ნატუკა გულისაშვილი: "დეპრესიას კულინარიით შევებრძოლე"

მსახიობი ნატუკა გულისაშვილი 29 წლის იყო, როცა ქმარს გაშორდა და 4 წლის შვილის მარტოხელა დედად იქცა. მას შემდეგ სიყვარული აღარ სწვევია და არც თავად არის ამ გრძნობისთვის მზად, ეშინია კიდეც მისი. პირად ცხოვრებაში გაჩენილი სიცარიელე თეატრმა შეუვსო, იმ პერიოდში სცენით იყო დაკავებული, მერე ესეც დასრულდა – მისთვის თეატრის კარი დაიკეტა. მორიგმა კრიზისმა ახალი საქმისკენ უბიძგა – კულინარიის შესწავლა დაიწყო და მატერიალური პრობლემები მოაგვარა. მერე კი თვითნასწავლი მზარეული ეკრანზეც გამოჩნდა – "იმედის" დილის გადაცემაში კულინარიის რუბრიკა მიჰყავს. მისი ყველაზე დიდი გულშემატკივარი, შვილი, ანა ბახტაძეა, რომელიც დილის 8 საათზე დედას ერთგულად უყურებს. აი, ასე დალაგდა ამ ეტაპზე ნატუკა გულისაშვილის ცხოვრება ზოგად ხაზებში, დეტალურად კი თავად გვიამბობს.
– ნატუკა, ვიცი, რომ ცხოვრებაში ბევრი დაბრკოლების გადალახვა მოგიხდათ, ყველაზე რთული პერიოდები როდის გქონდათ?
– 29 წლის ვიყავი, როცა მე და ჩემი მეუღლე ერთმანეთს დავშორდით. ჩვენი შვილი, ანა, მაშინ 4 წლის იყო. ფაქტობრივად მამის გარეშე გაიზარდა. ანას მამა წლებია გერმანიაში ცხოვრობს. ოჯახის დანგრევის შემდეგ მე და ჩემს ყოფილ ქმარს ვითომ მეგობრული ურთიერთობა გვქონდა, თუმცა ყოფილი ცოლ–ქმრის მეგობრობა ბოლომდე მაინც არ მესმის. ამ ურთიერთობას მხოლოდ იმიტომ ვინარჩუნებდით, რომ შვილისთვის ნაკლები ზიანი მიგვეყენებინა.
– შვილს მარტო როგორ ზრდიდით, რითი არჩენდით?
– სიძნელეებმა გამაძლიერა. ძალიან ბევრი სირთულე გადავლახე, გავხსენი საჩუქრების სარდაფი, სადაც სალონური სიტუაცია იყო, მაგრამ 2008 წელს, აგვისტოს ომის შემდეგ, მისი დახურვაც მომიწია. შემდეგ ჩემი კულინარიული ცოდნა გამოვიყენე, სახლში ნამცხვრებს ვაცხობდი და მაღაზიებში ვაბარებდი. თუ ღმერთმა ორი ხელი და ფეხი მოგცა და კიდევ – ორი გრამი ტვინი მაინც, სირცხვილია, ყველა ღონე არ მოსინჯო. უფლება არ მქონდა, დედისთვის და შვილისთვის მეღალატა.
– კულინარია მართლაც კარგად გამოგდით. როდის დაინტერესდით ამ საქმით?
– წლების წინ ჩემს ცხოვრებაში დადგა პერიოდი, როცა ჩემ ირგვლივ თითქოს ყველაფერი გაჩერდა, მათ შორის – თეატრალური ცხოვრებაც. დეპრესიაში რომ არ ჩავვარდნილიყავი, ალტერნატივა მოვძებნე და კულინარიის შესწავლა გადავწყვიტე. მაცივარში რაც მეგულებოდა, საჭმელებს იმ ინგრედიენტებით ვამზადებდი. მაგალითად, ლობიოსგან რამდენიმე სახეობის კერძის გაკეთება ვისწავლე. კერძებში ცოტა ფანტაზიას, ცოტა გემოვნებას და ბევრ ხალისიან განწყობას ვდებ.
– კულინარიის კურსებზე დადიოდით?
– არა, განსხვავებული საჭმელების მომზადება ინტერნეტით და წიგნებით ვისწავლე. ძნელია, დავიკვეხნო, რომ მაგარი კულინარი ვარ, მაგრამ, ვინც ჩემს კერძებს აგემოვნებს, ყველას ძალიან მოსწონს.
– ალბათ გურმანი ხართ.
– თუ გეტყვით, რომ არა, დამიჯერებთ? რა თქმა უნდა, გურმანი ვარ და უპირატესობას ქართულ სამზარეულოს ვანიჭებ. ვერასოდეს შევჭამ ბაყაყს, ხვლიკს, გველს. ღვიძლს ვერ ვჭამ, თუმცა მისგან უგემრიელეს პაშტეტს ვაკეთებ. კულინარიის სიყვარული ოჯახიდან მოდის. ჩემი დიდი ბებია, ცნობილი ლოტბარი მარო თარხნიშვილი გახლდათ. ის ამბობდა, შეიძლება ბევრი საჭმელი არ გქონდეს, მაგრამ ლამაზი თეფშებით ლამაზად გააწყო სუფრაო. მეც მომწონს სუფრის კოხტად გაშლა და არა – მაგიდებზე ფენა–ფენად დალაგებული საჭმელები.
– თეატრს რატომ ჩამოშორდით?
– გარკვეული მიზეზების გამო. თეატრი არის ჩემი ტკივილი... მახსოვს, როგორი იყო "თეატრალური სარდაფი" 1997 წელს. ენთუზიაზმით ვმუშაობდით, საოცრად შეკრული კოლექტივი იყო. როცა ადამიანი იზრდება, მეტი მოთხოვნა უჩნდება, ეს ეტაპები მეც გავიარე. თეატრებში კალთას არ მახევენ, მობრძანდით, ჩვენთან ითამაშეთო, თუმცა იმედი მაქვს, რომ თეატრალურ სამყაროს მალე დავუბრუნდები. კინოში კი ხშირად მეპატიჟებიან. რამდენიმე ხნის წინ საქართველოში სერგო ფარაჯანოვის ძმისშვილი იყო ჩამოსული, ფილმი გადაიღო, სადაც მეც ვმონაწილეობ.
– გაგიხარდათ, როცა ტელევიზიაში მიგიწვიეს დილის გადაცემაში?
– ეს წელი ძალიან კარგად დაიწყო. სამარშრუტო ტაქსიში ვიჯექი, როცა დამირეკეს და "იმედის" დილის გადაცემის წამყვანობა შემომთავაზეს. ეს იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ ვერ დავიჯერე, ვიფიქრე, ვიღაც მეხუმრება–მეთქი. სამარშრუტო ტაქსი შუა ქუჩაში გავაჩერე და მას, ვინც დამირეკა, ვთხოვე, გაემეორებინა, რაც მითხრა. ტელეკომპანია "იმედი" ჩემთვის უცხო არ არის, იქ არაერთ გადაცემაში მიმიღია მონაწილეობა და მათ კარგად ვიცნობ. არაჩვეულებრივი წამყვანების გუნდი დამხვდა – პაატა პაპუაშვილი, ლიკა ლაბაძე, დათო ქაცარავა, სალომე გოგიაშვილი, დათო თვალაბეიშვილი, ლევან ვასაძე.
ლევანის გარდა, ყველას ახლოს ვიცნობდი. ერთი დიდი ოჯახი შევიკრიბეთ. კულინარიული ბლოკი მიმყავს. პირველ გადაცემაზე "გავჭედე", სიტყვა "კამა" ვერ გავიხსენე, არადა რამდენჯერმე უნდა მეთქვა. რამდენჯერაც კამას მოვკიდე ხელი, დამავიწყდა, რა ერქვა ამ მწვანილს. პროდიუსერმა კი არ მიკარნახა, სალომე დამეხმარა, ალბათ შენ კამაზე გინდოდა გეთქვაო. ასეთი რაღაცეები თეატრშიც ხშირად ხდება, როცა პარტნიორს სიტყვა ავიწყდება, მეორე ეხმარება. შეთამაშებული გუნდი ვართ.
ეკრანზე როცა ხარ, ლავირება უნდა შეგეძლოს. დღემდე ვფიქრობ, სანამ ამ ფრაზებს ვიტყვი: "ბოდიში მოუხადა", "მადლობა გადაუხადა". როცა პირდაპირ ეთერში მუშაობ, შეცდომის გამოსწორების საშუალება ნაკლებად გაქვს.
– მაყურებელმა როგორ მიგიღოთ წამყვანის ამპლუაში?
– დადებით შეფასებებს ვიღებ. "ფეისბუქზე" არის ჩვენი გადაცემის გვერდი, სადაც უამრავი ადამიანი მწერს. თუ რამე მეშლება, ყველას ვთხოვ, დამინდოს, ნელ–ნელა ვისწავლი და გამოვასწორებ ყველაფერს. თურმე ჩვენს პროდიუსერთან ჩემთვის უცხო ადამიანები მიდიან და ეუბნებიან, რა მაგარია, ნატუკა რომ დაამტკიცეთ წამყვანად, მას სულ სხვა მუხტი შემოაქვსო.
ბევრი ხუმრობდა, ნატუკა რატომ აირჩიეს ამ რუბრიკის წამყვანად, მერე რა, რომ დიდი ფორმები აქვს და ჭამაც უყვარსო. ერთი წლის წინ მე და ალეკო თეთრაშვილს ერთ–ერთ რადიოში გადაცემა "ნატაშას და კუკუშას სამზარეულო" მიგვყავდა. კარგად გამოგვდიოდა.
– სამუშაო რეჟიმს, დილის 5 საათზე გაღვიძებას როგორ მოერგეთ?
– დილის 5 საათზე უკვე ჩაცმული ვარ და სამსახურის მანქანას ველოდები. შუადღის 12 საათზე თქვენთან შეხვედრა უფრო გამიჭირდა, ვიდრე გამთენიისას გაღვიძება. სხვა სტიმული მაქვს, სიხარულით მივდივარ სამსახურში. ალბათ იმიტომ, რომ იქ მივდივარ, სადაც სითბო და სიყვარულია.
– თქვენი გოგონა ალბათ უკვე დიდია, რა ინტერესები აქვს?
– ანა აბიტურიენტია. მას რომ ეკითხებოდნენ, შენც დედასავით მსახიობი იქნები თუ არაო, პასუხობდა, მე მაყურებელი გამოვალო. ბავშვს ახსოვს, დედა დილიდან შუაღამემდე რეპეტიციებზე რომ იყო. მიყურებდა, პრემიერებზე როგორ ვნერვიულობდი. მერე იმ ფაქტის წინაშე დადგა, როცა დედამისს აღარაფერი ჰქონდა და წვალობდა. ამიტომ სურვილიც კი არ გამოუთქვამს, რომ სამსახიობოზე ჩაებარებინა. უნდა, რომ ჟურნალისტი და ივენთმენეჯერი გახდეს. ძალიან კარგად ხატავს, ასევე უნდა, რომ თეატრის მხატვარი გახდეს. რატომაც არა, მხატვრობა იყოს მისი ჰობი! მიხარია, რომ ჩემი ამდენი წვალება წყალში არ ჩამეყარა.
– ამ წლების მანძილზე, რაც მარტომ გამოიარეთ, არ გამოჩნდა ისეთი მამაკაცი, რომ მეორედ გათხოვებაზე გეფიქრათ?
– რომ გამოჩენილიყო, აუცილებლად თავიდან ბოლომდე დავეყრდნობოდი მას და ცხოვრებასაც დავუკავშირებდი. არც ჩემი შვილისგან შემხვდებოდა წინააღმდეგობები.
მე არავინ შემყვარებია და არ ვიცი, ვის ვუყვარდი და ვის – არა. გამოგიტყდებით, რომ ამ გრძნობის მეშინია იმიტომ, რომ სიყვარულმა ქვაღორღიანი გზა გამომატარა და არ მინდა, მეორედაც შემეშალოს.
– ალბათ ხშირად ჭორაობენ თქვენზე, გეკითხებიან ან ცდილობენ გამოცნობას, მარტო ხართ თუ არა.
– თქვენ ჟურნალისტი ხართ და მითხარით, ჩემზე რამე გაგიგიათ თუ არა. თუ მეტყვით, კიო, გამიხარდება. შეიძლება ცუდია, როცა შენზე არაფერს ჭორაობენ.
– ალბათ საბაბს არ აძლევთ ან კარგად ნიღბავთ პირად ცხოვრებას.
– გეფიცებით, არაფერს ვნიღბავ. თუ ჩემ ირგვლივ არაფერი ხდება, მხოლოდ პიარისთვის სულელურ ჭორებს ვერ ავაგორებ. ჩემს პირად ცხოვრებაში თუ რამე სიახლე იქნება, პირობას გაძლევთ, რომ ექსკლუზიურად თქვენ მოგიყვებით.
– მოზარდ შვილთან ურთიერთობა არ გიჭირთ? გოგონებს ამ ასაკში ბევრი მოთხოვნა, პრეტენზია უჩნდებათ.
– მე და ანა საერთო ენას ყოველთვის ვპოულობთ. მიხარია, რომ მისთვის მრჩეველიც ვარ. თავიდან ბოლომდე მასზე ვარ გადართული, მეც და დედაჩემიც ანასავით აბიტურიენტები ვართ. ახლა სკოლაში არდადეგები ჰქონდა, მაგრამ ჩემს საყურებლად ყოველ დილას, 8 საათზე გაღვიძება არ ეზარებოდა. შეიძლება ითქვას, რომ კარგი დედაშვილობა გვაქვს.
ლანა კიკნაძე