შევსებული არსებობა XIX -XX

ჰუუუუ…წყალი ცივიაააა.. - შეაჟრჟოლა ამოყვინთულ სალომეს _ მოდი გაგათბო – მიცურა მისკენ ალექსანდრემ და ჩაიხუტა. სალომეს ჟრუანტელმა დაუარა ტანში..მართლა გათბა.. წყლიდან ამოვიდნენ, სიცივისგან კანკალებდნენ და ერთმანეთს ეხუტებოდნენ.. _ ეს კუბური არდადეგებია – ნიკაპის კანკალით თქვა სალომემ _ ჰმ..არც იფიქრო, რომ ბოლოს შენს სასახლეში გაგიშვებ – მკლავი მოხვია ალექსანდრემ და საფეთქელზე აკოცა. ნომერში მიირბინეს, ალექსანდრემ შესვლისთანავე გაიძრო სველი მაისური და საწოლზე დადო. სალომემ თვალი აარიდა მის უზადოდ მიმზიდველ სხეულს, წყლის წვეთები რომ უფრო მეტ ეფექტს აძლევდა. _ აბაზანაში შევალ.. – თქვა მან და სასწრაფოდ შევიდა. მოწესრიგდნენ და აივანზე დასხდნენ, მთელი დღე საუბარში გატარეს, ათას რამეს მოედნენ და საღამოს ისევ პლაჟისკენ გაემართნენ, ზღვაში ყოფნისას ნაპირზე ბუნგალოები შენიშნეს და გადაწყვიტეს ლაპარაკისგან დაესვენათ, მთელი უხერხულობა და ენერგია იქ დაეხარჯათ. სალომეს თეთრი თავისუფალი პერანგი ეცვა და ჯინსის მოკლე შორტი, რაც მის ლამაზ ფეხებს უსვამდა ხაზს. თმა გაეშალა და ცოცხალი ყვავილი დაემაგრებინა. მხიარულად, შინაურულად მიუყვებოდნენ ქვიშას.. ალექსანდრე თვალს ვერ აშორებდა მის უზადოდ დახვეწილ გარეგნობას და ჩამოქნილ ტანს. ბარში შევიდნენ, ალექსანდრემ ტეკილა შეუკვეთა და სალომეს მიუჩოჩდა _ ნამდვილი გუანტარამერა ხარ, აი ის ფერნანდესი რომ უმღერის, ჩემი გუანტარამერა.. _ მაგ ქალმა ფერნანდესი მიატოვა ცნობისათვის.. – გაიღიმა სალომემ _ ვაა არ ვიცოდი..და რაო, სად გაიქცა? _ ეგ უკვე მე აღარ ვიცი _ შენ ვერსად დამემალები, ყველგან გიპოვნი. _ ..ან ფერნანდესივით სიმღერას დაწერ – გაიცინა სალომემ _ ჰო.. დაახლოებით ფფშავტარამერა გამოხვალ, ან რაღაც მაგდაგვარი – უკვე ორივე იცინოდნენ, ბარმენმა ათ ათი ტეკილის ჭიქა დააწყო და ოსტატურად შეავსო. ლიმონი და მარილი დაულაგა და შეიკერის ნჯღრევა დაიწყო. _ ყველა ჭიქით ჩვენს აქ ყოფნას გაუმარჯოს იცოდე.. – “გააფრთხილა” ალექსანდრემ და თითი აწია _ ჰმ.. ცუდია, მე სუფრიდან კუთხე-კუნჭულების გარეშე არ ვდგები – გაიცინა სალომემ _ მეორე ათით ეგ დავლიოთ, აბა დავიწყეთ! – მოემზადა ალექსანდრე და ზედიზედ ოთხი მარილიანი ჭიქა გამოსცალა, ლიმონიც მიაყოლა და თვალდაჭუტულმა ჰკითხა _ ჰაა დაგელოდო? მოდიხაარ? _ ამდენი გამიჭირდება, მაგრამ რამოდენიმეს შევეჭიდები – უპასუხა სალომემ და ორი ჭიქა მიაყოლა. ალექსანდრემ მალევე გაჟუჟა ათივე ჭიქა და სალომე სულ ძალით აიყვნა ხუთამდე. სასმელმა და ენერგიულმა მალე იმოქმედა, გახალისდნენ, გარშემო ყველა სვამდა და ცეკვავდა, მუსიკოსები თავს არ ზოგავდნენ ენერგიული რიტმებისთვის. _ ასე კარგად დიდი ხანია არ მიგრძვნია თავი..მიყვარს კუბა! ცეკვაც მიყვარს და მინდა.. – სალომე ბარმენს მიუბრუნდა და ესპანურად რაღაც გადაულაპარაკა, ბარმენს გაეღიმა და თავი დაუქნია _ რაო? _ ვუთხარი მუსიკის და ცეკვის სამშობლოა კუბა-მეთქი _ ესპანურად როგორ იქნება მეცეკვე ჩემო საყვარელო? _ ესპანურს მერე გასწავლი, კუბურად კი ასე იქნება.. – სალომე წამოდგა, ალექსანდრეს ხელი დაავლო და საცეკვაოდ წაიყვანა. ტრიუკების კეთებაც კი გაბედეს, ალექსანდრემ ხელში აიყვანა სალომე და ამოატრიალა, მერე დააბზრიალა და მკლავზეც გადაიწვინა. ცეკვისგან გაოფლილები დაბრუნდნენ სკამებზე _ ვერასოდეს წარმოვიდგენდი ასე თუ ცეკვავდი _ ვერც მე ისე..რომ გითხრა ასეთი ცეკვა არასოდეს მიცეკვია მეთქი დამიჯერებ? _ უარის თქმას მაინც აზრი არ აქვს. _ კიდევ დავილიოთ! - ხელები აათამაშა ალექსანდრემ ბარზე და ჭიქების შევსება ითხოვა _ არა საკმარისია, მე მართლა ძალიან მომეკიდა უკვე _ უარის თქმას მაინც აზრი არ აქვს – გამოაჯავრა თუხარელმა _ აქვს როგორ არა.. _ ჰოო? მაშინ მითხარი დამიჯერებ თუ არა ასე რომ არასოდეს მიცეკვია? _ კარგი ხოო.. დამისხი – სიცილი აუტყდა სალომეს. ორი ჭიქა კიდევ მიამატა და იგრძნო როგორ დატრიალდა ყველაფერი, ცოტა ხანს თავი ჩარგო ხელებში, მერე აწია და თვალები ფართოდ გაახილა, თითქოს ამით სიმთვრალის დონეს დაადაბლებდა. ბევრი იცეკვეს, სალომე მიხვდა, რომ უკვე შეძლებდა გავლას, როგორც სჩვეოდა ფეხსაცმელი ხელში დაიჭირა და ქვიშიან პლაჟზე გავიდა. ალექსანდრე წამოდგა და მაშინვე გაყვა, ეშინოდა არ წაქცეულიყო _ გახსოვს ზღვაზე რომ მითხარიი? – მიუბრუნდა ალექსანდრეს – აქ ზღვაც განსხვავებულია, შეიძლება სხვა ნაპირი ჯობდეს, მაგრამ ეს სხვანაირად განსხვავებულია. _ რითია განსხვავებული? _ იმით, რომ კუბას სანაპიროა, იმიტომ, რომ აქ ტალღებიც ცეკვავენ, იმიტომ, რომ ზღვა მუსიკითაა გაჯერებული, იმიტომ, რომ მე მიყვარს.. _ საინტერესო თეორიაა.. მეც ასე ვფიქრობ შენზე არადა. _ ააარა არა – თითი სასაცილოდ გააქნია სალომემ – ჩემი თეორია კუბასია, შენ სხვა რამე მოიფიქრე თუ გინდა.. მაგალითად წვიმა, ყვავილები, ვარსკვლავები.. _ ასეთი კომპლიმენტები მოგწონს? ვადაგასული და დაპაშტეტებული, წვიმას მაგონებ, ისე ნაზად ეფინები მიწას როგორც წვიმის წვეთები..ასეე? – იცინოდა ალექსანდრე _ სულაც არა.. _ როგორ არა, ალბათ დიდხანს ელოდე და ეხლა გინდა ამ ხერხით წამომაცდენინო. პლატონურობისაც ხომ არ გჯერა შენ? – აბრაზებდა ალექსანდრე _ შენთან მჯერა, აი აქ, ისე არა! ნუ ცდილობ გამაბრაზო, ნასვამზე სასაცილო ჩანს, ხვალ დამცინებ.. _ რა კარგი საშუალებაა ნასვამობის მომიზეზება..შენ ნასვამი ხარ, ცაზე ვარსკვლავები კიაფობენ.. _ შენეული კომპლიმენტი მითხარი, დაანებე ამ ციურ სხეულებს თავი – დოინჯი შემოირტყა სალომემ _ შეგრცხვება! _ სცადე!.. – ალექსანდრემ მკლავები გადააჯვარედინა და თვალები მოხუჭა, თითქოს სცდისო _ არა, ხვალ გაიღვიძებ და შეგრცხვება.. _ სცადე! – მიუახლოვდა სალომე და ძალიან ახლოს დაუდგა, თვალებში უყურებდა _ ამ წუთას სიამოვნებით მიგალულინებდი მაგ თვალებს ნეტარებისგან, ესე უტიფრად რომ მიყურებენ და მიწვევენ – ალექსანდრემ თვითონაც გადადგა ნაბიჯი სალომესკენ..ერთმანეთს სანტიმეტრებიღა აშორებდათ – შენც მითხარი რამე, ოღონდ ყვავილების და წვიმის გარეშე – სალომემ ერთხანს უყურა თვალებში, მერე თითის წვერებზე აიწია, თავი აწია და უჩურჩულა _ ამ წუთას ერთადერთი ხარ ვისი მუქარაც სასიამოვნო იქნებოდა – თქვა და კისერზე ხელი მოკიდა, ჩამოწია და ძალიან ფრთხილად აკოცა. ალექსანდრეს სისხლი აუდუღდა, სალომეს მკლავი მოხვია, ძლიერად მიიზიდა თავისკენ და კოცნა გააცხოველა. მისდა გასაკვირად სალომეც აყვა, ხელები შემოაჭდო კისერზე და გრძნობით აყვა. ცოტა ხანში გამოერკვნენ, ორივე მძიმედ სუნთქავდა.. _ წავიდეთ.. – მკაცრად თქვა ალექსანდრემ, სალომე უსიტყვოდ დათანხმდა. სწრაფი ნაბიჯებით მივიდნენ ნომრამდე.. კარი გააღეს. სალომე შევიდა და მაშინვე აივნისკენ გაემართა. ალექსანდრე წამებში დაეწია და მკლავით შემოატრიალა..კედელთან მიიმწყვდია და თვალებში ჩააშტერდა..სალომეს პირველმა კოცნამ გაუელვა.. მაშინაც ხომ ასე იდგა.. ასე არა, ალექსანდრეს რაღაც სხვანაირი ცეცხლი ჩასდგომოდა თვალებში, სხეული უხურდა..ტუჩებზე ცერა თითი გადაუსვა და ბაგე გაახსნევინა. ფრთხილად, ვნებიანად კოცნიდა, ოსტატურად ინაცვლებდა ბაგედან-ბაგეზე, სალომე დუმდა.. არ უნდოდა ეს ყველაფერი თუნდაც პატარა ხმაურს შეეწყვიტა..ამის წარმოდგენაზე ხელები მოხვია მამაკაცს და თმაში შეუცურა. ალექსანდრემ ნელ-ნელა გადაინაცვლა მის ყელზე, სალომეს სურნელს ისრუტავდა, მთელი არსებით კოცნიდა..გოგოც მის ხელებში დნებოდა..ალექსანდრემ ფეხზე მოკიდა ხელი და წელზე მიიბჯინა..უფრო მიიკრო სალომეც.. გახელებული უსვამდა ხელებს, წელზე აინაცვლა, ბეჭებზე, მერე ხელი კისრიდან ყელში ჩამოუცურა და ჩასცდა. სალომემ იგრძნო როგორ დაებერა მამაკაცს კუნთები და უფრ მეტად გაუხშირდა სუნთქვა. ალექსანდრემ უცებ თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა.. _ მითხარი, რომ არ გინდა გაჩერება..მითხარი, რომ არ გამექცევი ამაღამ..არ მინდა ხვალ ყველაფერი ნასვამობას დააბრალო.. – ისევ დააკვდა ტუჩებზე, თითქოს ეშინოდა ამის გაგონების. ფეხებით წელზე შემოისვა და ოთახში შეიყვანა..საწოლზე გადაწვინა და ზემოდან მოექცა. გაგიჟებით ეფერებოდა, მთელი ვნებით ეკვროდა ტანზე.. _ სალომე ჩემი მინდა გახდე! _ არა..ასე არა – ამოიჩურჩულა ხმამიბნედილმა, მაგრამ გაჩერება თვითონაც უჭირდა _ გაჩუმდი და მენდე, ამ წუთიდან შენ ჩემი ხარ – ტუჩებზე ხელი ააფარა ალექსანდრემ და ღილები გაუხსნა.. მკრთალ შუქზე სალომეს ვნებისგან დაბურცულმა მკერდმა შეანათა..ალექსანდრე უკან ვეღარ დაიხევდა. მაისური გადაიძრო და დაბრკოლებების გარეშე შეიგრძნო მისი ათქვირებული სხეულის სიმხურვალე.მკერდი ხელში მოიქცია და ამოიგმინა..ფერებით ჩაყვა დაბლამდე..ალექსანდრეს გაგიჟებულ გმინვას სალომეს ვნებიანი ამოკვნესაც შეერია.. რამოდენიმე წუთში სიბნელე ტკივილნარევმა კივილმა შეძრა.. ცოტა ხნის მერე გადაჯვარედინებულები ისხდნენ ლოგინზე და ალექსანდრე მოცახცახე გოგოს თბილი ალერსით ამშვიდებდა. სალომეს ალექსანდრეს შიშველ მკერდზე მიედო თავი და ცრემლები მოსდიოდა.. ტკივილი და ემოცია ჯერ ვერ გაენელებინა. _ ნუ ტირი ჩემო სიცოცხლე.. ეს ჩემგან მოყენებული ბოლო ტკივილი იქნება შენს ცხოვრებაში – ეჩურჩულებოდა მამაკაცი და ბავშვივით ეფერებოდა..თავზე ხელს უსვამდა და ცრემლებს კოცნით უშრობდა. დიდხანს იყვნენ ასე ჩახუტებულები, მერე ჩაეძინათ.



სალომეს მალევე გაეღვიძა..ჯერ არ გათენებულიყო. ალექსანდრეს მკლავებში მოემწყვდია და სახე მის თმაში ჩაერგო. მისკენ გადაბრუნდა და ხელი თმაში შეუცურა. საოცრად მშვიდი იყო ალექსანდრე, ბავშვივით ეძინა, თბილი სხეული და საოცრად მიმზიდველი სურნელი ჰქონდა. სალომე ცოტა ხნის წინ მისი გახდა! რას წარმოიდგენდა.. გაახსენდა ყველა მომენტი და თვალები დახუჭა.. მძინარესიც რცხვენოდა. გათენებისას ჩაეძინა. რომ გაიღვიძა მზე უკვე დიდი ხნის ამოსული იყო, ალექსანდრე ოთახში არ დახვდა. წამოიწია, რომ აბაზანაში შესულიყო და კინაღამ შეჰკივლა..ყველა ძვალი და ყველა ნაწილი სტკიოდა. ძლივს გალასლასდა და თავი მოიწესრიგა. კარგად დააკვირდა სარკეში თავის თავს.. რატომღაც ეგონა, რომ ეს მნიშვნელოვანი ცვლილება სახეზეც აღებეჭდებოდა, მაგრამ ვერაფერი შენიშნა. ტანზეც არაფერი ეტყობოდა, დიდხანს იტრიალა, წყალი გადაივლო, თეთრი ხალათი მოიცვა და გამოვიდა. პირსახოცი როგორც კი მოიხსნა თავიდან ალექსანდრეც შემოვიდა ოთახში, სალომე ინსტიქტურად წამოდგა და პირსახოცი გულზე მიიხუტა. გული აუჩქარდა.. _ სალო გაიღვიძე? - თბილად ჰკითხა მამაკაცმა და ჩაეხუტა. სალომეს სითბომ დაუარა ტანში.. გააცნობიერა, რომ მარტო მისი შეხება ამშვიდებდა, მარტო მასთან აძლევდა თავს ყველაფრის უფლებას და მარტო მას ეკუთვნოდა! არაფერი უთქვამს.. ალექსანდრემ თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა _ როგორ ხარ? – გოგომ თვალები დახუჭა, ნერწყვი გადაყლაპა და უხმოდ დაუქნია თავი _ მეჩვენება, თუ ნერვიულობ? – სალომემ ცრემლიანი თვალებით ახედა და გაეცინა. _ ჩაიცვი და გავიდეთ სადმე, არ გშია? _ არა აქ ვიყოთ.. არ მინდა გასვლა.. – ეგონა წინა ღამე ზედ ეწერა და ყველა მას დაუწყებდა ყურებას _ აბა რა გინდა ჩემო ანგელოზო? _ საშინლად მრცხვენია შენი.. _ ცეკვისას ფეხი რომ დამადგი? არაუშავს, არ მტკენია.. – იღიმოდა ალექსანდრე, გოგოსაც გაეცინა. თუხარელმა სალომე სავარძელში ჩასვა და გვერდით მოუჯდა. _ სალო.. სანერვიულო არაფერი გაქვს.. ეხლა წესით ცხოვრება უნდა გიხაროდეს ჩემსავით.შენ ჩემი ხარ მთლიანად და არასოდეს გაგიშვებ დღეიდან! სამუდამოდ ამოგკეტე ჩემს გულში და შენი უხილავი კედლების იქითაც გავიდგი ფესვი! შენ მე სამყარო გამიფერადე, ახალი ძალასავით შემოხვედი ჩემს ცხოვრებაში და ამოსუნთქვის საშუალება აღარ მომეცი! ვერ გაგიშვებდი.. არ შემეძლო.. ჩემი მიმუქებული ადგილები შენ შეავსე და გააფერადე, ფაზლივით მომერგე.. შენ ჩემი ნაწილი ხარ! მინდა იგივეს გრძნობდე და ასე არ მისტიროდე უმანკოებას. ვიცი ეს შენგან ყველაზე დიდი საჩუქარია და ისიც მე მერგო! იცოდე, რომ ყოველთვის გავუფრთხილდები! ყბედად ვიქეცი ხომ ხედავ..მაგრამ იქამდე ვიყბედებ სანამ შენს თვალზე გაურკვევლობის უკანასკნელ წვეთსაც არ გავაშრობ! შემომხედე და მითხარი რას გრძნობ..შიშების და თავს დატეხილი კითხვების გარეშე მითხარი.. _ უკვე ყველაფერი გითხარი.. გუშინ კი არა, მანამდეც.. მაშინ, როცა გავიგე აქ როგორ მოვხვდი და არ გავიქეცი.. როცა მაკოცე და ხელი არ გკარი.. მართალი ხარ, მეტისმეტად ზღაპრულადაა ყველაფერი და ამით ტკბობა არ შემიძლია ზედმეტი კითხვების გარეშე.. მაგრამ ამ წუთას შენ რომ გხედავ.. – სალომემ თავი ჩაღუნა – ჭირსაც წაუღია სხვა ყველაფერი.. – ალექსანდრემ გულიანად გაიცინა და სალომე მხარზე მიიხუტა _ ჩემი ანგელოზი.. საოცრება ხარ სალო! ჩემი საოცრება, მარტო ჩემი! _ მარტო შენი.. – გაიმეორა სალომემ და მთელი ძალით მიეკრო თუხარელს. დიდხანს ისხდნენ ასე, ესიყვარულებოდნენ ერთმანეთს, საღამოსკენ ალექსანდრემ სალომეს სთხოვა გამოეწყვეო. სალომემ წამოღებულებიდან საუკეთესო კაბა ჩაიცვა, მაკიაჟი და თმა როგორც ყოველთვის საოცრად მოიხდინა და გამოძახებულ ტაქსის ალექსანდრესთან ერთად დაელოდა. მანქანა ერთ შემაღლებულ ადგილას გაჩერდა, ულამაზეს რესტორანში, წყვილი ვერანდაზე გავიდა და სალომემ გაოცებისგან ნაბიჯი ვეღარ გადადგა.. მათ წინ ულამაზესი ხედის ფონზე საოცრად ნატიფად გაწყობილი მაგიდა იდგა ორ პერსონაზე.. ალექსანდრეს რომანტიკული ელემენტებიც არ დავიწყებოდა. მაგიდასთან მიიპატიჟა და თვითონაც დაჯდა. _ ეს ყველაფერი როდის მოასწარი? _ სანამ შენ გეძინა – გაახსენა აკვიატებული ფრაზა მამაკაცმა. ღვინის ბოკალი აიღო და მსუბუქად მიუჭახუნა. ვახშამი საოცრად გემრიელი გამოდგა.. მუსიკა ისევ კუბური იყო..მხოლოდ არა ენერგიული. _ ჩემი ჩე გევარა ხარ შენ! – მაგიდას დაეყრდნო ალექსანდრე – ესე უცებ შემოვარდი და გადამატრიალე.. ხანდახან არც მგონია რეალური ადამიანი თუ ხარ.. _ შენ კიდევ ფიდელ კასტრო! ოპოზიციურ აზრს არ ახარებ, მითხარი ჩემი უნდა გახდეო და მეც ვერ შეგიშალე ხელი.. _ ჰაჰაა.. ხელის შეშლა როგორ არ შეგეძლო, უბრალოდ არ გინდოდა! და რომ იცოდე რა ბედნიერი ვარ ამით.. ეხლა კუბაში, სანტიაგო დე კუბას ერთ-ერთ ულამაზეს რესტორანში ჩემს გვერდით ზიხარ და გრძნობებით და ემოციით მტენი! ვერც ვიფიქრებდი თუ შენ იქნებოდი ის ერთადერთი ვის გვერდითაც მომინდებოდა ყოფნა მთელი ცხოვრება.. _ თავიდან ლიფტიდან გამოსული რომ დაგინახე, კუშტი და უტყვი, შენს დანახვაზე ხალხი წითელი ზღვასავით რომ გაიყო მაშინ რომ ეთქვა ვინმეს რეინკარნირებულ მელიესს ვუწოდებდი! _ უცნაური გოგო ხარ.. არასოდეს გიკეკლუცია, არასოდეს მიგიცია იმის საბაბი, რომ ვინმეს თუნდაც ჩვეულებრივი, ბანალური კომპლიმენტი ეთქვა.. ამის მიუხედავად აბსოლუტურად ყველა მოიხიბლა შენით..რამოდენიმე ზედმეტადაც.. თავიდან გარეგნულად შეგაფასე და ალბათ შეუმჩნევლად თმაზე ხელიც გადავისვი..მაგრამ შენი სამყაროს გაცნობის შემდეგ სულ ერთი გახდა ანგელოზივით ლამაზი იქნებოდი თუ კვაზი მოდოს მდედრი ვარიანტი! სრულყოფილი ხარ! ჩემი მეხუთე ელემენტი! სალო.. ეს დღეიდან სულ მინდა, რომ ატარო.. – ალექსანდრეს ხელში რაღაცამ გაიბრჭყვინა.. სალომეს ხელი გამოართვა და მარჯვენა ხელზე ულამაზესი ბეჭედი მოარგო – აქ, ამ ქვეყანაში სტატუსს სხვანაირად ვერ გავამყარებ ნივთიერი მტკიცებულებით.. უკან რომ დავბრუნდებით მინდა პირდაპირ ჩემთან წამოხვიდე.. შენ ჩემი ცოლი ხარ.. ვერც ერთ ღამეს შეგელევი!– სალომეს გული აუჩქარდა..ბეჭდისთვის არც კი შეუხედავს ისე მოკიდა მის უზარმაზარ ხელს ორივე ხელი და მოუჭირა _ უამისოდაც დავიჯერებდი როგორმე.. ამ ყველაფერს ნივთიერი მტკიცებულება და მცირედზე ბოდიშის მოხდა არ სჭირდება.. ისედაც ვიცი, ვგრძნობ, რომ სხვა ვერ იქნებოდა ჩემს გვერდით.. ამის დაჯერება ცოტა ძვირად დამიჯდა.. ძალიან ძნელია ამხელა სითბი და ყურადღება მიიღო უცხო მამაკაცისგან მაშინ, როცა საკუთარი მამა მიზერსაც არ აკეთებს ამ მხრივ შენთვის.. ვიღაცისთვის მაგალითი მამაა, ვიღაც მამისნაირ კაცს მიყვება ცოლად, ვიღაცას სამაგალითოდ ყავს.. მე მუდმივად იმას ვფრთხილობ ვინმე ზედმეტად არ შემოძვრეს ჩემს ფიქრებში და შიგნიდან არ გამტეხოს.. შენ რომ ჩემზე ასე დაიწყე ზრუნვა ბრაზისგან ვკვდებოდი, საშინლად არ მინდოდა ეს გაგრძელებულიყო.. ყოველთვის ასე ხდება თითქმის.. გაიგებენ რა სჭირდება ქალს.. მერე ისეთები ხდებიან და დროსთან ერთად საკუთარი ტყავი უბრუნდებათ..ჰოდა მეც მეგონა, რომ ამ ყველაფერს მიმაჩვევდი, მერე ერთ დღესაც ეს გაქრებოდა და ყველაფერი დამთავრდებოდა. ეხლა ვნანობ, რომ ამდენი დრო დავკარგე სისულელეებზე ფიქრში და ჩემი კარგად გაცნობის საშუალება არ მოგეცი.. _ ამისთვის მთელი ცხოვრება გვაქვს წინ.. ვერც მე წარმომედგინა რამოდენიმე თვის წინ, რომ ასე ადვილი იქნებოდა ჩემტვის ამ გადაწყვეტილების მიღება, მაგრამ შენ შეგხვდი და ყველაფერი გასაგები გახდა! ჩემთვის მთავარი ეხლა შენი დასკვნაა, რომელიც უფლებას მაძლევს შეგისისცხლხორცო და ასე გატარო სულ.. – ალექსანდრე წამოდგა და სალომე ჩაიხუტა.. – ვერასოდეს გავძღები ასე ყოფნით! _ ვერც მე.. უცხო ხილივით გეტანები სანდრო.. არ ვიცი ეხლა რას ვგრძნობ, მაგრამ ბრძენები ამას სიყვარულსაც ეძახიან.. – სანდრომ თვალებში კიდევ ერთხელ ჩახედა სალომეს და მოწყურებულივით დაეწაფა ტუჩებზე.. იმ ღამით ვნებებს კიდევ ერთხელ მისცეს თავი. გოგოს თავი მამაკაცის გაშლილ მკერდზე ედო და გულზე ეფერებოდა.. სიბნელეში სალომეს მარჯვენა ხელზე დასკუპებული ბეჭედი ბრწყინავდა. სალომე ბედნიერი იყო! აი ეს არის ზღაპარი..ნეტავ დისნეის სცენარისტები შეახვედრა ეხლა სადმე.. თურმე არსებობს, თურმე რეალურია.. ამ წუთას ყველაფრის სჯეროდა, განგების, ბედის.. მის ცხოვრებაში ახალი ერა დადგა.. ალბათ ეს არის კომპენსაცია, რომელსაც ასე მოთმინებით ელოდა.. სხვას არც არასოდეს არაფერს ინატრებს, ოღონდ ამ თბილ გულს..ალქსანდრეს თბილ გულს, არა სანდროსას, არა! მისი ქმრის თბილ გულს არ მოაშორა. სალომემ მაგრად მოხვია ხელი ალექსანდრეს - “მიყვარხარ სანდრო..” გაიმეორა ჩუმად და საპასუხოდ მხურვალე კოცნა მიიღო..მერე მოფერებაში გადაიზარდა, მერე სექსში და ცოტა ხანში ვნებისგან გონდაკარგული სალომე გეიზერივით აფეთქდა.. უამრავი ციმციმა წერტილი დატრიალდა სიბნელეში, გრძნობდა როგორ უთრთოდა მთელი სხეული.. არაფერი აინტერესებდა ამ წუთას..ალექსანდრეს მკერდზე მიუჩინა სასთუმალი და იკითხა.. _ ღმერთო..სად ვიყავი აქამდე? _ ჯერ რა იცი სულელო..ახალბედა ხარ.. ჯერ სად ხარ!! - ჩურჩულით დაუკოცნა სხეული მამაკაცმა. ყველაზე ლამაზი და ნათელი დღე გათენდა კუბაში.. ყოველ შემთხვევაში სალომეს ასე ეჩვენებოდა. შუადღისკენ აეროპორტში უნდა წასულიყვნენ. ბარგი სწრაფად შეკრეს და ტაქსის მიმღებში დაელოდნენ. ერთ კვირაში უკვე ახალი წელი იყო. აეროპორტში ბავშვებივით გიჟობდნენ..ერთმანეთს დასდევდნენ, თვითმფრინავში ძლივს დაოკდნენ. ფრენა წინანდელივით არ გახანგრძლივებულა, ან ფიქრში ჩაფლულ სალომეს მოეჩვება ასე..” რას იტყვის დედა, რომ მივა და გამოუცხადებს, რომ დღეიდან ალექსანდრე თუხარელის სახლში იცხოვრებს? რომ დღეიდან ისინი ერთი მთლიანი არიან? რომ სალომე თუხარელის ცოლია? როგორ გაოცდება ნინო, რომელის სულ პატარაობიდან კარგად იცნობს სალომეს და ყველაფერს დაიჯერებს ოღონდ არა იმას, რომ სალომე კუბადან ალექსანდრე თუხარელის ცოლოს სტატუსით მოევლინება. როგორი ელდა ეცემათ სალომეს თაყვანისმცემლებს შეუპოვრად რომ იკვლევენ გზას მისი გულისკენ.. მათ რა იცოდნენ.. სალომეს ყოველთვის უყვარდა ალექსანდრე, უბრალოდ ეხლახანს იპოვა..ეხლახანს დაუჯერა” საოცრად მოეწონა საკუთარი ნააზრევი, ალექსანდრეს ულამაზესი თვალები მიანათა და გულში ნაფიქრი გაუმეორა _ სანდრო.. მგონი ყოველთვის მიყვარდი, უბრალოდ ეხლა გიპოვე და ეხლა დაგიჯერე – ალექსანდრემ გაიცინა და მხრებზე მაგრად მოხვია ხელი. თბილისში ღამით ჩავიდნენ..არავინ გაუფრთხილებიათ. ალექსანდრემ ჩამოსვლისთანავე ქალაქის ტელეფონს მიაშურა. ლაპარაკი გაუგრძელდა, სალომე მიუახლოვდა ტელეფონის აპარატთან მდგომ ალექსანდრეს და მის სიტყვებს მოკრა ყური.. _ რომ გნახავ ყველაფერს აგიხსნი მეთქი! არა ასე არ არის.. კარგი.. მორჩა, წავედი!