შევსებული არსებობა XXIII

_ არ ვიცი რა გითხრა სალო..ყველაფერს წარმოვიდგენდი, მაგრამ შენ თუ დაგემართებოდა ეს მაგას ვერასოდეს! იქნებ დაფიქრდე..იქნებ იტყუება ის ქალი.. _ არა ნინო.. ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც მითხრა.. მტკივა! მეგონა ეს ჩემი წილი ბედნიერება იყო.. თურმე ისიც ჰყოლია აღდგომის კუნძულებზე.. მასაც დაპირებია ბუდეს.. ნინო..არასოდეს უთქვამს მიყვარხარო.. მერე მივხვდი, ყველაფერს მერე მივხვდი! _ აღელვებული ხარ და დამშვიდება გინდა, რომ ორივე მხარე აწონო.. ას ეარ შეიძლება სალო.. _ არა! ირმას რომ ველაპარაკე მერე სანდროსაც ველაპარაკე..არაფერი მითქვამს..რამოდენიმე კითხვა დავუსვი მარტო..რაც გულს მიღრღნიდა და ზუსტად ისე მიპასუხა როგორც იმ ქალმა მითხრა! იმასაც კარგად მივხვდი რას მიბუქებდა და რას ბოღმით მეუბნებოდა.. მაგრამ მართალი მითხრა! ღმერთო მე მას ყველაფერი მივუძღვენი ნინო.. საკუთარი თავი, არსებობა, სუნთქვა, გულისცემა ვაჩუქე..ყველაფერი! რატომ მსჯის ასე ღმერთი.. _ შენივე სულის საცხონებლად გიგზავნის განსაცდელს.. ეს ხომ შენივე იარაღია გაჭირვებისას.. _ ასეთ დროს არა..აღარ მინდა ასეთი განსაცდელი.. – სალომეს ისევ აუვარდა ისტერიკული ტირილი, ნინო მეოხვია _ დაწყნარდი ეხლა, რა ისტერიკებია ეს?!.. თავი გინდა მოიკლა? შენს თვალებს შეხედე ვეღარ ახელ! ლევანი დაელაპარაკება იმ შენს თუხარელს და ცხვირ-პირს დაუნაყავს! _ არა ნინო არ მინდა ეს მივარდნები.. _ აბა რა გინდა? _ სიკვდილიი.. – ტირილს უმატა სალომემ. დიდხანს აწყნარებდა ნინო, შეპირდა დღეს არსად წავალ შენთან დავრჩებიო, ჩაი გაუკეთა და თვითონაც მიუჯდა.. _ ამ წუთას მეტი არაფერი მინდა.. ესე ყოფნა ყველაფერს მირჩევნია, როგორც ბავშვობაში.. მანამდეც არ უნდა დამეშვა, რომ მეტი შემოსულიყო ჩემს ცხოვრებაში.. ამან გამანახევრა, გამამეოთხედა.. – ამ დროს სალომეს ტელეფონმა დარეკა, ნომერს დახედა და გაოცდა.. ეს კახა იყო.. _ ვინ არის? _ კახა..ის კახა.. _ არ უპასუხო! აღარ გინდა ამდენი საშინელების მოსმენა! _ არა, უნდა ვუპასუხო.. – დარწმუნებით თქვა. _ ალო.. _ სალომე კახა ვარ, როგორ ხარ? _ გმადლობთ, კარგად.. _ სალაპარაკო მქონდა შენთან, შენი ნახვა მინდა. _ ეხლა ქალაქში არ ვარ, ტელეფონში მითხარით.. _ გავიგე ირმა გინახავს.. მაპატიე ამ სპექტაკლში რომ მივიღე მონაწილეობა.. ეხლა უკვე შემიძლია გითხრა.. ვიღაცეებისგან განსხვავებით დავრწმუნდი, რომ ღირსეული გოგო ხარ, ამიტომ სინდისი მქენჯნის.. ალექსანდრე თუხარელი ტინგიცა მექალთანე ა.. _ არ არის საჭირო, თავს დამნაშავედ ნუ იგრძნობთ.. მადლობა ზარისთვის.. _ ვიცი ძალიან ცუდად ხარ.. ნება მომეცი ჩამოვიდე და შენს გვერდით ვიყო.. _ აქ მარტო არ ვარ.. არ არის საჭირო.. _ ვინმესთან ერთად ხარ? _ მაპატიეთ მაგრამ ეს თქვენ არ გეხებათ.. _ აბა ვის ეხება! _ ბატონო კახა.. არ გინდათ ამ შეგონებულის თამაში! ნუ ეცდებით დამარწმუნოთ, რომ ნანობთ და ეს ზეწოლის ან თხოვნის გამო გააკეთეთ.. ასეც რომ იყოს კაცები ას ეარ იქცევიან! ალექსანდრემ თუ გაიძულათ თქვენ გაცილებით უარესი ყოფილხართ მასზე, იმიტომ, რომ თქვენი თქმით ნაძირალას ვასალობა კიდევ უარესია! არ გაქვთ უფლება ჩემთან დარეკოთ და სხვა ლანძღოთ მაშინ, როცა საკუთარ თვალში დირეს პოვნა გიჭირთ! ამით ფასუ უფრო გეკარგებათ, თუ გნებავთ მომავალი მსხვერპლისთვის იცოდეთ და აქ აღარასოდეს დარეკოთ! – უთხრა და გაუთიშა. _ რა ჯანდაბა უნდოდა? _ მაპატიე ალექსანდრეს სპექტაკლებში რომ მივიღე მონაწილეობა, ნება მომეცი ჩამოვიდე და დაგამშვიდოო.. სანდროს ტინგიცა მექალთანეს ეძახის, თავის თავს მიხედოს მაგ სირმა! – ვერც კი გაიაზრა ისე დაიცვა “საძულველი” მამაკაცი, ნინომ ეს ყველაფერი შეამჩნია, თუმცა არაფერი უთქვამს, მხოლოდ კვერი დაუკრა. _ ჰმ.. აუტანელი! თავის ცოლი ამშვიდოს მაგან.. ნახა ხელსაყრელი მომენტი.. – გაცეცხლდა ნინო. საღამომდე ასე ისხდნენ.. საღამოს თეონამ დაურეკა _ სალო..რა მოხდა, რატომ წახვედი ასე მოულოდნელად? აქ სასწაულები ხდება.. ვერაფერი გამიგია, შენ და ალექსანდრემ იჩხუბეთ? _ რა ხდება? _ წეღან აქ იყო ალექსანდრე.. ძალიან იყო განერვიულებული, მეკითხებოდა ხომ არ იცი სად შეიძლება იყოსო.. მე ვერ მივხვდი თავიდან, საიდანღაც კახამ ყური მოკრა ეტყობა ლაპარაკს, ალექსანდრე თითქმის ყვიროდა ოთახში, შემოვიდა და შენზე წაუსისინა ქალაქგარეთ ყოფილა და მარტოც არ არისო. ალექსანდრე ყელში წვდა და კედელზე მიახეთქა.. “იცოდე მოგკლავ და შე ო..” შემეშინდა და სასწრაფოდ დავხურე კარი, დემეტრეს დავურეკე, ალექსანდრე მომიბრუნდა სალომეს სოფელი აქვსო? კი მაგრამ არ ვიცი სად, არ უხსენებია მეთქი.. მოვატყუე სალო.. შემეშინდა.. არ ვიცოდი რა ხდებოდა.. დემეტრემ კიდევ კარგი შემოუსწრო, თორემ ის დამპალი უკვე გალურჯდებოდა.. გააშვებინა ხელი და დააწყნარა, კაბინეტში აყვა ეხლა, იქ არიან.. კახამ ეს ყველაფერი ასე არ დამთავრდება იცოდეო.. კაცმა არ იცის რა ჯანდაბა უდევს გულში.. საშინელებები ხდება სალო.. სოფელში ხარ? კარგად ხარ? _ კი სოფელში ვარ თეო.. კარგი გიქნია, რომ არ უთხარი, გემუდარები არც უთხრა.. რომ ჩამოვალ თვითონ დავუსვამ ყველაფერს წერტილს.. _ რა წერტილზე ლაპარაკობ.. რა მოხდა ასეთი? გული გამისკდება სადაცაა.. ადგილს ვეღარ ვპოულობ.. ჩამოვალ გავეთავისუფლები ერთი დღე.. _ არა! – ლამის იყვირა სალომემ – არსად წამოხვიდე თეო გაგიჟდი? ეგრევე დაწვავს სადაც წამოხვედი..ორ დღეში ჩამოვალ, ოღონდ ეხლა არსად წამოხვიდე და არც არავის უთხრა სად ვარ.. გემუდარები.. მარტო არ ვარ, ნინოა ჩემთან ჩემი დაქალი.. სანერვიულო არაფერია. – ტელეფონი გათიშა და ამოიოხრა.. – ერთი იქაური სახელები არ გვქვია.. სამ-ოთხს რომ ირქმევენ ერთად.. თორემ სხვა არაფრით განსხვავდება. ფედერალურ ოპერაციას დაამსგავსეს ყველაფერი.. გული მერევა უკვე.. _ სალომე გინდა მე დაველაპარაკები, ან ლევანი დაელაპარაკება ადამიანურად, ასე არ შეიძლება.. იქნებ ცდებით.. _ არა ნინ, ჩვენს ურთიერთობაში არსებული პრობლემები და სირთულეები თვითონ უნდა მივიყვანოთ ჩემთვის უკვე კარგად გარკვეულ დასკვნამდე!.. დესპანები არ გვჭირდება. შენ ჩადი თბილისში, აღარაფერი მიჭირს, ორ დღეში მეც ჩამოვალ. _ დარწმუნებული ხარ სალო? _ ხომ მიცნობ.. – ნინო მარშრუტკას დაელოდა და წავიდა, შინ მიბრუნებულ სალომეს ტელეფონის ხმა შემოესმა, ისევ ალექსანდრე რეკავდა. უპასუხა.. _ სალომე სად ხარ?!.. – მოესმა საშინლად მკაცრი ხმა _ ქალაქგარეთ ვარ.. ორ დღეში დავბრუნდები და ყველაფერი ავწონ-დავწონოთ.. _ მე არაფრის აწონვას არ ვაპირებ! სად ხარ მიპასუხე! _ ცოტა დრო მჭირდება, რომ ყველაფერი გავიაზ.. _ რა უნდა გაიაზრო გოგო.. ირმას და კახას მოჩმახული სისულელეები? გესმის საერთოდ რას ამბობ? _ სამწუხაროდ მესმის! ნახვამდის სანდრო.. – სალომემ ტელეფონი გამორთო და დივანზე მიაგდო.. რა მასკარადებს აწყობენ.. რა გახადეს ერთი ბანალური ურთიერთობა.. როგორ ეზიზღებოდა სამყარო.. არასოდეს..არასოდეს დაბრუნდება თბილისში, აქ იცხოვრებს, მშვიდად და ყველასგან შორს.. ფიქრიც კი ეზარებოდა ამაზე.. ღმერთო შენიხსენი ამ განსაცდელისგან.. უცებ სალომეს გაახსენდა, რომ მოშორებით, სოფლის ბოლოში კვირაცხოვლის ეკლესია იყო, დანგრეული და უმოქმედო, თუმცა მოსახლეობას ყოველთვის აჰქონდა ხატები და სანთლებითაც თვითონ ამარაგებდნენ. თბილად ჩაიცვა და გზას გაუყვა.. საშინელი ფიქრები ვერ მოიშორა. განა რა იყო სალომეში ისეთი განსაკუთრებული, რომ ასეთ ინტრიგებში გაეხვა..თავისთვის უბრალოდ მუშაობდა, არავისთვის მიუცია ვინმესთვის საბაბი რაიმე არასწორად ეფიქრა.. სილამაზე? არ უჩიოდა, მაგრამ გარშემო ხელოვნურად თუ ბუნებრივად დაჯილდოებული ლამაზმანების ტევა აღარ იყო! რამ დაღუპა.. ესპანურის ცოდნამ? ნეტავ საერთოდ არ სცოდნოდა არც ერთი სიტყვა! სისულელეა.. მაგ ლოგიკით საერთოდ არც უნდა ესწავლა, უსწავლელს არავინ მიიღებდა და ამ საშინელებასაც აიცილებდა თავიდან.. კაცმა არ იცის რა ჯობდა, ეხლა აქ არ იქნებოდა, სასოწარკვეთილი.. ეკლესიაში მიდიოდა და ისიც კი რცხვენოდა ხატს შეხებოდა, უფლისთვის გულისტკივილი გაენდო.. ეზიზღებოდა საკუთარი სხეული, რომელიც ასე აჯიჯგნინა მატყუარას და საშინლად ბრაზობდა თავის თავზე, რომ გულის სიღრმეში კუბაში გატარებული თითოეული წუთი მაინც ნეტარ ჟრუანტელს ჰგვრიდა! დათოვლილი თარო გადაწმინდა, სანთელი აანთო და ღმერთს შესთხოვა მისი ცრემლები, რომელიც ასე უხვად აწყდებოდა უპეებზე უკანასკნელი ყოფილიყო.. გულის საშინელი ტკივილი იგრძნო..ფიზიკური ტკივილი, ხელი იტაცა და საკუთარი თავი შეეცოდა.. ნეტავ სხვა იყოს.. როგორ ჩაეხუტებოდა და მოეფერებოდა ეხლა სალომეს, როგორ თანაუგრძნობდა.. უფრო ამოუჯდა გული, სლუკუნში არ გაუგია როგორ მიუახლოვდა ვიღაც და მხარზე ხელი დაადო.. სალომე შეშინებული მოტრიალდა და გაშეშდა.. მის წინ დემეტრე იდგა და უღიმოდა