რამდენიმე წუთი სიკვდილამდე... 3/4

და საღამოც მოვიდა..
შევიდა ოთახში კობა. გაიხადა ქურთუკი. შარვალში გაჩრილი იარაღი გამოაჩინა და ალმაცერად შეხედა მსხვერპლს, რომელიც უკვე გამოფხიზლებულიყო და გაოცებული იყურებოდა.
-რაიყო ყურცქვიტ. ვერ იცანი კობა ძია? :დ ვინ არი ეს ჩემისა, რა დამფრთხალი იყურება. რაო გურამამ, გამიგე რას შვებიანო? თავისი სქელი საჯდომი რატო არ წამოათრია?
-ვინ გურამა, რა გურამა, ან თქვენ ვინახართ, ან ჩემთან რა გინდათ ??- ჩახლეჩილი ხმით ძლივს წარმოთქვამდა სიტყვებს.
-კაი,კაი ნუ აკრუსუნდი. მოყევი დროზე პირდაპირ. აღარ გვინდა ეს უაზრო ბაზარი. ბოლოს მაინც ხო იტყვი, და მაინცდამაინც წიხლები გინდა?
-რა გითხრა ვერგავიგე. ან რა წიხლები. მე გარეული ვარ ამ საქმეში?
-არ ხარ?
-არა.
-კაი გაუშვით მაშინ ბიჭებო
ზორბებმაც მოკიდეს ხელი და თრევა დაუწყეს კარისკენ.
-ეეე ეეე. თქვენ ხოარ უბერავთ.
-თქვენ არ გვითხარით გაუშვიო?
-უუხ თქვენი. კობა მახარაძე ასე ადვილად უშვებს ხალხს, ბიჭო?? თქვენ ვინ ყოფილხართ ჩემი კაი. ღადაობაც არიცით. ფუ თქვენი ..
ზორბები წამოწითლდნენ.
თორნიკემ შენიშნა რომ ჯიბეში თავის ტელეფონი ედო. არ ვიცი,როგორ გამორჩათ ეს ზორბებს. როგორ დაუტოვეს. პირდაპირ სასაცილოა. ეგეთ ცალტვინებს რა უნდათ ასეთ სერიოზულ საქმეში.. თორნიკემ დრო იხელთა, ზურგს უკან წაიღო მობილური, და კოკას მიწერა „კობა მახარაძე“.
-ჰე რასშვები მანდ შე გაიძვერა.
-ბეჭები მოვიფხანე, მერე?
-ბეჭები მოიფხანე არა? აბა ეს ტელეფონი საიდან, გაჩნდა??
-ხო, გაჩნდა.
-ეგ როგორ?
-როგორ და ასე. ფიუუუ. და გაჩნდა რა :დდ
მაინც შემორჩა იომორის გრძნობა თორნიკეს. განრისხებულმა კობამ ერთიი გაყარა თვალებიდან ნაპერწკლები და მერე ჩაანათა სახეში წიხლი.
-დებილებო. ტელეფონი არ გამოართვით?! ფუ თქვენი. ახლა მომისმინე კუდრაჭა. ან ეხლა მოყვები ყველაფერს ან არადა სიკვდილი გელის.
-მზად ვარ.
-აჰაა, მოყვები ხო? აკი ვთქვი მოგაყოლებ მეთქი. -კმაყოფილმა გადახედა ზორბებს.
-ჰაჰა. მე სიკვდილისთვის ვარ მზად.
ფერი ეცვალა კობას. მაგრად გაუტყდა, გინება დაიწყო.
-ეს ვინ ყოფილა ტო. ბაზარი არაა, ჩვენთვის ეგ მარტივია, თანაც ძალიან. ბიჭო გაიყვანეთ მიდით იქით და როგორც იცით, უხმაუროდ, მაყუჩი არ დაგავიწყდეთ.
ისე მარტივად დაიგეგმა მკვლელობა, თორნიკეს არ ჯეროდა. ეგონა ცოტას კიდე მიტყეპავდნენ და გაუშვებდნენ. მაგრამ საქმეც იმაშია, რომ კობასთივს ეს მართლაც მარტივია. „თავის თავს დააბრალოს, მე არჩევანის უფლება მივეცი“ -ამით იმართლებს ყოველთვვის თავს.
2 საათის შემდეგ, გაათრიეს ჩაძინებული თორნიკე რაღაც დანგრეულ შენობაში. უფანჯრო, უყველაფრო. შიგ სტის სუნი გამეფებულიკო, და კედლების ალაგ-ალაგ გაყვითლებული და დაცხრილულიყო.
-ჰეე, გაიღვიძე ბიჭო. თუ გინდა ეგრე სიზმრებში მოკვდე?
თორნიკეეს გაეღვიძა, როცა მოავლო თვალი ოთახს, იქ ისეთი სუნი ტრიალებდა, ისეთი სიტუაცია შექმნილიყო, უცებ არითმია დაემართა მას. გული აუკანკალდა და დაუფრთხიალდა.სუნთქვა შეეკრა. აი სიკვდილის შიში. ალბათ ვერც ვერასდროს გაბედავდა თავის მოკვლას. თორნიკემ ხმამაღლა დაიწყო ტირილი, ყვირილი, ლანძღვა, ლოცვა, ყველაფერი ერთად. ზორბებმა მისცეს ნება გული მოეოხებია ბიჭს, რამდენიმე წუთით სიკვდილამდე.
„ო ღმერთო ჩემო, რატომ მარგუნე ბედი ასეთი. განა იმსახურებს ადამიანი ასეთ ცხოვრებას. მაამა, მამიიკო, მახსოვს შენი მოყოლილი ზღაპრები, მახსოს შენი შეუდარებელი კბილების სითეთრე როცა იცინოდი, მახსოვს შენი თბილი თვალები, მამიი. შენთან მოვდივარ მაა. თურმე რა რთულია ეს რამდენიმე წუთი სიკვდილამდე. ნეტა შენც ასე იტანჯებოდი? თუ უცებ მოგეღო ბოლო მა? დედაა, შენ სად ხარ დედიკო ჩემო. როგორ ვბრაზდებოდი შენზე, თუმცა რა შენი ბრალი იყო, ღმერთმა გადაწყვიტა ეს ყველაფერი. შენმა თხელმა სხეულმა ვეღარ გაუძლო ამდენ დატვირთვას. შენ მაინც კარგი ხარ, რომ ქუჩაში არ დაგვტოვე. მიყვარხარ მაინც. თქვეენ ჩემო ძმებო, ჩემო ნუგეშის მომცემლებო, ჩემო დამრიგებლებო, ჩემო ყველაფერნო. შეუდარებლები ხართ, ასე განაგრძეთ. თქვენ ვერავინ ვერ მოგერევათ, მე გამოვდექი სუსტი. ეჰ, ღმერთო, რატომ მტანჯავ ასე, განა არ ჯობდა უცებ მოგეკალ, რატომ მაყურებინებ, რატომ მაგრძნობინებ ამ მწარე წუთებს სიკვდილამდე.. თქვე მახინჯებო, რას მიყურებთ, თქვენ ხართ ცოდონი, . თქვენ რა იცით რა არის სიყვარული. მე კი ვიცი. მე მეფე ვარ სიყვარულისა. დამადგით გვირგვინი. მე ბედნიერი ვარ იმით რაც მქონდა ერთ დროს. მე ბედნიერი ვარ იმ ბედნიერი წუთებით, რაც უკვე წარსულს ჩაბარდა. სიყვარული ეს შეუდარებელი გრძნობაა, გვამაღლებს, გვადიდებს. ნახეთ როგორ გავვამაყდი სიკვსილის წინ. ნახეთ. ჰაჰაჰაჰააა. ვგიჟდები მგონი. ჰა ღმერთო? კარგია სიკვდილის მოლოდინში გაგიჟება? რავიცი, იქნებ აღარ მეტკინოს ისე ძალიაან. მაგრამ არა, ვერაფერი ცვლის ამ ტკივილს. მე დიდი ხანია მოვკვდი. მე მაშინ მოვკვდი როცა მიმატოვეს. როცა ხელი მოუჭირეს ჩემს გულს და ორად გახლიჩეს. ორად? არა, არა. ვინ დაითვალა ის ნაფლეთები. გულის მაგივრად ახლა სიცარიელე მაქ, მაგრამ მე ამ სიცარიელითაც მიყვარხარ ნინაა. ამ სიცარიელითაც მჭირდები ნინაა, ამ სიცარიელითაც შენ გნატრობ, შეენ. მესროლეთ, მიდით, რაღას უდგახართ. მესროლეთ მეთქი. თქვენ რა არ გესმით. მალე, ნუღა აყოვნებთ. ეს წუთებია სიკვდილის წინ, და არა საათი. მესროლეთ თქვენი..
და ესროლეს. კი, ესროლეს, აბა რას იზამდნენ. მოკლეს ახალგაზრდა ბიჭი. საწყალი ბიჭი. ზორბამ მოხსნა მაყუჩი თოფს და იქით ისროლა. მალე კარების გამოჯახუნების ხმას გაისმა. გვამს უვკე მეორე ზორბა მიხედავს.
და რა დაემართა იმ წერილს, კოკამ რომ მიიღო? არც არაფერი. მან იფიქრა ბოდავს ჩემი ძმაო. მაგრამ მალევე მიხვდა ყველაფერს. არა. ბიჭები არავის შეარჩენენ ძმის სიკვდილს..


-მამა, სად ხარ?
-მოვდივარ ქეთი.
-დღეს სალო ჩემთან რჩება. რამე წამოიღე რა სასუსნაო
-კაი
შვილთან მიმართებაში კობა ცუდი არ იყო. არ აჩენდა თავის დაუნდობელ სახეს ქეთისთან. ტანსაცმელს,კარგ საჭმელს, ძვირფას ნივთებს არ აკლებდა მას. „მეტი რა უნდა? „ ასე თვლიდა კობა. ხო, მართლაც ბევრს არ აქვს ამდაგვარი ფუფუნება, მაგრამ ქეთისთვის ხომ სულ სხვაა საოცნებო.
1 კვირა გავიდა. თორნიკეს სიკვდილის შემდეგ. 1 წყეული კვირა ბიჭებისათვის. გაგგიჟდნენ, გადაირივნეენ, ყველგან ეძებდნენ თავიანთ ძმას. მაგრამ კობა მახარაძე რის კობა მახარაძეა რომ წესიერად არ გადამალოს გვამი. თუმცა გვამს როდი ეძებდნენ ბიჭები. იმის გაფიქრებაც კი არ სურდათ რომ თორნიკე აღარ იყო. რომ მისი ლურჯი თვალები აღარასოდეს გაბრწყინდებოდა შუქზე. მწყურვალები,მშივრები, განადგურებულები მაინც ეძებდნენ ძმას. ბოლოს კი, რაღა უნდა ექნათ, უნდა დაეჯერეებინათ რომ ყველაფერი დამთავრდა.
ღამის 3 საათზე დაბრუნდნენ სახლში. გაუბედურებულები. იატაკზე გაითხლაშნენ, თავი მუხლებში ჩარგეს, ზოგი ყვიროდა ზოგი იგინებოდა. 
-ჩვენი ძმაა. თოკაააააააააააა. სად ხარ ბიიჭოო. რა გიქნეს იმ ჩვრებმა..
-5 ნი ვიყავით, და აი ღმერთო, 4 დაგვტოვე. ისევ ბევრი ვართ, თუმცა ჩვენს ცხოვრებას ცხოვრება აღარ ქვიაა.
ნიკა, რომელიც ყველაზე პატარა იყო ბიჭებიდან, გაფითრებული, გაშტერებული იჯდა. არანაირი ემოცია, არანაირი ყვირილი,არანაირი გინება. მდუმარედ იჯდა და და თეთრ ლოყებზე ტოტებად მოედინებოდა ცხელი ცრემლები. ის ხომ ჯერ 18 წლისაა.
-არა ტო, არ მჯერა. ჩვენი თ-ოკა, .. ჩვენი თოკ-უშა..- სლუკუნით წარმოთქვამდა ერთ-ერთი ძმაკაცი.
იმ ღამეს თუ ღამე ერქვა, მაშინ ვიტყვი რომ იგი გათენდა. დილის 12 საათი იყო, როცა კოკას გაეღვიძა. თვალები მოიფშვნიტა, და ცდილობდა აღედგინა წუხანდელი ღამე. დაუდგა თუ არა თვალწინ თორნიკე, მაშინვე სლუკუნი დაიწყო. ცდილობდა ჩუმად ეტირა, მაგრამ მაინც გაეღვიძათ ბიჭებს. ხელი მოხვიეს კოკას. და ცდილობდნენ ერთმანეთი გაემხნევებინათ.
-ჩვენ ხო არ შევარჩენთ მაგას? თქვა ნიკუშამ
-ვფიცავ, რომ ეგ ნაგავი იმას მიიღებს რაც ეკუთვნის. მომეცი ერთი კახას ნომერი-თქვა კოკამ
-აჰა ტელეფონში მიწერია. რათგინა რო?

-ალო, კახა შენახარ?
-კი გახლავარ. რომელიხარ?
-კოკა ვარ ბიჭო.რაღაც რო გთხოვო, გამირკვევ?
-შენა ტო? ტი შტო? მაგას გაწყენინებ? ძლივს არ დაგჭირდი. აბა გისმენ
-უნდა გამირკვია ვინმე კობა მახარაძეზე ყველაფერი.
-ბიზნესმენი როა? ვიცი ეგ მასტი, რათგინდა?
-მერე გეტყვი. ახლა გავთიშავ, და მომწერე მისამართი და კიდე რამე თუიცი.
-კაი გავარკვევ კიდე რაღაცეებს. ისე არგირჩევ მაგასთან რამეს. ხო ხვდები, მაგასთან ხუმრობა არ ღირს.

მეორე დილით ბიჭები უკვე კობას სახლთან იდგნენ და უთვალთვალებდნენ.
-რა სახლიაქ ნახე რა
-რატო არ ექნება. მაგის დედაც არ ..
-მოდის ეე. ეს ტიპი არაა?
-ეგაა ეგ. ეს ვინაა, ცოლი?
-არა, ცოლი სად ყავს. შვილი იქნება. პატარაა შეჩ შეხედე.
-ხო ხო.
-ხო და, ეხლა გეტყვით რა. დედას ვუტირებთ. შვილს მოვტაცებთ, და თუ საჭირო იქნება მოვკლავთ.
ბიჭებმა შეშინებულებმა შეავლეს თვალი კოკას. მაგრამ დათანხმდნენ. ისინი გაბოროტებულები იყვნენ. ვერც ხვდებოდნენ რას ჩადიოდნენ. რა დააშავა პატარა ქეთიმ? ის ხომ უდანაშაულოა. მაგრამ სულ არ ანაღვლებთ ბიჭებს. მათთვის ყველას ბრალი მიუძღვის თორნიკეს მკვლელობაში, ვინც კი კობასთანაა ახლოს. ისე, საკვირველია, როგორ მოიტაცებენ მას. ის ხომ მარტო არ დადის არასდროს. თუმცა მემგონი მალე თავისუფლებას მოწყურებული გოგო ფეხზე დაიკიდებს მამის სიმკაცრეს, და ფრთებს გაშლის.
და ამ ფაქტმაც არ დააყოვნა.
-მამა, დღეს ფეხით წამოვალ
-არავითარ შემთხვევაში
-რატო ვითომ, შენ გგონია ისევ პატარა ბავშვი ვარ? აღარ მინდა სულ მანქანით სიარული. !!
კობა არ მოელოდა ამგვარ პასუხს.
-მოვალ და დავილაპარაკოთ ერთი.
2 წუთში იქ გაჩნდა კობა. ქეთი ფეხების ბაკაბუკით წამოვიდა, ჩაჯდა მანქანაში და დიდზე მოიჯახუნა კარი.
-რა გინდა გოგ, ჩამოიღე ბარემ კარი.
-რა მინდა, და თავისუფლება მინდა, არ გესმის?
-ეე, ეს ნახეთ. თავისუფლება მოუნდა გოგოს. იქნებ ვინმეს უნდა შეხვდე?
-არავის არ ვხვდები. და რომ შევხვდე რა? ყველას ყავს შეყვარებული. რამე შავდება მეც რომ მყავდეს?
-აა, შეყვარებული გინდა?! გინდა რომ ყველა მარტივად დაგელაპარაკოს,და მარტივად დაიპყრონ შენი გული ხო? იქნებ დედაშენივით.. -წამოცდა კობას. ასეც იცოდა, რომ დადგებოდა დღე და ყველაფერს აეხდებოდა ფარდა.
-რა დედაჩემივით? მითხარი რა დედაჩემივით?
-არაფერი. დაივიწყე.
-მითხარი მეთქი. მალე, ჩქარა, რატო ახსენებ გარდაცვლილ დედაჩემს?!
-რატო და ბოზი იყო ეგ დედაშენი ბოზი. და არ მინდა რომ სენც მისნაირი გახდე. გესმის ახლა?
-რაა? როგორ ბედავ? -ქეთი კანკალებდა. მანქანიდან გადმოვიდა. გაოცებული განცვიფრებული იყო.
-ქეთი, ქეთი. დაბრუნდი.
ქეთი გარბოდა, რაც ძალი და ღონე ქონდა გარბოდა, თან ტიროდა. ვერ გაეგო რატო უთხრა ეს მამამ. „განა მართლა ასეთი იყო დედა? არა, არა, არ მჯერა..“ . კობას აღარ უცდია მობრუნება, იცოდა მაინც არ დაბრუნდებოდა.