დათო ხუჯაძე: "არ ვიცი, ჩემმა ყოფილმა ცოლმა ნათია ონიანმა რა ვერ აიტანა"

მომღერალმა დათო ხუჯაძემ სულ რამდენიმე წუთით მოასწრო პარლამენტის დეპუტატის სკამზე დაჯდომა და ვარდების რევოლუციამაც მოუსწრო. ასლან აბაშიძის "აღორძინების" სახეს საკანონმდებლო ორგანოსთანაც მოუხდა დამშვიდობება და ქართულ შოუბიზნესთანაც, ამიტომ ბედის საძიებლად რუსეთის გზას გაუყვა. ამ ნაბიჯს არ ნანობს, რადგან იქ ბევრი რამ ისწავლა, გამოცდილება შეიძინა. ხმის ჩამწერი სტუდია გახსნა, თავი დაიმკვიდრა და საკუთარი შემოქმედება მსმენელებს გააცნო.
პირადი ცხოვრება კი ასეთივე სტაბილურობით არ წარიმართა. მოსკოველ ქართველ გოგონასთან, ნათია ონიანთან ქორწინება უიღბლო აღმოჩნდა, თუმცა 3 წლის გოგონა, მელანო ჰყავთ. საახალწლოდ სამშობლოში ჩამოსული მომღერლის გული ქართველი გოგონებისთვისაა ღია, ამბობს, რომ ცოლად ისევ ქართველი უნდა.
– დათო, თქვენი საქართველოში ჩამოსვლის მიზეზი რა გახდა და აქ რამდენ ხანს დარჩებით?
– იანვრის ბოლომდე საქართველოში დავრჩები. აქ პირადი საქმეების გამო ჩამოვედი. ამას გარდა, ჩემი ოჯახის წევრების ნახვაც ძალიან მინდოდა. რაღაც–რაღაცეებს ვაპირებ, მაგრამ ჯერჯერობით დეტალებზე ლაპარაკისგან თავს შევიკავებ. ვნახოთ, რა გამოვა. ამჟამად მუშაობის პროცესში ვარ.
– რუსეთში ყველაზე მეტად რა გენატრებათ ხოლმე?
– ყველაზე მეტად ნოსტალგია მაწუხებს. რა თქმა უნდა, ოჯახის წევრები და მეგობრებიც ძალიან მენატრებიან.
– 2003 წლიდან რუსეთში ხართ. რა დაბრკოლებები შეგხვდათ იქ, სანამ თავს დაიმკვიდრებდით, ყველაზე მეტად რა გაგიჭირდათ?
– ყველაზე დიდი სირთულე იყო, იმ ხალხს მივეღე, ვინც ამ სფეროში რაღაცას წყვეტდა. ძალიან რთული იყო ურთიერთობების დამყარება. სიმღერა არასოდეს მიჭირდა, მაგრამ ჩემი შემოქმედება რომ საჭირო ხალხისთვის მიმეწოდებინა, ეს რთული აღმოჩნდა. მაინც მოვახერხე. რუსეთში კარგად მცნობენ. ვერ ვიტყვი, რომ პირველი რიგის ვარსკვლავი ვარ, მაგრამ მეორეში ვზივარ. პირველში მოხვედრა ძალიან რთულია.
– რა არის საჭირო, რომ კიდევ ერთი ნაბიჯით წაიწიოთ წინ და თქვენც პირველ რიგში მოხვდეთ?
– ქართველი ვარ და, აი, ესაა პრობლემაა. რუსეთში არ ვარ დაბადებული, აქედან რომ წავედი, ჩამოყალიბებული ადამიანი ვიყავი. ბუნებრივია, აქცენტი ვერ მოვიშორე, ვიზუალურადაც ქართველს ვგავარ და ერთადერთი ეს არის პრობლემა. კონცერტებზე მეძახიან, კრემლშიც მქონია კონცერტი და სამთავრობო ღონისძიებებშიც მიმიღია მონაწილეობა. ქართველობა იმაში მიშლის ხელს, რომ ცენტრალურ არხებზე ვერ გავდივარ. პოპულარობისთვის ყველაზე მთავარი სწორედ ესაა, თორემ მუსიკალურ არხებზე კი ტრიალებს ჩემი სიმღერები. მოკლედ, შემიძლია გითხრათ, რომ პოპულარული ვარ მოსკოვში და არა – რუსეთში.
– ქართველები არიან სოსო პავლიაშვილიც და თამარ გვერდწითელიც, მაგრამ მათ შეძლეს იმ "პირველ რიგში" მოხვედრა.
– სოსომ რუსეთში კარიერა მაშინ დაიწყო, როცა იქ ქართველი, როგორც უარყოფითი გმირი, არ არსებობდა, ასევე თამრიკო გვერდწითელმაც და სხვა დანარჩენებმაც. მე 2003 წელს ჩავედი, როცა ქვეყნებს შორის დაძაბულობა ახალი დაწყებული იყო და ამიტომ ჩემთვის გაცილებით რთული აღმოჩნდა.
– არასოდეს გინანიათ, რომ ცხოვრება ამ საქმეს დაუკავშირეთ?
– ბევრი სირთულის მიუხედავად, არასოდეს მინანია, რომ ამ საქმეში ვარ, რადგან მიყვარს. იძულებით სხვა საქმეს ვერასოდეს გავაკეთებ. რაღაც დოზით ამბიციურიც ვარ და ვთვლი, რომ ეს საჭიროა.
– ქართველი მაყურებელი არ მოგენატრათ?
– როგორ არ მომენატრა! დიდი სურვილი მაქვს, ფილარმონიაში კონცერტი გავაკეთო და არ ვიცი, რა გამოვა. ვერ ვიტყვი, რომ საქართველოში ხალხი ვეღარ მცნობს. ახალი თაობა ჩემს კონცერტებზე თუ არ არის ნამყოფი, ჩემი სიმღერები მაინც იციან. ქართველი მაყურებლის სიყვარულის უკმარისობა არ მაქვს.
– რუსი მაყურებლის სიყვარულის მოპოვება ადვილი აღმოჩნდა?
– რუსი მაყურებელი უფრო რბილია და თან მადლიერები არიან. ბავშვობიდან ქართულ მუსიკაზე, ფოლკლორზე ვიზრდებოდი და უფრო პრეტენზიულად ვუსმენ ნებისმიერ მომღერალს, ასეა ყველა ქართველი. რუსები კი გასართობ სიმღერებზე არიან გაზრდილი, ამიტომ მათთვის მთავარია, სიმღერა მხიარული და ენერგიული იყოს. ჩემს გულშემატკივრებთან "ფეისბუქის" საშუალებით ვურთიერთობ. რომ გითხრათ, ფანკლუბი მაქვს–მეთქი, ასე არ არის და ამას არც არასოდეს დავაპირებ.
– ქართველი მსმენელი მადლიერებით არ გამოირჩევა? თვლით, რომ სათანადოდ არ დაგაფასეს?
– არა, ეს ხალხის მხრიდან არ მიგრძვნია, მაგრამ მათგან, ვინც რაღაცას წარმოადგენდა, ნამდვილად დაუფასებლად ვიგრძენი თავი.
– როგორ ფიქრობთ, ასე რატომ მოხდა?
– არ ვიცი, ბევრი სასაცილო რაღაც ხდება. როცა შენ ბევრი რაღაც გესმის და ამ დროს მაღალ თანამდებობებზე ისეთები სხედან, ვისაც არაფერი გაეგება, დამიჯერეთ, გვერდით არ დაგიყენებს. მას თავისზე უარესი უნდა გვერდით, ისეთი, ვინც ეტყვის, რა მაგარი ხარო. ეს ხალხის გარკვეული კატეგორიის თვისებაა. უყვართ ის, ვინც ხოტბას ასხამს და ეუბნება, კაი კაცი ხარო. პირფერი ხალხი "ევასებათ". სწორედ ასეთები გვყავდა ქვეყანაში და ამიტომაც იყო ჩვენი საქმე კარგად.
– ვარდების რევოლუციის შემდეგ ქვეყნის დატოვება მოგიხდათ. ახლა ხომ არ ნანობთ, დეპუტატობას რომ დათანხმდით, იქნებ მერე არც გაგჩენოდათ რუსეთში წასვლის სურვილი?
– არ ვფიქრობ, რომ ჩემი დეპუტატობა შეცდომა იყო, სანანებელი არაფერი მაქვს. რუსეთში წასვლით ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ შევცვალე. აქ რომ დავრჩენილიყავი, ახლა ალბათ ღიპიანი ვიქნებოდი. ასე რომ, არც ერთი წუთით მწყდება გული არაფერზე. როგორც საჭირო იყო, ისე გავაკეთე.
– ქვეყნის სათავეში ახალი ხელისუფლება მოვიდა. არ ფიქრობთ საქართველოში დაბრუნებაზე?
– არ ვიცი, ვნახოთ, აქ როგორ ავეწყობი. 10 წელია საქართველოში აღარ ვყოფილვარ. დიდი სურვილი მაქვს, ჩემს ქვეყანაში დავბრუნდე, სიცოცხლის ბოლომდე რუსეთში ცხოვრებას არ ვაპირებ და ამაზე არც არასოდეს მიფიქრია. იმედია, რომ უახლოეს მომავალში სამუდამოდ ჩამოვალ. ველოდები, ცვლილებები როდის დაიწყება და ყველაფერი უკეთესობისკენ წავა. საკმაოდ აქტიური პიროვნება ვარ და ჩემი მხრიდან რაღაც დოზით ამაში მონაწილეობას მეც მივიღებ. ღმერთმა ქნას, მალე მიხილოთ საქართველოში სამუდამოდ ჩამოსული.
– მოსკოვში რა რიტმში გიწევთ ცხოვრება, მაგალითად, როგორია თქვენი ერთი დღე?
– იქ უფრო აქტიური ვარ, ვიდრე აქ. სტუდია მაქვს და, პირველ რიგში, იქ მივდივარ. მერე იწყება კონტრაქტები, მოლაპარაკებები. სულ მოძრაობაში ვარ, არ ვჩერდები. იქ დღეში 200 კაცი მირეკავს. საქართველოშიც ძალიან ბევრი ზარი შემომდის, მაგრამ ტექსტი ერთი და იგივეა – "წამოდი, დავლიოთ, ვიქეიფოთ".
– ადევნებთ თვალყურს, საქართველოს შოუბიზნესში რა ხდება?
– ბევრი რაღაც არის მისახედი. თავის დროზე ჩვენ ყველაფერი ხუთიანზე ვიცოდით, ასე თუ ისე, რაღაც მაინც კეთდებოდა. ეს ყველაფერი დავიწყებულია და შოუბიზნესს იმით აფასებენ, ვინ როგორ მღერის. სინამდვილეში კი კარგად სიმღერა საკმარისი არ არის. ბევრი ნიუანსია გასათვალისწინებელი. ამ ხნის განმავლობაში ბევრი რამ ვისწავლე. ვიცი, რა ხდება ევროპაში. ამიტომ ამ ყველაფერს სხვანაირად ვუყურებ. შოუბიზნესი იმიტომ ჰქვია, რომ შოუც უნდა იყოს და ბიზნესიც. აქ კი სადაც სანახაობაა, იქ ბიზნესი აღარ არის.
– პროექტში "ახალი ხმა" დათო ფორჩხიძესთან ერთად იმღერეთ. თქვენი მეგობრობა ჯგუფ "სახედან" მოდის. დღეს როგორი ურთიერთობა გაქვთ?
– დათო ერთადერთი ადამიანია, ვისზეც შემიძლია ვთქვა, რომ ყველაზე კარგი მომღერალია. მასთან 3–4 წელი დუეტში ვმღეროდი. ძალიან ნიჭიერია და, რა თქმა უნდა, მასთან დღემდე ვმეგობრობ. ჩემთვის დროს და მანძილს არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, ჩვენ ყოველთვის მეგობრები ვიქნებით.
– რადგან სიტყვამ მოიტანა, გკითხავთ, თქვენი წარმატების ფონზე მეგობრები ხომ არ შემოგეფანტნენ?
– ზოგი შემომეფანტა და ზოგიც შევიძინე.
– როგორ ფიქრობთ, საქართველოში მხოლოდ სიმღერით თავის რჩენას შეძლებდით?
– არ ვიცი, დღეს მომღერლებს საქართველოში როგორი შემოსავლები აქვთ. არც მსმენია, ვინ რა თანხას იღებს. მხოლოდ სიმღერით უკვე დიდი ხანია რუსეთშიც კი არ ვირჩენ თავს. იქ სხვა საქმეებითაც ვარ დაკავებული, მაგრამ საქართველოში ალბათ შევძლებ თავის გატანას, რატომაც არა! მუშაობა არ მეზარება და არც იმაზე მაქვს პრეტენზია, ვთქვა, ჩემი ერთი გამოსვლა 10.000 დოლარი ღირს–მეთქი.
– სხვა საქმეებში რა იგულისხმეთ?
– რასაც ვაკეთებ, ისიც შოუბიზნესს უკავშირდება. როგორც გითხარით, ჩემი სტუდია მაქვს და მუსიკალურ არხზე ვმუშაობ. შეიძლება ითქვას, რომ ბევრ საქმეს ვაკეთებ.
– კარიერამ ხომ არ შეგიშალათ ხელი ოჯახური ცხოვრების აწყობაში?
– ზუსტად ასეა. კარიერა და პირადი ცხოვრება რომ ერთნაირი წარმატებით ააწყო, მეორე ნახევარი სწორად უნდა აირჩიო. ისეთი ადამიანი უნდა იპოვო, ვინც გაიგებს, თუ ვისთვის და რისთვის მუშაობ ამდენს. წლების განმავლობაში რაღაცას რომ ქმნი, ის სასწორზე არ უნდა დადოს და მეორე მხარეს სიცარიელე არ უნდა დაგიდოს. როცა თავად არ მუშაობ, იმდენი მაინც უნდა გესმოდეს, რომ შენს მეორე ნახევარს, რომელიც მუშაობს, როგორც შეგიძლია მიეხმარო, სტიმული მისცე და მხარში დაუდგე.
– თქვენს ყოფილ მეუღლესთან, ნათია ონიანთან სწორედ ეს პრობლემა გქონდათ?
– არ ვიცი, რა ვერ აიტანა და რა პრობლემა ჰქონდა. მოდით, მასზე ნუ ვილაპარაკებთ. ეს ჩემი პირადი ცხოვრებაა.
– თქვენს გოგონაზე, მელანოზე მაინც ვისაუბროთ.
– მელანო უკვე სამი წლის და ორი თვისაა. ტიტინა, საყვარელი და კარგი გოგოა. სიმღერაც უყვარს, თავისთვის რაღაცეებს მღერის. ცეკვაც უყვარს, ფაქტობრივად ჩემს გზას მოჰყვება.
– შვილის ხშირად მონახულებას ახერხებთ თუ უფრო მეტად ტელევიზორში გხედავთ?
– ბოლო დროს ალბათ ტელევიზორში უფრო ხშირად მხედავს. მელანოს ყოველ კვირა ვნახულობ.
– როცა თქვენი და ნათიას ოჯახი ინგრეოდა, ბავშვზე არ იფიქრეთ, რომ გაიზრდებოდა, რას ეტყოდით?
– ბუნებრივია, ვიფიქრე, მაგრამ ჩემს შვილს ჩემგან არაფერი აკლია. არც ძიძები და არც სხვა დანარჩენი.
– მელანომ ქართული იცის?
– არა, მაგრამ დროთა განმავლობაში აუცილებლად ვასწავლი. მელანო ჯერ საქართველოშიც არ მყოლია. თავის დროზე ალბათ ისიც ჩამოვა.
– ერთ–ერთი ინტერვიუში ამბობდით, ჩემი მომავალი მეუღლე აუცილებლად ქართველი იქნებაო. რატომ მაინცდამაინც ისევ ქართველი?
– ჩემთან ქართული მენტალიტეტი უფრო ახლოსაა. ქართველი ქალი მაინც სხვაა. იცის, რა არის კაცი და ოჯახში რა სიმაღლეზე დგას.
– და ფიქრობთ, რომ ოჯახში მამაკაცია პირველ ადგილას?
– აბა, ქალია პირველი?!
– პირველი თუ არა, მამაკაცთან თანაბარი მაინც არ არის?
– თუ თქვენ თანასწორუფლებიანობა გინდათ, წადით, იმუშავეთ, ბაზრიდან საჭმელიც მომიტანეთ, მაჭამეთ, მასვით და მერე მითხარით, თქვენი თანასწორი ვარო. მე ვიმუშავო, ფული მოვიტანო, მანქანა ვმართო, ნათურა გამოვცვალო და შენ მითხრა, თანასწორუფლებიანები ვართო?! ასე არაა! მაშინ შენ დაამაგრე ჭაღი, თუ ჩემი თანასწორი ხარ. ოჯახში ყველამ თავისი ადგილი უნდა იცოდეს. კაცი კი დომინანტია.
– ამჟამად რა ხდება თქვენს ცხოვრებაში კარიერის მიღმა?
– ანსამბლი მყავს და ერთად ვმუშაობთ, საკმაოდ კარგი შედეგიც გვაქვს და საინტერესოც არის. მეტი არც არაფერი ხდება. რაც შეეხება პირად ცხოვრებას, ჯერჯერობით არც ამ მხრივაა რამე ახალი.
ქეთი დინოშვილი