ნინო ნადირაძე: "ისეთი ხელოსანი ვერ ვიპოვე, ვინც არ მომატყუებს"

ცნობილი პლასტიკური ქირურგის, გუგა კუზანოვის მეორე ნახევარი, ექიმი ნინო ნადირაძე, დიდ დროს არ ხარჯავს იმაზე ფიქრით, სახლში სად როგორი ნივთი დადოს. ეს საკითხი კარგახნის წინ მოაგვარა. მისთვის მთავარია ოჯახის წევრები ჰყავდეს კარგად, შვილების სწავლა–განათლებაზე იზრუნოს, საინტერესო ადამიანებთან ჰქონდეს ურთიერთობა და საერთოდ ცხოვრებით დატკბეს. უყვარს ის ძველი ნივთები, რომლებიც წინაპრებისგან ერგო ან ახლობლებმა უსახსოვრეს და ძვირფას მოგონებებთან არის დაკავშირებული. ასეთი კი მრავლად აქვს. იმაზე, რომ შინ კომფორტი ჰქონოდა, 27 წლის ასაკში იზრუნა, მაშინ სახლი საფუძვლიანად გადააკეთა, კედლები დაანგრია და თავიდან ააშენა. ახლახან კი მცირე კოსმეტიკური რემონტი ჩაატარა. საუბარიც სწორედ ამ თემით დავიწყეთ. – ნინო, როგორ ჩაიარა რემონტის დამღლელმა პროცესმა? – ბინის ძირითადი ნაწილი 12 წლის წინ გავარემონტეთ. ახლა კი ზედაპირულად განვაახლეთ. ეს სახლი 1892 წელს არის აშენებული. ეზო მთლიანად ჩემი მამამთილის, ივას დიდ ბებია–პაპას ეკუთვნოდა, მაგრამ ბოლშევიკებმა წაართვეს. მერე ძირითადი ნაწილი ისევ ჩვენ შევისყიდეთ. ამ ეზოში ვცხოვრობთ ჩვენ, ჩემი მაზლი და ივა. ფაქტობრივად ყველა ერთად ვართ. – თქვენ რამდენი ოთახი გიჭირავთ? – მეორე ბინაც უნდა შემოვიერთოთ და მთლიანობაში 7 ოთახი გამოვა. ცოტა ხანში იქ დავიწყებთ რემონტს. სამზარეულოსაც იქით გადავიტანთ. საკმაოდ დიდი ბინა იქნება. – გიყვართ დიდი ოთახები? – სახლში ყველაზე მეტად მაღალი ჭერი მიყვარს, ეს ჩემთვის გადამწყვეტია. ახალაშენებულ სახლებს არ ვწყალობ სწორედ ჭერის გამო. – სახლი თითქმის ერთ ტონალობაშია – ხორცისფერში. ეს ფერი რატომ აირჩიეთ? – იმიტომ, რომ არ მინდა, ფერებმა გამაღიზიანოს. თვითონ ვარ იმდენად ცვალებადი და ფერადი ადამიანი, რომ აჭრელებული სახლი აღარ მინდა. შინ რომ მოვალ, სიმყუდროვე უნდა დამხვდეს. ნივთების გადაადგილებაც არ მიყვარს. რაღაცას რომ დავდგამ, წლების განმავლობაში ადგილს აღარ ვუცვლი, ეს პროცესი მეზარება. ნივთები თვალში ზედმეტად არ უნდა მომხვდეს, არ უნდა გამაღიზიანოს. კედლის ფერიც მშვიდი უნდა იყოს. აქამდე შპალერი არ გვქონდა გაკრული, ყველა კედელი ერთ ფერში, რძისფრად მქონდა შეღებილი. ჩემი ქმარი "დროშებით" გამოვიდა, საავადმყოფოს ფერების ატანა აღარ შემიძლია, ოდნავ მაინც შევცვალოთო. – კედლების ფერი მეუღლესთან შეათანხმეთ? – ამ სახლში ყველაფერი ჩემი გემოვნებით არის გაკეთებული. ეს ბინა თავის დროზე მთლიანად მე გადავაკეთე. ძველებური სახლი იყო, სადაც მატარებელივით ერთი ოთახიდან მეორეში გადიოდი. ყველა კედელი დავანგრიე და თავიდან ბოლომდე ჩემი დიზაინით გავაკეთე. – სახლის გადაკეთება ალბათ საკმაოდ ძვირი დაგიჯდათ. – 2000 წელს გავაკეთეთ რემონტი. სულ 15 000 დოლარი მქონდა და ყველაფერში უნდა გამომეზოგა. მაშინ 27 წლის ვიყავი და ელიავას ბაზრობაზე მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით დავრბოდი. – ალბათ ახლა უკვე ფსიქოლოგიურად ემზადებით მეორე ბინის შემოერთებისთვის. – ნამდვილად! რემონტი ჩემთვის მძიმე თემაა, ყველა ხელოსანი გატყუებს. მახსოვს, ერთ ხელოსანს 120 ლარი მივეცი, ქუჩის გადაღმა უნდა გადასულიყო, ლურსმანი ეყიდა, ის კი წავიდა და წავიდა, აღარ დაბრუნებულა. მაშინ ვისწავლე, რომ ხელოსანს ფული უნდა მისცე, როცა სამუშაოს დაასრულებს. ისეთი ხელოსანი ვერ ვიპოვე, ვინც არ მომატყუებს. – სახლში რა არის თქვენთვის ყველაზე მთავარი? – რაც ასაკში შევდივარ, ყველაზე მეტად იმაზე ვზრუნავ, რომ ჩემი შვილები, ახლობლები კარგად მყავდნენ. სხვა რაღაცეების მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება არ მაქვს. მაგალითად, არ ვთვლი, რომ სახლში აუცილებლად ძვირფასი ავეჯი უნდა მედგას ან სამზარეულო ძალიან თანამედროვედ უნდა მქონდეს მოწყობილი. მთავარია ვიყო სუფთად, კოხტად და არ ვფიქრობ იმაზე, რომ დივანში 5 000 ლარი გადავიხადო. ამ ყველაფერზე შეიძლება მაშინ იფიქრო, როცა ძალიან ბევრი ფული გაქვს, მაგრამ, თუ შენი ბიუჯეტი სულ 15 000 ლარია, არჩევანიც აღარ გაქვს გასაკეთებელი. რა თქმა უნდა, ძალიან მაგარ მაცივარს არ ვიყიდი და იმ ფულს შვილების სწავლა–განათლებაში დავხარჯავ. რად მინდა მაცივარი, თუკი ჩემი შვილები კარგად ჩაცმული არ იქნებიან ან ვერ იმოგზაურებენ? – თუმცა კომფორტიც აუცილებელია. – სახლში მეტნაკლები კომფორტი მაქვს, მაგრამ ამაში მილიონები არ არის ჩაყრილი. ცოტა გემოვნება თუ გაქვს, შეიძლება სახლი ლამაზად ნაკლები თანხითაც მოაწყო, მაგალითად, აქსესუარებით გაამრავალფეროვნო. ასევე შეგიძლია კარგი განათება შეარჩიო, კედლების ფერი შეცვალო. არც იმის ნერვები მაქვს და არც პრეტენზია, რომ სახლში რომაული დარბაზები მოვიწყო, მალე 40 წლის გავხდები, განა რამდენი წელი უნდა ვიცოცხლო! სულაც არ ვფიქრობ, რომ ეს წლები და ფული მიქელანჯელოს ქანდაკების შეძენაში დავხარჯო. მე ადამიანებთან ურთიერთობებით ვცხოვრობ. ვტკბები ახალი ამბების გაგებით, ვიღაცის გვერდით დგომით. ქვეყანაზე ბევრი კარგი საქმეა გასაკეთებელი. ბავშვობაშიც არ მიოცნებია და არ მითქვამს, ნეტა, ასეთ სახლში მაცხოვრა–მეთქი. დედაჩემი გამუდმებით რემონტის კეთებაში, ავეჯის ცვლაში იყო. ეს ყველაფერი უკვე ყელში მაქვს ამოსული! – სახლში ძველ ნივთებსაც ვხედავ. ანტიკვარიატის მოყვარული ხართ? – მიყვარს, როცა სახლში ისეთი ნივთებია, რითიც გეტყობა, რომ დედა, ბებია, ბაბუა გყავდა. ლანგარი, რომელიც სამზარეულოს მაგიდაზე დევს, ჩემი ნინა ბებიის (სწორედ მის სახელს ვატარებ) ნაქონია. ძალიან მიყვარს და ყოველდღე ვეფერები, რადგან მის თავს მაგონებს. როიალზე რომ ლარნაკი დევს, გუგას ბებიის ნაჩუქარია და მას დიდი ხნის ისტორია აქვს. ფრანგული ფეხიანი ლარნაკიც გუგას ბებიამ მაჩუქა, მე–18 საუკუნისაა. პატარა ლარნაკზე, რომელიც კუბიკზე დგას, ძველი ვენაა გამოსახული. ეს გუგას ბაბუამ მაჩუქა მაშინ, როდესაც ინსტიტუტი დავამთავრე და ქირურგიაში 5 მივიღე. გამოცდიდან რომ მოვედი, მაშინვე მკითხა, რა ქენიო. ვუთხარი, წარმატებით ჩავაბარე–მეთქი და ეს მაჩუქა. აქ დევს ის ფიგურაც, რომელიც ახალგათხოვილს პირველ ნინოობაზე გუგას ბებიამ მისახსოვრა. ეს ვერცხლის სასმისი ივამ მაშინ გვაჩუქა, როდესაც ივიკო გვეყოლა. ჩვენი შვილის სადღეგრძელო პირველად სწორედ ამ სასმისით დაილია. მიყვარს, როდესაც სახლში ისტორიის ნაწილებია. – კედლები ნახატებით გაქვთ გალამაზებული. რამდენიმე მათგანი თქვენი ნამუშევარია. დიდი ხანია ხატავთ? – ახალგაზრდობაში ძალიან კარგად ვხატავდი. გადავწყვიტე, რაღაცეები დამეხატა, ჩარჩოებში ჩავსვი და ჩამოვკიდე. რომ ვხედავდი, კედელს ნახატი სჭირდებოდა, სამსახურიდან შემოვირბენდი, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით ვიდექი და ვხატავდი, მერე ისევ გავვარდებოდი ხოლმე. – როიალი თქვენი შეძენილია? – გუგას ბებიის ნაჩუქარია. ადრე მოდაში იყო, რომ სამედიცინოც უნდა დაგემთავრებინა და კონსერვატორიაც. მუსიკალური ათწლედი კი დავამთავრე, მაგრამ ამ როიალისთვის თავი არც კი ამიხდია. არასოდეს მქონდა მუსიკალური ნიჭი. – ბუხარს აქტიურად იყენებთ? – 19 იანვარს ჩიჩილაკები დავწვი, მას შემდეგ არ გამოგვიყენებია. ჩვენი ბუხარი შესანიშნავად ასრულებს თავის საქმეს, ოღონდ მებუხრემ ტვინში ლამის სისხლი ჩამიქცია. ძალიან ნიჭიერი, მაგრამ ლოთი იყო. მოვიდოდა, 100 გრამ არაყს გადაკრავდა და ერთი კვირა დაიკარგებოდა. ბოლოს გავაგდე, რადგან მთელი 8 თვე აკეთებდა და მაინც ვერ დაასრულა. ბუხრის მარმარილოსთვის ვაშლიჯვრის სამტეხლოზე დავრბოდი. – სახლში ბევრი სარკე გაქვთ. როგორც ჩანს, თქვენი საყვარელი ნივთია. – კი, ყველგან სარკეს ვტენიდი. ვთქვათ, ცუდ ხასიათზე ხარ და უცებ სარკეში საკუთარ ანარეკლს რომ მოკრავ თვალს, ხვდები, რომ ჯოჯოსავით გამოიყურები და უნდა დალაგდე, რეალობას დაუბრუნდე. სხვათა შორის, სარკესთან ხშირი ურთიერთობა ემოციების კონტროლს გასწავლის.

ქეთი დინოშვილი