შევსებული არსებობა (12)(13)

აუღელვებლად მივიდა, ჩამოჯდა და თვალებში შეხედა..რამოდენიმე წამით სიჩუმე არ დარღვეულა _მოვედი.. – დაიწყო სალომემ _ კარგია.. – ალექსანდრემ თავი ჩაღუნა და ოთხად გაკეცილ ხელსაწმენდს დაუწყო ხელში ტრიალი.. სალომემ ყურადღება მის დიდ, მოვლილ ხელებზე გადაიტანა.. _ ორი დღის წინ რაც მოხდა ამის განხილვას აზრი არ აქვს..შეგუებული ვარ უარყოფით განაჩენს შენგან და გეთანხმები.. იმ ყველაფრის მერე მეგონა მომწერდი და ტყუილად გელოდე.. _ მე? რა უნდა მომეწერა.. _ რა ვიცი..როგორც იქცევით ხოლმე ასეთ დროს ქალები..ლანძღვა..მუქარა.. _ ბატონო ალექსანდრე.. ვფიქრობ ამის ახსნა საჭირო არ არის, თქვენ.. _არა! მოვითხოვ.. _ რას მოითხოვთ, ის აგიხსნათ თქვენი საქციელის მერე რატომ არ დაგაყენეთ უბნის ბიჭების მთელი არმია ან კატანა თვითონ რატომ არ მოგიქნიეთ? ასე არასოდეს მოვქცეულვარ..უკიდურეს შემთხვევებშიც კი.. თქვენთან მითუმეტეს.. არ ვაპირებ ზედმეტად მიგანიშნოთ და ვილაყბო ის, რაც თქვენ ისედაც კარგად იცით.. _ მეგონა იმიტომ იყავი ჩუმად, რომ ეს ყველაფერი მოგეწონა.. _ არა, თქვენ ასე არ გეგონათ.. გამომცდელ შეკითხვებს ნუ მისვამთ ბატონო ალექსანდრე.. _ სალომე.. სანამ ჩემს ვრცელ მონოლოგს დავიწყებდე მინდა გთხოვო ან მოგთხოვო, რომ ჩემს სახელს აღმატებითი ხარისხი მოაშორო.. მანამდე მაინტერესებს რა იფიქრე.. რა ახსნა მოუძებნე ჩემს საქციელს, სიმთვრალე? _ ახსნას აზრი აღარ აქვს.. არ მიფიქრია.. რა დასკვნაც არ უნდა გამოვიტანო ფაქტი ფაქტად რჩება _ და ერთი წუთითაც არ გიცდია დაგეჯერებინა რაც გითხარი.. _ არ მიცდია.. საფუძველი არ მქონდა და არც მჭირდებოდა _ საკუთარ თავში დარწმუნებული ამჯერად არ ვარ, მაგრამ ვიცი, რომ შენი კატეგორიულობა ჩემსკენ მომართული პატარა შურისძიებაა.. ძლიერი ქალი ხარ.. კაცი რომ ვერ იფიქრებს ისეთი ძლიერი, ალბათ მართლა მადლობა უნდა უთხრა მამას, რომ ასე გამოიწრთე – სალომეს გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა და წამოიწია..თუხარელმა ეს შენიშნა და განაგრძო – რუმს ყაზბეგში შენს გვერდზე მქონდა ნომერი..იქ კი აივნებს ერთი მოაჯირი ყოფთ. – (სალომე გაკვირვებით შესცქეროდა ალექსანდრე თუხარელს, შენობით მიმართვას იშვიათად რომ უბედავდა ვინმე.. ყოველთვის სიმკაცრით, სიდინჯით და კატეგორიულობით რომ გამოირჩეოდა და ზედიზედ სამ სიტყვაზე მეტს რომ არ ამბობდა..გაახსენდა ის დღე, როცა ლიფტიდან გამოვიდა.. დროგოსავით ყველასგან რომ გამოირჩეოდა და თვალებსაც რომ ძალიან იშვიათად ახამხამებდა..ნუთუ ეს ის კაცი იყო.. ნუთუ ეხლა ის ელაპარაკებოდა ეხლა, აქ, ამ თემაზე?..) - არ მიფიქრია თუ ასე მოტრიალდებოდა ყველაფერი..არც იმის ძიება დამიწყია როგორ და რატომ მივედი ამ დასკვნამდე, მაგრამ შემიძლია თამამად გაგიმეორო ის, რაც მთვრალმა, ღამით გითხარი! - ალექსანდრემ თვალებში შეხედა სალომეს და კატეგორიული ტონით გაუმეორე – მე შენ მჭირდები! – სალომეს თავი გაუცხელდა..გული ყელში მიაწვა..ეგონა ბაგა-ბუგის ხმა თუხარელმაც გაიგო..ძალა მოიკრიბა და დაიწყო.. _ ალბათ ეხლა ჩემს რეაქციას ელოდებით.. რეაქციას, რომელიც არ გამაჩნია. შეიძლება ესეც იმის ბრალია, რომ მამის დამსახურებით მორალურად თავდაცვის კედელი გამაჩნია, მაგრამ მჯერა საკუთარი თავის.. მჯერა იმიტომ არ უშვებს ამ ყველაფერს ახლოს, რომ კარგს არაფერს მიქადის.. ჯობია ეს შემოჩენილი სურვილი..ინტერესი, ან არ ვიცი რაც გინდათ დაარქვით თქვენც გააძევოთ სამშვიდობოს და ჩვეული ტემპით განაგრძოთ ცხოვრება.. მე იმის პირობას მოგცემთ, რომ ეს დღე იმ დონეზე ამოიშლება ჩემი ცნობიერებიდან, რომ ჩვეულებრივი დაქირავებულის რეჟიმში მუშაობა თავისუფლად შევძლო. _ შენი სიძლიერე სადღაც ქრება.. რატომ ირჩევ მარტივ გზას, როცა შეიძლება რაღაც მეტს მისცე შანსი? მუდამ ასე ცხოვრობ? უშეცდომოდ, მაგრამ ყველას და ყველაფრის გარეშე? _ ჩვეულებრივად ვცხოვრობ, როგორც რიგითი მოკვდავი ადამიანი, საკუთარი გარემოცვით და ინტერესებით.. _ შენც იცი, რომ ცდები.. შენ ჩვეულებრივად ვერ იცხოვრებ..რასაც შენ ჩვეულებრივს ეძახი ეგ რიგითი მოკვდავებისთვის საოცრებას უტოლდება. სალომე..მე შენ მჭირდები..მინდა იგივეს განიცდიდე ჩემს მიმართ.. ჩემი მცდელობა ჩემს სიტყვებში შენი დაჯერებისა დღევანდელით არ შემოიფარგლება! შეცდომის დაშვება სადღაც მაინც გარდაუვალია..თუმცა თუ ეს არ იგემე ნამდვილ ცხოვრებას ვერასოდეს გაუგებ გემოს. _ რასაც თქვენ ნამდვილ ცხოვრებას ეძახით ის ჩემთვის არსაიდან მოჩენილი თავის ტკივილია.. გაცნობის პერიოდი ძირითად შემთხვევაში ლამაზია..ყოველდღიურობაში გადასვლა კი საოცრად ახუნებს და ჩვეულებრივს ხდის ამ ყველაფერს და ნამდვილი ცხოვრება საბოლოოდ უამრავ დაღვრილ ცრემლთან და მოძალებულ დრამატიზმთან ასოცირდება. ვიცი სულ ასე არ ხდება, მაგრამ ჩემთვის ამ ეტაპზე სულ ასე ხდება.. ნუ შეწუხდებით ამაო ცდებით მაშინ, როცა შედეგი წინასწარ იქნება ნაცნობი თქვენთვის.. _ ეს შიშია! _..და არც თუ უსაფუძვლო! _ ეს უკვე წუწუნი – სალომე აენთო..მას ცხოვრებაში არასოდეს უწუწუნია უცხო ადამიანთან..მითუმეტეს ეხლა..მითუმეტეს ამ სიტუაციაში არ იწუწუნებდა.. – და მაინც რა მოხდება ეხლა რომ ისევ გაკოცო? – ალექსანდრემ ეს ისე თქვა ტონიც არ შეცვლია. გოგო მოულოდნელობისგან გაშრა.. _ ვერ გაბედავთ! _ ვცადოთ..ბოლოს ასე რომ მითხარი ჩემს მკლავებში აღმოჩნდი.. _ ესპანელი მაჩო მოიხსენით სახიდან ბატონო ალექსანდრე..ვისურვებდი ეს თემა ეხლავე დაიხუროს და ურთიერთობა რუტინის ფარგლებს დაუბრუნდეს..თქვენის ნებართვით დაგტოვებთ.. ნებისმიერ შემთხვევაში მადლობელი ვარ თქვენი.. _ ამიტომაც მაპატიე წართმეული კოცნა უბნის ბიჭების მოქსევის გარეშე? _ ჩემს გაგულისებას ნუ ცდილობთ.. წართმეულზე ბრძოლას აზრი არ აქვს მაშინ, როცა ვეღარ დაიბრუნებ, ნებით კი არასოდეს გაკოცებდით.. –წამოდგა და კარისკენ გაემართა..გარეთ გავიდა და ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა.. რამოდენიმე ნაბიჯი ჰქონდა გადადგმული, რომ ალექსანდრე მანქანით წამოეწია _ დაჯექი! – ისე გამყინავად უთხრა, სალომე მაშინვე დაჰყვა მის ნებას. ალექსანდრემ დინჯად დაძრა მანქანა და გზას გაუყვა. გზაში არც ერთს ამოუღია ხმა.. დრო და დრო ჩუმად გადახედავდა ალექსანდრეს, რომელსაც მოწოლილი ემოციისგან ყბები დაჭიმვოდა. კორპუსთან შეუხვია და გაჩერდა, ის იყო გადასვლა დააპირა, რომ ავტომატურმა ჩამკეტმა გაიტკაცუნა, გოგომ შეკითხვით სავსე თვალებით მოხედა.. _ არ მინდა რომ წახვიდე! _ თქვენი სურვილი ჩემი ნების უკუპროპორციულია _ რაღაც გაფერხებს.. მითხარი! _ მაფერხებს.. ჩაკეტილი მანქანის კარი.. _ სალომე ნუ მეთამაშები! – ალექსანდრეს სიბრაზეშერეულმა კატეგორიულობამ სალომე შეაკრთო. შეკრთობამ სიბრაზე გამოიწვია და თუხარელს მიუბრუნდა _ ნუ ცდილობთ და ნუ გგონიათ, რომ რამეს მიაღწევთ! გჯეროდეთ ჩემი გულწრფელობის! ჯობია დაუბრუნდეთ თქვენს ცხოვრებას და დატკბეთ საათივით აწყობილი კარიერით, უზრუნველი ცხოვრებით და აღარ იწვალოთ სხვაზე, როცა ულამაზესი, ქერა აფროდიტე თავად გაკითხავთ ყველგან. ეს ყველაფერი უბრალოდ ზედმეტი თავის ტკივილია..მე არ ვარ ეს კატეგორია, მე.. _ ეს უკვე ეჭვიანობას ჰგავს – გააწყვეტინა ალექსანდრემ, მხრებზე ხელი მოხვია და მთელი არსებით დაეკონა ტუჩებზე. სალომეს ცხელი და ვნებიანი ტუჩების შეხებამ ერთხანს აზროვნების უნარი დააკარგვინა, მერე სწრაფად მოიშორა მამაკაცი და გაუცნობიერებლად სილა გააწნა.. თუხარელი აენთო..თვალები აუელდა, მაჯაში წაწვდა და მეორე ხელით ისევ მიიზიდა..უხეშად. გოგოს ტკივლისგან სახე შეეცვალა.. _ ნუ ცდილობ ჭკუიდან გადამიყვანო! - სალომეს თვალები ცრემლით აევსო.. _ მაპატიეთ.. – ამოილუღლუღა თვალდახუჭულმა და აკანკალებულმა. მოულოდნელად ალექსანდრეს ძლიერი მკლავების მოხვევა იგრძნო.. თავისდა გასაკვირად მიენდო, მისმა სურნელმა გააბრუა, გულისცემას მიაყურადა.. ისევ ღაპა-ღუპით გადმოსცვივდა ცრემლები. მამაკაცმა მაშინვე ააწევინა თავი და ცრემლიან თვალებში ჩააშტერდა. _ სალომე.. არ მინდა რამე დაგაძალო მიუხედავად იმისა, რომ აქამდე მიზნის მისაღწევად ამ ხერხსაც ვიყენებდი, არა პირად ურთიერთობებში ოღონდ.. შენში პატარა, შეშინებულ გოგოს ვხედავ, რომელსაც არ უნდა დაინახოს გარშემო არაფერი, რასაც თუნდაც ოდნავ მისი აფორიაქება შეუძლია.. იმდენად არ უშვებ შენამდე არავის და არაფერს, რომ ის კოცნაც კი პირველი იყო შენთვის.. – სალომემ ფაქტზე გამოჭერილივით დახუჭა თვალები – არა, შემომხედე! ასეთი სურვილი არასოდეს გამჩენია, მაგრამ ეხლა ძალიან მინდა ეგ შენი კედელი ქანაანის კედელივით გავაცამტვერო და მის მაგივრად მე დავდგე! მე შემოგეჯარო! შენ კი ამის კი არა ამაზე ფიქრის დაშვებაც არ გინდა! მე შენ, როგორც ცალკე აღებული სამყარო ჩემში დაგაბინავე და მინდა შენ შეავსო ჩემი არსებობა.. პლატონური ურთიერთობა და ცრემლების ღვრა არ მჭირდება..მე შენ მჭირდები თავიდან ბოლომდე, ყველაფრით! _ წასვლა მინდა.. – დაიჩურჩულა სალომემ _ მე თქვენთვის ასე მოქცევის საბაბი არ მომიცია.. არც ამდენის უფლება.. _ შენ არც კახასთვის მიგიცია რაიმე სახის უფლება, მაგრამ ბეწვზე გადარჩი.. მისნაირ სირებს ყველგან შეიძლება გადააწყდე! _ ეს ჩემი დაპატრონების უფლებას არ გაძლევთ.. _ ეს შენი დაცვის უფლებას მაძლევს გინდა თუ არა შენ ეს! – ალექსანდრემ მოულოდნელად საკეტი გახსნა.. სალომე ძალაგამოცლილივით შედგა ერთხანს, მერე ნელა გააღო კარი და გადავიდა. თავისუფლება რომ იგრძნო ალექსანდრეს მიუბრუნდა _ღამე მშვიდობისა.. – თუხარელმა შეხედა და პასუხი არ გაუცია ისე დაძრა მანქანა. ძალაგამოცლილი ავიდა სახლში, დივანზე დაეგდო და კედლის საათს მიაშტერდა, საათის ისრებს ააყოლა ფიქრი . უამრავი აზრი ერეოდა თავში, ვერაფერი გააწყო. ტელეფონი აიღო და ნინოს დაურეკა _ ნინ..მე ვარ.. ცუდად.. ამოდი რაა ჩემთან გეხვეწები და დარჩი.. რომ მოხვალ მოგიყვები ნინო ძალიან მალე მივიდა _ რა მოხდა სალო.. გიჟივით გამოვიქეცი _ დღეს ალექსანდრე ვნახე _ ჰო რაო მერე.. - ნინო ქოშინით დაეშვა დივანზე და კაშნეს შეხსნა დაიწყო _ ბევრი ვილაპარაკეთ.. მჭირდებიო..სიმთვრალის გამო არ მითქვამსო, გეშინია და მაგიტომ არ გინდა ჩვენი ურთიერთობა დაუშვაო – სალომე ყველაფერს მოუყვა _ იქნებ მართალს გეუბნება? _ ..და იქნებ ცდება?!.. რაკი შეფია იმას არ ნიშნავს, რომ რასაც ის იტყვის ყველაფერი მართებულია და წყალი არ გაუვა! კარგი რა.. ძნელი დასაჯერებელია რომ ასე ჩავუვარდი გულში როცა გარშემო ყველა თავს ევლება და ეტმასნება..იმიტომ კი არა, რომ პრინცია, სხვა ტიპია..სხვანაირ მოქცევას ნაჩვევი..არ ვიცი როგორ აგიხსნა..მოკლედ დაჯერების საფუძველი არ მაქვს!და რომც მქონდეს ამ ეტაპზე არანაირი ურთიერთობა არ მჭირდება! _ ოჰ..ვითომ რატომ ერთი? – წარბები აწკიპა ნინომ _ იმიტომ..უნდა ვიცოდე რა რად მიღირს, რა რამდენად საფუძვლიანი იქნება..აი მე ეხლა შენთან რომ ვზივარ და გელაპარაკები ვიცი რატომაც ვარ, მაქვს პასუხი ამაზე! ..და ჩამოყალიბებული ვარ.. მას რის შანსი უნდა მივცე? ამ მას ან ამ ურთიერთობას? რსთვის? აი ამაზე პასუხი არ მაქვს და არც ზედმეტად აფორიაქებების ნოტაზე ვარ.. _ სალო..უკვე ჭედავ ეხლა!რაებს ბოდავ გოგო ნუ გამაგიჟე..ხალხი ცოლად გაყოლაზე და უარესი! ოჯახის დანგრევაზე არ ფიქრობს ამდენს..რა სიღრმეებს იკვლევ, ჟაკ ივ კუსტო ხარ? ზოგჯერ სულაც არ არის აუცილებელი ყველაფერზე პასუხის ქონა! იმ ადამიანს სრული სიმართლე უთქვამს! ცდილობ ყველაფერი აირიდო თავიდან, ასე სულ სწორად იცხოვრებ, მაგრამ მდორედ..გუბურა იქნები..ცხოვრების გემოს ვერასდროს გაიგებ და სამოცი წლის ასაკში მიხვდები, რომ შენს ფილოსოფიურ არსებობას აზრი არ ჰქონია ამქვეყნად!სალო..გეშინოდეს ამის! თუ გინდა გაიგო რა არის ნამდვილი ბედნიერება და ვნებებით აღსავსე ცხოვრება უნდა გეტკინოს კიდეც! უნდა იტირო კიდეც! უნდა მოტყუვდე, თავი უბედურად უნდა იგრძნო კიდეც.. მარტო ამის მერე მიხვდები ბედნიერების ფასს..ხომ გახსოვს ჩვენი ის ინგლისური გამოთქმა ჩვენ რომ ჩხეიძე გვასწავლიდა? there were no clouds, we shouldn’t enjou the Sun აბა როგორ გინდა? არც პირველი ხარ და არც ბოლო ვინც განცდებშია და ემოციებში.. ჯერ ხომ ურთიერთობის არანაირ სახეზე არ არის ლაპარაკი, უბრალოდ დაუშვი, რომ ვინმე უფრო ახლოს გაიცნო და ნუ გადამრიე ეხლაა.. – ბოლო სიტყვებზე ნინომ ნელ-ნელა ტონს უმატა ხუმრობანარევი გაბრაზებით. ორივეს გაეცინა.. _ უკვე საკმარისი ვიტირე ნი, ეხლა ამ ეტაპზე ძალიან დავიღალე იმდენი რამე მოხდა და აღარ მინდა ახალი სტრასწები.. ეს პრობლემების მეტს არაფერს მოიტანს ზუსტად ვიცი.. ადამიანის უკეთ აცნობის სურვილი რომ გაგიჩნდეს ჯერ უნდა დაგაინტერესოს, მე კი არ დავინტერესებულვარ მისით.. _ არც იმის მერე რაც გაკოცა? _ნინო! ძალით კოცნის გამო ადამიანზე ფიქრს ვერ დაიწყებ..ეგრე შეიძლება ნებისმიერი დარტყმული დაგეტაკოს და ძალით გაკოცოს, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად დაგაინტერესებს.. _ სალომე..ეს ალექსანდრე თუხარელია..ღირსეული და პატივსაცემი პიროვნება და საააკმაოდ მაგარი ტიპი როგორც ჩანს _ ..და მერე? მერე? ეს ამ ყველაფრის უფლებას აძლევს? პირიქით!.. მაგრამ ალბათ ჰგონია, რომ ზუსტად იმის გამო რაც შენ ჩამოთვალე ყველას და ყველაფრის მიღწევა და ხელში ჩაგდება შეუძლია, ჰოდა ვნახოთ! _ ..შენ ეხლა თუხარელის თანამდებობას, სოციალურ სტატუსს და ავტორიტეტს უფრო ებრძვი ვიდრე შენს ეგრედ წოდებულ კედელს! ჯიბრიანობ.. თუ გინდა ნუ გამოტყდები, მაგრამ აი ეხლა, დასაძინებლად რომ დავწვებით ხუუთ წუთშიიი…აუცილებლად იფიქრე ამაზე – გოგოებს სიცილი აუტყდათ, ლაპარაკი დაამთავრეს, თავი მოიწესრიგეს და საძინებლისკენ გაემართნენ.



კვირა დილით სალომე ეკლესიაში წავიდა, წირვა-ლოცვას დაესწრო და მოძღვარს აღსარება ჩააბარა. დამშვიდებული გამოვიდა ტაძრიდან.. დეკემბრის ცივმა, მაგრამ მზიანმა დღემ სეირნობის სურვილი გაუჩინა. უცებ ძალიან მოუნდა ლიტერატურულ კაფეში წასულიყო და ისევ დაელია ცხელი ჩაი. “ალექსანდრე ვეღარ შემეფეთება, დამთხვევა ორჯერ ერთსა და იმავე ადგილებში არ ხდება” გაიფიქრა სალომემ და თავისუფლად შეაღო კარი და თვალი იმ მაგიდისკენ გაექცა, რომელთანაც წინა დღეს ის და თუხარელი ისხდნენ. მაგიდასთან შუა ხნის გამხდარი მამაკაცი იჯდა და პრესას ეცნობოდა.. “არ უხდება ამ ადგილს და ამ მაგიდას” გაიფიქრა გულში, სელინჯერის უკვდავ ნაწარმოებს დაავლო ხელი, ლიმონიანი ჩაი და დარიჩინიანი ვაშლის შტრუდელი შეუკვეთა და დაბალ მაგიდასთან პუფში ჩაჯდა. კაფის დიდ ვიტრინებს მზე კარგად ადგებოდა და შიგნით თბილ შემოდგომას ღვრიდა. “აი განტვირთვა..კომფორტი..უნდა ეხლა სალომეს გაურკვევლობები და ტვინის ჭ....ტვები?” და უცებ დაფიქრდა..ამ ყველაფერს ოცი და ოცდაათი წლის მერეც მოასწრებს და როცა ამ დროის მერე შემოვა აქ, აიღებს საყვარელ სელინჯერს და ლიმონიან ჩაის შეუკვეთავს - მიხვდება, რომ დრო არ გასულა..გამოდის, რომ მინიმუმ ოცი წელი ეკარგება? არა ასე არ შეიძლება.. ხვალვე! სამსახურის მერე წავა სადმე საღამოზე, ან პაბში, ან სადმე.. დაუბრუნდება ცხოვრების ჩვეულ რიტმს და სიხალასეს. მეგობრებს შეუთანხმდა მეორე საღამოზე და ახალი მუხტის მოლოდინში დაელოდა მეორე დღეს. ადრიანად მივიდა სამსახურში, კარი გააღო და კომპიუტერს მიუჯდა. სამუშაო მასალები მოიმარაგა და ამოკრებას შეუდგა. ყველაფერი წვრილ-წვრილად არის სხვადასხვა ადგილებიდან ჩასაკერი, ლექსიკონში მუშაობას ჰგავს. სამუშაომ გაართო.. მან და თეონამ თავაუღებლად იმუშავეს დღის ბოლომდე. ოთახში დღის განმავლობაში არავინ შემოსულა, დემეტრეც კი.. გივიმ შეიხედა მარტო, რაიმე თუ გჭირდებათ ჩამომიწერეთო. სამსახურიდან გასვლამდე სალომე სოციალურ ქსელში შევიდა, მონიშნულ ივენთს თვალი შეავლო და მეგობებს შეეხმიანა რამე ხომ არ შეცვლილაო. ყველაფრის გადამოწმების მერე სახლში წავიდა და მოემზადა. სწორედ ასეთი შემთხვევებისთვის არსებობს ლუქი little black dress, სალომემ უცბად ჩაიცვა კოხტა, სადა, ტანზე მომდგარი, წელში მჭიდროდ გამოყვანილი უსახელო, მოკლე შავი კაბა, ქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩაიცვა, თმა დაუდევრად აიწია, საღამოს ოდნავ მუქი მაკიაჟი მოიხდინა, პატარა კლატჩს ხელი დაავლო და ტაქსი გამოიძახა. საოცრად ლამაზი იყო.. შესასვლელთან შეიკრიბნენ და კუბურ რიტმებს ერთად შეუერთდნენ. _ ვსვამთ ყველააა? – იკითხა ლევანმა _ ცოტ-ცოტას _ გოგო! ნერვები არ მომიშალო ეხლა! ტეკილით ვიწყებთ – ორი თითი თვალებთან მიიტანა ლევანმა და მერე სალომეს მიუშვირა, სალომემ ენა გამოუყო. _ მალე მალეე.. – ორივე ხელით გააგდო შეყვარებული ნინომ. ლევანს მათი ერთი მეგობარი გაყვა კიდევ. სულ ხუთი იყვნენ, სალომე, ნინო, მათი საერთო მეგობარი მაკო, ლევანი და გიორგი. ჩამოყოლებულა ტეკილამ გაჭრა, სალომე მთლიანად გაიხსნა, პარკეტიდან არ გამოსულა, სულ ცეკვავდა, თვალებში ვარსკვლავები აუკიაფდა _ სალოოო.. დალევ კიდეეევ? – ყურში ჩაყვირა ლევანმა _ კიიი…მოჰიტოს, ოღონდ სპირტიააააანს.. სალომეს ცოტა თავრბუ დაეხვა, უცებ მოეჩვენა, რომ კლუბის მეორე სართულზე ჭიქით ხელში თუხარელი იდგა..თვალები დახუჭა და თავი გააქნია _ ნინ, ტუალეტში წავალ..მეგონი ცოტა ბევრი მომივიდა.. _ ბევრი არა ის – ხელი აუქნია ნინომ – გამოგყვეე? _ არა არა იყავი.. წყალს ხელები შეუშვირა, ესიამოვნა.. თავბრუ ისევ ეხვეოდა. მაკიაჟი შეისწორა ხელით და დაბრუნდა. _ სალო, შენი მოჰიტო აქ დგას _კაი.. - უპასუხა გოგომ, კოქტეილი აიღო და ნახევრამდე ჩაცალა. საოცარ სიმსუბუქეს გრძნობდა, არაფერზე ფიქრობდა, მოცეკვავე მეგობრებს შეუერთდა. მოულოდნელად ვიღაც გაეცეკვა, მიეტმასნა, სალომემ მოიშორა. ბიჭი არ შეეპუა.. სალომემ ისევ მოიშორა. ცეკვით რომ გული იჯერა თავისი მაგიდისკენ გაემართა, კოქტეილი აიღო და მოწრუპა. _ იცი რომ ძალიან ლამაზი ხარ? – მოესმა ხმა და მიტრიალდა..მის წინ ის აბეზარი ტიპი იდგა _ ხშირად მეუბნება ჩემი ქმარი – გაიღრიჭა სალომე და ზურგი აქცია _ ეჭვი მეპარება გათხოვილი იყო _ მე არ მეპარება ეჭვი.. – სალომე ამ დინჯმა ხმის გაგონებაზე ქარზე სწრაფად მობრუნდა და გაოგნებისგან ხმა ვეღარ ამოიღო.. _ შენ ვინ ხარ ჩემი ძმა? _ ძმობის რა გითხრა..მისი ქმარი კი ნამდვილად ვარ! ჯობია არ გავიმეორო – ალექსანდრე მიუახლოვდა აბეზარს და კუშტად დაუდგა წინ _ იზვინი ბრატ.. ცუდად არ გამიგო – უცნობმა უკან დაიხია და გაბრუნდა. სალომე კოქტეილის ჭიქას ჩაბღუჯვოდა და ხმას არ იღებდა. თუხარელი წინ დაუდგა.. _ ბატონო ალექსანდრე.. _ მომართვის ფორმა სიტუაციას არ შეეფერება _ მართალია..ამ სიტუაციას თქვენი ცენტურიონად შერაცხვა უფრო შეეფერება _ იქნებ უფრო სხვა რამ.. – ალექსანდრე სალომეს მიუახლოვდა _ მაშინ საუკეთესო მოჰიტო ქალაქში _ მოჰიტო რომ კარგია ნამდვილად გეტყობა – გაიღიმა ალექსანდრემ _ არა..ეს ტეკილა იყო კარგი, მოჰიტო უბრალოდ აპერატივია – კიდევ მოწრუპა სასმელი – კიდევ ერთხელ გმადლობთ, მაგრამ თავადაც გავუმკლავდებოდი _ არ მგონია ეგ სასმელი ისპანახს შეიცავდეს – სალომეს გულიანად გაეცინა პაპაის გახსენებაზე _ ჰოდა თქვენს მიირთვით, მოჰიტო წამიერად კუბაში მაგრძნობინებს თავს.. _ კუბა გხიბლავს? _ საოცრად! _ ნამყოფი ხარ? _ არა, მაგრამ მაინც მხიბლავს, კუბურ სიგარასაც კი სიამოვნებით მოვწევდი..ოღონდ შოკოლადისას და კიდევ ქუჩებში ვივლიდი, რომ ჩემი თვალით მენახა როგორ იქმნება ექსპრომტად სკვერებსა და ეზოებში ცეცხლოვანი მუსიკა.. _ ზღვისპირეთი დაგავიწყდა.. _ ზღვისპირეთი ყველგანაა – ხელი აიქნია სალომემ – თუმცა ალბათ კუბაში ეგეც განსაკუთრებული იქნება.. _ კომუნისტური რეჟიმი? _ ჰო, მერე რა და კიდევ ძალიან ბევრი ანტიკური მანქანა, რომლებსაც ერთი შეხედვით სამუზეუმო ექსპონატებად აღიქვამს კაცი, თუმცა სახელმწიფო ტრანსპორტია _ ჰმ.. ისე ყვები თითქოს ეს ესაა ჰავანადან მოდიხარ..თითოეულ სიტყვაში იგრძნობა.. _ თქვენ? თქვენ არ გაქვთ საყვარელი ადგილი? _ ისეთი არა, რომ გავლენა იგრძნობოდეს ჩემში _ გამოდის ეასტერნ მოაი ბლეფი ყოფილა _ თუმცა დაგამახსოვრდა – ისევ გაიღიმა ალექსანდრემ. სალომეს სიგარეტის კვამლისა და სასმლისგან ისევ დაეხვა თავბრუ _ ერთ წუთს დაგტოვებთ – მიმართა თუხარელს და გასასვლელისკენ გაემართა. ჰაერი ჩაისუნთქა და სასმელი მოსვა _ გითავდება..აი სავსე ჭიქა.. _ მადლობა, რატომ შეწუხდით? _ იმიტომ, რომ მარტო არ მდგარიყავი აქ.. – სალომეს გაეცინა _ ხანდახან მგონია ჭადრაკის წლების დაუმთავრებელი პარტიაც გაქვთ _ თუ ფინალიც ისეთივე მექნება როგორიც კევინ კოსტნერს ასე იყოს – გაუღიმა მამაკაცმა _ არ მინდა მოგაცდინოთ..მეგობრები ალბათ გელოდებიან.. _ როგორმე გავლენ ფონს _ რატომ თორემ კი.. _ რატომ კი არა ვისთვის.. _ სანდრო.. მომისმინე.. ეს ყველაფერი დროის უქმად კარგვაა, არ ვიცი როგორ აგიხსნა, მაგრამ უბრალოდ ასე ხდება.. არ მინდა, არ მომწონს ეს ყველაფერი, არ მჭირდება..ეხლა მარტო გართობა და ცეკვა მინდა, მარტო განტვირთვა..დალევაც კი! არაჩვეულებრივი ადამიანი ხარ, ძალიან სიმპათიური, მამაკაცური..ღირსეული, იდეალური! ყველაფერი საათივით გაქვს აწყობილი, ძლიერი ხარ, ჭკვიანი და მარტო თეთრი ცხენი გაკლია.. ამიტომ ნუ დაკარგავ დროს ჩემზე.. ძალიან გთხოვ..არ გინდა..გემუდარები.. მაინც არასოდეს დავთანხმდები ორდღიან ურთიერთობას.. სამსახურიდან წასვლაც რომ მომიხდეს! _ მე უკეთ ვიცი რა მინდა..ისიც უკეთ ვიცი შენ რა გინდა _ იქნებ მითხრა? _ ეხლა მეტისმეტად ბევრი გაქვს დალეული საამისოდ.. _ აჰა..გასაგებია.. ესე იგი ბევრი.. ჰოდა კიდევ უფრო მეტს დავლევ, რომ შენი ლაპარაკი სერიოზულად აღარ მხვდებოდეს გულზე და არ მაშფოთებდეს – სალომე უკან შებრუნდა, სასმელი ბოლომდე გამოსცალა და ჭიქა ბარზე მთელი ძალით დადო..საცეკვაო მოედანზე გავიდა და მოცეკვავეებს შეერია..ცეკვით დაიღალა, იგრძნო, რომ ალკოჰოლმა თავისი ქნა, ძლივს მივიდა მაგიდასთან.. _ ნიინ მე წავაალ..მგონი მართლა ბევრი მომივიდა.. _ მოიცა ვეტყვი ამათ და გაგაცილებენ.. _ არა არ არსებობს ეხლა! დარჩით თქვენ..მე ტაქსით წავალ, ჯერ გვიანი არ არის, თორმეტიც არაა.. _ რეებს ლაპარაკობ ეხლა.. ლევანი გაგიყვანს და მორჩა! თუხარელი წავიდა? _ იი.შენ რა იცი რომ თუხარელი იყო? დამინახე? და როგორ იცანი? _ გუმანით.. _ გუმანი არა მეექვსე გრძნობა..როგორ იცანიი.. _ თქვენს საიტზე დევს მისი ფოტო და ნანახი მქონდა _ მოგეწონა? _ იიფ.. _ ჰოო..აბა რაა..რა აქვს დასაწუნი – გამოაჯავრა სალომემ _ რა გინდა გოგო შენ! რითი ვერ გახდა შენი მოსაწონი? _ ხვალ გეტყვი.. ეხლა უნდა წავიდე, ძალიან მეძინება! ლევანმა სალომე ტაქსიში ჩასვა, თვითონაც უნდოდა გაყოლა, მაგრამ თავი გაიგიჟა, დაბრუნდი, კარგად ვარო, ძლივს შეაბრუნა კლუბში, “ყოველ ხუთ წუთში დაგირეკავ იცოდეო” გააფრთხილა ბიჭმა და ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან. სალომე ჰაერზე უფრო ცუდად გახდა.. ლაპარაკის უნარი ჰქონდა, მაგრამ უფრო და უფრო ეხვეოდა თავბრუ..სანამ სადარბაზოსთან მივიდოდა ლევანმა ააფეთქა, სანამ არ უთხრა მოვედიო მანმადე რეკა. ბარბაცით აიარა სადარბაზოს კიბე..კინაღამ დაგორდა, ფეხზე გაიხადა და ის იყო გზა უნდა გაეგრძელებინა, რომ მის უკან ალექსანდრეს მანქანამ დაამუხრუჭა _ თუ სახლში წამოსვლა გინდოდა უნდა გეთქვა! – უთხრა მკაცრად _ თვითონაც მოვახერხე..თქვენ რატომ უნდა შემეწუხებინეთ? – ალექსანდრემ უხმოდ მოკიდა ხელი და ლიფტისკენ შეუძღვა. ლიფტში სალომემ თვალებზე ხელები აიფარა, თან ფეხსაცმელები ეჭირა _ მე მრცხვენია თქვენი.. _ რის გრცხვენია? _ რის და ასე რომ დავთვერი.. მე მეგობრების წრეში ვიყავი..საერთოდ ას ეარ ვსვამ..დღეს მინდოდა და მაინცდამაინც დღეს შეგეფეთეთ.. – ლაპარაკ-ლაპარაკში მივიდნენ, სალომემ პატარა ხელჩანთაში ქექვა დაიწყო, რის ვაი-ვაგლახით ამოაძვრინა გასაღები _აი.. – თქვა სასაცილოს და ალექსანდრეს ცხვირთან მიუტანა გასაღები, მაგრამ კარს ვეღარ მოარგო. თუხარელმა გასაღები გამოართვა და სალომეს შინ შეუძღვა. გოგო დივანთან მიბრაცუნდა და დაჯდა. ალექსანდრე ნელი, დინჯი ნაბიჯებით შეყვა დამ ის წინ გაჩერდა.. _ სანდრო ისედაც შეგაწუხეთ.. არ მინდა დრო ჩემს გამო დაკარგოთ _ არ მეჩქარება.. – სალომე წამოდგა და ბარისკენ წავიდა _ მაშინნნ.. ყავას გაგიკეთებთ.. აი იმ დღეს რომ მომიტანეთ – თქვა და სწრაფად შემობრუნდა – ოღონდ.. _ ნუ გეშინია შენს კოცნას არ ვაპირებ..მაშინ მთვრალი ვიყავი და თავი ვერ შევიკავე.. _ ეხლა მე ვარ მთვრალი და მე შევიკავებ..და ლიტერლატრურულ კაფეშიც მთვრალი იყავი? – ენა სასაცილოდ აებნა სალომეს..ალექსანდრეს გაეცინა _ არა, ლიტერატურულ კაფეში ისევ მომინდა შენი ტუჩების გემო მეგრძნო.. _ ძალიან..ძალიან სასაცილოა – ყავა დაადგა სალომემ – ვერ გამიგია ჩემგან რა გინდათ? მიმოიხედეთ! უამრავზე უამრავი, უმშვენიერესი ქალია გარშემო, რომლების არასოდეს დაიხევდნენ უკან.. _ შენ რატომ იხევ? _ მე ფშაველი ვარ. – ამაყად გაიჯგიმა სალომე, ალექსანდრემ გულიანად გადაიხარხარა _ საინტერესო თეორიაა.. _ თეორია არ არის.. მე ფშაველი კი არ ვარ მარტო, ქართველი ვარ..და არ მინდა ჩემი მმთავარი პრინციპები გავაუფასურო, მინდა ღმერთის წინაშე სუფთა წარვსდე _ მერე ვინ გითხრა, რომ შენს დაბინძურებას ვაპირებ? _ ვინ და თქვენმა სიტყვებმა და საქციელმა.. მე ასე არ მინდა, ჩემთვის ყველაფერს აქვს მნიშვნელობა.. _ ამასაც? – ალექსანდრემ მარჯვენა ხელის არათითზე მიანიშნა _ არა მანამდეც და მერე მით უფრო..ისე ლამაზი ხელები გაქვთ, დიდი და ძლიერი _ იმედია სიმთვრალეში გულწრფელი ხარ ფშაველობის გარდა. იქ გაქვს სოფელი? _ არა..წარმოშობით ვარ, ფესვები მაქვს, გვარის ისტორიიდან ვიცი, ახუაშვილსაც ველაპარაკე ამას წინათ. ფშავი მიხა ხელაშვილის სამშობლოა, ვაჟასი, იქ ეთნოსი ისევ ყვავის.. _ კაფიებიც გეცოდინება _ იცით რამდენი კაფია იკარგება მთაში..ყველას ვერ იწერენ..ყველა მეც არ მახსოვს – უცებ ჩაფიქრდა და ჩამოარაკრაკა – ასე ნუ ცდილობ ჯეელო ქალის ჩაგდებას მკლავშიო გაგიგებს, გაგიჯავრდება ნაწვალ ჩაგიყრის წყალშიო _ საოცარო გოგო ხარ! – იცინოდა ალექსანდრე – ასე უცებ რამ მოგაფიქრა? _თქვენმა მზერამ.. სული ნუ წამიწყდება! – არტისტულად დააბოლოვა სალომემ და გაიღიმა _ მთაში განთქმული ხელსაქმე თუ იცი? _ ჩემს ლაბირინთებში ნუ დაძვრებით.. _ეგეც გცოდნია! სად ეს ყველაფერი და სად კუბა?? _ ორივე საკმაოდ დამახასიათებელია, გაჯერებული, სავსე! ტრადიციის სხვაობები საინტერესოობას ვერ უკარგავს ვერც ერთს..მე ამით ვივსები! ..და კიდევ ბევრი საინტერესო რამ მავსებს სამყაროში _ იმდენად, რომ ეს ყველაფერი გყოფნის? ბედნიერებას აღარ ეძებ? _ ბედნიერებამ მითხრა ნუ მეძებ.. შენი შვილების თვალებში მნახე.. ნაზი სამშობლოს უხლებ ველებზე, ნაწვიმარ სიოდ გამომიძახე _ შემხვდი შავი ზღვის ნაჩურჩულებთან სადაც კოლხეთი შეხვდა დიაოხს სადაც შორს წასულს ლოდინს ურეკდა ტალღებს მომდგარი მთების ფრიალო – სალომეს თვალები გაუფართოვდა, ვერ წარმოედგინა თუ ალექსანდრეს შეიძლებოდა ეს ლექსი სცოდნოდა, თუხარელმა მის თვალებში ეს წაიკითხა..