"მეგონა, რომ მეზობელი ჩემმა ქმარმა დააორსულა"

გულში გაღვივებული ეჭვი და გაურკვეველი სიტუაცია, რომელიც წლობით გრძელდება, წვეთ–წვეთად წამლავს ადამიანის გონებას, სულს, აზიანებს ნერვულ სისტემას. ჩვენი რესპონდენტი, რუსუდანი, გულში ჩაბუდებულმა გამოუთქმელმა ეჭვმა დააზარალა. წლების განმავლობაში ქმრის მიმართ უნდობლობა აწვალებდა, სიცოცხლეს უშხამავდა. შემთხვევა, რომელიც მის ცხოვრებაში მოხდა, შეიძლება ნიმუშადაც გამოდგეს მათთვის, ვინც ეჭვიანობით იტანჯება. რუსუდანი: – მე და ჩემი ქმარი, სანდრო, ახალდაქორწინებულები ვიყავით, ერთ ლამაზ კორპუსში ბინა რომ ვიყიდეთ. რემონტი გავაკეთეთ, სახლი მყუდროდ მოვაწყვეთ და ჩვენს ბუდეში მრავალი ბედნიერი წელი გავატარეთ. შეგვეძინა და დავზარდეთ შვილები. სანდრო მუშაობდა, მე კი შვილებს ვზრდიდი და თან მოწაფეებსაც ვამზადებდი უცხო ენაში. მე და ჩემი ქმარი ერთმანეთს კარგად ვუგებდით და, შეიძლება ითქვას, სრული სიამტკბილობით ვცხოვრობდით, ეს იდილია ერთ შემთხვევას რომ არ დაერღვია. ჩვენი კარის მეზობლად ერთი ღვთისნიერი, მარტოხელა, მოხუცებული ქალი, დეიდა მარო ცხოვრობდა. როგორც შვილებს, ისე გვიყურებდა. ყველაფერში მხარში გვედგა და ჩვენც ვცდილობდით, მისთვის ყურადღება არ მოგვეკლო. ჩვენთვის ოჯახის წევრივით იყო. მოულოდნელად დეიდა მარო გარდაიცვალა და, აი, მაშინ დაიწყო ჩვენს ცხოვრებაში რღვევა, დროთა განმავლობაში კი ყველაფერი თავდაყირა დადგა. – უცნაურია, იმ ქალთან იყო დაკავშირებული თქვენი ოჯახური კეთილდღეობა? – საქმე ისაა, რომ ქალბატონი მაროს დაკრძალვის შემდეგ ბინა მისმა ნათესავმა, ახალგაზრდა ქალმა ბელამ დაიკანონა, რომელიც ქმართან ერთად ჩამოვიდა მოსკოვიდან და იმ ბინაში დაფუძნდა. ბელა და მისი მეუღლე ბადრი სასიამოვნო წყვილი იყვნენ. ქალი კარგი აღნაგობის, ეფექტური გახლდათ, მაგრამ მოკრძალებული, ცოტა ჩაკეტილი, ნაკლებად კომუნიკაბელური ჩანდა. მისი ქმარი კი იმერელი ბიჭი იყო, იუმორით სავსე, რომ იტყვიან, ენით სხლავდა. ერთმანეთს თითქოს ავსებდნენ კიდეც. 8 წლის შეუღლებულები იყვნენ და შვილი არ ჰყავდათ. მე და ჩემმა ქმარმა ეს ოჯახური წყვილი თავიდანვე ძალიან შინაურულად მივიღეთ. დეიდა მაროს ახლო ნათესავები ჩვენთვისაც ახლობლებად, თითქმის ოჯახის წევრებად იქცნენ. თან დეიდა მარო ჩემთან საუბარში ხშირად ახსენებდა ხოლმე მათ, წუხდა, რომ ამ არაჩვეულებრივ წყვილს (როგორც ის ახასიათებდა) შვილი არ ჰყავდა. მოხდა ისე, რომ ჩემი უფროსი გაუთხოვარი და, ნონა, დროებით ჩვენთან გადმოვიდა საცხოვრებლად. დისკომფორტს არ გვიქმნიდა. პირიქით, საოჯახო საქმეებში მეხმარებოდა კიდეც, მაგრამ ბელა აითვალწუნა, ეგ ქალი არ მომწონს, ძალიან ჩაკეტილია, რაღაც საიდუმლოს მალავსო. თავიდან ვიფიქრე, ნონას ამგვარ განწყობას აუწყობელი პირადი ცხოვრება განაპირობებს, ოჯახურ იდილიას ვერ ეგუება და ბელაც ამიტომ ამოიჩემა–მეთქი, მაგრამ მერე თანდათან მეც გამიჩნდა ეჭვი – ბელაში იყო რაღაც იდუმალება, თუმცა თავშეკავებას ვიჩენდი, არ ვცდილობდი, მისი საიდუმლო ამომეცნო. როგორც კი ნონა ჩემთან ბელას "დამუშავებას" შეუდგებოდა, ვცდილობდი, გასაქანი არ მიმეცა მისი აკვიატებული აზრებისათვის. – მაინც რას ამბობდა? – მისი აზრით, ბელას და ბადრის წყვილი სრულებითაც არ იყო ისეთი ჰარმონიული, როგორიც ერთი შეხედვით ჩანდა. მათ ურთიერთობას კაცი აკოწიწებდა და ალაგებდა, ბელას კი ქმრის მიმართ ნაკლები ინტერესი ჰქონდა. ჩემი დის მოსაზრებას არ ვეთანხმებოდი და მართალი გითხრათ, მართებულადაც არ მიმაჩნდა სხვისი ოჯახის ასეთი განსჯა–განკითხვა. – შემდეგ თქვენც ხომ არ შეიცვალეთ აზრი ბელას და ბადრის წყვილზე? – ერთ საღამოს ჩვეულებრივი ვახშამი გვქონდა. ეს იმას ნიშნავს, რომ ყველანი ერთად (ეს ორი ოჯახი) ჩვენს ბინაში, ბუხართან ვისხედით. კულინარია ჩემი ჰობია. ძალიან მიყვარს ორიგინალური კერძების მომზადება. ხშირად ახალ რეცეპტებს ვიგონებ. რომ დააგემოვნებენ და მომიწონებენ, თავს ბედნიერად ვგრძნობ. განსაკუთრებით მსიამოვნებს, როცა ჩემს კულინარიულ იმპროვიზაციებს სანდრო აფასებს დადებითად. სხვა მამაკაცებისგან განსხვავებით, ცუდი მჭამელია. აი, ბადრი კი გურმანი გახლდათ. ჩემი გაკეთებული კერძები ძალიან მოსწონდა და თავისი ენაწყლიანობით საქებარ სიტყვებსაც არ იშურებდა. ეს ჩემთვის სტიმული იყო, რომ ჩემი "შედევრებით" თავი მომეწონებინა. – იმ საღამოს ვახშამზე რამე მნიშვნელოვანი მოხდა? – მე სამზარეულოში ვტრიალებდი. ბადრი წყლის დასალევად გამოვიდა და დაინტერესდა, სალათს როგორ ვამზადებდი. ბავშვები ოთახებში დარბოდნენ და თამაშობდნენ. სასადილო ოთახში ბელა და სანდრო დარჩნენ. ნონა მეგობართან იყო წასული და, რომ დაბრუნდა, პირდაპირ სასადილოში შევიდა. არ ვიცი, რა ნახა ისეთი, რა არ მოეწონა. ეგრევე სამზარეულოში მომეჭრა და ყურში წამჩურჩულა, კერძს მე დავასრულებ, წადი და შენს ქმარს მიხედეო. მისი ნათქვამი გულში ცუდად მომხვდა, მაგრამ აღარ გავართულე და სასადილო ოთახში დავბრუნდი. ბელასთვის და ჩემი ქმრისთვის განსაკუთრებული არაფერი შემინიშნავს, მაგრამ ის საღამო ჩამშხამდა. მეზობლები რომ წავიდნენ, ნონას ვუსაყვედურე, რა ბზიკმა გიკბინა, რას მერჩოდი–მეთქი. – რა გიპასუხათ? – სანამ კულინარიული ფანტაზიებით იყავი გატაცებული, შენი ქმარი ისეთი თვალებით უყურებდა მაგ შენს იდუმალ მეზობელს, რომ დაგენახა, არც შენ მოგეწონებოდაო. მისი ქმარიც აღტაცებული მიმზერდა სამზარეულოში, სალათს რომ ვამზადებდი, მერე რა მოხდა–მეთქი, "გატარება" ვცადე, მაგრამ ნონასთან არ გამომივიდა. ხომ იცი, რა დაკვირვებული ვარ, არაფერი გამომეპარება, ის სხვა მზერა იყოო, დაიჩემა. ქმარს მაინც თავგამოდებით ვიცავდი, მაგრამ ნებისმიერი გათხოვილი ქალი მიხვდება, რა შეიძლება დატრიალდეს ასეთ დროს ცოლის გულში. ბოლოს ნონას ალბათ ყელში ამოუვიდა ეს ჩემი კეთილშობილება და მითხრა, მე გაგაფრთხილე და დანარჩენი შენ იციო. – მსგავსი შემთხვევა კიდევ იყო? – ნონა თავის სახლში დაბრუნდა და, ბუნებრივია, ჩემს ცხოვრებაში დამკვირვებლის როლს ვეღარ შეასრულებდა, მაგრამ სამაგიეროდ ჩემს გულში დატოვა დიდი კითხვის ნიშანი, რომელსაც ვერაფერს ვუხერხებდი. ჩემმა დამ სადარდებელი დამიტოვა, რომელიც თანდათან უფრო გაღვივდა და გულში ზვირთად მექცა. – თქვენი აზრით, ეჭვის საფუძველი არსებობდა? – დავიწყე გაძლიერებული დაკვირვება ჩემს ქმარზე, მაგრამ ისეთს ვერაფერს ვამჩნევდი. ჩემ მიმართაც ისეთივე დამოკიდებულება ჰქონდა, როგორიც ადრე, თითქოს არაფერი შეცვლილა. ვერც ბელას ვამჩნევდი რამე განსაკუთრებულს. პატივისცემის გარდა, მის ქცევებში სხვა არაფერი იკვეთებოდა. ვეცადე, თავი იმით დამეწყნარებინა, რომ ეს ეჭვი ჩემი შინაბერა დის აკვიატება იყო და ერთხანს თითქოს დავმშვიდდი კიდეც, მაგრამ შემდეგ სიტუაცია შეიცვალა. – განსაკუთრებული რაიმე მოხდა? – ბელა დაორსულდა. – და თქვენ იფიქრეთ, რომ... – დიახ. მანამდე ბელა არასდროს დარჩენილა ფეხმძიმედ. როგორც ამბობდა, მან და მისმა ქმარმა მოსკოვში გამოკვლევა ჩაიტარეს და უშვილობის მიზეზი ვერ დადგინდა. – იქნებ ეს მიზეზი, სამედიცინო კუთხით, არც არსებობდა? – რა თქმა უნდა, ესეც გასათვალისწინებელი იყო, მაგრამ ჩემს ეჭვებს ვერაფერს ვუხერხებდი. მუცელი რომ წამოეზარდა, სულ გავხელდი. წარმოიდგინეთ, ბელა და მისი ქმარი ბედნიერებისგან ბრწყინავდნენ, მე კი გულში ცეცხლი მეკიდა. თან საკუთარი თავის გამო ძალიან მრცხვენოდა – ეს პირველი შემთხვევა იყო ჩემს ცხოვრებაში, როცა სხვისი ბედნიერება არ მიხაროდა, უფრო მეტიც, გულს მიხეთქავდა. – ქმართან თქვენს განცდებს გამოხატავდით? – ვცდილობდი, სანდროსთან ამ თემაზე არ მელაპარაკა. ჩემი დაქალის ცხოვრებიდან ამის მწარე გაკვეთილი მქონდა – იმდენი იეჭვიანა თავის ქმარსა და ვიღაც ქალზე, რომ საბოლოოდ ქმარი მართლა გაექცა, თანაც სწორედ იმ ქალთან. არადა, ზუსტად ვიცი, მანამდე მის ქმარს იმ ქალთან არაფერი აკავშირებდა. – თქვენმა დამ ბელას ორსულობა როგორ მიიღო, ეჭვი კიდევ უფრო გაგიმძაფრათ? – მრავალმნიშვნელოვნად შემომხედა, თავი გააქნია და ნიშნისმოგებით მითხრა, არავის საქმეში არ ვერევიო. ჩემს თვალებში მძვინვარება რომ დაინახა, ამ თემაზე საუბარს საერთოდ განერიდა. ალბათ შეეშინდა, ოჯახის დანგრევისკენ არ წავექეზებინე. – ალბათ ამ ეჭვებმა ხასიათი შეგიცვალათ. – დიახ, სერიოზულად დამიავადდა ნერვული სისტემა და ხასიათიც ძალიან გამიფუჭა. – მძიმე განცდისგან როდის გათავისუფლდით? – ბავშვის დაბადების შემდეგ. ბელას ბიჭი შეეძინა, თეთრი, ქერა და ცისფერთვალება, ისეთივე, როგორც მისი ქმარი იყო. ჩემი მეუღლე კი შავგვრემანია. – ეჭვები საბოლოოდ გაგიქრათ? – თავიდან – კი, მაგრამ ორი წლის შემდეგ ბადრი თავის ოჯახთან ერთად ევროპაში გადავიდა საცხოვრებლად და სწორედ მაშინ შევნიშნე ჩემს ქმარს მელანქოლიური განწყობა... როგორც ჩანს, ჩემში ეჭვის კერა ბოლომდე არ იყო ჩამქრალი. – იქნებ მიეჩვია კეთილ მეზობლებს და უბრალოდ მათთან დაცილება განიცადა? – ერთ საღამოს ბავშვები ნონასთან გავუშვი, ქმარი მარტო მოვიხელთე და გულწრფელად დაველაპარაკე. ვუთხარი ყველაფერი, რაც მაწუხებდა. – საინტერესოა მისი რეაქცია. – დამიყვავა და მომეფერა. მისაყვედურა, რატომ აქამდე არ გამიმხილე, რაც გაწუხებდა, გულს რატომ იკლავდიო. მერე მითხრა: ბელას ადრეულ ახალგაზრდობაში ვიცნობდი, ერთმანეთი გვიყვარდა, სერიოზული ურთიერთობა გვქონდა, მაგრამ განგების ნებით, ჩვენი შეუღლება არ შედგა, მერე მე შენთან შემახვედრა უფალმა, მასაც, როგორც ხედავ, არაჩვეულებრივი ქმარი შეხვდა – ის გრძნობა წარსულში იყო და არ მინდოდა, ჩვენი კეთილმეზობლობისთვის ხელი შეეშალა, იმიტომ გიმალავდი, რომ არ გენერვიულა, მაგრამ შენი ეჭვების შესახებ რომ მცოდნოდა, სიმართლეს თავიდანვე გეტყოდიო. – მისმა აღიარებამ სიმძიმე მოგიხსნათ თუ ეჭვი უფრო გაგიმძაფრათ? – სიმძიმე მომეხსნა. ვეცადე, ყველაფრისთვის ლოგიკურად შემეხედა და არა – გრძნობით. გავაანალიზე, ავწონ–დავწონე, ფაქტები ერთმანეთთან დავაკავშირე და მივხვდი, რომ ჩემი ქმარი არ ცრუობდა. კარგია, რომ ჩემი ეჭვიანობით ქმართან ურთიერთობა არ გავაფუჭე, მაგრამ ალბათ უმჯობესი იქნებოდა, თავიდანვე გულახდილად დავლაპარაკებოდი და სიმართლე მცოდნოდა. ამ ნევროზს მაინც ავიცდენდი. – და მაინც, ზოგჯერ ადვილად ვიჯერებთ იმას, რისი დაჯერებაც გვსურს. – გეთანხმებით, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ასე არ იყო. დარწმუნებული ვარ, ქმარს ვუყვარვარ, თანაც ის არ არის ისეთი უღირსი მამაკაცი, ჩემი და ბადრის თვალწინ მის ცოლთან რომანი გაება. არც ბელაა უნამუსო, უღირსად რომ მოქცეულიყო. ვნანობ, რომ ასე ვეჭვიანობდი და გულში ქმარს ღალატს ვაბრალებდი.

ნანა კობახიძე