შევსებული არსებობა XVII-XVIII

_ შემოდი.. როგორც აღმოჩნდა მარტო ერთი ოთახია დაჯავშნული.. _ კი მაგრამ ეს როგორ.. აკი რაოდენობა დაგვაზუსტებინეს? _ დემეტრე რომ არ მოდიოდა მერე ხომ შეიცვალა სია.. _ მერე რა.. ის შეცვლილი სიაც ვთარგმნე.. _ ეტყობა სადღაც შეცდომა გაგეპარა და ორი ოთახის მაგივრად ორადგილიანი ოთახი მიუთითე.. _ გამორიცხულია.. _ ნუღარ ავტეხავთ ამბებს ამ პატარა დეტალის გამო.. საწოლი ორია, პრობლემა გადაჭრილი – თქვა ალექსანდრემ და მისაღებში ჩავიდა კონსულტაციისთვის. ჰმ..ადვილი სათქმელია მისთვის “საწოლი ორია, პრობლემა გადაჭრილი” გამოაჯავრა გულში..ჩვენ თავები დავიხოცეთ რომ ღისრეულად დავხვედროდით, მათ კი აეროპორტში დახვედრაც არ ინებეს.. წუწუნს აზრი არ აქვს..ბოლო-ბოლო ფარადს გააბამს. აივანზე გავიდა, ულამაზესი ხედი იშლებოდა, ტროპიკული მცენარეები სხვანაირ სუნს გამოსცემდნენ. სადღაც 27º იქნებოდა. “თბილისში ეხლა ყინავს” გაიფიქრა და მკლავებზე ხელი ჩამოისვა. იგრძნო როგორ დაღლილიყო, ძილი უნდოდა, მაგრამ ალექსანდრეს მოსვლას ელოდებოდა.. მის გარეშე ხომ ვერ გააბამდა ფარადს, ისე კიდევ ვერ გაიშოტებოდა. შხაპი სასწრაფოდ მიიღო, თავი მოიწესრიგა და უფრო თხელი ტანსაცმელი ჩაიცვა. ამასობაში თუხარელიც ამოვიდა. _ ბატონო ალექსანდრე ვიფიქრე ფარდა გაგვება.. _ ფარდა? ჰაჰაა.. ფშავლის ქალო.. ხმალიც ხომ არ გაქვს წამოღებული შუაში ჩასადებად? აქაურებს ვთხოვ..მაჩეტეს მოიძიებენ სადმე არ დამზარდებიან..ეგეც ხომ წავა – იცინოდა ალექსანდრე. სალომე გაბრაზდა. _ ასე ვერ დავიძინებ.. _ კარგი კარგი.. - სიცილს მორჩა ალექსანდრე.. - ვეცდები შირმა გიშოვო. ცოტა ხანში კუბურად ნაკეთი შირმით ხელდამშვენებული ალექსანდრე ოთახში აბრუნდა და საწოლებს შორის ჩადგა. სალომე წამოწვა, ადიელა გადაიფარა და ღრმა ძილს მისცა თავი. რომ გაეღვიძა უკვე დილა იყო..საოცრად დიდხანს სძინებოდა..შირმის იქით გაიხედა, ალექსანდრესაც ეძინა. შიმშილმა შეაწუხა.. სად ჯანდაბაში არიან ეს ინვესტორები..ასე მოქცევა როგორ შეიძლება? ტანსაცმლის ამოლაგებას შეუდგა და ყველაფერს თავისი ადგილი მიუჩინა. _ არ მოგშივდა? – მოესმა ნამძინარევი ხმა _ გაიღვიძეთ? საუზმე როგორც მახსოვს ათამდეა, უკვე თხუთმეტი წუთი უკლია.. _ მაშინ ჩავიდეთ.. – წამოდგა თუხარელი და სწრაფად გაემზადა. საუზმის შემდეგ ქალაქში გასვლა გადაწყვიტეს. შუადღე იყო..სანტიაგო დე კუბას ქუჩებში დაცხა. კიდევ კარგი სარაფანი ჩაიცვა სალომემ, თეთრი, დიდი, ბორდოსფერი ყვავილებით აქაიქ, მოკლე და სწორედ, რომ კუბის შესაფერისი. დანგრეულ ქუჩებში ბალეტკების სიარული არ უჭირდა.. ისეთი ბედნიერი იყო ეხლა ყველაზე მაღალი ქუსლით სიარულიც ვერ გაუფუჭებდა განწყობას. ქალები საქმიანად ფენდნენ სარეცხს, ბავშვები თავისუფლად დარბოდნენ ქუჩებში და ანტიკურ, ფერად მანქანებს არ ერიდებოდნენ. მთელი დღე იარეს, მაგრამ ქუჩაში დაკრულ მუსიკას ვერსად წააწყდნენ, მხოლოდ სიგარაგაჩრილი, მოხუცი, ყვითელკბილება, ხმელი კუბელების დომინოს რაკუნი ისმოდა. მოსაღამოვების შემდეგ ქალაქმა გაიღვიძა..საიდანღაც გაჩნდნენ სიცოცხლის მოყვარული ახალგაზრდები, ერთ-ერთი იტალიური ეზოს სტილის სახლის ეზოდან კი სანატრელი მუსიკაც შემოესმათ.. სალომემ სწრაფად გასწია იქით.. ეზოში ღია, შინაურული კაფე დახვდათ, შინაურულად, მხიარულად მომუსაიფე ადგილობრივებით, ტემპერამენტით სავსე მოცეკვავე ახალგაზრდებით და ოფლმდინარე მუსიკოსებით. თავი ზღაპარში ეგონა..არა აქაურობა ზღაპარს არ ჰგავდა..უფრო ფილმი იყო. ალექსანდრემ მაგიდისკენ უბიძგა და დასვა. _ მოგწონს აქაურობა? _ საოცარია.. მართლა ძალიან მაგარია! როგორც ფილმებშია ზუსტად ისეთი.. მეგონა ყოველ საღამოს ასეთი ზეიმი მარტო მხატვრული გაფორმება იყო, მაგრამ შევცდი, საბედნიეროდ.. ან გაგვიმართლა, შეიძლება რაიმეს აღნიშნავენ და დაემთხვა.. _ დღეს შეგვიძლია მათსავით მოვილხინოთ.. საქმე არაფერი გვაქვს, შეგიძლია ნამდვილი მოჰიტო გასინჯო.. _ რა თქმა უნდა! – თვალები გაუბრწყინდა სალომეს.. მომღიმარმა თუხარელმა კუბელ პატარა ბიჭუნას მენიუში მოჰიტოზე მიანიშნა და სალომეს სთხოვა უთხარი ალკოჰოლი მეტი გაუკეთოსო.. ცოტა ხანში ორივე ნამდვილი, კუბური მოჰიტოთი ტკბებოდნენ. სალომე ალკოჰოლმა საოცრად მხიარულ ხასიათზე დააყენა.. _ იცით თურმე თავიდან მოჰიტო დაიკირისგან წარმოშობილა..უბრალოდ პიტნის ფოთლები ჩაუმატეს და კიდევ რაღაც..აღარ მახსოვს.. საოცრად უხდება კუბურ მუსიკას! იცით? ლათინოამერიკული ცეკვის მუსიკიდან ლომის წილი კუბაში შექმნილ მუსიკას უჭირავს, ალბა თან ასე, ქუჩაში ექსპრომტად დაწერილს, მოჰიტოთი ან რაიმე უფრო მაგრით დაფერილი მუსიკოსის დაწერილს. _ შენთვის საჩუქარი მაქვს.. - უცებ შეაწყვეტინა ალექსანდრემ _ საჩუქარი? რა საჩუქარი.. ალექსანდრემ ჯიბიდან სიგარა ამოიღო, ხელებში გადაატრიალა, ცხვირთან გაიტარა და წინ დაუდო.. _ ეს ნამდვილი გუანტარამერაა, კუბური, შოკოლადის არომატით.. – სალომეს უცნაურად აუჩქროლდა გული.. ასეთი გულისცემა არასოდეს უგრძვნია, ალბათ ეს განსხვავებული გულისცემაა, აი ერთბაშად სრულად ახდენილ ოცნებას რომ ახლავს ისეთი! _ სიგარის მოწევა მხოლოდ თეორიულად ვიცი..მაგრამ ვიცი რომ სიგარეტზე ადვილია, ის თუ კუჭში უნდა ჩაუშვა ეს მხოლოდ პირის ღრუში უნდა დაატრიალო და მეტი არაფერი.. და სად იშოვეთ? _ ვიშოვე, სანამ შენ გეძინა – გაუღიმა ალექსანდრემ და მაგიდაზე მდგარი სანთელი სიგარისკენ გაუწოდა – აბა შენ იცი! – გაამხნევა და ცქერა განაგრძო. თუხარელი ტკბებოდა სალომეს აღტაცებით, მოზღვავებული ენერგიით.. როგორც იქნა ვეღარ შებოჭა თავი..როგორც იქნა გაიხსნა და თან როგორ გაიხსნა, მუსიკის რიტმებს ტანს აყოლებს და სასმისს ენერგიულად უჩენს ადგილს მაგიდაზე. დიდი ოსტატობით შეჭმუხნა წარბები, სიგარის კვამლი გამოქაჩა და სუნთქვა შეიკრა.. კვამლი მოუხერხებლად გამოუშვა პირიდან, ერთი-ორი დაახველა და გაიცინა _ საშინლად მწარეა, მაგრამ შოკოლადიანი _ ცეკვა გინდა? _ მე ეს ცეკვა არ ვიცი.. _ აქ არავინ იცის ცეკვა თვლებში, უბრალოდ მუსიკას უსმენენ და ტანს აყოლებენ..გინდა ჩვენც ვცადოთ? _ თქვენ? თქვენ ცეკვას აპირებთ? _ რა გიკვირს.. მეც მინდა შევიგრძნო კუბაა.. – ბოლო სოტყვა გააგრძელა ალექსანდრემ და სწრაფად წამოახტუნა სალომე ადგილიდან. სხეულზე მიიკრო და დანარჩენებს აყვა. რთული არ გამოდგა, მალევე აუღეს ალღო თავისუფალ მოძრაობებს. საკმაოდ შეზარხოშებულიყვნენ. ბევრი იცეკვეს.. ორივეს ოფლით დაეცვარა შუბლი. უკან წამოსვლისას სალომეს მუხტი გამოყვა.. ბალეტკები ხელში აეკონწიალებინა და სანტიაგო დე კუბას ქუჩებში ფეხშველა დარბოდა..არც ერთი გუბურა გამოუტოვებია, ყველგან ჩახტა, ალექსანდრეც აიყოლია და სასტუმრომდე სირბილით მივიდნენ. კარი ხმაურით გააღეს და სიცილით შეცვივდნენ. _ საოცარი..საოცარი საღამო იყო.. მადლობა ამისთვის – მიუბრუნდა სალომე თუხარელს _ საოცარი საღამო მარტო შენთვის – თითი ცხვირზე მიაბჯინა მან _ იმედია ჩვენი ინვესტორები ხვალ მაინც მოგვაკითხავენ.. _ არ მოგვაკითხავენ – გაიღიმა ალექსანდრემ _ აბა რამდენ ხანს ვიქნებით ესე? – გულწრფელი გაოცება გამოეხატა სალომეს _ ეს ყველაფერი შენთვის გაკეთდა პატარა ანგელოზო!..

სალომემ რამოდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა და მხიარულება უცებ გაუქრა სახიდან.. _ არავითარი ინვესტორი არ არსებობს – ღიმილით განაგრძობდა ალექსანდრე – ეს ჩემი მოკრძალებული საჩუქარია.. _ მოიცა.. თქვენ ნასვამი ხართ.. იმედი მაქვს ეს ასე არ არის.. _ სალო.. დაჯექი და მომისმინე – თუხარელმა მხრებში მოკიდა ხელი სალომეს და აივანზე გაიყვანა, სავარძელში ჩასვა, თვითონაც მიუჯდა და განაგრძო _ წინასწარ გაფრთხილებ თმების გაშლას და ჩხუბს რეაქციის გარეშე დავტოვებ.. თუ გაინტერესებს აქ როგორ აღმოჩნდი სინამდვილეში მომისმინე.. მე თვითონ გადავწყვიტე აქ წამომეყვანე, დემეტრეს წამოსვლა სრული ფარსი იყო.. მან ყველაფერი იცის.. – სალომეს თვალები გაუფართოვდა.. – ამდენი იმიტომ გაწვალე, რომ ყველაფერი ბუნებრივად ყოფილიყო..დეტალებზე საფიქრელად მერე გექნება დრო.. _ ეს რატომ გააკეთეთ.. – მიმქრალი ხმით ჰკითხა სალომემ _ შენ ყველაზე საინტერესო სამყარო გაქვს ამქვეყნად, ეს მე მკვებავს, ვალი ასე დაგიბრუნე – იდაყვებით მუხლებზე დაეყრდნო თუხარელი და სალომეს თვალებით მიუალერსა. _ თქვენ გესმით რას აკეთებთ? _ მე არ მესმის აქამდე რას ვაკეთებდი..უშენოდ.. _ ხვალვე გავფრინდები თბილისში! _ ფრენა ერთი კვირის მერეა.. გაქცევას გირჩევნია დატკბე. _ რას ემსახურება თქვენი ასე დახარჯვა? _ ? _ ჰო, ასეთი გადაყოლა..იმედია გესმით, რომ ეს თქვენთვის სასურველი დასასრულით მაინც არ დამთავრდება! _ გააჩნია ჩემთვის სასურველში რას გულისხმობ სალო.. თუ ისევ ფიქრობ, რომ შენი ლოგინში შეტყუება მინდა ვერაგულად - ცდები.. სხვა დასასრული იქნებ შენც გაწყობდეს.. _ სიახლეებს ასე ადვილად ვერ ვეგუები! საერთოდ ამერია ყველაფერი, არ ვიცი რა მიზნით ვარ აქ.. რას ვაკეთებ.. _ შენ ყველა კითხვაზე გაქვს პასუხი? _ თითქმის.. და თუ არ მაქვს ვცდილობ მქონდეს _ ჩემს მიმართ რას გრძნობ..ამაზე თუ გაქვს პასუხი? _ საშინელ სიბრაზეს, საოცარ უხერხულობას, უზომო მადლიერებას და სირცხვილს.. _ და? _ ..და ვნატრობ ნეტავ საერთოდ არ გადაგყროდით _ რომ მერე ეს ყველაფერი არ განგეცადა? რაც შენ ჩამოთვალე ცეცხლოვანი, ეკვადორული სიყვარულის თვისებებია ცნობისათვის.. _ ..ან გულწრფელი პასუხები! თქვენ ჩემი ნატვრა აასრულეთ.. მე კი საშინლად მრცხვენია თქვენი! _ იმიტომ, რომ ფიქრობ ვალში ხარ? კარგად მახსოვს შენი ნაუბარი თეონასთან ყაზბეგში.. _ თუნდაც.. – ალექსანდრემ უცებ წამოახტუნა სალომე სავარძლიდან და აივნის კიდეზე შემოსვა. _ შენ რაც არ გინდა არ მოხდება.. ოღონდ გულწრფელი იყავი.. ეხლა მართლა არ გინდა რომ გაკოცო? _არა.. – თავი გააქნია ისე, რომ თავი არც აუწევია.. ალექსანდრემ თავი ააწევინა და აიძულა თვალებში ჩაეხედა მისთვის.. სალომემ ვერ გაუძლო მისი დიდრონი, მომნუსხველი თვალების ყურებას, თავი გვერდზე გაწია და ხელები კისერზე შემოხვია ალექსანდრეს. იგრძნო როგორ შეკრთა მამაკაცი, მერე აცახცახდა, სალომეს წელზე მოხვია მკლავები და კიდევ უფრო მჭიდროდ მიიზიდა. გული ორივეს ამოვარდნას ჰქონდა.. _ აი ამისთვის კუბაში კი არა მთვარეზეც წაგიყვანდი! – ჩასჩურჩულა ალექსანდრემ და აივნიდან ჩამოსვა. თავი აუწია და ტუჩებზე დაეკონა. დიდხანს იდგნენ ასე, ბოლოს ტუჩები მოაცილა და გულზე მიიხუტა. _ ძლივს გახსენი ბაგე – გაიცინა მან. სალომე ისევ კანკალებდა. _ მეტის მოლოდინი არ გქონდეს.. არ მინდა შეგაშინო.. – თმაზე ხელი გადაუსვა და შუბლზე აკოცა. ჯერაც ვერ გაეცნობიერებინა რა მოხდა.. დემეტრეს რჩევის მიუხედავად საქმიანი ტანსაცმლით დახუნძლა სამგზავრო ჩანთა, თურმე ტყუილად გაისარჯა..დემეტრე..ღმერთო, მან ყველაფერი იცის..როგორ მერიდება ამ კაცის..რას იფიქრებს ჩემზე..აუცილებლად ეგონება, რომ ალექსანდრე და სალომე ერთად არიან კუბას ამბების მერე. აუცილებლად უნდა წავიდეს, სასწრაფოდ! არ უნდა აქ.. ეს ყველაფერი როგორ მოაწყო? სალომემ დეტალებში აღიდგინა ყველა ფერი, თითოეული სიტყვა, თითოეული გამოხედვა.. რატომ აკეთებს ამას.. რა უნდა ალექსანდრე თუხარელს? რაც არ უნდა გაიგიჟოს თავი ფაქტი ერთია! მხოლოდ ერთი ღამით რომ სდომებოდა სალომე მაშინ ნამთვრალევზე ალბათ მართლა შეძლებდა მიზნს მიღწევას ძალით თუ ნებით.. მაგრამ ასე არ მოქცეულა. ნუთუ შესაძლებელია იმაზე ფიქრი, რომ თუხარელს მართლა შეიძლება უნდოდეს მასთან ყოფნა? მართლა ვერ ძლებდეს მის გარეშე? ნუთუ შესაძლებელია მისი ნათქვამი სიტყვები სიმართლე იყოს? საშინელებაა ასე ყოფნა..ნეტავ სახლში ჩასვა ეხლა..ნინოსთან ერთად დივანზე ფეხებაკეცილი.. ყველაზე ბედნიერი იქნებოდა! ..და ყველაზე მართალი.. მაგრამ ვერ იპოვიდა ნამდვილ ბედნიერებას.. კაცმა არ იცის ეს ნამდვილი ბედნიერებაა თუ პოტენციური ვარამი. ოდესმე მაინც მოუწევდა გადაწყვეტა.. ვის ელოდება? რა უნდა საერთოდ? ყველაფერი იდეალურადაა..ღმერთო..რატომ არ უნდა ამ კუთხით შეხედოს ყველაფერს.. მაგრამ რა ქნას ეხლა.. მაინც არსებობს კითხვა, რომელზეც პასუხი არ აქვს! სალომე აივანზე გავიდა და სავარძელში დაჯდა. _ მე არ ვიცი რა ვაკეთო, რა უნდა ვქნა ეხლა.. _ შენ კუბაში ხარ! სხვა ოცნებებს გაუხსენი ასპარეზი..შენ ხომ ამის დიდოსტატი ხარ. დატკბი აქ ყოფნით.. გაჯერდი კუბური ჰაერით და ღიმილი არ მოიშორო.. ფორმალური გარემო თბილისში ჩასულს ისედაც არ აგცდება. _ თქვენ? _ მე? მომიშვი შენამდე და ნუ შეგეშინდება.. _ რომ ვერ აეწყოს ეს ყველაფერი? _ დასაწყისშივე დასასრულს ნუ ელოდები.. დიდხანს მოგიწევს ლოდინი..უზომოდ დიდხანს. _ მე თითქმის არ გიცნობთ.. _ თქვენობით ლაპარაკს რომ მოიშლი გაცნობის ეტაპზე მერე ვიფიქროთ. უკვე სწორი გზით მიდიხარ _ გამოუვალი გზით მივდივარ.. – ალექსანდრემ გადაიხარხარა _ თვითონაც კარგად იცი, რომ არ არის ასე. მე შენს ძალით მოპოვებას არ ვაპირებ.. შენი სიტყვა გადამწყვეტია! _ გადამწყვეტი? გადამწყვეტი რომ ყოფილიყო აქ არ ვიქნებოდით.. _ აქ რომ ვართ ეგ ჩემი მზაკვრული ჩანაფიქრია, შენი სიტყვა კი მაინც გადამწყვეტი..აი მაგალითად ეხლა თუ მეტყვი დავიძინოთო სიამოვნებით დაგთანხმდები – გაიღიმა ალექსანდრემ, სალომესაც შეეტყო გახალისება _ შირმა ისევ ძალაშია! – თითი გაიშვირა “დაბრკოლებისკენ” _ ჰმ.. მეტი მოჰიტო უნდა შემეკვეთა – გაიცინა ალექსანდრემ, სალომეს მიუახლოვდა, მისი სახე ხელებში მოიქცია და შუბლზე აკოცა _ ძილი ნებისა სალომე – დაიჩურჩულა და საწოლისკენ გაემართა. სალომემ გამოიცვალა, ლოგინში შეძვრა და ისევ არეულ ფიქრებს დაუწყო ბრძოლა.. “რა გინდა მასთან ოთახში” არ ასვენებდა აბეზარი პასუხგაუცემელი კითხვა “რას ეტყვი დედას? ახლობლებს?” ბანს აძლევდა მეორე..ბრძოლაში ჩაეძინა.. დილით გაემზადნენ და პლაჟზე ჩაყოლებული ღია კაფეებისკენ გაემართნენ, სასტუმროში არ უსაუზმიათ. _ ჩემზე არაფერს მეკითხები..თანამშრომლებმა განგანათლეს? – საუზმობას საუბარი დაურთო ალექსანდრემ _ არა, არაფერი უთქვამთ.. _ აბა რატომ არ მეკითხები? _ სტანდარტული პროტოტიპი ხართ..ხარ.. – გაიღიმა სალომემ – დღეს ყველას ასე წარმოუდგენია პრინცი.. _ მაგრამ შენ არა.. _ მე საერთოდ არ წარმომიდგენია პრინცები და არც მეტ-ნაკლებობას აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა გარკვეული აბსტრაქტული, თანდაყოლილი თვისებების გარდა.. _ შენით გინდა არა მოიპოვო? ოჰ მამა მამა.. _ არა რატომ.. თუმცა გარკვეულწილად მამის გამოა. ცუდი სულაც არ არის, მე საკუთარი მინდა.. ოფლდაღვრილის გემო მინდა ვიგრძნო.. ამ დროს ყველაზე ძლიერი ხარ. _ ძლიერი ამა ქვეყნისა.. _ ჰო, ამა ქვეყნისა და იმ ქვეყნისაც. ოღონდ ამა ქვეყნის ძლიერებში ეხლა სიმუხთლით და ბოროტებით მოპოვებული უფრო განიხილება..მე კი არ მომწონს სუსტი ადამიანები.. ასე მიღწევა ყოველთვის უფრო ადვილია, შრომა კი ძნელი.. ბოროტება სისუსტეა, ისევე, როგორც განუკითხაობა, უსამართლობა. ასეთების დრო მალე მიდის, მალე იფარცხებიან, დაუსჯელი არავინ რჩება.. შრომას და პატიოსნებას კი მარტო სიძლიერე მოაქვს, ეს ტანმდევი ბოროტებები ხომ მარტო აძლიერებს ადამიანს. ქვეყანა რომ გადაბრუნდება ძლიერი ფეხზე დარჩება..მას გამომუშავების და შრომის ალღოს ვერავინ წაართმევს, სუსტს კი გამომუშავებული უბადრუკი უნარიც უკნინდება. _ და რას ფიქრობ.. რომელი ვარ? _ სადღაც შუაში დგახარ ალბათ _ ალბათ, თუმცა ჩემს ფინანსურად ძლიერ მშობლებს არასოდეს მოუციათ ჩემთვის გათამამების უფლება. რაიმე თუ მინდოდა მისკენ მიმავალ გზას მასწავლიდნენ.. სულ ელემენტარულზეც კი. საზღვარგარეთ რომ ვსწავლობდი მამა თითქმის არასდროს მიგზავნიდა ფულს..დაფინანსებაც თვითონ მოვიპოვე, სტიპენდიაც და სამსახურიც ერთ-ერთ ბარში. ბარმენად ვმუშაობდი, ფლაირინგის მერე იქაურობასაც ვალაგებდი და მეტს ვიმუშავებდი. დედა ჩუმად მაინც მიგზავნიდა, მაგრამ ეს აღარ იყო მნიშვნელოვანი, მთავარი იყო მე პრინციპი გავიგე! რომ ჩამოვედი ინტერნეტით დავიწყე სივების გაგზავნა, ახლობლისთვისაც კი არ უთხოვია მამას დახმარება აღმოეჩინა ჩემთვის. ერთერთ კომპანიაში მიმიღეს და რამოდენიმე წელში წარმატებას რომ მივაღწიე მერე გადმომიყვანა თავის კომპანიაში.. ერთ-ერთი ყველაზე პატარა და ახალი განყოფილება ჩამაბარა. დღეს ეს განყოფილება ცალკე კომპანიას წარმოადგენს, გავაფართოვე და ცალკე პროფილად გამოვყავი. _ საარაკო საქციელია! მეც ასე მზრდიდა დედა.. არასოდეს გავუთამამებივარ.. დედას ეხლას ტანჯავს იმის კომპლექსი, რომ უმამოდ გაზრდილი ვარ და რამე ისე არ შეეშალოს და გაუმკლავდეს.. მახსოვს სკოლაში იმის გამო, რომ მეც ნორმალურად მცმოდა ზამთარს ძირგახვრეტილ ფეხსაცმელში ატარებდა..სისველე რომ არ შესვლოდა პარკს და კარდონს უფენდა. მუშაობა რომ დავიწყე სულ თავიდან იტირა..გამოდის შენ ჩემი მოცემული არ გყოფნის და თვითონ გადაწყვიტე შემოსავალი გაიჩინო..მე დედა ვარო? ძლივს დავარწმუნე, რომ ეს აუცილებელი იყო! სწავლას მიხედე, დრო არ დააკლოო სულ მეუბნებოდა. ჩემი პირველი ხელფასი ძალიან სასაცილო იყო..ამაზე ორივემ ვიცინეთ, მეორე უფრო სერიოზული, მთეეელი ათი ლარით მეტი იყო.. მერე მართლა მოიმატა. მერე დადგა ჩვენს ცხოვრებაში ისეთი პერიოდიც, როცა დედა კრიზისის გამო ორი-სამი თვე უხელფასო შვებულებაში გაუშვეს და ჩემი ხელფასით ვცხოვრობდით..ეს ყველაზე საამაყო პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში..ყველაზე ტრაგიკული – დედასთვის. ეხლა მშვიდადაა, სწავლა დავამთავრე და სამსახური მაქვს..აღარ დამცინის – გაიცინა სალომემ _ ვერ ვიგებ რატომ არ ხარ ეგოისტი.. დედისერთები სულ ასე არიან გამიგია.. _ ეგოიზმიც სისუსტეა! და უფრო მეტიც! სისულელე.. რატომ უნდა მიხაროდეს მარტოობა? მთელი ცხოვრება აუხდენელ ოცნებად მრჩება.. _ მე ერთი და მყავს.. საზღვარგარეთაა, ეხლა იმას ტანჯავს მამაჩემი – გაიცინა ალექსანდრემ – წავიდეთ? – მაგიდიდან წამოდგნენ და სეირნობით განაგრძეს გზა. _ ხედავ? პირველი თემაა რაზეც ვისაუბრეთ და განსხვავებული აზრიც არ გაგვჩენია.. _ თუმცა პირველი თემაა.. _ კაი..დაიწყე მეორე – გაუსწრო ალექსანდრემ და საბრძოლო პოზაში დადგა. სალომეს სიცილი აუტყდა. _დედამ ცურვა თუ გასწავლა? – ჰკითხა მამაკაცმა _ კი, ქობულეთში, თოთხმეტი წლის ვიყავი, თავიდან ყვინთვა ვისწავლე, მერე ბაყაყურად ცურვა _ აბა ვნახოთ ხომ არ დაგავიწყდა – თქვა ალექსანდრე და სალომე მხარზე გადაიკიდა, კივილის მიუხედავად ზღვაში შეთქაფუნდა მასთან ერთად ჩაყვინთა.