შევსებული არსებობა XVI

_ თბილისი ლამაზია, მაგრამ ჯობია წავიდეთ – შეიშმუშნა სალომე _ ვისთვის ჯობია? _ საერთოდ, ჩვენთვის.. რამდენი მამაკაციც უფრთო ანგელოზს დაინახავს ჩემში და დაასკვნის, რომ ურთიერთობების მეშინია ყველა ასე რომ მოიქცეს ამას სახელი არ ერქმევა! _ შენი თითოეული დასკვნით შენს სისუფთავეს ვხედავ – გაიცინა ალექსანდრემ _ ..და მათაც რომ დაინახონ? ეს რაღაც მარაზმია.. _ შენ მათ არასოდეს მისცემდი ამის უფლებას.. _ რის უფლებას? _ ამის.. – თუხარელი მიუახლოვდა სალომეს და ტუჩები ტუჩებთან მიუტანა, ცხელი სუნთქვა ბაგეებს უორთქლავდა, ერთი ოდნავი განძრევა და ალექსანდრე ისევ მის ტუჩებზე აღმოჩნდებოდა. მამაკაცმა თმაში ხელი შეუცურა და მდგომარეობა არ შეუცვლია ისე განაგრძო _ ეხლა ისე ახლოს ვარ ფაქტიურად გკოცნი.. გესმის რასაც ვგულისხმობ? – თუხარელმა მასთან ერთად იცვალა ადგილი, მერე ისევ..სალომე მიხვდა ალექსანდრე მასთან ცეკვავდა.. “ნეტავ რა სიმღერა დაადო ფონად? გაიფიქრა მან, თვალები დახუჭა და თავი უკან გაწია _ წავიდეთ! – გაიმეორა და მანქანაში ჩაჯდა. _ იმ დროს ველი როცა სახლისკენ მიმავალი გზა შეგეცვლება.. მე კიდევ ცარიელი ადგილი ჩემს გვერდით სკამზე – სალომემ პასუხის გაცემა დააპირა, მაგრამ მისმა ტუჩზე აფარებულმა ხელმა გააჩერა.. _ღამე მშვიდობის – დაემშვიდობა ალექსანდრე, სალომეს არაფერი უთქვამს ისე იდგა რამოდენიმე წამი ქუჩაში და მიმავალი მანქანის ფარებს გაჰყურებდა. ამ დღის შემდეგ ალექსანდრეს აღარაფერი უთქვამს.. არანაირი მინიშნება.. არანაირი “საქმიანი” შეხვედრა, არანაირი მიმოწერა.. კუბაში წასვლაზე თუ დაილაპარაკებდნენ, ისიც ერთი-ორ სიტყვას ესროდა საქმიანად და დინჯად, ყოველგვარი ემოციის გარეშე. ერთი კვირა გავიდა.. თითქოს ყველაფერი კალაპოტში ჩადგა..ცხოვრება ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა მაგრამ მოხდა ერთი რამ..სალომე ვეღარ პოულობდა ადგილს, რაღაც აკლდა, რაღაცას ელოდა.. “ხომ მინდოდა ყველაფერი თავის ადგილას დამდგარიყო? ჰოდა დადგა! რაღატომ ვერ ვისვენებ? რა მაწუხებს, რა მიხუთავს სულს? რატომ მიჩნდება ეს მოუთმენლობის შეგრძნება, რას ველოდები? ხომ მინდოდა წასულიყო..ეს ყველაფერი ასე უცებ მორჩენილიყო დაწყებამდე.. ხომ მინდოდა თავიდან ამერიდებინა..ეხლა? ის პერიოდი მენატრება.. არა არ მენატრება, აი..კი არ მენატრება კითხვებზე ვეებ პასუხს..რაიმე ახსნა ხომ უდა ჰქონდეს მის ასე დაშოშმინებას? იქნებ მიხვდა, რომ მე “ისეთი ქალი” არ ვიყავი როგორც მისი ქერა აფროდიტე? იქნებ ამდენი ჩიჩინით შევაგნებინე, რომ არ მსურდა მისი არაფერი? იქნებ მობეზრდა ჩემი დევნა და ფერება? ან იქნებ ნაწყენია..ჰო ნაწყენი იქნება აბა რა!..მაგრამ რაზე? რაზე და..სალომემ მის სითბოს რომ უხეშობით უპასუხა..არა ნაწყენი კი არა გაბრაზებულია.. გაბეზრებული უფრო. ნეტავ არ იყოს ასე.. სულელი გოგოსავით იქცევი! ჯერ ყელაფერი გაკეთე, რომ გაგეგდო, ეხლა კი.. გამორიცხულია სალომეს ტუჩები დავიწყებოდა..აკი უთხრა კიდეც ვეღარ გავძელიო? სალომეს კი არ დავიწყებია მისი ცხელი, ვნებიანი და საოცრად თბილი, ალერსიანი ტუჩები..თან ძლიერად და თან კრძალვით რომ კრეფდა უმანკოებას მის ბაგეზე..ვნებისგან რომ უცახცახებდა და უხურდა..ღმერთო..ჯობია გამოერკვას, აზრზე მოვიდეს და გააცნობიეროს, რომ ასე დიდ განსაცდელს გადარჩა! სადაც უკვე მობეზრდა ალექსანდრეს მისი დევნა მერე რაღა იქნებოდა? ჰოდა მორჩა.. როგორც არ უნდა მოენატროს ასე ჯობია! საორჭოფოც აღარაფერია. იყავი ეხლა ლაღად და დაძაბულობის გარეშე.. აღარავინ შეგავიწროვებს..” – გამოიტანა დასკვნა სალომემ და შეეცადა ჩვეული რიტმით განეგრძო ცხოვრება. აღარც მის ინიციატივებს ელოდა და აღარც გაღიმებას.. სანდრო ადრინდელ დინჯ და სიტყვაძუნწ ალექსანდრე თუხარელად იქცა.. გაფრენის დღე ახლოვდებოდა..დეკემბრის შუა რიცხვები იყო და საშინლად ციოდა თბილისში. წინა დღეს სამსახურში საბუთების გადასაბარებლად და მოსაწესრიგებლად გავიდა.. დემეტრემ დაუძახა ამოდიო _ მოდი სალო.. დაჯექი.. სიახლე გვაქვს.. _ რა სიახლე? – ღიმილით მიეყრდნო სალომე სკამის საზურგეს _ მე ვერ მოვდივარ.. _ რა? რას ნიშნავს.. ესე იგი გადაიდო.. _ მოიცა დამამთავრებინე გოგო – გაიცინა დემეტრემ – ერთ-ერთ აქაურ კომპანიასთან პრობლემები გვაქვს.. რიცხვების ამბავია და კიდევ თანხის.. ალექსანდრე თუ იქ იქნება მე აუცილებლად უნდა დავრჩე, სერიოზული საქმეა. ეხლა რამოდენიმე საბუთს მოგცემ და შენ გქონდეს, იქ დაგჭირდებათ. _ მე არაფერი გამეგება ამ საბუთების, ყველა მოლაპარაკებას ხომ თქვენ აწარმოებდით.. _ ჰო, მე ვაწარმოებდი შენ თარგმნიდი – გაიღიმა დემეტრემ – ამიტომ ყველა დეტალი იცი..საგანგაშო და რთული არაფერია, არაფერი დამიმატებია. _ ძალიან ცუდია, რომ არ მოდიხართ.. _ პირიქით..უკეთესიც კია ჩემო გოგო – დემეტრეს ისევ ღიმილი აღებეჭდა სახეზე – თქვენ ახალგაზრდები ხართ, სხვანაირად გაგახალისებთ ყველაფერი.. – თქვა და თვალი ჩაუკრა.. _ რას ბრძანებთ.. _ ეხლა თუ მორჩი ყველაფერს გაიქეცი სახლში და ხვალისთვის მოემზადე..ფრენა ღამის სამ საათზეა, ორის ნახევარზე უკვე რეგისტრატურასთან უნდა იდგე! – სწრაფად გააწყვეტინა სიტყვა და გზა მშვიდობისა უსურვა. სალომე ერთხანს ვერ მოეგო გონს..მერე უსიამოვნო შეგრძნებამ გაკრა გულში..მთელი ის პერიოდი მუდოსავით უნდა იჯდეს და ჩუმად ათვალიეროს ყველაფერი.. მერე სითბო ჩაეღვარა..არასამუშაო ფორმატში, არასამუშაო ფორმაში იქნება ალექსანდრე..მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს..სალომე მას მაინც არაოდეს მისცემს საბაბს ძველებურად რაიმეს უფლება მისცეს თავს! მეორე დილით ყველაფერი მოიმარაგა წასაღებად, ტანსაცმლით და ჰიგიენის ნივთებით დაწყებული წვრილმანით დამთავრებული, არაფერი გამორჩენია..ხელჩანთა აუცილებელი ნივთებით შეავსო და ბარგი შეკრა. საღამოს ათ საათზე დემეტრემ დაურეკა, ალექსანდრე გამოგივლის პირველ საათზე და არ დაგაგვიანდეთო. დაჯდა და დაელოდა. ქინდლში რამოდენიმე ნაწარმოები ჩატვირთა და აბაზანაში შევიდა. კარგა ხანს ინებივრა.. სანამ თითები არ დაუნაოჭდა. უკვე პირველი დაწყებულიყო, გაემზადა, თმა გაიშრო, ნახევრად შეიკრა და ჯინსებსა და მაისურში გამოეწყო. ტელეფონის ზარი გაისმა.. _ მზად ხარ? _ კი, ეხლავე ჩამოვალ.. _ ბარგის ჩამოტანაში მოგეხმარები _ ლიფტით ჩამოვიტან არ შეწუხდეთ – ალექსანდრეს აღარ დაუძალებია. სალომემ ჩანთები ლიფტამდე მიათრია და დაბლა ჩავიდა. _ როგორ ხარ? – ემოციის გარეშე ჰკითხა ალექსანდრემ და ჩანთები მანქანაში ჩააწყო..თვითონაც თავისუფალ ფორმაში გამოწყობილიყო, ჯინსი და რბილი ქსოვილის ნაცრისფერი, ტანზე ოდნავ მომდგარი კაპიუშონიანი მაისური ეცვა.. ჯერ კიდევ სველი თმა სასიამოვნო სურნელს აფრქვევდა. ჩასხდნენ და აეროპორტისკენ გაემართნენ. დიდხანს ისხდნენ ჩუმად. _ფრენის გეშინია? – ჰკითხა უცებ ალექსანდრემ _ არა.. – თავი დააქნია სალომემ და დუმილი გაგრძელდა. რომ მივიდნენ რეგისტრაცია უკვე დაწყებულიყო, თვითონაც გაიარეს და ჩასხდომას დაელოდნენ. _ კაფეში დავსხდეთ ყავა დავლიოთ.. ჩაი.. – თითქოს უცებ გაახსენდაო ისე თქვა თუხარელმა, სალომეს ისევ ჩაწყდა გულში რაღაც.. “ესე იგი მართლა დაივიწყა” გაიფიქრა და მარტო გაიღიმა. ცხელმა სასმელმა ტანში სითბო ჩაუღვარა, ჭიქას ორივე ხელი შემოაჭდო და გაირინდა. ტელეფონმა დარეკა..დედა ურეკავდა _ ჰო წუნა.. კი გავიარეთ.. არა არ მცივა.. რომ ჩავალ ვეცდები მაშინვე დაგირეკო.. კაი დე, არ ინერვიულო, გკოცნი.. არ წამომიღია ხატებთან დევს, მე პატარა დამაქვს.. კაი.. _ უცნაური სახელი აქვს დედას.. ღიმილით მიმართა ალექსანდრემ, სალომე უცებ გამოერკვა და გაეცინა..ბავშვობიდან ასე ეძახდა დედა, რომ გაიზარდა მერე თვითონაც იგივე შეარქვა და უკვე გაუცნობიერებლად ტელეფონსაც ასე პასუხობდა. _ ასე ვეძახით ერთმანეთს – თქვა და თვალები დახარა. ალექსანდრე ტელეფონში ჩაიძირა, ჩასხდომამდე ასე მდუმარედ ისხდნენ. ყველა პროცედურა გაიარეს და თვითმფრინავში შევიდნენ _ საით გირჩევნია? _თქვენ როგორც ინებებთ.. _ ბავშვებს უყვართ ფანჯარასთან ჯდომა – ბილეთი გაუწოდა თუხარელმა და ეშმაკურად ჩაიცინა.. _ მამაკაცების უმრავლესობას კი სიმაღლის და ფრენის შიში ტანჯავს – ვალში არ დარჩა სალომე და გაიცინა. ნელ-ნელა ავიდნენ ჰაერში.. სტიუარდესა ხელების ქნევით რომ “დაიღალა” სიმშვიდემ დაისადგურა..დროდადრო ღილაკების ხმა ისმოდა. სალომე თვალს არ აცილებდა ილუმინატორიდან აყირავებულ მოციმციმე თბილისს მერე სიბნელემ დაისადგურა და იძულებული გახდა ალექსანდრესკენ მობრუნებულიყო. გადასხდომა უწევდათ, ეს კი საშინლად დამღლელი იყო.. საბოლოო რეისზე რომ ჩასხდნენ ლაპარაკის თავიც აღარ ჰქონდათ.. სალომე ისევ ილუმინატორთან იჯდა, მაგრამ არც გაუხედავს ისე მოირგო გადაწეულ საზურგეზე პატარა ბალიში და ღუნღულა პლედი. მალევე ჩაეძინა. ბოლოს ალექსანდრეც მორჩა კატალოგის თვალიერებას და საზურგე სალომეს სკამისას გაუსწორა. ძალიან ლამაზი იყო მძინარეც.. ლამაზი, ზომიერად ხვეული თმა სახეზე ჩამოშლოდა, სითბოსგან ლოყები და ტუჩები გაღუებოდა და მშვიდად ეძინა. მამაკაცმა თმა სახიდან გადაუწია და მისი თვალიერება განაგრძო. ჩაეძინა.. დილით საუზმეზე გაეღვიძა სალომეს..ალექსანდრეს ისევ ეძინა. ჩუმად გადააბიჯა და საპირფარეშოში შევიდა, თავი მოიწესრიგა, წყალი შეისხურა და დაბრუნდა. ალექსანდრეს უკვე გაეღვიძა..თმა სასაცილოდ აჩეჩვოდა ცალ მხარეს და დასიებულ თვალებს იფშვნეტდა. _ როდის გაიპარე? – ჰკითხა დაგუდული ხმით _ სანამ შენ გეძინა – უპასუხა ღიმილით სალომემ და რეაქციას დაელოდა.. _ რატომ მიყურებ? უაზრო ფილმია.. – მიუხვდა ალექსანდრე. სალომეს გაეცინა _ არც მე მიყვარს – უპასუხა და დაჯდა. საუზმე უგემრიელესი იყო..ყოველ შემთხვევაში ასე მოეჩვენა. წელში გაიმართა და ილუმინატორში გაიხედა. კიდევ დიდი დრო იყო ჩაფრენამდე, რამოდენიმე საათი. _ დაღლილს არ ჰგავხარ.. – მოჭუტული თვალით შეხედა ალექსანდრემ..როგორც ჩანს კიდევ ეძინებოდა. _ ღამე კარგად მეძინა. _ მეც.. – თქვა და თვალი თვალში გაუყარა. – ძალიან ლამაზი ხარ მძინარეც.. _ დაღლილი იყავით, მოგეჩვენათ – გაიღიმა სალომემ. _ დაღლა შენ ჩასვლისას ნახე..სანტიაგო დე კუბამდე კიდევ ერთი-ორი საათი უნდა ვიმგზავროთ. გზა უაზროდ გაიწელა.. ჩასვლისას სალომემ ჰაერი შეისუნთქა.. “ღმერთო ეს კუბას სუნია, კუბური სუნი..სიგარების, ცეკვების, მუსიკის, კომუნიზმის, მოჰიტოს, ზღვის, ტემპერამენტის, დიქტატურის მაგრამ მაინც ზღვა თავისუფლების სუნი..” გაფართოებული თვალებით აკვირდებოდა ყველაფერს. განა რა იყო ღირსშესანიშნავი..დანგრეული ქუჩები და ასეთივე მდგომარეობაში მყოფი ფერადი სახლები. აეროპორტი ცივილიზაციის ნაგლეჯს ჰგავდა დასახლებასთან შედარებით. სრული არსებით მაშინ გააცნობიერა სადაც იყო, უძველესი ფერადი მანქანა რომ გააჩერეს და სანტიაგო დე კუბამდე წაყვანა სთხოვეს. მანქანა შიგნიდანაც საოცრად ფერადი იყო..მძღოლს ფერადი ნივთებით აეჭრელებინა სალონი, საქარე მინაზე კი მზის საჩრდილობლების მაგივრად ფოჩებიანი ფარდა ეკიდა. უამრავი თამბაქოს მინდორი გაიარეს გზად, ზღვის პირას რომ გავიდნენ უამრავ ადგილას ინატრა სალომემ “ნეტავ აქ გავჩერდეთ”.. ბოლოს სასტუმრომდე მივიდნენ : “Brisas del Galeónes” ასე ერქვა სასტუმროს. ნომრებისკენ გაემართნენ. ალექსანდრემ გასაღები მოიმარჯვა და ოთახი გააღო.