მე და შარი? ჩვენ ვუგებთ ერთმანეთს. (13)

-შენს უკან დგას...
მივიხედე და... იგი დაჩოქილი იდგა დასაკითხ ოთახში. ხელში ბეჭედი ეჭირა და ეშმაკური თვალებით მიმზერდა..
- ეს რა სიგიჟეა.
ვთქვი და მივუახლოვდი..
- არ მჯერა რომ..
- ეს აქ მოხდებოდა არა? .. თუმცა მაინც ხომ უნდა მომხდარიყო? რა მნიშვნელობა აქვს სად?...

ოდნავ გავიღიმე და ავწუწუნდი..
- რომანტიულ გარემოში.. სანთლის შუქზე...
რატიმ შუქი ჩააქრო და საგანგებოდ გამზადებული სანთელი დაანთო..
- მუსიკის ჰანგებთან ერთად...
ჩემი მობილური აიღო და მოცარტის ულამაზესი ნაწარმოები გააჟღერა..
- მხოლოდ მე და შენ..
ეს ვთქვი და ციხის ,,მდგმურებს“ გავხედე..
მათ უსიტყვოდ.. მომღიმარი სახით.. დატოვეს ოთახი, ძალიან გამიკვირდა..
- საიდან ეს ყველაფერი? ..
- დედაჩემი...
გამეღიმა და სკამზე დავჯექი.
- ჰო.. სად გავჩერით?

ირონიული სახით გავხედე და ისიც დაუბრუნდა საწყის პოზიციას.. თუმცა ძალიან დაბნეული ჩანდა.. თითქოს ახლა ცხელ წყალს გადაასხავენ ან თოფი აქვთ დამიზნებულიო.. თვალს ვერ მისწორებდა და სიტყვებს ერთმანეთზე ვერ აბავდა...
- იცი მე.. და შენ.. ეს ორი სულიერი არსება.. უნდა დავკავშირდეთ სიყვარულით.. ახლა რა არის სიყვარული..
- ოპა... შემოვლები არ გვინდა..
ისევ მოიკვნიტა ტუჩები თუმცა მაინც ვერ ჩამოაყალიბა აზრი..
- ხომ იცი რაც უნდა გკითხო? . მითხარი ან კი ან არა.. რას მაწვალებ.
გაეცინა მე კი სერიოზული სახით ვიდექი.
- მითხარი ის რასაც ეუბნებიან!
- კარგი! .. მე.. შენ.. ჩვენ.. კაროჩე გამომყვები ცოლად თუ არა?
- არა!
ნაწყენი ავდექი სკამიდან და გასვლა დავაპირე..

- ჩემო სიყვარულო.. ჩემო ერთადერთო.. ჩემო ოცნების ნაპერწკალო.. ჩემო იმედო და ერთადერთო სულიერო ჩემთვის.. ჩემო რეალობავ.. ტანჯვავ.. საოცრებავ.. გახდები ჩემი მომავალი მეუღლე? რათა მიეცეს ჩემს ცხოვრებას აზრი... გავიღვიძო შენთან ერთად მხოლოდ იმ იმედით რომ მე და შენ.. ჩვენ.. (არ დაიბნა) ერთად ვიქნებით.. სამუდამოდ.. სიკვდილის მერეც კი...

ღიმილით გავიკეთე ბეჭედი და ვუთხარი.
- ვიფიქრებ...
- ეს თანხმობის ნიშანია არა?
- დიახ...
- მჲთხარი როგორც წესია თორემ აქედან ვერ გახვალ..
მითხრა და წინ გადამიდგა..
- თანახმა ვარ.
- რაღაც გავიწყდება...

ოდნავ შემეხო ტუჩებზე.. არა გაგიჟებით.. არც ,,კედელზე ამაკრა“.. უბრალოდ ოდნავ შემეხო.. და ამ შეხებით მთელი ის სიყვარული ვიგრძენი რაც აქამდე არ მიგრძვნია.. ჩემს სხეულში სისხლი ადუღდა.. გულმა ვისკი გადაკრა და გონებას დაუძახა.. -მე ის მიყვარსო...



- გოგოა ხო?
- რავი მასე მითხრეს.
- იმედია ქალბატონია..
რატი მომიახლოვდა და მუცელზე მაკოცა... გასვლა დააპირა თუმცა შემომხედა და ვერ ,,შემელია“.. უკაცრავად.. ვერ ,,შეგველია“.. თავი მკერდზე დამადო და ღრმად ამოიოხრა..

- იმედია ვნახავ..
ამის გაგონებამ უფრო განმიახლა ტანჯვა.. თითქოს ახლა გავიგე რომ ავად იყო.. ის არ ლაპარაკობდა ამაზე.. არ უნდოდა მისი ცრემლები მენახა.. თუმცა ვხვდებოდი რომ ტიროდა.. ღამე როცა მეძინა მის სახეს ვხედავდი.. სახეს,რომელსაც მიუხედავად ნიღბისა მაინც ჩანდა ის ცრემლი.. ვითომ დამალული ცრემლი..
- შემპირდი! შემპირდი რომ შენ ნახავ მას! შემპირდი რომ როცა ვიმშობიარებ ჩემთან იქნები,ჩემს გვერდით ! ჩემთან ერთად..
ამ სიტყვებს ვამბობდი.. თან ცრემლებს ვიკავებდი.. თუმცა ძნელია... მართლა ძალიან ძნელია..
- გპირდები..

ნელ-ნელა სუსტდებოდა თუმცა არ უნდოდა შეემჩნია.. მაინც გარბოდა ღამე მჟავე კიტრის მოსატანად.. მიუხედავად ჩემი თხოვნისა.. მაინც იცინოდა როცა ჩემი პატარა ფეხს მარტყავდა მუცელზე.. მაინც დადიოდა, ჭამდა.. მიუხედავად იმისა რომ წესით უკვე .. ამაზე ვერ ვსაუბრობდი.. ვიპოვე სიყვარული,მაგრამ ვკარგავ.. ვემდუროდი ღმერთს, ბედს.. ცხოვრების უნიათო შეცდომებს.. ვადანაშაულებდი ჩემს თავს.. თუმცა შევეგუე. ადამიანები ამასაც ეგუებიან.. რატომ გამეტარებინა დღე ტირილში როცა შეიძლებოდა ნებისმიერი დღე გადამწყვეტი ყოფილიყო? რატომ არ უნდა ჩავხუტებოდი როცა მას ისევ ცოცხალს ვხედავდი? რატომ უნდა ამეღო ხელი ყველაფერზე და მისი სიყვარულით ტკბობა არ გამეგრძელებინა? .. და მეც ვთამაშობდი.. მინდოდა ის დრო გამომეყენებინა ..

ისევ ვნახე მის სახეზე ცრემლი.. ოღონდ ეს სიხარულის.. მაშჲნ როცა მუცელზე თავი დამადო და ჩემი პატარას გულისცემა გაიგონა.. თავი ასწია და მაკოცა...
- მე ვნახავ მას...
მხოლოდ ეს თქვა.. და ისევ რომ არ მენახა მისი ტანჯვა ოთახიდან გავიდა..