მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. (9-10)

- ძნელი იქნება.. ვთქვი და შეწუხებულმა თავი დავხარე..
- არც ისე ადვილი საქმეა... შეიძლება მხოლოდ სასჯელის შემსუბუქება შევძლოთ..
- არაუშავს. მითხრა და გამიღიმა.
- შენთვის სულერთია რამდენ წელს მოგცემენ?
- დიახ.
- რა სულელი ხარ..
- მადლობთ. ანერვიულებული დავდიოდი წინ და უკან.. ვიმეორებდი ფრაზებს,სიტყვებს,წინადადებებს,რომ როგორმე დავხმარებოდი.. ის მოქმედებდა დაუფიქრებლად.. მან არ იცოდა რას აკეთებდა, ... არა არა! ისევ დავდიოდი.. ისევ ვფიქრობდი.. მას სწყუროდა შურისძიება.. ის ალკოჰოლის ქვეშ იმყოფებოდა.. ისევ უარყოფითად ვლაპარაკობდი.. ასეთი აზრები არაფერში გამომადგებოდა.. ისევ წინ და უკან.. რატიც მიმზერდა და თვალს მაყოლებდა.
-ჩემზე ფიქრობ? მითხრა და გასწორდა.
-ზოგადად შენს ჩადენილ სისულელეზე,რომელიც ჩემი მისახედია. ოდნავ უკმაყოფილოდ მომაშტერდა..
- მე მაინც დამიჭერენ ნინა. არაფერი მიპასუხია..
- მოკეტავ?
- უკმაყოფილო სახით სკამზე ჩამოვჯექი და რატის შევხედე..
- იცი პირველად რომ შეგხვდი რა ვიფიქრე? ოდნავ ანერვიულებული ხმით მკითხა რატიმ...
- ეს რა შარში ვარო არა? გამეღიმა..
- არა.. როცა მანქანაშჲ ჩაგსვი და შემოგხედე ვიფიქრე, ტყვეც ასეთი ლამაზი უნდათქო... ხმას ვერ ვიღებდი,არ ვიცოდი რა მეთქვა.. რომ გიყურებდი, რაღაც იცვლებოდა და გულში თითქოს მესამე მსოფლიო ომი დაწყებულიყო... ეომებოდნენ... გრძნობები და ამბიცია.. ისევე როგორც სტალინი და ჰიტლერი..
- არა ვიცოდი რომ სულელი იყავი,მაგრამ ასეთი? რა სტალინი ,რა ჰიტლერი? ადამიანო იმაზე იფიქრე აქედან როგორ გახვიდე..
- შენში რაღაც სხვა იყო.. სხივი,რომელიც არავისში შემიმჩნევია ადრე.. ერთი შეხედვით ერთი თავნება,უკარება გოგონა.. მეორეს მხრივ მგრძნობიარე,გულუბრყვილო.. მე გიცნობ ნინა.. ძალიან კარგად გიცნობ.
- 4-5 წელი.. მინიმუმ 7
- ამდე.. რაზე ფიქრობდი?
- იმაზე , რამდენად დიდი სისულელე ჩავიდინე,რომ ამ საქმეში გაგრიე.. იმაზე,როგორ მინდოდა შენთან მოვსულიყავი.. შენი სახე ხელებში მომექცია და მეკოცნა.. იმაზე რა შორს იყავი ჩემგან და ამავდროულად რა ახლოს!
- ღმერთო! გამწარებული წამოვდექი სკამიდან ..
- სიმართლე უნდა თქვა..
- რას გულისხმობ? იმას რომ მიყვარხარ? დავიბენი.. სახე გამიწითლდა.. ამას ნამდვილად არ ვგულისხმობდი .. თუმცა ამის გაგოენბა ჩემთვის გაზაფხულის მოსვლას ჰგავდა.. თავისი სურნელით და ყვავილებით.. იდნავ თბილი ნიავით და შემორჩენილი ზამთრის სუსხით..
- გიყვარვარ? ვკითხე და სახე ავარიდე.
- არა.. ოდნავ დავიბენი და თავი სრულ იდიოტად ვიგრძენი.. ლაპარაკი სხვა თემაზე,რომ გადამეტანა ისევ საქმეს დავუბრუნდი.
- სიმართლე თქვი,რა მიზნით გინდოდა მამაშენის ბიზნესის ხელშჲ ჩაგდება.. იქნებ ეს გამოგვადგეს..
- გული გეტკინა ხომ? ისევ ვიგრძენი როგორ ამიდუღდა სისხლი..
- შეიძლება 2 წლამდე დავიყვანოთ.. ისევ ვცდილობდი თავის არიდებას..
- არ იცი რა თქვა? ..
- ეს სერიოზული საქმეა..
- გიყვარვარ.
- მიყვარდი.. ახლა უკვე მე შევუსწორე და კმაყოფილი სახით ვეცადე თვალის გასწორება..
- გიყვარვარ.. აღარ ვაპირებდი განმეორებას..
- ეს არ გითქვავს, მაგრამ შენი აფერისტი თვალები მეუბნებიან.. თვალი ავარიდე..
- რა გინდა ჩემგან? უკვე ცრემლები ც..
- სიმართლე მითხარი!
- ხო მიყვარხარ! მიყვარხარ.. ამის გაგება გინდოდა? ჰოდა გაიგე ! თუმცა არაა ძნელი დაგივიწყო.. მე ხომ ადვოკატი ვარ,ძ»იერი,ჩამოყალიბებული პიროვნება,რომელიც მხოლოდ თავის საქმეზე ფიქრობს..
- შენ ამ წუთას მხოლოდ ჩემზე ფიქრობ...
- ამას რატომ მეუბნები? უკვე ვეღარ ვმალავდი ცრემლებს..
- ხარ ! მათნაირი .. რაც გინდოდა ხო მიიღე? ხო ხედავ როგორ მტკივა გული? ამის დანახვა გინდოდა? .. შეგიძლია კარგად ჩაიბეჭდო გონებაში და როცა მოგინდება გადაახვიო.. თუ გინდა იცინე, ან კმაყოფილმა გაიღიმე .. თუმცა იცოდე ასეთს ბოლოჯერ მხედავ! ახლა შენს წინ ის სუსტი გოგოა,რომელსაც იცნობდი.. მაგრამ ხვალ მხოლოდ ადვოკატი,რომელიც შენს ჩაფლავებულ საქმეს გამოასწორებს!! ანერვიულებულმა გამოვხურე კარი.. სახლშჲ მივედი და ჩემს ოთახში ჩავიკეტე.. უნდა დაწყებულიყო 2 საათიანი გლოვა რომ არა მესიჯი მობილურზე... რომელიც მხოლოდ სამი სიტყვით შემოიფარგლებოდა..
- ყელამდე შარში ხარ... შეშინებულმა ავკრიფე ნომერი თუმცა გამორთული იყო..
- ესღა მაკლდა ! იმ წუთას არ მიმიქცევია ყურადღება,ამ ვითომ საშიში შეტყობინებისთვის.. არც იმაზე მიფიქრია რა შედეგები მოჰყვებოდა.. არც დამიგეგმავს რა შეიძ»ებოდა მომხდარიყო.. მობილური გვერდზე მივაგდე და ავქვითინდი.. გოგოებს უყვართ ტირილი... ალბათ დამეთანხმებით ჯობია,ბევრი იტირო ვიდრე ეს წყენა გულშჲ შეინახო და გაბოროტდე.. ამიტომაა, ყველა გულუბრყვილო გოგო კეთილი.. ღამის 10 საათი.. ის დრო,რომელიც ყველაზე ცუდად მახსოვს.. მე ხომ ამ დროს გავიცანი მდიდარი ,,ნაბიჭვრები“.. გარეთ გავიხედე და სულიერი ვერავინ დავინახე.. ვერც მოსიარულ;ე წყვილები,ვერც გზააბნეული ძაღლები.. ირგვლივ ყველაფერი ,,ჩამკვდარ ბუნებას“ ჰგავდა.. რომ არა კარზე კაკუნი.. კარი გავაღე თუმცა არავინ იყო.. თუ არ ჩავთვლით ჩემს წინ დაგდებულ წერილს..
- ეს რა ხუმრობაა? შეშინებულმა მაშჲნვე გავხსენი და კითხვა დავიწყე.. ,, ნინა... გიკვირს ხომ? რომელი საუკუნეა.. წერილების წერა ახლა უკვე უბანალურესი მოქმედებაა.. თუმცა სხვა გზა არ მქონდა.. შენი ყოველი სიტყვის თქმის დროს, რაღაც მემართება.. ვიცი სისულელეა,მაგრამ ვმუნჯდები. გითმობ გზას, დაე ილაპარაკო! შენ ხომ ეს ასე კარგად გამოგდის.. ახლა გიყურებ და.. ვხვდები,როგორ შეიცვალე. შენში უკვე, ძლიერ ქალს ვხედავ,რომელიც ყველა დაბრკოლებას ფეხებით გადაუვლის.. არ შეუშინდება არავის,არაფერს,არასდროს.. მოდი გეტყვი რატომ გწერ ამ პატარა წერილს.. შეიძლება მოგძებნონ. მათ იციან შენი სახელი,შენი მისამართი,შენი ვინაობა.. ერკვევიან შენს საქმიანობაში. ფრთხილად იყავი... შეიძლება გითვალთვალებენ, ან თუდაც გაკვირდებიან.. ვიცი, დამნაშავე ვარ ამ საქმეში რომ გაგრიე... ვიცი ბოლო დონის იდიოტი ვარ! შარის მაძჲებელი, უიღბლო.. თუმცა მინდა ფრთხილად იყო.. რამე რომ დაგიშავონ საკუთარი ხელით ამოვხდი სულს ყველას.. სანამ სადმე წაახვალ იყურე წინ.. უკანაც გაიხედე.. თუ დაინახავ რომ ვინმე თვალს გადევნებს მაშჲნვე გაიქეცი ან პოლიციას შეატყობინე.. თუ რათქმაუნდა სამართალი ისევ არსებობს..! შენ ხომ არ გჯერა დღევანდელი სამართალის.. მინდა სანამ რამეს გააკეთებ კარგად დაფიქრდე.. არ მისცე არავის საშუალება,რამე დაგიშავოს საკუთარი თავი დაიცვი,სანამ მე აქ ვარ.. რატომ გეუბენბი ამას?.. ჰო მკითხე გიყვარვარ თუ არაო.. მე გიმეორებ
- არა! .. მე ვცოცხლობ შენით. „
- აფერისტო.. ოდნავ აღელვებულმა დავკუჭე წერილი და სანაგვეში ჩავაგდე..
- მართლა ყელამდე შარში ვარ.. ვთქვი და მაცივრიდან ლუდი გამოვიღე..




ამბობენ ადამიანებს მხოლოდ სიყვარული ცვლისო... უაზრო სამყაროდან უხილავ პლანეტაზე გადაჰყავსო.. ვისაც არ უყვარს მხოლოდ არსებობსო.. სისულელეა... თუ გიყვარს ესეიგი გიყვარს. დედამიწაზე, და არა სხვა პლანეტაზე.. ისევ ცხოვრობ თუმცა უკვე სიყვარულით.. ვცხოვრობდეთ სიყვარულით.. ან უბრალოდ ვარსებობდეთ მისთვის.. ძნელია. სიყვარულსაც უნდა ძალა ... გამძლეობა,მომავლის რწმენა,რომელიც მე არ გამაჩნდა.. და ამას უკვე არ ერქვა სიყვარული.. ეს უფრო შორიდან მოტრფიალე ,,მიჯნურს“ ჰგავდა..
- განაჩენი გამოტანილია ! მიესაჯოს 2 წლით პატიმრობა.უკმაყოფილომ შევხედე რატის,რომელიც მიღიმოდა... როცა გაიყვანეს.. როცა გაიყვანეს,მივხვდი როგორ ნერვიულობდა თუმცა არ უნდოდა შეემჩნია.. ისე მიღიმოდა თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი.. რომელიც მოციმციმე თვალებით მისგან შოკოლადს ელოდა.. შორიდან ტუჩებით რაღაც მანიშნა.. ალბათ ,,მიყვარხარო“ ვუთხარი ჩემს თავს ღიმილით და სახლში წამოვედი.. მეტროშჲ ასვლისას ერთი ადგილი თავისუფალი იყო ამიტომ კომფორტულად მოვკალათდი.. ადამიანების თვალიერება დავიწყე და საოცარი რამ შევნიშნე.. ჩემს წინ მჯდომი ყმაწვილი ზუსტად ჩემნაირად იჯდა... ჩემნაირად იყო დაყრდნობილი სკამს და გაღიმებული მიმზერდა.. ფეხი ფეხზე გადავიდე.. ეს ერთგვარი გამოცდა იყო .. მაინტერესებდა რას იზავდა... შევხედე და აი ისევ! ზუსტად ჩემნაირად ... როგორ ვერ ვიტან,როცა მბაძავენ...მაისური გავისწორე და მანაც გაისწორა...ხელი კისერზე მოვისვი და მანაც იგივე გააკეთა..მობილური ამოვიღე და მანაც ამოიღო..
- მეზიზღება იდიოტი ხალხი!ოდნავ ზიზღით შევხედე და ვეცადე ყურადღება არ მიმექცია...კარგი.. არ მივაქცევდი ყურადღებას.. მაგრამ ზუსტად ჩემს გაჩერებაზე, ზუსტად ჩემი გზის,ჩემი მოსახვევიდან გამომყვა.. როგორ მინდოდა ერთი კარგად გამომელანძღა როგორ ც ადრე.. ის იყო მივუბრუნდი რომ არა მისი უკმაყოფილო მზერა.
-რატომ მომყვები?
-მე ? მე?ამ კითხვამ დამაბნია..
-ჰო შენ შენ! ჯერ მეტროში ჩემს მოქმედებას იმეორებდი.. ახლა ჩემი გზით მოდიხარ.. არა ვიცი რომ სიპათიური ვარ და ბევრ გოგოს შეიძლება მოვეწონო,მაგრამ არც ისეთი რომ ამედევნონ..ჩემი თავი გამახსენდა... მაშჲნ ხომ მეც ასე დაქოქილად ვსაუბრობდი... ფეხებზე მეკიდა სხვისი აზრი...

- უკაცრავად,მაგრამ ეგ ყველაფერი პირიქით იყო.გაეღიმა და შემომხედა..
- უკაცრავად.. თუმცა შენთვის აზრი არ მიკითხავს. მე ვიცი როგორც იყო,და რაც იყო.
- ზედმეტად ბევრი ხომ არ იცი?უკვე მინდოდა დამეხრჩო..
- ზედმეტი ცოდნა არასდროსაა ზედმეტი...ახლა გული ამერევა..ვთქვი და ხელები ყელში მოვიჭირე..
- იქნებ შენ მოგეწონე?ახლა მე გამოვიწვიე..
- არა. შენნაირი გოგოები არ მომწონს...ასე წავიდა.. და საზიზღარ ხასიათზე დამტოვა.. საღამოს პიცა შევუკვეთე.. ძალიან მშჲოდა. თან რა ჯობია,კარგად გაკეთებულ ყველიან პიცას.. კუჭი ვეღარ ითმენდა... სმენა კარისკენ მქონდა მიტანილი, რომ კაკუნი არ გამომპარვოდა.. და დადგა ეს საოცარი მომენტიც.კარი გავაღე და...
- შენ?
- ჰო მე..თქვა თუთიყურშმა და უხერხულად შეიშმუშნა..
- პიცის დამატრებელი..
- არაა საჭირო აღნიშნვა...კარი ოდნავ გავაღე და სიცილი დავიწყე...
- სიმპათიური პიცა...ხელიდან გამოვგლიჯე.. რომ არა მისი ნაწყენი სახე,რომელიც ჩემი სიტყვების შემდეგ ,,გაჩნდა“..
- მაპატიე, არ მინდოდა.
- დანაშაულს გამოსყიდვა უნდა..გამომწვევად გამიღიმა..
- რა გინდა შანტაჟისტო?
- დამპატიჟე..
- სად? რაზე?
- პიცაზე..თვალით მანიშნა და ენა ტუჩებზე მოისვა..
- სახელი მაჩუქე ლამაზო..ვუთხარი და კედელს ავეყუდე..
- დათო..
- მობრძანდი დავით.პიცა მართლა გემრიელი იყო.. დათოს რომ ვუყურებდი ასეთი ჩანდა..
- რა პროფესიის ხარ?მკითხა ისე რომ პიცა პირიდან არ გამოუღია..
- ადვოკატი.
- ოჰო !კმაყოფილმა შემომხედა.
- ამბობენ ადვოკატებს თავში უქრითო და მართალია?
- გამონაკლისებიც ვარსებობთ...თვალი ჩავუკარი. და ვანიშნე პიცა უკვე დაამთავრე ახლა შენი წასვლის დროათქო.
- ეგ მზერა რას ნიშნავს?
- იმას რომ სტუმრობა დასრულებულია...
- არადა როგორ მეტკინა გული იმ სიტყვების შემდეგ.. ასე არავის დავუმცირებივარ ჩემი პროფესიის გამო....
- ვაიმე! .. დაეტიე სადაც ხარ.ვუთხარი შეწუხებულმა და ჩემს ოთახში გავედი...
- ხომ შეიძ»ება ერთმა დღემ მაინც ჩაიაროს წყნარად?ვეკითხებოდი ჩემს თავს...თუმცა ანგელოზის სახე ზოგჯერ მოგატყუებს.. ან უაზრო ლაპარაკით გაგაბრუებს.. მოგწყვეტს სამყაროს და უსაასრულობაში გადაგიშვებს.. მე კი უკვე იმ ასაკშჲ ვიყავი,რომ აღარ შეიძ»ებოდა ჩემი მოტყუება... გამახსენდა... გამახსენდა რატის სიტყვები......
-. შეიძლება მოგძებნონ. მათ იციან შენი სახელი,შენი მისამართი,შენი ვინაობა.. ერკვევიან შენს საქმიანობაში. ფრთხილად იყავი... შეიძლება გითვალთვალებენ, ან თუდაც გაკვირდებიან...
- ისევ შარი? ან დამთხვევაა რამე?ოთახის კარი ჩავკეტე ...