დაუჯერებელი ისტორია ქართულ ოჯახში...
8 719 ნახვა
14 წელი ისე ვიცხოვრე ქმართან, რომ მისი ღალატი გულში ერთხელაც არ გამივლია. ყოველთვის მიკვირდა იმ ქალების, რომლებსაც საყვარლები ჰყავდათ. ასეთი რამ წარმოუდგენლად მიმაჩნდა, მით უმეტეს, ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, ამას მე თუ გავაკეთებდი.
ბოლო 3 წელია ქმართან, ბავშვების გარდა, არაფერი მაკავშირებს. ჩემ მიმართ აგრესიის მეტს არაფერს იჩენს. სულ იმას მეუბნება, რომ მისთვის შეუფერებელი ვარ და ცოლად არ უნდა მოვეყვანე. თურმე ამდენი წლის შემდეგ მიხვდა, რომ შეცდომა დაუშვა. საყვარელი ჰყავს. თავიდან ვიბრძოდი, რომ ჩამომეშორებინა. მეგონა, ყველაფერში ის ქალი იყო დამნაშავე, მერე კი მივხვდი, რომ ამას აზრი აღარ ჰქონდა. ძალით ოჯახს ვერ შევაკოწიწებდი. იმ ქალს თუ ჩამოშორდებოდა, მერე სხვასთან წავიდოდა და ჩვენი ცხოვრება ასე გაგრძელდებოდა. ასე რომ, მისთვის ბრძოლა შევწყვიტე.
ბავშვობიდან ერთ ბიჭს ვუყვარდი, რომლისთვისაც სერიოზულად არასოდეს შემიხედავს. მერე ისე მოხდა, რომ მან იმ კომპანიაში დაიწყო მუშაობა, სადაც მე ვარ. ერთმანეთს კარგი ნაცნობებივით მოვიკითხავდით ხოლმე. მერე ყველაფერი შეიცვალა. ქმრისგან შეურაცხყოფილი მას შევეფარე, ქმარს ვუღალატე.
გარედან ისე ჩანს, რომ ოჯახი მაქვს, მაგრამ სინამდვილეში ასე არ არის. არც ქმარი მყავს და არც – ოჯახი. ერთ ოთახშიც კი არ გვძინავს. არ ვიცი, ასეთ ოჯახს რა ჰქვია. აღარ ვჩხუბობთ, ჩვენთვის ვართ. ერთადერთხელ წამეჩხუბა, შვილებს ცუდ მაგალითს აძლევო. ხვდება, რომ საყვარელი მეც გავიჩინე. მე შევახსენე, რამდენი წელი იყო, რაც ჩემთან ინტიმური კავშირი აღარ ჰქონია და გაჩუმდა. ყველაზე კარგად იცის, რომ საყვედურის უფლება არ აქვს. ჩვენს ოჯახში ისეთი სიმშვიდეა, ქარიშხლის წინ რომ იცის ხოლმე. არავინ იცის, როდის რა მოხდება ან ასეთ ცხოვრებას როდემდე შევძლებთ. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ შეიძლება მე და ჩემი ქმარი საუკეთესო მეგობრებადაც კი ვიქცეთ...
საკუთარ თავს ვერ ვცნობ. მართლა არ მინდა, ჩემი შვილები ასეთ ოჯახში გაიზარდონ, მაგრამ გამოსავალს ვერ ვპოულობ. ცალკე გადასვლის საშუალება არც მე მაქვს და არც – ჩემს ქმარს. ორივენი იძულებული ვართ, ასე ვიცხოვროთ. ველოდები, ვის გვიმტყუნებს პირველად ნერვები.
მკითხველი
ბოლო 3 წელია ქმართან, ბავშვების გარდა, არაფერი მაკავშირებს. ჩემ მიმართ აგრესიის მეტს არაფერს იჩენს. სულ იმას მეუბნება, რომ მისთვის შეუფერებელი ვარ და ცოლად არ უნდა მოვეყვანე. თურმე ამდენი წლის შემდეგ მიხვდა, რომ შეცდომა დაუშვა. საყვარელი ჰყავს. თავიდან ვიბრძოდი, რომ ჩამომეშორებინა. მეგონა, ყველაფერში ის ქალი იყო დამნაშავე, მერე კი მივხვდი, რომ ამას აზრი აღარ ჰქონდა. ძალით ოჯახს ვერ შევაკოწიწებდი. იმ ქალს თუ ჩამოშორდებოდა, მერე სხვასთან წავიდოდა და ჩვენი ცხოვრება ასე გაგრძელდებოდა. ასე რომ, მისთვის ბრძოლა შევწყვიტე.
ბავშვობიდან ერთ ბიჭს ვუყვარდი, რომლისთვისაც სერიოზულად არასოდეს შემიხედავს. მერე ისე მოხდა, რომ მან იმ კომპანიაში დაიწყო მუშაობა, სადაც მე ვარ. ერთმანეთს კარგი ნაცნობებივით მოვიკითხავდით ხოლმე. მერე ყველაფერი შეიცვალა. ქმრისგან შეურაცხყოფილი მას შევეფარე, ქმარს ვუღალატე.
გარედან ისე ჩანს, რომ ოჯახი მაქვს, მაგრამ სინამდვილეში ასე არ არის. არც ქმარი მყავს და არც – ოჯახი. ერთ ოთახშიც კი არ გვძინავს. არ ვიცი, ასეთ ოჯახს რა ჰქვია. აღარ ვჩხუბობთ, ჩვენთვის ვართ. ერთადერთხელ წამეჩხუბა, შვილებს ცუდ მაგალითს აძლევო. ხვდება, რომ საყვარელი მეც გავიჩინე. მე შევახსენე, რამდენი წელი იყო, რაც ჩემთან ინტიმური კავშირი აღარ ჰქონია და გაჩუმდა. ყველაზე კარგად იცის, რომ საყვედურის უფლება არ აქვს. ჩვენს ოჯახში ისეთი სიმშვიდეა, ქარიშხლის წინ რომ იცის ხოლმე. არავინ იცის, როდის რა მოხდება ან ასეთ ცხოვრებას როდემდე შევძლებთ. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ შეიძლება მე და ჩემი ქმარი საუკეთესო მეგობრებადაც კი ვიქცეთ...
საკუთარ თავს ვერ ვცნობ. მართლა არ მინდა, ჩემი შვილები ასეთ ოჯახში გაიზარდონ, მაგრამ გამოსავალს ვერ ვპოულობ. ცალკე გადასვლის საშუალება არც მე მაქვს და არც – ჩემს ქმარს. ორივენი იძულებული ვართ, ასე ვიცხოვროთ. ველოდები, ვის გვიმტყუნებს პირველად ნერვები.
მკითხველი
