შევსებული არსებობა XXI - XXII

მობრუნდა და სალომეს გაუღიმა. ჩანთები მანქანაში ჩააწყვეს და დაიძრნენ _ სანდრო.. სახლში მივალ.. ესე ცოტა ძნელია.. _ არა! ჩვენს სახლში წამოხვალ, ამაზე აღარ მეკამათო.. – ცხვირის წვერზე საჩვენებელი თითი წაკრა ალექსანდრემ და ხელი მოხვია. სალომეს საშინლად უცემდა გული.. უცხო სახლში მიდიოდა, სულ უცხოში და შინაურულად უნდა ეგრძნო თავი. ტაქსი დიდ რკინის კარს მიადგა თბილისის ერთ-ერთ პრესტიჟულ უბანში, ჭიშკარი რომ გაიღო სალომემ უზარმაზარი,ფეშენებელური სახლი დაინახა. ალექსანდრემ შუქები აანთო და სალომეს შინ შეუძღვა. სახლი შიგნიდანაც ულამაზესი იყო, ზომიერად და გემოვნებით მოწყობილი. _ შემოდი..ჩემები აქ არ არიან, წყნეთში ცხოვრობენ. ამ დროისთვის ჩეხეთში არიან. ახალ წელს იქ შეხვდებიან, ეხლა რომ ვუთხრა ჩვენი ამბავი შეიძლება დღესვე დაგვადგნენ.. ჰოდა ჯერ ცოტას მოგიჩვევ და მერე ერთად დავხვდეთ პირველ უხერხულობას – გაიცინა ალექსანდრემ – ეხლა ლედი ო ჰარად იგრძენი თავი – თქვა მან და სალომე ხელში აიტაცა, კიბე სწრაფად აიარა, საძინებელს მიადგა და ფეხით შეაღო. საწოლზე დააწვინა მოკისკისე გოგო და ზემოდან მოექცა. _აქაურობა არ გეცნობა? _ საიდან.. ვაიმე.. მაშინ აქ ვიყავი? – თვალი მოავლო სალომემ ოთახს, არაფერი ახსოვდა. _ ჰო.. – სალომემ კითხვით სავსე თვალებით შეხედა – მაშინ არ მიკოცნია, ჩვენი პირველი კოცნა შენც იგრძენი – გაეცინა თუხარელს. _ ხვალ სამსახურში არ წავალთ? იქ იციან? _არა, არავინ არაფერი იცის, დემეტრე ხვდება ალბათ. ხვალაც არ გავიდეთ თუ გინდა..ყოველი წუთი მეხარბება შენთან გატარებული.. _ არა რატომ? გავიდეთ.. რას იტყვის უფროსი? – გაიღიმა სალომემ _ ბედნიერების მერე აზრზე რომ მოვა ალბათ იტყვის რამეს. _ მთავარია სულ ბედნიერი იყოს, სულ გაგიფრთხილდები სანდრო.. ალექსანდრეს სიტყვა აღარ უთქვამს ისე დაეწაფა მას, ტანსაცმელი მოაშორა.. სალომეც აიყოლია ვნებამ, მოუთმენლად ხდიდა ტანსაცმელს თვითონაც და საალერსოდ იწვევდა. წყვილი სიყვარულის ბურანში ჩაიძირა.. _ არ მყოფნი.. ვერ ვძღები შენით.. ძალიან მიზიდავ, რაც უფრო ახლოს ვარ მით უფრო.. საოცნებო ქალი ხარ. სალომე..მინდა ყოველთვის გჯეროდეს ჩემი..ყოველთვის მენდო, არასოდეს შეიტანო ჩემში ეჭვი, მენდე და მომყევი.. სალომეს მოეჩვენა, რომ ალექსანდრე ღელავდა. დილით თვალი რომ გაახილა ალექსანდრე ლოგინზე წამომჯდარი დახვდა, ტელეფონში რაღაცას კრეფდა. მერე ვიბრაციის ხმა გაიგო, ალექსანდრემ გათიშა, მერე კიდევ გაიგო.. ალექსანდრემ რამდენჯერმე გათიშა და ბოლოს საერთოდ გამორთო ტელეფონი. _ დილა მშვიდობისა.. _ დილა მშვიდობისა ანგელოზო.. – ალექსანდრე მობრუნდა და სალომეს აკოცა. _ რამე ხდება? _ არა არაფერი – გაიღიმა ალექსანდრემ და მიბრუნდა. სალომემ უცხოდ იგრძნო თავი.. არც სამსახურში წასვლა უნდოდა და თანამშრომლების მილოცვების მიღება. _ სანდრო რაღაცას გთხოვ რა.. _ რაც გინდა.. ოღონდ ხელფასის მომატება არ მთხოვო – მოსიყვარულე თვალები მიაპყრო მამაკაცმა და გაიცინა, სალომესაც გაეცინა _ ჯერ არ ვთქვათ რა ჩვენი ამბავი..დღეს ყოველ შემთხვევაში.. _ თავდასხმების გეშინია? არ ინერვიულო, თუ გინდა საახალწლო ივენთზე გავახმაუროთ, შოკი იქნება. – სალომე დაეთანხმა.. შესასვლელთან ჩვეულებრივი, საქმიანი სახეებით ჩამოვიდნენ. სალომემ ნაცნობ შავ ჯიპს მოკრა თვალი და გულში უსიამოვნოდ გაკენწლა. არ შეუმჩნევია ისე განაგრძო გზა ოთახისკენ, თეონა აღფრთოვანებული შეხვდა _ ვაიმე სალოო... როგორ გარუჯულხაარ.. როგორ ხარ, რას შვრები? კარგი იყო არა კუბა? მომიყევი რაა.. ახალი კონტრაქტი ჩამოიტანეთ? _ კი, ახალი კონტრაქტი ნამდვილად ჩამოვიტანეთ – გაიღიმა სალომემ და მარჯვენა ხელი გაუწოდა. თეონა ერთხანს გაოცებით დააშტერდა სალომეს თითზე მბრწყინავ ბეჭედს, მერე თავი აწია, მერე ისევ ბეჭედს ჩააშტერდა და გაოცებისგან ლამის ენა ჩაუვარდა _ მოიცა.. მოიცა მოიცა.. ვერ გავიგე.. შენ და თუხარელი.. _ ჰო, ასე გამოვიდა _ რა? რას ნიშნავს ასე გამოვიდა, შენ გესმის ეს რას ნიშნავს? სალოოო.. უბედნიერესი იყავი ჩემო კარგოო.. – იკივლა თეონამ და სალომეს კისერზე შემოეჭდო, სალომემ სიცილი განაგრძო _ ჩუ თეო, არ გაიგონ ჯერ, ახალი წლისთვის ვინახავთ სიურპრიზად.. _ ვაიმე არ მჯერა, ეხლავე დაჯექი და ყველაფერი მომიყევი! – სკამი ახლოს მიაგორა თეონამ და სმენად იქცა. დიდხანს ილაპარაკეს, დრო და დრო თეონას აღტაცების შეძახილები ისმოდა. ამ დროს სალომეს მობილურზე ზარი გაისმა _ ალო.. _ გამარჯობა სალომე, შენ მე არ მიცნობ, მაგრამ ნანახი ალბათ გეყოლები, ხშირად ვაკითხავ სანდროს ოფისში – სალომეს ხმა არ ამოუღია, იგრძნო როგორ დაუბნელდა თვალებში საშინელების მოლოდინში და გული აუჩქარდა – შეგიძლია შენს სახლთან მოხვიდე? მე აქ ვარ და გელოდები.. სალაპარაკო მაქვს, მინდა გაგაგებინო ვისთან გაქვს საქმე. – სალომემ მთელი დარჩენილი სიმშვიდე მოიკრიბა და უპასუხა _ იქნებ სამსახურის მერე მოგვეხერხებინა შეხვედრა? სიმართლე რომ გითხრათ ძალიან ბევრი საქმე მაქვს _ აჰ.. ესე იგი სანდრო უშენოდ თავს ვერ გაართმევს.. ნაცნობი ზღაპრებია.. კარგო ჩემო კარგო, შემეხმიანე და გნახავ სამსახურის მერე, მანამდე კი აუცილებლად ადი შენს უფროსთან და ჩემზე რამოდენიმე კითხვა დაუსვი, დროებით.. – სალომე გაფითრდა, საკუთარი გულისცემაც ძლივს ესმოდა ისე ჰქონდა ყურები დახშული.. სასწრაფოდ სკაიპი ჩართო, easter moai ენთო.. _ სანდრო გცალია? აუცილებლად უნდა ამოვიდე..მარტომ უნდა გნახო.. _ რა ხდება სალო? ამოდი, დემეტრეს ნახვას ვაპირებდი, მაგრამ გადავადებინებ სალომეს აღარც გაუცია პასუხი ისე გავარდა ოთახიდან. ლიკას მიესალმა და კაბინეტში შევიდა _ სანდრო..ვიცი სამუშაო საათების ბოლომდე უნდა მომეცადა, მაგრამ არ შემეძლო _ დაწყნარდი და ისე მომიყევი რა მოხდა.. _ სანდრო იცი იმ გოგომ დამირეკა ეხლახანს.. აი ქერამ, ..აფროდიტემ” – სალომემ შეატყო როგორ შეეცვალა ალექსანდრეს მღელვარებისგან სახე – მითხრა აუცილებლად გნახავო.. შეგიძლია მითხრა რა ხდება? ალექსანდრე დივანზე დაეშვა და თავი ხელებში ჩარგო _ მინდოდა მაშინ მეთქვა, როცა ყველაფერი მოგვარებული იქნებოდა – სალომე უღონოდ ჩაეშვა სავარძელში _ რას გულისხმობ? – ალექსანდრე წამოდგა და ოთახში უაზროდ და ნერვიულად დაიწყო სიარული, მერე სალომესთან მივიდა, დაიკუზა და სალომეს ხელები დაიჭირა _ არ მინდოდა გტკენოდა სალო.. მაგრამ სანამ ცუდი ვერსია მოვა შენამდე ალბათ ჯობია თვითონ გითხრა.. მეუბნება, რომ ორსულადაა – სალომეს საფეთქლები გაუცხელდა, გული ყელში მოებჯინა და პირზე მომდგარი სასოწარკვეთილი “ვაიმე დედა” სასწრაფოდ გააბრუნა უკან. _ მე არ მჭირდება ის და ეს ძალიან კარგად იცის..ალბათ სპეციალურად გააკეთა.. გუშინ შემოვიდა მისი მესიჯი, აეროპორტიდან მას დავურეკე.. – სალომემ სიმშვიდე მოიკრიბა და შეცადა თანაგრძნობა გამოეხატა _ თვითონ რას ამბობს? _ მოცილება არ უნდა, ცოლობაზე მაწვება, მაგიტომ გესხმის ალბათ შენც თავს.. ყველაფერი ვუთხარი. _ მოცილება? შენ გესმის რას ამბობ? არასოდეს სთხოვო ეს სანდრო.. თუ მართლა ესეა ყველაფერი უარეს საშინელებას ნუ ჩაიდენთ.. თქვენს შეცდომებზე ბავშვმა არ უნდა აგოს პასუხი.. მას სიცოცხლის უფლება აქვს. _ სალომე.. _ შენ რას გრძობ? გინდა რომ მოიყვანო? _ სალომე რას ამბობ შენ გესმის? მარაქეშში კი არ ვართ! ჩემი ცოლი შენ ხარ და დამთავრდა.. _ ეს მეც ვიცი, მაგრამ მან არ იცის.. ალბათ დამამტკიცებელი საბუთის გარეშე ამას არ სცნობს და მესმის.. ეს ბავშვი აუცილებლად გაჩნდება სანდრო, გემუდარები ნუ მისცემ უფლებას მოკლას.. თუ არ გინდა მისი ცოლად მოყვანა მაშინ ბავშვის გამო ნუ მოიყვან..იმიტომ, რომ ამ ვითომ ბავშვისთვის გადადგულ ნაბიჯს სიტუაციის გამწვავება აუცილებლად მოყვება, სულ გაღიზიანებულს იმის ნერვებიც აღარ გექნება, რატომაც პირად ცხოვრებას გაიღებ მსხვერპლად.. თუ შენი თავის იმედი გაქვს თუ გინდა ასეც მოიქეცი _ გადარეულხარ.. შენ ვერ დომინირებ რაღაც შენს მონათხრობში.. – ალექსანდრე წამოდგა და ხელები კეფაზე შემოიწყო – სალომე..წახვალ? _ არა სანდრო.. არ წავალ.. იმ ბავშვს საკუთარი შვილივით მოვექცევი ყოველთვის და არც შენ მოგცემ ოდესმე უფლებას მის მიმართ ყურადღება მოადუნო..მერე გაიზრდება და ისევე ილაპარაკებს შენზე როგორც მე მამაჩემზე.. – სალომე საოცრად გულწრფელი იყო, ალექსანდრე გაოცებული უსმენდა მას, მერე მივიდა, მის წინ ჩაიმუხლა და მუხლებზე თავი დაადო _ ღმერთო.. რა სიტყვები ამოგდის პირიდან.. სად დაიბადე ასეთი..სალო.. არ ვიცი რა გითხრა.. არ მჯერა, რომ ეხლა არ კივი, სილას არ მირტყამ და არ გარბიხარ.. _ დილით ხომ მთხოვე გჯეროდეს ჩემიო – თქვა სალომემ და ცრელმები უკვე ვეღარ შეიკავა _ ოღონდ არ იტირო.. შენს ცრემლებს ვერასდროს ვაპატიებ ჩემს თავს და იმ ნაბოზარს _ მას მარტოს არაფერი ჩაუდენია სანდრო _ სალომე..არ გინდა! არ ნახო..ტყუილად მოგიშლის ნერვებს.. მე წამოგყვები და ერთად ვნახოთ.. შენი ერთი ცრემლიც რომ დავინახო ჩემს სიმშვიდესა და დიპლომატიურობაზე თავს ვეღარ დავდებ! _ რამდენი თვისაა? _ არ ვიცი, ჯერ არ იქნება თვის – სალომეს თითქოს ცივი წყალი გადაასხეს, საშინელი იმედგაცრუება და ტკივილი იგრძნო.. გამოდის ერთი თვის წინ, მათი ურთიერთობა როცა უკვე დაწყებული იყო ალექსანდრეს ისევ ჰქონდა “ისეთ ქალთან” ურთიერთობა.. ყველაფერი აეჭვებდა უკვე..წეღანდელი გულწრფელობიდან ნახევარი უკვე გამქრალიყო.. _ კარგი, მე ჩავალ, არ ინერვიულო, ცოტა ხანში ისევ ამოვალ – მის პასუხს აღარ დაელოდა სალომე ისე გამოვიდა გარეთ.. დერეფანში ძლივს იკავებდა ცრემლებს.. ოთახში შევიდა..კიდევ კარგი თეონა გასული დახვდა, ჩანთას ხელი დაავლო და ოფისი დატოვა. გარეთ გასული ხარბად ისრუტავდა ჰაერს, ცრემლებს უკვე ვეღარ იკავებდა. სასწრაფოდ გადაურეკა “ისეთ ქალს” და ნახევარ საათში მის სახლში დაუთქვა შეხვედრა.



გული საშინლად უცემდა.. ფიქრის უნარი დაკარგა, მხოლოდ ის უნდოდა მალე მიეღწია კორპუსამდე და ნებისმიერი გემოს მქონე სიმართლისთვის თვალებში ჩაეხედა. რაც უფრო უახლოვდებოდა სახლს მით უფრო უჩქარდებოდა გული. სადარბაზოსთან ის საშინელი მანქანა დაინახა.. მტკიცედ გაემართა მისკენ და რომ მიუახლოვდა იქიდან ქერა ლამაზმანმა გამოანათა.. _ გამარჯობა.. დაჯექი – მიმართა ქალმა _ არა სახლში ავიდეთ, იქ ჯობია. _ კარგი – დაეთანხმა ქალი. სალომე მთელი არსებით ცდილობდა მღელვარება არ შეემჩნია, კარი მშვიდად გააღო და თბილ მისაღებში შეუძღვა აფროდიტეს. ქალი შევიდა თუ არა დივანზე დაჯდა. _ ყავას ან ჩაის ხომ არ მიირთმევთ? _ აჰა..ყავას დავლევ, უშაქროს და ორმაგს..სიგარეტს აღარ ვეწევი უკვე – სალომეს კინაღამ მუხლები მოეკეცა..ღმერთო…რას აკეთებს..რა ხდება მის თავს.. ყავა მოადუღა და თავისთვის ჩაი დაისხა. “ისეთმა ქალმა” სალომეს თვალიერება დაიწყო, თვალმოუშორებლად მოსვა ყავა და ხელები ჯვარედინად დაიწყო მუხლებზე, წინ წამოიწია და თავი გააქნია _ ალბათ იყავი უკვე სანდროსთან.. _ დიახ, ვიყავი და სიმართლე მითხრა. _ სიმართლე..მაინტერესებს რას ეძახის ეგ სიმართლეს? _ თქვენ თუ რაიმე განსხვავებული ვერსია გაქვთ გამანდეთ და დასკვნას თვითონ გავაკეთებ _ ოჰო.. ჭკვიანურია – ირონიულად გაიცინა ქალმა და დაიწყო.. – იმედია ძალიან არ გაგიცრუვდება იმედი როცა ამ სიმართლესაც მოისმენ.. მე და სანდრო მესამე წელია ერთად ვართ, საკმაოდ აქტიურადაც.. ოჯახზეც გვილაპარაკია.. გეცოდინება ალბათ, რომ მე შვილი მყავს და ბავშვის გამო არ გადავდგი აქამდე ეს ნაბიჯი, ჩემს შვილს უყვარს მამამისი და ვიცოდი სანდროს ძნელად შეეგუებოდა. მაგრამ ეხლა სხვა გზა არ მაქვს, იმიტომ, რომ მეორე შვილს ვერ დავუკარგავ მამას! თან სანდრო მიყვარს! დარწმუნებული ვარ მასაც ვუყვარვარ.. უბრალოდ ჩემი უარით გაბეზრებულმა ახალ ფლანგზე გართობა გადაწყვიტა – სალომეს საშინლად მოეწურა გული – შენს შესახებ მაშინ გავიგე, როცა ჯერ კიდევ აქ იყავით.. კახას ამბებიც ვიცი და ისიც საკითხავია რა რატომ მოხდა, ვინ რატომ მოგევლინა გმირად! ერთი უბრალო გოგო, საკმაოდ კარგი გარეგნობით, თავს რომ იდებს ვითომ მიუწვდომელია, სინამდვილეში ერთი ჩვეულებრივი უმამოდ გაზრდილი ა ერთ ჩვეულებრივ სოროში! ეგზოტიკა! ეს მისი სიტყვებია! ძალიან კარგად იცოდა გარანტიების გარეშე მასთან არ დაწვებოდი.. ამიტომ არც ის გამიკვირდება რაიმეს რომ დაგპირებოდა.. აჰ.. ვხედავ ბეჭედიც გაუკეთებია შენთვის.. პირველი თვე მეც ვცხოვრობდი მის სახლში როცა აღდგომის კუნძულებიდან დავბრუნდით.. ამაზრზენი! – სალომეს კიდევ უფრო მოეკუმშა გული.. - კუბაში თქვენი მოგზაურობის შესახებ რომ შევიტყვე უკვე მივხვდი მის სცენარს და გადავწყვიტე ასე უხეშად მეთქვა სიმართლე.. მან არ იცოდა ორსულად თუ ვიყავი, ჩამოსვლისას ვუთხარი.. უბრალოდ სანამ თქვენი ურთიერთობა ყველასთვის საჭორაოდ იქცეოდა მანამდე უნდა მეთქვა! მე ჩემს რეპუტაციას ვუფრთხილდები. ამის გამო ბევრს ვპატიობ.. მესმის შენ არაფერ შუაში ხარ, მაგრამ ეხლა შეგიძლია ყველაფერი თავის ადგილზე დააყენო. შეგიძლია ეს ყველაფერი თამამად გადასცე! დარწმუნებული იყავი აქედანვე, რომ ყველაფერს უარყოფს და გინების კორიანტელს დააყენებს! მაგრამ ეს სინამდვილეს არ ცვლის! ყველანაირად ცდილობს ჩემგან თავის დაღწევას, იმიტომ, რომ ბავშვის მოცილების სასტიკი წინააღმდეგი ვარ! ამიტომ ვიცი შენ მოგეკედლება და შენს კალთაში ქვითინს ამჯობინებს.. ეხლა როგორც სინდისი გიკარნახებს ისე მოიქეცი! – ქალი საოცრად უტიფრად ლაპარაკობდა.. სალომე ნელ-ნელა კვდებოდა.. უკვე ვეღარ შეეძლო ამის დამალვა..სახეზე აღებეჭდა, რომ განადგურდა.. ამას აშკარად ატყობდა ირმა.. ასე ერქვა აფროდიტეს.. და უმატებდა და უმატებდა ნაღვერდალს, რომელიც უფრო და უფრო წვავდა და ფერფლად ქცევისკენ უბიძგებდა სალომეს. _ არა.. ბავშვის გაჩენა თქვენი უფლებაა და ეს აუცილებლად უნდა მოხდეს.. _ ორსულობის დამადასტურებელი დოკუმენტიც მაქვს.. ვიცოდი შეიძლებოდა არ დაგეჯერებინა – თქვა ირმამ და ფორმა ასი ცხვირწინ უხეშად აუფრიალა. სალომემ თვალები დახუჭა.. _მე წავალ.. იმედია ძალიან არ გაგიცრუვდა იმედი! – ირონიულად გადაუგდო ქალმა და ტანის მოხდენილად ქნევით და ქუსლების კაკუნით დატოვა სახლი. როგორც კი კარის გაჯახუნების ხმა გაიგო თითქოს შვება იგრძნო სუნთქვას მოუხშირა და უცებსაშინელი..სასოწარკვეთილი ქვითინი წასკდა.. მორჩა! ყველაფერი დამთავრდა! დამთავრდა! მისი სიძლიერე გაქრა, მისი უანკოებაც, კდემამოსილებაც..ყველაფერი გაქრა რის გამოც სალომეს ცხოვრება უხაროდა.. ეხლა მთელი ცხოვრება საშინელი ტკივილი უნდა ტანჯავდეს და კიდევ უღირსი სიყვარული..უღირსი..უღისრი.. – უცებ გამოერკვა, ტელეფონი გამალებით რეკავდა.. ალექსანდრე იყო. სალომემ სიმშვიდე მოიკრიბა და უპასუხა _ სალომე სად ხარ! რატომ არ პასუხობ! _ სახლში ვარ, ჩემთან ..ირმა ვნახე.. _ ვინ ნახე? ხომ გითხარი არ გინდა მეთქი! ფეხი არსად გაადგა, მოვდივარ უკვე! – სალომეს ერთხანს საშინელი სურვილი გაუჩნდა სასწრაფოდ გაქცეულიყო და არღარასოდეს მიეცა საშუალება მისთვის თვალებში შეეხედა, მაგრამ მერე დაფიქრდა და მიხვდა, რომ ჯობდა ეს ყველაფერი ალექსანდრესთვის მოეყოლა და მისგან მიეღო პასუხი.. ღმერთი მისცემდა ძალას, რომ სიმართლე გაეგო.. ფიქრით სადაც იყო თავი აუდუღდებოდა.. ამ დროს კარზე ბრახუნი გაისმა. უღონოდ წალასლასდა და საკეტი გამოწია. ალექსანდრე გაცოფებული შემოვარდა.. სალომეს განადგურებული, ჩამქრალი სახე რომ დაინახა სახე შეეცვალა.. მერე კბილებში გამოსცრა _ რა გითხრა.. _ ის, რასაც არ მოველოდი.. _ რა, მაინც რა?!.. _ აღდგომის კუნძულებზე რატომ არაფერი მომიყევი? – თითქმის ჩურჩულით ჰკითხა სალომემ _ რა უნდა მომეყოლა? მამამისი მეცნიერია, ჰერალდიკოსი, იმ პერიოდში მოაის ისტორიები ჰქონდა აკვიატებული და სულ ეგ ეკერა პირზე, ათასჯერ მითხრა წავიდეთო.ურთიერთობა ახალი დაწყებული გვქონდა, თუმცა მიუხედავად ამისა ეს არ ყოფილა ჩემი იდეა.. რა დასამალია, რომ მისგან განსხვავებით იქ ჩასულმა ბევრი საოცარი რამ აღმოვაჩინე.. – “ალბათ როგორც კუბაში” გაიფიქრა სალომემ და ცრემლი ჩამოუგორდა _ და გავლენაც იქონია.. სკაიპი თუნდაც.. _ სალომე სკაიპის სულელური ნიკის გამო ბრაზდები? ასეა? – ხმას აუწია ალექსანდრემ _ არა, არ ვბრაზდები.. მის მონაყოლს ვაზუსტებ უბრალოდ თუ გაქვს ამის სურვილი _ არ მომწონს შენი ლაპარაკი.. რას ნიშნავს თუ მაქვს სურვილი? – გაცეცხლება დაეტყო ხმაში თუხარელს _ მითხრა უფროსი შვილის გამო არ გავყევი, ბავშვს მამა ძალიან უყვარსო.. მაგრამ ეხლა მეტი გზა არ მაქვსო.. მითხრა ჩემი უარით გაბეზრებულმა შენ დაგიწყო დევნა, როგორც ეგზოტიკას.. აინტერესებდა როგორი იყო უმამო ნაბიჭვრის ლოგინში ჩაგორება და რამდენად მოახერხებდა ამას, გარანტიებსაც არ დაიშურებდაო.. _ ეს რა ნაბოდვარია? ეგ ხომ არ გამოსირდა საერთოდ.. რეალური მაინც ეთქვა რამე! ამიტომ გეუბნებოდი რომ არ უნდა გენახა..ტყუილად მოგიშალა ნერვები – ალექსანდრემ სალომეს თვალებში შეხედა, მაგრამ ერთი წუთითაც ვერ იგრძნო, რომ სალომეს მისი სჯეროდა.. გაოცებული შეჩერდა და ჰკითხა _ სალომე..არ გჯერა? _ მან ისიც მითხრა, რომ უარყოფდი.. _ მაგის დედას შ.....ი! – ალექსანდრემ მთელი ძალით დაარტყა ორივე ხელი მაგიდას, სალომე მოულოდნელობისგნ შეხტა – სალომე! ცოტა ხანში დაგარწმუნებ ყველაფერში.. ეს ცოტა ხანი მინდა, რომ გჯეროდეს ჩემი.. ცოტა ხანს მაცადე, ეხლავე დავბრუნდები.. – ალექსანდრემ სწრაფი ნაბიჯით დატოვა ბინა. _ ისიც ვიცი, რომ ჩემთან შემოფარებას ყველანაირი გზით შეეცდები სანდრო.. პასუხისმგებლობა რომ მოიცილო.. – ამოიჩურჩულა ცრემლნარევი ხმით სალომემ და ოთახისკენ გაემართა..ტიროდა, თუმცა ვერ გრძნობდა.. ცივად ჩაალაგა ტანსაცმელი და ჩამოჯდა. ეხლა მარტო პატარა სახლი თუ უშველიდა, რომელიც დეიდამ დაუტოვა. კიდევ კარგი დედა შვებულებაში იყო, დარჩენილ ხუთ დღეში ალბათ შეძლებდა აზრზე მოსვლას და სიტყვებისთვის თავის მოყრას. მეორე დღეს სამსახურში დარეკა, სასწრაფიდ შვებულება მოითხოვა და ყველაფრის აუხსნელად გათიშა ტელეფონი. ტაქსი ელოდებოდა.. ჩაჯდა და სოფლის მისამართი უკარნახა. საშინლად გრძნობდა თავს.. ყველაფერი გაიხსენა..აბსოლუტურად ყველაფერი, რომელიც სამწუხაროდ ირმას ნათქვამ უმწარეს რეალობას პირდაპირ უბამდა მხარს.. ნუთუ ასეთუ სულელია? ნუთუ ეს ყველაფერი ფარსი იყო? რაში დასჭირდა.. როგორ არწმუნებდა, რომ მისი სამყარო ხიბლავდა..რომ მისთვის არსებობა უნდა შეევსო.. რომ არასოდეს დათმობდა, რომ ძალიან უყვარდა.. და უცებ ტირილი აუვარდა..ღმერთო..ალექსანდრეს არასოდეს უთქვამს მისთვის “მიყვარხარ”.. სალომემ ხავსმოჭიდებულივი დაუწყო ძებნა ამ სიტყვას, ყველა დეტალში ჩაძვრა, ყველგან მოქექა, უამრავი რამ იპოვა, მაგრამ ვერ იპოვა ერთადერთი უბრალო სიტყვა, რაც ალბათ ყველაფერს ცვლიდა.. _ ხომ კარგადა ხარ შვილო.. – ეხლაღა შეამჩნია, რომ ხმამაღლა ქვითინებდა.. _ არა, არ ვარ.. სულელი ვარ და უტვინო.. _ ეეჰ ჩემო გოგო..რამდენი რამის გადატანა მოგიწევს ამ ცხოვრებაში, ცხოვრებას ეხლა იწყებ, ჯერ სადა ხარ – “ჯერ რა იცი სულელო..ახალბედა ხარ.. ჯერ სად ხარ!!” კივილით ჩაუქროლა წინ ალექსანდრე თუხარელის სიტყვებმა და თვალებზე ხელი აიფარა.. _ ძლიერი უნდა იყო შვილო..შენისთანა ლამაზ გოგოსა ეგრე ტირილი არ შეშვენის.. ვინც არ უნდა გაგაბრაზოს სიმშვიდე არ უნდა დაჰკარგო, აბა რაა.. – განაგრძობდა მოხუცი მძღოლი. - ეხლა დაწყნარებულმა შენი თავი რომ დაინახო მოგეწონებოდა? აბა დაფიქრდი.. ქვეყნად ბევრი ბოროტია შვილო..ისეთ რამეებსა ხლართამენ და იგონებენ ჰეე.. შეხედამ ანგელოზია, გულში კიდევ ბოროტება უდევს.. – მოხუცმა დიდხანს ილაპარაკა, სალომე აღარ ტიროდა.. ამასობაში დათოვლილ სოფელში შევიდნენ და სახლს მიადგნენ. სალომემ მადლობა გადაუხადა, ფული გაუწოდა და ჩანთა ვაი ვაგლახით მიათრია კარამდე. საშინლად ციოდა, მთვარის შუქზე თოვლი ბრწყინავდა. სანამ ღუმელი აანთო კინაღამ გაიყინა. შეშის სასიამოვნო სუნმა დროებით დაავიწყა ყველაფერი, საქმემ გაართო. შუქი გაფუჭებულიყო, ცეცხლის და სანთლის შუქი საოცარ სიმყუდროვეს ქმნიდა. სალომე დივანზე წამოწვა, ადიელა გადაიფარა და გაყუჩდა.. ბევრი.. ბევრი იტირა..გრძნობდა როგორ დაუსივდა თვალები, გახელაც უჭირდა, ნამტირალევს ჩაეძინა..ძილში დრო და დრო მისი სასოწარკვეთილი სლუკუნი ისმოდა. დილით გაღვიძებულს უამრავი ზარი და მესიჯი დახვდა.. თუხარელს ლამის აეფეთქებინა მისი ტელეფონი, გიჟს გავდა სად ხარ, კარგად ხარო? სალომემ მის ზარებს ყურადღება არ მიაქცია.. ნინოს ნომერი აკრიფა.. _ ნინო.. გემუდარები სოფელში ჩამოდი.. ჰო, ეხლავე.. რომ ჩამოხვალ ყველაფერს მოგიყვები! ორ საათში ნინო მასთან გაჩნდა _ სალომე რა მოხდა? ნუ გამაგიჟე.. ამ ბოლო დროს სულ გადაუდებელი გამოძახებები გაქვს.. _ ნინო მე ოჯახი დამენგრა, რომელიც კუბაში შევქმენი ალექსანდრე თუხარელთან.. – ნინო გაშრა..ჩამოჯდა.. კარგა ხანს ხმას ვერ იღებდა _ სალო..კარგად ხარ? – მუდარის თვალებით შეხედა – რა ოჯახი გოგო.. ესიკვდილებოდა სალომეს ყველაფრის გახსენება, მაგრამ კიდევ ერთხელ უნდა მოეყოლა..მოეყოლა დაწვრილებით..ისევ უნდა ეგრძნო თითოეული სიტყვის თქმისას აუტანელი ტკივილი! ნინო გაოცებული უსმენდა, სალომემ მოყოლა დაასრულა.. ნინო ტიროდა..