..მაგრამ ამას ვინ ჩიოდა კინაღამ გამჩეჩა გუშინ სად დაიკარგეოო..არაფერი არ უნდა მითხრაო? ნუ მოკლედ როგორც ჩვევია.. აი რო გაიგო რაც მოხდა ისე გაუხარდა არ ველოდი.სიახულის გამომხატველი ოვაციების შემდეგ კი იეჭვიანა არ ამახიოს მაგ ვაჟბატონმა დაქალიო..ეს რა თქმა უნდა ხუმრობით..(ალბათ) როგორც კი თემო შემოვიდა მაშინვე მოგვიახლოვდა,მოგესალმა მე თბილად გადამოცნა და მომიკითხა. ლექციის შემდეგ გნახავო დამიბარა და თვითოვ მოემზადა მის დასაწყებად.
ჩემი ახლო ურთიერთობა თემოსთან არც დანარჩენ კურსელ გოგონებ დარჩათ შეუმჩნეველი..იმ დრეს რომ მიმზერდა იმდენი მოშურნე და ეჭვიანი თვალი ცხოვრებაში არ გადამყრია..ერთმა პირდაპირ მომახალა როგორ სეიძლება რომანი მაგასთან ვინც ლექციას გიტარებსო? გავატარე..ეგღა მაკლდა მაგათ ავყოლოდი. რამდენიმემ გესლნარევად მკითხა კიდეც, როდის აქეთაა ერთად ხართო მეც ღიმილით ვპასუხობდი რას ამბობთ მეგობრები ვართ მეთქი..ადამიანს თუ დაველაპარაკე ესეიგი მიყვარს თქო? ვიღებდი გაკვირვებულ სახეს... არა..უცინოდი კიდეცო...მერე იხსნებოდნენ.. არ გინდა დამაახლოვოო(ეგღე მაკლდა..ჩემი თემო ამათთვის მემეტებოდა?) ნუ მოკლედ გამიგეთ..
უნივერსიტეტიდან ისევ ერთად წამოვედით ოღონდ ბოლომდე არ ავუცილებივარ..რაღაცეები უნდა მოვამზადო დღეისთვისო..
-მე რა უნდა ვქნაივკითხე მაინც, ყოველიშემთხვევისთვის
სახლის ტანსაცმელი ჩაიცვი, დივანზე წამოწექი და ჩემს ზარს დაელოდეო..ამ მოვალეობის პირნათლად შესრულება აღვუთქვი და სახლში ავირბინე.

4საათია..წყნარად ვზივარ კომპთან და ვფიქრობ რა შეიძლება მოუვიდეს თავში..მაინც ვერაფერს ვიფიქრებ.
5 საათია...ისევ უაზრო ფიქრები...ვერ მოვიცილე თავიდან..მაინც ვერაფერს ვხვდებოდი
6 საათია...ამდენი ფიქრისგან დავიგრუზე, მარტო იმიტომ კი არა რომ მაინც ვერ წარმომედგინდა დღევანდელი გეგმები..არამედ იმიტომ რომ გავიაზრე..მე+ის=მხოლოდ მეგობრები...
7საათზე კი კარზე ზარი აწკარუნდა..სწრაფად მივვარდი, გავაღე და...
ჩემ წინ სახლის სამოსში ჩაცმული თემო იდგა. ერთ ხელში კასეტები(ალბათ ფილმების) დიდი პოპკორნი და ლიმონათები ეჭირა, მეორეში პიცა, კრეკერები,ჩიფსი, კიდევ...წიგნი(თავიდან ვერ მივხვდი რატო).. სახეზე ღიმილი აეკრო და ასე მიყურებდა..
-შემო..შემოვიპატიჟე..თან მეცინებოდა.
-დამეხმარე ოკ? როგორც იქნა მიხვდა ამდენ რამეს მარტო რომ ვერ შემოიტანდა
რაღაცები ჩამოვართვი და მისაღებში შევატანინე. ისიც მოკალათდა და ახსნა დამიწყო..
-ესეიგი აქ მაქვს ორი დისკი..ერთი..
-არაააა...ეგააა?????
-ხო:)
-რამდენჯერ მაქვს ნანახი...როგორ მიყვარრრრრსსსსსსს
-სულ რომ ტიროდი გახსოვს..?
-კი. შენ მაწყნარებდი.
-ვიცი...
-მეორე?
-ჩვენი ბავშვობის ვიდოებია მოკვდები სიცილით...
-მართლაა? ვაიმეე..
-მინდა ყველაფერი ისე იყოს როგორც ადრე..ესეიგი სასუსნავებიდან რაც მოგვინდება ყველაფერი გვაქვს..ხო და ეს წიგნი..
-რა არის?
-მათემატიკის ამოცანებია..
-რაააააა? რათ გვინდა, მოაცილე აქედან.
-ხო გახოვს რო გამზადებდიი
-შტერი ხარ
- კაი რა იყოო..ხო გახსოვს ყველაფერი ისე როგორც ადრე..
-ხოო..ვიცი..კაიი. ჯერ რითი დავიწყოთ?
-კინოთი..ერსულოვნად გადავწყვიტეთ და აი დაიწყო მხიარულება,იმ წამს ყველაზე ბედნერი ვიყავი. მასთან ერთად მარტო,ასეთ სასიამოვნო სიტუაციაში,ამდენი წლის შემდეგ..ისევ ისე, ისევ ერთად.
ეს კინო იმდენჯერ მქონდა ნანახი სათვალავის კი ამერია .როგორ მინდოდა არ მეტირა მაგრამ მაინც...სლუკუნი დავიწყე..ეგეც მაწყნარებდა როგორც პატარა ბავშვს..საბავშვო ვიდეოებზე ერთმანეთს ვასულიერებდით რომ სიცილისგან სუნთქვა არ შეგვკვროდა, პოპკორნი სულ დავამთავრეთ..პიცაც..ერთმანეთს არ ვაცლიდით,ვეჯიბრებოდით.


მერე მათემატიკა დაიდო და 2 ამოცანა ამოვხსენით(ხოო კაიი...ამოხსნა:დ) რა ტყუილად გადამიყრია შენი მომზადებისთვის დროო..დამპალი. გიტარაც შემოიტანა, დაუკრა..თავიდან ვიუარე მაგრამ მერე ვიმღერე..ისეთი ბედნიერი ვიყავი, ისე ვისიამოვნე..ბოლოს მაგრა ვაკოცე ლოყაზე და ვუთხარი რომ მადლობელი ვიყავი. ვუთხარ რომ..
- ყველაფერი ისეა როგორც მასინ და მე ბედნიერი ვარ..
-მართლა?
-ხო აბა:დ
უცებ თითქოს მოიწყინა..ვერ მივხვდი რა ჭირდა. მოდი გვერდძე დამიჯექიო..მივუცუცქდი..
მან თვალებში შემომხედა,ცოტა ხანი მიყურა მერე გაიცინა თავი მიაბრუნა და არაფერიო...ჩაიჩურჩულა. მე არ დავანებე
-რა გინდოდა მითხარი..
-მომეშვი გოგო :)
-დროზე! თემურ წერეთელო! ამოღერღეთ თუ შეიძლება რისი თქმა გსურდათ
-არაფერის ქალბატონო ელიზა...არ არის ეს საინტერესო..მით უმეტეს არ მინდა ჩვენი დაბრუნებული მეგობრობა შევარყიო. ამაზე ყურები დავცქვიტე,გაკვირვებული მივუახლოვდი და წინ ავეტუზე..სახე მივუახლოვე და მკაცრად ვუთხარი
-რას გულისხმობ?
-რაღაც უნდა გითხრაა..სხვანაირად არ სემიზლია...როგორც იქნა დანებდა,ხელი მომკიდა სავაძელზე დამაბრუნა ნერვიულად შემომხედა.
-რა არის ასეთი..? რა გჭირს...რამე სერიოზულია?
-კი
-მმ..იდი
-ლიზა..მიყვარხარ.წამიერი დუმილი ჩამოვარდა.
-ჰაჰაჰა...კაი ერთი..მეც სულელო

გაეღიმა..მერე ჩემკენ შემობრუნდა, თვალებში შემომხედა
-არა..შენ არა..მომიახლოვდა.ხელები თმებში შემიცურა, რეზინა შემეხსნა და თმები მხარზე ჩმომეშალა..გამოგნებული ვიყავი, ლოყები წითლად ამირაჟღაჟდა..ისევ ერთმანეთს ვუყურებდით თვალებში..უცებ მოიწია ცხვირი ჩემს ცხვირს შეეხო, სახეზე საოცრად თბილი სუნთქვა დამეცა...
იმ დროs წამი გაჩერდა ყველაფერი ერთმანეთში აირია..აულ ახლოს იყო..2 წამიც და ჩავიდენდი რაღაცას რასაც ალბატ ვინანებდი მაგრამ..უცებ გამოვფხიზლდი თამოს მკერდში ხელები ვკარი სწრაფად წამოვიჭერი და ჩემს ოთახში შევვარდი.კარი ჩავრაზე და იქვე ჩავიკეცე. იმდენად ვიყავი გაოგნებული, განცვიფრებული რომ ვერ გავაცნობიერე რას ნიშნავდა ეს..მიხაროდა თუ არა..**ნუთუ მას ვუყვარვარ?** ეს ფიქრი იმდენად აბსურდულად მეჩვენა რომ მთელ სხეულში უცნაურმა,ცივმა ჟრუანტელმა დამკრა. ხელები სახეზე ავიფარე და კარგი ხანი ვიჯექი ასე. კარებთან ბრახუნი გაისმა და თემოს ყვირილიც შემომესმა

ლიზა გააღე გთხოვ..ლიზა გეხვეწები..ვიცი სულელი ვარ არ უნდა მოვქცეულიყავი ესე..გეუდარები..
უხმოდ ვიჯექი არაფერი არ გამიკეთებია, უბრალოდ არ ვიცოდი რა უნდა მექნა.უნდა გავრკვეულიყავი ყველაფერში. კარებს იქით ისევ ისმოდა მუდარა..
-გთხოვ..გამიღე...სხვანაირად არ შემეძლო..რამდენი ხანია ამას ვიკავებ..უბრალოდ არ შემეძლო..გამიგე...
ისევ უმოქმედობა. ცოტა ხანი გარედანაც დუმილმა დაისადგურა. ვიგრძენი რომ კარებს მიეყრდნო. რაღაცეებს ბუტბუტებდა მერე გარკვევით მითხრა
-უნდა ვილაპარაკოთ...ეს ორივერს გვჭირდება..ძალიან გთხოვ კარები გამიღე.


ცოტათი რომ დავმშვიდდი ნელა ავდექი, კარების საკეტი გადავწიე და ლოგინზე ჩამოვჯექი. თემომ ჯერ თავი შემოყო, რომ ნახა არაფრის ჩარტყმას არ ვაპირებდი და წყნარად(მოჩვენებითი სიწყნარით თორე გული ისე მიცემდა ჰა და ჰა ამოვარდებოდა) ვიჯექი ლოგინზე ტანიც მიაყოლა, ქურდივით შემოიპარა და გვერდზე დამიჯდა.
-მაპატიე...
-...
-ვიცი არ უნდა მექნა, თავი უნდა შემეკავებინა მაგრამ უკვე რამდენი ხანია ასე გრძელდება და ვეღარ მოვითმინე. წინად დაგკარგე..ეხლა გიპოვე და ჩემი დაუდევრობით ისევ დაგკარგე...არ ვაპირებდი ეს გამეკეთებინა მაგრამ როცა თქვი რომ ბედნიერი იყავი რადგან ყველაფერი ძველებურად იყო მივხვდი რომ ამას მეტხანს ვეღარ დავიტევდი... ეხლა უკვე იცი ყველაფერი და თუ გინდა..თუ გინდა წავალ.
იმდენად საყვარლად ლაპარაკობდა და მის ტემბრშიც ისეთი წუხილი ამავდროულად ისეთი სიყვარული იგრძნობოდა რომ ჩემ თავზე გავბრაზდი..რას ვებრძოდი ჩემს მეორე მეს? მეც ხომ კარგად ვიცოდი რომ ზუსტად იმას ვგრძნობდი რაც ის..ეს გადაწყვეტილი იყო. ღრმად ამოვისუნთქე,ეხლა ეს სიტუაცია სხვანაირად გავაანალიზე. მივხვდი რომ ჩემი დუმილი მასზე საშინლად მოქმედებდა,რაღაც უნდა მეთქვა...ეხლა უკვე მომხდარი მიხაროდა, ბედნიერებისგან სუნთქვა შემეკრა და მოგუდულად ამოვღერღე
-დარჩი..
-კი მაგრამ...მაპატიებ?
-გაპატიებ..ჰმმ... იცი..თუ შენ ითხოვ მიტევებას მაშინნ ეს მეც უნდა გთხოვო რადგან...შენგან დიდად არ განსხვავდები..
თემო ერთი წამით მომაშტერდა მერე თვალები დაუწვრილდა ისეთი სახე ქონდა ყურებს არ უჯერებდა. შევხედე და გამეცინა..მერე გავწითლდი..ცოტა არ იყოს უხერხული სიტუაცია შეიქმნა..
-ა-ნ-უ შ-ე-ნ-ც გ-ი-ყ-ვ-ა-რ-ვ-ა-რი? დამარცვლით მკითხა ბოლოს.
-ხ-ო. მეც ისევე ვუპასუხე. წამიერად ისეთი ძლიერი ჩახუტება ვიგრძენი კინაღამ მის მკლავებშივე ჩავიშალე. მერე მთელი ტანში თბილმა სიყვარულის ელექსირმა ჩამიარა..ასე ვიჯექიტ ჩემს საწოლზე ჩახუტებულნი..დიდხანს...მას მაგრა ქონდა მოხვეული ხელები, მე კი ჩემი წითელი სახე მის შავ თმებში ჩამემალა..უკვე ვგრძნობდი რომ ჩვენ ვიქნებოდით სულ ერთდ..ოღონდ არა როგორც მეგობრები
-ალოო..ლიკ
-ჰოოოოოუუ
-გოგო ხო არ გაგაღვიძეი
-ნუ ეხა დავფიქრდეთ..12ის ნახევარია და შენ იცი რომ მე ამ დროისთვის სულ მძინავს ანუ კიიი
-კაი ეხა ნუ ყვირი..მერე იმიტომ მომკლავდი რატო არ გამაღვიძეოო
-ჰო კაი, რა მოხდა ასეთი..იცოდე რამე სერიოზული არ იქნებ დაა!!!
-დღეს თემომ სიყვარული ამიხსნა!. მივაყარე უცებ რომ მისი მზაფრი რექციები მომესმინა. არ დამჭირდა დიდხანს ლოდინი
-რააააააოოოოო........ მმ..ოიცც..აა..ვაიმეეეეეე...მართლა თუ მატყუებ?
-მართლა მართლაა..
-არ არსებობს! მერე..შენ..რა უთხარი
-მე ვუთხარი რომ...
-მტანჯავ!
-მეც თქო ვააააა
-დედაააააა!!!! ანუ ერთად ხართ..? აი ვიცოდი,ვიცოდი,ვიცოდი რო გიყვარდა. შეუძლებელი იყო რომ შენ ის არ გყვარებოდა..იმდენად იყავი მისი ერთგული და იმდენად სულ მასზე ფიქრობდი რომ...
-კარგი გავიგეთ, სიცილით შევაწყვეტინე თორე ეს რომ დაიწყებდა მთელი ღამე გასტანადა ამის ჭარტალი.უცებ მოვუყევი საქმის ვითარება და დავკიდე..მართალია დიდხანს კი მეხვეწა კიდე დაწვრილებიტ კიდე დაწვრილებითო..

როცა გზები ისევ ირევა.. დასასრული

მაგრამ ამას დრო უნდოდა მე კი სად მქონდა დრო, უნდა დავწოლილიყავი და თემოზე მეფიქრა ან უკეთესი, უნდა მიმეწერა...ეძინა არ ეძინა..რას სვებოდა..უკვე ყველაფერი მაინტერესებდა. ერთ საათში მეც შეყვარებულ სულელს დავემგავსე, რომელიც წამი ვერ ძლებს მის გარეშე..წამის მეასედს მიასზე ფიქრის გარეშე და საერთოდ ვერ ზლებს მასთან ყოფნის გარეშე..
მეორე დღიდან დაიწყო ჩვენი ოფიციალური ურთიერობა,

კინოშიც ბევრჯერ ვიყავით, მთელი თბილისიც ფეხიტ სემოვიარეთ(ერთი ასჯერ) თბილისმა რომ არ დაგვაკმაყოფილა მერე ქალაქგარე ექსკურსიებიც მოვაწყვეთ..რამდენჯერმე რომანტიული საღამო რესტორანში(ზოგჯერ რომანტიკა და ბანალიზმიც საჭიროა), მერე მშვიდი და წყნარი პიკნიკი, უბრალოდ მინდორში ჯდომა და ბუნებით ტკბობა..მე თემო ლიკა და ახვლეც ვიყავით ორმაგ პაემანზე. ამ შემთხვევაში იყო უფრო ენერგიული და ექსტრემალური პაემნები...ერთხელ წავიკინკლავეთ კიდეც, მაგრამ წითელი ვარდებით,საჩუქრით და ბოდიშით გამოისყიდა..(ისიც ჩემი დანაშაული:) . ფაქტი კი მაინც ერთ რამეში მდგომარეობდა წამიც კი არ სეგვეძლო უერთმანეთოდ...ეჰ ბედნიერებავ რა ხანმოკლე ხარ.. არ გაგიგიათი აბა მითხარით ადამიანი რომელსაც სიხარული სამუდამოდ გაგრძელებია..რამეს ხომ უნდა შეეშალა ხელი, რამეს ხომ უნდა მოეცა საფიქრალი? და ეს რამეც ტკბილი ურიერთობის 3 კვირის თავზე...
ღამის 12-ის ნახევარზე ჩემ სასთუმალთან მოკალათებული ნოკია აწკარუნდა...ჯერ მარჯვენა ტვალი გავახილე..მერე მარცხენაც, მობი განათებული იყო, მატყობინებდა რომ სმს მომივიდა. მეც რა თმქ უნდა გულში გავლანძღე ჩემი გამღვიძებელი და უკმაყოფილოდ გავხსენი მოსული შეტყობინება...თემო იყო..გამიხარდა..მაგრამ ვაი ამ გახარებას. ტექსტსი მიზეზის მითითების გარეშე ეწერა :# შენი სახლის წინ ვდგევარ..ჩამოდი მალე..სასწრაფო საქმეა# **გაგიჟდა? სად ჩავიდე ამ შუაღამე? მერე გამეღიმა ალბათ ჩემი ნახვა უნდა მაგ სულელს და ვერ ითმენს თქო, მივწერე რომ ხვალ მოსულიყო და ეს საქმე ხვალ გაერკვია. თავის დანებების მაგივრად ეხლა ფანჯარას მოხვდა კენჭები. სანამ არ გავიხედე და ალერსიანი მუქარით მუშტი არ დავუქნიე არ გაჩერდა. მერე ღამის სილუეტიდან გავარჩიე რომ ხელი ყელთან მიიტანა და მუდარის ნიშანი მაჩვენა. მეც რა მექნა ვარდისფერ ჩუსტიკებში ჩავყავი ფეხი, ხალათი მოვიცვი და და გარეთ ფეხაკრეფით გავიძურწე..(მშობლებს რომ შევემჩნიე რას იფიქრებდა ხალხი, ღამის 12საათზე გადის გოგო შეყვარებულის სანახავად!;) )
როგორც იქნა გამოვეტიე სახლიდან და მთვარის ნაცრისფერ შუქზე თემოს დავინახე. მივუახლოვდი და გავშრი, სახეზე საშინელი მღელვარება ეხატა, ცდილობდა რომ დამსვიდებულიყო მაგრამ არ გამოსდიოდა
-ლიზ, მისმინე..
-გისმენ...თემო კარგად ხარ? რა გჭირს..ნუ მაშინებ
-არა, არა არაფერი..
უცებ ხელებზე ხელები მომიჭირა და მისკენ მიიტანა..გულმა ცუდი მიგრძნო..რა ხდებოდა..
-რა ხდება თემო, მითხარი..არ მესმის..
-დღეს...მამაჩემმა დარკა ამერიკიდან...
ბატონი წერეთელის ხსენებაზე უსიამო გრძნობა დამეუფლა, ამრეიკამ ხომ საერთოდ მომშალა...
-დ...ა
-მოითხოვს რომ ჩავიდე...სამსახურს მთავაზობენ...თან..
ხმა ნელ-ნელა უთრთოლდებოდა..
-თან..ისეთს მეც, შენ, და ალბატ კიდევ 10 კაცს ფუფუნებასი აცხოვრებს..მაგრამ ამას თავი დავანებოთ უ არ ჩამოხვალ ცათვალე რომ ჩემი შვილის სტატუსი დაკარგეო..
ეს თქვა და სახე მთვარის ფერი გამიხდა, ფეხემი მეკვეებოდა თემოს ვეჭირე..მიდიოდა?ისევ მტოვებდა?..ნუთუ ეს სიმარლე იყო თუ უბრალოდ ღამის კოშმარი?

როცა გზები ისევ ირევა.. დასასრული

-მიდიხარ?? ვკითხე და ხმასი ყინულის სიცივე გაკრთა. თემომ შემამჩნია არელვება და მაგრად ჩამეხუტა
-არა..არა..მე შენ ვერ დაგტოვებ..ორი ვარიანტი მაქვს, ან ერთად წავალთ ან საერთოდ არ წავალ..არ დაგტოვებ ლიზა, არასდროს
-ეე..რთად?
-ხო..მე და შენ. თუ წავალ მხოლოდ შენთან ერთად.
-კი მაგრამ მე..მე არ შემიძლია, მე ჯერ..მე ვერ...უცებ ტირილი ამიტყდა, ავზლუქუნდი თემოს ვეკროდი და თან ვტიროდი, ისიც მამშვიდებდდა..ცდილობა ყოველშემთხვევაში


-მისმინე..ვიცი ვიცი რომ ვერ სეძლებ და თუმც ასე იყოს არაუშავს..მე დავრჩები უარს ვიტყვი და ეგაა..წინადაც მამაჩემმა გადაწყვიტა ჩემი ბედი და ეხლა არ მივცემ ამის უფლებას. ფულიც რა ჭირად მინდა..ტუ შენ არ მეყოლე მე მაინც ვერ ვიცოცხლებ..ასე რომ..უბრალოდ დავრჩები,
იმ წამს ამ ყველაფერთან ერთად გულში დამნაშავედაც ვგრძნობდი თავს..ამავდროულად ჩამესმოდა*..თუ წავალთ..ერთად..*უცებ ვკითხე
-როდის მიფრინავს..
-ხვალ...5ზე...ბილეთები უკვე გამოგზავნა...2ი ბილეთია. ხომ ხვდები ეს რას ნიშნავს?
-თემო არ ვიცი..მე გაკარგინებ ყველაფრეს..ჩემ გამო მამასაც კი უმხედრდები..თან სახუმარო ხომ არ არის...
-მე სამსახურს აქაც დავიწყებ, არ დავიკარგები დამიჯერე..მე უბრალოდ მინდა ვიყოთ ბედნიერები, და შენ თუ არ ხარ მზად წამოხვიდე ჩემთან ერთად მე გაგიგებ..სიყვარული მსხვერპლს მოითხოვს ალბატ..ხოდა მეც გავიღებ ამ მსხვერპლს..დაუფიქრებლად! ეს მითხრა, თვალზე ცრემლი მომწმინდა თბილად მაკოცა. ცოტა ხანი კიდე ვიდექით ასე, მერე მითხრა რომ ჩემი ასვლის დრო იყო, თორემ გავცუვდებოდი..კიდევ ერთცელ მაკოცა და სახლში ამაცილლა. ნაბიჯები უკან მრჩებოდა. ვაანალიზებდი თემოს მდგომარეობას..რომ გავყვე? არა..არა...მაგრამ..იქნებ...
-მოვიფიქრებ..ხვალამდე მოვიფიქრებ..ვუთხარი და კიბეზე ავედი. იგი კიდევ იდგა ქვემოთ და მიყურებდა რაღაც უცნაურად ნაღვლიანი თვალებით.
იმ ღამეს ძილზე ლაპარაკი უკვე ზედმეტი იყო...მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს ვფიქრობდი..ამ ერთ რამეზე
**და მაინც...იქნებ წავიდე გამოიკლაკნა გულის სუულლლ შუა ნაწილიდან...მაგრამ ეს ფიქრი მასინვე ვუარყავი..ვარ რო მზად..არა..რა თქმა უნდა არა..ან ჩემი მშობლებიი რა სისულელეა..მაგრამმ თემო რატომ უნდა იღებდეს ამხელა მსხვერპლს...მე კი არაფერს ვაკეთებდე..ვიტანჯებოდი..ვერაფერი გადამეწყვიტა.. 2ჯერ ავდექი წყალზე...დედაჩემმა შეამჩნია სახლში ასე უაზროდ მოდიალი, ადგა და რომ დამშვიდდა მე ვიყავი და არა ვინმე"გაიძვერა" ქურდი, მხოლოდ მაშინ შეამჩნია რომ რაღაცაზე აღელვებული ვერ ვიძინებდი.
-ლიზა კარგად ხარ?
-არაა.. ვაღიარე გულწრფელად. დედაჩმი მომიახლოვდა და მკითხა მიზეზი. დავჯექი და გული ბოლომდე გადავუშალე,არ ღირდა არაფრის დამალვა,ვიღაცას უნდა მოეცა რჩევა..
-ნუთუ უნდა გავუშვა? მითხარი ეს სწორია?ვეუბნებოდი ისე რომ ჩემი თავის შორიდან მესმოდა
-იქნებ წავიდეს..მერე კი შენც ჩახვალ...მხოლოდ მაშინ როდესაც ამისთვის მზად იქნები.
-არა დედა,არა მე არ შემიძლია ის გავუშვა...კიდევ რამდენიმე წელი...არ შემიძლია იგივე განვიცადო, მამამისმა რომ კვლავ არ მოგვცეს ერთად ყოფნის სასუალება?
-მაგრამ შენ ხომ იცი რომ ეხლა ვერ წახვალ...
-მე არაფერი ვიცი.. ვუთხარი,თავი ხელებში ჩავრგე და უაზროდ დავაშტერი იატაკს.
-ლიზა. თუკი ის რჩება შენს გამო, ესეიგი მას ეს უღირს. უკვე ჩამოყალიბებული პიროვნებაა და აქვს უფლება გადაწყვიტოს რას თმობს რის გამო. მას შენ უყვარხარ და ალბათ მზად არის შენთვის ეს გააკეთოს.-
-ვიცი..ვიცი...მაგრამ ის იმდენს კარგადვს...მარტო სამსახურს არ ვგულისხმობ..მამა..
-ჩემო გოგონა, რაც არ უნდა მკაცრი იყოს მამამისი იგი ვერ შეძლებს უარი თქვას შვილზე. თემო ჭკვიანი ბიჭია, ის იპოვის თავის ადგილს ამ ცხოვრებაში და მე თუ დამიჯერებ წარმატებულ ადგილსაც. მოვა დრო და მამამისი იამაყებს მისით. ეხლა კი დაიძინე და აღარ იფიქრო ამაზე.დილით უკვე გექნება პასუხი,მე ვიცი რომ სწორ გადაწყვეტილებას მიიღებ. დედაჩემმა შუბლზე მაკოცა, მეც გავუღიმე და მისი რჩევა მივიღე
ბოლოს ალბათ უკვე გამთენიისას ჩამეძინა და სიზმარშიც თვითმფრინავი ჩამყვა..რომელიც მიფრინავდა შორს..თითქოს უსასრულობისკენ..
-გაიღვიძე დე..
-დეე
-ხო..უკვე 2ა..რამდენი ხანი რაც გძინავს..
-2-იაა
-ხო..დე..2-ია..
უცებ წამოვხთი რაც ხელში მომხვდა ჩავიცვი და გავიქეცი..მივრბოდი მთელი ძალით, წავიქეცი და მუხლი ავიტყავე...მაინც წამოვდექი..თემო უკვე აეროპორტში იქნებოდა..მე მელოდა, ან უნდა მივსულიყავი და წავსულიყავით..ან უნდა მივსულიყავი და ერთად დაგვებრუნებინა ბილეთები..მივედი..დამხვდა...შემომხედა და გამიღიმა...რა გადაწყვიტე..ისე მითხრა თითქოს უკვე იცოდა პაუხი..
-მე..

-ლიზ, ისეთი სახე გაქვს ნანობ..? მითხრა თემომ და ხელი უფრო გადამხვია..
-არა..არა თემო არ ვნანობ..და შენ?
-მეე? მე მითუმეტეს..აგერ მყავხარ რა მაქვს სანანებელი?
თვითმფრინავი 5 წუთში ფრინდება!...4ში...3ში...2ში...1ში...აფრინდა...
თემომ კიდევ უფრო მჭიდროდ მომხვია ხელი..მე და ის ვიდექით ვიდექით და ვუყურებდით გაფრენილ თვითმფრინავს..ის მაღლა აიჭრა და წავიდა იქ..უსასრულობაში, მე არ ვნანობდი, რადგან ცაზე ნელ-ნელა ჩადიოდა მზე..საქართველოს მზე, იგი გვანათებდა მე და მას..გვანათებდა ჩვენ..და თითქოს მადლობას გვიხდიდა რომ არ ვუღალატეთ რომ მასტან დავრჩით...ტვითმფრინავმა ბოლო ხაზი დახატა და გაუჩინარდა..

დასასრული