დილის ყავასთან ნაფიქრი
2 073 ნახვა
ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, რომ ჩვენ ყველანი ხვალინდელი დღის იმედით ვცხოვრობთ. დღეს კი უბრალოდ ვიცდით და ამ ხვალინდელი დღის ლოდინში ვატარებთ. სულ ჩამჩიჩინებდნენ:
როცა გაიზრდები...
როცა სკოლას დაამთავრებ...
როცა სწავლას მორჩები...
როცა გათხოვდები...
ბავშვები რომ გაიზრდებიან...
ეს მთავრობა როცა აღარ იქნება...
ა.შ. მსგავსი.
და დღეს? დღეს რატომ არ ვაკეთებ იმას, რაც მინდა. რატომ ველოდები იმას, რომ 80 წლის გავხდები და ყველაფრის უფლება მექნება, ან შემეძლება, ან რატომღაც თავისით მოვა და ამისრულდება.
არა. მე მინდა დღევანდელი დღით ცხოვრება. და მოვისურვილო ყველაფერი ის, რაც მსურს.
იქნებ ხვალ მანქანა გამიტანს და ვერ ვასწრებ იმ ყველაფრის გაკეთებას, რაც მინდოდა?
მოკლედ, როგორაა ის ანდაზა? სახვალიოდ ნუ გადადებო. მარტო საქმეს კი არა, საკუთარ სურვილებსაც ნუ გადავდებთ მეორე დღისთვის და უკეთესი მომავლის მოლოდინში.
როცა გაიზრდები...
როცა სკოლას დაამთავრებ...
როცა სწავლას მორჩები...
როცა გათხოვდები...
ბავშვები რომ გაიზრდებიან...
ეს მთავრობა როცა აღარ იქნება...
ა.შ. მსგავსი.
და დღეს? დღეს რატომ არ ვაკეთებ იმას, რაც მინდა. რატომ ველოდები იმას, რომ 80 წლის გავხდები და ყველაფრის უფლება მექნება, ან შემეძლება, ან რატომღაც თავისით მოვა და ამისრულდება.
არა. მე მინდა დღევანდელი დღით ცხოვრება. და მოვისურვილო ყველაფერი ის, რაც მსურს.
იქნებ ხვალ მანქანა გამიტანს და ვერ ვასწრებ იმ ყველაფრის გაკეთებას, რაც მინდოდა?
მოკლედ, როგორაა ის ანდაზა? სახვალიოდ ნუ გადადებო. მარტო საქმეს კი არა, საკუთარ სურვილებსაც ნუ გადავდებთ მეორე დღისთვის და უკეთესი მომავლის მოლოდინში.
