ჩემი შვილი ტირის, ცოლი არ უნდა მომეყვანაო
3 972 ნახვა
ჩემი შვილის საცოდაობით გული მიკვდება. აღარ ვიცი, როგორ დავეხმარო. ვხვდები, რომ მომავალი გაიმრუდა, გამოსავალს კი ვერ ვპოულობ. თქვენს საიტს ბევრი მკითხველი ჰყავს, მათ შორის – სკოლის მოსწავლეებიც, ამიტომ ჩემი შვილის ამბავი შეიძლება გაკვეთილად გამოადგეთ.
13 წლის იყო, როცა გამიმხილა, რომ შეყვარებული ჰყავდა. ის გოგო სიგიჟემდე უყვარდა, მისთვის საჩუქრებს ყიდულობდა. კლასელები იყვნენ, მათ შორის ვერ ჩავდგებოდი. ხშირად უთქვამთ ჩემთვის, რატომ არ უშლი, სულ ერთად რომ დადიანო. მე კი ვპასუხობდი, როგორ შემიძლია ორი ანგელოზის ურთიერთობას ხელი შევუშალო–მეთქი. მართლაც ისეთი გულწრფელები, ისეთი საყვარლები იყვნენ, მათ როგორ შევეწინააღმდეგებოდი. სხვათა შორის, იმ გოგოს დედაც ასეთ პოზიციაზე იყო. სულ მეკონტაქტებოდა და მეუბნებოდა, რომ დავუშალო, სადმე გაიპარებიან, სხვაგან შეხვდებიან ერთმანეთს და უარესია, ჯობია, ჩვენ თვალწინ იყვნენ, რომ არაფერი გამოგვეპაროსო. ხშირად ჩხუბობდნენ, იბუტებოდნენ, მაგრამ მერე ისევ რიგდებოდნენ და ეფერებოდნენ ერთმანეთს.
17 წლის იყვნენ, როცა ჩემი შვილი მოვიდა და მითხრა, ახლა აქ ჩემი ცოლი მოვა და უნდა მიიღო. გავგიჟდი, არ ველოდი, რომ დაქორწინებას მოინდომებდნენ, მაგრამ მათ ასე გადაწყვიტეს. მანამდე ამბობდნენ, უნდა ვისწავლოთ, ვიმუშაოთ და ოჯახს მერე შევქმნითო. მეგონა, მართლა ასე ჰქონდათ გადაწყვეტილი, მაგრამ, როგორც ჩანს, ახალგაზრდულმა ჰორმონებმა იმძლავრა. ვეღარ შევეწინააღმდეგე ან რა უნდა მეთქვა, როცა ის გოგოც შვილივით მყავდა მიღებული?
ჩემი რძლის მშობლებიც და ჩვენც ვცდილობთ, ხელი შევუწყოთ, რომ კარგი ოჯახი ჰქონდეთ, მაგრამ არ გამოგვდის. ცოლ–ქმარი სულ კინკლაობენ, ჩხუბობენ. ყოველთვის ჩემს შვილს ვამტყუნებ, ვიცი, ზოგჯერ უსამართლოდ ვტკენ გულს, ჯერ კიდევ პატარაა, ბევრი რამ ეშლება. ასეთ დროს ისეთი უსუსურია ხოლმე, მინდა, გულში ჩავიხუტო, მოვეფერო, მაგრამ მაინც მკაცრ სახეს ვიღებ, რომ ცოლთან ის არის დამნაშავე.
გუდაურში გავუშვით დასასვენებლად, მეგონა, გამხიარულდებოდნენ, ერთმანეთს უფრო დაუახლოვდებოდნენ, მაგრამ სამ დღეში უკან ჩამოვიდნენ. თურმე ისე იჩხუბეს, უცხო ადამიანებმა გააშველეს.
აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ჩემი რძალიც ძალიან მეცოდება. ოჯახი რომ დაენგრეთ, მასაც ხომ გაუმრუდდება მომავალი. ორ ცეცხლშუა ვარ, ასეთი დაბნეული არასოდეს ვყოფილვარ.
ამას წინათ მე და ჩემი შვილი მარტო დავრჩით. დრო მოვიხელთე და შვილს დარიგება დავუწყე, ვთხოვე, ცოლის მიმართ მეტი ყურადღება გამოეჩინა. ტირილი დაიწყო, არ უნდა დავქორწინებულიყავიო. ისე ქვითინებდა, გავგიჟდი, მეც ბევრი ვიტირე. ავუხსენი, შვილები გეყოლებათ, ამ პერიოდს გადალახავთ და ბედნიერები იქნებით–მეთქი. ჩემი ნუგეში არაფერს შველის. ეს არის ორი ბავშვის ტრაგედია, რომელთა ყურებაც ძალიან მიჭირს.
ბევრს ვფიქრობ იმაზე, რომ უფროსებმა რაღაცეები უნდა შევცვალოთ. თუ ახალგაზრდებს ერთმანეთი უყვართ, არ არის საჭირო, მაინცდამაინც ცოლქმრულ უღელში გავაყოფინოთ თავი. იცხოვრონ ერთად, თუ გაუგებენ ერთმანეთს, მერე შექმნან ოჯახები. არ გეგონოთ, ბიჭის მშობელი რომ ვარ, ამას იმიტომ ვამბობ. მე გოგოც მყავს და ბოლო დროს ამ თემაზე ბევრს ვფიქრობ. ჩვენთან გოგომ რომ ქორწინების გარეშე ბიჭთან იცხოვროს, ჩაქოლავენ, ყველა გარიყავს, ამიტომაც გარბიან მმაჩის ბიუროებში, მერე კი ეს რითიც მთავრდება, კარგად ვხედავთ. თუ ჩემი სიტყვებით ვინმე აღვაშფოთე, მაპატიეთ, რადგან მართლა ძალიან დაბნეული ვარ. თქვენგან რჩევებსაც მივიღებ.
13 წლის იყო, როცა გამიმხილა, რომ შეყვარებული ჰყავდა. ის გოგო სიგიჟემდე უყვარდა, მისთვის საჩუქრებს ყიდულობდა. კლასელები იყვნენ, მათ შორის ვერ ჩავდგებოდი. ხშირად უთქვამთ ჩემთვის, რატომ არ უშლი, სულ ერთად რომ დადიანო. მე კი ვპასუხობდი, როგორ შემიძლია ორი ანგელოზის ურთიერთობას ხელი შევუშალო–მეთქი. მართლაც ისეთი გულწრფელები, ისეთი საყვარლები იყვნენ, მათ როგორ შევეწინააღმდეგებოდი. სხვათა შორის, იმ გოგოს დედაც ასეთ პოზიციაზე იყო. სულ მეკონტაქტებოდა და მეუბნებოდა, რომ დავუშალო, სადმე გაიპარებიან, სხვაგან შეხვდებიან ერთმანეთს და უარესია, ჯობია, ჩვენ თვალწინ იყვნენ, რომ არაფერი გამოგვეპაროსო. ხშირად ჩხუბობდნენ, იბუტებოდნენ, მაგრამ მერე ისევ რიგდებოდნენ და ეფერებოდნენ ერთმანეთს.
17 წლის იყვნენ, როცა ჩემი შვილი მოვიდა და მითხრა, ახლა აქ ჩემი ცოლი მოვა და უნდა მიიღო. გავგიჟდი, არ ველოდი, რომ დაქორწინებას მოინდომებდნენ, მაგრამ მათ ასე გადაწყვიტეს. მანამდე ამბობდნენ, უნდა ვისწავლოთ, ვიმუშაოთ და ოჯახს მერე შევქმნითო. მეგონა, მართლა ასე ჰქონდათ გადაწყვეტილი, მაგრამ, როგორც ჩანს, ახალგაზრდულმა ჰორმონებმა იმძლავრა. ვეღარ შევეწინააღმდეგე ან რა უნდა მეთქვა, როცა ის გოგოც შვილივით მყავდა მიღებული?
ჩემი რძლის მშობლებიც და ჩვენც ვცდილობთ, ხელი შევუწყოთ, რომ კარგი ოჯახი ჰქონდეთ, მაგრამ არ გამოგვდის. ცოლ–ქმარი სულ კინკლაობენ, ჩხუბობენ. ყოველთვის ჩემს შვილს ვამტყუნებ, ვიცი, ზოგჯერ უსამართლოდ ვტკენ გულს, ჯერ კიდევ პატარაა, ბევრი რამ ეშლება. ასეთ დროს ისეთი უსუსურია ხოლმე, მინდა, გულში ჩავიხუტო, მოვეფერო, მაგრამ მაინც მკაცრ სახეს ვიღებ, რომ ცოლთან ის არის დამნაშავე.
გუდაურში გავუშვით დასასვენებლად, მეგონა, გამხიარულდებოდნენ, ერთმანეთს უფრო დაუახლოვდებოდნენ, მაგრამ სამ დღეში უკან ჩამოვიდნენ. თურმე ისე იჩხუბეს, უცხო ადამიანებმა გააშველეს.
აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ჩემი რძალიც ძალიან მეცოდება. ოჯახი რომ დაენგრეთ, მასაც ხომ გაუმრუდდება მომავალი. ორ ცეცხლშუა ვარ, ასეთი დაბნეული არასოდეს ვყოფილვარ.
ამას წინათ მე და ჩემი შვილი მარტო დავრჩით. დრო მოვიხელთე და შვილს დარიგება დავუწყე, ვთხოვე, ცოლის მიმართ მეტი ყურადღება გამოეჩინა. ტირილი დაიწყო, არ უნდა დავქორწინებულიყავიო. ისე ქვითინებდა, გავგიჟდი, მეც ბევრი ვიტირე. ავუხსენი, შვილები გეყოლებათ, ამ პერიოდს გადალახავთ და ბედნიერები იქნებით–მეთქი. ჩემი ნუგეში არაფერს შველის. ეს არის ორი ბავშვის ტრაგედია, რომელთა ყურებაც ძალიან მიჭირს.
ბევრს ვფიქრობ იმაზე, რომ უფროსებმა რაღაცეები უნდა შევცვალოთ. თუ ახალგაზრდებს ერთმანეთი უყვართ, არ არის საჭირო, მაინცდამაინც ცოლქმრულ უღელში გავაყოფინოთ თავი. იცხოვრონ ერთად, თუ გაუგებენ ერთმანეთს, მერე შექმნან ოჯახები. არ გეგონოთ, ბიჭის მშობელი რომ ვარ, ამას იმიტომ ვამბობ. მე გოგოც მყავს და ბოლო დროს ამ თემაზე ბევრს ვფიქრობ. ჩვენთან გოგომ რომ ქორწინების გარეშე ბიჭთან იცხოვროს, ჩაქოლავენ, ყველა გარიყავს, ამიტომაც გარბიან მმაჩის ბიუროებში, მერე კი ეს რითიც მთავრდება, კარგად ვხედავთ. თუ ჩემი სიტყვებით ვინმე აღვაშფოთე, მაპატიეთ, რადგან მართლა ძალიან დაბნეული ვარ. თქვენგან რჩევებსაც მივიღებ.
