ყველა მანქანა კრედიტით მყავს ნაყიდი
3 485 ნახვა
შოუმენ ვანო ჯავახიშვილს ელეთმელეთი მოსდის, როცა საჭესთან მისი ცოლი, თაკო მურუსიძე ზის. მისი საშიში მანევრები ქმარს გულს უხეთქავს. თვითონ ვანო ფრთხილი მძღოლია, არც სწრაფი სიარული უყვარს, სწორედ ამ განსხვავებების გამო ცოლ–ქმარს საჭესთან ჩხუბიც ხშირად მოსდით.
ვანო თავისი ე კლასის "მერსედესით" კმაყოფილია, წინა მანქანები კი კოშმარივით ახსენდება. მათი წყალობით, ლამის საქართველოს ყველა ხელოსანი გაიცნო. მერე ის მანქანები სხვებს "შეასაღა" და დაისვენა. ახლა უკვე სიამოვნებას იღებს იმით, რომ მანქანა რბილად დადის და სალონში კომფორტია.
– ვანო, გაიხსენეთ, პირველად როდის მიუჯექით საჭეს.
– იმ კატეგორიას არ მივეკუთვნები, ვინც 12 წლის ასაკიდან მანქანას მართავს. 20 წლის ვიყავი, როცა ავტომობილის ტარება ჯერ ჩემმა ძმამ მასწავლა და შემდეგ პრაქტიკაზეც ვიარე. თავიდან ძალიან გამიჭირდა. ყველა შემხვედრი მანქანის მეშინოდა, მეგონა, მე უნდა დამჯახებოდა. ჩემი პირველი მანქანაც საშინელება იყო.
– რა იყო ასეთი, "მოსკვიჩი"?
– უარესი! ნაწილობრივ ჩემი დანაზოგით და ნაწილობრივ ბანკის სესხით ამერიკული წარმოების "ფორდ ესკორტი" ვიყიდე. საერთოდ ყველა მანქანა კრედიტით მაქვს ნაყიდი. პირველი ავტომობილი სულ ფუჭდებოდა, იმ მანქანას მთელი ჩემი ახალგაზრდობა შევწირე. ხელოსნებს თბილისში კი არა, მთელ საქართველოში ვიცნობ. ყველა კუთხე–კუნჭულში მიფუჭდებოდა.
– ბოლოს როგორ მოიშორეთ?
– ინტერნეტსაიტზე დავდე გასაყიდად. მყიდველი რომ მოვიდა, გულში ვამბობდი, ვაი, შე საცოდავო, არ იცი, რა დღეში ჩავარდები–მეთქი. ამას ხმამაღლა ხომ ვერ ვიტყოდი?! იაფად გავყიდე და მოვიშორე, მაგრამ ამის შემდეგაც ისეთი "ფოლკსვაგენ ჯეტა" ვიყიდე, უარესი კიბო აღმოჩნდა. ისიც იმ შეგრძნებით გავყიდე, როგორითაც წინა მანქანა და მისი მყიდველიც ზუსტად ისე შემეცოდა, როგორც პირველი. მერე "ნისან მურანოს" ჯიპი ვიყიდე.
– როგორ მოერგეთ ჯიპს?
– ჩემს ძველ მანქანებს ელექტროშუშები არ ჰქონდათ და "ნისან მურანო" რომ ვიყიდე, მივხვდი, ელექტროშუშებიც კარგი ყოფილა. პირველად კომფორტი ამას ვუწოდე, მერე უკვე ზედმეტი ღილაკებიც აღმოვაჩინე, რომელიც სხვადასხვა ფუნქციებს ასრულებდა. ერთ ღილაკს დავაჭირე, სავარძელი გათბა, მეორეს დავაჭირე, ფანჯარა თავისით ჩაიწია – შოკი მივიღე! ის მანქანა ძალიან მომწონდა, მაგრამ გამძლე არ აღმოჩნდა, ვიგრძენი, რომ მისი გაფუჭებაც შეიძლებოდა. თან ყველა მეუბნებოდა, სუსტი ავტომობილია, უმჯობესია, მოიშოროო. ერთი სიტყვით, შემაშინეს და გავყიდე კიდეც.
– და არჩევანი "მერსედესზე" გააკეთეთ?
– კი, "ნისან მურანო" გავყიდე, ცოტა ფული დავამატე და გასული წლის მაისში ეს მანქანა შევიძინე. ბევრისგან მსმენია, "მერსედესზე" რომ დაჯდები, სხვა აღარ მოგინდებაო და ეს მართალი ყოფილა. ძალიან კმაყოფილი ვარ, მივხვდი, რომ სხვაზე გადაჯდომა დიდი შეცდომა იქნება. ჩემი პირველი შეგრძნება ის იყო, რომ რბილად სიარული ვიგრძენი. მართლა არ ვიცოდი, ეს რა იყო.
– მანქანის ნაწილებში ალბათ უკვე კარგადაც გაერკვიეთ.
– ისეთი ავტომობილები მყავდა, იძულებული გავხდი, ყველაფერი შემესწავლა. რომელი ნაწილი გაინტერესებთ, რომ ან მისი ადგილ–მდებარეობა არ ვიცოდე, ან მისი შეკეთება. ხელოსნები მანქანას ზედაპირულად ამოწმებენ, თან ფულის გამორთმევაც არ უნდათ. მერე მე თვითონ სათითაოდ ჩამოვუთვლი ხოლმე, რა არის შესამოწმებელი და ხვდებიან, რომ კარგად ვერკვევი, უკვირთ კიდეც.
– ოჯახისთვის რა დანიშნულება აქვს თქვენს ავტომობილს?
– ყოველ შაბათ–კვირას ჩემი შვილი რუსთავში, ბებიასთან მიმყავს. ჩემს ცოლს თავისი მანქანა კი ჰყავს, მაგრამ თუ ჩემი დასჭირდა, ისიც ჩვეულებრივად იყენებს.
– როგორი მძღოლია თქვენი მეუღლე?
– ჩემზე კარგი მძღოლია. გადასწრებაში ცოტა ფრთხილი ვარ. ის კი იმდენად პროფესიონალურად უსწრებს, რომ ვერ შეატყობ, საჭესთან ქალი თუ ზის. მართვა მე ვასწავლე, მაგრამ ის მანევრები, რასაც აკეთებს, მამამისმა შეასწავლა. როცა ისაა საჭესთან, ავტომობილს კუდზე მიაჯდება. ამ დროს მე ნემსებზე ვზივარ, სახეზე ფერი აღარ მადევს. თაკო კი უცებ სხვა მანქანას გადაუსწრებს ხოლმე. როცა მის გვერდით ვზივარ, არ არსებობს, ის დღე ჩხუბით არ დამთავრდეს. ჩემი მაქსიმალური სიჩქარე 90–დან 110–მდე მერყეობს, თაკომ კი შეიძლება იკადროს და ქალაქშიც 110–ით იაროს.
– მისგან შენიშვნებსაც ხომ არ იღებთ?
– კი, მეჩქარება, სწრაფად იარეო, სულ მეუბნება. მაგალითად, ამ ახალ წელს სასწაული რაღაც დამმართა. ბავშვი რუსთავში იყო, ჩვენც იქ უნდა წავსულიყავით, ახალ წელს შევხვედროდით და უკან გამოვბრუნებულიყავით. ჩემი ცოლი მომზადებას დიდხანს ანდომებს, თან ჩაცმას და მაკიაჟსაც ხომ დრო უნდა? მომზადება დაახლოებით ათის ნახევარზე დაიწყო. საათს შევხედე და 12–ს 25 წუთი აკლდა. მერე მთელი გზა იყო ყვირილი, ჩქარა იარე, ახალ წელს გზაში არ შევხვდეთო და ისე ვიარე, დიღმის მასივიდან რუსთავში 20 წუთში პირველად ჩავედი.
– ქალ მძღოლს თქვენთვის ავარიული სიტუაცია თუ შეუქმნია?
– ბევრჯერ! არსებობენ ადამიანები, რომლებიც სხვის მოქმედებებზე "ფსიხდებიან", მე კი სხვის სულელურ საქციელზე არ ვღიზიანდები. წყობიდან რომც გამოვიდე, ამით მაინც ვერაფერს შევცვლი. ქალი მძღოლები შუა ზოლში რომ გაშოტილები დადიან, ეს კი არის ცოტა გამაღიზიანებელი. უსიგნალებ, მაგრამ მაინც ვერ ხვდება, რომ გვერდით გადავიდეს. კიდეც რომ გადავიდეს, რაღაცას უნდა დაეჯახოს.
– თქვენ მოგსვლიათ ავარია?
– როგორ არა! ძმა ჩემს პირველ მანქანაზე ტარებას რომ მასწავლიდა, ეზოს გავცდი თუ არა, ჩავუხვიე და დავინახე, პატრული მოდიოდა. როგორც გითხარით, შემხვედრი მანქანის მეშინოდა. დავიბენი, საჭეს ხელი ავკარი, სადღაც ავვარდი და ხეს შევასკდი. გაოგნდა პატრული, რა გააკეთეო. დავიბენი–მეთქი, ვუპასუხე. დაეჭვდნენ, ნასვამი იქნებიო. ახალი ნაყიდი მანქანა 3 კვირა პროფილაქტიკაში მეყენა.
– თბილისური მოძრაობის წესები როგორ მოგწონთ?
– თბილისის საგზაო მოძრაობა ევროპის ქვეყნებისგან კი არა, ამიერკავკასიის ქვეყნებისგანაც განსხვავდება. მგონი, ასეთი ქაოტური მოძრაობა არც ერთ ქვეყანაშია. ალბათ ასეთი ბუნება გვაქვს, რომ კანონი უნდა დავარღვიოთ. თუ ასე არ მოიქცევი, კარგ მძღოლადაც არ ჩაითვლები. იცით, თბილისში მოძრაობის წესი როდის დარეგულირდება? როცა შუქნიშანთან ხაზს არ გადავკვეთთ და ხაზამდე გავჩერდებით. ნებისმიერ ქვეყანაში ხაზს რამდენი სანტიმეტრითაც გადაკვეთ, ჯარიმაც იმდენჯერ იზრდება. ერთხელ აეროპორტიდან სახლში ვბრუნდებოდით და ტაქსის მძღოლმა ისე სწრაფად იარა, ქალაქის ბოლოში 15 წუთში მიგვიყვანა. ყველაფერს აკეთებდა ქუჩაში. ვუთხარი, არ მეჩქარება–მეთქი, მაგრამ ვინ მისმინა, ალბათ თვითონ ეჩქარებოდა. რა თქმა უნდა, ძალიან შემეშინდა.
– თქვენ არ გიწევთ დარღვევა?
– ძალიან კანონმორჩილი მძღოლი ვარ. ზამთარში ღვედის გადაჭერა მიჭირს, რადგან ძალიან სქელი ქურთუკი მაცვია, მაგრამ ჯარიმას მირჩევნია, კანონი დავიცვა.
– ალბათ არ არსებობს პატრული, რომელიც არ გცნობთ.
– პატრულთან ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს. მცნობენ და ხანდახან ჯარიმებზე ლაპარაკი უჭირთ ხოლმე. ახლახან გადაცემის ჩაწერიდან სახლში დაღლილი ვბრუნდებოდი. არც ღვედი მეკეთა და თან ტელეფონზე ვლაპარაკობდი. რა თქმა უნდა, პატრულმა გამაჩერა. გავიცანით ერთმანეთი, ცოტა ხანს ვილაპარაკეთ. წადი, რაღა შენ დაგაჯარიმოთო, მითხრა. ვეხვეწე, დამაჯარიმეთ–მეთქი, მაგრამ არაო და გამომიშვეს.
– საჭესთან ნასვამი მჯდარხართ?
– არასოდეს, რადგან საერთოდ არ ვსვამ.
– არც ბილწსიტყვაობა გჩვევიათ?
– არა. ერთადერთი, რასაც საჭესთან ხშირად ვახსენებ, სიტყვა "იდიოტია".
– თქვენი შვილი, ნიკოლოზი, არ გთხოვთ ხოლმე, მუხლებზე დაისვათ, რომ მანქანა მართოს?
– ნიკუშა 4 წლის არის და ამის სურვილი ჯერ არ აქვს. უკანა სავარძელზე ზის, თავის ღვედს გადაიჭერს და მუსიკებს უსმენს. თანამედროვე მსოფლიო ესტრადის მოსმენას მივაჩვიე. ასეთი პატარაა და უკვე ყველა მომღერლის სახელი და გვარი იცის.
სოფიო ბოჭორიძე
ვანო თავისი ე კლასის "მერსედესით" კმაყოფილია, წინა მანქანები კი კოშმარივით ახსენდება. მათი წყალობით, ლამის საქართველოს ყველა ხელოსანი გაიცნო. მერე ის მანქანები სხვებს "შეასაღა" და დაისვენა. ახლა უკვე სიამოვნებას იღებს იმით, რომ მანქანა რბილად დადის და სალონში კომფორტია.
– ვანო, გაიხსენეთ, პირველად როდის მიუჯექით საჭეს.
– იმ კატეგორიას არ მივეკუთვნები, ვინც 12 წლის ასაკიდან მანქანას მართავს. 20 წლის ვიყავი, როცა ავტომობილის ტარება ჯერ ჩემმა ძმამ მასწავლა და შემდეგ პრაქტიკაზეც ვიარე. თავიდან ძალიან გამიჭირდა. ყველა შემხვედრი მანქანის მეშინოდა, მეგონა, მე უნდა დამჯახებოდა. ჩემი პირველი მანქანაც საშინელება იყო.
– რა იყო ასეთი, "მოსკვიჩი"?
– უარესი! ნაწილობრივ ჩემი დანაზოგით და ნაწილობრივ ბანკის სესხით ამერიკული წარმოების "ფორდ ესკორტი" ვიყიდე. საერთოდ ყველა მანქანა კრედიტით მაქვს ნაყიდი. პირველი ავტომობილი სულ ფუჭდებოდა, იმ მანქანას მთელი ჩემი ახალგაზრდობა შევწირე. ხელოსნებს თბილისში კი არა, მთელ საქართველოში ვიცნობ. ყველა კუთხე–კუნჭულში მიფუჭდებოდა.
– ბოლოს როგორ მოიშორეთ?
– ინტერნეტსაიტზე დავდე გასაყიდად. მყიდველი რომ მოვიდა, გულში ვამბობდი, ვაი, შე საცოდავო, არ იცი, რა დღეში ჩავარდები–მეთქი. ამას ხმამაღლა ხომ ვერ ვიტყოდი?! იაფად გავყიდე და მოვიშორე, მაგრამ ამის შემდეგაც ისეთი "ფოლკსვაგენ ჯეტა" ვიყიდე, უარესი კიბო აღმოჩნდა. ისიც იმ შეგრძნებით გავყიდე, როგორითაც წინა მანქანა და მისი მყიდველიც ზუსტად ისე შემეცოდა, როგორც პირველი. მერე "ნისან მურანოს" ჯიპი ვიყიდე.
– როგორ მოერგეთ ჯიპს?
– ჩემს ძველ მანქანებს ელექტროშუშები არ ჰქონდათ და "ნისან მურანო" რომ ვიყიდე, მივხვდი, ელექტროშუშებიც კარგი ყოფილა. პირველად კომფორტი ამას ვუწოდე, მერე უკვე ზედმეტი ღილაკებიც აღმოვაჩინე, რომელიც სხვადასხვა ფუნქციებს ასრულებდა. ერთ ღილაკს დავაჭირე, სავარძელი გათბა, მეორეს დავაჭირე, ფანჯარა თავისით ჩაიწია – შოკი მივიღე! ის მანქანა ძალიან მომწონდა, მაგრამ გამძლე არ აღმოჩნდა, ვიგრძენი, რომ მისი გაფუჭებაც შეიძლებოდა. თან ყველა მეუბნებოდა, სუსტი ავტომობილია, უმჯობესია, მოიშოროო. ერთი სიტყვით, შემაშინეს და გავყიდე კიდეც.
– და არჩევანი "მერსედესზე" გააკეთეთ?
– კი, "ნისან მურანო" გავყიდე, ცოტა ფული დავამატე და გასული წლის მაისში ეს მანქანა შევიძინე. ბევრისგან მსმენია, "მერსედესზე" რომ დაჯდები, სხვა აღარ მოგინდებაო და ეს მართალი ყოფილა. ძალიან კმაყოფილი ვარ, მივხვდი, რომ სხვაზე გადაჯდომა დიდი შეცდომა იქნება. ჩემი პირველი შეგრძნება ის იყო, რომ რბილად სიარული ვიგრძენი. მართლა არ ვიცოდი, ეს რა იყო.
– მანქანის ნაწილებში ალბათ უკვე კარგადაც გაერკვიეთ.
– ისეთი ავტომობილები მყავდა, იძულებული გავხდი, ყველაფერი შემესწავლა. რომელი ნაწილი გაინტერესებთ, რომ ან მისი ადგილ–მდებარეობა არ ვიცოდე, ან მისი შეკეთება. ხელოსნები მანქანას ზედაპირულად ამოწმებენ, თან ფულის გამორთმევაც არ უნდათ. მერე მე თვითონ სათითაოდ ჩამოვუთვლი ხოლმე, რა არის შესამოწმებელი და ხვდებიან, რომ კარგად ვერკვევი, უკვირთ კიდეც.
– ოჯახისთვის რა დანიშნულება აქვს თქვენს ავტომობილს?
– ყოველ შაბათ–კვირას ჩემი შვილი რუსთავში, ბებიასთან მიმყავს. ჩემს ცოლს თავისი მანქანა კი ჰყავს, მაგრამ თუ ჩემი დასჭირდა, ისიც ჩვეულებრივად იყენებს.
– როგორი მძღოლია თქვენი მეუღლე?
– ჩემზე კარგი მძღოლია. გადასწრებაში ცოტა ფრთხილი ვარ. ის კი იმდენად პროფესიონალურად უსწრებს, რომ ვერ შეატყობ, საჭესთან ქალი თუ ზის. მართვა მე ვასწავლე, მაგრამ ის მანევრები, რასაც აკეთებს, მამამისმა შეასწავლა. როცა ისაა საჭესთან, ავტომობილს კუდზე მიაჯდება. ამ დროს მე ნემსებზე ვზივარ, სახეზე ფერი აღარ მადევს. თაკო კი უცებ სხვა მანქანას გადაუსწრებს ხოლმე. როცა მის გვერდით ვზივარ, არ არსებობს, ის დღე ჩხუბით არ დამთავრდეს. ჩემი მაქსიმალური სიჩქარე 90–დან 110–მდე მერყეობს, თაკომ კი შეიძლება იკადროს და ქალაქშიც 110–ით იაროს.
– მისგან შენიშვნებსაც ხომ არ იღებთ?
– კი, მეჩქარება, სწრაფად იარეო, სულ მეუბნება. მაგალითად, ამ ახალ წელს სასწაული რაღაც დამმართა. ბავშვი რუსთავში იყო, ჩვენც იქ უნდა წავსულიყავით, ახალ წელს შევხვედროდით და უკან გამოვბრუნებულიყავით. ჩემი ცოლი მომზადებას დიდხანს ანდომებს, თან ჩაცმას და მაკიაჟსაც ხომ დრო უნდა? მომზადება დაახლოებით ათის ნახევარზე დაიწყო. საათს შევხედე და 12–ს 25 წუთი აკლდა. მერე მთელი გზა იყო ყვირილი, ჩქარა იარე, ახალ წელს გზაში არ შევხვდეთო და ისე ვიარე, დიღმის მასივიდან რუსთავში 20 წუთში პირველად ჩავედი.
– ქალ მძღოლს თქვენთვის ავარიული სიტუაცია თუ შეუქმნია?
– ბევრჯერ! არსებობენ ადამიანები, რომლებიც სხვის მოქმედებებზე "ფსიხდებიან", მე კი სხვის სულელურ საქციელზე არ ვღიზიანდები. წყობიდან რომც გამოვიდე, ამით მაინც ვერაფერს შევცვლი. ქალი მძღოლები შუა ზოლში რომ გაშოტილები დადიან, ეს კი არის ცოტა გამაღიზიანებელი. უსიგნალებ, მაგრამ მაინც ვერ ხვდება, რომ გვერდით გადავიდეს. კიდეც რომ გადავიდეს, რაღაცას უნდა დაეჯახოს.
– თქვენ მოგსვლიათ ავარია?
– როგორ არა! ძმა ჩემს პირველ მანქანაზე ტარებას რომ მასწავლიდა, ეზოს გავცდი თუ არა, ჩავუხვიე და დავინახე, პატრული მოდიოდა. როგორც გითხარით, შემხვედრი მანქანის მეშინოდა. დავიბენი, საჭეს ხელი ავკარი, სადღაც ავვარდი და ხეს შევასკდი. გაოგნდა პატრული, რა გააკეთეო. დავიბენი–მეთქი, ვუპასუხე. დაეჭვდნენ, ნასვამი იქნებიო. ახალი ნაყიდი მანქანა 3 კვირა პროფილაქტიკაში მეყენა.
– თბილისური მოძრაობის წესები როგორ მოგწონთ?
– თბილისის საგზაო მოძრაობა ევროპის ქვეყნებისგან კი არა, ამიერკავკასიის ქვეყნებისგანაც განსხვავდება. მგონი, ასეთი ქაოტური მოძრაობა არც ერთ ქვეყანაშია. ალბათ ასეთი ბუნება გვაქვს, რომ კანონი უნდა დავარღვიოთ. თუ ასე არ მოიქცევი, კარგ მძღოლადაც არ ჩაითვლები. იცით, თბილისში მოძრაობის წესი როდის დარეგულირდება? როცა შუქნიშანთან ხაზს არ გადავკვეთთ და ხაზამდე გავჩერდებით. ნებისმიერ ქვეყანაში ხაზს რამდენი სანტიმეტრითაც გადაკვეთ, ჯარიმაც იმდენჯერ იზრდება. ერთხელ აეროპორტიდან სახლში ვბრუნდებოდით და ტაქსის მძღოლმა ისე სწრაფად იარა, ქალაქის ბოლოში 15 წუთში მიგვიყვანა. ყველაფერს აკეთებდა ქუჩაში. ვუთხარი, არ მეჩქარება–მეთქი, მაგრამ ვინ მისმინა, ალბათ თვითონ ეჩქარებოდა. რა თქმა უნდა, ძალიან შემეშინდა.
– თქვენ არ გიწევთ დარღვევა?
– ძალიან კანონმორჩილი მძღოლი ვარ. ზამთარში ღვედის გადაჭერა მიჭირს, რადგან ძალიან სქელი ქურთუკი მაცვია, მაგრამ ჯარიმას მირჩევნია, კანონი დავიცვა.
– ალბათ არ არსებობს პატრული, რომელიც არ გცნობთ.
– პატრულთან ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს. მცნობენ და ხანდახან ჯარიმებზე ლაპარაკი უჭირთ ხოლმე. ახლახან გადაცემის ჩაწერიდან სახლში დაღლილი ვბრუნდებოდი. არც ღვედი მეკეთა და თან ტელეფონზე ვლაპარაკობდი. რა თქმა უნდა, პატრულმა გამაჩერა. გავიცანით ერთმანეთი, ცოტა ხანს ვილაპარაკეთ. წადი, რაღა შენ დაგაჯარიმოთო, მითხრა. ვეხვეწე, დამაჯარიმეთ–მეთქი, მაგრამ არაო და გამომიშვეს.
– საჭესთან ნასვამი მჯდარხართ?
– არასოდეს, რადგან საერთოდ არ ვსვამ.
– არც ბილწსიტყვაობა გჩვევიათ?
– არა. ერთადერთი, რასაც საჭესთან ხშირად ვახსენებ, სიტყვა "იდიოტია".
– თქვენი შვილი, ნიკოლოზი, არ გთხოვთ ხოლმე, მუხლებზე დაისვათ, რომ მანქანა მართოს?
– ნიკუშა 4 წლის არის და ამის სურვილი ჯერ არ აქვს. უკანა სავარძელზე ზის, თავის ღვედს გადაიჭერს და მუსიკებს უსმენს. თანამედროვე მსოფლიო ესტრადის მოსმენას მივაჩვიე. ასეთი პატარაა და უკვე ყველა მომღერლის სახელი და გვარი იცის.
სოფიო ბოჭორიძე
