კოცნის საფასური 8

იმ საღამოს დრო საშინლად გაიწელა, ფიქრებით კვლავ წარსულს გადაწვდა ნანი. _ მაინც რა აქვთ ამდენი სალაპარაკო? როდის მორჩებიან ნეტავ! გაბრაზებას ვერ მალავდა დოდო და მალიმალ მაჯის საათს დასცქეროდა. ნანი კი აივანზე მიმოდიოდა და იმაზე ფიქრობდა, როგორ დაეძვრინა თავი ამ მდგომარეოიდან. _ კარგი რა, მორჩი აქეთ-იქით სიარულს, ისედაც ვნერვიულობ! დაეტაკა მულს დოდო. _ მაპატიე, მეც შენსავით ვნერვიულობ და თავიც ამტკივდა. ჯობია, ჩემს ოთახში ავიდე და ცოტა ხნით მივწვე, იქნებ გამიაროს. _ წადი, წადი, ჩემო პატარავ, უეცრად მოლბა რძალი, იცი? იმისთანა ტკივილგამაყუჩებელი აბები მაქვს, არაჩვეულებრივი, მოგცემ და დალიე, წამში გაგიყუჩებს. გახსოვს, მე როგორ გამაწამა შარშან შაკიკმა? ამ წამალმა კი სასწაული მოახდინა. _ არა, დოდოშკა, დიდი მადლობა. არ მიყვარს წამლის დალევა, ხომ იცი. უბრალოდ, ძალიან გადავიღალე და თავის ტკივილიც ამის ბრალია. წამოვწვები და გამივლის. ახლა დაძინება არ მაწყენდა. თუ მიკითხოს, ჩემ მაგივრად მოუხადე ბოდიში სტუმარს. _ კი ბატონო, რა პრობლემაა, თავი დაუქნია რძალმა, მაგრამ ლექსოს არ მოეწონება ახლა შენი გაუჩინარება. მას იმედი ჰქონდა, რომ სანდროს შენებურად გაართობდი. _ უჩემოდაც გაერთობა, არ ეტყობა, რომ მოწყენილია ან რამე აღიზიანებს. ასე რომ, დიდად არ იდარდებს ჩემს გაუჩინარებას, ნაძალადევად გაიღიმა ნანიმ. _ კი მაგრამ, მე მაინც არ გებრალები? აწუწუნდა დოდო, მარტო მტოვებ იმ უცხო ადამიანთან? რა საშინელებაა, ზრდილობის გულისთვის მოაღო პირი და იქაქანო. _ მაშინ შენც მოიფიქრე და… იქნებ შაკიკმა შემოგიტია? ღიმილით თვალი ჩაუკრა ნანიმ და აივნის კარი გამოაღო. საძინებელში შევიდა თუ არა, ტანთ გაიხადა, პენუარი ჩაიცვა, თმა გაიშალა, დაივარცხნა და დაფიქრდა. თავის ტკივილი, რა თქმა უნდა, მოიგონა, მაგრამ იგრძნო, რომ ამწუთას ტკივილი მართლა ეწყებოდა. ნერვიულობამ თავისი გაიტანა. “დღეს მაინც ვერაფერს ვიზამდი,” არწმუნებდა თავის თავს, “ხვალ კი ვნახოთ, რა მოხდება. რას გადაწყვეტენ, რით დამთავრდება კაცების თათბირი”… ნანი ლოგინში შეწვა, თავი ბალიშში ჩარგო და თვალები დახუჭა, მაგრამ რული არა და არ ეკიდებოდა. სამაგიეროდ, თავში ათასგვარი ამაფორიაქებელი აზრი უტრიალებდა. ადგა, მაგიდას მიუჯდა, კომპიუტერი ჩართო და მუშაობა დაიწყო. მისი ერთ-ერთი რუბრიკა მკითხველის დიდი მოწონებით სარგებლობდა. აი, ახლაც საინტერესო თემა ჰქონდა _ “როგორ მოვინადიროთ ოცნების მამაკაცის გული”, მაგრამ არა, ეს რატომღაც, ამწუთას სულაც არ მოეწონა და თემა შეცვალა “როგორ უნდა მოიქცეს ქალი, არასასურველი მამაკაცის მახეში რომ არ გაებას “, აი, ეს მოსწონს, ეს უკეთესი დასაწერი იქნება, უმისამართოდ გაუღიმა სივრცეს და დაიწყო. მაგრამ წერა მალევე შეწყვიტა, ყველა სიტყვა თავიდან უცბად ამოუფრინდა. რა ემართება? ამოიოხრა, გაღიზიანებულმა კომპიუტერი გამორთო და ფანჯარასთან მივიდა. გახურებული შუბლი ფანჯრის მინას მიადო. ბაღი მთვარის შუქით იყო განათებული. მოშორებით, ავტოფარეხთან, სამი მანქანა შენიშნა: მამის სოლიდური “მერსედესი”, ლექსოს ჯიპი და სტუმრის სპორტული მანქანა, მაგრამ რა ფირმის იყო, ნანიმ არ იცოდა. ავტომობილიც პატრონს ჰგავდა უჩვეულო იყო, ძლიერი, საშიში, მაგრამ იმდენად ბრწყინვალე, რომ მაშინვე თვალში მოგხვდებოდა და აღგაფრთოვანებდა. ნუთუ მამას და ლექსოს ისე გაუჭირდათ, რომ დასახმარებლად სრულიად უცხო ადამიანს მიმართეს? რა ხდება სინამდვილეში? მოულოდნელად კარზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა. ნანი შეკრთა. აფართხალებულ გულზე ხელი ისე მიიდო, თითქოს გულისცემის შეჩერებას ცდილობსო და იმის გამოცნობას შეეცადა, ვინ შეიძლებოდა ამ დროს მისი საძინებლის კარს მოსდგომოდა, თან ასეთი გაუბედავი კაკუნით. _ ნანი, გძინავს? გაისმა მამის ჩუმი ხმა. _ არა, მამა, შემო! შვებით ამოისუნთქა გოგონამ. მამამ მორიდებით შემოაღო კარი და შემოიხედა. ნანის გაუკვირდა მისი ასეთი საქციელი, როდის იყო, საკუთარი ქალიშვილის ერიდებოდა? _ არ მინდოდა შენი შეწუხება. დოდომ მითხრა, თავი ასტკივდაო. როგორ ხარ, არ გაგიარა? _ უკეთ ვარ, ცოტა გამიარა. გოგონა საშინელ დღეში ჩავარდა. გრძნობდა, მამა ამ შუაღამისას მასთან ტყუილად არ მოვიდოდა. გული მისთვის ჯერ უცნობი ამბის მოლოდინში შეეკუმშა. _ შემოდი, რას დგახარ კარში? რამე გინდოდა? _ მეგონა, ვახშმის შემდეგ ვისაუბრებდით, მაგრამ რადგან დაძინება გადაწყვიტე… დილით დაგელაპარაკები, რა ვიცი. ნანი გაშრა, მიხვდა, მამა უსიამოვნო საუბრის თავიდან აცილებას ცდილობდა. ამიტომ მსწრაფლ ასწია თავი, ჯობდა მწარე სიამრთლე ახლავე მოესმინა, ვიდრე დილამდე გაურკვევლობაში ყოფილიყო. _ ხვალამდე რატომ უნდა დავიცადოთ, კი არ ვკვდები. მითხარი, რისი თქმაც გინდოდა, ცოტა არ იყოს, უკმეხად გამოუვიდა. მამამ ამოიხვნეშა და ოთახში შემოსული სავარძელში ჩაესვენა. ნანი იქვე, საწოლზე ჩამოჯდა და მოსასმენად მოემზადა. _ ნანი, რას ფიქრობ სანდროზე? ეგრევე სტუმრით დაიწყო გიორგიმ. გოგონამ ნერწყვი ძლივს გადააგორა სასულეში და მცირეოდენი ყოყმანის შემდეგ თქვა. _ მასზე საერთოდ არ ვფიქრობ, მამა! ის ჩვეულებრივი ბანკირია, ისეთივე, როგორიც სხვები, მე ასე მგონია. რატომ მეკითხები? შენი აზრით, უნდა მეფიქრა? მამა მოიღუშა. _ ნაია, ცდები, შვილო! ის სხვებს არ ჰგავს, მამა აქ შეჩერდა და მერე კვლავ განაგრძო, სულ არ მოგწონს? ოღონდ, მართალი მითხარი, არ მომატყუო. გოგონას გუნებაში ჩაეღიმა, ეს არც ისე იოლი საქმე იყო. მამასთან კი არა, ასეთ საკითხებში საკუთარ თავთანაც არ იყო ხოლმე გულწრფელი. _ აბა, რა გითხრა, მამი! მას საერთოდ არ ვიცნობ. როგორ შემიძლია, რამე აზრი მქონდეს? ვერ ვხვდები, ან კი რატომ გაინტერესებს ჩემი აზრი? რატომ გახდა ეს ასე მნიშვნელოვანი? _ რატომ და… შენც ხომ ხვდები, ჩვენი ოჯახის ბიზნესი სწორედ მის გადაწვეტილებაზეა დამოკიდებული. _ ვერ გავიგე? კონცერნის მომავალს ის განაპირობებს, მე სანდრო მომწონს თუ არა? მე რა შუაში ვარ? დაიძაბა გოგონა, მაგრამ მაინც გაიღიმა. მამამ ჩაახველა და ლაპარაკი დაიწყო. აუხსნა ქალიშვილს იმ გარიგების არსი, რაზეც მოითათბირეს. ნანის თვალები ცრემლებით აევსო. ყვირილი, ყველაფრის დამტვრევა უნდოდა, რადგან მიხვდა, რომ ჩიხში მოაქციეს და უკან დასახევი გზა არ დაუტოვეს. პატარა ხელები გაბრაზებულმა მომუშტა და საწოლს მსუბუქად დაუშინა. შემდეგ კი, ყვირილის ნაცვლად, ჩუმად იკითხა. _ ამიტომ გამომიძახეთ დღეს? ნანიმ მრისხანედ აზიდა წარბები. მამამ არ შეიმჩნია მისი გაწიწმატება და დაყვავებით მიუგო. _ რატომ ფიქრობ ასე? ჩვენ, უბრალოდ, გვინდოდა, ერთმანეთი გაგეცნოთ, მეტი არაფერი. _ თქვენ გინდოდათ, არა? მწარედ ჩაიცინა გოგონამ, გასაგებია… ბოლო სიტყვები ძლივს გასაგონად წაიჩურჩულა, თავი ხელებში ჩარგო და გაიხსენა, როგორ გააშიშვლა სანდრომ მზერით, როგორი ზიზღით ამოიღო ჯიბიდან 100-დოლარიანი და ნიშნის მოგებით გაუწოდა… ნუთუ სხვა გამოსავალი არ არსებობს? შეუძლებელია, კონცერნის გადარჩენა მხოლოდ ამ კაცზე იყოს დამოკიდებული. ბოლოს და ბოლო,ს რა გახდა ეს ოჯახური ბიზნესი? დახურონ საერთოდ და სხვა რამე წამოიწყონ, არ შეიძლება? რას გადაყვნენ ამ ისედაც ჩამყაყებულ სამშენებლო საქმეს? ყველგან სოკოებივითაა წამოჭიმული ეს უგემოვნო კორპუსები. მე შენ გეტყვი, ისეთი ხარისხიანი აშენებულია, გული არ გაგიხაროს ერთბაშად! ერთი საშუალო მიწისძვრა და თავზე დაგენგრევა ყველა! რა, განა მხოლოდ მათი ბიზნესი განიცდის კრიზისს? ყველა სამშენებლო კომპანიის საქმე ცუდად მიდის, უმრავლესობა საერთოდ გაჩერებულია. იმ ხალხმა იკითხოს, ფული ბოლომდე რომ აქვს ჩადებული და ჯერ ფუნდამენტიც არაა გათხრილი მათი სახლების… ეჰ… რა დროს ამაზე ფიქრია, როცა მისი ოჯახის “ყოფნა-არყოფნის” საკითხი წყდება. ნანი ახლა ის მაშველი რგოლია, რომელსაც ამ უსიამოვნებების თავიდან აცილება შეუძლია. აი, გაჰყვება სანდროს ცოლად და ყველას ეშველება, ყველას… ნანის გარდა. _ როდის აპირებს ის თქვენი სანდრო ეგრეთ წოდებულ დაქორწინებას? ალბათ უკვე დაგეგმილი გაქვთ ყველაფერი! ტონშეუცვლელად შეეკითხა მამას. _ როგორც კი აუცილებელი საკითხები მოგვარდება, სწრაფად მიიღო მამის პასუხი, თითქოს ეს უკანასკნელი სწორედ ამ შეკითხვას ელოდებოდა, ხომ არ აჯობებს, დეტალებზე თქვენ ორმა მოილაპარაკოთ? _ დეტალებზე! ხმა აუკანკალდა გოგონას და ყრუდ დააყოლა, ეს აუცილებელია? _ აბა რა! შენ მას ოფიციალურად მიჰყვები ცოლად, თამაში ხომ არ არის? _ კარგი, თანახმა ვარ, ჩახშული ხმით განაცხადა ნანიმ თანხმობა და თავი ჩაღუნა. მამამ ვერ მოითმინა, შვილს მიუახლოვდა, მხრებში ხელი ჩაავლო, გულში ჩაიკრა და დამნაშავის ტონით უთხრა. _ მაპატიე, შვილო… ვიცი, ეს არ იქნება შენთვის იოლი ნაბიჯი, მაგრამ იმედი მაქვს, სწორად გაიგე. თქვენი ქორწინება მხოლოდ ქაღალდზე გაფორმდება. ისე, დასაწუნი კაცი ნამდვილად არ არის, იქნებ შეგიყვარდეთ კიდეც ერთმანეთი. _ აკი თამაში არ არისო ეს ყველაფერი? ირონიულად ახედა გოგონამ. _ შენ ვერ გამიგე, ნანი… _ ბრწყინვალედ მესმის შენი, მამა! უბრალოდ, ის არ მესმის, რაში სჭირდება დაქორწინება, თუკი მხოლოდ ფიქტიური უნდა იყოს ჩვენი ურთიერთობა? მხოლოდ იმიტომ, რომ ფული ჩადოს ჩვენს საქმეში? _ ჰო, აბა რა! განა სხვა რამე აქვს განზრახული, მხოლოდ ამიტომ, გარანტიისთვის, გამოცოცხლდა გიორგი. _ მერე? ამის გაკეთებას არ ჯობია, შეცვალოთ ამ ოხერი კონცერნის წესდება და სხვანაირად ჩართოთ ის კაცი ბიზნესში? _ მაგასაც ვიზამთ, ნანი, მაგრამ დროს სჭირდება ამას. აქ არ წყდება წესდების შეცვლის საკითხი. ამისთვის საფრანგეთში ჩასვლაა საჭირო და რა ვიცი, მთელი პროცედურებია გასავლელი. ახლა ამის ახსნის დრო არ არის. მშვენივრად გესმის ყველაფერი და უნდა მოგვყვე. დამიჯერე, ყველაფერი კარგად იქნება, გიორგიმ თავზე ხელი გადაუსვა ქალიშვილს, თმაზე აკოცა და უკან მოუხედავად გავიდა ოთახიდან. გაწირეს, გაყიდეს, მამამ და ძმამ… ნეტავი ისეთი რა შეცდომა დაუშვა ლექსომ, რომ ასე გაუჭირდათ? ტყუილად არ ეპარებოდა მის საქმიანობაში ნანის ეჭვი, მაგრამ არაფერს ამბობდა, რადგან მამა ენდობოდა ვაჟს. ახლა კი რა გამოვიდა? შედეგი სახეზეა! “ღმერო, ისეთი რა დავაშავე, რომ ასეთი განსაცდელი მომივლინე?” სასოწარკვეთილი ნანი ლოგინში შეწვა და ფიქრებს მისცა თავი, თუმცა მალევე ჩაეძინა… უთენია გაეღვიძა. დიდხანს იწვა გაუნძრევლად, საჩვენებელი თითი ტუჩთან მიედო და ჭერს მიშტერებოდა. საამო დილა იყო, მზიანი და მშვიდი. ამაში რაღაც ირონიულიც ერია მისთვის ეს მშვიდი და მზიანი დღე ყველაზე საშინელი დღე იყო. სჯობდა, წვიმა მოსულიყო, ცა მოქუფრულიყო, ჭექა-ქუხილი ატეხილიყო. მის სულიერ მდგომარეობას ასეთი ამინდი უფრო მოუხდებოდა. ლოგინში ვეღარ გაჩერდა, ადგა, წყალი გადაივლო, ჯინსის ქვედაბოლო და სალათისფერი მაისური ჩაიცვა და სამზარეულოს მიაშურა. სახლში ჩამიჩუმი არ ისმოდა. ალბათ ჯერაც ეძინა ყველას. ნანიმ ყავა მოიდუღა და მაგიდას მიუჯდა. ცოტა რომ მოღონიერდა და თვალებში გამოიხედა, ბაღში გავიდა. უყვარდა აქ სეირნობა, აქაურობა სულს უმშვიდებდა. განა რა დიდი ბაღი მათ ჰქონდათ, მაგრამ ისე გემოვნებით ჰქონდა ყველაფერი მოწყობილი, როგორც თვითონ სურდა და ამიტომაც მოსწონდა. ამ ბაღის გაშენებით აისრულა თავისი ბავშვობის ოცნება, პრინცესას ბაღი ჰქონოდა… მაგრამ დღეს სულ სხვა დილა გათენდა მისთვის შფოთიანი და უჩვეულო. დიდ ბაბუაზე ბრაზი მოსდიოდა. ოჯახის ბიზნესის შესანარჩუნებლად ასეთი წესი რომ მოიფიქრა. რას ფიქრობდა? განა არ იყო დასაშვები, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ოჯახი ისე გაკოტრებულიყო, რომ ვეღარ გაეგრძელებინა საქმე? განა ასე არ მოხდა ამ შემთხვევაში? თუმცა, რას ერჩის ბაბუას, მას ხომ მხოლოდ კეთილი სურვილი ამოძრავებდა. არ უნდოდა, უცხო პირები ჩარეულიყვნენ მის დიდ ოჯახურ საქმეებში. ახლა რა მოხდება? ნანი აუზს მიუახლოვდა, შეჩერდა და ლურჯ ფიქალში მოლივლივე წყალს ჩააცქერდა. უეცრად დაიძაბა, უცხოს მზერა იგრძნო და სწრაფად შემოტრიალდა. ის ტერასაზე იდგა და მზის სხივით განათებულ ქანდაკებას წააგავდა. გაქცევას აზრი არ ჰქონდა. როგორც ჩანს, მან უკვე შეამჩნია ნანი, რადგან მისკენ მოემართება. მამაკაცმა კიბე ჩამოათავა და ნანიც უკან, სახლისკენ დაიძრა. გვერდის აქცევას აზრი არ ჰქონდა, მოსახდენი მოხდებოდა. სანდროს შავი ჯინსი და მოკლესახელოებიანი თეთრი პერანგი ეცვა. გოგონამ ძლივს მოაცილა მზერა მის დაკუნთულ მკლავებს. მართლაც ძალიან სიმპათიური იყო ეს ოხერი! _ დილა მშვიდობისა, პატარა დისახლისო! ფანჯრიდან დაგინახეთ, ბაღში რომ სეირნობდით და გულმა არ მომითმინა, მაშინვე აქეთ გამოვეშურე! _ ასე ადრე დგებით? ნანიმ მისი ნათქვამი არად ჩააგდო. იქნებ მასაც გაუტყდა ძილი, იქნებ ისიც ფიქრებმა დატანჯა? თუ ასეა, ახია მასზე! _ თქვენ რა, მე მითვალთვალებდით? გააგრძელა, ვიმედოვნებ, არ გაიფიქრეთ, თავის დახრჩობას აპირებსო, თანაც აუზში! _ არა, ასეთი აზრი არ მომსვლია, მშვიდად უპასუხა სანდრომ, უბრალოდ, ვიფიქრე, რომ სალაპარაკოდ ხელსაყრელი დროა, ჩვენ გარდა ყველას ძინავს, ირგვლივ სიმშვიდეა, სუფთა ჰაერი, ლამაზი გარემო… _ სალაპარაკო რა გვაქვს? თავი ასწია გოგონამ და კუშტად შეხედა, როგორც ჩანს, მამამ უკვე გითხრათ, რა აზრის ვარ თქვენს შეურაცხმყოფელ წინადადებაზე. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა. პაუზა გაიწელა. ბოლოს სანდრომ ამოიღო ხმა და კვლავ მშვიდი ტონით წარმოთქვა. _ გზის გასავლელად ორი საშუალება არსებობს ძნელი და იოლი. ჩემი რჩევა იქნება, კარგად დაფიქრდეთ, სანამ რომელიმე მათგანს აირჩევთ. ბოლოს და ბოლოს, მე არ ვარ დამნაშავე ამ ყველაფერში და ის შუასაუკუნეების სულელური კანონი მე არ მომიგონია. ყველაფერი თქვენს დიდ ბაბუას დააბრალეთ. _ არ გაბედოთ ბაბაუაჩემის დაცინვა, აფეთქდა ნანი, თქვენ, ფულიანი ტომრები, ვერასდროს დააფასებთ ადამიანურ ღირსებას და სინდისს. თქვენთვის მთავარი ფულის გადაყრაა იმ ნივთში, რომელსაც თვალს დაადგამთ! სანდრომ ტუჩები მოკუმა, თვალები მოჭუტა და სახეზე დამცინავი ღიმილი აიკრა. _ თქვენი ბაბუა ახლა აქ რომ ყოფილიყო, გული გაუსკდებოდა, როცა დაინახავდა, მისმა ჭკვიანმა და ღირსეულმა მემკვიდრეებმა კონცერნი რა დღეშიც ჩააგდეს. ხოლო რაც შეეხება ფულიან ტომრებს, სწორედ ერთ-ერთის წყალობით, თქვენი ეს პატარა “სამოთხე”, სანდრომ ბაღს მოავლო თვალი, აუქციონზე არ გაიყიდება. გაწბილებულმა ნანიმ თავი დახარა. უნებლიეთ სანდროს ხელის მოძრაობა შეამჩნია და გული გაუსკდა, არ შემეხოსო. მისი შეხებით გამოწვეულ ჟრუანტელს ახლაც გრძნობდა, მაგრამ მამაკაცმა შარვლის ჯიბეში ჩაიწყო ხელები, ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია და ირონიულად ჰკითხა. _ იმედი მაქვს, თავს დაცულად გრძნობთ! გოგონას პასუხის გაცემის თავი აღარ ჰქონდა. _ ნანი, მაპატიეთ ასეთი უხეშობა, მაგრამ რა ვქნა. მე საქმიანი კაცი ვარ და ფულს ჰაერში არ ვფანტავ. ჩემს ადგილას, ვინც უნდა ყოფილიყო, კონცერნს სერიოზული გარანტიის გარეშე ფულს არ მისცემდა. როდესაც თქვენი ბიზნესის საქმეებს გავეცანი, მივხვდი, პირდაპირ კონტროლს მხოლოდ იმ შემთხვევაში შევძლებ, თუ დირექტორთა საბჭოს სრულუფლებიანი წევრი გავხდები. ამის მისაღწევად კი, ბაბუათქვენის წყალობით, მხოლოდ ერთი გზა არსებობს და ეს ჩემი ბრალი არ არის. ნანიმ წაილუღლუღა. _ ესე იგი, ეს თქვენი იდეა იყო… _ რა თქმა უნდა, მაგრამ ამის გამო ბოდიშის მოხდას არ ვაპირებ. კონცერნს მხოლოდ ჩემი ფული თუ გადაარჩენს. _ გმადლობთ, რომ ასე კარგად ამიხსენით ყველაფერი, უკბინა გოგონამ. _ ნება მიბოძეთ, გავაგრძელო, არ შეიმჩნია ირონია მამაკაცმა, ახლა ორივემ უნდა მოვუხმოთ გონებას და ამ სიტუაციიდან ღირსეულად შევეცადოთ თავის დაღწევას. _ დიახ, თქვენი მესმის, ყოყმანით მიუგო ნანიმ, უბრალოდ… გამიკვირდა, რომ სწორედ თქვენ აღმოჩნდით ჩვენი გადამრჩენი. _ შეეცადეთ, ის პატარა ინციდენტი დაივიწყოთ, მშვიდად თქვა სანდრომ, იფიქრეთ, რომ ეს მხოლოდ საქმიანი გარიგებაა და სხვა არაფერი. _ შევეცდები, _ უპასუხა გოგონამ, თუ სათქმელი დაამთავრეთ, დაგტოვებთ, საუზმემდე დაგემშვიდობებით. სანდრო საუბრის ასე მოულოდნელად დამთავრებას არ ელოდა და სწრაფად მიაყარა. _ ნანი, იქნებ დავივიწყოთ მტრობა და ერთმანეთი უკეთ გავიცნოთ? _ რა საჭიროა? ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ, მხრები უდარდელად აიჩეჩა ნანიმ, თქვენ მხოლოდ ის გევალებათ, ქორწინების დროს ჩემს მეჯვარეში არ შეგეშალოთ. სანდრო აღფრთოვანებით მიაჩერდა, მაგრამ მაინც ირონიულად გამოუვიდა. _ თქვენი მესმის, არ არის სასიამოვნო, როცა ფიქრობ, გამყიდესო, მაგრამ… _ ცდებით! ბიზნესის ენით თუ განვმარტავთ, კი არ გამყიდეს, უბრალოდ, იჯარით მოგცეს საქონელი. თქვენ დირექტორთა საბჭოში ადგილს დაიმკვიდრებთ, მე კი მსოფლიოში ალბათ ერთადერთი ქალი ვიქნები, ვინც დაქორწინებისთანავე კარს გაიხურავს და ქმარს გაეყრება. სანდრომ თავი დაუქნია. _ ამას ბიზნესის სტრატეგიული დაგეგმარება ჰქვია. იცით, რას ვფიქრობ? ლექსოს მაგივრად თქვენ რომ გემართათ კონცერნი, არ დაგიმალავთ და, მეტსაც გავიღებდი. _ იცით მე რას ვფიქრობ? ლექსოს მაგივრად მე რომ მემართა კონცერნი, თქვენ ერთი თეთრის გაღებაც არ მოგიწევდათ! ამის აუცილებლობა არ შეიქმნებოდა! მკვახედ მიახალა გოგონამ და წარბები ამაყად შეკრა. სანდრომ გაიღიმა, მაგრამ ღიმილმაც ვერ გაათბო მისი გაყინული მზერა. _ ნება თქვენია, მაგრამ ასეთი ვითარება მე ხელს მაძლევს და მაინც ყველაფერი შეიცვლება, გსურთ თქვენ ეს თუ არ გსურთ…

ავტორი: სვეტა კვარაცხელია