კოცნის საფასური 12

ხალხი თანდათან შეთხელდა. სანდრომ მანქანა ხის ქვეშ გააჩერა. _ ფეხით მოგვიწევს გზის გაგრძელება. აქ ძალიან დამრეცი ბილიკია და მეშინია, არ წაბორძიკდე, ამიტომ მე წავალ პირველი. ნანიმ მიმოიხედა. ისინი ციცაბო კლდეზე იდგნენ, ქვემოთ კი, კლდეებს შუა, ზღვისკენ მიმავალი ბილიკი მიიკლაკნებოდა. სადღაც ქვემოთ კი ზღვა ლივლივებდა ლურჯად. ასეთი რამეები ფილმებში თუ ენახა. ვერც იფიქრებდა, საქართველოში მსგავს სურათს თუ რომელიმე კუთხეში გადააწყდებოდა. ირგვლივ მათ გარდა არავინ იყო. საოცარი სიმშვიდე გამეფებულიყო, აქამდე ტალღების ხმაც კი ვერ აღწევდა. როგორც იქნა, დიდი სიფრთხილით ჩაიარეს ბილიკი. თავის შესამაგრებლად ნანი ხანდახან მამაკაცის ხელს ეყრდნობოდა… ახლა ნანი ზღვის ნაპირას იდგა და სადღაც შორს იყურებოდა. ამასობაში სანდრომ ჩანთიდან მუშამბა ამოაძვრინა, მანქანიდან წამოღებული პლედი ქვიშაზე დააფინა და მუშამბაზე ბუტერბროდები დააწყო. ნანი ჩამოჯდა და სინანულით ჩაილაპარაკა. _ ნეტავ, საბანაო კოსტიუმი წამომეღო. _ ნუ ნანობ. სხვათა შორის, აქ საკმაოდ ცივი წყალია და, თანაც, წყალქვეშა ორმოებია მრავლად. ცურვა აუზში ჯობია. _ ასე კარგად იცი ეს ადგილები? _ რა თქმა უნდა. მთელი ბავშვობა აქ გავატარე. დედაჩემს არდადეგებზე ჩამოვყავდი. _ ნუთუ ბებიაც ამ ბილიკით ჩამოდიოდა ზღვასთან? _ აბა რა! მაშინ ხომ ახალგაზრდა იყო, უპასუხა სანდრომ და ბუტერბროდი გაუწოდა. _ ქუთაისში რატომ გადასახლდა? _ იმიტომ, რომ იქ თავისი დედულეთია და პატარა ბინა აქვს. იქ ურჩევნია, თავისთვის. ბაბუა აქ გარდაიცვალა და მას მერე ვერ იტანს ამ სახლს. მოშიებული ნანი გემრიელად ილუკმებოდა, თან ყურადღებით უსმენდა მამაკაცს. თანდათან შებოჭილობისგან გათავისუფლდა და თავი მსუბუქად პირველად იგრძნო. ჭამას რომ მორჩა, ზღვისკენ გაიქცა ხელების დასაბანად. წყალი მართლაც ყინულივით ცივი იყო. ნეტავ, რატომ? ამას ვერ მიხვდა. როცა მობრუნდა, შეამჩნია, რომ სანდროს პერანგი გაეხადა და პლედზე გულაღმა გაშოტილიყო. მამაკაცს თვალები დაეხუჭა და ხმას არ იღებდა. ნანის გაუკვირდა, ასე უცებ რამ ჩააძინაო. ცოტაოდენი ყოყმანის შემდეგ კი, ფრთხილად თვითონაც გვერდით მიუწვა და კაბა ოდნავ აიწია, რომ ფეხები გარუჯვოდა. ერთხანს იწვა ასე გატრუნული. შემდეგ ოდნავ შეაბრუნა თავი და ქმარს შეხედა. სანდრო უდაოდ სიმპათიური მამაკაცი იყო, ძლიერი და ჭკვიანი. პირველად დაწყდა გული, რომ მათ ასეთი უცნაური ურთიერთობა ჰქონდათ. უნდოდა, თავიდან მოეცილებინა ეს აბეზარი ფიქრები, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. თვალები დახუჭა, სასიამოვნო ფიქრებში ჩაიძირა და ვერც გაიგო, როდის ჩაეძინა… ფეხზე რაღაცის შეხებამ გამოაღვიძა. წამოიწია და დაინახა, რომ მის თითებთან ბურთი მიგორებულიყო, ხოლო ბურთს პაწაწინა გოგონა გამოსდევნებოდა. პატარა უცბად შეჩერდა და ნანის შიშით გამოხედა. ნანიმ გაუღიმა. ისიც გახალისდა, გამბედაობა მოემატა და ნაბიჯი გადმოდგა წინ. _ ეს შენი ბურთია? ენამოჩლექით შეეკითხა ნანი. გოგონამ მორცხვად დაუქნია თავი. ნანიმ ბურთს მსუბუქად უბიძგა და ბავშვისკენ გააგორა. პატარა აჭყლოპინდა, ბურთს ფეხი დაარტყა და კვლავ მისკენ გამოაგორა, მაგრამ თვითონ თავი ვერ შეიკავა და ქვიშაში ჩაჯდა. ნანი, ის იყო, უნდა წამომხტარიყო და ბავშვი წამოეყენებინა, რომ მისკენ მომავალი ახალგაზრდა ქალი დაინახა. _ მაპატიეთ, ხელი რომ შეგიშალეთ და გაგაღვიძეთ. ეს საძაგელი გამომეპარა, დედამ დატუქსა შვილი და თავის ბურთიანად თან გაიყოლა. ნანიმ სანდროსკენ გაიხედა. მამაკაცს აღარ ეძინა, იდაყვს დაყრდნობოდა და მოღუშული გასცქეროდა მიმავალთ. _ ჩვენ გაგაღვიძეთ? დამნაშავესავით გაუღიმა ნანიმ. _ მე კარგა ხანია, არ მძინავს, წარბი არ გახსნა სანდრომ, პერანგი ჩაიცვა და ღილები შეიკრა. _ წასვლის დროა, საცაა, გაწვიმდება, ცივად ჩაილაპარაკა მამაკაცმა. ნანიმ ცას ახედა, სადღაც შორს რუხი ღრუბლები მოჩანდა, რომელიც ნელა მოცურავდა ცის კაბადონზე. _ ცუდია, რომ მივდივართ. აქ კარგი იყო, ჩაილაპარაკა ნანიმ. _ ვითომ? ირონიული ღიმილი აუკიაფდა მამაკაცს ტუჩებზე, მე კი მეგონა შენს თავშესაფარში მიგეჩქარებოდა. _ სულაც არა. პირველად ვიგრძენი თავი თავისუფლად. სანდრომ ისე შეხედა, რომ გოგონას სიტყვა გაუწყდა. მათ უსიტყვოდ აალაგეს თავიანთი ბარგი-ბარხანა, საჭმლის ნარჩენები პარკში ჩააწყვეს და ასევე უსიტყვოდ შეუყვნენ ბილიკს. სახლამდე ისე მივიდნენ, არც ერთს ხმა არ ამოუღია. ნანი კორიდორში დეიდა შურას შეეფეთა. _ როგორ მოგეწონა აქაურობა, შვილო? ალერსიანად შეეკითხა ქალი პატარძალს. _ ძალიან ლამაზია, ქალბატონო შურა, მაგრამ ცოტა თავი ამტკივდა და ალბათ ვერ ვივახშმებ, დაძინება მირჩევნია. _ ეს ალბათ, ამინდი რომ შეიცვალა, იმის ბრალია. იცის ხოლმე ასე. ჭექა-ქუხილი ჩემზეც ცუდად მოქმედებს. ახლავე მოგიტან წამალს. _ არა, არა, ნუ შეწუხდებით, დიდი მადლობა, მეც მაქვს რაღაც აბები, მაგრამ ვერიდები დალევას. დავწვები და თავისით გამივლის, მადლიერებით გაუღიმა ნანიმ. როგორც კი თავის საძინებელში აღმოჩნდა და კარი მიიხურა, მაშინვე იგრძნო, რომ თავი მართლაც სტკიოდა, მაგრამ ამინდი აქ არაფერ შუაში იყო. ყველაფერი ამ უგულო კაცს დააბრალა. ბოლოს როგორ ჩაუშხამა დღევანდელი დღე. რა უჟმური ვინმეა! მიუხედავად იმისა, რომ წამლების მიღება არ უყვარდა, სწრაფად მოძებნა საძილე აბები, დალია, თავი ბალიშში ჩარგო და მწარედ ატირდა. ახლა მისი ყველაზე დიდი მალამო ძილი თუ იქნებოდა. ცა უფრო და უფრო იქუფრებოდა. ბოლოს ერთიანად გაშავდა. ნანის შესცივდა. მაშინვე ადგა და შხაპი მიიღო, მაგრამ არც ამან უშველა. კვლავ შეწვა ლოგინში და მოკუნტულმა თვალები დახუჭა, რომ ასე დალოდებოდა ძილს. ამავდროულად, გულისყური კარისკენ ჰქონდა. იმედოვნებდა, რომ სანდრო ამოვიდოდა და მაინც ჩაიყვანდა ვახშამზე. თითქოს მოშივდა კიდეც… არ გაუმართლა. არც სანდრო ამოვიდა და არც დაეძინა. ცრემლები კვლავ მოაწვა, როგორც ჩანს, არ უნდა ამ კაცს მასთან ყოფნა და ძალაა? ალბათ არც არის საჭირო. ხვალ სთხოვს შურას, რომ საჭმელი აქ, ოთახში ამოუტანოს ხოლმე. მაგის დანახვას და მის გვერდით ყოფნას ვეღარ აიტანს… მაგრამ მოართმევენ კი ლოგინში სადილს? კიდევ რა უნდა? მერე რა, რომ პატარძალია, ჰგონია, ყველაფრის უფლება აქვს? თვალები მაგრად დახუჭა. თავი ისევ სტკიოდა, თუმცა ცოტა ხანში ჩათბა, ბურანმაც შეიტყუა და ჩაეძინა… ნანი კორიდორში გარბოდა, ყველა კარს სათითაოდ აღებდა, მაგრამ სახლში სულიერი არ ჭაჭანებდა. სახლიც უცხო იყო და ოთახებიც. ყვირილით აჯახუნებდა კარებს და რაღაცას თუ ვიღაცას ეძებდა. მოულოდნელად გამოეღვიძა, საწოლზე წამოჯდა და მიაყურადა. ირგვლივ ბნელოდა და საშინელი გრგვინვის ხმა ისმოდა. წამლით გაბრუებული ვერ მიხვდა, ეს ისევ სიზმარი იყო, თუ ცხადი. ჩვეული ჟესტით ხელი ნათურის ჩასართველად გაიწვდინა და ვერ იპოვა. სად ვარ? რატომ ბნელა? იქნებ მოვკვდი? გაუელვა თავში. გაისმა ჭექა-ქუხილის საზარელი ხმაური და შეშინებულმა განწირულად იკივლა. მოულოდნელად კარი გაჯახუნდა და ხმა გაიგონა. ნაცნობი, ახლობელი ხმა… კიდევ კარგი… _ ნანი, ნანიკო, რა მოგივიდა? სანდროს შიშისგან ხმა უკანკალებდა. ის აქვე იყო, გვერდით და ნანი მის ძლიერ მკლავებს მიენდო. ახლა თავს უშიშრად გრძნობდა. მამაკაცი პატარა ბავშვივით ეფერებოდა, ყურში საალერსო სიტყვებს ჩასჩურჩულებდა. ნუთუ ესეც სიზმარია? რა მოელანდა? როდის იყო, ასე ეფერებოდა? გოგონა გაიყურსა… რამდენი დრო გავიდა, სანამ დამშვიდდებოდა? მამაკაცმა შუქი აანთო და ნანის თვალებში ჩახედა, რომელსაც სინათლემ თვალები მოჭრა და უნებლიეთ მოხუჭა. _ რა დაგემართა? სიზმარს აჰყევი? _ არ ვიცი… ბნელოდა, გრუხუნმა გამომაღვიძა. ვერ მივხვდი, სად ვიყავი, თანაც სიბნელის ძალიან მეშინია და ვიფიქრე, მოვკვდი-მეთქი… _ რა სასაცილო გოგო ხარ, როგორ შემაშინე, ნანის თავი სანდროს მკლავზე ედო, ის კი თმაზე ეალერსებოდა. ნანი გრძნობდა მის მამაკაცურ სიმხურვალეს და ოდეკოლონის თავბრუდამხვევ სურნელს. ახლა უკვე აღარაფრის ეშინოდა. სანდრომ წყალი მიაწოდა, ნანიმ რამდენიმე ყლუპი მოსვა. მამაკაცმა კვლავ მოხვია ხელი. _ ნუ გეშინია, ყველაფერი დამთავრდა, მე შენთან ვარ. გინდა, ცხელი ჩაი მოგიტანო ან წამალი? _ არა! წამოიყვირა გოგონამ, არ დამტოვო მარტო! ნანი პერანგის სახელოში ჩააფრინდა მამაკაცს და არ უშვებდა. სანდრომ ყურადღებით შეხედა და ხმადაბლა უთხრა. _ ნანი, ხომ იცი, რომ ჩემი აქ დარჩენა არ შეიძლება. _ არა, არაფერი ვიცი! თავი ჯიუტად გადააქნია, მეშინია, თანაც ეს სიზმარი! არ წახვიდე, გთხოვ! მესიზმრა, თითქოს მთელი სახლი ცარიელი იყო, ამას ვეღარ გავუძლებ. _ დამშვიდდი, მე ხომ გვერდითა ოთახში ვარ. თუ რამეა და ისევ დაფრთხები, დამიძახე. შუქს ანთებულს დავტოვებ. _ არა! აქვითინდა ნანი, არ წახვიდე! გული გამისკდება, რომ დამტოვო! სანდრომ ძლიერად მიიკრა მკერდზე. ნანი ისევ აკანკალდა, მაგრამ ამჯერად არა შიშისგან. _ რატომ, რატომ გინდა წასვლა? თითქმის უხმოდ წაიჩურჩულა. სანდრომ მისი ხელი აიღო და თითები დაუკოცნა. _ მე… მე შენი ფიცისგან გათავისუფლებ, ჩუმად, მაგრამ მტკიცე ხმით წარმოთქვა ნანიმ, ბალიშზე გადაწვა და მამაკაცი თავისკენ მიიზიდა. სანდროც დაიხარა. _ თვითონ არ იცი, რას ამბობ. ზღვის ნაპირზე რომ გეძინა, დიდხანს გიყურებდი და ვოცნებობდი, აი, ასე შეგხებოდი, გაბზარული ხმით თქვა მამაკაცმა, მერე ღამის პერანგის ღილები შეუხსნა გოგონას, მკერდი გადაუღეღა… დაბინდული თვალებით დიდხანს დასცქეროდა ლამაზ მკერდზე… შემდეგ კი მწყურვალივით დააცხრა. ნანი გრძნობდა მისი ტუჩების სიმხურვალეს, მისი სხეულის ყოველი უჯრედი რეაგირებდა მამაკაცის ალერსზე… გოგონამ ამოიკვნესა და სანდროს ხელებში აფართხალდა. ქმარმა ჯერ ტუჩებში მაგრად აკოცა, შემდეგ კვლავ მკერდზე მიეალერსა. ნანის აღარაფერი ახსოვდა, სხვას ვერაფერს გრძნობდა, გარდა ამ ცხელი ტუჩებისა, რომელიც მიზანმიმართულად დარბოდა მის სხეულზე და თავის საქმეს პროფესიონალურად ასრულებდა… ნანის აღარაფერი ახსოვდა ამ უსაზღვრო ბედნიერების გარდა. თვითონაც ეხვეოდა, ეალერსებოდა და აღელვებული რაღაცას ეჩურჩულებოდა. უეცრად ყველაფერი დამთავრდა. ვერც მიხვდა, რა მოხდა. სანდრომ მოულოდნელად ხელი ცივად შეუშვა და წამოხტა, სახე არეოდა. _ რა მოხდა? გაოგნდა ნანი და სიტყვები ძლივს ამოილუღლუღა. მამაკაცმა ჯიქურ ჩახედა თვალებში. _ ვერ ხვდები? ჩვენ ასე არ უნდა ვიქცეოდეთ, მაპატიე, თუ შეგიძლია, მაპატიე… ენა ებმოდა სანდროს. _ გაპატიო? თავზარდაცემული გოგონა ვერაფერს ხვდებოდა. შეძრწუნებულმა უცებ გაიაზრა, რაც უთხრა მამაკაცმა, თავი ბალიშში ჩარგო და ყურებზე ხელი აიფარა. არასდროს ეგონა, თუ ასეთი ტკივილი არსებობდა. სანდრომ დანა პირდაპირ გულში ჩასცა და დასერა. “ახია ჩემზე, ეს ტკივილი მე თვითონ მივაყენე ჩემს თავს. ამას, ამ საშინელ დამამცირებელ წუთებს ვერასდროს დავივიწყებ”. ფიქრობდა გამწარებული. სანდრო რაღაცას ელაპარაკებოდა, მაგრამ ნანი აღარ უსმენდა, მისთვის ახლა ყველაფერი სულერთი იყო და მხოლოდ ერთი სურვილი ამოძრავებდა მომკვდარიყო ახლავე, ამწუთას. გაიგონა, როგორ გავიდა ოთახიდან სანდრო და კარი გაიხურა. მაშინ კი მოიოხა გული ტირილით. ბალიშს კბილებით ჩააფრინდა და მოგუდული ხმით აყვირდა: ცარიელი, ცარიელი ოთახები!.. მისი სულიც ცარიელი იყო და იქაც ბნელოდა… ტკივილი არ გაუყუჩდა. თვეების განმავლობაში ისე იყო სავსე ამ ტკივილით, ისე ეფერებოდა, როგორც სხეულის რომელიმე დაზიანებულ ნაწილს. სწორედ მაშინ დაიფიცა, რომ არასდროს არავის მისცემდა უფლებას, ასეთი ტკივილი კვლავ მიეყენებინა. ახლა აქ არის, სიბნელეში, ახალი შეცდომის ზღურბლთან, მხოლოდ დეკორაციაა სხვა. ის კი იქვეა, ორი ფეხის ნაბიჯზე, კარს მიღმა, სადღაც ახლოს, არჩდილივით დაჰყვება თან. მიუხედავად ნანის ძალისხმევისა, ბედისწერამ კვლავ შეახვედრა სანდროს. შესაძლებელი იყო კი, ეს შეხვედრა თავიდან აეცილებინა? ვასიკოს წინადადება რომ მიეღო, მასთან მუშაობა დაეწყო და ბორჯომში დარჩენილიყო, მაშინ… ვერაფერს იზამს, მოსახდენი მოხდა და ახლა აღარაფერი შეიცვლება. არა, მაინც რას ნიშნავდა ის მუქარა? ნუთუ ეს მხოლოდ გუშინ იყო? რა იგულისხმა სანდრომ მათი ურთიერთობა თუ სამსახური? ახლა გვიანაა ტვინის ჭ....ტა, მაშინვე უნდა გაეგო ყველაფერი. თუ კვლავ უსიამოვნება მოელის, უმჯობესია, ამის შესახებ რაც შეიძლება ადრე შეიტყოს. როგორც კი თბილისში დაბრუნდება, ლექსოს სერიოზულად დაელაპარაკება. აუხსნის, რომ კონცერნში მუშაობა ვერ ააწყო და ისევ ძველ სამსახურს უბრუნდება. დროა, რაღაც შეცვალოს. იქნებ ყველაფრის თავიდან დაწყება უკეთესია? იქნებ მისი მეგობრების მსგავსად, ისიც საზღვარგარეთ წავიდეს და იქ სცადოს ბედი? ნამდვილად არ გაუჭირდება ენებიც იცის და მატერიალური საშუალებაც აქვს. ოხ! როგორ არ უნდა თბილისში დაბრუნება! აღარც აქ ყოფნა უნდა, თანაც, როდესაც ამ უცხო კაცმა დათრგუნა და ერთიანად მოიცვა მისი არსება. ნანიმ ამოიოხრა. უცხო რატომაა? რეალურად ცოლ-ქმარი რომ არ ყოფილან, იმიტომ? ამ კითხვაზე პასუხი არა აქვს. _ ნანი, ხომ კარგად ხარ? მობილურზე დაურეკა წეღან და მოიკითხა. ნანის გააცივა და რაღაც წაილუღლუღა გაურკვევლად. რაში სჭირდება თანაგრძნობა? ის ხომ ისე უსინდისოდ მოექცა, როგორც წლების წინ? არც მაშინ უძინია მთელი ღამე. ცხადად ახსოვს, როგორ განიცადა, რა ცუდად იყო. ხელები მაგრად შემოიხვია სხეულზე, საბანი წაიხურა, მაგრამ ვერ ისვენებდა. თანდათან ცახცახმა აიტანა. საოცარია, მაგრამ საძულველი სიბნელე მაშინ მეგობრად და მოკავშირედ ექცა. რა უნდა ექნა, როდესაც გათენდებოდა, როგორ შეეხედა მისთვის თვალებში? დიდხანს იწრიალა საწოლში და როგორც იქნა, გამთენიისას ძილმა წაართვა თავი. დილით, თვალი გაახილა თუ არა, მის საწოლზე ჩამომჯდარი სანდრო დაინახა. ძლივს შეიკავა თავი, რომ ისევ საბანში არ ჩამძვრალიყო. გამაგრდი! თითქოს უბრძანა თავის თავს, ამ კაცმა არ უნდა შეგამჩნიოს, რა ტრიალებს შენს გულში! _ ნანი, შურა დეიდას ვუთხარი, რომ შეუძლოდ ხარ და ოთახში დარჩები. ახლა უკვე შუადღეა. აი, ნახე, ყავა და ხაჭაპური მოგიტანე. _ გმადლობ, რაც შეიძლებოდა, გულგრილად უპასუხა, სადმე დადგი. _ და აქედან აუცვი, დაასრულა მისი სათქმელი სანდრომ, არ გინდა, მოვილაპარაკოთ? ნანის სუნთქვა შეეკრა. _ რაღა დაგვრჩა სათქმელი? მე მგონი, ყველაფერი გარკვეულია. დროა, ეს ფარსი დავამთავროთ, მე თბილისში მინდა დაბრუნება. სანდრო მოიღუშა. _ წასვლას აპირებ? _ დიახ, მტკიცედ მიუგო გოგონამ, კარგი იქნება, თუ დღესვე გამისტუმრებ აქედან! _ მე თვითონ წაგიყვან. _ არა! არ არის საჭირო! წამოიყვირა ნანიმ, მაგრამ როდესაც სანდროს გაოცებულ მზერას წააწყდა, მშვიდი ხმით გააგრძელა, გაცილება არ მჭირდება, მე თვითონ წავალ. მამაკაცს კარგა ხანს ხმა არ ამოუღია, შემდეგ კი ერთობ წყნარი ხმით უპასუხა. _ კარგი, როგორც გინდა. სანდრო ოთახიდან გავიდა. ისე მოიქცა, როგორც ცოლმა სთხოვა. ავტობუსის ბილეთი დაუკვეთა და თბილისში გაამგზავრა… “წავალ და აღარასდროს შევხვდები”, გაიფიქრა მაშინ ნანიმ. იმ წუთიდან ეს გადაწყვეტილება ცხოვრებისეულ კრედოდ ექცა. სანდრო გულიდან და მეხსიერებიდან სურდა ამოეშალა. დღესაც აგრძელებს მისი ხელების, თვალების, შეხების, მონატრების დავიწყებას… ეს საკმაოდ მძიმე ომი იყო, რთული ტაქტიკური სვლებით. ვერასდროს გათვალა, მოწინააღმდეგე როდის რა ნაბიჯს გადადგამდა და რა მწარე სიუპრიზს მოუმზადებდა, რაც ცრემლების ფასად უჯდებოდა და უჯდება დღემდე. თუმცა ბოლო პერიოდში თითქოს წინათგრძნობა გაუჩნდა, რომ ამ ომს აუცილებლად მოიგებდა. სწორედ ასე ფიქრობდა აქამდე, მაგრამ მწარე რეალობა სულ სხვაგვარი აღმოჩნდა. “არა, ამას ვერ ავიტან, ლამის გავგიჟდე. რა მომდის, რატომ ვერ ვივიწყებ ამ კაცს?” ნანი თავის ეგრეთ წოდებულ ქმარს ხომ თითქმის არ იცნობდა. მათი ურთიერთობა გაცნობისთანავე დამთავრდა. აუცილებლად მოერევა თავს და სანდროს სამუდამოდ დაივიწყებს. გოგონამ მშვიდად დაიწყო სუნთქვა, ტკივილიც დაუამდა და მალევე ჩაეძინა… გარეთ კი ქარიშხალი ღმუოდა....

ავტორი: სვეტა კვარაცხელია