მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. 11/12

გული აჩქარებული მქონდა...
ადამიანი,რომელიც მე სულელმა სახლში შემოვუშვი შეიძლებოდა მათიანი ყოფილიყო და ჩემთვის რამე დაეშავებინა... არა მაინც ვერ ვისწავლე ჭკუა.. დავრჩი იმად რაც ვარ ! სულელად.. იდიოტად...
თუმცა ჩემს გარდა იმდენი სულელია, ალბათ დისკომფორტს არ ვიგრძნობ.. მაგალითად ის ახალგაზრდა,რომელსაც ახლა ჰგონია,რომ ვერაფერს ვერ მივხვდი.. და რო მივხვდი რა რომ? ..
ახლა უფრო დავიბენი. მე ის სახლშჲ შემოვუშვი... პიცაზე დავპატიჟე.. ბოდიშები ვუხადე.. დაველაპარაკე... ყველაფერი დავფქვი.. ვინ ვარ რას წარმოვადგენ...
გეკითხები ჩემო თავო რატომ ვარ ასეთი იდიოტი?

შევხედოთ მარტივად. მან არ იცის ,რომ მე ვიცი ის რაც მან იცის, რომ მე არ უნდა ვიცოდე. შესაბამისად ახლა რამე ტყუილია საჭირო მის თავიდან მოსაშორებლად. ბევრი არ მიფიქრია.. პირველივე იდეას მივენდე.. ოდნავ ნაზი ხმით,კარის გაუღებლად დავუძახე.
- დათო, მოდი.
მოვიდა და კარებთან დადგა.
- რაღაც მინდა გთხოვო.
- ჯერ ადრე ხომ არაა?
სიცილი ..
- მომისმინე! ახლა გარეთ გადი და კარი მოხურე.
- რატომ? აქ ცუდად ვარ?
ნაგლი.. ვთქვი გულში და უფრო თბილად შევეცადე ..
- დათუნა შენი წ ასვლის დროა უნდა დავიძინო.
- 11 საათია.. რადროს ძილია. ვანოს შოუ იწყება, გამო რა!
- არა არ გამოვალ!
ვთქვი და შეშინებული კარებს მოვშორდი.
- რატომ? კი არ შეგჭამ?
- შესაძლოა! წადი ჩემი სახლიდან!
უკვე სიბრაზე...
- გამოდი და გამაგდე.
- პოლიციას დავურეკავ!
- როგორ შემაშინე. შენ ჩემი პიცის ფული არ გადაგიხდია.

ამის გაგონებაზე უფრო შევშინდი.
- მანდ ჩანთაა ჩემი და ამოიღე რაც ღირს.
- ვიგრძენი როგორ მოშორდა ჩემს კარებს... და თვლა დაიწყო.
- 100..200..300 გავმდიდრდი!
- წადი წაიღე !
- ეს მობილურიც?

აქ უკვე ...
- ხელი არ ახლო ! ხელი! შენი წონა ფული მაქვს მიცემული.
- შენ რამე გკითხე?
ეს თქვა და გარეთ გასვლა დააპირა ..ფეხის ნაბიჯების და კარის ხმა გავიგე.. დავმშვიდდი და გამარჯვებული სახით გავაღე კარი....

და შემდეგ...

-მატყუარა!
ჩემს წინ იდგა დანით ხელში.. და ჩემსკენ იწევდა... მომღიმაი თვალებით მომშტერებოდა,თითქოს სული უნდა ამოგაცალოსო.. ისეთი შეგრძნება დამეუფლა.. თითქოს ჩემი სიცოცხლის ბოლო წუთებს ვითვლიდი..
-არა .. გთხოვ ..

უკან დავიწიე.. თუმცა მაინც აღმოვჩნდი მის მკლავებში .. ვხედავდი როგორ მაგრად ეჭირა დანა და რა მარტივად გამომასალმებდა სიცოცხლეს... ოდნავ მოძრაობაზეც გული მიმდიოდა.. მშვიდობით.. ყველას ვემშვიდობებოდი... მეზობლებს.. ნათესავებს.. მეგობრებს (რომელიც არ მყოლია) .. ბრბოს... ადამიანებს.. (თუ არსებობენ) და რაც მთავარია ჩემს შარიან თავს...
უკვე დანა ყელთან ჰქონდა მოტანილი... რომ არა სიცილი..

-მართლა გეგონა,რომ რამეს დაგიშავებდი?
ღრმად ვსუნთქავდი და გაკვრივებული ვიყურებოდი.
- მე მანიაკი არ ვარ... აღარ უყურო საშინელებათა ფილმებს.. ხედავ როგორ იმოქმედა?
- ოოო ! მე კივილი ვარ.. მე შენ უნდა მოგკლა... ამ დანით უნდა გამოგიღო მთელი შიგნეულობა.. უნდა დაგიცალო სისხლის მიმოქცევის სისტემა... ჰოი ბედკრულო საქართველო ! საითკენ მიექანები...

- ჰოდა ნახვამდის.. ჩემო მსხვერპლო.. ეს სისხლიანი დანა შენ...

თქვა და დანა ხელში მომაჩეჩა..
- მშვიდობით! მე მივდივარ... გტოვებ...თუმცა გიტოვებ გულს, გონებას.. ვალებს...
მიყვარხარ!

ეს თქვა და კარი გაიხურა..

მე? .. მე უბრალოდ ვიდექი.. ოდნავ ღია პირით და დაუნის გამომეტყველებით...

- უნიჭო მსახიობი!
ვთქვი და სიცილი დავიწყე...
- მართლა როგორ მგავს...

ოდნავ კმაყოფილი მოვკალათდი სავარძელში.. ახლა დავაფასე სიცოცხლე..
. სანამ არ გაიგებ რაა სიკვდილი ვერ დააფასებ სიცოცხლეს.
დაიმახსოვრეთ.. გამოაგდგებათ ამ დამპალ ცხოვრებაში..


დილით სამსახურში პიცის დამტარებელი დამადგა.. ოდნავ საწყალი სახით პიცა მაგიდაზე დამიდო და გაიტრუნა..
- როგორ მომაგენი?
- ლობიანის ნამცეცების კვალს გამოვყევი,ღორმუცელა.
თქვა და კომფორტულად მოთავსდა სავარძელში.
- ჰო,მშიოდა..
საქმეზე მუშაობა დავიწყე.. ისე თითქოს ის სულაც არ იყო ჩემს წინ.
- კარგი ამინდია.. მზე ანათებს.. იშვიათია ზამთარში ასეთი კარგი ამინდი. თან თითქოს ამბობს .. : გაისერინე მასთან ერთად ..! რას ელოდები..
- ეს ,,მასთან“ მე ვარ?
- დიახ.
ამოვიოხრე და მივუბრუნდი.
- მცალია ახლა შენთვის? ისედაც ბევრი საქმე მაქვს.
- მეც ბევრი საქმე მქონდა თუმცა ჩემი უფროსი მოვატყუე, ჩემი პატარა და ბაღიდან უნდა გამოვიყვანო მეთქი და გამომიშვა.
- საოცარია, ადამიანის ფანტაზიას საზღვარი არ აქვს....
გამეღიმა..
- კარგი 10 წუთში გამოვალ. გარეთ დამელოდე..
მეგონა გავიდოდა თუმცა თითქოს ვერ გაიგონაო ისე მითხრა.
-არსადაც არ გავალ. ვიცი მე ქალების ამბავი 10 წუთიო და 2 საათს გალოდინებენ.. ან უარესი საერთოდ არ მოვლენ. ჰოდა ამიტომ, ჩემი გონებამახვილური აზრით ჯობია აქ დავრჩე და ეს გემრიელი ნამცხვარი მივირთვა.

გამწარებულმა ავიღე ჩანთა და ვანიშნე წავედითთქო..

რუსთაველზე ვსეირნობდით.. მან მომიყვა ყველაფერი თავის შესახებ.. მთელი გზა ენა არ გაუჩერებია.. ვინ იყო,რას წარმოადგენდა.. რამდენი შეყვარებული ჰყავდა.. როგორი გოგოები მოსწონდა.. პოლიტიკაზეც კი მესაუბრა.. ბოლოს როცა სალაპარაკო თემა გამოელია საბაგიროთი მგზავრობა შემომთავაზა.
ისე ნელა მიდიოდა.. მეგონა ვერასოდეს გავიდოდით ბოლომდე... ვერ ვწყნარდებოდი .. აქეთ იქით ვაცეცებდი თვალებს..
- გეშინია ხო სიმაღლის? მეც მეშჲნია.. თუმცა ახლა შენს მეტს ვერავის ვხედავ.
- ასეთი ლამაზი ვარ?
ოდნავ წამოვწითლდი.
- არა . შენს წონას თუ გავითვალისწინებთ ძნელია სხვა რამეს უყურო.
- ჰა ჰა !
ირონიულად გავიცინე და უფრო მაგრად მოვეჭჲდე სკამის სახელურს.
- შენზე არაფერს მეტყვი?
- არ ვთვლი საჭიროდ.
- მე ვთვლი. შეყვარებული გყავს?
- კი.
- და ახლა რატომ არ ხარ მასთან?
- ციხეშია.
დამნაშავესავით დახარა თავი და ეცადა სხვა თემაზე გადაეტანა საუბარი.
- სხვა? შენი ცხოვრება?
- ისეთი ბანალურია..
- შენ დაიწყე და მაგას მე გადავწყვეტ.
ოდნავ დაახამხამა შავი თვალები და მოსასმენად მოემზადა..
- მყავს ძაღლი.. რეი ქვია. ძმა.. დედა.. მამა..
- კაი გაჩერდი! მართლა ბანალურია. საინტერესოთი დაიწყე.
- შენ მესაუბრე საინტერესოზე.. დარწმუნებული ვარ პიცის დამტარებლად მუშაობაზე არ გიოცნებია..
- მე.. მე მხატვარი ვარ.
- მხატვარი?
ამას არ ველოდი.
- ჰო.. სამხატვრო აკადემია დავამთავრე. ახლაც ვხატავ ოღონდ ჩემთვის.
- საინტერესოა...

საღამო ხანი იყო.. დათომ სახლამდე მიმაცილა და დამემშვიდობა.. არა, არ მინდოდა თუმცა მომეწონა. ეს დღე ისეთი თბილი,რაღაცნაირი იყო.. მისი თვალებიც ისეთი ბავშვური და საყვარელი.. ძნელია გაუძლო ცდუნებას... არ აარიდო მზერა სიწითლის დასამალად..მაგრამ მე ვხვდებოდი ვინც მიყვარდა,ვისთვისაც ღირდა სიცოცხლე. ეს რატი იყო...

კარებთან ისევ დამხვდა წერილი.. მივხვდი ვისიც იქნებოდა და გავხსენი..

,, ჰეი, ცანცარა. ძალიან მომენატრე.. ალბათ ახლა ღელავ.. სახლში ხარ და არ იცი რა გააკეთო.. მე გეტყვი, გარეთ გადი და ცხოვრებით დატკბი. მე არ დამიმსახურებია შენგან ამდენი ნერვიულობა,არც შენი ცრემლების ღირსი ვარ.. თან აქ არც ისეთი ცუდია,როგორიც გარედან ჩანს..
ერთის მხრივ.. დიდი ცარიელი კედლები.. უსულო ხალხი.. ირგვლივ მკვლელები,ქურდები.. ნაბიჭვრები.. თუმცა მე შესანიშნავი მეზობლები მყავს.
ჯოკერა და ნაჯახა.. ჯოკერას იმიტო ეძახიან,რომ კაცი ჯოკრის გამო დაჭრა.. მომატყუაო და.. რა სასაცილოა არა? ნაჯახას ნაჯახივით ცხვირი აქვს...
დღეს ჩემი მშობლები მესტუმრნენ.. მამაჩემმა ისევ გამიღიმა, უგულო ღიმიილით და როგორც წესია დამამცირა... დედამ კი.. დედამ გაზეთში გახვეული გოზინაყი მომიტანა.. გიყვარსო და.. სხვა არაფერი უთქვიათ.. მოდი სიმართლეს გეტყვი.. გთხოვ მითხარი,ასეთი მშობლების ყოლას არ ჯობია საერთოდ არ გყავდეს? .
დავიღალე.. ალბათ საჭიროც იყო აქ მოხვედრა რომ მოვშორებოდი მაგ ალიაქოთს.. ერთადერთი ადამიანი,რომელიც მაძლებინებს შენ ხარ. მართალია დღეს არ მოხვედი ჩემს სანახავად თუმცა რაღაც შინაგანი განცდით მჯერა რომ ისევ გიყვარვარ... ისევ ისე გინდა ნერვები მომიშალო... ისევ იყიდდი ახალ ლეპტოპს მხოლოდ იმისთვის რომ ის დღე განმეორებულიყო.. სიყვარულს გიხსნი.. ვიცი ბანალურად,თანაც ერთი ფურცლის ნაგლეჯით თუმცა მაინც.. 2 წელი მალე გავა. და ვიცი ერთად ვიქნებით.. შვილიც გვეყოლება. მე გოგო მინდა მყავდეს.. რა დავარქვათ?... ლიზი. ! ჰო ლიზი.. დედაჩემის სახელი. ..
შეგიძლია ხელი მკრა... თქვა რეებს იგონებს მე სულაც არ მინდა მასთან ყოფნაო.. თუმცა ამის თქმას ჯობია ჩემს სიცოცხლეს თავად დაუსვა წერტილი..
ახლა იღიმი.. თვალები გიციმციმებს.. შეიძლება ტირი კიდეც თუმცა მე არ მინდა იტირო.!
იტირე ფილმზე, კლიპზე,ვიდეოზე.. ჩემს გამო არა! ..
მიყვარხარ! .. რატი. „

წერილი დავკეცე და ცრემლი მოვიწმინდე..
- მე ვარ ყველაზე უნამუსო,ნამუსგარეცხილი, სინდის მივიწყებული ნაძჲრალა!..

ვადანაშაულებდი ჩემს თავს.. ვეძებ სითბოს სხვაში,როცა ის ჩემს წინაა... დაუნახავი ადამიანი..

****************************************
იმ დღის შემდეგ რატი ყოველდღე მწერდა წერილს.. დათო არც მინახავს.. რომც მენახა თავს ვარიდებდი.. კითხვაზე რატომ? არ მქონდა პასუხი.. მეშინოდა არ შემყვარებოდა.. მაშინ როცა ჩემი ქურდი ციხეში იყო..
2 კვირა გადიოდა და რატის წერილი აღარ მომსვლია.. მის სანახავად მისულს არ მიშვებდნენ.. ხან რა მიზეზს იგონებდნენ ხან რას.. ციხის უფროსთან მივედი და ვუთხარი რომ რატი საფრთხეში იყო.. რომ ის ყოველდღე მწერდა წერილს.. ! .. თუმცა მან ღიმილით მიპასუხა..