კოცნის საფასური 11

ამ სახლმა ნანიზე წარუშლელი შთაბეჭდილება მოახდინა. უზარმაზარი, ხეებში ჩაფლული შენობა ძველებურ სასახლეს მოგაგონებდათ. _ აქ საოცარი სიმშვიდეა, უთხრა სანდრომ, სანამ დეიდა შურა, მისი ბავშვობისდროინდელი ძიძა მათ ნივთებს თავს დასტრიალებდა. _ თუ აქაურობა არ მოგწონს, მაშინ შეგვიძლია ანტალიაში წავიდეთ, თანაც ახლავე. შენ ხომ გიყვარს ზღვა. ჩემი ბრალია, ეგვიპტე რომ შევარჩიე, შენთვის უნდა მეკითხა. _ არა, რას ამბობ. ძალიან მომწონს. ანტალიაში წასვლა და კიდევ საზღვარგარეთ გამგზავრება აღარ მიხსენო! მიახალა და თან იმას ფიქრობდა, ნეტავ ცალკე ოთახს თუ გამომიყოფენო. ამასობაში დეიდა შურამ მოსამსახურეს სტუმრების ჩემოდნები აატანინა და სანდროს მიუბრუნდა. _ ყოჩაღ, ჩემო სანდრო, კარგი გოგო კი აგირჩევია, მაგრამ ძალიან გამხდარია, მგონი. არა უშავს, აქ მოვასუქებთ, რომ ჯანსაღი და ლამაზი ბავშვები გაგიჩინოს. ნანი წამოწითლდა და თვალები დახარა, რათა მამაკაცის მზერას არ შეჩეხებოდა. შურა დეიდამ ოჯახის რძალი საძინებლისკენ წაიყვანა, კარი გააღო და ოთახში შეუძღვა. საძინებელი საკმაოდ მოზრდილი და გემოვნებით მორთული აღმოჩნდა. კედელთან უზარმაზარი არაბული ტახტი იდგა, ორადგილიანი, შეღებული კარიდან კი მეორე, შედარებით მომცრო ოთახი მოჩანდა. _ აი, ჩემო კარგო, აქ შენი საძინებელი იქნება, იქით კი სანდროსი, აუხსნა ქალმა. ნანის გუნებაში გაუხარდა, რომ ცალკე ოთახში იქნებოდა, თუმცა იმანაც დააფრთხო, რომ სანდრო მის გვერდით უნდა ყოფილიყო და ნებისმიერ მომენტში შეეძლო მასთან შემოსვლა. ოთახში სანდროს ძიძამ შემოიხედა. _ ნანი, გენაცვალე, დაისვენე, წყალი გადაივლე და მერე სავახშმოდ ჩამოდი. ასე, ერთ საათში დაახლოებით. _ ქალბატონო შურა, დიდი მადლობა, მაგრამ არ მშია. _ თავი ხომ არ გტკივა? ცივად შეეკითხა სანდრო. _ არა. _ მოვალთ, შურა დეიდა, გასძახა ძიძას მამაკაცმა და ცოლს მიუბრუნდა. _ არ ვიცი, რატომ ამბობ ვახშამზე უარს. ხომ არ დაგავიწყდა, რომ ჩვენ სულ ათი დღეა დავქორწინდით, აქ გველოდნენ და ვახშამიც მოგვიმზადეს. მე არ მინდა ჩვენი ოჯახური ტრადიციები თავს მოგახვიო, მაგრამ კეთილი ინებე და ისე მოიქეცი, როგორც ახალდაქორწინებულს შეეფერება. გასაგებია? ქმრის აგდებულმა ტონმა ჯერ კიდევ პატარძალი დააბნია და თავი უსიტყვოდ დაუქნია. ასეთი დასაწყისის შემდეგ ნანი დარწმუნებული იყო, რომ მათი თაფლობის თვე ჯოჯოხეთად გადაიქცეოდა, თუმცა სულაც არ მომხდარა ასე. მიუხედავად უმადობისა, ცდუნებას ვერ გაუძლო და გემრიელ კერძებს მიეძალა, ღვინოც დააგემოვნა და ოდნავ შეთვრა კიდეც. ვახშმის შემდეგ ისინი საძინებელში ავიდნენ. ნანის გული ძალუმად უცემდა, მაგრამ სანდრომ მხოლოდ ძილი ნებისა უსურვა, ერთხელაც არ გამოიხედა მისკენ და მისთვის განკუთვნილ ოთახში გავიდა. ნანი დაწვა, მაგრამ თვალზე რული არ ეკარებოდა. ძალაუნებურად სინათლის იმ ზოლს გასცქეროდა დაჟინებით, სანდროს ოთახიდან რომ გამოდიოდა. ვერც მას შემდეგ მოისვენა, როდესაც მამაკაცმა შუქი ჩააქრო. ასე ეგონა, აი, ახლა გაიღება კარი და ჩემთან შემოვაო… თუმცა, მოლოდინი თუ შიში არ გაუმართლდა… თბილი, მზიანი დილა გათენდა. კარზე მორიდებული კაკუნი გაისმა და დეიდა შურამ გორგოლაჭებიანი მაგიდა შემოაგორა ოთახში, რომელზეც ყავა, ნამცხვარი და ხილი ეწყო. _ დილა მშვიდობისა, ჩემო კარგო, სანდრომ უკვე ისაუზმა და ქალაქში გავარდა, მაგრამ სადილად დავბრუნდებიო, დამიბარა. არ უნდოდა შენი გაღვიძება. როგორ გეძინა? ეშმაკურად გაუღიმა ქალმა. ნანიმ ნაძალადევი ღიმილით დაუქნია თავი, კარგად გამოვიძინეო, ჩაილუღლუღა, თან შვებით ამოისუნთქა, რადგან ამ დილაუთენია სანდროს დამცინავ გამოხედვას ასცდებოდა. თუმცა გულის სიღრმეში არ ესიამოვნა, მამაკაცმა უცხო გარემოში ასე მარტო რომ დატოვა. ან იქნებ, მხოლოდ ის არ ესიამოვნა, უდარდელად რომ მიაგდო ამ სახლში და თავად გაიქცა? როგორც კი შურა გავიდა, წამოხტა, ჩანთიდან ტანსაცმელი ამოალაგა, სწრაფად გადაიცვა და მხოლოდ ამის შემდეგ შევიდა სააბაზანოში. როცა თავის მოწესრიგებას მორჩა, კაბინეტში გავიდა, თაროდან ფრანგული პოეზიის კრებული გადმოიღო და ძველებური ბუხრის წინ სავარძელში მოკალათდა. “კარგად კი ცხოვრობენ ისე, ვერაფერს იტყვი. აქაურობა პრეზიდენტის რეზიდენციას ჰგავს”, გაიფიქრა და ცალი წარბი აწკიპა მოწონების თუ ამრეზის ნიშნად. უეცრად ზურგს უკან ხმაური შემოესმა, თავი მოაბრუნა და სანდრო დაინახა. სახეზე ოდნავ ნაღვლიანი, კეთილი ღიმილი გადაჰფენოდა. _ შენა ხარ? გაუკვირდა ნანის და ოდნავ შეირხა სავარძელში, მე მეგონა, ქალაქში წახვედი. _ გარეთ საშინლად ცხელა და ვერ გავძელი. ახლა აუზზე ვაპირებ გასვლას, ხომ არ შემომიერთდები? ნანის უარის თქმა უნდოდა, მაგრამ მისდა უნებურად დათანხმდა. _ სიამოვნებით. _ ძალიანაც კარგი. “კუპალნიკი” გაქვს? იმედია, გექნება. მე დაბლა დაგელოდები. გოგონა საძინებლისკენ გაიქცა და შესვლისთანავე კვლავ ჩანთას ეცა, თან ფიქრობდა, იქნებ თავქარიანად ვიქცევი და უარი უნდა მეთქვაო, მაგრამ თავი მალევე დაიმშვიდა. დიდი ამბავი, თუ იცურავებს, სხვა რა უნდა აკეთოს ამ პაპანაქებაში? ბოლოს და ბოლოს, მისი ცოლი ჰქვია, ქუჩის ქალი ხომ არ არის? სანდრო უკვე წყალში შესულიყო, როცა აუზთან მივიდა. სარაფანი გაიხადა, თვითონაც სწრაფად ჩახტა წყალში და გაცურა. არ უნდოდა, მამაკაცს ნახევრად შიშველი ენახა. ნელ-ნელა მოეშვა, სიამოვნებით მიცურავდა და უცებ შეამჩნია, რომ ქმარიც გვერდით მიჰყვებოდა. _ ქალაქიდან რომ ვბრუნდებოდი, მეგონა, შენ უკვე აუზში დამხვდებოდი. _ ეს არც მიფიქრია. მარტო შემეშინდებოდა კიდეც. _ ვითომ? დავიჯერო, მშიშარა ხარ? თვალები მოჭუტა სანდრომ და წყალზე დადგა, მშვენივრად ცურავ? არა მგონია, მშიშარა იყო, სრულიად უცხო კაცს თვალის დაუხამხამებლად გაჰყევი ცოლად და… დაგესლა ქმარმა. _ ეს შიში კი არა, სისულელე უფროა, თანაც იძულებითი სისულელე, თან კოლექტიური, არ დაიხია უკან, გარდა ამისა, ჩვენი ქორწინება ფიქტიურია, არ დაგავიწდეს! _ გმადლობთ, რომ შემახსენე, ცივად გამოეპასუხა მამაკაცი, მაგრამ არ იყო საჭირო, გადასარევად მახსოვს, მკვახედ მიუგო სანდრომ და მკლავები მოუსვა, რათა დასწეოდა წინ წასულს. ისინი გვერდიგვერდ მიცურავდნენ, მაგრამ მათ შორის თითქოს უხილავი, მტრული კედელი აღმართულიყო. მამაკაცი პირველი ამოვიდა წყლიდან და ტანი შეიმშრალა. _ სადილის დრო ახლოვდება, შურას არ უყვარს, როცა იგვიანებენ, დროა, შენც ამოხვიდე. ნანი კოპებშეკრული მიცურდა აუზის კიბესთან, მაგრამ ამოსასვლელად ძალა არ ეყო. მამაკაცის დაკუნთული სხეული ჟრუანტელს ჰგვრიდა… საათი საათს მისდევდა, დღე _ დღეს და ნანი თანდათან ეჩვეოდა აქ ყოფნას. ის კი არა, სიამოვნებდა კიდეც ამ სახლსა და ბაღში სეირნობა, თავი მეცხრამეტე საუკუნის საქართველოში ეგონა. მართალია, უფრო ხშირად მარტო იყო, აუზში ბანაობდა ან შურასთან საუბრობდა, მაგრამ ასე უფრო თავისუფლად გრძნობდა თავს, ვიდრე სანდროსთან, რომელიც დროის უმეტეს ნაწილს ქალაქში ატარებდა. თუმცა, ერთხელაც თავისი თავი იმაში დაიჭირა, რომ საათზე ხშირად იყურებოდა და სანდროს გამოჩენას მოუთმენლად ელოდა. მიუხედავად ამისა, არც ერთხელ უკითხავს, რას აკეთებდა მისი ძვირფასი მეუღლე ქალაქში და რატომ იგვიანებდა. არც მამაკაცი იწუხებდა თავის რაიმეს ახსნით. ერთი კვირის შემდეგ სანდრომ ქალაქში გასეირნება შესთავაზა. უთხრა, ბანკში შეხვედრა მაქვს დანიშნული და წამომყევი, სანამ მე საქმეზე ვიქნები, შენ ქალაქის დათვალიერებას მოასწრებო. მამაკაცმა მანქანა ეკლესიასთან გააჩერა და ბანკისკენ ორივემ ფეხით გააგრძელა გზა. ზაფხული იყო და საკურორტო ქალაქში უამრავი ხალხი ირეოდა. _ მე მალე მოვალ, შენ გაისეირნე, მაგრამ შორს ნუ წახვალ, გზა არ აგებნეს. _ არც ისე დიდი ქალაქია, რომ დავიკარგო, თავი გააქნია გოგონამ, მალე დავბრუნდები, მაგრამ შენ სად გიპოვო? ცოტა არ იყოს, მაინც შეეშინდა, უცხო ქალაქში მართლა არ არეოდა გზა. _ ნუ გეშინია, მე თვითონ გიპოვი, გულიანად გაიცინა სანდრომ. _ ამდენ ხალხში? დაეჭვდა ნანი. _ სადაც არ უნდა იყო! მრავალმნიშვნელოვნად მიუგო მამაკაცმა და ლოყაზე ხელი მოუთათუნა. გოგონა წამოწითლდა და მიხვდა, რომ სანდრომ სიმართლე უთხრა. დიდხანს გასქცეროდა მიმავალ ქმარს, სანამ ამ უკანასკნელმა მეორე ქუჩაზე არ შეუხვია… ცენტრში უამრავი მაღაზია იყო. გოგონა ტაატით მიუყვებოდა ქუჩას, ვიტრინებს ათვალიერებდა და ზოგ მათგანში შედიოდა კიდეც. თანაც, ყველა ვიტრინაში გულმოდგინედ აკვირდებოდა თავის გამოსახულებას, როგორ გამოვიყურებიო. აუტანელი სიცხე იყო. ერთ ბუტიკში ჩალის შლაპა მოეწონა და თავზე დაიხურა. ძალიან მოუხდა. ადგა და იყიდა. გარეთ გამოსულმა ნიშნის მოგებით ახედა მზეს, აბა, თუ ბიჭი ხარ, ჩემს შლაპაში შემოაჭყიტეო. რაღაც მომენტში თავის გვერდით ახალგაზრდა წყვილი შეამჩნია. გული აუთრთოლდა. ისინი ხელიხელგადახვეულები იდგნენ და ერთმანეთს ისე შესციცინებდნენ, ისე, ისე, რომ… ნანის გული დაწყდა. ხომ შეიძლებოდა, ის და სანდროც ასეთი ბედნიერები ყოფილიყვნენ, ერთმანეთს სხვა დროს და სხვა სიტუაციაში რომ შეხვედროდნენ? ამოიოხრა. ძალაუნებურად ლოყაზე იმ ადგილას მიიდო ხელი, სანდრომ რომ მიუალერსა. ჩაფიქრებული დაუყვა ქუჩას. უეცრად ვიღაც კაცს დაეჯახა. ის-ის იყო, ბოდიშის მოხდას აპირებდა, რომ გამვლელმა მხრებზე ხელი მოხვია და… _ ხომ გითხარი, ყველგან გიპოვი-მეთქი. _ ვაიმე, როგორ შემაშინე! არ გამიხედავს წინ, ამიტომ ვერ დაგინახე. _ იცი, რამდენჯერ დაგიძახე? ვერ გაგაგონე. მერე წინ გადაგისწარი და შენს პირდაპირ დავდექი. სანამ არ დამეტაკე, ვერც შეამჩნიე ჩემი არსებობა. _ მაპატიე, არაფერი გამიგონია. _ რაზე ფიქრობდი? დამაინტრიგებელი კითხვა დასვა სანდრომ. _ რა ვიცი, არ მახსოვს. _ ასეთი “წამმავიწყი” ხარ? უცნაურია, ეშმაკურად ჩაიცინა მამაკაცმა, მერე დაკვირვებით შეაცქერდა სახეში, ეს შლაპა ძალიან გიხდება. კარგია, რომ იყიდე, ახლა ისეთ წვიმას დასცხებს, გაწუწვა არ აგვცდება. _ რა წვიმა, საიდან მოიტანე? ნანიმ ცას ახედა, ვერ ხედავ, რა სიცხეა, თან ცაც მოკრიალებულია. _ ვიცი, რასაც ვამბობ, პირველად კი არ ვარ აქ. ეს ჩემი მშობლიური კუთხეა. არ მოგშივდა? მოდი, რესტორანში ვისადილოთ, მერე კი ზღვის სანაპიროზე გავისეირნოთ. თუ დასველებაა, ბარემ ზღვასთან ახლოს დავსველდეთ, რას იტყვი? ან… თუ დაიღალე, შინ დავბრუნდეთ. _ არა, არ დავღლილვარ, ოღონდ რესტორანში არ მინდა. იცი, რა ვქნათ? ჰოთდოგები ვიყიდოთ ან ბუტერბროდები და პირდაპირ სანაპიროზე გავიდეთ, იქ დავისვენოთ. _ მშვენიერი აზრია. ვინ თქვა, ამ პატარა თავში ლამაზი აზრები არ ტრიალებსო, კვლავ გაიცინა მამაკაცმა და იქვე კაფეში შევიდა. მალევე გამოვიდა, ხელში ნავაჭრით სავსე ყავისფერი ქაღალდის პარკი ეჭირა. _ აგერ ჩვენი მანქანაც, ბარემ ჩავსხდეთ და გავგრიალდეთ, საჩვენებელი თითი ეკლესიის შესასვლელისკენ გაიშვირა სანდრომ. ნანიმ გაიღიმა, ფეხდაფეხ მიჰყვა მამაკაცს და უსიტყვოდ ჩაჯდა მანქანაში. ცოტა დაიძაბა, არ იცოდა, სიამოვნებდა თუ არა ეს უეცარი ექსკურსია…

ავტორი: სვეტა კვარაცხელია