შევსებული არსებობა (14)(15)

_ ეს ჩემი მეგობრის ლექსია.. იცი ავტორი ვინ არის? _ რა თქმა უნდა ვიცი, ლევანი შენი მეგობარია? _ ალბათ ვიდეოდან იცი.. დარიალში ერთად ვიყავით, მაგრამ არ ვჩანვარ, არ გადაამოწმო-გაიცინა ალექსანდრემ. სალომემ ყავა და სახლში გამომცხვარი ბისკვიტი დააწყო მაგიდასთან. _ ასეთს დედა მაჭმევდა ბავშვობაში.. _ მეც და დღემდე მიყვარს.. _ როგორც ვხვდები ესეც შენი ნახელავია.. _ არა დედასია – იცრუა სალომემ _ ალბათ ვერასდროს ამოგწურავს ადამიანი _ მთავარია შენ არ ამოწურო შენი თავი..იცი რა არ მესმის? ქალები რომ ამბობენ დამალული უნდა გქონდეს რაიმეო.. სისულელეა.. ეგ საინტერესო სულაც არ არის, ეგ ტყუილია და უაზრო ინტრიგა, რაც ხშირად ურთიერთობას აფუჭებს. ყველაზე საინტერესო მაშინ ხარ როცა გულწრფელი ხარ!გულწრფელი და ინტერესებით სავსე და არ ცდილობ ვინმეს განგებ დაინტერესებას..ბევრს ვლაპარაკობ და თქვენც მისმენთ..ალბათ ხვალ ძალიან შემრცხვება.. _ შენი ტიტინი მარტო სითბოს იწვევს და კიდევ მეც!.. უშენობას მალე ვეღარ მივეჩვევი.. _ ისევ.. ისევ.. – თავი გადააქნა სალომემ – რა გავაკეთო, რომ ეს ყველაფერი თავიდან ამოიგდო? _ მინიმუმ არ უნდა არსებობდე.. _ სისულელეა.. ვიცი, ვხვდები.. _ სალომე, უჭკვიანესი გოგო ხარ, მგონი პირიქით უნდა გესმოდეს ყველაფერი..უბრალოდ არ გინდა დაუშვა.. _ იქნებ შენ დაუშვა, რომ ყველა შენი ვერ იქნება ვისაც ხელს დაადებ? როდემდე უნდა გაგრძელდეს ეს ყველაფერი.. რამდენი ხანი დაგჭირდება კიდევ? თუ ეს შენს ინტერესს ჩემდამი დააოკებს და სხვაზე გადაგრთავს მაკოცე!! – სალომე წინ დაუდგა ალექსანდრეს და თვალებში შეხედა.. ალექსანდრეს გაეღიმა _ შენი კოცნა ეხლა სხვაზე კი არ გადამრთავს უფრო მომაწებებს შენზე..შეიძლება ვეღარც დამიძვრე ხელიდან ამაღამ.. – ალექსანდრემ სალომეს წელზე მოხვია ხელი და ტანზე მიიკრო, ტუჩები ახლოს მიუტანა და ჩაეკითხა - გაწყობს ეს? _ აბა რა გავაკეთო.. – მუდარის თვალებით შეხედა გოგომ _ ნუ იბრძვი! - დინჯად უთხრა თუხარელმა და ჩაიხუტა. სალომე ჩაიკარგა მის მკლავებში..განძრევის თავი ნამდვილად აღარ ჰქონდა..ალექსანდრეს თავი გულზე მიადო და ამოისუნთქა.. _ დუგ..დუგ.. დუგ..დუგ.. – გაახმოვანა მამაკაცის გულისცემა _ რაო რა მინდაო? _ წასვლა მინდა სახლში, სალომეს ეძინებაო..ხვალ სამსახურში დააგვიანებს და უფროსი ეჩხუბებაო.. _ ხვალ სამსახური თუ გინდა შენთვის დაიწყება გვიან.. – ალექსანდრემ კიდევ უფრო მიიკრო გოგო, სალომეს სახე დაემალა მის გულში და თავი სასწრაფოდ ამოყო.. _ ნიკტოფობია მჭირს – ულამაზესი თვალები მიანათა თუხარელს _ ..და კიდევ სანდროფობია.. – გაუღიმა თბილად მამაკაცმა და ისევ მიიხუტა. - კარგია ასე რომ მეძახი.. _ მეძინება.. _ მე წავალ.. გამიჭირდება..მაგრამ არ მინდა ვისარგებლო.. _ ისე ლაპარაკობ, თითქოს მეორე მხარე ბარიერს არ გიქმნიდეს – თუხარელს გაეცინა.. _ ეხლა რასაც შენ ბარიერს ეძახი ერთი ცხრა ნომერი ძაფია, მის გაწყვეტაზე მეტად ამქვეყნად არაფერი მინდა, მაგრამ მინდა თვითონ მოხსნა ბარიერის სტატუსი. დაველოდები როდის მიხვალ მაგ დასკვნამდე.. _ ცხრა მთასა და ცხრა ზღვას იქით ერთი სკივრია, ცხრა ბოქლომი ადევს, სკივრს ცხრათავიანი დევი იცავს და კიდევ გველეშაპების და ფასკუნჯების ჯარი, გასაღები დევის თავებშია.. რომ გახსნი ერთი ბუმბული იდება, შეტრუსავ და დასკვნამდე მივალ – სალომემ დაამთქნარა – იქ წასული ბევრი მინახავს უკან მობრუნებული კი არავინ.. – ჩაილუღლუღა.. ალექსანდრე ისევ გულიანად იცინოდა.. სალომეს თავი ააწევინა, ნახევრად მძინარე თვალები და შუბლი დაუკოცნა, თმა გადაუწია და ჩასჩურჩულა _ დღეს გადამირჩი ფშავლის ქალო! ჭირი იქა.. ლხინი აქა.. – და წავიდა. სალომე საწოლამდე ძლივს მილასლასდა და ღრმა ძილს მისცა თავი. სასმელმა იმოქმედა..ღამე რამდენჯერმე გაეღვიძა..ყველაფერი ტრიალებდა. დილით საშინლად იყო გაბრუებული, სამსახურამდე ძლივს მიაღწია, თეონა მისული იყო _ რა გჭირს სალო, ომში იყავი? _ კი, მოჰიტოებს ვებრძოლე გუშინ..როგორც ატყობ ბრძოლა უთანასწორო გამოდგა – თეონამ გადაიკისკისა _ მუშაობის თავი გაქვს? _ არც მუშაობის თავი მაქვს და არც თავს ზემოთ ძალა – არ ჩერდებოდა სალომე, ეხლა ორივე იცინოდნენ, უცბად კარი გივიმ შემოაღო _ ეს თქვენი დანაბარებიი.. – თქვა და სალომეს მაგიდაზე პარკით რაღაც შემოდო _ ჩემიი? არა ბატონო გივი არაფერი დამიბარებია _ კაცო ეს ძიმას განყოფილება არ არი? შენ სალომე ხო ხარ? – გოგოებმა თავი დაუქნიეს.. გივიმ თვალი ჩაუკრა და გავიდა. გოგოები პარკში ჩაძვრნენ, ბორჯომის ორი ბოთლი, წითელი ფორთოხლის, პომიდვრის და ალუბლის წვენი დაინახა..კიდევ შოკოლადები.. _ ვაიმე.. საიდან გაიგეს პახმელიაზე რომ ვარ? – გახალისდა სალომე – მგონი ვიცი ვინც გამოგვიგზავნა..ვაიმე არ შემიძლია.. თავი სად გამოვყო.. _ ვინ გამოგვიგზავნა? _ თუხარელმა.. _ თუხაარელმაააა? – თვალები ჭყიტა თეონამ _ ჰო, გუშინ ისიც იყო იმ კლუბში და ეტყობა ასე უნდა შემრცხვეს _ ვაა.. რას ამბობ, გამოგელაპარაკა? _ კი, თან უკვე შეჭიკჭიკებული ვიყავი.. _ ჰაჰაა..და ეხლა გახუმრება გადაწყვიტა ალბათ, მდაა..უცნაურიააა.. – სალომეს არაფრის მოყოლის თავი არ ჰქონდა, ბორჯომი ხმაურით გახსნა და დაისხა. მოეწონა, კიდევ დაისხა, მერე კიდევ, ბოლოს წითელ ფორთოხალსაც მიადგა. _ ეს ჩემი საყვარელი წვენია! – გაუმასპინძლდა თეონას და შოკოლადები დაუწყო – ეს აშკარად შენ გეკუთვნის.. – სული რომ მოითქვა სკაიპი გახსნა, წერილმაც არ დააყოვნა.. Eastern Moai აციმციმდა.. _ გადარჩი? _ ჯერ არ ვიცი.. ძალიან მრცხვენია თქვენი ბატონო ალექსანდრე.. _ როგორც კი გადარჩები ამოდი..საქმე გვაქვს.. _ კარგით.. – სალომე შეეცადა მალე მოსულიყო აზრზე და ალექსანდრესკაბინეტისკენ გაეშურა. _ შებრძანდით ბატონი დემეტრე უკვე შესულია – შეაცილა ლიკამ _ სალომე.. კარგია რომ მოხვედი, იმედია საზღვარგარეთის პასპორტი გაქვს.. _ კი, მაგრამ რაში დამჭირდება? _ ესპანელი ინვესტორები ბარტერს აკეთებენ, შეხვედრა საკმაოდ საქმიანი იქნება, დამატებით პუნქტებზე მათი კომპანიის მეგობარ ფირმებთან მოგვიწევს დალაპარაკება, ოფისები კუბაშია – სალომეს მოეჩვენა, რომ თვალთ დაუბნელდა.. _ კუბაში? _ ჰო, კუბაში – განაგრძობდა დემეტრე – ესპანურენოვანი კადრი შენ ხარ! ასე, რომ აუცილებელია შენი წამოსვლა! პასპორტი ხვალვე მოიტანე, სხვა არაფერი გვჭირდება ამ ეტაპზე, კიდევ კარგი სავიზო რეჟიმი არ არის..ნუ პირველი თვე, მეტი არც გვჭირდება – დემეტრე ლაპარაკს განაგრძობდა, სალომეს ბუნდოვნად ესმოდა ყველაფერი.. როგორც ჩანდა ალექსანდრე, დემეტრე და თვითონ მიდიოდნენ ..ღმერთო..თან სად? შეხვედრა დასრულდა, თავის ოთახში ჩალასლასდა და მაგიდას მიუჯდა.. _ კუბაში მივდივართ.. – მიუბრუნდა თეონას, თავის სიტყვებში თვითონაც ეპარებოდა ეჭვი _სააად? _ კუბაში.. - ეხლა უფრო დაჯერებულად გაიმეორა _ ის ინვესტორები აკეთებენ ბარტერს და მათი შვილობილი, თუ მეგობარი თუ მონათესავე კომპანიები რაღაც ახალ პირობებს განიხილავენ კონტრაქტში.. _ მაგარია, მაგრამ არ ჯობდა ესპანეთში დაეპატიჟეთ? _ ჰედ ოფისები კუბაშია..მადლობა ღმერთს რომ კუბაშია..არ მჯერა – შეხტა სალომე. ემოციების შემოტევას რომ გაუმკლავდა ალექსანდრეს მიწერა _ გმადლობთ, რომ ნაბახუსევზე დამეხმარეთ, საშინლად მრცხვენია ჩემი თავის.. _ ჰმ..ჯობია მთვრალი იყო..გუშინ უკეთესად მელაპარაკებოდი..სანდროს მეძახდი და არა ბატონ ალექსანდრე თუხარელს.. თემურის ძეს.. _ ვაიმე დედა.. _ სასიამოვნო კომპლიმენტებიც დაგტყუე გაგულისებულს, იმედია ფხიზელიც ასე ფიქრობ.. _ არა ასე არ ვფიქრობ რა თქმა უნდა.. _ უკვე ვნანობ გუშინ რომ გაგიშვი.. _ ბატონო ალექსანდრე..არც გუშინ და არც არასდროს არაფერი მოხდებოდა..ძალიან გთხოვთ.. კუბაში რამდენხნიანი ვიზიტია გათვალისწინებული? _ ზუსტად არ ვიცი, შეიძლება სხვადასხვა მუნიციპალიტეტებში მოგვიწიოს გადასვლა.. თვეზე მეტხანს ვერც ერთ შემთხვევაში ვერ გასტანს, დაახლოებით ერთი კვირა ვიქნებით. _ მე თარჯიმანი არ ვარ პროფესიით..მეშინია რაიმე მნიშვნელოვანი დეტალი არ გამეპაროს.. _ მე არ მეშინია..გამოცდილებამ გვაჩვენა, რომ აქ არსებულ ბიუროებში შენზე კარგად არ იციან ესპანური! ამიტომ საჭირო ხარ.. ეხლა საქმეს მიუბრუნდი. – სალომემ ველი ჩაკეცა და ფიქრებმა წაიღო.. სამუშაოს გული ვერაფრით დაუდო ისე იყო აჟიტირებული.. დღის ბოლოს თეონასთან ერთად გავიდა სამსახურიდან. შესასვლელთან შავი ჯიპი გაჩერდა, იქიდან კი ნაცნობი, “ისეთ ქალად” მონათლული ქერა აფროდიტე, გადმოვიდა მობილურზე ლაპარაკით _ სანდრო ვიცი რომ არ გცალია საყვარელო.. დიდხანს არ მოგაცდენ.. ბავშვი მელოდება დედასთან..ჰო.. მესმის, მაგრამ მაინც უნდა გნახო.. – სუნამოს ხანგრძლივი სურნელი დატოვა, სალომეს გულის სიღრმეში რაღაც ძალიან ჩაწყდა..


სახლში მისულმა აბაზანა ცხელი წყლით გაავსო და ჩაწვა.. არც მუსიკა ჩაურთავს, არც კომპიუტერი. ცხელ წყალში გაირინდა. ფიქრი მაინც ვერ მოიშორა თავიდან.. “ის ქალი ისევ სამსახურში აკითხავს, ისევ რა, ალბათ სულ აკითხავდა, უბრალოდ სალომე ვერ ესწრება ყოველდღე ამ ფაქტს.. “საყვარელოთი” მიმართავს და.. და.. ძალიან ლამაზია! გამოდის ალექსანდრეს მრავალფეროვნება მონატრებია.. გამოდის ტყუილად აჯერებს სალომეს რაღაცეებში.. არა არა სალომეს მაინც არ სჯეროდა, მაგრამ ეხლა უფრო დარწმუნდა.. გუშინ კი მის გულზე იყო მიხუტებული” –სირცხვილისგან თვალები მაგრად დახუჭა და მოიბუზა, “დღეიდან კატეგორიულად აუკრძალავს მასთან კონტაქტს საქმიანი კონტაქტის გარდა! არც მესიჯზე უპასუხებს, თუ არ გაჭრის კუბაში არ წავა.. კუბა.. ღმერთო.. ასეთი შანსი მიეცა და უარის თქმა უწევს.. მაგრამ უარს აუცილებლად იტყვის! და სამსახურიდანაც წამოვა.. ყველაფერს გააკეთებს და მის - როგორც ამბობენ მონადირებულთა და იმედგაცრუელუბულთა შიაში არ ჩაეწერება! ჰმ..კიდევ არ იცნობს სალომეს..აცადოს!..” სალომე სურვილმა შეიპყრო იმ წუთასვე დაერწმუნებუნა ალექსანდრე ამ ყველაფერში და მოუსვენრობა შეუჩნდა.. ძლივს დაწყნარდა, უჩუმრად თითქოს შურისძიების გეგმებს აწყობდა. მეორე დღისთვის განსაკუთრებულად გამოიპრანჭა, თმა დაივარცხნა და პასპორტით ხელში სამსახურში გამოცხადდა. _ სალოო რა ლამაზი ხარ? – აღფრთოვანდა თეონა _ მადლობა, სარკეში ჩაიხედე! – დაუბრუნა კომპლიმენტი თეოს. ცოტა ხანში დემეტერემ შემოაღო კარი _ სალომე პასპორტი ხომ წამოიღე? _ დიახ ბატონო დემეტრე.. _ კარგია.. ადი ალექსანდრესაც გამოართვი რა, თან რაღაც აქვს სათარგმნი, მე გავრბივარ, ჩემს კაბინეტში დააწყვე..ან შენ გქონდეს და რომ მოვალ გამოგართმევ – სალომე ალექსანდრესთან ავიდა და მოსაცდელში დაჯდა. ლიკამ სტუმარი ყავსო. მოსაცდელს კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი..ყველაფერი ძლიან ოფიციალური იყო..დაუჯერებლად.. ან ალექსანდრეს შინაურული ქცევები იყო დაუჯერებელი..ფიქრიდან ლიკას ხმამ გამოარკვია, გელოდებათო. კაბინეტში შევიდა და კართან გაჩერდა.. _ შემოდი.. – ბეჭდვას თავი დაანება თუხარელმა და თბილად გაუღიმა – დაჯექი. – სალომე დაჯდა – როგორ ხარ? _ გმადლობთ, კარგად. ბატონმა დემეტრემ მითხრა, რომ სათარგმნი გქონდათ _ ჰო, მე დავაბარე. მოწვევის და საბუთების ამბავია, მინდა ასლები მეც მქონდეს – სალომეს გაუკვირდა, ასლები რად უნდაო, მაგრამ არაფერი უთხრა _ კი ბატონო ეხლავე დავიწყებ მუშაობას – ალექსანდრე წამოდგა და სავარძელი დაუთმო.. _ ოთახში გავაკეთებ თუ სხვა საქმე არ გაქვთ, თქვენ არ მოგაცდენთ.. _ სხვა საქმეც მაქვს..კიდევ ველოდები წერილს, დაჯექი და მანდ იმუშავე. ჩაის ხომ არ დალევ? ლიმონით.. _ არა გმადლობთ.. _ ეგ ტონი შენს მშვენიერებას არ უხდება.. – სალომემ უთქმელად გაატარა მისი სიტყვები და საუბარი გადაიტანა _ ეს ორი გვერდია თუ კიდევ არის? _ ჯერ ეგ თარგმნე.. – მიუხვდა ხრიკს ალექსანდრე. სალომემ წერა განაგრძო..უცებ სკაიპის შეტყობინება ამოხტა “გუშინდელი საუბარი ჯერ არ დამთავრებულა საყვარელო..დღეს სახლში მოგაკითხავ..” სალომე აილეწა, ეს რეაქცია თუხარელს შეუმჩნეველი არ დარჩენია, კომპიუტერთან მივიდა, სალომეს ადგომაც არ აცადა ისე შემოაჭდო მისი სკამის გარშემო მაგიდას ერთი ხელი, მეორე კი მაუსს მოკიდა. პროგრამა დაუყოვნებლივ წითელი აგურით “შემოსა”, უკან დახევას კი არ ჩქარობდა. სალომე თვითონ შეირხა _დაბრძანდით, მე ქვემოთ გავაგრძელებ _ არა აქ გააგრძელე! – გამკაცრებული ხმით უთხრა. სალომემ მუშაობა განაგრძო..მაგრამ აღბეჭდილი წყენა სახიდან ვერ მოიშორა.. ალექსანდრე კმაყოფილებით შესცქეროდა გოგოს, რომელსაც გაგულისება ვერ დაემალა. ერთხანს დატკბა ამით, მერე სოჩუმე დაარღვია.. _ ის არაფერს წარმოადგენს.. _ ბატონო? – ვითომ ვერ გაიგო, ალექსანდრე ამ ყალბმა შეკითხვამ გაახალისა – კარგი, მუშაობას მიუბრუნდი.. – სალომეს სიბრაზისგან ცეცხლი ეკიდა, ოჰ რა სიამოვნებით გამოლანძღავდა ეხლა ამ სიმკაცრეს ამოფარებულ კაზანოვას! _ სამსახურის მერე ერთგან წავიდეთ.. _ სამსახურის განმავლობაში ვერ მოვასწრებთ? _ სამსახურისთვის განკუთვნილი დრო სამსახურისთვის განკუთვნილი დროა.. _ არასამუშაო ფორმატში არ ვაპირებ სადმე წამოსვლას ბატონო ალექსანდრე.. _ მე დრო ვიგულისხმე და არა ფორმატი! – ისეთი ტონით უთხრა სალომეს შერცხვა. _ დღის ბოლოს შეგეხმიანები და წავიდეთ.. – სალომემ თარგმანი დაასრულა, თუხარელს პასპორტი გამოართვა და კაბინეტი დატოვა..დემეტრეს შეუარა ის უკვე მოსულიყო _ ხვალვე დავჯავშნი ბილეთებს.. იმ კვირაში უკვე წასვლა გვიწევს, ეხლა ამის დრო მქონდა? გადარბენაზე ვარ მთელი თვეა! სალომე, მაინცდამაინც ოფიციალური ტანსაცმელი არ გჭირდება, შეხვედრა ორი-სამი იქნება, დანარჩენი დრო ბანკეტსა და ექსკურსიებს მიეძღვნება, როგორც იცი იქ ეხლა საკმაოდ თბილა, სადღაც 25-27º-ია, მაინცდამაინც ზამთრის ტანსაცმელიც არ გინდა.. _ დიახ ვიცი.. – დემეტრე შედგა და დააკვირდა _ რამე მოხდა? რაღაც ხასიათზე არ ჩანხარ.. _ არა არაფერი, რა უნდა მომხდარიყო – გაუღიმა სალომემ. მისი კაბინეტი დატოვა და ოთახში ჩავიდა.. კუბური მუსიკის ფლეილისტი ამოაგდო და თვალები დახუჭა.. წარმოიდგინა, რომ ამ მუსიკის ფონზე უკვე კუბის ქუჩებში დასეირნობდა. მუსიკის ფონზე საქმეც უკეთესად გამოსდიოდა, მთლიანად ჩაეფლო სამუშაოში ისე, რომ თავიც არ აუწევია. რომ გამოერკვა უკვე ექვსის წუთები იყო.. ფაილი დაასეივა და გაიზმორა. სხვა საქმე აღარ დაუწყია, ჩაი მოიდუღა და მუსიკის მოსმენა განაგრძო. სკაიპი მალევე აინთო “შვიდის ნახევარზე მანქანასთან მოდი შემოსასვლელში”, “კარგით” მოკლედ უპასუხა და მითითებულ დროს დაელოდა. ალექსანდრე მანქანასთან დახვდა, მანქანაში ჩასვა და დაძრა. “კოპალასთან” შეჩერდა, მესამე სართულზე ავიდა და დაჯავშნულ მაგიდას მიაშურა, თბილისის ულამაზესი ხედი იშლებოდა, სასიამოვნო მუსიკა ჟღერდა, დარბაზში თითქმის მარტოები იყვნენ, მოშორებით კიდევ ერთი უცხოელი წყვილი იჯდა. მენიუ ნახეს, სალომემ მარტო წითელი ფორთოხლის წვენი აიღო, ალექსანდრემ მაინც მოატანინა წასახემსებლად სალათები. _ ესე იგი წეღან არ გაბრაზდი.. _ ბატონო ალექსანდრე აქ საქმეზე ვართ მოსულები _ ჰაჰაა…ამაზე მთავარი საქმე მე და შენ ამ წუთას არ გვაქვს _ თქვენ ხომ მითხარით სამუშაო ფორმატშიო.. _ არც მომიტყუებიხარ! ამ ურთიერთობაზე ნამდვილად გჭირდება შენ მუშაობა – სალომემ ამოისუნთქა და წვენი დადგა, თითები შემოაჭდო და თვალები დახუჭა _ მოდით ყველაფერს თავიდან ბოლომდე გეტყვით.. თქვენს ასეთ გარჯას აზრი იმიტომ არ აქვს, რომ არ ვარ ის კატეგორია, ვისაც გავლენიანი მამაკაცის მდგომარეობა და ფული ხიბლავს და ამის გამო ყველაფერზე მიდის!დარწმუნებული ვარ იმიტომ გინდათ ასე დაჟინებით ჩემთან ურთიერთობა, რომ თქვენი საწოლი გავიზიარო რამოდენიმე დღით ან თვით.. სხვა ახსნას ვერ ვპოულობ.. ვერც თქვენთვის ამის ასახსნელ ენას, ამიტომაც გეუბნებით ასე შეუფუთავად და პირდაპირ! უკვე მერამდენედ გადმოდიხართ შეტევაზე..რითი განსხვავდებით კახასგან?!.. რა მნიშვნელობა აქვს ცოლიანი შეეცდება ჩემს შეტყუებას თუ უცოლო? შედეგი იგივეა! “ღმერთო, რა იცი რა ხდება”-ზე ფიქრიც კი გულს მირევს! თქვენ ალბათ ის გახელებთ და გიზიდავთ მე რომ თქვენს გამოწვევას არ ვცდილობ, ეს ალბათ უჩვეულოა თქვენთვის..მაგრამ მე სხვანაირად უბრალოდ არ შემიძლია და დამთავრდა! ნუ გგონიათ, რომ თქვენი თანხის ან მდგომარეობის რაოდენობა და სიმაღლე ოდესმე იმოქმედებს ჩემზე! ასე ცხოვრებას მიჩვეული არ ვარ! თუ ამას ვერ შეიგნებთ იძულებული გავხდები სამსახურიც დავტოვო! _ ..და ბინაც გაყიდო, ნომერიც შეცვალო, სახელი და გვარი გამოიცვალო, საქართველოდან წახვიდე? ბავშვი ხარ! იმდენად, რომ ცუდ ძიებზე გაგონილი მითებით ან სინამდვილით გაქვს ისევ თავი გამოტენილი და როგორც გუდიან კაცს ისე მიფრთხი! რატომ ფიქრობ, რომ მე შენნაირი ქალი ვერ მომეწონებოდა? რა არის ეს მეტისმეტი თავმდაბლობა თუ კომპლექსი? ბებოსავით თუ გეტყვი ეხლა ყვლაზე კარგი და ლამაზი ხარ მეთქი ამასაც უსინდისოდ მონადირების მცდელობაში ჩამითვლი? ის ყელაფერი რაც შენ უკვე ჩამოთვალე წარსულია.. დრო გავა და დარწმუნდები ამაში, არაფრის მტკიცებას არ დაგიწყებ! ასეთი ქალი რომ შემეცნო შენში შენი ღვთაებრივი სილამაზე წამებში გაუფასურდებოდა! მითუმეტეს, რომ არასოდეს გამისვამს ხაზი ჩემი მდგომარეობისთვის ან სოციალური სტატუსისთვის! საიდან მოგაქვს ეს ტრაფარეტული ფრაზები? მე შენი სამყარო მიზიდავს, შენი ფერადი და სავსე, სიცოცხლით სავსე პიროვნება მიხმობს შენსკენ და შენც კარგად იცი, რომ ამით ყველასგან ხარ განსხვავებული! კახასთან სხვაობას რაც შეეხება ის პუნქტები რაც შენი ჩამომირაკრაკე მისკენ მართლა იყო მიმართული და ამაში დარწმუნდი თვითონაც! მე კი შენი გათიშვა არც დამჭირვებია..ამიტომ მოიხსენი ეგ მარწუხები და გიმეორებ..ნუ მებრძვი! _ რატომ გგონიათ, რომ უნდა მომწონდეთ? იქნებ საერთოდ არ ჯდებით ჩემს გემოვნებაში..საიდან ასეთი თავდაჯერებულობა? კიდევ პირდაპირ გეტყვით.. იქნებ სწორედ მაგაში ეძებთ ეგზოტიკას? იქნებ მოგბეზრდათ თქვენს ხელში თავისით ჩაცვენილი ნიმფები და სატირის ბუნებას ირგებთ?ამას დღევანდელიც მოწმობს.. _ ვრცელი საუბარი დაგვჭირდა, რომ მაგ თემას მივბრუნებოდით.. – ღიმილით თქვა ალექსანდრემ და მაგიდას ორივე ხელით დაეყრდნო.. სალომეს თვალებში ჩახედა და ღიმილით გააქნია თავი – ის “ნიმფა” წარსულია და ის მესიჯი მისი გადმონაშთი.. ეს მთავარია! მის ქცევებს ყურადღებას ვიცი არ მიაქცევ, იმიტომ რომ სულ ეხლახანს არაჩვეულებრივად ჩამოაყალიბე შენი აზრი ხელში თავისით ჩაცვენილ და ფულს გამოკიდებულ ნიმფებზე. _ ეს არაფერს წყვეტს.. _ ძალიან ბევრს წყვეტს.. მაგრამ საკმარისი არ არის! _ წავიდეთ.. უკვე გვიანია.. თუხარელმა ანგარიში მოითხოვა და გარეთ გამოვიდნენ. მანქანა გზას გაუყვა _ სხვა გზით მიდიხართ ბატონო ალექსანდრე. _ ვიცი სადაც მივდივარ.. – მოუჭრა მამაკაცმა და გზა განაგრძო.. მანქანა მთაწმინდისკენ ასასვლელ გზაზე გაჩერდა მონუმენტთან _ გადმოდი.. – სალომე დაჰყვა მის ნებას, სიცივისგან შეაძაგძაგა და ცხვირ-პირი პალტოში ჩაყო.. ერთხანს ასე იდგნენ.. _ შეგცივდა? – თბილად ჰკითხა ალექსანდრემ _ არა.. – ისევ იცრუა სალომემ _ არა კი არა შეგცივდა! – ღიმილით მიუახლობდა მამაკაცი ზურგიდან და სალომე თავის პალტოში ჩამალა. სალომეს სითბომ დაუარა.. თუმცა გაბრძოლება სცადა, ალექსანდრემ უფრო მჭიდროთ შემოხვია ხელები.. _ არ მინდა ოდესმე გაგიშვა.. – ჩასჩურჩულა ყურში საფეთქელი თავზე დაადო.