შევსებული არსებობა XXVI- XXVII
2 849 ნახვა
თუხარელი ისე სწრაფად გაემართა კახასკენ, რომ სალომემ თვალიც ვერ შეასწრო რა დროს გააღო კარი.
_ რა ხდება აქ!
_ არაფერი ისეთი ძმაო..
_ რა ხდება მეთქი აქ?!.. სალომე.. – მობრუნდა სალომესკენ ალექსანდრე.. სალომე მიხვდა მისი ერთი სიტყვა და კბილებმოკრაჭუნე და მუშტებშეკრული ალექსანდრე ცუდად დაასრულებლა კახას ინტრიგებს.
_ არაფერი, კაფეში მოვდიოდი..
_ ეე.. რას ახურებ ბიჭო ხო გითხარი არაფერი მეთქი.. შებრუნდი და მიუჯექი რა შენს ადგილს, ირმა გელოდება.. – თქნა პირში მოუკიდებელსიგარეტგარჭობილმა კახამ, მანქანანის კარი გააღო, ჩაჯდა და დაქოქვა ვერ მოასწრო, რომ გაცეცხლებული ალექსანდრე მისი მანქანის წინ გაჩნდა, “კაპოტს” ორივე მუშტი დაარტყა და იყვირა
_ გადმოდი მანქანიდან შე ახვარო! – კახა არ განძრეულა, ერთი-ორჯერ გაშალა ხელი ალექსანდრეს მიმართულებით და სწრაფი უკანა სვლით წავიდა.. ალექსანდრე მიმავალსაც უყვიროდა და აგინებდა.. მერე ტროტუარზე ჩამოჯდა.. კაფედან ბიბლიოთეკარი ქალი გამოვიდა, აი ის, სანდროს “შვილოს” რომ ეძახდა
_ სანდრო შიგნით შევიდეთ შვილო, რა დაგემართა, ასე რამ გაგაბრაზა.. – მხარზე მზრუნველად მოუსვა ხელი. ალექსანდრემ სალომეს ახედა..
_ მაპატიეთ.. არ ვიცი რა დამემართა..
_ არაუშავს შვილო, ხდება მერე რა.. წამოდი ჩაის დაგალევინებ.. – ალექსანდრემ ისევ ახედა სალომეს, ის ადგილიდან არ იძვროდა..
_ შედი.. მაპატიე.. აქ არ უნდა მოვსულიყავი.. მე წავალ
_ არ წახვალ! შემოდი ჩემთან ერთად.. – ბიბლიოთეკარმა თვალით ანიშნა სიტუაციას ნუ გაამწვავებო.. სალომეს ესიკვდილებოდა იქ შესვლა.. იქ ირმა იჯდა.. მაგრამ მაინც შეყვა მათ.. ირმა მის დანახვაზე წამოდგა, სახე ზიზღით აევსო..
_ ერთნაირები ხართ! უთავმოყვარეოები! – გამოსცრა ალექსანდრეს და სალომეს მიმართულებით და ჩანთას დაავლო ხელი..
_ სანამ საკუთარ თავზე პასუხის გება შემიძლია გადი! – თვალები დააკვესა ალექსანდრემ.
_ ჩემი ცოდვა მთელი ცხოვრება არ მოგასვენებთ! მეგონა შეიგნე რამე.. – ბოლო წინადადებით სალომეს მიუბრუნდა და ზიზღით აათვალიერა, შებრუნდა და გაკაპასებული ნაბიჯებით დატოვა იქაურობა. ბიბლიოთეკარმა ორივეს ჩაი მოუტანა. სალომე გარინდებული იჯდა.. ჩაიც არ მოუსვამს..
_ დალიე.. – მშრალად უთხრა თუხარელმა
_ მადლობა, არ მინდა..
_ მოგასწავლა ხო?
_ კახა არაკაცია.. – ალექსანდრეს მის სიტყვებზე გაეცინა
_ შენ რა.. არ დაუჯერე?
_ სანდრო გთხოვ..
_ არა მეგონა ირმას თმებით სათრევად მოდიოდი და გაკავებდა.. ალბათ მაგიტომ გეჯაჯგურებოდა, თუ ვცდები? – სალომეს გაოცება და საშინელი წყენა ერთმანეთის მიყოლებით აღებეჭდა სახეზე.
_ გვიანია.. მე წავალ..
_ იყავი გაგიყვან, ერთ სახლში მივდივართ..
_ არა.. – სკამიდან ოდნავ წამოიწია სალომე – მე წავალ..
_ სალომე დაჯექი! – ალექსანდრეს კატეგორიულობა დაეტყო ხმაში, რამაც სალომეს მისი ბრძანების უმალ დამორჩილებისკენ უბიძგა – მე და შენ სახლში წავალთ დღეს..
სალომე აღარ შეწინააღმდეგებია..იფიქრა დამშვიდდება და გააცნობიერებს, რომს ახლში უნდა წამიყვანოს და არა თავისთანო.. თუხარელს ხმა აღარ ამოუღია, საკმაოდ მშვიდად დალია ჩაი.. “მადლობა ლალი დეიდა” გასძახა ბიბლიოთეკარ ქალს და სალომეს მიუბრუნდა.. “წავედით” სალომემ მოიცვა და გაყვა.
_ გცივა? – ჰკითხა, რადგან მანქანაში ძალიან ციოდა.
_ არაფერია, სახლამდე გავძლებ, ჩემთან თბილა.. – ალექსანდრემ ერთი გადახედა და უკომენტაროდ დატოვა მისი მინიშნება.. რა თქმა უნდა სახლში არ წაუყვანია, თავის ფეშენებელურ, გალავნიან სახლს მიადგა და მანქანა დააყენა.
_ გადმოდი, აქაც თბილა! – სალომე გადმოვიდა და ალექსანდრესთან მივიდა
_ სანდრო სახლში უნდა წავიდე, აუცილებლად.. – თუხარელმა ყურიც არ ათხოვა მის ნათქვამს, მკლავში მოკიდა ხელი და კიბეზე აიყვანა. სალომე დაყვა მის ნებას, კიდევ უფრო გაღიზიანებას ერიდებოდა, თუმცა შეეშინდა..
_ დალევ?
_ არა..
ალექსანდრემ ჩივას რეგალი და ორი ჭიქა დადგა მაგიდაზე, ორივეგან დაასხა და ერთი სალომეს გაუწოდა, სალომემ გამოართვა ჭიქა, თუმცა მისგან განსხვავებით სულმოუთქმელად არ გამუცლია. მიხვდა თუხარელს ეხლა დათრობა უნდოდა.. ალბათ მხარდაჭერაც.. ნასვამს მხარდაჭერას ვერ გააგებინებდა, ამიტომ ეს სიფხიზლეშივე გადაწყვიტა..
_ სანდრო..
_ ბატონო..
_ მინდა იცოდე, რომ..
_ დიპლომატიურ სვლებს შეეშვი.. საკმაოდ კარგად გიცნობ საამისოდ! თუ ლაპარაკი გინდა ის მითხარი, რაც გულს გიღრღნის და არა ის, რაც ამ დროს ქალმა გაავებულ მამაკაცს უნდა უთხრას, ეგ არ მჭირდება! – სალომე გაჩუმდა და თავი საზურგეს მიაყრდნო.ალექსანდრე გვერდით მოუჯდა და ხელზე ხელი მოკიდა
_ რა უნდოდა კახას?
_ ძალიან ეცადა სალანძღავი სიტყვები მიეღო ჩემგან..
_ რა გითხრა – სახე შეეცვალა ალექსანდრეს
_ ცდილობდა შენ დაეკნინებინე.. ირმასთან ერთად არისო.. ისეთი შეგრძნება ამაქვს, თითქოს შენს საფულეში ან მობილურში უკითხავად გავიქექე, მაგრამ ასე მოხდა.. მოვედი..
_ და იქ მართლაც ნაწინასწარმეტყველევი სურათი დაგხვდა..
_ არ მიფიქრია, რომ პაემანი გქონდათ.. სანდრო მე ასეთი სულელი არ ვარ..
_ ნუთუ.. – თავი აწია ალექსანდრემ - აბა რა იფიქრე?
_ ვიფიქრე კახა და ნებისმიერი ხერხით ყველაფერზე წამსვლელი უსუსური არაკაცია მეთქი..
_ ეს უთხარი?
_ და განვარისხე ამით..
_ არ გეშინია? მინისტრის ცოლის ძმაა..
_ თუნდაც მინისტრი იყოს.. სიმართლის არასოდეს მეშინია, ასეთ უკიდურესობაში დიპლომატიაც ფეხებზე !
_ ალბათ გაინტერესებს რა ჯანდაბას ვაკეთებდი ირმასთან..თუმცა ეს შენთვის სიურპრიზი არ ყოფილა!
_ ჩემს ტვინს ერთი უნიკალური თვისება აქვს სანდრო.. როცა რაღაც გადამეტებულად მაშფოთებს და გაგიჟებამდე მტკივა, დროებით, სანამ აზრზე მოვალ ფიქრის უნარს მართმევს.. არ ვფიქრობ რა გინდოდა ლიტერატურულ კაფეში ირმასთან..
_ გამოდის გტკივა! და აზრზე როდის მოხვალ რომ ეს მკითხო?
_ შემიძლია იქამდე მოვითმინო, სანამ შენ არ გადაწყვეტ ამაზე მელაპარაკო..
_ ირმას ახალი ბრალდებები აქვს.. შენმა ნერვიულობამ გადამიყოლა და მუცელი მომეშალაო.. არ გეუბნებოდი, რომ არ გენერვიულაო.
_ იქნებ მართლა..
_ სალომე! ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს ეხლა.. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ მტკნარი სისულელეა.. რომ არ დავანებოთ ალბათ იქამდე “გამიფრთხილდებოდა” სანამ ორსულობის ცნობასავით ქორწინების მოწმობასაც არ აგიფრიალებდა ცხვირწინ.. მთავარია ყველაფერი ასე დამთავრდა როგორც არ უნდა იყოს..
_ ბავშვი თუ მართლა დაკარგა ეს სასიხარულო არ არის..
_ გეყოფა! არ გინდა ეხლა ტყუილსა და “ვაითუზე” გლოვა და გოდება. – სალომე გაჩუმდა და ჭიქას დაიწყო წვალება
_ ეხლა რას მეტყვი?
_რაზე..
_ საერთოდ.. გაერკვიე?
_ ისე ამბობ, თითქოს ირმას ცრუ ორსულობამ ან ორსულობის შეწყვეტამ რაიმე შეცვალა.. ჰაერზე არ მითქვამს, რომ..
_ ჰოო ვიცი.. არის კიდევ რამე, რაც იმდენად გაშფოთებს, რომ აქ ყოფნა აღარ გინდა?
_ ასეთი რამ არასოდეს მიფიქრია სანდრო გეყოფა! ნუთუ დაფიქრება რომ დამჭირდა ამას ნიშნავდა? მართლა სულელი გგონივარ? კუბაში მხოლოდ იმის გამო არ მიჩუქნია შენთვის ჩემი არსებობა, რომ ნასვამი ვიყავი ან იმ წუთას თავი ვერ შევიკავე.. ასეთი სუსტი არ ვარ! შემიყვარდი, მაშინაც მიყვარდი და თუ ამას არ გამოვხატავდი მხოლოდ იმისვმეშინოდა, რომ ეს ყველაფერი ძალიან კარგად გქონდა შესწავლილი, თავს შემაყვარებდი, ნაბიჯს გადამადგმევინებდი და მერე ეს შენი უსაზღვრო სითბო და ყურადღება სადღაც გაქრებოდა! ჰო..მეშინოდა და მქონდა ამის საფუძველი, არ ვწუწუნებ, მაგრამ ასეა! არ მინდოდა ამ ყველაფერს მივჩვეოდი და მერე მეც მეტირა უსასრულობამდე.. ალბათ საშინლად დამნაშავე ვარ ეჭვი რომ შევიტანე, მაგრამ არა იმიტომ, რომ ეჭვის თვალით გიყურებდი ოდითგანვე და ერთ პატარა საბაბს ველოდი.. შემეშინდა! ქალურად, სულელურად შემეშინდა, სისუსტე გამოვიჩინე, მაგრამ ბავშვობიდან გამჯდარ ამ სენივით მოხვეულ შიშს ვერ გავექეცი და ეხლაც მეშინია.. ყველაფერი მაშინებს რაც ჩემს გარშემო ხდება.. ძალიან ლამაზია, უზომოდ სასიამოვნო და საოცარ სამყაროს მიხსნის.. მაგრამ თავიდან ყველა ისტორია ასე იწყება, მერე? აი ეგ არ ვიცი რა იქნება მერე და ახლის შეცნობის შიში მაინც მაშინებს. დრო მჭირდება, რომ მივეჩვიო და გავითავისო.. არ მინდოდა ასე ქალურად, დაქალივით გადამეშალა გული, მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე აუტანელია და ჩემს ტკივილის ზღვარსაც სცილდება.. – სალომემ ქოშინით დაამთავრა ემოციური გამოსვლა შეეცადა ცრემლები უკან გაებრუნებინა. ალექსანდრე მშვიდად უსმენდა მას და სული რომ მოითქვა ჰკითხა..
_ ეს მთავარ კითხვაზე არ მაძლევს პასუხს! არის კიდევ რამე, რაც იმდენად გაშფოთებს, რომ ჩემთან ყოფნა აღარ გინდა?
_ შენი კატეგორიულობა! აზრი არ აქვს ამ ლაპარაკს.. – სალომე იმედგაცრუებული მობრუნდა და სწრაფი ნაბიჯით გაემართა კარისკენ. ალექსანდრე სწრაფად დაეწია და მოაბრუნა
_ ვინ მოგცა უფლება წახვიდე და ასე დამტოვო? გეკითხები! კატეგორიულობა გაშინებს თურმე.. – ოთახის სიღრმისკენ ძლიერად უბიძგა , სალომე გააოგნა მისმა უხეშობამ..
_ იცოდე რადაც არ უნდა დამიჯდეს მაინც წავალ!
_ მაგასაც ვნახავთ! - თვითონაც მიუახლოვდა თუხარელი. სალომემ მისი გზიდან ჩამოშორება სცადა, მაგრამ ალექსანდრემ მხრებში წაავლო ხელი, ტკივილამდე მოუჭირა და შეაჯანჯღარა
_ არ წახვალ მეთქი, არ გაგიშვებ.. ძლივს მიპოვიხარ.. ვერ დაგკარგავ! ჩემი ხარ და შეეგუე ამას! – უყვირა და ტუჩებში ეცა.. სალომეს ტკივილისგან სახე შეეცვალა, სანამ გონზე მოვიდოდა ალექსანდრემ დაძარღვული, ძლიერი მკლავები ტკივილამდე მოხვია და კიბეზე აიყვანა, საძინებლის კარი გააღო, საწოლზე მიაგდო და თვითონაც უკან მიყვა. არანორმალურივით დაუწყო ფერება, დაუნდობლად შემოაბრდღვნა ტანსაცმელი, თეთრეულის ამარა დატოვა.. თმაში ჩააფრინდა და ის იყო ტუჩებში ისევ აფთარივით უნდა სცემოდა, რომ სალომეს კივილმა გამოარკვია
_ მტკივა სანდრო, გემუდარები გეყოფაა..
გველნაკბენივით შედგა და გააცნობიერა, რომ ძალიან ზედმეტი მოუვიდა. გაკავებული და შეშინებული სალომე ჩურჩულზე გადავიდა..
_ გემუდარები გაჩერდი, გემუდარები..
მამაკაცი მოშორდა.. ცოტა ხანს გარინდული იჯდა, მერე წამოდგა
_ ადექი ჩაიცვი.. სახლში წაგიყვან.. – სალომე ამას არ მოელოდა.. ადგა, აწყვეტილღილებიანი ტანსაცმელი შემოიცვა და მორჩილად გაყვა ალექსანდრეს. მას ქურთუკიც კი არ მოუცვამს ისე გავიდა გარეთ და მანქანა დაქოქა. ძლიერად მიადგა გაზს ფეხი და სწრაფად გავიდა გზაზე. სალომეს ძალიან უნდოდა რაიმე თბილი ეთქვა.. ისიც ეთქვა, რომ ყველაფერზე თანახმა იყო იმ წუთას, იმის გამო არ გაუჩერებია, რომ არ უნდოდა მასთან ყოფნა.. უბრალოდ ეტკინა და მამაკაცის გამხეცებულმა გამოხედვამ შეაშინა.. ისევ შიში.. არა, სალომე ხმასაც ვერ დაძრავდა ამ თემაზე.. ალექსანდრესთან ქალური საუბრები მართლა არ გამოვიდოდა, ამიტომ წინააღმდეგობა აღარ გაუწევია, როცა ალექსანდრემ სახლთან მისულს კარი გაუღო და ცივად უთხრა “ეცადე ხვალ სამსახურში არ დააგვიანო, უამრავი საქმე გაქვსო”. გულის სიღმრეში მიხვდა, რომ ამ სისუსტით საყვარელ ადამიანს კარგავდა.. მიხვდა ალექსანდრეს ეხლა ყველაზე ნაკლებად შეეძლო ამის გაგება, რადგან თვითონაც არანაკლებად დააეჭვა უაზრო შიშებით.. მიხვდა ვალდებული იყო პირველს თვითონ გაეგო მისთვის, მაგრამ მისადგომი გზა ვერ ეპოვა.. ახალი წელი ახლოვდებოდა.. ანთებულ გირლიანდებს სალომე პირველად შესცქეროდა უსიხარულოდ..
_ რა ხდება აქ!
_ არაფერი ისეთი ძმაო..
_ რა ხდება მეთქი აქ?!.. სალომე.. – მობრუნდა სალომესკენ ალექსანდრე.. სალომე მიხვდა მისი ერთი სიტყვა და კბილებმოკრაჭუნე და მუშტებშეკრული ალექსანდრე ცუდად დაასრულებლა კახას ინტრიგებს.
_ არაფერი, კაფეში მოვდიოდი..
_ ეე.. რას ახურებ ბიჭო ხო გითხარი არაფერი მეთქი.. შებრუნდი და მიუჯექი რა შენს ადგილს, ირმა გელოდება.. – თქნა პირში მოუკიდებელსიგარეტგარჭობილმა კახამ, მანქანანის კარი გააღო, ჩაჯდა და დაქოქვა ვერ მოასწრო, რომ გაცეცხლებული ალექსანდრე მისი მანქანის წინ გაჩნდა, “კაპოტს” ორივე მუშტი დაარტყა და იყვირა
_ გადმოდი მანქანიდან შე ახვარო! – კახა არ განძრეულა, ერთი-ორჯერ გაშალა ხელი ალექსანდრეს მიმართულებით და სწრაფი უკანა სვლით წავიდა.. ალექსანდრე მიმავალსაც უყვიროდა და აგინებდა.. მერე ტროტუარზე ჩამოჯდა.. კაფედან ბიბლიოთეკარი ქალი გამოვიდა, აი ის, სანდროს “შვილოს” რომ ეძახდა
_ სანდრო შიგნით შევიდეთ შვილო, რა დაგემართა, ასე რამ გაგაბრაზა.. – მხარზე მზრუნველად მოუსვა ხელი. ალექსანდრემ სალომეს ახედა..
_ მაპატიეთ.. არ ვიცი რა დამემართა..
_ არაუშავს შვილო, ხდება მერე რა.. წამოდი ჩაის დაგალევინებ.. – ალექსანდრემ ისევ ახედა სალომეს, ის ადგილიდან არ იძვროდა..
_ შედი.. მაპატიე.. აქ არ უნდა მოვსულიყავი.. მე წავალ
_ არ წახვალ! შემოდი ჩემთან ერთად.. – ბიბლიოთეკარმა თვალით ანიშნა სიტუაციას ნუ გაამწვავებო.. სალომეს ესიკვდილებოდა იქ შესვლა.. იქ ირმა იჯდა.. მაგრამ მაინც შეყვა მათ.. ირმა მის დანახვაზე წამოდგა, სახე ზიზღით აევსო..
_ ერთნაირები ხართ! უთავმოყვარეოები! – გამოსცრა ალექსანდრეს და სალომეს მიმართულებით და ჩანთას დაავლო ხელი..
_ სანამ საკუთარ თავზე პასუხის გება შემიძლია გადი! – თვალები დააკვესა ალექსანდრემ.
_ ჩემი ცოდვა მთელი ცხოვრება არ მოგასვენებთ! მეგონა შეიგნე რამე.. – ბოლო წინადადებით სალომეს მიუბრუნდა და ზიზღით აათვალიერა, შებრუნდა და გაკაპასებული ნაბიჯებით დატოვა იქაურობა. ბიბლიოთეკარმა ორივეს ჩაი მოუტანა. სალომე გარინდებული იჯდა.. ჩაიც არ მოუსვამს..
_ დალიე.. – მშრალად უთხრა თუხარელმა
_ მადლობა, არ მინდა..
_ მოგასწავლა ხო?
_ კახა არაკაცია.. – ალექსანდრეს მის სიტყვებზე გაეცინა
_ შენ რა.. არ დაუჯერე?
_ სანდრო გთხოვ..
_ არა მეგონა ირმას თმებით სათრევად მოდიოდი და გაკავებდა.. ალბათ მაგიტომ გეჯაჯგურებოდა, თუ ვცდები? – სალომეს გაოცება და საშინელი წყენა ერთმანეთის მიყოლებით აღებეჭდა სახეზე.
_ გვიანია.. მე წავალ..
_ იყავი გაგიყვან, ერთ სახლში მივდივართ..
_ არა.. – სკამიდან ოდნავ წამოიწია სალომე – მე წავალ..
_ სალომე დაჯექი! – ალექსანდრეს კატეგორიულობა დაეტყო ხმაში, რამაც სალომეს მისი ბრძანების უმალ დამორჩილებისკენ უბიძგა – მე და შენ სახლში წავალთ დღეს..
სალომე აღარ შეწინააღმდეგებია..იფიქრა დამშვიდდება და გააცნობიერებს, რომს ახლში უნდა წამიყვანოს და არა თავისთანო.. თუხარელს ხმა აღარ ამოუღია, საკმაოდ მშვიდად დალია ჩაი.. “მადლობა ლალი დეიდა” გასძახა ბიბლიოთეკარ ქალს და სალომეს მიუბრუნდა.. “წავედით” სალომემ მოიცვა და გაყვა.
_ გცივა? – ჰკითხა, რადგან მანქანაში ძალიან ციოდა.
_ არაფერია, სახლამდე გავძლებ, ჩემთან თბილა.. – ალექსანდრემ ერთი გადახედა და უკომენტაროდ დატოვა მისი მინიშნება.. რა თქმა უნდა სახლში არ წაუყვანია, თავის ფეშენებელურ, გალავნიან სახლს მიადგა და მანქანა დააყენა.
_ გადმოდი, აქაც თბილა! – სალომე გადმოვიდა და ალექსანდრესთან მივიდა
_ სანდრო სახლში უნდა წავიდე, აუცილებლად.. – თუხარელმა ყურიც არ ათხოვა მის ნათქვამს, მკლავში მოკიდა ხელი და კიბეზე აიყვანა. სალომე დაყვა მის ნებას, კიდევ უფრო გაღიზიანებას ერიდებოდა, თუმცა შეეშინდა..
_ დალევ?
_ არა..
ალექსანდრემ ჩივას რეგალი და ორი ჭიქა დადგა მაგიდაზე, ორივეგან დაასხა და ერთი სალომეს გაუწოდა, სალომემ გამოართვა ჭიქა, თუმცა მისგან განსხვავებით სულმოუთქმელად არ გამუცლია. მიხვდა თუხარელს ეხლა დათრობა უნდოდა.. ალბათ მხარდაჭერაც.. ნასვამს მხარდაჭერას ვერ გააგებინებდა, ამიტომ ეს სიფხიზლეშივე გადაწყვიტა..
_ სანდრო..
_ ბატონო..
_ მინდა იცოდე, რომ..
_ დიპლომატიურ სვლებს შეეშვი.. საკმაოდ კარგად გიცნობ საამისოდ! თუ ლაპარაკი გინდა ის მითხარი, რაც გულს გიღრღნის და არა ის, რაც ამ დროს ქალმა გაავებულ მამაკაცს უნდა უთხრას, ეგ არ მჭირდება! – სალომე გაჩუმდა და თავი საზურგეს მიაყრდნო.ალექსანდრე გვერდით მოუჯდა და ხელზე ხელი მოკიდა
_ რა უნდოდა კახას?
_ ძალიან ეცადა სალანძღავი სიტყვები მიეღო ჩემგან..
_ რა გითხრა – სახე შეეცვალა ალექსანდრეს
_ ცდილობდა შენ დაეკნინებინე.. ირმასთან ერთად არისო.. ისეთი შეგრძნება ამაქვს, თითქოს შენს საფულეში ან მობილურში უკითხავად გავიქექე, მაგრამ ასე მოხდა.. მოვედი..
_ და იქ მართლაც ნაწინასწარმეტყველევი სურათი დაგხვდა..
_ არ მიფიქრია, რომ პაემანი გქონდათ.. სანდრო მე ასეთი სულელი არ ვარ..
_ ნუთუ.. – თავი აწია ალექსანდრემ - აბა რა იფიქრე?
_ ვიფიქრე კახა და ნებისმიერი ხერხით ყველაფერზე წამსვლელი უსუსური არაკაცია მეთქი..
_ ეს უთხარი?
_ და განვარისხე ამით..
_ არ გეშინია? მინისტრის ცოლის ძმაა..
_ თუნდაც მინისტრი იყოს.. სიმართლის არასოდეს მეშინია, ასეთ უკიდურესობაში დიპლომატიაც ფეხებზე !
_ ალბათ გაინტერესებს რა ჯანდაბას ვაკეთებდი ირმასთან..თუმცა ეს შენთვის სიურპრიზი არ ყოფილა!
_ ჩემს ტვინს ერთი უნიკალური თვისება აქვს სანდრო.. როცა რაღაც გადამეტებულად მაშფოთებს და გაგიჟებამდე მტკივა, დროებით, სანამ აზრზე მოვალ ფიქრის უნარს მართმევს.. არ ვფიქრობ რა გინდოდა ლიტერატურულ კაფეში ირმასთან..
_ გამოდის გტკივა! და აზრზე როდის მოხვალ რომ ეს მკითხო?
_ შემიძლია იქამდე მოვითმინო, სანამ შენ არ გადაწყვეტ ამაზე მელაპარაკო..
_ ირმას ახალი ბრალდებები აქვს.. შენმა ნერვიულობამ გადამიყოლა და მუცელი მომეშალაო.. არ გეუბნებოდი, რომ არ გენერვიულაო.
_ იქნებ მართლა..
_ სალომე! ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს ეხლა.. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ მტკნარი სისულელეა.. რომ არ დავანებოთ ალბათ იქამდე “გამიფრთხილდებოდა” სანამ ორსულობის ცნობასავით ქორწინების მოწმობასაც არ აგიფრიალებდა ცხვირწინ.. მთავარია ყველაფერი ასე დამთავრდა როგორც არ უნდა იყოს..
_ ბავშვი თუ მართლა დაკარგა ეს სასიხარულო არ არის..
_ გეყოფა! არ გინდა ეხლა ტყუილსა და “ვაითუზე” გლოვა და გოდება. – სალომე გაჩუმდა და ჭიქას დაიწყო წვალება
_ ეხლა რას მეტყვი?
_რაზე..
_ საერთოდ.. გაერკვიე?
_ ისე ამბობ, თითქოს ირმას ცრუ ორსულობამ ან ორსულობის შეწყვეტამ რაიმე შეცვალა.. ჰაერზე არ მითქვამს, რომ..
_ ჰოო ვიცი.. არის კიდევ რამე, რაც იმდენად გაშფოთებს, რომ აქ ყოფნა აღარ გინდა?
_ ასეთი რამ არასოდეს მიფიქრია სანდრო გეყოფა! ნუთუ დაფიქრება რომ დამჭირდა ამას ნიშნავდა? მართლა სულელი გგონივარ? კუბაში მხოლოდ იმის გამო არ მიჩუქნია შენთვის ჩემი არსებობა, რომ ნასვამი ვიყავი ან იმ წუთას თავი ვერ შევიკავე.. ასეთი სუსტი არ ვარ! შემიყვარდი, მაშინაც მიყვარდი და თუ ამას არ გამოვხატავდი მხოლოდ იმისვმეშინოდა, რომ ეს ყველაფერი ძალიან კარგად გქონდა შესწავლილი, თავს შემაყვარებდი, ნაბიჯს გადამადგმევინებდი და მერე ეს შენი უსაზღვრო სითბო და ყურადღება სადღაც გაქრებოდა! ჰო..მეშინოდა და მქონდა ამის საფუძველი, არ ვწუწუნებ, მაგრამ ასეა! არ მინდოდა ამ ყველაფერს მივჩვეოდი და მერე მეც მეტირა უსასრულობამდე.. ალბათ საშინლად დამნაშავე ვარ ეჭვი რომ შევიტანე, მაგრამ არა იმიტომ, რომ ეჭვის თვალით გიყურებდი ოდითგანვე და ერთ პატარა საბაბს ველოდი.. შემეშინდა! ქალურად, სულელურად შემეშინდა, სისუსტე გამოვიჩინე, მაგრამ ბავშვობიდან გამჯდარ ამ სენივით მოხვეულ შიშს ვერ გავექეცი და ეხლაც მეშინია.. ყველაფერი მაშინებს რაც ჩემს გარშემო ხდება.. ძალიან ლამაზია, უზომოდ სასიამოვნო და საოცარ სამყაროს მიხსნის.. მაგრამ თავიდან ყველა ისტორია ასე იწყება, მერე? აი ეგ არ ვიცი რა იქნება მერე და ახლის შეცნობის შიში მაინც მაშინებს. დრო მჭირდება, რომ მივეჩვიო და გავითავისო.. არ მინდოდა ასე ქალურად, დაქალივით გადამეშალა გული, მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე აუტანელია და ჩემს ტკივილის ზღვარსაც სცილდება.. – სალომემ ქოშინით დაამთავრა ემოციური გამოსვლა შეეცადა ცრემლები უკან გაებრუნებინა. ალექსანდრე მშვიდად უსმენდა მას და სული რომ მოითქვა ჰკითხა..
_ ეს მთავარ კითხვაზე არ მაძლევს პასუხს! არის კიდევ რამე, რაც იმდენად გაშფოთებს, რომ ჩემთან ყოფნა აღარ გინდა?
_ შენი კატეგორიულობა! აზრი არ აქვს ამ ლაპარაკს.. – სალომე იმედგაცრუებული მობრუნდა და სწრაფი ნაბიჯით გაემართა კარისკენ. ალექსანდრე სწრაფად დაეწია და მოაბრუნა
_ ვინ მოგცა უფლება წახვიდე და ასე დამტოვო? გეკითხები! კატეგორიულობა გაშინებს თურმე.. – ოთახის სიღრმისკენ ძლიერად უბიძგა , სალომე გააოგნა მისმა უხეშობამ..
_ იცოდე რადაც არ უნდა დამიჯდეს მაინც წავალ!
_ მაგასაც ვნახავთ! - თვითონაც მიუახლოვდა თუხარელი. სალომემ მისი გზიდან ჩამოშორება სცადა, მაგრამ ალექსანდრემ მხრებში წაავლო ხელი, ტკივილამდე მოუჭირა და შეაჯანჯღარა
_ არ წახვალ მეთქი, არ გაგიშვებ.. ძლივს მიპოვიხარ.. ვერ დაგკარგავ! ჩემი ხარ და შეეგუე ამას! – უყვირა და ტუჩებში ეცა.. სალომეს ტკივილისგან სახე შეეცვალა, სანამ გონზე მოვიდოდა ალექსანდრემ დაძარღვული, ძლიერი მკლავები ტკივილამდე მოხვია და კიბეზე აიყვანა, საძინებლის კარი გააღო, საწოლზე მიაგდო და თვითონაც უკან მიყვა. არანორმალურივით დაუწყო ფერება, დაუნდობლად შემოაბრდღვნა ტანსაცმელი, თეთრეულის ამარა დატოვა.. თმაში ჩააფრინდა და ის იყო ტუჩებში ისევ აფთარივით უნდა სცემოდა, რომ სალომეს კივილმა გამოარკვია
_ მტკივა სანდრო, გემუდარები გეყოფაა..
გველნაკბენივით შედგა და გააცნობიერა, რომ ძალიან ზედმეტი მოუვიდა. გაკავებული და შეშინებული სალომე ჩურჩულზე გადავიდა..
_ გემუდარები გაჩერდი, გემუდარები..
მამაკაცი მოშორდა.. ცოტა ხანს გარინდული იჯდა, მერე წამოდგა
_ ადექი ჩაიცვი.. სახლში წაგიყვან.. – სალომე ამას არ მოელოდა.. ადგა, აწყვეტილღილებიანი ტანსაცმელი შემოიცვა და მორჩილად გაყვა ალექსანდრეს. მას ქურთუკიც კი არ მოუცვამს ისე გავიდა გარეთ და მანქანა დაქოქა. ძლიერად მიადგა გაზს ფეხი და სწრაფად გავიდა გზაზე. სალომეს ძალიან უნდოდა რაიმე თბილი ეთქვა.. ისიც ეთქვა, რომ ყველაფერზე თანახმა იყო იმ წუთას, იმის გამო არ გაუჩერებია, რომ არ უნდოდა მასთან ყოფნა.. უბრალოდ ეტკინა და მამაკაცის გამხეცებულმა გამოხედვამ შეაშინა.. ისევ შიში.. არა, სალომე ხმასაც ვერ დაძრავდა ამ თემაზე.. ალექსანდრესთან ქალური საუბრები მართლა არ გამოვიდოდა, ამიტომ წინააღმდეგობა აღარ გაუწევია, როცა ალექსანდრემ სახლთან მისულს კარი გაუღო და ცივად უთხრა “ეცადე ხვალ სამსახურში არ დააგვიანო, უამრავი საქმე გაქვსო”. გულის სიღმრეში მიხვდა, რომ ამ სისუსტით საყვარელ ადამიანს კარგავდა.. მიხვდა ალექსანდრეს ეხლა ყველაზე ნაკლებად შეეძლო ამის გაგება, რადგან თვითონაც არანაკლებად დააეჭვა უაზრო შიშებით.. მიხვდა ვალდებული იყო პირველს თვითონ გაეგო მისთვის, მაგრამ მისადგომი გზა ვერ ეპოვა.. ახალი წელი ახლოვდებოდა.. ანთებულ გირლიანდებს სალომე პირველად შესცქეროდა უსიხარულოდ..
სახლში ავიდა.. უკვე დრო იყო დედასთვის მოეყოლა გათხოვების ამბავი.. არც კი იცოდა ამას ერქვა თუ არა გათხოვება საერთოდ და როგორ დამთავრდებოდა.. დედისთვის არასოდეს არაფერი დაემალა ცხოვრებაში.. ეხლა კი მის შესახებ არაფერი იცოდა, თითქმის არაფერი. დედა საშინლად ინერვიულებს.. მაგრამ ვერ დამალავს..
_ დეე...
_ ჰო წუნა..
_ უნდა გელაპარაკო..
_ რა იყო დე.. რამე ხომ არ მოხდა?
_ დე.. გახსოვს ჩემს უფროსზე რომ მოგიყევი, ალექსანდრე თუხარელზე, კუბაში ერთად რომ ვიყავით.
_ როგორ არ მახსოვს, რაღაც სითბოს გამოხატავსო..
_ ის სითბო დიდ სიყვარულში გადაიზარდა დე.. კუბაში.. ალბათ მანამდეც. მიჭირს ამაზე ლაპარაკის დაწყება.. – სალომემ მარჯვენა ხელი გაუწვდინა და ბეჭედი აჩვენა.. დედა გაფითრდა, ერთხანს ხმა ვეღარ ამოიღო..
_ სალომე.. ეს მან გაჩუქა? დაგნიშნა?
_ დედა.. ამ ბეჭედს კუბადან ჩამოსვლის მერე ვატარებ.. დანიშნული ქორწინებამდე ვართ, პრაქტიკულად ჩვენ უკვედავქორწინდით..
_ ეს რას ნიშნავს! რას ქვია დაქორწინდით..
_ ალექსანდრე თუხარელი ჩემი ქმარია დე.. სანამ შვებულებიდან გამოხვიდოდი მასთან ვცხოვრობდი სახლში, ეხლაც იქიდან მოვდივარ, ახალი წლისთვის სიურპრიზი გვინდოდა მოგვეწყო
_ შენ ხომ არ გადაირიე გოგო! – დედა აკანკალდა, ხმა წაერთვა ნერვიულობით, სალომემ ძლივს შეძლო მისი დამშვიდება,როგორც ინა მიიყვანა იმ კონდიციამდე, რომ დაესვა და მშვიდად მოეყოლა ყველაფერი.
_ თუ ეს ასეა მაშინ შენ ეხლა აქ რატომ ხარ სალომე? მარტო! ალექსანდრეს გარეშე.. რატომ არ მოიცადე ახალ წლამდე, ეხლა რატომ მეუბნები ამ ყველაფერს?
_ მე შემეშინდა დე.. ვიცი სულელი ვარ, მაგრამ ეს ყველაფერი ისე უცებ მოხდა.. არა არ იფიქრო გადაწყვეტილებას ვნანობდე, პირიქით! სანდრო სიგიჟემდე მიყვარს! მე დავიხიე უკან, მე შევაყოვნე..
_ რას ნიშნავს.. რას ნიშნავს უკან დაიხიე სალომე ნუ გამაგიჟე! ჯერ მეუბნები ოჯახი შევქმენიო ეხლა უკან დავიხიეო, მიგატოვა? სად არის მისი ოჯახი, რატომ არ მოსულა ჩემამდე? რას ქვია ესე დაგავლო ხელი და წაგიყვანა, რა წიწილა ხარ? სად არის საერთოდ შენი პასუხისმგებლობა? მე არაფერს ვნიშნავ? ოჯახი შევქმენიო და ეხლა რაღაც სისულელეებ მებოდიალები შიშებზე.. ჩემი სიკვდილი გინდა? ამიხსენი! – სალომეს ისევ მოუწია დედის დამშვიდება, რომ ყველაფერი დალაგებულად აეხსნა.. დაწვრილებით მოუყვა იმ ქალის ინტრიგებზე, ალექსანდრეს მანმადე ჩადენილ გმირობებსა და კახას სიბინძურეებზე.. დიდი ვაი-ვიშის და “ეს სად გაგიშვის” მერე ხატია როგორც იქნა ადეკვატური გახდა..
_ ეს წესი არ არის შვილო.. მე შენ ესე არ გამიზრდიხარ! ვინც არ უნდა იყოს ეგ ბიჭი უფლება არ ჰქონდა ოჯახის უკითხავად ასე წაეყვანე! მაგრამ მას რა მოვკითხო, როცა საკუთარმა შვილმა ასე გამწია გვერდზე და არაფრად ჩამაგდო.. მოსაკლავი ხარ! პირველ რიგში საკუთარ თავს არ ეცი პატივი.. რას იტყვის ხალხი?!.. უპატრონოდ, უპატივცემულოდ წახვედი ვიღაცის ჭკუაზე და ეხლა შიშები შემოგჩენია! იცი რას გეტყვი? ჯანდაბას.. ჩვენ ფეხებზე დაგვიკიდე.. კაცმა რომ გკითხოს უსაზღვრო სიყვარულისთვის, რაც საეჭვოა ძალიან, იმიტომ, რომ ეხლა ზიხარ აქ მუდოსავით და შიშებზე მელაპარაკები! ეს გინდა გავიგო? ამიხსენი ერთი! თუ გეშინოდა რას გარბოდი.. ტვინი რისთვის მოგცა ბუნების ძალამ, რომ დაფიქრებულიყავი.. ამ დროს შენ რას აკეთებდი?
_ დედა გეყოფა..
_ რა მეყოფა რა..
_ ახალ წელს რომ მეთქვა შენთვის ყველაფერი სიხარულით შეხვდებოდი ჩემს ნაბიჯს..
_ ვინ გითხრა ეგ ქალბატონო? ახალ წელს და რვა მარტს რა მნიშვნელობა აქვს.. ახალ წელს არ გეყოლებოდა ოჯახი? რას იტყვის ბიძაშენი? არავინ უნდა ჩაგეყენებინა საქმის კურსში? ის მაინ ცარ უნდა გვცოდნოდა, რომ შეყვარებული გყავს? კარგი! ბიძაშენს თავი დაანებე.. მე? როდის შეწყვიტე ჩემთვის გულის გადაშლა? ჩემი ბრალია ყველაფერი! ჩემმა სამსახურმა დამღუპა! ყველაზე მნიშვნელოვანს მომაცილა! მის ოჯახს იცნობ? იცნობ მეთქი? რატომ არ გაგაცნო დედა, მამა, უპატრონოა თვითონაც? – დედას ცრემლები წამოუვიდა..
_ დე, შენთვის გულის გადაშლა არ შემიწყვეტია, ხომ ხედავ ვზივარ და ყველაფერს გიყვები.. ისე უცბად განვითარდა ყველაფერი, თვითონაც ძლივს გამოვუტყდი თავს, დამიჯერე, ხომ იცი არასოდეს გატყუებ, კუბაში დავრწმუნდი ჩემს გრძნობაში და კუბაშივე მოხდა ყველაფერი! მისიანებს იმიტომ არ ვიცნობ, რომ ეხლა ჩეხეთში არიან, ახალ წელს იქ ხვდებიან და ჩვენს შესახებ არაფერი იციან, რომ ვუთხრა ეხლავე ჩამოფრინდებიან, ჯობია ცოტა ხანს მარტო ვიყოთო..
_ და შენ ამას გათხოვებას ეძახი? მე დაღუპვას და განადგურებას ვეძახი მაგას! თავის მოჭრას, აი რას! თხუთმეტი წლის რომ იყავი მაშინ არ გამოგლაყებია ეგ თავი იმდენად, რომ ერთი ნახვით შეყვარებაზე გეფიქა, ვიღაცის მოჩმახულ სისულელეებზე! ეხლა კიდევ ზიხარ აქ და ხუთ დღეში შეყვარებასა და ოჯახის შექმნაზე მიყვები! რაზე ფიქრობდი საერთოდ?
_ შენი თქმის არ იყოს ბავშვობიდან ძალიან კარგად ვიცოდი რა მინდოდა.. ჰოდა აი ე სარის რაც მე გამაბედნიერებს.. შენი გადასახედიდან ეს შეიძლება ყელამდე ნაგავში ცურვაა, მაგრამ მე თუ ამ ნაგავში ვიქნები ბედნიერი დაე ვიცურო! – დედამ თავი ხელებში ჩარგო – გეყოფა წუნა.. მე მიყვარს ის ადამიანი და ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც მან შენამდე მოსვლა ვერ მოახერხა ყველაფრის ასტრონომიული სისწრაფით განვითარება იყო და მეტი არაფერი!
_ ეხლა სად არის მეთქი გოგო ეხლაა.. რატომ არ ზის აქ, შენს გვერდით, რატომ მიყვები ამ ყველაფერს შენ და არა მასთან ერთად გამაგებინე!
_ მე ის ძალიან გავაბრაზე დე.. მის სიყვარულში ცამდე ვარ დარწმუნებული, მაგრამ პირველმა დღეებმა დამზაფრა..მითუმეტეს, რომ ბოროტ ინტრიგებს ძალა არ დაუშურებია ჩემს შესაშინებლად.. ალბათ ბოროტებისთვის არ ვიყავი მზად, ამიტომ მოხდა ყველაფერი..
_ პატარა აღარ ხარ! უნდა გცოდნოდა, რომ როცა ასეთ კაცს მიყვები ცოლად პრობლემები არ დაგელევა! შენი აზრით მარტო იქნებოდა? შენი აზრით ვაჟიშვილი იქნებოდა შენამდე? თუ თუ რას მოელოდი ამიხსენი.. შენზე ათი წლით დიდია გოგო! არ მოელოდი? გავიდეთ და ნებისმიერი, ხუთი წლის ბავშვი გავაჩეროთ მასაც თუ არ ეცოდინება, რომ მისნაირებს მთელი არმია დასდევს და არნახულ საქმეებს კადრულობენ მათ ხელში ჩასაგდებად! სად წავიდა შენი ცივი გონება?
_ შიშმა გათელა – ხმა აუკანკალდა სალომეს
_ რატომ ეხლავე არ მოვკვდები! ჩემი უსუსური ცხოვრებით რა მაგალითი მოგეცი.. დაგზაფრე და გაგანადგურე, ბედნიერების შეცნობის უნარი წაგართვი! ალბათ მე რომ მიყურებდი მაგან შეგაშინა.. პრობლემის შემთხევაში ჩემნაირად რომ არ ქცეულიყავი და შენში ჩემსავით ქალი არ მოგეკლა..
_ არა დე.. მომისმინე.. – სალომეს ლაპარაკი ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა, ალექსანდრე ურეკავდა.
_ დე, სანდრო რეკავს.. უნდა ვუპასუხო.. – უთხრა დედას, ხატიამ ცრემლები მოიწმინდა და ცხვირსახოციან ხელში ჩარგო შუბლი
_ ალო..
_ გღვიძავს? სასწრაფო საქმე მაქვს
_ კი, რა ხდება?
_ უნდა გნახო და დაგელაპარაკო..
_ ჩამოვალ.. დედა სახლშია..
_ ძალიან კარგი! დედასთანაც მაქვს საქმე
_ სანდრო..
_ ორ წუთში მოვბრუნდები – უთხრა და ტელეფონი გაუთიშა. სალომე ანერვიულდა.. შიშები სულ აღარ ახსოვდა, სტატუსის პასუხისმგებლობა ეხლა დააწვა პირველად.. დედასთვის რომ ყველაფერი დაემტკიცებინა ყველა შიში გვერდზე უნდა გადაედო და ალექსანდრე მისთვის ღირსეულად წარედგინა. მესიჯი მიწერა ალექსანდრეს, დედას ყველაფერი მოვიყევი და საშინელი რეაქცია ჰქონდა, ეხლა შედარებით მშვიდადა და ცდილობს ღირსეულად დაგხვდესო. ამ სტუმრობაზე ცალკე ერთი ამბავი ატყდა, “ასე მოუმზადებლად”, “ასე გვიან”.. ისროდა გაბრაზებულ რეპლიკებს ხატია..
_ ყველაფერი ძალიან სწრაფად ხდება, დე, შეგიძლია უბრალოდ მშვიდად შეხვდე ამ ყველაფერს?
_ აკი გავაბრაზეო, რა საქმე აქვს ეხლა ამ დროს?
_ მოვა და იტყვის, ჯერ მეც არ ვიცი.. – ხატიამ ისევ სიბრაზით გააქნია თავი და ტკბილი სუფრის გაწყობა განაგრძო. ცოტა ხანში ზარი დაირეკა, სალომემ კარი გააღო და ალექსანდრეს შემოუძღვა, თუხარელი საკმაოდ კარგად გამოიყურებოდა, ჩვეულ ფორმაში იყო.. ცალ ხელში ტკბილეულით სავსე პარკი, მეორეში კი ულამაზესი თაიგული ეჭირა..
_ გამარჯობა ქალბატონო ხატია.. მე ალექსანდრე თუხარელი ვარ, ბოდიშს გიხდით, რომ ამ დროს მომიწია თქვენი მყუდროების დარღვევა – მიესალმა თავაზიანად და თაიგული გაუწოდა. სალომეს გული შეუქანდა, მას ხომ არასოდეს უთქვამს ალექსანდრესთვის დედის სახელი.. დედას ხმა არ ამოუღია, თავი დაუქნია, მღელვარება ნერწყვის სახით გადაყლაპა და ოთახში შეუძღვა საიდანღაც გაჩენილ სიძეს..
_ ნება მომეცით უფრო ახლოს გაგეცნოთ.. სალომესგან გეცოდინებათ ალბათ, მაგრამ აუცილებლად ვთვლი, რომ ჩემგან უნდა იცოდეთ რა მაკავშირებს თქვენს ანგელოზთან და რატომ ვერ გადავდე ეს გაცნობა სხვა დროისთვის. მე სალომეს მეუღლე ვარ, მართალია ჯერჯერობით ეს ყველაფერი ოფიციალურად არ გაგვიფორმებია, მაგრამ გარწმუნებთ ყველაფერი ისე მოხდება და განვითარდება, როგორც ეს თქვენს ოჯახს შეშვენის. მის ხელს თქვენც გთხოვდით ეხლა, მაგრამ რაკი ყველაფერი უკვე თავის ადგილზე დგას ნება მომეცით უსაზღვრო ბოდიში მოგიხადოთ საქმის კურსში ჩაუყენებლობისთვის ჩემი მხრიდან და აღგითქვათ, რომ თქვენს ქალიშვილს ცხოვრების ბოლომდე გავიფრთხილდები, პატივს ვცემ, ვიზრუნებ მასზე და რაც ყველაზე მტავარია მეყვარება! მაპატიეთ ასეთი შინაურული საუბრისთვის, დიდი ბოდიში მინდა მოგიხადოთ ასე უცებ რომ მივითვისე თქვენი ქალიშვილი.. მიზეზს ალბათ თვითონაც გეტყოდათ.. მთავარი ის არის, რაც მე და სალომეს ერთმანეთთან გვაკავშირებს, დანარჩენს ყველაფერს მოევლება. ჩემი სტუმრობის მიზეზი ჩემი მშობლების დაბრუნებაა.. მათ ჩემი ნაბიჯის შესახებ შევატყობინე და სასწრაფოდ მოფრინავენ თბილისში.. სალომეს წასაყვანად მოვედი, საკუთარ სახლში.. ალბათ მეტყვით, რომ ამ ყველაფერს სახელი არ აქვს, მაგრამ გიპასუხებთ, რომ ამას აჩქარება ჰქვია, არა გრძნობასა და გადაწყვეტილების მიღებაში, არამედ მოვლენების განვითარებაში.. – ალექსანდრემ ხატიას წინ მოსაწვევები დაუდო.. – ეს თქვენი ოჯახის მოსაწვევია, გთხოვთ ხვალ ოჯახურ სადილზე გვესტუმროთ და ახლოს გავიცნოთ ერთმანეთი. პირობას გაძლევთ ჩემი ოჯახი და პირველ რიგში მე ყველაფერს გავაკეთებთ, რომ ნერვიულობის მიზეზი კი არა საბაბიც არ დაგიტოვოთ..
ხატია ნერვიულობისგან ხელებს იფშვნეტდა, სალომე გაოცებული შესცქეროდა რადიოდან გადმოსულ თუხარელს, ვერ გაეგო საიდან, როგორ მოესწრო ამდენი, ან საერთოდ მისი ასეთი მონდომება რას ემსახურებოდა..იმ ყველაფრის მერე, რაც რამოდენიმე საათის წინ მოხდა..
_ ეს ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ ხომ შეიძლებოდა ეს ცივილიზებულად, დაგეგმილად მომხდარიყო და ასეთ უხერხულობას ადგილი აღარ ჰქონოდა? თქვენც ხომ იცით, რომ ეს მსუბუქად რომ ვთქვათ მიუღებელია..
_ დე.. ეს ფორმალობები მხოლოდ იმისთვისაა საჭირო, რომ ოჯახი მშვიდად იყოს, დაგეგმილი ბედნიერება არ არსებობს.. ჩვენ ასე გადავწვიტეთ და ნაბიჯი გადავდგით.. ეხლა სხვა დანარჩენის დრო დადგა.. როგორც გითხარით სანერვიულო არაფერია, ამ უცაბედ ახალგაზრდულ და სიყვარულისგან ახტუნავებულ ნაბიჯს იმედია გვაპატიებ ოდესმე, მე მაპატიებ.. დანარჩენი ყველაფერი კარგად იქნება.
_ მე ვეღარაფერს შევცვლი, პატარა აღარ ხარ სალომე.. შენ ნაბიჯი გადადგი და უკვე ყველაფერი გადაწყვეტილია.. ეხლა ის დაგრჩენიათ პირობა შეასრულოთ და ბედნიერები იყოთ! დანარჩენი მეორეხარისხოვანია..
ალექსანდრე კიდევ ცოტა ხანს დარჩა მათთან, შეეცადა საუბრით კიდევ უფრო დაემშვიდებინა ხატია, მერე სალომეს ხელი მოკიდა და დაემშვიდობა. მანქანაში ჩასხდნენ.. ალექსანდრე დაიძრა..
_ რატომ გააკეთე ეს?
_ ამ ყველაფერს სახელი ჰქვია სალომე.. ბავშვები აღარ ვართ! მე შენ გითხარი სანტიაგოში, რომ ჩემი ცოლი იყავი და ვცდილობ ყველანაირად შევასრულო პირობა.. შეეცადე შენც გადალახო ეგ შიშები და ზაფრებიდა ყველაფერი ცუდი უკან მოიტოვო! ჩვენ ახალი ცხოვრება გველოდება..
_ შენ ყველაფერი იცოდი ჩემს ოჯახზე
_ არ გამჭირვებია..
_ გაბრაზებული აღარ ხარ?
_ შენ? შენ აღარ არ გაბრაზებული? – კითხვა შეუბრუნა ალექსანდრემ, სალომემ ვერაფერი უპასუხა.. თვითონაც იგივეს ფიქრობდა, რა დროს სიბრაზე და სისულელეები იყო, ყველამ ყველაფერი იცოდა და უკვე პასუხისმგებლობას ჰქონდა ადგილი. ერთ მომენტში მოეჩვენა, რომ ეს ყველაფერი ძალიან, ძალიან რთული იყო, ლირიული გადახვევებისგან თავი უნდა შეეკავებინა და ესეც საქმესავით უნდა ეკეთებინა. არ იცოდა რა ჯობდა, არ იცოდა ალექსანდრე რას გრძნობდა, არ იცოდა ეს რატომ გააკეთა ასე, არ იცოდა რა ელოდა წინ.. სახლში მივიდნენ, ალექსანდრემ მეორე სართულზე ააცილა სალომე, ოთახში შეაცილა
_ არ მინდა რამეზე ინერვიულო, საკმარისად იგვემე თავი..
_ არც მე მინდა შენ ინერვიულო რაიმეზე.. არ იფიქ..
_ ყველაფერი გავამზადებინე შენთვის, რომ თავი კომფორტულად იგრძნო.. კარადაში ყველაფერია, ტუალეტისთვის აუცილებელი ნივთები აბაზანასა და სარკესთან აწყვია. თავს უფლება მივეცი ჩემი გემოვნებით კაბა შემერჩია შენთვის.. ხვალ ალბათ გამოგადგება.. – სალომემ საწოლზე დადებულ კომპლექტს დახედა.. მარტო კაბა კი არა ფეხსაცმელიც იყო, საოცრად გემოვნებით შერჩეული, ელეგანტური და არა პომპეზური.
_ არ იყო საჭირო, კაბები მქონდა, მადლობა..
_ შეგიძლია შხაპი მიიღო და დაისვენო, მე აღარ შეგაწყენ თავს.. ეს ოთახი შენს განკარგულებაშია, ძილი ნებისა. – თუხარელი შებრუნდა და გავიდა, სალომეს გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა.. ნუთუ სხვა ოთახში დაიძინებს?უცებ აერია თავში ფიქრები..აი რას მიაღწია.. პასუხისმგებლობს იტვითა, მაგრამ გაუუცხოვდა. საშინლად, საშინლად ეტკინა გული.. საკუთარი მშრალი, უემოციო ცხოვრება დაინახა და თვალები მაგრად დახუჭა, რომ წარმოდგენილი სურათი გაექრო.. ვერ გაეგო ეს სამაგიეროს გადახდა იყო, თუ იმ მამაკაცის ქცევა, რომელსაც არ უყვარს, თუმცა პასუხისმგებლობასაც არ გაურბის.. ათმაგად გაბრაზდა მასზე, უფრო მეტად ეტკინა გული, თავი განტევების ვაცად წარმოიდგინა და თავისუფლებას ცრემლებით დაემშვიდობა.
_ დეე...
_ ჰო წუნა..
_ უნდა გელაპარაკო..
_ რა იყო დე.. რამე ხომ არ მოხდა?
_ დე.. გახსოვს ჩემს უფროსზე რომ მოგიყევი, ალექსანდრე თუხარელზე, კუბაში ერთად რომ ვიყავით.
_ როგორ არ მახსოვს, რაღაც სითბოს გამოხატავსო..
_ ის სითბო დიდ სიყვარულში გადაიზარდა დე.. კუბაში.. ალბათ მანამდეც. მიჭირს ამაზე ლაპარაკის დაწყება.. – სალომემ მარჯვენა ხელი გაუწვდინა და ბეჭედი აჩვენა.. დედა გაფითრდა, ერთხანს ხმა ვეღარ ამოიღო..
_ სალომე.. ეს მან გაჩუქა? დაგნიშნა?
_ დედა.. ამ ბეჭედს კუბადან ჩამოსვლის მერე ვატარებ.. დანიშნული ქორწინებამდე ვართ, პრაქტიკულად ჩვენ უკვედავქორწინდით..
_ ეს რას ნიშნავს! რას ქვია დაქორწინდით..
_ ალექსანდრე თუხარელი ჩემი ქმარია დე.. სანამ შვებულებიდან გამოხვიდოდი მასთან ვცხოვრობდი სახლში, ეხლაც იქიდან მოვდივარ, ახალი წლისთვის სიურპრიზი გვინდოდა მოგვეწყო
_ შენ ხომ არ გადაირიე გოგო! – დედა აკანკალდა, ხმა წაერთვა ნერვიულობით, სალომემ ძლივს შეძლო მისი დამშვიდება,როგორც ინა მიიყვანა იმ კონდიციამდე, რომ დაესვა და მშვიდად მოეყოლა ყველაფერი.
_ თუ ეს ასეა მაშინ შენ ეხლა აქ რატომ ხარ სალომე? მარტო! ალექსანდრეს გარეშე.. რატომ არ მოიცადე ახალ წლამდე, ეხლა რატომ მეუბნები ამ ყველაფერს?
_ მე შემეშინდა დე.. ვიცი სულელი ვარ, მაგრამ ეს ყველაფერი ისე უცებ მოხდა.. არა არ იფიქრო გადაწყვეტილებას ვნანობდე, პირიქით! სანდრო სიგიჟემდე მიყვარს! მე დავიხიე უკან, მე შევაყოვნე..
_ რას ნიშნავს.. რას ნიშნავს უკან დაიხიე სალომე ნუ გამაგიჟე! ჯერ მეუბნები ოჯახი შევქმენიო ეხლა უკან დავიხიეო, მიგატოვა? სად არის მისი ოჯახი, რატომ არ მოსულა ჩემამდე? რას ქვია ესე დაგავლო ხელი და წაგიყვანა, რა წიწილა ხარ? სად არის საერთოდ შენი პასუხისმგებლობა? მე არაფერს ვნიშნავ? ოჯახი შევქმენიო და ეხლა რაღაც სისულელეებ მებოდიალები შიშებზე.. ჩემი სიკვდილი გინდა? ამიხსენი! – სალომეს ისევ მოუწია დედის დამშვიდება, რომ ყველაფერი დალაგებულად აეხსნა.. დაწვრილებით მოუყვა იმ ქალის ინტრიგებზე, ალექსანდრეს მანმადე ჩადენილ გმირობებსა და კახას სიბინძურეებზე.. დიდი ვაი-ვიშის და “ეს სად გაგიშვის” მერე ხატია როგორც იქნა ადეკვატური გახდა..
_ ეს წესი არ არის შვილო.. მე შენ ესე არ გამიზრდიხარ! ვინც არ უნდა იყოს ეგ ბიჭი უფლება არ ჰქონდა ოჯახის უკითხავად ასე წაეყვანე! მაგრამ მას რა მოვკითხო, როცა საკუთარმა შვილმა ასე გამწია გვერდზე და არაფრად ჩამაგდო.. მოსაკლავი ხარ! პირველ რიგში საკუთარ თავს არ ეცი პატივი.. რას იტყვის ხალხი?!.. უპატრონოდ, უპატივცემულოდ წახვედი ვიღაცის ჭკუაზე და ეხლა შიშები შემოგჩენია! იცი რას გეტყვი? ჯანდაბას.. ჩვენ ფეხებზე დაგვიკიდე.. კაცმა რომ გკითხოს უსაზღვრო სიყვარულისთვის, რაც საეჭვოა ძალიან, იმიტომ, რომ ეხლა ზიხარ აქ მუდოსავით და შიშებზე მელაპარაკები! ეს გინდა გავიგო? ამიხსენი ერთი! თუ გეშინოდა რას გარბოდი.. ტვინი რისთვის მოგცა ბუნების ძალამ, რომ დაფიქრებულიყავი.. ამ დროს შენ რას აკეთებდი?
_ დედა გეყოფა..
_ რა მეყოფა რა..
_ ახალ წელს რომ მეთქვა შენთვის ყველაფერი სიხარულით შეხვდებოდი ჩემს ნაბიჯს..
_ ვინ გითხრა ეგ ქალბატონო? ახალ წელს და რვა მარტს რა მნიშვნელობა აქვს.. ახალ წელს არ გეყოლებოდა ოჯახი? რას იტყვის ბიძაშენი? არავინ უნდა ჩაგეყენებინა საქმის კურსში? ის მაინ ცარ უნდა გვცოდნოდა, რომ შეყვარებული გყავს? კარგი! ბიძაშენს თავი დაანებე.. მე? როდის შეწყვიტე ჩემთვის გულის გადაშლა? ჩემი ბრალია ყველაფერი! ჩემმა სამსახურმა დამღუპა! ყველაზე მნიშვნელოვანს მომაცილა! მის ოჯახს იცნობ? იცნობ მეთქი? რატომ არ გაგაცნო დედა, მამა, უპატრონოა თვითონაც? – დედას ცრემლები წამოუვიდა..
_ დე, შენთვის გულის გადაშლა არ შემიწყვეტია, ხომ ხედავ ვზივარ და ყველაფერს გიყვები.. ისე უცბად განვითარდა ყველაფერი, თვითონაც ძლივს გამოვუტყდი თავს, დამიჯერე, ხომ იცი არასოდეს გატყუებ, კუბაში დავრწმუნდი ჩემს გრძნობაში და კუბაშივე მოხდა ყველაფერი! მისიანებს იმიტომ არ ვიცნობ, რომ ეხლა ჩეხეთში არიან, ახალ წელს იქ ხვდებიან და ჩვენს შესახებ არაფერი იციან, რომ ვუთხრა ეხლავე ჩამოფრინდებიან, ჯობია ცოტა ხანს მარტო ვიყოთო..
_ და შენ ამას გათხოვებას ეძახი? მე დაღუპვას და განადგურებას ვეძახი მაგას! თავის მოჭრას, აი რას! თხუთმეტი წლის რომ იყავი მაშინ არ გამოგლაყებია ეგ თავი იმდენად, რომ ერთი ნახვით შეყვარებაზე გეფიქა, ვიღაცის მოჩმახულ სისულელეებზე! ეხლა კიდევ ზიხარ აქ და ხუთ დღეში შეყვარებასა და ოჯახის შექმნაზე მიყვები! რაზე ფიქრობდი საერთოდ?
_ შენი თქმის არ იყოს ბავშვობიდან ძალიან კარგად ვიცოდი რა მინდოდა.. ჰოდა აი ე სარის რაც მე გამაბედნიერებს.. შენი გადასახედიდან ეს შეიძლება ყელამდე ნაგავში ცურვაა, მაგრამ მე თუ ამ ნაგავში ვიქნები ბედნიერი დაე ვიცურო! – დედამ თავი ხელებში ჩარგო – გეყოფა წუნა.. მე მიყვარს ის ადამიანი და ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც მან შენამდე მოსვლა ვერ მოახერხა ყველაფრის ასტრონომიული სისწრაფით განვითარება იყო და მეტი არაფერი!
_ ეხლა სად არის მეთქი გოგო ეხლაა.. რატომ არ ზის აქ, შენს გვერდით, რატომ მიყვები ამ ყველაფერს შენ და არა მასთან ერთად გამაგებინე!
_ მე ის ძალიან გავაბრაზე დე.. მის სიყვარულში ცამდე ვარ დარწმუნებული, მაგრამ პირველმა დღეებმა დამზაფრა..მითუმეტეს, რომ ბოროტ ინტრიგებს ძალა არ დაუშურებია ჩემს შესაშინებლად.. ალბათ ბოროტებისთვის არ ვიყავი მზად, ამიტომ მოხდა ყველაფერი..
_ პატარა აღარ ხარ! უნდა გცოდნოდა, რომ როცა ასეთ კაცს მიყვები ცოლად პრობლემები არ დაგელევა! შენი აზრით მარტო იქნებოდა? შენი აზრით ვაჟიშვილი იქნებოდა შენამდე? თუ თუ რას მოელოდი ამიხსენი.. შენზე ათი წლით დიდია გოგო! არ მოელოდი? გავიდეთ და ნებისმიერი, ხუთი წლის ბავშვი გავაჩეროთ მასაც თუ არ ეცოდინება, რომ მისნაირებს მთელი არმია დასდევს და არნახულ საქმეებს კადრულობენ მათ ხელში ჩასაგდებად! სად წავიდა შენი ცივი გონება?
_ შიშმა გათელა – ხმა აუკანკალდა სალომეს
_ რატომ ეხლავე არ მოვკვდები! ჩემი უსუსური ცხოვრებით რა მაგალითი მოგეცი.. დაგზაფრე და გაგანადგურე, ბედნიერების შეცნობის უნარი წაგართვი! ალბათ მე რომ მიყურებდი მაგან შეგაშინა.. პრობლემის შემთხევაში ჩემნაირად რომ არ ქცეულიყავი და შენში ჩემსავით ქალი არ მოგეკლა..
_ არა დე.. მომისმინე.. – სალომეს ლაპარაკი ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა, ალექსანდრე ურეკავდა.
_ დე, სანდრო რეკავს.. უნდა ვუპასუხო.. – უთხრა დედას, ხატიამ ცრემლები მოიწმინდა და ცხვირსახოციან ხელში ჩარგო შუბლი
_ ალო..
_ გღვიძავს? სასწრაფო საქმე მაქვს
_ კი, რა ხდება?
_ უნდა გნახო და დაგელაპარაკო..
_ ჩამოვალ.. დედა სახლშია..
_ ძალიან კარგი! დედასთანაც მაქვს საქმე
_ სანდრო..
_ ორ წუთში მოვბრუნდები – უთხრა და ტელეფონი გაუთიშა. სალომე ანერვიულდა.. შიშები სულ აღარ ახსოვდა, სტატუსის პასუხისმგებლობა ეხლა დააწვა პირველად.. დედასთვის რომ ყველაფერი დაემტკიცებინა ყველა შიში გვერდზე უნდა გადაედო და ალექსანდრე მისთვის ღირსეულად წარედგინა. მესიჯი მიწერა ალექსანდრეს, დედას ყველაფერი მოვიყევი და საშინელი რეაქცია ჰქონდა, ეხლა შედარებით მშვიდადა და ცდილობს ღირსეულად დაგხვდესო. ამ სტუმრობაზე ცალკე ერთი ამბავი ატყდა, “ასე მოუმზადებლად”, “ასე გვიან”.. ისროდა გაბრაზებულ რეპლიკებს ხატია..
_ ყველაფერი ძალიან სწრაფად ხდება, დე, შეგიძლია უბრალოდ მშვიდად შეხვდე ამ ყველაფერს?
_ აკი გავაბრაზეო, რა საქმე აქვს ეხლა ამ დროს?
_ მოვა და იტყვის, ჯერ მეც არ ვიცი.. – ხატიამ ისევ სიბრაზით გააქნია თავი და ტკბილი სუფრის გაწყობა განაგრძო. ცოტა ხანში ზარი დაირეკა, სალომემ კარი გააღო და ალექსანდრეს შემოუძღვა, თუხარელი საკმაოდ კარგად გამოიყურებოდა, ჩვეულ ფორმაში იყო.. ცალ ხელში ტკბილეულით სავსე პარკი, მეორეში კი ულამაზესი თაიგული ეჭირა..
_ გამარჯობა ქალბატონო ხატია.. მე ალექსანდრე თუხარელი ვარ, ბოდიშს გიხდით, რომ ამ დროს მომიწია თქვენი მყუდროების დარღვევა – მიესალმა თავაზიანად და თაიგული გაუწოდა. სალომეს გული შეუქანდა, მას ხომ არასოდეს უთქვამს ალექსანდრესთვის დედის სახელი.. დედას ხმა არ ამოუღია, თავი დაუქნია, მღელვარება ნერწყვის სახით გადაყლაპა და ოთახში შეუძღვა საიდანღაც გაჩენილ სიძეს..
_ ნება მომეცით უფრო ახლოს გაგეცნოთ.. სალომესგან გეცოდინებათ ალბათ, მაგრამ აუცილებლად ვთვლი, რომ ჩემგან უნდა იცოდეთ რა მაკავშირებს თქვენს ანგელოზთან და რატომ ვერ გადავდე ეს გაცნობა სხვა დროისთვის. მე სალომეს მეუღლე ვარ, მართალია ჯერჯერობით ეს ყველაფერი ოფიციალურად არ გაგვიფორმებია, მაგრამ გარწმუნებთ ყველაფერი ისე მოხდება და განვითარდება, როგორც ეს თქვენს ოჯახს შეშვენის. მის ხელს თქვენც გთხოვდით ეხლა, მაგრამ რაკი ყველაფერი უკვე თავის ადგილზე დგას ნება მომეცით უსაზღვრო ბოდიში მოგიხადოთ საქმის კურსში ჩაუყენებლობისთვის ჩემი მხრიდან და აღგითქვათ, რომ თქვენს ქალიშვილს ცხოვრების ბოლომდე გავიფრთხილდები, პატივს ვცემ, ვიზრუნებ მასზე და რაც ყველაზე მტავარია მეყვარება! მაპატიეთ ასეთი შინაურული საუბრისთვის, დიდი ბოდიში მინდა მოგიხადოთ ასე უცებ რომ მივითვისე თქვენი ქალიშვილი.. მიზეზს ალბათ თვითონაც გეტყოდათ.. მთავარი ის არის, რაც მე და სალომეს ერთმანეთთან გვაკავშირებს, დანარჩენს ყველაფერს მოევლება. ჩემი სტუმრობის მიზეზი ჩემი მშობლების დაბრუნებაა.. მათ ჩემი ნაბიჯის შესახებ შევატყობინე და სასწრაფოდ მოფრინავენ თბილისში.. სალომეს წასაყვანად მოვედი, საკუთარ სახლში.. ალბათ მეტყვით, რომ ამ ყველაფერს სახელი არ აქვს, მაგრამ გიპასუხებთ, რომ ამას აჩქარება ჰქვია, არა გრძნობასა და გადაწყვეტილების მიღებაში, არამედ მოვლენების განვითარებაში.. – ალექსანდრემ ხატიას წინ მოსაწვევები დაუდო.. – ეს თქვენი ოჯახის მოსაწვევია, გთხოვთ ხვალ ოჯახურ სადილზე გვესტუმროთ და ახლოს გავიცნოთ ერთმანეთი. პირობას გაძლევთ ჩემი ოჯახი და პირველ რიგში მე ყველაფერს გავაკეთებთ, რომ ნერვიულობის მიზეზი კი არა საბაბიც არ დაგიტოვოთ..
ხატია ნერვიულობისგან ხელებს იფშვნეტდა, სალომე გაოცებული შესცქეროდა რადიოდან გადმოსულ თუხარელს, ვერ გაეგო საიდან, როგორ მოესწრო ამდენი, ან საერთოდ მისი ასეთი მონდომება რას ემსახურებოდა..იმ ყველაფრის მერე, რაც რამოდენიმე საათის წინ მოხდა..
_ ეს ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ ხომ შეიძლებოდა ეს ცივილიზებულად, დაგეგმილად მომხდარიყო და ასეთ უხერხულობას ადგილი აღარ ჰქონოდა? თქვენც ხომ იცით, რომ ეს მსუბუქად რომ ვთქვათ მიუღებელია..
_ დე.. ეს ფორმალობები მხოლოდ იმისთვისაა საჭირო, რომ ოჯახი მშვიდად იყოს, დაგეგმილი ბედნიერება არ არსებობს.. ჩვენ ასე გადავწვიტეთ და ნაბიჯი გადავდგით.. ეხლა სხვა დანარჩენის დრო დადგა.. როგორც გითხარით სანერვიულო არაფერია, ამ უცაბედ ახალგაზრდულ და სიყვარულისგან ახტუნავებულ ნაბიჯს იმედია გვაპატიებ ოდესმე, მე მაპატიებ.. დანარჩენი ყველაფერი კარგად იქნება.
_ მე ვეღარაფერს შევცვლი, პატარა აღარ ხარ სალომე.. შენ ნაბიჯი გადადგი და უკვე ყველაფერი გადაწყვეტილია.. ეხლა ის დაგრჩენიათ პირობა შეასრულოთ და ბედნიერები იყოთ! დანარჩენი მეორეხარისხოვანია..
ალექსანდრე კიდევ ცოტა ხანს დარჩა მათთან, შეეცადა საუბრით კიდევ უფრო დაემშვიდებინა ხატია, მერე სალომეს ხელი მოკიდა და დაემშვიდობა. მანქანაში ჩასხდნენ.. ალექსანდრე დაიძრა..
_ რატომ გააკეთე ეს?
_ ამ ყველაფერს სახელი ჰქვია სალომე.. ბავშვები აღარ ვართ! მე შენ გითხარი სანტიაგოში, რომ ჩემი ცოლი იყავი და ვცდილობ ყველანაირად შევასრულო პირობა.. შეეცადე შენც გადალახო ეგ შიშები და ზაფრებიდა ყველაფერი ცუდი უკან მოიტოვო! ჩვენ ახალი ცხოვრება გველოდება..
_ შენ ყველაფერი იცოდი ჩემს ოჯახზე
_ არ გამჭირვებია..
_ გაბრაზებული აღარ ხარ?
_ შენ? შენ აღარ არ გაბრაზებული? – კითხვა შეუბრუნა ალექსანდრემ, სალომემ ვერაფერი უპასუხა.. თვითონაც იგივეს ფიქრობდა, რა დროს სიბრაზე და სისულელეები იყო, ყველამ ყველაფერი იცოდა და უკვე პასუხისმგებლობას ჰქონდა ადგილი. ერთ მომენტში მოეჩვენა, რომ ეს ყველაფერი ძალიან, ძალიან რთული იყო, ლირიული გადახვევებისგან თავი უნდა შეეკავებინა და ესეც საქმესავით უნდა ეკეთებინა. არ იცოდა რა ჯობდა, არ იცოდა ალექსანდრე რას გრძნობდა, არ იცოდა ეს რატომ გააკეთა ასე, არ იცოდა რა ელოდა წინ.. სახლში მივიდნენ, ალექსანდრემ მეორე სართულზე ააცილა სალომე, ოთახში შეაცილა
_ არ მინდა რამეზე ინერვიულო, საკმარისად იგვემე თავი..
_ არც მე მინდა შენ ინერვიულო რაიმეზე.. არ იფიქ..
_ ყველაფერი გავამზადებინე შენთვის, რომ თავი კომფორტულად იგრძნო.. კარადაში ყველაფერია, ტუალეტისთვის აუცილებელი ნივთები აბაზანასა და სარკესთან აწყვია. თავს უფლება მივეცი ჩემი გემოვნებით კაბა შემერჩია შენთვის.. ხვალ ალბათ გამოგადგება.. – სალომემ საწოლზე დადებულ კომპლექტს დახედა.. მარტო კაბა კი არა ფეხსაცმელიც იყო, საოცრად გემოვნებით შერჩეული, ელეგანტური და არა პომპეზური.
_ არ იყო საჭირო, კაბები მქონდა, მადლობა..
_ შეგიძლია შხაპი მიიღო და დაისვენო, მე აღარ შეგაწყენ თავს.. ეს ოთახი შენს განკარგულებაშია, ძილი ნებისა. – თუხარელი შებრუნდა და გავიდა, სალომეს გაოცებისგან თვალები გაუფართოვდა.. ნუთუ სხვა ოთახში დაიძინებს?უცებ აერია თავში ფიქრები..აი რას მიაღწია.. პასუხისმგებლობს იტვითა, მაგრამ გაუუცხოვდა. საშინლად, საშინლად ეტკინა გული.. საკუთარი მშრალი, უემოციო ცხოვრება დაინახა და თვალები მაგრად დახუჭა, რომ წარმოდგენილი სურათი გაექრო.. ვერ გაეგო ეს სამაგიეროს გადახდა იყო, თუ იმ მამაკაცის ქცევა, რომელსაც არ უყვარს, თუმცა პასუხისმგებლობასაც არ გაურბის.. ათმაგად გაბრაზდა მასზე, უფრო მეტად ეტკინა გული, თავი განტევების ვაცად წარმოიდგინა და თავისუფლებას ცრემლებით დაემშვიდობა.
