მარიამ როინიშვილი: "შეყვარებულობა რადიკალურად განსხვავდება ცოლქმრობისაგან"

მომღერალ თამრიკო ჭოხონელიძის ქალიშვილმა, მარიამ როინიშვილმა, თავიდანვე იცოდა, რომ ესტრადა მისი არჩევანი არ იქნებოდა. თანდაყოლილმა ნიჭმა და ოჯახის მონდომებამ ის თავისთავად მიიყვანა ოპერამდე. მისი სოპრანო კლასიკური რეპერტუარისთვის არის შექმნილი. 23 წლის მომღერალი კონსერვატორიაში, საოპერო ფაკულტეტზე სწავლობს და სპექტაკლებშიც მონაწილეობს. მის პროფესიულ არჩევანზე დიდი გავლენა იქონია წლების წინ საქართველოს პატრიარქის საგალობლის "კირიელეისონის" შესრულებამ. დღეს მარიამი პატრიარქის ბევრ სხვა ნაწარმოებსაც ასრულებს.
მარიამის მეორე ცხოვრება დედობა და პატარა ელენეზე ზრუნვაა. დედობრივი ინსტინქტი მას მუსიკასაც ავიწყებს, მშობლებსაც და ქმარსაც. მშობლის პასუხისმგებლობა საკმაოდ ადრეულ ასაკში დააწვა მხრებზე და ახლა, როცა მომავალზე ფიქრობს, არ სურს იგივე სიძნელეები მისმა გოგონამაც გამოსცადოს.
– მარიამ, საქართველოს პატრიარქის, ილია ||–ის საგალობლებს მეტწილად თქვენ ასრულებთ. როგორ ფიქრობთ, რა ნიშნით გამოგარჩიათ უწმინდესმა?
– მართლაც რომ დავსაჩუქრდი ჩვენს უწმინდესთან ურთიერთობით. ეს ბედნიერება ღმერთმა ბავშვობიდან მარგუნა. ჩვენს ოჯახს წლებია, რაც ახლო ურთიერთობა აქვს პატრიარქთან. მასთან უშუალოდ ჩემი დაკავშირება დაიწყო საგალობლით "კირიელეისონ". უწმინდესის კურთხევით, ყოველ კვირადღეს სამების საკათედრო ტაძარში ამ საგალობელს ვასრულებ. თუ რატომ გამომარჩია, პატრიარქისთვის არასდროს მიკითხავს, შესაბამისად, პასუხიც არ მაქვს. ალბათ უფლის ნება იყო. როგორც კი "კირიელეისონ" ვიმღერე, მაშინვე მივხვდი, რომ ჩემი საგალობელი იყო, მის მიმართ განსაკუთრებული სიყვარული მაქვს. ბედნიერება მხვდა წილად, უწმინდესის მიერ შექმნილი სხვა საგალობლებიც შემესრულებინა. შარშან, 25 დეკემბერს, მისი აღსაყდრების 35 წლისთავთან დაკავშირებულ ღონისძიებაზეც ვიმღერე. წელს, 11 იანვარს, მისი დაბადების დღისადმი მიძღვნილ კონცერტზე იმის ღირსი გავხდი, რომ ფილარმონიის დარბაზში მისი საგალობლები საოცარ სოლისტებთან – ბადრი მაისურაძესთან, ლადო ათანელთან და ირინა ალექსიძესთან ერთად მემღერა. საოცარი საღამო იყო, არაჩვეულებრივი ორკესტრის, გუნდის თანხლებით ვიმღერე და მეტი რა უნდა მომღერალს იმისთვის, რომ ბედნიერი იდგეს სცენაზე? დღემდე ამ საღამოს შთაბეჭდილების ქვეშ ვარ.
– პატრიარქისგან რა შეფასებებს იღებთ?
– ყოველთვის, როცა ვნახულობ, მეფერება და მეუბნება, რომ მუსიკალურად ძალიან გაზრდილი ვარ, რომ დღითიდღე მაღალ და მაღალ საფეხურზე ავდივარ. ჩემთვის ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს. მისი შეხება და დალოცვა ნებისმიერი ქართველისთვის დიდი ბედნიერებაა. უწმინდესის მუსიკალურ გემოვნებაზე მისი შექმნილი საგალობლები მეტყველებს. პატრიარქის 80 წლის იუბილეზე ზვიად ბოლქვაძე ჩავიდა დარბაზში, უწმინდესს მიკროფონი ჩაუტანა და მან "ალილუია" იმღერა. მეორე დღეს მთელი საქართველო და თბილისი ამაზე ლაპარაკობდა.
– კლასიკურ მუსიკაზე სერიოზულად ფიქრობთ?
– კონსერვატორიაში საოპერო ფაკულტეტზე ჩავაბარე, ახლა მაგისტრატურის მეორე კურსს ვხურავ. პროფესიას რომ ვირჩევდი, არც ვიცოდი, რა მინდოდა. ისეთი საოცარი პედაგოგის ხელში მოვხვდი, როგორიც არის დოდო დიასამიძე. მან სულ სხვა თვალით დამანახვა საოპერო სამყარო. ჩვენი გაკვეთილები ხშირად ჩხუბით მთავრდებოდა, ყოველთვის უფრო მეტს ითხოვდა ჩემგან. ამ მიდგომამ აშკარად კარგი შედეგი გამოიღო. ბედნიერი ვარ, რომ ვმღერი და საოპერო სპექტაკლებში ვმონაწილეობ. ვერდის "რიგოლეტო", როსინის "აბრეშუმის კიბე", დონიცეტის "სიყვარულის ნექტარი" ვიმღერე, ჩემი საოპერო რეპერტუარი უკვე მრავალფეროვანი გახდა. ამისთვის დიდი მადლობა დოდო მასწავლებელს.
– დედას, ქალბატონ თამრიკოს, არასოდეს უნდოდა, რომ ესტრადაზე გემღერათ, მისი აზრის გათვალისწინებით აირჩიეთ ოპერა?
– დიახ, დედას არასოდეს უნდოდა, შოუბიზნესში ავთქვეფილიყავი და ამის სურვილი არც მე მქონდა. "პაპსა" სიმღერები ჩემგან ყოველთვის შორს იყო. დედაც და მამაც, რაც თავი მახსოვს, სცენაზე დგანან, ამიტომ არასოდეს დავხარბებივარ სცენაზე გამოჩენას. თუ იქ არ ვიდგებოდი, სახლში მაინც ვიმღერებდი. დღემდე ასეა, ოჯახში როცა სუფრა იშლება, ყოველთვის ვმღერი. თამრიკომ აბსოლუტურად ყველფერში შემიწყო ხელი – მაშინ, როცა ოჯახი შევქმენი, მაშინ, როცა ელენე დაიბადა. ჩემი საქმის გამო ღამეების გათენება, ნერვიულობა არ შეიძლება, დედამ კი ყველაფერი ისე მომიგვარა, რომ ჩემს საოპერო კარიერაში შეფერხება არ მქონოდა. თამრიკო ძალიან მომთხოვნია, ორივე შვილს ზედმიწევნით გვთხოვდა სწავლას და წესრიგს, მაგრამ მკაცრი და უხეში არასოდეს ყოფილა. მისი მადლიერი ვარ. ჩემთვის თამრიკო კარგი ძმაკაცია, ყოველთვის კაცივით მიდგას გვერდში.
– მან შეგაყვარათ ოპერა?
– კი, მე და ჩემი ძმა, კოკო, ძალიან პატარები ვიყავით, თამრიკოს ოპერაში რომ დავყავდით. ზეპირად ვიცოდით "ქეთო და კოტე" და "აბესალომ და ეთერი". სპექტაკლების დროს დედას ვეჩურჩულებოდით, ახლა მაკარი შემოვა, ახლა კოტე იმღერებსო. ქართული ოპერებით შემიყვარდა ეს ჟანრი. რომ წამოვიზარდე, საოპერო ჩანაწერებს ვუსმენდი და დამოუკიდებლად დავდიოდი ოპერაში.
– ვინ არის თქვენთვის ყველაზე კომპეტენტური შემფასებელი?
– ჩემი ოჯახი – მშობლები, მეუღლე, ძმა... მათი აზრი ძალიან მნიშვნელოვანია. მამაჩემს, გიას, ძალიან უყვარს ოპერის მოსმენა, შესაბამისად, ძალიან კარგი შემფასებელია. ყველას აზრი მაინტერესებს, მაგრამ გადამწყვეტი მაინც ჩემი პედაგოგია. ბედნიერი ადამიანი ვარ, გამიმართლა, დედა მომღერალი მყავს, მამა – მსახიობი, ორივეს პროფესიას კი მე ვაერთიანებ, სცენაზე თან ვმღერი და თან ვთამაშობ. მამა ამბობს, რომ არტისტიზმით გამოვირჩევი. რთულია, თან იმღერო და თან ითამაშო, მაგრამ შრომისმოყვარე ვარ და ვცდილობ, თავი არ დავზოგო. ამ ეტაპზე ჩემს საქმეში წარმატებული ვარ, მაგრამ ღმერთმა დამიფაროს, ვთქვა, რომ ეს ჩემი მაქსიმუმია.
– სად აპირებთ კარიერის გაგრძელებას?
– ნებისმიერ წარმატებულ სოლისტს უნდა, უცხო ქვეყნის საოპერო სცენაზე იმღეროს. არ აქვს მნიშვნელობა, ეს ევროპა იქნება თუ ამერიკა. ორივეს თავისი ხიბლი აქვს. ვნახოთ. ამჟამად ოპერისა და ბალეტის თეატრში რემონტშია და ღმერთმა იცის, როდის გაიხსნება. კონსერვატორიაში არის საოპერო სტუდია, სადაც ვმღერით პარტიებს, ვდგამთ სპექტაკლებს. არაჩვეულებრივი დასწრებაა, ყველა თაობის მაყურებელი გვყავს.
– სპეციფიკური პროფესია გაქვთ და ალბათ ბევრი რამ გეკრძალებათ.
– გადაღლა არ შეიძლება, ამიტომ მეგობრებთან ერთად გართობაზე ხშირად მიწევს უარის თქმა. ასევე ხმამაღლა და ბევრი ლაპარაკი არ შეიძლება. ადრე ვიძინებ და მუდმივად რეჟიმში ვცხოვრობ.
– ძალიან ახალგაზრდა ხართ და გართობაზე არ გიძნელდებათ უარის თქმა?
– ძალიან მიჭირს, მაგრამ რა ვქნა. ნაყინი ძალიან მიყვარს, შემიძლია ზამთარ–ზაფხულ ვჭამო და ამაზეც უარს ვამბობ, არც გაზიან სასმელებს ვეტანები. სიგარეტის მოწევასა და ალკოჰოლური სასმელის მიღებაზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია. შეძლებისდაგვარად თავს ვუვლი.
– ამ ყველაფრის პარალელურად კი ხართ დედა და ცოლი. ოჯახური ცხოვრება როგორ მიდის?
– მშვენივრად. ელენემ წელს პირველად გააცნობიერა ახალი წლის მოსვლა და დიდი შთაბეჭდილების ქვეშ იყო. მე და გიორგი (მარიამი ქმარი გიორგი მახარაძე. ავტ.) შევეცადეთ, მისთვის კარგი დღესასწაული მოგვეწყო. თოვლის ბაბუის როლში გიორგი იყო, მაგრამ მის დანახვაზე ელენე შეშინდა, წვერი მოახსნევინა, ტანსაცმელი გაახდევინა და ძალიან გაუხარდა, როცა თოვლის ბაბუის ნიღბის ქვეშ მამა დახვდა. ამაზე ყველამ ძალიან ვიხალისეთ.
სამი წელია, რაც მე და გიორგი ცოლ–ქმარი ვართ. შეყვარებულობისგან რადიკალურად განსხვავდება ოჯახური ცხოვრება. ჩვენთვის პრიორიტეტი არის ელენე, ელენე და კვლავ ელენე. იყო წვრილ–წვრილი სიძნელეებიც, ალბათ ამის გარეშე უინტერესო იქნება ცხოვრება, მაგრამ ესეც გავიარეთ და მივუყვებით ცხოვრების დინებას.
– მეორე შვილის გაჩენას არ გეგმავთ?
– ჯერ გვინდა, რომ ორივემ ავიწყოთ კარიერა. არ მინდა, ვიღაცას კარიერისტი ვეგონო, მაგრამ ჯერ ვაპირებ, მყარად დავდგე ჩემს პროფესიაში. როცა ასე იქნება, მერე ვიფიქრებთ გამრავლებაზე.
– დედობამ რა შეცვალა თქვენს აზროვნებაში, ღირებულებებში, პრიორიტეტებში?
– საგრძნობლად შევიცვალე, ყველაფერმა უკან გადაინაცვლა, პირველ ადგილზე ჩემი შვილი დგას და მერე – სხვა დანარჩენი. როცა ელენესთან ვარ, არც სიმღერა მახსოვს, არც დედა და არც ქმარი. საოცარი გრძნობა ყოფილა დედობა. ორსულად რომ ვიყავი, მეგონა, ჩემი მდგომარეობა ბოლომდე მქონდა გაცნობიერებული და შეგნებული, მაგრამ ასე არ ყოფილა. ელენე რაც იზრდება და მასში მსგავსებებს ვიჭერ, სულ სხვა გრძნობა მეუფლება. ახლა ვხვდები, რომ 20 წლის ასაკში დედობისთვის მზად არ ვიყავი, მაგრამ მის დაბადებას ღირსეულად შევხვდი და გავუმკლავდი. 20 წლის ელენე რომ დედა გახდეს, ძალიან დამენანება. თუმცა დედაჩემმა ამ ასაკში არ დამიშალა ოჯახის შექმნა.
– თქვენ და გიორგი ფინანსურად მყარად დგახართ ფეხზე თუ უფროსების დახმარებას საჭიროებთ?
– მეც და გიორგისაც ოჯახები ძალიან გვეხმარებიან. ჯერჯერობით სტაბილური შემოსავალი არ გვაქვს. ნელ–ნელა ჩემი სიმღერით მეც მიჩნდება შემოსავალი.
– მაღალანაზღაურებადი მომღერალი ხართ?
– საშუალოდ. მომავლის იმედით ვარ.
ლანა კიკნაძე