რის გამო "ებრძვიან" ერთმანეთს თეონა თავართქილაძე და აჩი არველაძე

ცნობილმა ოჯახურმა წყვილმა, დიზაინერმა თეონა თავართქილაძემ და ფეხბურთელმა რეზი არველაძემ, თავიანთი უფროსი ბიჭი, ნიკა, ძალიან ადრე "გაიმეტეს" დამოუკიდებელი ცხოვრებისათვის, როცა საზღვარგარეთ სასწავლებლად გაუშვეს. ახლა კი, როცა უმცროსს, ვატოს უყურებენ, ასეთი "ექსპერიმენტის" სურვილი აღარ აქვთ. 18 წლის ნიკას ეკონომისტობა სურს. 14 წლის ვატო კი მამის და ბიძების კვალს მიჰყვება, მომავალი ფეხბურთელია. მის სპორტულ კარიერაზე აჩი არველაძე ზრუნავს, დედა კი სწავლას უკონტროლებს. თეონას სურს, მისი შვილი, ფეხბურთის გარდა, სხვა სტაბილური პროფესიითაც იყოს უზრუნველყოფილი. ვატოს მეცადინეობისა და სპორტის შეთავსება უჭირს, თუმცა ცდილობს, არც დედას დასწყვიტოს გული და არც მამა–ბიძებს.
– თეონა, ალბათ დღესაც კარგად გახსოვთ ის შეგრძნება, რომელიც პირველი შვილის დაბადებას მოჰყვა.
თეონა: ნიკა რომ მეყოლა, 21 წლის ვიყავი. ალბათ ბანალური პასუხია, მაგრამ ეს უსაზღვრო სიხარული იყო. ისეთი პატარა არ ვიყავი, რომ ვერ მივმხვდარიყავი, ჩემს ცხოვრებაში რა მოხდა.
– მეორე შვილზე გოგონას მოლოდინი ხომ არ გქონდათ?
თეონა: ვაღიარებ, რომ პირველიც გოგო მინდოდა, მაგრამ ახლა ჩემი ბიჭებით კმაყოფილი ვარ. აი, რეზისთვის კი მნიშვნელობა არ ჰქონდა, გოგო გვეყოლებოდა თუ ბიჭი. ვატო ფეხბურთს თამაშობს, სპორტის ეს სახეობა ნიკასაც ძალიან უყვარს, ამიტომ რეზი ძალიან ბედნიერია. გოგოზეც ვფიქრობდი, მაგრამ, როგორც ჩანს, არ მეყოლება.
– ვატო, ფეხბურთი თქვენი ოჯახის ტრადიცია რომ არ ყოფილიყო, მაინც აირჩევდით თქვენი ცხოვრები საქმედ?
ვატო: მე თვითონაც ყოველთვის მინდოდა ფეხბურთელობა, მაგრამ მამა და ბიძები რომ არ მყოლოდა სპორტის ამ სახეობაში, შეიძლებოდა, სხვა გზით წავსულიყავი.
– გაქვთ გაცნობიერებული, რა რთული იქნება არველაძეების გზის გაგრძელება?
ვატო: ვიცი, რომ რაც შეიძლება მეტი უნდა მოვინდომო და კარგად ვითამაშო. ის ფაქტი, რომ მამა და ბიძები ფეხბურთელები იყვნენ, ჩემთვის მეტი პასუხისმგებლობაა. ამჟამად ბიძაჩემის, აჩის გუნდში ვთამაშობ, 35–ე სკოლაში.
– ძმები არველაძეები რას გეუბნებიან, როგორ აფასებენ თქვენს სპორტულ მონაცემებს?
ვატო: აჩი უფრო მაძლევს რჩევებს და მიხსნის, რა და როგორ გავაკეთო. მეც ასე თუ ისე ვუჯერებ. აჩიც, რეზიც და შოთიც ყველაფერს საჩემოდ მეუბნებიან, რომ კარგი ფეხბურთელი გამოვიდე. იმის გამო, რომ შოთი თბილისში არ არის და მამა სხვა საქმეებითაა დაკავებული, ფაქტობრივად აჩის ვყავარ მიბარებული.
თეონა: აჩი ჩვენთან რომ მოდის და ვატოს ეუბნება, კიდევ მეტი უნდა გააკეთოო, ეს პასუხობს, დრო არ მაქვსო. მართლაც, ვატო ძალიან დაკავებულია. აჩი გამომატანინებს ცხრილს, სადაც ჩამოწერილია, ვატო რა წრეებზე დადის და გამოაცხადებს, ამაზე აღარ ივლის, არც ამაზე ივლის, აქედანაც გამოიყვანთო და ყველაფერს გადახაზავს ხოლმე. ამის გამო მე და აჩი სულ ვიბრძვით. მას უნდა, რომ ვატო მთლიანად ფეხბურთით იყოს დაკავებული და, დავუშვათ, მათემატიკის თუ უცხო ენის ნაცვლად აკრობატიკაზე იაროს, რადგან ეს სპორტში წაადგება. მე კი მინდა, რომ ვატო მხოლოდ ფეხბურთით არ შემოიფარგლოს.
– ბოლოს რომელი რჩებით გამარჯვებული?
თეონა: რა თქმა უნდა, აჩი.
ვატო: სწავლა არ მიყვარს, მაგრამ მაინც დავდივარ გაკვეთილებზე. ძირითადად მაინც ფეხბურთზე ვარ გადართული. თუ რაღაც არ მაინტერესებს, იმას იძულებით ვერ გავაკეთებ. არ მიყვარს ეს ქიმია და ფიზიკა და რა ვქნა! თანაც ფეხბურთში სულაც არ დამჭირდება ეს საგნები.
თეონა: არადა ქიმიაში ათიანები გიწერია.
ვატო: ფეხბურთელს ყველაზე მეტად ინგლისური ენის ცოდნა სჭირდება. სკოლაში ესპანურსაც ვსწავლობ, მაგრამ არ მაინტერესებს. უფრო კარგად უნდა ვსწავლობდე, მაგრამ ფეხბურთის გამო კარგი ნიშნები არ მაქვს. ხშირად მაქვს ვარჯიშები, მეგობრებისთვისაც ვიცლი, ოღონდ მეცადინეობა – არა!..
თეონა: ვატო, ახლა კიდევ ერთხელ გეუბნები, ღმერთმა დაგიფაროს, მაგრამ შეიძლება ისეთი ტრავმა მიიღო, სამუდამოდ დაამთავრო ფეხბურთელის კარიერა და აღმოჩნდება, რომ ხელში სხვა აღარაფერი გექნება. ძალიან კარგადაც რომ აგეწყოს კარიერა, ცხოვრების ნახევარს გაივლი და თამაშისთვის თავის განებება მოგიწევს. იძულებული გახდები, სხვა რაღაცით დაკავდე. ფაქტობრივად ახლიდან უნდა დაიწყო ცხოვრება. ამიტომ, თუ განათლება არ გექნება, გაგიჭირდება. კი, ბატონო, ითამაშოს, მაგრამ სწავლა არ უნდა მიატოვოს.
ვატო: სწორედ ამიტომ ვსწავლობ, თორემ ისე საერთოდ არ მიზიდავს მეცადინეობა. იმდენს მოვახერხებ, ფეხბურთის თამაშს რომ დავამთავრებ, ზოგადი განათლება მაინც მქონდეს. მამაც იმავეს მეუბნება სწავლასთან დაკავშირებით. მას ურჩევნია, კარგი ფეხბურთელი გამოვიდე და ნორმალური განათლება მქონდეს.
– ნიკაზეც ვისაუბროთ, რომელიც 13 წლისა წავიდა საზღვარგარეთ სასწავლებლად. თეონა, შვილის გაშვება არ გაგიჭირდათ?
თეონა: ახლა ვატოს რომ ვუყურებ, ვხვდები, ნიკა რა პატარა ყოფილა, როცა უცხოეთში გავუშვით. ვერც კი წარმომიდგენია, რომ ვატო სხვა ქვეყანაში წავიდეს. ყველა ექსპერიმენტი პირველ ბავშვზე განვახორციელეთ. ნიკა აბსოლუტურად დამოუკიდებელი და ჩამოყალიბებული ადამიანია. ახლა ვხვდები, რომ ნიკას ძალიან გაუჭირდებოდა, ფაქტობრივად 13 წლიდან დაიწყო ცხოვრებასთან ბრძოლა. ერთი მხრივ, მიხარია, დამოუკიდებლობას რომ შეეჩვია, მაგრამ მაინც ვფიქრობ, რომ ასეთ პატარა ასაკში სახლიდან გაშვება არ შეიძლება, ცოდოები არიან. სხვათა შორის, მივხვდი, რომ მაგ ასაკის გოგოები უფრო ძლიერები არიან, ბიჭებს კი უჭირთ დამოუკიდებლად ცხოვრება.
– ნიკა შვეიცარიაში ისევ თქვენს დეიდაშვილთან, მაკა ასათიანთან ცხოვრობს?
თეონა: ახლა მაკასთან აღარ ცხოვრობს. ნიკა უნივერსიტეტში ჩასაბარებლად ემზადება. მისი მონაცემები რომელ უნივერსიტეტსაც მოეწონება, სწავლას იქ გააგრძელებს. ბიზნეს–ეკონომიკის ფაკულტეტზე უნდა ჩაბარება, მისი არჩევანი ჩვენც მოგვწონს.
– საქართველოში ხშირად ჩამოდის?
თეონა: კი, ორ თვეში ერთხელ მაინც ერთი კვირით ჩამოდის. ჩვენ გარეშე ვერ ძლებს და არდადეგებზე ყოველთვის აქეთ მოდის, თუნდაც 5 დღით. კარგ განათლებას კი იღებს, მაგრამ ოჯახისგან მოწყვეტა უჭირს.
– ძმები ხასიათით ერთმანეთს ჰგვანან თუ მშობლებისგან სხვადასხვანაირი მიდგომა სჭირდებათ?
თეონა: ორივე ერთნაირი ტიპაჟია. ვერ ვიტყვი, რომ რომელიმე დაუმორჩილებელია. მე და ვატოს ძირითადად სწავლასთან დაკავშირებით მოგვდის კონფლიქტი. ერთი, რაც მაწყნარებს, ისაა, რომ ფსიქოლოგ ნანა ჩაჩუასთან დადის, რომელიც ზოგად განათლებას აძლევს, წიგნებს აკითხებს, საინტერესო ფილმებს აყურებინებს, რომლებსაც მერე ერთად არჩევენ. მან შეაყვარა წიგნები, რაც ძალიან მახარებს. ვატოს უკვე ბევრი წიგნი აქვს წაკითხული.
ვატო: მე და ნიკა ალბათ რაღაცეებით ვგავართ ერთმანეთს, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ერთნაირი ხასიათი ან თვისებები გვაქვს.
– თეონა, თქვენ რომელი დაგემსგავსათ?
თეონა: მგონი, არც ერთი. ნიკა დედაჩემს ჰგავს და ვატო – მამაჩემს.
ვატო: არველაძეებს საერთოდ არ ვგავართ?
– მე უფრო მამას გამსგავსებთ. ვატო, ძმასთან თქვენც ჩადიხართ ხოლმე?
ვატო: ლონდონში არ ვყოფილვარ, მაგრამ როცა თურქეთსა და შვეიცარიაში სწავლობდა, მაშინ მასთან ხშირად ჩავდიოდი. სტამბულში შოთისთან ცხოვრობდა და იქ ხშირად მივდიოდი.
თეონა: ნიკა ახლა ლონდონში, ინსტიტუტის საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობს, ამიტომ ჩვენ მასთან ისე ვერ ჩავალთ, რომ დავრჩეთ. მე და რეზი სანახავად რომ წავალთ გაზაფხულზე, ალბათ ვატოსაც წავიყვანთ.
– ვატო, დედა უფრო ცდილობს თქვენს გაკონტროლებას თუ მამა?
ვატო: თუ მეორე დღეს ვარჯიში ან თამაში მაქვს, მამა მირეკავს და მაფრთხილებს, რომ ადრე დავიძინო. მეც კი ვიცი, რომ ადრე უნდა დავწვე, მაგრამ მამა მაინც ყოველთვის მახსენებს. რაც შეეხება სწავლას, ამ დროს დედა მირეკავს და მახსენებს, რომ გაკვეთილები მაქვს.
– თეონა, ბიჭები თქვენთან უფრო ახლოს არიან თუ მამასთან?
თეონა: ორივესთან. მამასთან სხვა თემებზე ლაპარაკობენ, ჩემთან – სხვაზე.
ვატო: ამ შემთხვევაში ზუსტად ისეა, როგორც თეონამ თქვა. თემას გააჩნია, თორემ მათთან დასამალი არაფერი მაქვს.
– ვატო, შეყვარებული ხომ არ ხართ?
ვატო: შეყვარებული არ მყავს.
– თეონა, ვატოს ასე დაეჭვებით რატომ გახედეთ?
ვატო: მართლა აღარ მყავს! ისე, სადა და წყნარი გოგოები მომწონს.
თეონა: ვატოს ძალიან ბევრი მეგობარი გოგო ჰყავს, რაც მახარებს. ჩემი მეგობრების შვილებთანაც მეგობრობს.
– ნიკას პირად ცხოვრებაში თუ ხართ ჩახედული?
თეონა: ნიკა ჯერ დაოჯახებისგან ძალიან შორსაა და, მგონი, შეყვარებულიც არ ჰყავს, ხო, ვატო?
ვატო: არ ჰყავს.
– თეონა, მომავალ სარძლოებთან პატარ–პატარა მოთხოვნები ხომ არ გაქვთ?
თეონა: არანაირი.
ვატო: ჩემი რჩეული ისეთი უნდა იყოს, რომ რეჟიმის დაცვაში ხელი შემიწყოს. მე რაც დამჭირდება, ის უნდა გააკეთოს. იმასაც თუ ექნება სამსახური, ჩემგანაც ექნება ხელშეწყობა. მოკლედ, ერთმანეთს უნდა შევუწყოთ ხელი.
თეონა: ჩემი შვილების არჩევანს ვენდობი.
– ვატო, უფროსი და უმცროსი არველაძეები ფეხბურთს ერთად ხშირად თამაშობთ ხოლმე?
ვატო: კი და ამის ინიციატორი ყოველთვის მე ვარ. ამ დროს მათგან ფეხბურთელისთვის საჭირო უამრავ რამეს ვსწავლობ. მე თუ არ მოვიწადინე, ისინი არ ინდომებენ.
ქეთი დინოშვილი