ჩხუბით დაწყებული სიყვარული...11/12

ჩემი კივილი ანდრომ რომ გაიგონა გარეთ გამოვარდა, და ჩემსკენ წამოვიდა
_კი მაგრამ რა გჭირს? ნია?
–არაფერი
_როგორ არაფერი არ ხდება რა გჭირს, სისხლი რატო მოგდის?
_ეგ საბას კითხე
_რააა? რა მოხდა თქვი შენ
_...............
ამ დროს საბამ ჩამოიარა და თქვა
_ვერ იტყვის ეგ ეშინია ჩემი, მე დავარტყი გირსი იყო, მარა ცოტ ეტკინებოდა, ხელზე რკინები მეკეთა საჩხუბარი, და სულ დამავიწყდა...
_ახლა შენი ჩხუბის თავი არ მაქ, მარა დღეს ვერ გადამირჩები.. ფუ შენი,,,,,საბა წავიდა, და არც არაფერი უთქვას, ანდრო კი მე ჩამეხუტა
_თავიი აწიე ნია, გტკივა ძალიან?
არც დავფიქრებულვარ ისე ვუთხარ _არა.. თუმცა ძალიან მტკიოდა, მაგრამ მიხვდა ანრო რომ მტკიოდა და მაგრად ჩამეხუტა და მაკოცა
_ნუ გეშინია, წამოდი მოიწმინდე ეგ.. და წამიყყვანა თავისი ხელით მომწმინდა და შემდეგ კი ჩემს ტუჩებს დაეწაფა, თითქოს ამ დროს ყველანაირი ტკივილი მომეხსნა, მაგრამ ამ დროს ზარი დაირეკა. კლასში შესვლა არ მინდოდა, მაგრა სხვა რა გზა იყო.. მაგრამ მთელი გაკვეთილი თავს ცუდად ვგრძნობდი, ანდრო ისევ ჩემგან შორს იჯდა, არ ვიცი ეს რაზე მიმეწერა ანდრო რომ ჩემთან შორს იჯდა თუ საბამ რომ დამარტყა... ამ ყველაფერს ვეღარ ვუძლებდი, და თავი ჩავრგე და ავქვითიინდი.. ცოტახანში ანდროსგან მესიჯი მომივიდა
_რა გჭირს ნიაა
_ცუდად ვარმ აღარ შემიძლია, სახლში მინდა
_რატომ? აუ რატო მასწავლებელსვეტყ
ვიცო ტახანში მასწავლებელს თხოვა რომ გავევანე, თავიდან უარზე იყო მაგრამ შემდეგ გაგვიშვა
_ჩემო ლამაზო, შენით სახლში წასვლას შეძლებ?
_რავი კი ალბათ მაგრამ ისეთი სახე მქონდა თვითონ წამიყვანა მანქანით, თავი გაინთავისუფლეთ და სახლში წავედით... სახლში ჩემი ძმა არ იყო, ამითომ ანდრო დარჩა ჩემთან, მე თავს ძალიან ცუად ვგრძნობდი, ძალიან მეძინებოდა ამიტომ წამოვწექი.. ანდრო ჩემთან მოვიდა და ჩამიხუტა, მე წამოვჯექი და თავი მხარზე დაავადე და ვუთხარი
_მიყვარხარ
_მეც ჩემო ლამაზო..
და მომეფერა შემდეგ აღრ მახსოვს რა მოხდა, რადგან ჩამეძინა.. ხოლო რომ გავიღვიძე, მე დივანზე მეძინა, ხოლო ანდრო კი წასულიყო.. მთელი სახლი შემოვიარე და არც ანდრო იყო და არც ჩემი ძმა, ნიკა სამსახურში იყო. მაგრამ ანდრო სად იყო არ ვიცოდი ტელეფონზე დავურეკე, მაგრამ გამორთული ჰქონდა, ცოტა ავნერვიულდი... რამოდენიმე ხნის შემდეგ კარზე ზარის ხმა მომესმა, თუმცა კარი ღია იყო, ანდრო შემოვიდა იყო, მისი დანახვა და ჩემი კივილი ერთი იყო.



-შეშინებული სახით ვუყურებდი ანდროს, ის ფეხზე ძლივს იდგა, სახლში შემოვიყვანე და წამოვაწვინე
_ანდრო, რა გჭირს?
_ვიჩხუბე
_ვის ეჩხუბე რა მოხდა, თქვი მითხარი.
_საბას ვეჩხუბე, ნუ საბას რა მის გარდა კიდე ვიღაც ხუთს, მის ძმაკაცებს, მარტო თვითონ ვერ მომერეოდა და ხუთი ერთის წინააღმდეგ ვიყავით
_რააა? კი მაგრამმ, კარგი ეგ მერე მითხარი, ძალიან გტკივა?
_კი
მაიკა სულ სისხლიანი ჰქონდა და გავხადე, ტანზე დიდი ნაჭრილობები ჰქონდა, საშინლად გალახული იყო, ამიტომ სასწრაფო გამოვიძახე და წავიყვანე. საშინლად ვნერვიულობდი, ვუყურებდი მის დალურჯებულ სახეს, განისხებულ და ასვე სევდიან თვალებს, ტუჩებიდან კი სისხლი სდიოდა. მასთან გვერძე ვირჯექი და ხელით მეჭირა მისი სუსტი ხელი. როგორც იქნა მივედით, და სასწრაფოდ შეიყვანეს ანდრო მე კი არ შემიშვეს გავიდა 5 წუთი, 10,20,30,40,50 და არ გამოყავდათ ნელ ნელა უფრო ვნერიულობდი, მეშინოდ, მაგრამ ამ დროს ექიმიც გამოვიდა და ჩემსკენ მოდიოდა ნე ნელლა, მე მასთან სწრაფად მივირბინე და ვუთხარი
_ხომ კარგადაა?
_კი კარგადაა, ნუ ინერვიულებ, ახლავე გამოვა, უკვე გამოვწერეთ, მაგრამ ჭრილობაზე სიფრთხილე სჭირდება, არ გაუღიზიანდეს, რადგან შეიძლება შემდეგ გართულდეს, და საოპერაციო გახდეს ამიტომ, მოუფრთხილდით...
_კარგი, მადლობთ, და გახარებულმა ამოვისუნთქეანდროც გამოვიდა, ნელი ნაბიჯით მოდიოდა და თანაც იღიმოდა, სახლში წავედით, და ვუთხარი რომ ყველაფერი კონკრეტულად და დაწვრილებით მოეყოლა, თავიდან თავი შეიკავა მაგრამ შემდეგ დაიწყო
_ხო ესეიგი, საბასთან მივედი უბანში და ის იქ იყო თან მარტო, და მივვარდი და ჩხუბი დავუწყე, რათქმაუნდა ის ვერაფერს მიზამდა და ვერც ხელი დამაყარა მაგრამ შემდეგ კი მისი ხუთი ძმაკაცი მოვიდა. იქვე ახლოს იყვნენ და დაინახეს ალბათ ეს , დ უკნიდან თავზე დამადგნენ, და აჰა ახლა რა დღეშიი ვარ თან ფუუ რა ლაჩრები არიან, ერთმა ვიღაცამ დამიკავა და 5 მირტყამდა, ფუუ მაგენის, არ ვაპატიიებ მაგ ნაბიჭვრებს.. მაგენმა მანონ რა უზამ თუ ეგრე უნდათ კრგი, მოვხიკავ მაშინ ჩემს უბნელებს და ძმაკაცებს
_ვაიმე, ანდრო გთხოვ გაჩერდით, დაანებე თავი, თოორე რამეს მოიწევ,,შანსი არაა არ იჩხუბებ აწი საბასთან მორჩა! ისედაც ამხელა ჭრილობა გავს, და კიდე უნდა იჩხუბოო? არა და ვსო, მორჩა...
_არ მაინტერესებს, ჩემი ჯანმრტელობა სულ , შენ გიცავ და ის ვერაფერს გიზამს გაიგე?!
_რაა რაებს ბოდიალებ, მე შენ მჭირდები და მინდა რომ ჯანმთელი იყო!
_მეც მჭირდები ჩეოლამაზო... მაგრამ ახლა ძალიან დავიღალე და სახლში უნდა წავიდე
_აუ არა რაა, ჩემთან იყავი ჯეერ, გთხოოვვ
_მეც მინდა შენთან ჩემო პატარა მაგრამ უნდა წავიდე, კარგი აბა კარგად მიყვარხარ
_კარგი ჰო, მეცის წავიდა, წავიდა და წაიღო თიტქოს გულის ნახევარი, ძალიან მინდოდა მასთან ძალიან მჭირდებოდა. მაგრამ ის უკვე წავიდა და დღეს ვერარ ვნახავდი, არ მინდოდა რომ მართო ვყოფილიყავი ამიტომ ნიკას დავურეკე, ის ტელეფონს არ იღებდა, ხოლოშემდეგ კი ანის დავურეკე
_ანი, რას შვები როგორ ხაარ? ჩემო კარგო?
_ვაიმე ცუდად ნიაა, ვაიმეე–რა ხდებაა? ანი
_ახლა აქ ვერ გეტყვი სასწაფოდ საავადმყოფოში მოდი, ხომ იცი სადაც
_კი კი მოვალსაშინლად ვნერვიულობდი, უცებ რაღაც გადავიცვი და სასწრაფოდ მივედი
_ანი, ანი რა ხდებაა? მითხარი
_ვაიმე ნია..
_რა ხდება, ანი მითხარი გთხოოვ
_ვაიმე ნია, ძალიან ცუდად ვარ, ნიკა ძალიან ცუდადა
_რაა? რა ჭირს? თვალები ცრემლებით ამევსო, და ძლივს ვლაპარაკობდი
_არ ვიცი ზუსტდ ექიმი გამოვა და გვეტყვის
_ვაიმე ანა...
თავი ჩავრგე და ავქვითინდი, ანა მომიახლოვდა და მამშვიდებდა მაგრამ თვითონაც დასამშვიდებელი იყო..
_ნია, არადა იცი, მე რომ გითხარი რაღაც უნდა გითხრათქო, იცი რა უნდა მეთქვაა?
_ჰო რაა?
_ჩვენ ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს, და გადაწყვეტილი გვქონდა რომ ქორწილი გვექნებოდა თანაც იცი....
_ხოო თქვი თქვი, არა გადაწტვეტილი გქონდა კი არა გადაწყვეტილი გაქვს და ესეც მოხდება...
_იცი, ფეხმძიმედ ვარ
_რააა?
_ხოო, ვარ მართლა, და ზუსტად ვიცი, მაგრამ არ იცის ნკამ ჯერ..
_ვაიმე ანი..ამ დროს ექიმი გამოვიდა და ჩვენთან მოვიდა, მე ფეხზე წამოვდექი და ვუთხარი
_გთხოვთ, არაფერი დამიმალოთ, რა ხდება?
_შენ ვინ ხარ ნიკასი?
_მისი და ვარ, მითხარით რა სჭირს
_იცი, სამწუხაროა მაგრა ძალიან ცუდადაა, შეიიძლება ვერ გადარჩეს, გულზე აქვს პრობლემა, და გადანერგვა სჭირდება, და დონორი თუ ვერ ვიპოვეთ სამწუხაროდ... დრო 1 კვირა აქვს დარჩენილი... მაგრამ გაგზავნილია ყველაფერი და იმედია დონორს ვიშოვით
_რააა? არა ვაიმე არა არ შემიძლია ამდენს ვერ გვუძლებ...
_ნუ ნერვიულობთ, აუცილებლად გამოჩნდება დონორი
ქალმა წამიყვანა და დამაჯინა დდა დამამშვიდა, ნია კი ჩემს გვერდით იჯდადა თავი ჩარგული ჰონდა, ასე საათობით ვიყავით ორივე, გაუნძრევლად... მე განუწყვეტლივ ვტიროდი, ვერაფრით ვმშვიდდებოდი. ამ დროს ტელეფონმა დამირეკა, ანდრო მირეკავდა
_ნია, რას შვები როგორ ხარ? სახლში რატომ არ ხაარ?
_ვაიმე ანდრო, გთხოვ საავადმყოფოში მოდი სადაც შენ იყავი აი იქ
_რა ხდება ნიაა?
_მერე გეტყვი მოდი
15 წუთში ანდრო მოვიდა,
_რა ხდება?
_ჩემი ძმა ცუდადა, შეიძლება დაიღუპოს, გულძე აქვს პრობლება და გადანერგვა სჭირდება, დონორი არ ყავთ ნანახი ჯერ და 1 კვირა აქვს დრო.. ეს ვთქვი თავი ჩავრგე და ისევ ავქვითინდი.
_ნია, დამშვიდდი გთხოვ
_არ შემიძლია
_ნია ნუ გეშინია ყველაფერი კარგად იქნება..ანდრო მაგრად ჩამეხუტა მთელი სულით და გულით,ხელს არ მიშვებდ.. ასე ვიყავით დიდიხანი. მე მის სუნსვგრძნობდი, თავი ავზია, ყელში ვაკოცე და ვუთხარი
_მიყვარხარ
_მეეც, ჩემო ლამააზო. ამდროს დავინახე რომ ექიმი მოდიოდა ჩვენსკენ, მე უცებ ფეზე წამოვხტი და ვუთხარი
_რა ხდება? დონორი ხომ არ გამოჩენილა? რამე ახალი ხომ არ არაიის?
_დონორი არა მაგრამ შენი ნახვა უნდა და კიდე ვიღაც მოვიდა თქცენ სანახავად...
_კარგი, ახლავე..
_შეგიძლიათ, სამივე შეხვიდეთსამივე ფეხხზე წამოვდექი და შევედით.. ის იქ იყო, რომ დავინახე ძალიან ცუდად გავხდი,მის ფერმკთალ სახეს რომ შევხედე, უფრო დასუსტებული სჩანდა.. ცოტახანი ველაპარაკებოდით სამივე შემდეგ კი მთხოვა რომ მარტო მე დავრჩენილიყავი, ანდრო და ანა გავიდა..
_ჩემო პატარა ნუ გეშინია შენ, მე თუ რამე დამემართება ცხოვრება არ დამთავრდება ამით..
_დამთავრდება, შენთ თუ არ მეყოლე ჩემთვის სიცოცხლეს აზრი აღარ აქვს.. მიყვარხარ უსასრულოდ... არაფერი დაგემართება.. არ მიმატ...მაგრამ საუბარი კარების ხმამ შემაწყვეტინა, სანამ გავიხედავდი თუ ვინ იყო, მანამდე ნიკას გაბრაზებულ და გაშმაგებულ სახეს შევხედე, მან ხმამაღლა დაიღრიალა
_აქედან წადი, თვალით არ დამენახო!